NAAR DE EVENREDIGE
VERTEGENWOORDIGING
WAT ZOU ER GEBEURD ZIJN-
DE DAGBLADEN
EEN „GANGSTERS"
BRUILOFT
ADVERTEER IN
DONDERDAG 30 APKIti 1931
EEN VOORSTEL VAN MARIN AAN
DE SOCIALISTEN
DE ROMANTIEK VAN HET
BEROEP
Vacantie is rust! Rust is afwezigheid van de normale
daqeliiksche werkzaamheden. In onze vacantte
willen we dus los zijn van alles, wat ons aan de
dageliiksche sleur herinnert.
Maar daarop is één uitzondering: omdat we het
niet willen en niet kunnen missen, laten we ons
dagblad naar ons vacantie-adres doorzenden.
Dat's frappant.
En als we uit het buitenland terugkomen, koopen
we bij het eerste Hollandsche station het joa\s\e
nummer, „om het er thuis toch nog met zal zi|n!
Wat een veilige geldbelegging voor den adver
teerder, die geen lezer missen wil als kooper, is de
krant, die geen kooper missen wil als lezer! Daaromi
ACTUEELE BERICHTEN ACTUEELE ADVERTENTIES
DE ONTWIKKELING VAN DEN
AMERIKAANSCHEN ROMAN
LORD IRWIN
I
Het gunstige tijdstip
(Van onzen correspondent
P a r ij s, 23 April 1931.
Frankrijk staat nog nauwelijks een jaar van
de algemeene verkiezingen af en de verschil
lende partijen zijn reeds geruimen tijd bezig
het terrein te verkennen en de mogelijkheden
te onderzoeken, die voor haar open staan. Veel
klaarheid is nog niet te verkrijgen, want het
eerste vereischte voor de verkiezingscampagne,
te weten op welke wijze het toekomstig par
lement zal worden gekozen, is ver te zoeken.
E*r is natuurlijk een kieswet, maar er zijn geen
Partijen meer die zich met het vigeerende kies
stelsel kunnen vereenigen.
Het vigeerende kiesstelsel is ongetwijfeld
profijtelijk geweest voor de verkiezing van per
sonen, het is fataal voor de partijen geworden.
Het werd dan ook vijftien jaren geleden reeds
veroordeeld en in 1919 vervangen door een
bastaard-stelsel, dat den naam van evenredige
vertegenwoordiging ontving, maar door het
lijstengeknoei en de „panachage" tot de meest
fantastische resultaten leidde, van mannen
zonder partij en zonder aanhang, door een
merkwaardige overschotten-berekening te doen
verkiezen en voormannen van een partij, zelfs
met een stemaienaantal, dat ver boven het
gemiddelde lag, te doen duikelen.
Wanneer dus de kwestie van de evenredige
vertegenwoordiging opnieuw op den voorgrond
is gesteld, dan kan men niet zeggen, dat het
gaat om de wederinvoering daarvan. Met de
evenredige is in Frankrijk nooit een ernstige
proef genomen. Dit dient opgemerkt, omdat
hier de onverschilligheid voor het kiesstelsel
zeer groot is en vooral bij de rechterzijde veel
al aldus geredeneerd wordt: slechte stelsels
hebben goede kamers opgeleverd, goede hebben
tot slechte kamers geleid, de wijze van stem
men komt er weinig op aan." Dat zoo gerede
neerd wordt, is natuurlijk het gevolg van de
gebrekkige politieke organisatie en van het
onbeteekende leven der partijen, beide het ge
volg van het regiem van compromissen waar
toe de Fransche politieke verhoudingen steeds
aanleiding gaven.
In 1919 had de kwasi-evenredige de kamer
van het nationale blok, opgeleverd, maar de
resultaten waren zoo gemakkelijk verkregen
dat in 1924 niemand met het amphibiestelsel
de verkiezingen indurfde. Het stelsel werd op
gekalefaterd en het gevolg was de kamer van
11 Mei 1924, die van het beruchte kartel. Maar
ook het kartel had zulk een gemakkelijke over
winning gevonden met het gewijzigde stelsel,
dat 't ook de nieuwe verkiezingen er niet mee
durfde in te gaan. Voor de nieuwe consultatie
vdfe het kiezerscorps, die van 1928, dus maar
weer eon ander stelsel beproefd.
Dal: stelsel was niet nieuw. Het beoogde een
terujj|eer naar den toestand, van vóór den
oorlog, naar het arrondissements-meerderheids-
stelsel, het stelsel dat door zijn eigen profijt
trekkers als oneerlijk en afzichtelijk was ge
brandmerkt. Men zal zich herinneren, welk een
verwoede strijd toen om het kiesstelsel werd
gevoerd. Het stelsel, dat toeliet de kaart van
het land willekeurig te versnijden, de verkie
zing te laten beheerschen door lokale aan
spraken, die den invloed der partijen kunnen
breken, dat ook da meest vreemdsoortige con
centraties toeliet om een zetel uit handen van
de tegenpartij te houden, vond toen zijn krach-
tigsten steun hij de socialisten, die er altijd
de prlncipieele tegenstanders van waren ge
weest, doch die door de hoop op een kartel-
listische overwinning met de immer van de
daken gekraaide „beginselen" braken.
Maar da terugkeer naar de arrondissements-
atelsel, met den algemeen Immoreel bevonden
tweeden stembusgang, beloonde zijn promotors
niet. De kartellisten werden geslagen, maar de
gemodereerden hadden ook geen reden zich te
verheugen, daar een aantal vaste zetels van
zeer vooraanstaande parlementaire persoonlijk_
heden verloren ging.
Het resultaat, dat door de tegenstanders van
het arrondissementsstelsel voorzien was. de
nieuwe afzwakking van het partijleven, deed
zich vooral in den loop der wetgevende periode
gevoelen En het noodlot wil dat de promotors
het meest geleden hebben. Het is voldoende
om de partijsterkte van de groote partijen in
1928 te vergelijken met die van thans, om te
zién hoe het stelsel heeft meegewerkt aan de
afbrokkeling der groote partijen, aan de vor
ming van zwerfgroepen en aan het toenemen
van het aantal partijloozen, zoogenaamde on-
afhankelijken, zoowel te linker als te rechter
zijde.
Aan den rechterkant zijn de partijen het er
dan ook over eens, dat zij slechts door de even
redige haar invloed kunnen redden en weer
de plaats zullen kunnen heroveren, die zij in
gezond werkend parlementair stelsel verdienen
te bezitten. Bij de linkerzijde hebben de socia
listen altijd volgehouden, dat ze principieel
voorstander van de evenredige zijn gebleven,
en dat zij in 1928 haar slechts liebben verzaakt,
omdat zij den tijd niet aanwezig hebben ge
acht om een goed stelsel van. evem
te voeren.
De radicalen, die altijd de feite bestm
van de evenredige zijn geweest, zijn echter o
de erkenning gekomen, dat hij elk stelsel da
niet een evenredige zetelverdeeling geetl, het
de socialisten zijn die ten koste van de radi
calen van den scheeven toestand profiteered Ze
zijn zoo langzamerhand, dank zij het kiesstel
sel, in den toestand gekomen, dat de herstem
mingen niet meer in hun voordeel plaats heb
ben. Zoo lang de radicalen bij den eersten stem
busgang boven de socialisten uitkwamen, wat
het stemmenaantal betrof, waren zij het, die
hun man in den strijd konden houden, terwijl
de socialisten hun stemmen aan den «n her
stemming zijnden radicaal hadden te geven.
Maar nu de socialisten in den regel beven de
radicalen uitkomen, nu zijn het de socialisten,
die met de vruchten gaan strijken en dat heeft
tot resultaat gehad, dat terwijl de radicalen
In 1928 125 zetels en de socialisten 101 de hun
ne konden noemen, die verhouding tusschen de
radicaal- en radicaalsocialistische partij en de
socialisten S. F. I. O. thams 109—109 ls, met
groote kans dat binnen enkele weken de so
cialisten de radicalen zullen overvleugelen.
We behoeven hier niet te helihalen, we'ke
redenen de radicalen hebben cm op de
roode broed era ontsticht te zijn. De partij
van Blum spaart de radicalen niet en
de vooruitzichten zijn zelfs zoo. dat els
het. kiesstelsel blijft wat het is, de
socialisten zeker kunnen zijn bij de algemeene
verkiezingen de radicalen te kunnen verplette
ren. Nu is dit wel de schuld van de radicalen
zelf, die „geen vijanden links'' erkennen en
zich niet willen coaliseeren met hen die minder
links staan, het neemt niet weg, dat zij aan
dien toestand weerstand willen bieden. Het ie
dan ook zeer teekenend dart bij de jongste ne
derlagen de radicale leiders als Deladier en
Herriot, in navolging van sommige partij-
organen, zich de vraag hebben gesteld, of bet
niet beter zou zijn voor de partij met eigen
vlag den strijd in te gaan en daarvoor de even
redige te accepteeren.
De voorstanders van de evenredige zijn on
middellijk op die verklaringen gesprongen.
Vooral ln de partij Marin heeft men met stil
gezeten en ook aan de kleine middenpartijen
heeft men gevraagd wat men daar van de even
redige denkt. Groepen als die van Loucheur,
hebben zich vierkant voor de evenredige uitge
sproken. Het is natuurlijk niet noodig die uit
spraak von-r een prlncipieele te houden. In de
kleine middengroepen zijn vele kamerleden, die
gevaar loopen niet herkozen te worden, zoo zij
zich met de candidaten der groote partijen
moeten meten, maar die toch een invloed heb
ben groot genoeg om in en bulten hun arron
dissement een stemmencijfer bijeen te bren
gen, dat hun een zetel waarborgt bij toepas
sing der evenredige. Trouwens elke kieswet
wijziging heeft naast haar prlncipieele voor
standers 'n anatal oppotunisten noodig die haar
steunen. Ze veriiest trouwens ook stemmen van
prlncipieele vooratanders, die om opportu
nistische redenen haar ln den steek laten.
Zoolang de houding der radicalen onzeker
is heeft de evenredige voor haar invoering de
hulp der socialisten noodig. En waar het ge
vaar niet denkbeeldig is, dat de socialisten
de voorkeur zulen geven aan het visschen ln
het water der radicalen, boven het volgen der
op een voetstuk gelaten beginselen, daar heeft
imen de socialisten tot kleur bekennen willen
brengen. Zulks is van des te meer belang daar
het zeker ls, dat de radicalen zullen zwichten
en de evenredige zulen accepteeren als de
socialisten niet langer het arrondisements-
stelsel vasthouden.
De leider der gemodereerden, Louis Marin,
die na Charles Beaoist de voorvechter der
evenredige ls geworden, heeft zich dan ook
per brief tot de S. F. I. O. gewend en aan
haar secretaris, het kamerlid Paul Faure, de
vraag voorgelegd, of zijn wetsvoorstel tot in
voering van de evenredige, op do stemmen der
socialisten kan rekenen. Hij beroept zich op
het feit dat de socialisten meermalen hebben
verzekerd zelf een voorstel te hebben bewerkt,
met een stelsel van evenredige, het voorstel-
Vinoent Auriol. Marin wil niet dat men zich
zal verschuilen achter den strijd voor een be
paald stelsel van evenredige. Laat men er
mee te voorschijn komen, als het beginsel
wordt aanvaard, dan zal men het over het
stelsel wel eens worden. Het socialistisch
stelsel van evenredige heet straffer te zijn
dan dat van Marin, maar zegt de heer Marin:
„De vergelijking en de discussie zullen be
slissen over de détails; wat op het oogenblllc
urgent is, is -het parlepient in .staat te stellep
een beslissing te nemen. Het parlement moet
toch loyaal de partijen en liet kiezerscorps
tijdig in staat stellen zich voor te bereiden
om haar programs te presenteeren in om
standigheden die vlakweg nieuw zijn."
De heer Marin bezweert de socialisten: „In
een zoodanige zaak van rechtvaardigheid,
waarin alle partijen kunnen samenwerken,
richt ik mij dus tot uwe partij (de socialisti
sche) of bet u niet nuttig voorkomt, zooals
wij het gedaan hebben over dezelfde kwestie
vóór den oorlog, om te trachten gezamenlijk
op te treden en om te beginnen, en bij den
kamerterugkeer (de eerste week van Mei) allen
te vereenigen, die in de kamer meenen dat
bet noodzakelijk is de evenredige in te voe
ren.''
Waar Renaudel en FauTe zich nog pas Voor
de evenredige hebben uitgesproken, daar zal
het voor de socialisten hoogst moeilijk zijn
zich aan het verzoek van den leider der U.R.D.
te onttrekken; waar de groep-Loucheur ztek
uitgesproken heeft in eenige van haar invloed
rijkste arrondissementen waarin zij de generale
raden (soort departementale staten) wenschen
heeft doen uitspreken voor de invoering van
de evenredige, en waar bovendien de Christen
democraten, een groot deel der groep Magi-
not, een groot deel der groep Franklin-Bouil
lon en van de Tardieugroep voor de evenredige
voelen, daar is de beslissing wel degelijk in
-handen van de socialisten. Zij zijn 't geweest,
die in 1926 het arrondissementsstelsel mogelijk
hebben gemaakt. Zij zijn 't die ook nu den
dcorslag geven.
Het is waarschijnlijk dat zij dezen keer zich
niet door hun opportunistische overwegingen
zullen laten weerhouden het ditmaal voor de
evenredige op te nomen. De evenredige staat
er op het oogenblik beter voor dan op welik
oogenlblik ook want alle partijen hebben inge
zien dat haar bestaan afhangt van haar onaf
hankelijkheid. De connpromisen en de verdoe
zelingen hebben alle partijen zonder onder
scheid geschaad en slechts parasietgroepen
doen groeien, die aan de groote partijen steeds
op het beslissend moment de spaak in het
wiel staken. Het onmiddellijk gevolg zal een
'hergroepeerlmg der partijen zijn, de meer ka
rakteristieke afbakening waarnaar zoo lang
reeds verlangd is en zondeT welke de verdoe
zeling der beginselen zoodanig zou worden,
dat alle ernstige parlementaire anbeid onmo
gelijk zou worden.
LABOURS EN LIBERALEN
De arbeidersregeering veilig
LONDEN, 29 April (V.D.) De „Daily Herald"
schrijft, dat de betrekkingen tusschen liberalen
en labours op het oogenblik van dien aard
zijn, dat men erop kan rekenen, dat de huidige
arbeidersregeering tot het einde van haar
ambstperiode, dus nog drie jaren, aan het be
wind zal blijven.
De eerste moeilijkheid, waarvoor de regee
ring zich in het parlement gesteld ziet, ls de
nieuwe grond belastingwet.
Snowden is voornemens, deze wet in te
dienen ln den vorm van een financieele wet,
waardoor zij onttrokken kan worden aan de
beslissing van het hoogerhuis.
Het is echter de vraag, of alle bepalingen
van deze wet ln dit kader passen. Eigenaardig
is, dat lord Rothermere beeft aangeboden, een
wijzigingswet ten aanzien van het grondbezit
te verdedigen.
Ook vele conservatieven geven toe. dat in
dit opzicht in Engeland veel van het bestaan
de ie veroud era.
Interessante bijnamen
(Van onzen H.-correspondent
N e w-Y o r k, Maart 1931.
De psychologische proeven, die bij gearres
teerde „gangsters" genomen zijn, hebben vol
gens de deskundigen uitgewezen, dat de beeren
gemiddeld over niet meer intellectueele vermo
gens beschikken dan een normale jongen van
tien of twaalf jaar. Dit wil wat zeggen in een
land, waar het gemiddelde individu toch al
niet op een hoog peil staat en een naïeveteit
en een gebrek aan Inzicht ontplooit, dat onge-
loofelijk ls en voor niet-Amerilcanen het best
gekarakteriseerd wordt door de cinema- en
variété-vertooningen, waarin de massa hier
vermaak schept de gemiddelde Amerikaan-
sche film, die in de States blijft, is niet om te
genieten, zoo drakerig en valsch van sentiment
ls ze alsmede door het weergalooze gemak,
waarmede het Amerikaansche publiek door
reclamespreuken en holle slagwoorden wordt
geïmponeerd en beïnvloed.
Een typisch voorbeeld van do „gangster"-
psychologie geeft ons Jack Diamond, wiens
SB»
DIAMOND, die bende-leider, die Voor de
tweede maal levensgevaarlijk gewond is
eigenlijken naam Nolan luidt. Jack begon zijn
loopbaan in z'n geboortestad Philadelphia, toen
hij als jongen alles stal, wat hem voor de hand
kwam. Onderwijs heeft hij zoo goed als niet
genoten. En deze man, met wiens medeweten
en op wiens aanstichten honderden zijn ver
moord, is buitengewoon trotsch op zijn boek
met krantenknipsels, waarin elk stukje krant
ls geplakt, dat ook maar z'n naam vermeldt.
Alle processen, die tegen hem gevoerd zijn,
worden er in bewaard; het zijn er niet weinig.
Diamond is drie en twintig keeren voor den
rechter gebracht en wel zes maal wegens dood
slag. Een en twintig maal werd hij vrijgespro
ken, uit gebrek aan bewijs en de resteerende
twee keer tot lichte straffen veroordeeld. Hoe
dit mogelijk was, kan de lezer thans zelf wel
concludeeren.
Door film en door sensatiepers krijgt de on
derwereld een groot deel harer recruten. Eu af
en toe zorgt ze zelf voor de noodige reclame.
De vorige maand werd hier ter stede de „gang
ster" Guiseppe Catania begraven, die tijdens
zijn voor de onderwereld verdienstelijk leven
als „Joe the Baker" bekend stond. Concurree-
rende „gangsters" hadden hem vermoord. Zijn
begrafenis werd een triomftocht. Het lichaam
werd in een prachtig versierde kist van tien
duizend dollar gelegd en in een stoet van meer
dan veertig zwaar met bloemen beladen auto
mobielen naar een begraafplaats gebracht, waar
het zoolang blijft rusten, tot op de Raymond-
begraafplaats een grafmonument gereed is,
waaraan twintig duizend dollar ten koste zijn
gelegd. Volgens experten hadden de bloemen
een waarde van duizenden dollars. De automo
bielen waren als het ware rijdende bergen van
bloemen en kransen. De begrafenis vond naar
Italiaansche gewoonte plaats. Vrienden en be
kenden volgden te voet de lijkbaar. Talrijke
tusschen de toeschouwer® verborgen detectives
zagen toe, of zich onder de treurenden mis
schien gewapende „gangsters" bevonden, die
een nieuwen coup d'état zouden willen uithalen.
Onder de treurenden bevond zich een zekere de
Stefano, door de politie onder borgtocht vrij
gelaten, na zijn arrestatie als verdacht van
medeplichtigheid in den moord op dengene,
dien hij op zijn laatsten tocht vergezelde
Een dergelijke reclame was het huwelijk in
Februari van Capone's zuster Mafalda met een
bekenden „gangster". De praal, die hierbij ten
toon werd gespreid, deed niet onder voor wart
de millionnairs gewoon zijn ,bij dergelijke ge
legenheden te presteeren. De bruilofstaart
kostte 2100 dollar en was in den vorm van een
jacht gemaakt, dat Honoloeloe heette, naar het
oord, waar de jonggetrouwden de wittebroods
weken zouden doorbrengen. Er was dertig
kubieke meter voedingstoffen in de taart ver
werkt. Mafalda, zoo meldden de bladen, was.
in een ivoorkleurige, satijnen japon gekleed,
v/aaraan een sleep van acht meter lengte be
vestigd was. De bruidegom was een broer van
Frank Diamond, die samen met Al en Ralph
Capone vooraan op de lijst van de „publieke
vijandien" prijkt, die door de Chicago Crime
Commission is opgemaakt. Twintig bruids
meisjes volgden de bruid met haar bruidsfbou-
(juet van 400 lelietjes van dalen en het paar
had voorts een eeregeleide, dat bestond uit
de „gangsters" James Volpe (alias Mops Ho-
gan), John Fiscketti (alias Rocks Mantell),
Guiseppe MamtadeMi (alias Snakes Curran) en
Anlello Bartd (alias Choppe Beltran), volgens
de geruchten door den niet aanwezigen Al
aangewezen, om zorg te dragen, dat de bruide
gom niet ontvoerd of neergeschoten werd.
Na de huwelijksplechtigheid werd het bruids
paar naar een speoialen, gewapenden sedan
gevoerd, expres voor de feestelijkheid van den
„boes" geleend, een auto met kogelvrije ruiten.
Nagestaard door honderden van de vier duizend
personen van allerlei stand, die een uitnoodi-
giag voor de plechtigheid ln de kerk ontvangen
hadden en door de duizenden, die buiten een
glimp trachtten op te vangen, verdween het
jonge paar uit het gezicht, met door gewapende
personen bezette auto's voor en achter zich.
De glorie, waardoor bij dergelijke gelegen
heden dank zij den uitvoerlgen krantenversla
gen de hoofdmannen omgeven worden, voelt
elke „gangster" op zich afstralen en ze is tevens
een attractie voor alle tot bet avontuurlijke
geneigde, jonge fantasten en nietsdoeners,
y A - 4 ''SA.'
JSM i1
.-Inlijf
4268 449
waaraan de groote metropolen buitengewoon
Tijk zijn. De meeste .gangsters" varieeren in
leeftijd tusschen de twintig en de dertig jaar.
Ze beginnen gewoonlijk met bet vervoeren van
alcohol en eindigen met roof en doodslag, zooals
nog kort geleden de z.g. Sweeney-gang bewezen
heeft, een bende van zeven jongens tusschen
achttien en de vijf en twintig, die konden
worden gearresteerd, toen ze hun leider, Ste
phen Sweeney hadden vermoord en diens
„sweetheart" uit de school klapte, ecu vergrijp,
dat tusschen twee haakjes in de onderwereld
met den dood wordt gestraft. De zes jeugdige
roovers hebben bekend, in totaal vijf honderd
roofovervallen te hebben gepleegd, van het
aanhouden van personen in de stille straten van
Manhattan tot het bestelen van juwelierszaken.
Sweeney had zijn bende gevormd, nadat hij een
tijd ln de Sing-Sing had gezeten. Na eerst zes
lioldmps geheel op eigen houtje te hébben ge
pleegd, toonde bij den anderen, wat hij waard
was, n.l. geschikt, om hun „leader" te zijn.
Kort vóór den moord had de bende besloten,
voor een tijdje naar Canada uit te wijken,
omdat hun de grond van Manhattan te wam.
onder de voeten werd. De vijf honderd roof
overvallen liepen over een tijdsverloop van vijf
maanden en ze brachten een goede twaalf
duizend dollar op.
Tegelijkertijd met dezen gang slaagde de po
litie er in, een anderen van vier mannen op
het spoor te komen. Beide gangs zullen voor-
loopig wel van het tooneel verdwijnen. Ze wa
ren niet in dienst van een „racket" en er is
niemand, die hen „er uit" helpt. De politie
kan hier een succes boeken. Maar ze is er tot
dusver niet in geslaagd, de „gangsters" te ach
terhalen, die al sinds een paar maanden eenige
honderden vrachtrijders van Brooklyn en
Queens elke maand vijftien dollar afpersen,
voor het recht, ongestoord hun beroep uit te
oefenen. Verschillende dezer vrachtrijders, die
weigerden te betalen, werden gemolesteerd.
Aangezien de politie geen uitkomst schijnt te
kunnen brengen, hebben de vrachtrijders thans
besloten, een organisatie van tegenweer te
stichten, ondanks de dreigbrieven, door de ini
tiatiefnemers bereids ontvangen.
Hoe ver de macht van de onderwereld gaat,
om personen, b ijwie ze belang heeft, voor de
het feit, dat ofschoon de veroordeelingen tot
den electrischen stoel in 1930 in den staat
New-York verdriedubbeld zijn, geen enkele mis
dadiger uit New-York City is terechtgesteld.
En naar scbating worden er toch elk jaar in
de stad New-York drie honderd vijftig tot drie
honderd vijf en zeventig moorden gepleegd.
Elliot's klanten uit den staat New-York zijn
vrijwel allemaal voor eigen rekening werkende
„killers" (moordenaars).
Er zit in de onderwereld veel van het rowdy-
achtlge, dat het wilde leven in de oude Far
West heeft gekenmerkt, en dat voor de Ame
rikanen steeds zooveel aantrekkingskracht
heeft gehad. De bijnamen .waarmede de hoofd
figuren worden gesierd, werken op de fantasie
van het groote publiek, dat reeds daardoor een
aureool legt om de hoofden van de „gangsters".
Al Capone heet „Scarface Al", naar het lidtee-
ken, dat hij in zijn gezicht heeft. Capone be
weert, het in den oorlog opgeloopen te hebben,
maar bij is nooit soldaat geweest. Zijn vijan
den zeggen, dat het lidteeken het merk is.
waarmede de Napolitaanscbe ci-a«ri&ten
vroeg»? den verrader voor zijn leven brand
merkten. Na de door de Italiaansche regeering
gehouden opruimingsmaatregelen, zijn vele
leden van de camorra naar Amerika uitgewe
ken en één hunner moet de oude methode op
Capone hebben toegepast, toen hij door dezen
unfair was behandeld. Andere bijnamen, be
halve de reeds genoemde, zooals die van „Dia
mond Legs", „Joe the Baker" etc., zijn „Tim
de Stotteraar", „Duitch Schutz" (uit welken bij
naam blijkt, dat de drager ervan een Hollan
der is), de „Vier Ruiters", waarmede vier
„gangsters" zich sieren, „John the Greek",
„Johnny the Gyp" etc. etc. Enkele van de
„gangsters" verschuilen zich achter een bij
naam en leiden voor hun naaste omgeving
een ordentelijk leven. De „gunman", Frankie
Marco uit Chicago, die in Februari te New-
York werd neergeschoten, was leider van de
„Vier Ruiters", maar hij ging thuis, in zijn
geboortestad Cleveland, voor een achtenswaar
dig handelsreiziger in sigaretten door
Nu reeds rebellie tegen de groote
rebellen?.
DE KOMENDE GENERATIE
André Maurois, de intelligente bemiddelaar
tusschen de Engelsch-sprekende landen en zijn
vaderland Frankrijk, geeft in de „Nouv. Litt"
een interessante vogelvluchtschets van den
Amerikaanschen roman in zijn ontwikkeling.
Hij begint met in het verleden twee stroomin-
gen te onderschei-den, die te veel met elkaar
verward worden. Een ervan is de puriteinsche
strooming. Het woord heeft ten onrechte een
ongunstigen klank gekregen. De puriteinen
van de XVIIde eeuw waren krachtige lieden,
die een kloeke taal spraken. Tot in de XIXde
eeuw hebben zij een literatuur geïnspireerd,
waarvan de essentiëele drijfveer was het zonde-
bewustizijn. Hawthorne .bouwde zijn romans op
de idee van de Calvinistische praedestinatie en
de geheel Dostojefskiaansche gedachte van de
noodzakelijkheid van het kwaad. De tweede
strooming was die van de burgerlijke eerbied
waardigheid, afwijkend van het puritanisme,
maar zonder de kracht en zonder het geloof
daarvan.
Puritanisme en eerbiedwaardigheid hebben
samen er toe bijgedragen om in de zielen der
Amerikanen een gevoel aan te kweeken, dat de
voornaamste beweegkracht zou worden van hun
moderne literatuur, het gevoel, dat er Iets te
ruggedrongen was, veroorzaakt door een bui
tensporig bedwingen van de meest natuurlijke
Instincten. Deze stoomketel zonder veiligheids
klep moest uit elkaar springen. Het was noo
dig om, zooals Sherwood Anderson zei, het
deksel van den put op te lichten. Dat werd het
werk van een bewonderenswaardige groep
schrijvers, die Maurois de „rebellen" noemt.
Gedurende langen tijd hadden zij veel moed
noodig. De eerbiedwaardigheid verdedigde ziel»
goed. Glenway Wescott heeft een beeld gege
ven van dien tijd, toen optimisme nlicht en
kinderlijkheid een deugd was. „Rijpheid, veT-
antwoordeiiifciwtféli onzedelijkheid zijn vruchta»
van de herinnering, zei men toen probeer t e
vergetenGeen enkele tragische kunst
kon bloeien; de tragedie was een verraad, het
uitleveren van staatsgeheimen aan den vijand,
aan den vijand, dien men in zich droeg. De
„eerbiedwaardigen" zeiden tegen de „rebellen
„Wij willen niet weten wat jullie verontrust,
zeg het niet, vergeet het en wijdt je aan fat
soenlijk werk." Die optimisten zelf wisten wel
dat hun optimisme slechts illusie was, maar zij
wilden bedrogen zijn. „Help ons onze illusies
te redden, smeekten zij, ontneem ons niet ons
geloof ln bet gouden konijn, dat zeker za! ko
men uit den grooten hoed van Uncle Sam
(Thomas Beer.)
De strijd tegen het bedriegelijk optimisme
werd geleid door schrijvers als Sinclair Lewis,
Sherwood Anderson, Dreiser, Lewisohn, door
critici als Mencken. Hij was zwaar en dapper.
Men kan zeggen, dat thans de slag gewonnen
ls en een der groote dwalingen van Europa
tegenover Amerika is gelegen in de meening,
dat het heden ten dage in de Vereenigde Sta
ten nog gevaarlijk zou zijn om een rebel te
wezen. Maurois zegt, dat in het hem bekende
Amerika de rebellie reeds winstgevend is.
Sinclair Lewis heeft millioenen lezers,
Mencken duizenden abonné's. Babbitt is zoo
bang een „babbitt" te lijken, dat hij zijn best
doet om Proust en Joyce te lezen- Omstreeks
1922 was het zoozeer in de mode een rebel te
zijn, dat er in dat jaar, zooals Thomas Beer het
noemt, een „serie-productie van rebellen" viel
te oonstateeren. Een jongmensch was niet over
zichzelf tevreden, wanneer hij niet iederen mor
gen een bastille verwoestte. Maar een bastillo
verwoesten is niet hetzelfde als een stad bou
wen en reeds kon men in dat land, waar de
geestelijke modes zoo vluchtig zijn, een rebellie
zien aankomen tegen de rebellie.
Van deze laatste beweging is men thans ge
tuige. De critisehe en fel-realistische litera
tuur heeft uiteraard nog vertegenwoordigers
en zij zal ze nog lang hebben. Maar zij zal op
zekeren dag geen modellen meer hebben. Bab
bitt, die op de universiteit Is opgevoed en be
schaafd, zal Babbitt niet meer zijn, noch zelfs
Dodsworth. Elmer Gantry zal geen slachtoffers
meer vinden. Arrowsmlth zal in vrede kunnen
arbeiden. Reeds zien heel wat jongelieden, die
tot het leven der gedachte gekomen zijn in een
bevrijde maatschappij, de jeugd en de schoon
heid van hun land. Verscheidene novellen van
tegenwoordig toonen dien avontuurlijken geest,
die wilde vreugde van te leven, die moedige
aanvaarding van het tragische, die, zegt Mau
rois, als Ik mij niet vergis, de overheerschenda
karaktertrekken van de nieuwe generatie zul
len zijn.
De afgetreden onder-koning van Indië, lord
Irwin, en zijn echtgenoote lady Irwin, zullen
Zaterdagmiddag te Londen aan het Victoria,
station arriveeren.
Hun rijtuig zal uit den gewonen trein wor
den losgekoppeld en gerangeerd worden tot
voor de koninklijke wachtkamer, waar lord
Irwin zal worden ontvangen door een vertegen,
woordiger van den koning, den eersten mb
nister Ramsay Mac Donald, den minister voor
Indië, Wedgwood Beun, en andere leden der
4* hoog» ambtenaren.
