Dagblad voor Schiedam en Omstreken.
eerste blad.
Het leUstoiw.
26ste Jaarg.
Zondag 30 Augustus 1903.
So. 7687.
Bureau Boterstraat 50. Telefoon No. 85.
JffllCIEELE BERICHTEN.
Apenbare Herhalingsscholen
kerdel.
Parijsche Kroniek.
Feuilleton.
PB IJ 8 TAM DIT BLADl
Voor Schiedam per 3 maandenf 1.50
Franco per post door geheel Nederland - 2.
Afzonderlijke Nummers- 0.05
PRIJS DER ADVERTENTIE N:
Van 16 regelsf 0.60
Elke gewone regel meer- 0.10
Voor herhaalde plaatsing worden billijke overeenkomsten
aangegaan.
voor Meisjes en Yoor Jongens.
Aanmelding van leerlingen, ouder dan
Jaar geen leerlingen eener dagschool
r„ ™.°et geschieden voor 15 September
p V J16® hoofd der scholen, den heer
°eken om vermindering of vrijstelling
o het schoolgeld (ad. 40 cent per maand)
oeten bij de aanvragen om plaatsing
Worden gedaan.
Na eenige aangename weken in het
Vaderland te hebben doorgebracht, waar
het niet meer of minder regende dan het
djt in Frankrijk en elders deed, vond ik
hij mijne terugkomst hier met veel ver
anderd. Het vreeselijk ongeluk der Me-
trophtaine, waarbij 84 menschen het leven
verloren, was alweder bijna vergeten voor
het dwaze malie en tegelijk treurige proces
der Humberts-Daurignacs, wat juist begon-
nen, al de aandacht der Parijsenaars tot
zich trok, want echt Pargsch mag dit
proces zeker genoemd worden. Deze
erfenis-roman waar Alexandere Dumas
(Peré) trots op zoude geweest zijn hem
als kind zijner rijke en weelderige ver
beelding de wereld te hebben ingezonden,
werd dan eindelijk den 8ste dezer voor
hot gerechtshof der Seiue aangevangen
om eerst den 22sten 's avonds te eindigen,
dus twaalf volle zittingen, daar men aan
hot Hof nog Zondagsrust houdt.
De debatten werden gepresideerd door
don president Bounet, terwijl de heer
Blondel als advokaat-generaal fungeerde.
De verdedigers waren de advokaten
Labori, Clunet en Hesse.
Hoe dwaas de hoofdbeschuldigde Thérèse
Humbert zich ook soms uitliet en
Schulze en Karl en Hildebrand, leerlingen
van gymnasium in een kleine stad, waren
hij hun leeraar in de Fransche taal, dr.
Père, in pension. Liefderijke behandeling
on goede kost deed hen bijna vergeten dat
zo niet bij hun ouders thuis waren. Slechts
°P één punt was dr. Père onverbiddelijk
streng en dat vonden vooral de beide oudste
scholieren hoogst lamlendigom half tien
iMttelijjk werd het huis van dr. Père onher
roepelijk geloten en wie later kwam, was
gedwongen om den gestrengen heer zelf uit
zjjo slaap te klingelen.
Natuurlijk beviel het de beide hoogste
kiassers niet, dat ze op den mooisten
zomeravond reeds om half tien thuis moesten
gedroeg, toch is het interressant de debatten
te iezen en daaruit te leeren tot hoever
men in de bedriegerijen en leugens kan
gaan en wat men zelfs den ernstigsten
mannen op hun mouwen kan spelden,
wanneer men een zekeren rang in de
Parijsche maatschappij heelt weten te
veroveren en ministers en verdere hoog
geplaatste republikeinen aan zijn disch
ontvangt.
Toen deze, meer dan twintig jarenlang
door de rechtbanken gerekte zaak, door
het dagblad le Matin het vorig jaar voor
het eerst openlijk besproken werd, heb
ik een korte schets van die erfenis
Crawford en de Humberts gegeven, zoodat
ik veronderstel het niet noodig is daarop
terug te komen en nogmaals over de
hoDderd millioen francs te spreken, welke
in een brandkas moesten bewaard blijven
en er natuurlijk niet waren en nooit
geweest zijn. En toch heeft Tbérèse tot
het laatst volgehouden, dat de erfenis
geen hersenschim was en de 100 millioen
evenmin.
Over die zoogenaamde erfeois, welke
men niet heeft kunnen bewijzen ooit be
staan te hebben, noch het testament
daarvan, werd tusschen de Crawfords en
de Humberts sinds twintig jaren processen
gevoerd en door madame Humbert bij
een groot getal woekeraars van den
hoogsten rang millioenen geleend, welke
weder gedeeltelijk werden terug betaald
door bij anderen weder hoogere sommen
op te nemen. En dit ging steeds zoo voort,
omdat de geldschieters werkelijk in die schat
van 100 millioen geloofden. Zoo het feit niet
bewezen was, wie zoude dan ooit aan zulk
een mistiücatie kunnen gelooven
Op zeer handige wijze hadden deze
waarlijk ongeëvenaarde oplichters er ook
nog in weten te slagen een verzekerings
bank »la Rente Viagère" op te richten,
welke als hun kassier kon tungeeren om
hunne geldelijke manoeuvres te vergemak
kelijken en waarvan zij geregeld gebruik
maakten. Bijna honderd getuigen werden
zijn. Daar kwam Karl op een mooie ge
dachte, die hij dadelijk Schulze mededeelde.
Na kort beraad maakten beiden zich op ter
uitvoering van het ontworpen plan, dat
hiermee begon dat ze hun kleinen mede-
pensionaire, dwars tegen hun gewoonte in,
zeer vriendelijk behandelden, ja hem zelfs
onder bewering dat hij nu grooter en
mannelijker werd, een.paar sigaretten gaven.
Hildebrand was natuurlijk zalig over deze
verbetering in zijn leven en toen deze
hem beloofden, dat ze hem eens op een
vrijen middag op een biertocht mee zouden
nemen, geraakte hij van vreugde geheel
buiten zich zelf en bood als tegengeschenk
den beiden anderen, de noodige hulp en
ondersteuning aan.
Daarop- hadden de beide leeperds gewacht.
Ze vertrouwden hem toe dat ze vanavond,
als alles in de rust was stiekem er tusschen
uit wilden knijpen en naar een kneip
trekken, doch dat ze hierbij geheel van de
slimheid en de zelfverloochenende hulp van
hun jongen vriend afhingen. Hij moest door
een nog niet uitgevonden middel bij hun
terugkeer gewekt worden, dan stilletjes de
in deze zaak gehoord en zijn daar hun
wedervaren komen vertellen, zoowel de
weinig belangrijke geldschieters, om ze niet
allen woekeraars te noemen, als de vele
gemaakte dupes, of ook zij die er willens
en wetens maar ook onwetend aan mede
werkten om ze te maken.
Bij de eerste zittingen had Thérèse
Humbert zich van haar standpunt, hoewel
wat onsamenhangend en dramatisch, toch
kranig geweerd, maar na dat langdurig
getuigenverhoor begon zij, die zelfs velen
had doen lachen, medelijden in te boezemen.
Toen zij tegenover den advokaat-generaal
kwam te staan, was het alsof zij dezelfde
vrouw niet meer was, zoo haalde zij alles
dooreen en wat zij verhaalde, geleek meer
op een onrustigen droom, dan op de wer
kelijkheid. Zij heeft reeds zoo lang het eene
verzinsel na het andere verteld en zoo
gelogen, dat het mij waarlijk voorkomt
dat zij het zelf is gaan gelooven en in de
war is geraakt. Veel van wat zij zeide,
was zoo weinig ernstig dat men het niet
n.«er volgen kon. Het begon toen reeds op
een bal wat ten einde loopt, te gelijken,
waar bij het verzwakte licht de gepoederde
gezichten hunne verborgen rimpels nog
meer doet uitkomen. Zoo ook maakte hare
argumenten een ontnuchterend en treurig
efïekt, wat niet anders dan deernis kon
verwekken en naar het einde deed
verlangen.
Frédéric Humbert trachtte zijn best te
doen zijn goede troHw te bewijzen. Hij
wist niet van de zaken zijner vrouw af,
wat natuurlijk zeer valsch klonk en de
toestand nog meer bedierf. Ook de beide
Daurignacs spanden al hun krachten in om
zich zoo schoon mogelijk te wasschen, en
waarom was dan geheel de familie naar
Spanje's hoofdstad gevlucht Hierop bor
duurde Thérèse een onmogelijk verhaal.
Zij was naar Bordeaux vertrokken om daar
«on der Crawfords te ontmoeten en hem
te dwingen de 100 millioen te geven, maar
hij weigerde. en zij gingen toen maar
«aar Spanje, het land zoowel der gewaande
achtertrap afsluipen en de achterdeur
openen. De knaap, door het gewicht van
deze gewaagde onderneming nog trotscher
gemaakt, stemde met vreugde toe en nu
bieef alleen nog over op weike manier men
een geruischloos functioneerend belletouw
maken zou, dat in staat was, den heldhafti-
gen deurwachter, dien de natuur met een
zeer vasten slaap gezegend had, te wekken.
Daar overkomt op eenmaal Schulze het
zeldzame geluk, dat hij op een ingenieus
idee kwam. De drie scholieren bewoonden
twee kamers op de eerste verdieping. In de
kleinste sliepen Schulze en Karl, in de veel
grootere, die ook nog een balcon had,
werkten de jongens. Verder stond daarin met
het voeteinde tegenover de balcondeur, h et
bed van Hildebrand,
»Opgepast, Hildebrand", zei Schulze, »ik
heb een pracht van een belletouw gevonden.
Vanavond binden we je een touwtje aan je
grooten teen en laten dat onder de balcon
deur door hangen in den tuin. Bij het min
ste of geringste trekken, moet je wakker
worden, het touw losmaken en ons open
doen".
erfenissen als der in de verbeelding ge
bouwde kasteelen.
De advokaat-generaal Blondel was gedu
rende zes uren aan het woord. Hij sprak
helder en met distictie en naarmate hij
sprak viel het kaartenhuis van Thérèse
stuk voor stuk ineen. Alleen moet men
zich afvragen waarom hij de ondankbare
taak op zich genomen heeft de magistratuur
te verdedigen, die op een niet bestaande
erfenis, van een erflater, die evenmin
bestond, en op een valsch testament,
twintig jaren lang processen leidde
en vonnissen velde alsof alles werkelijkheid
en geen bedrog was. Waarom ook vergat
hij een woord te reppen over de regeering
eD de staatsmannen, zooals de minister van
Financiën en Waldeck Rousseau, die reeds
in 1899 verklaarde, dat die millioen-zaak
der Humberts een der grootste oplichterijen
der 19de eeuw was en toen hij aan de
regeering kwam deze comedie en dit schur-
kenstuk geregeld liet doorspelen Aardig
was het slot van den aanklager toen hjj
zeide: »Van nu af weet een ieder, dat de
smededeelingen welke Thérèse ons nog te
vdoen heeft even ledig van zin zullen zijn,
jals haar brandkas dit van de millioenen was".
De verdediging, was zooals men verwachtte,
welsprekend en moedig. Maar al het talent
van mr. Labori heeft hem niet uit dit la
byrinth kunnen redden waarin Tnérèse een
ieder trachtte te doen verdwalen en hij
werd bepaald zwak, wanneer hij voorgaf
zelf aan die dwaze verhalen te gelooven.
Zonder direkt de regeering der republi-
keinsche verdediging aan te vallen, heeft
bij toch openlijk het regeeringsregime ver
antwoordelijk gesteld voor wat hier gebeurd
is om zoo te zeggen onder de oogen en
bescherming der justitie. Veel sensatie
maakte zijn verklaring, dat er een verze
gelde lijst met namen in het dossier
berust, waarvan hij copie had van mannen
uit rangen tot de hoogste staatsambtenaren
toe, die hem zijn komen smeeken ze niet
openbaar te maken en zoodoende te ont-
eeren, wat hij dan ook niet gedaan heeft.
De beide anderen waren verrukt over
dezen heerlijken inval en men kon den avond
bijoa niet afwachten.
Het was diepe, stille nacht. De maan wierp
haar bleek licht door het groote raam der
balcondeur, op den merkwaardiger wijze
een maal onrustig slapenden Hildebrand.
Deze had namelijk, de zware Egyptische
cigaretten, die de anderen hem gegeven had
den, alle voor hij ging slapen, heimelijk op
het balcon opgerookt en de nicotine deed
haar uitwerking niet achterblijven. Woeste
droomen schilderden hem de vreugde van
latere kneipgelagen in de levendigste kleu
ren en onrustig wierp hij zich in zjjn bed
been en weer en steunde en kreunde alsof
hij zenuwziek was.
Daar opende zich zachtjes de deur. Dr.
Père, die het gesteun van den knaap had
gehoord, kwam in zijn chambrecloak binnen
om te zien wat er aan de hand was. Juist
bij zijn binnentreden steunde Hildebrand
erg luide.
{Slot volgt),
NIEUWE SCHIEOAMSGHE COURANT
