t
j
mm
I
Cf
Ss
REVOLUTIE-BRILLEN
m
mm
I
:sr
EEN BEROEMD ECHTPAAR
UIT HET RIJK DER FILM
HOE HU GELUKKIG
WERD
Van keizer tot zanger
Het penningske der negers
Onbekende grootheid
Vacantie
WOENSDAG 5 AUGUSTUS Ï93Ï
s
Z
De terugweg van Itxassou, waar Roland met
het zwaard Dnrandal de rots kliefde, bleek
voorbij Cambo aan bekoring te verliezen. Het
was ook nogal warm en om u de waarheid
te zeggen, had de lunch wel een en ander van
onze krachten gevergd. Het geruisch van den
auto, die met snelle wielen over het wegdek
gleed, werkte als een slaapliedje op kleine kin
deren.
Waar waren we eigenlijk? Daar vóór ons lag
een bebouwde kom en we reden spoedig een
wit-geblakerd en stoffig stadje binnen. „TJsta-
Tiitz" stond op een bord van de automobiel-dub.
UstaritzUstaritzIs daar niet die
geschiedenis gebeurd met dien brilhoe was
het ook weer?... in de Franscho revolutie...
De huizen hadden we al weer achter ons.
Recht vooruit lag de weg, bel en droog in de
zon. Een brilde Fransche revolutieDe
wielen zoemen, het is warm, de lunoh met den
purperen Iandwijn speelt nog wat na
Hoe zou het zijn,, bet verhaal van dien bril
en de Fransohe revolutie? Laat eens kijken
Misschien was het de bril van Robespierre. Hij
bad hem op bij bet teekenen van doodvonnis
sen in zijn kaal vertrek; op zijn morgenwande
ling langs de Place de la Révolution keek hij
erdoor naar de guillotine, die het zoo druk
had. 'a Avonds van 10 thermidor op het stad
huis, heeft hij ln de worsteling zijn bril ver
loren, maar gewond uitgestrekt op een taf ei
in de zaal van het Comité du salut public
vraagt hij erom. Hij heeft zijn bril nog op als
hij den volgenden dag het schavot bestijgt. Het
is nu definitief voor het laatst dat hij hem
draagt.
Meneer Robespierre, zegt de beul, zet uw
bril af.
M'n waarde Sanson, laat ik dien nu maar
ophouden.
De beul vindt het erg gek. Het is om zoo
te zeggen tegen de regels van het huis. Hij
houdt niet van die buitenissigheden. Terecht
stellingen moeten er nu eenmaal zijn, maar
alles volgens de regels!
U moet heusch dien bril afzetten, zegt
bij. Het is hier op het schavot nu eenmaal de
gewoonte.
Waarde heer, komt Robespierre er tegen
in, je hebt er geen. idee van hoe slecht van
gericht ik ben. Als ik mijn bril niet op heb,
kan ik straks niet eens zien waar mijn hoofd
heenrolt
Dit verhaal is niet historisch. Misschien
beeft Robespierre nooit een bril gedragen
Maar wat bedenkt een mensch al niet op een
loomen achtermiddag, op een eindeloozen weg,
in een auto die al-maar rustig voortzoemt.
Hoe het nu precies zit met die geschiedenis
van Ustaritz, wist tateir een oude kellner in
Baycmne duidelijk te maken. Hoofdpersoon in
bet authentieke verhaal is niiet Robespierre,
maar Dominique-J-aseph Garat. U kent hem
niet? Dat is niet erg. Niemand zou hem ken
nen, als er dat geval van dien bril niet geweest
was.
Dominique-Joseph werd in Bordeaux geboren
maar hij was journalist in Parijs toen er de
groote revolutie uitbrak. Wanneer er zoo ge
ducht in de samenleving wordt geroerd als in
die dagen, komt er van alles naar boven. Dit
ds de eenige verklaring voor het feat, dat Garat
ln 1793 een blauwen Maandag Minister van
Binnemlandsohe Zaken is geweest. Niemand
beeft later bègrepen, hoe hij dat geworden is
-hij zelf cok niet.
Juist in zijn korte ambtsperiode viel de ver
oordeeling van Lodewijk XVI en de eenige his
torische daad van zijn leven heeft Garat ge
steld, toen hij zich in den namiddag van 20
Januari plechtig naar de Temple begaf, om
Louis Capet het doodvonnis voor te le-zen. Het
was een donkere wintersche dag en de minister
had zijn bril noodig om het document te ont
cijferen. Toen hij ermee klaar was, keek hij
den honing een oogeublik aan. Hij zag een
bedroefd en uitgeput menschenkind, met een
ontsteld gelaat en groote, vragende oogen,
waarin tranen stonden. Dominique-Joseph Ga
rat boog en ging haastig heen.
Een paar maanden later zat hij zelf in de
gevangenis. Maar de grillen van het politieke
fortuin hebben niet gewild, dat het mes
van de guillotine ook op zijn 'nek
geprobeerd zou worden. Hij kwam vrij
en werd lid van den Raad der Ouden en leeraar
aan de fame-use „Ecole normale". Later heeft
Napoleon hem in den adelstand verheven en
zitting doen nemen in den Senaat.
Er is toch goede reden om aan te nemen,
dat Garat in zijn verdere loopbaan dien eenen
win'terschen achtermiddag in de Temple nooit
geheel heeft kunnen vergeten. Toen hij oud ge
worden was, vestigde hij zich in Ustaritz,
waar zijn vader vandaan kwam. En op zekeren
dag zei hij plechtig tegen Maïa, zijn huiehoud
ster, dat er in zijn bureau een kleine lade was,
die nooit en onder geen omstandigheden mocht
worden geopend.
Maïa was een goede vrouw. Zij zorgde uit
stekend voor haar meester een bleek volkomen
opgewassen tegen die allermoeilijkste taak,
welke de vrouwen in dit leven hebben en die
volgens Joseph Conrad bestaan in het behan
delen van mannen. Is het dan zoo verschrik
kelijk erg, dat zij kleine zwakheden had, waar
van overigens zelden iemand iets merkte? In
ieder geval, zij probeerde in alle sitilte zóó
veel sleutels op de bewuste lade, dat zij er ten
slotte in slaagde die te openen. Zij vond er een
bril in, enkel een bril, met goud montuur en
groote ronde glazen. Zij sloot de lade, maar
hield den sleutel bij zich.
Maïa was niet tevreden gesteld. Voor het
eeme raadsel was het andere in de plaats ge
komen. Zij wist niets van de carrière haars
meesters. Hij was bijna 70 jaar oud. Hij had
alles zien veranderen in zijn lange leven.
Europa was veranderd, Frankrijk was ver
anderd, en hijzelf, Dominique-Joseph Garat,
was óók veranderd. Er was maar één ding.
dat hem onafgebroken bleef herinneren aan een
zekeren Minister van Binnenlandsche Zaken,
tijdens (le Revolutie, die zich op een Januari
dag met 'een rol papier onder den arm naar de
gevangenis had laten rijden. Dat eene ding
was rijn bril.
Er gingen vele jaren voorbij. Maïa werd ook
oud. Zij vond dait haar meester er niet vroo-
1 ijker op werd. Er moest een of andere som
bere gedachte zijn, die hem onophoudelijk be
zighield, een oud leed, een verborgen angst,
«en knagende wroeging misschien, Maïa wist
BIJ HET R. K. VACANTIEKINDERFEEST. Het was Zaterdag feest v-oor een groot aantal Rotterdamsche kinderen, die den uittocht van heit R. K. Vacantlekinderfeest naar Bouvigne
onder Ginneken meemaakten. Links, de aankomst op het staltlon van Breda; rechte, de dames van Bouvigiiie; ze brachten volop en met lachende gezichten.
het niet. "Wel hoorde zij hem ia een middag
slaapje zeggen: „Die arme man"en daarna
„Doe die oogen weg!"... Zij vroeg zich af wat
zij ervan denken moest, maar in ieder geval
was zij blij, dat haar meester vroo-m was ge
worden en regelmatig ter kerke ging.
Op zekeren dag heeft Dominique-Joseph Ga
rat zijn morgenwandeling wat verder uitgestrek1
dan zijn gewoonte was. Thuis zat de pastoor
van Ustaritz op hem te wachten en verveelde
zich. Hij wilde zijn brevier nemen, maar
had zijn bril vergeten. Maïa weaid
erbij geroepen en zij wist wel raad! Zij
ging naar/de geheimzinnige lade toe en gaf
den pastoor den bril. Dat zou voor dezen éénen
keer toch niet erg wezen en meneer pastoor
mocht zijn oogen toch niet bederven!
Het ging alles heel snel en vreemd, toen Ga
rat thuiskwam. Hij zag den pastoor aan en hij
voelde zich koud worden. Er drukte iets op zijn
hersens, hij duizelde en sloeg achterover. Toen
hij op zijn bed gelegd we-rd, was de doodsstrijd
al begonnen.
JAN N.
Een zeldzaam kunstenaarspaar vormden de
beroemde Duitsche componist Robert Schu
mann, wiens 75ste sterfdag op 29 Juli werd
herdacht en zijne echtgenoote Clara Wieck,
die als pianiste een Europeeschen naam ver
wierf. Aanvankelijk had ook Schumann kla
viervirtuoos willen worden, maar door al te
ijverig studeeren en het gebruik maken daarbij
van een mechanisch hulpmiddel, kreeg hij een
verlamming aan den vierden vinger van de
rechterhand, zoodat hij dit plan moest laten
varen.
Door zijn leermeester, den muriekpaedegoog
F. Wieck, met wien hij ook gedurende eenigen
tijd een maandschrift voor muziek uitgaf, leer
de hij zijne toekomstige vrouw, Wieck's dochter
kennen. En hoe tragisch zijn bestaan ook moge
geweest zijn hij sterf op nauwelijks 46-jari-
gen leeftijd in een krankzinnigengesticht
een groot voorrecht viel hem ten deel in deze
echtverbintenis met een vrouw, die het geluk
van zijn leven werd en op züne ontwikkeling
als kunstenaar den gunstigsten invloed uit
oefende. Door haar meesterlijk spel openbaarde
zij de schoonheid zijner klaviercomposities en
wist zij daaraan een bekendheid en vermaard
heid te geven, welke ze anders niet zoo spoedig
zouden hebben verkregen. Hoeveel er aan die
bekendheid, zelfs 'toen hij reeds gehuwd was,
nog ontbrak, leert een anecdote, welke ver
haalt, dat een Duitsch vorst, aan wiens hof
Clara Schumann als pianiste optrad, in de
pauze van het concert de vraag tot hem richt
te: „Is n ook muzikaal
Aan de bezieling en de medewerking zijner
vrouw heeft Schumann veel te danken gehad
voor de breede ontplooiing zijner geniale ga
ven, die gelijk zoo dikwijls het geval is
aanvankelijk niet de waardeering vonden, welke
ze verdienden. Zij was dan ook een superieure
vrouw en van zeldzame begaafdheid. Reeds
als heel jong meisje had zij de aandacht op
zich gevestigd door haar vroegrijp talent, want
Clara was een wonderkind. Haar vader deed
haar, toen zij nog pas negen jaar oud was,
in een concert te Leipzig optreden, en daarop
volgde een reeks van kunstreizen in binnen-
en buitenland, waarbij zij tal van lauweren
oogstte. Te Weimar speelde zij als twaalfjarig
kind voor den hoogbejaarden Goethe, die haar
zijn bewondering en erkentelijkheid betuigde
door haar zijn bronzen borstbeeld te schenken.
Daarbij schreef zij ook vroegtijdig verschil
lende composities, het meest voor piano, maar
ook enkele voor viool en orkest, benevens
eenige liederen.
Evenals met haar vader maakte zij vele
kunstreizen met haar man. De laatste daarvan
was een toornee door ons land bij den aanvang
der vijftiger jaren. De reis had een schitterend
verloop; de ontvangst was het beroemde echt
paar waardig, en de concerten deden de geest
drift ten top stijgen. Te tragischer was het
daarom, dat zoo spoedig daarop voor Schumann
de onherstelbare inzinking kwam, en de gees
teskrankheid, waarvan reeds eerder de symp
tomen zich hadden geopenbaard, zijn genie
doofde. Slechts enkele jaren daarna overleed hij.
Zijn vrouw, die na zijn dood een nieuwe uit
gave zijner werken verzorgde, heeft hem ge-
ruimen tijd overleefd. Zij bleef zich wijden aan
de kunst. Na eerst met haar gezin te Berlijn
en te Wiesbaden te hebben gewoond, werd zij
ln 1878 als leerares in het klavierspel verbon
den aan het conservatorium te Frankfort a.M.
en «tiet in 1896 op 77-jarigen leeftijd.
Nuchter bekeken is het de eenvoudigste zaak
van de were-l-d, een achtergrond te vinden voor
'n nieuwe film. Maar 't feit, dat Metro Gol-d-
wijn er een heele afzonderlijke afdeeling voor
opri-chte, bewijst wel het tegendeel.
De leider van de „acihtergrond-afdeeling", be
reist het schoone westen van Noord-Amerika,
van de eenzame Mohave-woestij-n tot de High
Sierras van de Rocky Mountains.
Voor buitenstaanders lijkt dit een gemakke
lijke en aangename werkkring, doch deze be
trokking is zeer moeilijk. Er wordt hard werk
vereischt en soms slapelooss nachten in het
zadel, in treinen of auto's. Het zoeken, naar
nieuwe interessante buitenopnamen voor het
witte doek, is niet te doen op de gewone wijze
van een toerist, logeerende in eerste klas hotel,
daar de olhgeving van de toeristen-hotels te be
kend is bij het cinema-publiek.
Om te voldoen aan de behoeften voor een
sterk wisselenden achtergrond werd de Loca
tion Departement van de Metro Gold wijn Mayer
opgericht. De filmproductie heeft zoo'n enorme
uitbreiding ondergaan, dat niets aan het toe
val overgelaten kan worden. De afdeeling-chef
b.v. kan niet zeggen: „Ik moei voor deze film
een scène in de hergen hebben en zal met het
gezelschap naar de High Sierras gaan en even
rond zien of ik wat vin-den kan". Hij zou waar
schijnlijk een week verknoeien met zoeken al
vorens te kunnen overgaan tot het verfilmen
van één enkele scène. En in die week zouden
•de salarissen van het gezelschap oploopen tot
een enorm bedrag, want wij -moe-ten hier niet
enkel in aanmerking nemen, de stars en de an
dere spelers, maar ook de chef zelf, d-e opera
teurs, de geluidsingenieurs met -hun assisten
ten en andere technici, -die eveneens zeer goed
betaald worden.
Daarom is het goedkoop-er één man van de
afdeeling vooruit te zenden op onderzoek. Deze
man neemt een groot aantal foto's van de uit-
gezo-chtste plekjes en brengt deze bij zijn chef
ter -beoor-deeling. Het gezelschap gaat niet op
■reis, alvorens -men -zekerheid heeft dat de
vereisdh-te achtergrond op een bepaalde plek
gevonden kan worden.
De Location Department -regelt eveneens van
te voren de treinreizen event, logies enz., zoo
dat geen enkel onnoodig oponthoud voor kan
komen. In zeer veel gevallen evenwel is het
niet noodzakelijk zulke uitgebreide voorberei
dingen te treffen. Als resultaat van vele jaren
reizen en fotografeeren beschikt het Location
Department van de Metro Gol-dwijn Maye-r over
een zeer groot foto-archief, waarin vrijwel alle
beschikbare landschappen in het "Westen van
de V. S. zijn opgenomen. Daardoor is het mo
gelijk dat, behoudens zeer bijzondere vereisch-
ten, de afdeeling-chef in staat is binnen een
paar minuten, -den regisseur een plek te toonen,
die voor de opname geschikt is.
Indien men in aanmerking neemt dat Ramon
Novarro b.v. -opnamen gemaakt heeft op de
eilanden van d-e Zuidzee, de Bahama's en in
Mexico, kan men zich een voorstelling vormen
van da lange reizen, die de employe's van het
Location Department der Metro Goldwijn
Mayer studio's soms moet-eu maken. De meest
beroemde tocht evenwel was de 20.000 K.M.
trek" door Afrika voor -het verfilmen van
Trader Hora. Eigenaardig genoeg zijn het niet
deze groote reizen, die de Location Departe
ment de meeste moeite veroorzaken. De las
tigste opgave is h-et vinden van geschikte plek
jes dicht bij de studio's. Dikwijls wordt di-t ge
daan voor een zeer korte scène die niet de
moeite en de kosten van een lange „Lo-catlon"
reis rechtvaardigen.
Eveneens is een zeer moeilijke -opgave, het
-zoeken van bosch- en weidelandschappen, zoo
veelvuldig voorkomend in Europa. Califoi-nië
bezit zelf enkele overeenkomstige plekjes die
evenwel geheel verloren gaan in de over-heer-
schende omgeving van bergen en woestijn. Er
is b.v. één weg binnen een straal van 100 K.M.
om Hollywood -die werkelijk overeenkomt met
de zoo karakterstieke we-gen van Engeland,
Frankrijk en Duitscblan-d. Gelukkig is deze
weg gelegen in Pasadena, grenzend aan de stu
dio's van Hollywood.
Hoewel het som-s noodig Is een aantal hoo
rnen of a-nder decor aan het landschap toe te
voe-gen, is vrijwel iedere gewenschte omgeving
in Oalifornië te vinden.
Sinds de komst van de geluidsfilm is volgens
de Location Department -het aantal beschik
bare plekjes echter tot de helft verminderd.
H-óllywood en Los Angelos zijn zulke groote
steden, dat het in de buurt zeer moeilijk wo-rdt
te ontkomen aan het lawaai van vliegvelden,
luchtspoorwegen, interlocal® tramwegen en
automobiel verkeer. Verschillende scènes, die in
-den tijd van -de stomme film den indruk gaven
opgenomen te zijn op de eenzaamste plekjes
ter wereld, waren in werkelijkheid genomen te
midden van het drukke verkeer. Deze moeilijk
heid kan so-ms overwonnen worden door op
Zondag, laat in den avond of vroeg in den
morgen te werken, maar meestal heeft zelfs
-d-it geen nut. Een groot bezwaar is het opne
men van scènes dn de zakenwijk der beneden
stad. In zeer veel films worden deze opnamen
vereischt, hoewel zij gewoonlijk zee-r kort zijn,
h.V. een dame -die een etalage bekijkt, of een
heer die een taxi aanroept voor een hotel. Al
les gaat goed tot de dialoog opgenomen moet
w-o-r-den, dan overstemt het oorver-doovend la-
waal va-n het verkeer alle woorden -die voor het
verloop van de film gesproken moeten worden.
Het i-s voorgekomen, dat mem een heelen dag
bezig wa-s om een scène op te nemen, die op het
doek slechts een minuut duurde. Indien een
lange dialoog in een scène voorkomt blijkt het
goedkooper en -beter een straat uit de zaken
wijk in de studio op te bouwen, waar in de
dagen van de stomme film nooit aan gedadht
werd. In vergelijking met de E-uropeesohe toe
standen is het interessant te vernemen, dat de
Metro Gol-dwyn May-e-r zeer weinig moeilijkhe
den ondervindt bij het verkrijgen van toe-stem
ming tot het benutten van particulier terrein
-en publieke parken, zelfs op meestal de grootst
mogelijke samenwerking van den eigenaar en
de autoriteiten kan rekenen.
Het personeel van de Location Department
toestaat uit 2 vaste em-ployé's, Louis en Walter
iStrohm, vader en zoon. De-ze beiden zij-n bijzon
der geschikt voor hun werk, daar d-e vader
lied-eren uithoek van Amerika bereisd -heeft, ter
wijl de zoon jarenlang in alle richtingen Euro-
ipa doorkruiste. Van zijn laatste reis bracht hij
-meer dan 1000 verschillend© foto's uit, Enge
land, Frankrijk, Duits-ehland, Italië, Zwitser
land, Holland en België mee, bovendien werk
te hij eenigen tijd in Europa om daardoor een
beter begrip van het volk en hun gewoonten te
krijgen.
ZIEKENTRANSPORT PER VLIEGTUIG. De nieuwste vinding
van de Fransche luchtmacht bestaat uit een vliegtuig, dat speciaal
voor het vervoer van gewonden en zieken is geconstrueerd..
Van de taltooz© verhalen, die omtrent in
Amerika snel rijk geworden menschen im het
oude Europa de ronde doen. zijn er wel enkele
waar. En het k-omt in het land vam Uncle Sam
ook wel voor, dat sommigen dooir puuir geluk
Zich een fortuin in den echoot .zien geworpen.
Eén vas die gelukkigen, overigens één der
weinige, vergeleken hij d-e ontelbare®, diie bij
hun dood even arm waren of zij-n alls bij hun
aankomst in het 1-and van belofte, is de douane
ambtenaar John P. O'Connor, de rijkst© en de
•best ge kleed 6 functionaris in het A-merikaan-
sohe ambtenarencorps.
Toen hij onlangs zijn ze© en dertigjarig ju bil
in rijksdienst vierde, hoorden d-e meesten zij
ner collega's, voor wie O'Connor's rijkdom al
tijd een puzzle was geweest, hoe hij werd opge
nomen in d-e rangen der met aardsche goederen
ruimschoots gezegende stervelingen.
Op een boeten zomerdag va-n het jaar 1898
werd 'n jong douaneambtenaar, O'Connor, be
last met het nazien van de bagage der op de
New Yorkisch© Noord-pier ontscheepte passa
giers van e-en schip, dat pas uit Europa was
aangekomen. Toen hij op de hem ter hand ge
stolde iijst den naam van J. P. Morgan ontdekte,
wist hij, dat hij met één der grootste financiers
in de wereld te doen zou krijgen. Men gaf hem
de opdracht, Morgan's koffers zoo vlug mogelijk
door te geven. Evenals tegenwoordig hadden de
ongekroonde koningen van de Vereenii-gde Sta
ten in de vorige eeuw een streepje op het vul
gus profanum voor.
Morgan zat met den dlief der douanen op een
bank, toen O'Connor hem de gebruikelijke vra
gen stelde. Nu wlil-de li-et geval, dat de chef
pruimde en zich tevens i-n het gesprek wilde
mengen. Hiertoe ontdeed hij zic-h van zijn lek
kernij, maar op zoo'n manier, dat ze precies
op O'Connor's spiksplinternieuwe echoenen te
recht kwam. Deze raakte buiiten zi-oh zelf van
woede. De schoenen hadden hem niet minder
dan drie dollar gekost, wat in dien tijd een flin
ke prijs was en 'hij vloekte als e-en Yankee. Mor
gan scheen van O'Connor's harti-ge taal derma
te onder -den indruk, d-at hij aanbood, hem een
paair nieu-we schoenen te geven. O'Connor be
dankte echter voor het aanbod en ging mop
perend heen, maar onderweg bedacht hij zich
en keerde naar Morgan terug. Hij vertelde den
financier, een paar duizend dollars gespaard
te hebnen. Indien Morgan hem een tip voor de
beurs wilde geven, zou hij ©r. gebruik vau ma
ken, om zij-n kapitaaltje wat gr-ooter te maken.
O'Connor wist niet, dat iedereen Morgan om
tips vroeg en dat een dergelijke vraag op den
financier werkte als een rood-e lap op een stier.
Hij hoorde het pas later en was erg verwonderd
want Morgan had hem mi-ets van zij-n gebruike
lijke ergernis laten blijken en hem beloofd, een
tip te geven, indien de gelegenheid gunstig
zou zijn. En een paar weken later werd O'Con
nor aan de telefoon geroepen en de groote J. P.
zei hem, een bepaalde soort aandee-len te koo-
pen, in oa-su Western and Norfolk. O'Connor
moest met verkoopen wachten, tot hij gewaar
schuwd werd. Een tweede telefoontje ried lie-m
aan, te verkoopen en hij maakte zes duizend
dollars winst, terwijl hij tevens den raad kreeg,
altU-d te koopen als de prijzen laag waren en
te verkr-open, wanneer ze niet al te zeer omhoog
waren gegaan. O'Connor heeft zich steeds aan
dien raad gebonden en hij is er wel bij gevaren,
maar was zoo verstandig, zijn baantje aan te
houden en zijp winsten in huizen te beleggen.
De tip van Morgan heeft hem geluk aange-
braoht. Meestal brengen beurstips overigen»
geen geluk aan
De voormalige Mamdsjoekeizer van China,
die eens als jongen den troon besteeg en nu als
gewoon burger onder den naam van Henri Ru
Yi leeft, heeft besloten, operazanger te worden
en aldus een carrière te maken. Hij beschikt
over een goede stem en over weinig middelen,
aangerien hij sinds zijn verjaging van den
troon een groot deel van zijn vermogen heeft
uitgegeven. Hij hoopt, als zanger het BU-Oces en
den roem te verwerven, die hem «uk keizer ont
houden werden.
Er heers-cht malaise in de Vereenigde Sta^
ten. Dat weten we allemaal. Maar velen weten
misschien niet, dat het nlieuws van de depres
sie in de groote en rijke republiek zelfs tot in
het hartje van Afrika doorgedrongen is. En
een negerstam, die zich daar in goeden doen,
verheugt, werd door medelijden met de bekla
genswaardige Amerikanen bewogen. Er werd
een krijgsraad belegd en deze bes-loot tot het
ihoudlen van ©en colle-cte. De opbrengst van
deze collecte bestond grootendeels uit de pro
ducten van het lam-d: varkens, aipe-n, knolrapen
©te. en de stamhoofden van de Batanga zoo
heeten de medelijdende zwartjes zetten deze
artikelen in klinkend© munt om en zagen zich
aldus in het bezit van drie dollar en zeven en
^ventig Amerikaansehe centen. Ze togen daar
op naar. e-en Amerifcaansche zendeling en stel
den hem het geld ter hand, met de bedoeling,
dat het ondier Aim-erika's behoeftige® zouden
worden verdeeld. En de zendeling kon niet an
ders doen, dan de -gift naar de Vereenigde Sta
ten door te -zenden, waar ze een punt van dis
cussie we-rd op de bijeenkomst van Presbyte
ria a ns-che zendelingen, die over de bestemming
van de dollar 3.77 delibereerden, alsof het een
bedrag van 377 mriaiioen was. Er was n.1. In de
geschiedenis van de zending geen precedent.
Men had steeds giften ingezamel-d voor de arme
ne-gers en de voorschriften spraken niet van een
gift van de negens aan de arm© Amerikanen.
Er werd tenslotte een oplossing gevonden. Men
benoemd© een commissie en redd© zich aldus
uit de moeilijkheid
Hollywood rit vol overbekend© groothauiBu.
zou men meen-en. Dit is zoio, als men maar be
denkt, dat e-en zeker percentage van die be»
roem-dalimgen, alleen en slechts befaamd zijn
ln -het filmparadijs zelf, en dat de buitenwereld
zelden of nooit van hen hoort.
Zoo is daar één van bijvoorbeeld: Peter de
Eremiet, die rich er altijd op beroemd heeft, dat
(hij de eenige kluizenaar in Hollywood is. Hij
heeft e-chter sinds kort een concurrent gekre
gen ln dein eremyt Herman, die, omdat Peter
zich steeds lm een witte boernoes kleedde, zich.
in een rooden tabberd gestoken heef-t. Met veel
naastenliefde behandelen zij elkander niet; de
een bescho-uwt den ander als een gevaarlijk
rivaal, ook voor 't geval, dat rij van Jijd tot
tijd in een film als figurant meespelen.. k
Dan heb. je „L/U-mati'.'£fiii doQl'sionuaa kran
tenjongen, die zijn kio-skje heeft bij een druk
ifilmcafë. Hij kent de ware beroemdheden stuk
voor stuk maar er is e-r maar één, dl© met hem
weet te praten, en wel de komi-ek Jack Oakie,
die in. gebarentaal heel© hoornen met hem
plant.
Noemen wij nog Pedro, 'n figurant, die nooit
iets andere draagt dan 'n origineel Mexicaansch
costuum, en die nooit tenzij hoog gezeten op
zijn vurige mus-taing voor d© engagements-
bureaux verschijnt.
Er is e-en pos-gearriveerde anonymus, die
lachen kan als 'n onweer, 'n Onweer lac-ht wel
niet, maar wanneer de man, waarover 't nu
gaat, per oh-geluk schatert, dan dreunt de hal
ve stad; wanneer hij glimlacht schijnt- er 'n
wagen over de keien voorhij te daveren. In Hol
lywood zijn natuurlijk geen keien. In al-Ie geval
1-s hij in de filmstad bekend ais de bonte lioncf,
en er is geen casisière, die aan hem entreebe
wijzen mag afleveren, want de spi^ee-kf-i-lm is op
zijn welwillend gelaat niet berekend.
Dan is er nog August Tollaire, di© dagelijks
zijn voile witte baard in melk baadt eu er dan
krulletjes in zet en William Taylor, de oud-sta
filmspei-er, die nu 102 jaren lelt en nog spreek
les v-oor de klankfilm neemt.
Deze alleen zijn in Hollywood populair, min
stens zoo populair als de groote starren, met
wie zij alleen in salaris en honorarium ver
schillen,
Wanneer men een rondvftaag zou houden!'
„Hoe brengt ge uw vacantie door dan zou
den de antwoorden een stalenkaart te zien
geven vat de meest verschillende opvattingen
op dit pint. Misschien zou men meenen, dat
de financieele zijde van de kwestie van grooten
invloed is op de wijze waarop men zijn vacan
tie doorbiengt. Niet altijd. Zelfs daar, waar
gezegd kat worden: Geld speelt geen rol, wor-
den dikwijls juist aan de vacantie de minste
kosten besteed.
Vacantie is een denkbeeldig begrip- Wat voor
den een vcldoende is, Is voor den ander te
weinig.
De een vindt het uiterst genoeglijk in die
dagen rond te slenteren zonder boord of vest
en een ander voelt zich diep ongelukkig, wan
neer zijn wit-flanellen pantalon geen onberia-
pelijken plooi ve.rtoont en hij zich des avonds
niet in smoking aan tafel kan laten zien.
De een stelt zich tevreden met een eenvou
dige picknickmand en derzelver inhoud en een
ander heeft heimwee naar een chic restaurant
en deftig ®rveerende kellners.
De een reist in een razend tempo van stad
tot stad mét het spoorboekje in zijn hand, uit
angst de aansluiting te zullen missen of ver
slindt kilometers per auto. De een is dol op
tochten in volgepropte sightseeing-ears en een
ander prefer-tert zijn hangmat of ligstoel en
kar, zijn vaeintie eerst echt genieten in een
atm-ospheer vin luiheid onder ruischende bla
deren in de koele schaduw ofwel door de zon
gebakken, wanneer hij met half-dichtgeknepen
oogen witte wolken ln de meest bizarre gestal
ten aan zich ziet voorbijtrekken.
De smaken verschillen dus, maar overal
hoort men in Je maanden Juli en Augustus
hetzelfde lied: „Ik voel dat ik mijn vacantia
hard noodig heb", hoezeer men over het be
grip „vacantie" ook van meening moge ver
schillen.
Voor de meester is ze 'echter de lof der luk
held. De ware ontspanning begint eerst bij bel
niet-denken. U kunt niet gelooven hoe moeiljjg
dat ia l j
