Dagblad voor Schiedam en Omstreken.
Op Receptie.
22ste Jaarg.
Zondag 19 Februari 1899.
No. 6326.
bureau ~g&oter&tvaat 50.
EETiSTE BLAD.
Rusland en de H. Stoel.
PRIJS VAN DIT BLAD:
Voor Schiedam per 3 maanden1.50
Franco per post door geneei Nederiand - 2.
Afzonderiiike Nummers - 0.05
PRIJS DER ADVERTENTIÊN:
Van 16 regels 1 I ƒ0.60
Elke gewone regel meer -0.10
Voor herhaalde plaatsing worden billijke overeenkomsten
aangegaan.
Telkens duiken er geruchten op, vooral
in n.et-Katholieke bronnen waarin een betere
verstandhouding tusschen den H. Stoel en
sland wordt aangekondigd.
heefl t06Stand 's nu abnormaal. Rusland
knft J6" resident in persoon van Tschari-
kofi by het Vatikaan, terwijl de Paus in
V 7tersburg niet vertegenwoordigd wordt.
e& ergelijks, ofschoon niet geheel en
etzeifde, vindt men in de betrekkingen
ussc en het Vatikaan en het hof van Ber-
yn terug. Maar, ofschoon te Berlijn geen
ontius van den Paus geaccrediteerd is
tegenover den Pruisischen gezant bij den
Stoel, wordt de eerste eenigszins ver-
Vangen door den Pauselijken Nuntius aan
het Beiersche hof.
Zooals terecht de Osservatoro Cattolico
van Milaan opmerkt kan er van eene nieuwe
officieele verhouding tusschen het Vatikaan
en Rusland geen sprake zijn, zoolang niet
de grondslag voor een concordaat is ge
vonden. En hiervoor schijnt de officieele
Gereld te St. Petersburg nog niet rijp, ge
tuige de voortdurende aanvallen en ver-
v°lgingen, die men zich daar tegenover de
Katholieke Kerk veroorlooft.
Reeds onder de Regeering van Paus Pius
A werden er pogingen aangewend om te
St. Petersburg eene nuntiatuur te stichten.
Heeds was door den H. Vader Mgr. Berardi
etl ook diens secretaris benoemd, doch de
*aak sprong af omdat men het niet eens
Aon worden over de vraag, welke rang in
et diplomatiek corps aan 's Pausen ver
tegenwoordiger zou worden toegekend. Zoo
eef het bij toevallige diplomatieke relaties
611 werden Mgr. Vannutelii ter kroning van
•Alexander III en Mgr. Agliardi ter kroning
Van Nicolaas II door den H. Vader gezonden.
Feuilleton.
i)
Miss Ethei Seacombe, trouwde met James
olleway. »Zou ik op receptie gaan of niet
deze vraag had ik al een heelen dag
getobd en ik deed dat ook nu, terwijl ik
oelloos door de straten van New-York slen-
erde. Van den eenen kant toch had ik
®n geduchten hekel aan die receptie, want
r- Holloway haatte en verfoeide ik uit
eu grond myns hartenmaar van den
uderen kant kon ik niet wegblijven, wijl
'ss Ethel mijne afwezigheid aan ijverzucht
beschrijven en dit wilde ik volstrekt
v°orkomen.
Ik zou dan in vredesnaam maar gaan.
aar A.ch1 die kerk vol menschen, al die
^remoniën en plechtigheden, eri dan, haar
.boeten feliciteeren onder de nieuwsgierige
'kken van zoovele honderden vreemden,
De ware oorzaak van het afgebroken
blijven van de diplomatieke betrekkingen
is niet ver te zoeken. Al scheen het dat
de zending van Iswolky in 1897 als Russisch
zaakgelastigde bij den H. Stoel betere voor
uitzichten opende wat betreft de behande
ling, die de Katholieken in het Tsarenrijk
ondervonden, het orthodoxe Rusland met
zijne heilige synode kan er niet toe be
sluiten de onontbeerlijke vrijheid aan de
Katholieke Kerk toe te kennen.
Het is verbazingwekkend, hoe weinig de
groote pers, die in handen der liberalen is,
zich bemoeit met wat in Rusland tegen de
Kerk wordt gezondigd. Kolommen te over
heeft zij voor den schuldigen of onschuldi-
gen Dreyfus, alsof het lot en de toekomst
der wereld van den balling op het Duivels
eiland afhingen, maar worden er in Armenië
honderdduizend Christenen geslacht en
heerscht er in Rusland tegenover de Katho
lieken nog altijd het stelsel van knoet en
verbanning, geen liberaal mensch die zich
daarover bezorgd maakt of er ook maar
het minste voor voelt.
Meent men in dat kamp eens een priester
betrapt te hebben op eene minder oordeel
kundige daad, dan zorgt deze pers dit naar
de vier uiteinden der aarde uit te bazuinen.
Maar wordt de Katholieke Kerk versmaad
en vertreden, dan schijnt dit in haar oog
zoo te behooren.
Zoo blijft zij de publieke opinie voort
durend op een dwaalspoor leiden, waar
schijnlijk in de overtuiging, dat alle ellende,
die hare groote tegenstandster treft op den
duur tol haar voordeel zal strekken, terwijl
zij er niet op let, dat in ieder geval de
liberale partij reeds overal op zwart zaad
zit en buiten het eigenlijke strijdperk ge
drongen is.
Wat nu de Rus betreft, hij schijnt nooit
zijn gezichtskring te kunnen verwijden en
hij sluit zich stelselmatig in zijne religieus-
politieke ideeen op. Voor hem ligt de toe
komst in de vereeniging van alle Slavische
en dan hem, ach ja, hem te moeten geluk-
wer.schen, neen, dat nooit
Ik zou dan maar niet gaan.
Ik keek eens op mijn horloge. Met den
besten wil van de wereld kon ik niet meer
op tijd in de kerk komen, al nam ik ook
een rijtuig. Ik kon dus rustig in een res
taurant gaan zitten en daar de kranten
eens inzien. Later kon ik dan op mijn ge
mak naar de Seacombes wandelen, om de
jonge vrouw te feliciteeren en hem
nu ja, hem vriendschappelijk en warm de
hand te drukken, dat bloed en gevoel er
in de eerste tien minuten niet in terug
keerden.
Ik maakte aanstalten eene restauratie
binnen te gaan, toen plotselieg een zeer
elegant gekleede jonge man voorbijging,
dien ik reeds vroeger meende gezien te
hebben, maar waar? waar? Hij scheen mij
ook te kennen, want hij bleef staan, keek
me een oogenblik verrast aan en scheen
besluiteloos, of hij mij zou aanspreken of niet.
»Wie, drommel, zou dat toch ook weer
zijn vroeg ik me zeiven af, en ik liet
mijne vrienden en kennissen zooveel moge
lijk de revue passeeren.
Helaasde gezochte schitterde door afwezig-
stammen en volken onder den schepter van
den Czaar en onder den ban van de Rus
sische orthodoxie terwijl hij aan de heer
schappij van den Csaar de opslurping toe
denkt van geheel het Westersche Europa,
Waarvoor hij in zijn hart niet veel eerbied
koestert. Wat de toekomst zal brengen
blijve daargelaten, doch dat deze denk
beelden en droomen den Rus onverdraag
zaam maken is het feit van heden. Daarom
zal het moeilijk vallen, ondanks de wel
willendheid van den alleenheerscher om
verandering te brengen in de betrekkingen
tusschen den H. Stoel en het hof van St.
Petersburg. Bij deze algemeene moeilijkheid
om met de Russen in nadere betrekking
te geraken, komt nog eene andere, namelijk
de nationaliteitenstrijd, die bestaat tusschen
de Polen en de Russen. Bij voorkeur zijn
het immers de Polen, die in Rusland de
Katholieke Kerk vertegenwoordigen en het
is geen wonder, dat zij zich nog niet onder de
Russische overheersching weten te schikken.
Wat er in den geest van verzoening door
oen H. Stoel kan gearbeid worden om voor
de Katholieken in Rusland een dragelijben
toestand te verwerven dat wordt zeker
sedert jaren door de wijsheid van Leo XIII
in 't werk gesteld ten einde tot een toestand
van vrede en overeenstemming te geraken.
Doch het meer dan half barbaarsche
Rusland zet zonder ophouden zoo noodig te
vuur en te zwaard zijn wil door. Niet alleen
dat het poogt het Katholieke geloof binnen
zijne grenspalen te doen wegsterven, met
evenveel fanatisme treedt hetjin zijne Oost
zee provincie tegen zijne protestantsche
onderdanen op.
En de Staten van Europa, ieder op eigen
voordeel uit en belust, wagen het niet eens
tegen het machtige Czarenrijk ook maar
diplomatieke vertoogen in te brengen. Tegen
de zwakken durven zij deze te laten hooren,
doch aan de sterken veroorlooft de heden-
daagsche diplomatie eenvoudig alles
(IV. IJ.)
heid. Ik heb ook zoo'n ongelukkig geheugen.
Vijf minuten later zat ik in de restauratie
verdiept in de lectuur. Daar trapt plotseling
iemand op mijn eksteroog. sPardon", klinkt
't naast me.
Ik zie op en 't jongmensch, dat me
zooeven zoo bekend voorkwam, staat voor me.
»Hé zijt gij 't?" riep hij verrast uit.
»lk knikte hem lachend toe.
Wat doet ge hier sprak hij ïik dacht
dat ge bij de Saecombes zoudt wezen."
»Daar ga ik nog heen," hernam ik maar
ik wacht tot de kerkelijke plechtigheden
afgeloopen zijn."
sWel, wel," sprak hij, »dan hebt ge het
zelfde idee gehad als ik. »Nu, als ge er
niets tegen hebt, dan gaan we samen."
»Graag," zei ik, verheugd 't gehate bezoek
in gezelschap te kunnen afleggen.
»Weer een huwelijk om wille van de
lieve duiten," sprak hij, een stoel nemend.
Ik begrijp niet, dat men met Holleway kan
trouwen me dunkt, ik trouwde nog liever
niet. Kan ik u dienen," hernam hij, mij
een zilveren sigarenkoker presenteerend,
waarop ik in sierlijke krullen de initalen
A. C. ontdekte.
Tevergeefs beulde ik mijn hersens af, om
ALGEMEES OVERZICHT.
18 Februari '99.
De presidentskeuze in Frankrijk.
De Fransche republiek zal heden een
nieuwen president verkrijgen in de plaats
van hem die haar zoo plotseling werd
ontrukt.
Heden vergadert het Congres bijeenge
roepen te Versailles krachtens art. 17 der
Constitutioneels wet van 25Februaii 1875
»Bij het openvallen van het President
schap door overlijden of eenige andere oor
zaak, gaan de twee Kamers in vereenigde
vergadering onmiddelijk over tot de verkie
zing van een nieuwen president. In dien
tusschentijd is de ministerraad met de uit
voerende macht bekleed.
Deze presidentskeuze brengt natuurlijk de
politieke hartstochten niet weinig in be
weging. Alle partijgroepen houden bijeen
komsten en trachten den man hunner keuze
op het schild te heffen. In een bijeenkomst
van progressistische republikeinen uit de
Kamer was reeds besloten den oud-minister
president Méline voor het presidentschap
candidaat te stellen, maar een later bericht
meldt, dat Loubet, president van den Senaat,
de uitverkorene van de linkergroepen zal
zijn bedoelde groepen uit den Senaat hebben
de candidaatstelling van Loubet toegejuicht
er. daar acht men zijn verkiezing reeds
verzekerd.
Loubet, die gisteren in den Senaat een
bewogen en warme hulde bracht aan de
nagedachtenis van Faure, waarna de zitting
ten teeken van rouw werd verdaagd, werd
bij het verlaten van zijn zetel toegejuicht,
terwijl men luide riepLeve de republiek I
Nader wordt nog gemeld, dat Loubet de
candidatuur voor het presidentschap der
republiek heeft aangenomen en Brisson,
Dupuy en Méline, zich daarop hebben terug
getrokken.
De uitslag van de beraadslagingen der
verschillende groepen en de eenstemmigheid
onder mijn vrienden en bekenden een A. C.
te vindenhet wilde mij maar niet geluk
ken. Wie En tochj 't was beslist zeker,
dat ik hem kende, zelfs van nabij.
nMag ik u vuur geven," en een aller
liefst zilveren lucifersdoosje kwam voorden
dag en weer ontdekte ik een monogram
T. R. 't stond er duidelijk op.
ïCurieusA. C. eu T. R.Ik had er
wat om gegeven, als ik zijn zakdoek eens
had kunnen zien.
»Ja, natuurlijk", hernam ik, ons gesprek
weer aanknoopende»van liefde kan bij
dit huwelijk geen sprake zijn. 'n Holloway I
Maar gerucht maken zal'theel New-York
komt op de been, om den stoet te zien 1
En dan de huwelijksgeschenken I die zullen
prachtig zijn. Maar a proposik heb je
in geen eeuw gezien, hoe maakt ge 't toch
zijt ge nog altijd
»Nog altijd dezelfde", hernam hij lachend I
»maar ik wed, dat ge me niet eens kent
Dat is toch te gek, man waar blijft toen je
geheugen? Nu, tot straf zal ïk je^ïjn naam
ook niet noemen hij lachte en reeg zoo n
aardig plooitje in zijn gezicht, dat men
aanstonds met hem mlgd)
NIEUWE
