Dagblad voor Schiedam en Omstreken.
^elukkig
~5ste Jaar
Donderdag 28 Augustus 1902.
No. 7385.
xr; ^dd
Bureau Boterstraat 50. Telefoon No. 85.
PB IJS TAS DIT BLAD:
°Qr per 3 maanden
•--^cc s»r p0SÏ aoor fen9a. Nederland
^-onaerjjiitB Summers i
f 1.50
PB IJS DER ADYKBTBNTIÈH:
Van 1—6 regeis' i /0.60
Elke gewone regei meer ij -0.10
Voor hernaaióe piaatsmg worden billijke overeenkomsten
lanaezaan.
J&ffil OYEKZICHT.
Ue 27 Augustus 1902,
De Dü "Dsche Katholiekendag.
^r® der ll®c^e Katholieken bieden telken
Sc^0bWspe| atd°'leke wereld een grootscb
r,C^t en Wann8er zij in zeldzame een-
0(11 i'Un o Vurig® kracnt te zamen komen
K" «ij 8<sst®iöke en stoffelijke belangen
0,
«Pt'ek
en.
riVergadering, die Zondag te
ar® v0or Werd g®opend, behoeft niet voor
,8' de onder te doen, maar
f4g8li lUKf01116 der Duitsche Katholieken-
D °d af6rrijk voort. Van den vroegen
q*a#tlsche de®rschte in de vriendelijke
J* v»ei lat|(i®lsstad een bedrijvigheid als
s 8ritlg 8 d®n °t nooit gezien is. De ver
gier w»s kftII.,„
ta?'8r ale!! kftUrig en net' d® vlaggentooi
k. ,8®n 'i alleen de openbare ge-
®n 1 alleen
'®Q zich neutraal gehouden,
rVVe8 de °testanlische bevolking, otscüoon
58a,eeu v'llftederheid uitmakend, had zoo
lp® '"Ük g daar welwillende belangstel-
tr #8tl ^atde^eVSa' dat de *reemdeling zich
^8ltl®n eo °"®ke stad moest wanen. Extra
St> i0r|Sleiiük getooide Rijn en Neckar-
e't°Ut0eü v°®r lal voerden onophoudelijk
i/s aan du|zendeu en duizenden bezoe-
de*' *atl>
j. ri®bdeli iT ïlcd 10 d« straten tusschen
*ile o Öewotlers met wederzijdscb
tt 8landeoP^e'°8®nbeid bewogen ;er waren
^8H00rdi 8" ra"gen der maatschappij ver-
°v«rhee°d' ^el element der werklieden
«n sibdetl, 0<i) maar steeds doormengd
(.^8>tlge k 111 korpskleuren, geestelijken
q6 aa0d6weeerSn Ult a"e streken des rijks.
Du ^a,lens h W*ren ade Dootdstraten, waar
PerlSC^® vlC Deiersehe, Pauselijke en
dicyt^6n °Pg®wekt dooreen wap-
8«ïei.Circa 20 OnnUld' V00ral 10611 de Paltzers>
v«r v«r6 '®den van werklieden- en
g,h2atbeld ^6td»'ng zich te Ludwigshaten
^anie^ den> tegen 2 uur met vlie-
en over de Rijnbrug in gesloten
colonne hun intocht hielden. Ook de
Badensche, Wurtembergsche, Pruissische
flessische en Elzas-Lotharingsche werklieden
verenigingen waren te zamen, schier
even talrijk vertegenwoordigd, zoodat toen
de vereenigde stoet zich tegen half drie in
beweging stelde, het geheel een onvergete-
lijken overweldigenden indruk maakte en het
défilé met 20 muziekkapellen schier 2£ uur
in beslag nam.
De pas voltooide stedelijke feesthal,
welwillend ter beschikking van den Katho
liekendag gesteld en in ontzaglijke ruimte
ongeëvenaard kon toch natuurlijk zulk een
volksmassa onmogelijk bevatten, zoodat al
aanstonds tot het houden van vier paralel-
vergaderingen besloten was, resp. in de
F eestbal, de baalbau, het Apollo-theater
en den Bernardushof. Overal traden uit
muntende sprekers op en uitte zich een
stormachtige geestdrift.
Na een plechtige H. Mis In de kerk der
eerw. paters Jezuiëten, begon Maandag
ochtend in genoemde feesthal de eerste
»geschlosenne general-versammlung". Daar
werd tot voorzitter gekozen onder storm
achtig applaus dr. Cardauns, hoofdredacteur
van de Kölnische Volkszeitung, tot eersten
vice-president graaf Neippern en tot
tweede onder-voorzitter het Rijksdaglid
Sieben.
Dr. Cardauns verklaarde zich bereid het
presidium op zich te nemen, terwijl hij
dankte voor de eer, die hij als aan de
geheele katholieke pers bewezen wilde
beschouwen.
Nadat de voorzitters der afdeelingen
gekozen waren, werd een telegram aan den
H. Vader verzonden, verzoekend den Apos-
toiischen zegen op den arbeid van het
congres en den wensch uitsprekend dat
het Z. H. zou gegeven zijn de jaren van
Petrus te beleven.
Ook aan den Keizer werd een telegram
gezonden, met toespeling op 's Keizers
woorden te Aken, »dat eenvoud, godsvrucht
en hooge zedelijke opvattigen de gronden
moeten zijn, waarop wij moeten bouwen en
dat er geen zaligheid is dan in Christus,
den Gekruisigde".
De Katholiekendag betuigt verder trouw
aan het vaderland en aan het geloof der
vaderen en verzekert in vrede met
andersdenkenden tot welzijn des vaderlands
ie willen medewerken.
Ten slotte weid een telegram om hulde
gezonden aan den grijzen groothertog van
Baden.
Koning Victor Emmanuel op reis.
De koning van Italië werd gisteren te
Göschenen met grooten luister ontvangen
en vervolgde daarna zijn reis naar Duitsch-
land vergezeld op Zwitsersch grondgebied
door den president van den Bondsraad.
In een artikel ter begroeting van den
koning van Italië zegt de lleichsanzeiger
dat de vriendschap tusschen de vorsten
huizen voor het Duitsche zoowel als het
Italiaansche volk van waarde is als het
onderpand voor de politieke betrekkingen
die de twee landen onder elkander en met
Oostenrijk-Hongarije verbinden. Het drie
voudig verbond zoo heet 't verder
berust op de gemeenschappelijke behoefte
om de grenzen in Midden Europa te hand
haven. Het legt aan geen van zijn leden
een last op, dien met elk van die staten in
zijn eigen belang vrijwillig op zich zou
nemen. Als den staatsman, die voor Italië
in den geest van zijn koning tot vernieuwing
van dit beproefde stelsel van waarborg van
grondgebied meegewerkt heeft, zijn wij
verheugd minister Prinetti, die met den
vorst medekomt, te begroeten.
Ook de Norddeutsche Allgemeine Zeitung
wijdt den koning een hartelijk welkomst-
artikel, waarin vooreerst gewaagd wordt
van zijn karaktertrekken, die vooral den
Duitscher aantrekken, en dan gewezen
wordt op hetgeen Italië in bet eerste
regeeringsjaar van dezen koning bereikt
heeft. Het artikel besluit aldus «Koning
Victor Emmanuel vindt bij ons open harten.
Reeds in het derde geslacht houdt het
huis Hohenzoliern met dat van Savoje een
trouwe vriendschap, die het politieke ver
bond tusschen de twee staten haar zegel
opdrukt. Tusschen Duitschland en Italië
bestaat er geen reden tot afgunst. Wij
verheugen ons over den krachtig omhoog
strevenden bondgenoot. Wij wenschen het
Italiaansche volk dat het evenals het
Duitsche uit eigen kracht op den grondslag
van nationale eenheid en welvaart zijn
wereld plaats opbouwt. Moge de geschiedenis
eens roemen, dat de regeering van Victor
Emanuel den Derde Italië een lang tijdvak
van vreedzame overwinningen en gelukkigen
vooruitgang gebracht heeft. Sempre avanti
Savoia
De toestand in Zuid-Afrika.
De krijgsgevangenen keeren allengs uit het
het oord hunner tijdelijke ballingschap terug.
Zoo is gisteren weer te Simonsstad (Kaap-
kolonie) aangekomen de Tagus met gene
raal Cronjé en zijn vrouw en nog 997
krijgsgevangenen.
De te Johannesburg verschijnende Trans
vaal Leader meldt, dat een sterke krijgs
macht, bestaande uit voetvolk, ruiterij,
bereden voetvolk en geschut, zich van Kru-
gersdorp naar Rustenburg begeeft en van
daar naar de westelijke grens. Naar het
heet, heeft de tocht ten doel roerigheid
onder de inboorlingen te verhinderen. In
officieele kringen geeft men toe. dat er in
de aangeduide richting troepen vertrokken
zijn, maar dat is alleen ter vervanging van
troepen, die naar Italië ontboden zijn.
De heer Reitz, door een verslaggever van
de lemps uitgehoord, vertelde, dat hij naar
de Vereenigde Staten zou gaan en misschien
naar Engeland, als hij uitgenoodigd werd
^aar het Duitsch.)
5)
tQc^at dacht
bakvisch moeder wel ZiJ was
lJk. lJ zou maar een verstandige
i. lch vergissen onmo-
*0» 1 and»-
th 'Hdi *achtê K°rgen kwam eindelijk de
luk onri®f Ult Zweden. Bevend
jn 8®k, J^tChlotüde het schrijven,
«ph "®zwijnend liet zij den
Hu ls er w. 001 'allen.
't ^i«ts ^ede'r Vraaot de doodelijk ver-
ii^ Voorbyv- 0naangenarne tlJdi"g
woeien°P ket was of er lood
vÜl ®*ri kIasziJ ging naar het
•*«t as. wartier van haar woning
8'Ug vandaag niet. Het
was. of een sluier over haar oogen lag.
Stil, vol gedachten zat zij den geheelen
morgen voor haren schildersezeltelkens
nam zij weder den ongelukkigen brief.
Mijn God, haar moeder had toch gelijk
gehad! Haar kunst had hem geboeid, niet
haar persoon, haar liefdevol hart. Hij dankte
haar voor alles, wat zij voor hem geweest
was, dat zij den zwaren proeftijd voor hem
zoo rijk aan genot had doen zijn, dat zij
door haar poëtische gesprekken hem opge
heven had uit zijn neerslachtigheid. Nu
had hij zijn doel bereikt, zijn in Berchtesgade
gemaakte schetsen hadden hem het pro
fessoraat aan de Academie te Stockholm
bezorgd, en de teerbeminde bruid in zijne
armen gevoerd, daar haar ouders haar niet
aan een kunstenaar, wel aan een professor
wilden afstaan. »Dank, dank", sloot hij
zjjn brief, »aan u heb ik alles te danken,
zonder u had ik nooit zóó kunnen schil
deren."
Telkens herlas Chlotilde deze woorden.
Ja hij kon het leven in vol geluk genieten,
maar zij zoo ongelukkig was nog
nooit iemand geweest, Was er slechts
iemand, die haar beminde, wien zij vol
vertrouwen al haar nood, ai haar lijden
kon klagen, waar zij op steunen kon, dien
zij kon beminnen. Maar neen, in alles
moest zij op zich zelve steunenzij was
de onfeilbare, waar elk tegen op zag, die
door iedereen als vraagbaak gebruikt werd.
Ook voor hem was zij slechts een hulp
geweest, meer niet. Dat zij ook een hart
had, dat wilde beminnen, dat ook zij naar
zonlicht en leven verlangde, daaraan dacht
niemand, ook hij niethij dacht slechts
aan zijn eigen geluk, en zij als een dwaas
kind had zich aan allerlei droomen over
gegeven.
Waarom, waarom moest zij zoo ongeluk
kig zijn
Als in een droom ging zij naar huis,
als in een droom doorleefde zij de eerst
volgende dagen.
De oude moeder verging van angst en
zorg om haar kindzij smeekte God met
heete tranen haar toch haar kind niet te
ontnemen, en vol geduid omgaf zij haar
met allerlei zorgen en elke dag hoopte zij
eenige beterschap te ontdekken.
Eens verliet Chlotilde vroeger dan ge
woonlijk haar atelier, haar hoofd gloeide
en zij was niet in staat iets te verrichten.
Met gebogen hoofd liep zij langs het kanaal
steeds wrokkend over haar naamloos lijden.
Een zachte stem nabij haar riep haar
toe: »ach lieve juflrouw, help mij."
Chlotilde keek op en zag een bleek,
jong meisje dat op de bank onder een
ahornboom aan den oever van het kanaal
zat; zij strekte hulpbehoevend haar armen
naar haar uit.
Waarmee kan ik u helpen?" vroeg zij
moedeloos.
»0, juffrouw! een stoute jongen heeft
mij mijn kruk ontnomen eu in 't water
gegooid men kan haar niet eens meer
zien, en nu kan ik hiet weg. Ach breng
mij, bid ik u even naar huishet is niet
ver."
Chlotilde trad naar haar toe het meisje
nam haren arm.
»Hoe neeriijk op een sterken arm te
steunendat is anders dan op een stuk
hout! De lieve God zond u juist op tijd,
want al de anderen liepen zoo hard weg
als zij kondenmaar wiit u even wachten,"
zeide zij zich bukkend, »ik wil een paar
bladen van den ahornboom als afscheids-
groet medenemen en die aan moeder
gevenis er wel iets mooiers dan deze
heerlijke bladeren in den herfst, purper en
goud
(Stol volgt.)
Y «e y,, *"l'u HBuniuu geuuuueu,
'iti ""=0o va "au 4UU
die