Dagblad voor Schiedam en Omstreken.
eerste blad.
'J'
S
23ste Jaarg.
Zondag 6 Mei 1900.
No. 6691.
bureau ~2&oier$tvaai 50.
al een Onderwijzer met floofiaite.
Eeö Verlofpaard.
PRIJS T i>" DIT BLAD:
"oor Schiedam per 3 maanden
•"ranco per dos; door geneei Nerierianri
■kfzonrieriiike Nummers
f 1.50
PRIJS DER ADVERTENTIÈN:
Van 16 regels f 0.60
Elke gewone regei meer-0.10
Voor hernaaiae plaatsing worden billijke overeenkomsten
aanaesaan.
^JFICIEELE BERICHTEN.
SCHnnrde lst® OPENBARE TUSSCHEN-
^°rdt gevraagdJ' C"
Plaatsvervangend hoofd.
•'aarwedde 11000.
aan d CitDtleStui£ken franco in te zenden
__®n Burgemeester vóór 15 Mei a.s.
ff
V
p
die t^P'sc'1 Nederlandsche spreekwijze,
j.. We daar boven ons artikel plaatsen,
de h Z°0Zeer omdat een Hollandsch asceet,
»1S[ er°et®de Thomas a Kbmpis, ze in zijn
Voo^V°lglng van Christus" gebruikt, maar
gen a, onQdat de Nederlander, wij verzwij-
in ovetdr"'611 Katholieke Nederlander,
Veel naet^p^1^15611 zin we' wat veel, te
W« hijgen nu een hoekske zit"
dat dit bij verki» S Van de omstandigheid,
WiJ hebben ons nu°°k eeDS K®1'®1"'1,
daarover ditmaal eens.heil>g voorgenomen
D,er dit nnH- 6 Zw0§er,. Er ware anders
ai gaven wij allien^n°ga' '6tS te Z*ggen
darmede vel» u Ultdrukk'ngen weer,
Sletnbus b v wegblijven van de
len dit T rg06llijken. Wat wij bedoe-
als katholiek nknm.TaiSChappelijk ieven'
n°g te Weinig me?L gelocdsg^oot vaak
Hlt' De gezoiiH voor 2Vjn katholiciteit
te Weinig aC"e °nlbreek' vaak nog
Wei io a
zijn nogagreerneedeeneuVO&r hlJ te brengeri-
kneiiende jUk s!" °ntWer,d aan het
^hde-eentlf'1 Zeventlend« «n acht-
gewestelijijg h genten onzer stedelijke en
de houders JSlUren onzen voorouders op
z°ovelen orlzer 0ngetwüfeld, wij zien
8°hden eeuw" UVeng<? Pri®steren in «de
t>otsmaI geVkaenedFdedenk "0g
eggekleed. dPn *Tr—hm Qp
^UUleton.
Naar het Duitsch.
3)
jj (Slot.)
r ver'ofpaard te
hbcA u "ocn/'z'aMk 'k straks afscheid
loo, M. li blijft
PreiA stellen JS lk ona u schade-
g^tteeren. van deze compóte
aKuuV^®rr^nkger3ddeer hkristallen schaal
k'eUrde. Was 't .l !?re' hlJ zag hoe
™as t inbeelding dat hij een
het hoofd, de wijde broek om heup en beenen,
het wambuis aan het lijf, een huisje in een
der achterbuurten onzer groote steden bin
nenloodsen om door de wateren van het H.
Doopsel de ziel eens kinds van de erfzonde
te reinigen. Of morgen denzelfden die
naar des Heeren op straat nederknielen,
in den wijden lakenkoopersmantel gehuld
om een jong gezel te bedienen, die door den
val van een steiger doodelijk gewond werd.
En dat alles trots plakkaten en ordonnan
tiën van bewindhebbers der «Republiek van
de Zoven Vereenigde Provinciën." Wat
wonder in zekeren zin, dat de Katholieken,
die de Heilige Geheimen ruim twee eeuwen
lang in een hoekske moesten vieren, nu
zij eenmaal gelijke rechten hebben ver
kregen als de Protestanten, toch zich soms
nog de minderen blijven beschouwen.
Daar is dan ook wel eens een zekere
lakschheid in het optreden der Katholieken,
alsof de schout met zijne rakkers hunne
schreden volgdenEn toch, laten wij niet
bevreesd zijn voor onze brieven uit te
komen zijn de oudste en de beste.
Om nu eens man en paard te noemen
zouden er niet te veel Katholieken gevonden
worden, die hunne Katholieke scholen,
hunne pers ignoreeren «Die kerkelijke
scholen I" zoo heet het nog wel «ach,
goede vrienden, sticht toch geen verdeeld
heid tusschen burgers van hetzelfde vader
land. Ze kosten daarbij zooveel geld I"
Gelieve te letten, lezer, op het aapje,
dat hier uit de mouw komt schieten.
«En die Katholieke persIk zou wel
graag een Katholiek blad lezen, maar vind
er niet genoeg in voor mijn zaken. En al
ging ik er toe over een abonnement
op een Katholiek blad te nemen, ik zou
volstrekt niet dulden, dat mijne bedienden
in winkel of magazijn er mee voor den
draad kwamen. Zoo'n «neutraal" blad als
de Nieuwe Rott. Crt., dat zou nog gaan."
Lezer, let eens op den familietrek van
de laatste twee aapjes en het eerste. 'tZijn
kindertjes van dezelfde moeder.
Is in hetgeen we hierboven schetsen niet
zachten druk van hare slanke vingers
meende te voelen.
Ze zagen elkaar aan. en de oogen spraken,
terwijl de mond stom bleef.
Ik denk, dat onze buren, ongeduldig
zullen worden, vermaande zij eindelijk, en
hij liet haar band vrij.
Hij was onrustig; hij brandde van verlan
gen, om te weten, of zij hem ook liefhad,
zooals hij haar of haar ontroering gister,
toen ze hem weerzag, enkel verlegenheid
was geweeest.
Zij scheen zijne gedachten te raden want
een heele poos stokte het gesprek, terwijl
zij verlegen op haar bord tuuide.
Moet u al weg? vroeg zij eindelijk,
toen hij op zijn horloge zag.
Goddank nog niet barones? Maar 't
spijt mij, dat het diner zoolang duurt ik
had er van gedroomd, met u nog een
wals te makendaarvan zal nu wel niets
komen
Uitstel is geen afstel, zei ze vroolijk,
Een anderen keer moet u wat meer tijd
meebrengen.
Een anderen keerDat zegt u zoo
wat veel halfheid gelegen Maar zoeken
we hetzelfde «hoekske" ook niet op, als
we met een Protestantsche vriend of kennis
een Katholiek bedehuis voorbijgaan en den
hoed niet lichten Die vriend of kennis
moest eens wat van ons denkenJa, hij
moest eens vragenwien groet gij dan
zaten we immers met ons antwoord «ver
legen", want er passeerde inmmers toe
vallig niemand! Zoo houden wij ons katho
licisme in de «binnenkameren". Waar het
ook thuis hoort, zegt de wereldling. Neen,
goede vriendwaar het ook thuis hoort,
want wat katholicisme in het maatschappe
lijk leven kan heusch geen kwaad.
Wij moeten belijden, voornamelijk door
onze daden. Belijden, door flinkweg op de
visitekaartjes die we met Nieuwjaar ver
zenden, z.n. te plaatsen. De meeste plaatsen
er niets op. De christelijke groetzalig
nieuwjaar, wat rijkdem van gedachten en
wenscher. ligt erin verscholen. Nu wenscht
men elkaar «het compliment van den dag"
en houdt men het wellicht met hen, die
zeggen en ook wel schrijven«Vier of vijf
dagen na 1 Januari is de wensch vergeten".
Bij comedianten in het dagelijksch leven,
jadat willen wij aannemen. Niet bij den
christen, die van heelerharte zijn vriend bij
de wisseling des jaars de hand drukt en
wiens mond de groet uitspreekt van zalig
nieuwjaar.
Belijden ook, als wij onze dierbare dooden
grafwaarts dragen, en hun lijkbaar met
het kruis, het teeken der overwinning be
dekt hebben. Dat moet voldoende zijn, want
dat is alles! Maar weg dan met kransen
en immortellen, die vergaan. Geen naaperij
van hetgeen de vrijmetselarij heeft uitge
vonden om de dooden naar hun laatste
rustplaats te vergezellen. Het kruis moet
ten volle zichtbaar blijven, want hierin
hopen wij. Wat zeggen ons bloemen en
kransen Hulde aan den doode Dieu
d jugé, God heeft geoordeeld. Dank voo:
gunstbewijs bij het leven Maar dien dank
kunnen we beter uitspreken door een gebed
voor de rust zijner ziel.
lichtantwoordde hij met een treurig
gezicht. Mijn groot verlof heb ik in 't
voorjaar al gehad. Eer ik weer op reis
kan gaan, zal zeker dit jaar en een goed
deel van 't andere voorbij zijnWie weet,
barones, waar u dan isMisschien
zien wij elkaar vandaag voor 't laatst.
Zij werd bleek bij die woorden, en 't
wijnglas ontglipte bijna aan hare bevende
vingers.
Hij wist nu, dat het waar was, wat hij
gehoopt had, en zacht fluisterend waagde
hij de vraag
Barones Marguerite zou 't
u werkelijk leed doen, als wij elkaar nooit
weer zagen.
Zij keek hem aan met groote, vochtig-
glanzende oogen.
Niet weenensmeekte hij teeder;
nu is alles goed. Ik kan hier niet zeggen,
wat ik u zeggen wilde. Maar weet u wel,
wat het is
En toen zij gelukkig glimlachte, ver
volgde hij
Mag ik u nu het telegram voorlezen,
dat ik al den heelen dag bij mij heb en
Laten we met ons boekske uit het
hoekske te voorschijn komenhet boekske
niet neerleggen, maar met ons omdragen
door het leven, dat ieder onze belijdenis
verneemt. En ons niet schamen voor het
geen «de wereld" van ons zeggen wil.
Stads- en Gewestelijk Nieuws.
Schiedam, 5 Mei 1900.
„Schiedam Vooruit".
De aangekondigde vergadering ter op
richting van een vereeniging «Schiedam
Vooruit" werd gisteren-avond gehouden in
de groote zaal van Musis", die door een
vrij gemengd publiek geheel bezet was.
De voorzitter van het voorloopig comité,
de heer M. C. M. de Groot, de vergadering
openend, sprak zijn voldoening uit over de
groote opkomst, die gelegenheid zou geven
iets tot stand te brengen. Spr. had niet
veel omtrent het plan gehoord. Wat hij
gehoord had, zou hij mededeelen. Van be
voegde zijde was een principieel bezwaar
opgeworpen Wanneer het denkbeeld ingang
vindt, dat de Vereeniging een tijdperk van
bloei zal voorbereiden, dan zal men eindi
gen daartoe zelf zijne krachten in te span
nen. Spr. meent dat die voorstelling mank
gaat. Zeker is 't dat ieder persoonlijk zooveel
moet presteeren als hij kan maar de maat
schappij bestaat niet uit losse individuen
er is een gemeenschappelijke band en som
mige dingen kunnen alleen door gemeen
schappelijk overleg tot stand worden ge
bracht deze factor van het maatschappelijk
leven ziet men bij het opwerpen van een
bezwaar als boven bedoeld, over het hoofd.
Met dit inleidend woord de vergadering
openend, gaf de Voorzitter allereerst gele
genheid algemeens beschouwingen te houden
Bij de algemeene beschouwingen werd
aan het comité voor de spoedige en uitste
kende wijze waarop het deze vergadering
had voorbereid, den dank der vergadering
gebracht, gewezen op de prachtige ligging
onzer stad en een warm pleidooi gehouden
voor spoorwegaansluiting. Nadruk werd er
alleen met uw verlof afzenden mag
Zij knikte zwijgend, en een brandend
rood kleurde hare wangen, toen ze las
«Kommandant huzarenregiment Prins Jo
achim. Sta op :t punt, mij te engageeren.
Verzoek beleefd vijf dagen verlenging van
verlof
Angstig bespiedde hij haar gelaat en
vroeg zacht
Mag ik dat afzenden
Wil u het niet wat veranderen vroeg
zij schalks. En toen hij haar, op verzoek
een potlood overhandigde, streek zij den
eersten zin door en schreef«He'o mjj
zooeven geëngageerd."
Met moeite bedwong hij een uitroep
van vreugde; hij hief 't glas op en stiet
met haar aan. Beider oogen straalden va»
vreugde.
't Verlofpaard had zijn plicht gedaan
NIEUWE SCHIEDA1S0HE COURANT
v
O
- 0.05
rrnii.:.f)nifi-ii'iii-, '-i'! ••■ui
'imu ir.cHnnti •'..■Kfnnmii