Will
u
hfl
fed
o o 1 o o
te
IN DE ITALIAANSCHE ABRUZZEN.
u
tun
AL
van twee heilige
Mi
o o O O
O o O O
O O o O
VAN 'N GETEMBEN
AMEND,
•- gte»
JACHT OP DEN
CHIMPANSEE.
MAMA'S.
VOOK KNUTSELAARS.
mmm^Ë
i
ALLERLEI.
ZATERDAG 19 DECEMBER 1931
('f
w
UIT HET LEVEN VAN
BENITO MUSSOLINI.
appi
WAT ZIJN DAT
WIE KAN
- I
MAABSEE.
Oplossing vorige legpuzzle.
Oplossing vorig letterraadsel.
HET LAATSTE WEEK VAN
MICHEL ANGELO.
Oplossing van den vorigen
rebus.
EVEN NADENKEN
isilllHTuSi
Het is heuseh geen kleinigheid om 'n arend
te temmen; dezen vogel, wreed en wild, kan
men nu eenmaal niet als n kanariepietje of
'n lachduif in 'n kooitje zetten! Toch ia kapi
tein C. ICnight erin geslaagd 'n geweldigen
„zwarten arend" uit het Sehotsche Hoogland
zóó tam te maken, dat het dier zich net zoo
gedraagt als 'n valk op de hand van een edel-
vrouw, aanvliegt, wanneer hij wordt geroepen
en gehoorzaamt als 'n gedresseerde liond!
De vogel was jong gevangen en meer dan
eens poogde hij, tijdens de „les", met zijn
scherpe klauwen niet met zijn snavel de
oogen van zijn leermeester uit te graven. Met
den snavel, scherp als 'n dolk, vallen deze roof
vogels hun prooi niet aan, dien gebruiken ze
alleen om den genadeslag ermee te geven.
Tweemaal werd de heer Knight door zijn weer-
barstigen pupil zóó gehavend, dat hij 'n stalen
scherm masker mocest opzetten om zich tegen
zijn opdringerigheid te verdedigen. Ook moes
ten de handen worden beveiligd doo® leeTen
handschoenen, die verstevigd waren door een
maaswerk van staal.. De eerste toenaderings
pogingen, die de natuurkundige ondernam, ge
schiedden met behulp van rauw vleesch of 'n
kippeboutje. Dat viel den vogel zóó in den
smaak, dat hij eenige liefkoozingen over de
veeren toeliet. Na de vierde maand probeerde
hij al niet meer te ontsnappen hij volgde zijn
meester en gehoorzaamde hem op een simpel
teeken. Tenslotte gewende hij zich ook aan
andere personen, zelfs aan 'n photograaf, die
hem kwam kieken, terwijl hij zich aan een
konijntje te goed deed!
De jacht op chimpansees is lang niet zonder
gevaar, en de inboorlingen, die zoo'n roover
van hun oogst te pakken pogen te krijgen, moe
ten deze poging dikwijls met den dood bekoo-
pen. Niet dat deze aap de vervaarlijke ge
stalte of de spieren van den gorilla zou bezit
ten, integendeel, in zijn vijfde jaar is hij niet
langerdan 'n meter, maaT deze ruige sinjeur
bezit toch nog altijd de spierkracht om meer
dan twee man tegelijk buiten gevecht te stel
len!
Nu is het natuurlijk al heel gemakkelijk, om
de apen uit de boomen te knallen, maar voor
doode dieren wordt nu eenmaal niet betaald,
terwijl 'n levend exemplaar voor dierentuinen
en gezelschappen altijd nog wel eenige duizen
den waard is. Het ligt voor de hand, dat de
jagers probeeren 'n jongen aap te vangen,
waarbij zij natuurlijk duchtig rekening moeten
houden met de hulp en den bijstand der oudere
vier banders! De manier van doen is nu meestal
zoo, dat ze probeeren' zóóveel boomen om te
hakken, dat die, waarin het te vangen wild
zich ophoudt alleen komt te staan. Nu komt
het erop aan dezen boom te vellen, of den
tak af te kappen, waarop Sinjeur zich heeft
teruggetrokken. Valt deze, dan staan de netten
uitgezet om hemi te vangen, terwijl soms ook
wel honden worden losgelaten. Niet zelden
gebeurt het, dat de ongelukkige apen met ge
broken ledematen worden overmand en dat de
jacht uitloopt op 'n ware slachting. De betrok
ken regeeringen van Fransch en Belgisch
Guinea hebben den uitvoer van apen slechts
tot 'n zeer beperkt getal toegestaan, anders
zou de soort stellig rap uitsterven, 'n Geheel
andere jachtmethode is die, waarbij men poogt
de jonge dieren met gaspistolen te bedwelmen,
maar veel succes heeft men daarmee niet
bereikt. Doeltreffender schijnt het om hen
zaden, gedrenkt in alcohol, te laten eten, waar
door ze stomdronken worden en een gemakke
lijke prooi voor hun belagers. De chimpansee
is n.l. een echte drinkebroer! Dr. Maclaud had
er twee van gelijken leeftijd meegenomen naar
Nice; de eene was 'n afschaffer en de andere
was niet van den blauwen knoop; de zatlap
overleefde zijn speelkameraad, vreemd genoeg,
zes maanden!
Het beroemde „Instituut Pasteur" te Parijs
gebruikt voor allerlei proefnemingen en onder
zoekingen eveneens chimpansees; in hoofdzaak
worden deze aangewend voor kankeronderzoek
en 't onderzoek naar de kinderverlamming. De
apen worden gevoerd met bananen 8 tot 10
De chimpansee probeert een nieuio
ontharingsmiddel.
per dag en 3 tot 4 sinaasappelen, terwijl ze
voor desert 'n handvol rijst mogen snoepen in
water gekookt.
De chimpansee hoort met den orang-oetan
(Ind. Archipel), den gibbon (Indochina) en den
gorilla (middenAfrika) tot de z.g. menschapen.
Hij leeft In Guinea en aan de Ivoorkust.
Het. s in de machtige delta van den Rhöne,
de ..Camargue", dat eenzame gebied, waar de
reigers, de roze flamingo's en de bevers slechts
worden verstoord door 't geloei der wilde stie
ren en 't gehinnik van vrij rondloopende paar
den. Dddr ligt het kleine dorpje „Saintes-
Maries-d-e-la-Me-r", „de heilige Maria's-ter-Zee,
waar elk laar op een van de schoonste dagen
in het lente-getij de processie wordt gehouden
ter eere van Marie-Jaeobé en Marie-Saiomé
De geschiedenis is bekend genoeg: na den
dood Onzes Heeren werden Zijn discipelen op
een boot gezet, zonder zeilen, zonder riemen,
en aan de genade van de golven toevertrouwd
Heilige vrouwen waren onder dit verheven ge
zelschap; Men zag er Maria van Jacobus en
Maria-Salomê. Martha en Magdalena. uit wie
niet minder dan zeven duivelen waren ge
dreven nevens Lazarus, Troph-imus en Sara,
de dienstbode, die eigenlijk 'n zigeunerin
was. Na lange reis stiet het schip aan de^ kust
van Provence, bij wat nu „Sanites Marles heet
en de heilige opvarenden gingen uiteen. Maria
Magdalena vestigde zich te Sainte-Baume.
Martha aan den Rhöne, maar Maria Salomé
en Maria-Jacobê bleven met Sara in het lief
lijke dorpje, waar zij ook stierven. De vrome
bewoners bouwden haar oen kapel en later
zelfs een kerk. "Toen deze door brand en on
gunst werd vernield, verrees ter plaatse 'n
prachtige basiliek, die nu nog wordt genoemd
als een der fraaiste voortbrengselen van mid-
deleeuwsche, romaansche bouwkunst. Het
heilig gebeente, bewaard in twee schrijnen
van kostbaar cederhout, die slechts éénmaal
in de honderd jaar voor den bisschop mogen
geopend worden, rust in een hooge kapel van
de basiliek. Den 24en Mei, 's middags om
vier uur, worden die kisten 1 neergelaten aan
de voeten van het hoogaltaar; met mijter en
staf woont de aartsbisschop van Aaix deze
plechtigheid bij en duizenden pelgrims, van
alle kanten der ,Mide" (Zuiden)' vullen het
schip der kerk. De zeer oude hymnen klinken
op tegen de eerwaardige gewelven, hymnen,
die in hun melodie het woelen van de golven
der zee weergeven; wierook kringelt omhoog;
bloemen vallen neer op de „Leve de heilige
Maria" roepende menigte, bloemen, die nog
lang als souvenir zullen bewaard worden, want
zij zaten rond de koorden, die de reliekschrij
nen samen hielden. Vrouwen tillen haar zieke
kinderen omhoog, smeekend om 'n wonder;
anderen verdringen zich om het eerst het kost-
Mqt/Oillt
V# t'V
bare cederhout te kunnen betasten; vrome
handen strijken medailles aan. Ternauwernood
kan monseigneur van Aix-en-Provence zich
een weg banen door de neergeknielde menigte.
Zigeuners dragen een bark aan met de beel
tenis der beide Maria's versierd. Hun be
schermheilige. Sara., is er niet bij, die was niet
eens gedoopt, en kon dus ook niet plechtig tot
patrones over dit woelige volkje worden ver
heven, maar in hun oog is zij net zoo ver
heven als „les deux saintes Maries" en zij
offeren aan haar gebeente de mooiste kaarsen,
de schoonste bloemen. Maar stil, de aartsbis
schop is met de geestelijkheid in het schip
gestegen; hij draagt „den zilveren arm"
le bras d'argent waarin zich 'n rediquie be
vindt, strekt hem uit naar de zeede
golfslag trekt zich 'n oogenblik terug, volgens
het volksgeloof. Nu zegent monseigneur de
geloovigen op den oever.
Den anderen dag wordt een provingaalsch
stierengevecht gehouden, gesticht door den
hoogen markies van Baroncelli. De „torea
dors" moeten 'n cocarde tnsschen de hoorns
van jonge stieren vandaan halen, alléén met
de hand. Dat valt niet altijd mee, vooral niet,
omdat sommige dieren zóó grootsch zijn op
hun onderscheiding, dat zij er heelemaal geen
afstand van willen doen! Deze „courses de
cocard-es" duren de heele week door, er vloeit
geen bloed van mensch of dier, zooals in
Spanje.
D-e naam van den ongekroonden koning van
Italië, uit te spreken als „Moes-so-li-ni" vindt
wel zijn oorsprong in het vak van handelaar
in die heele teere stoffen, die te Moessoel in
Azië worden vervaardigd. Benito was een Zon
dagskind ©n de zon stond in het dierenriem-
teelten van den Leeuw, toen hij werd gedoopt.
Zijn vader, die smid was, was niet bepaald zacht-
handig, maar de jonge leeuw vond dat hij van
daag beter één klap van zijn vader kon incas-
seeren dan morgen twee van een ander,! In
het smldsvak had de zoon geen idee tenminste
niet, om er mee door te gaan, maar later, toen
hij al in de Tweede Kamer zat en zijn auto in
het hartje van een klein dorp niet meer verder
wou, kwam de kennis uit zijn jongensjaren
hem goed te pas; in eigen persoon hanteerde
hij den blaasbalg tot verwondering van den
eenigen smid, uit Roma.gnola en nam zelf den
chauffeur het werk uit de handen, toen dat niet
gauw genoeg opschoot. Eens op een dag waren
vriendjes van den kleinen Benito in een ap
pelboom geklommen en deden zich daar te goed
aan de verboden vruchten, want de boom hoorde
aan een vreemden boer. Hoogst ongelegen
kwam deze aanloapen met geraas en getier,
terwijl een meegebracht geweer weinig goeds
beloofde. Van s-cbrik kwam één der belhamels
als een rijpe vrucht uit den boom getuimeld
en -brak zijn been. Benito nam zijn kameraadje
op en droeg hem ondanks gevloek en gedrelg
met geweer op zijn schouders naar huis. Wan
neer zijn broertje Arnoldo voor de overmacht
was weggeloopen, kreeg hij van Benlto nog
slaag op den koop toe.
Ten Oosten van Rome strekt zich het woeste
bergland der Abruzzen uit als onderdeel der
.Apennini". Eigenlijk heeft dat woord „Abruz-
ze" (spr.: „Abroet-zo") met bergen niets te
maken, dat is maar een verzinsel van de kaart-
teekenaars; de menschen zelf verstaan er
daarginds niets anders onder dan 'n gewest,
u provincie, zooals we immers ook van Tos
cane en Lombardije spreken. Héél veel vroe
ger heette deze streek „Praetutium"; de
spraakmakende gemeente doopte dat om in
„Aprutium" en dat gaf weer aanleiding tot
Abruzzo". De woorden hebben zoo hun eigen
lotgevallen
Ja, die Abruzzi, dat wéét wat onder de
bewoners uit die streken. Er zijn er héei wat.
die hun geluk in de Nieuwe Wereld gingen
zoeken, meest mannen, die dan toch ook weer
vaak naar de onvergetelijke oorden hunner
jonge jaren werden teruggelokt:
„Casella mia casella,
o ricca o poverella
quanto mi pari bella".
„Hutje mijn hutje,
of rijk, of arm,
hoe schoon lijk je me".
Zóó klonk hun verzuchting, als ze de stee-
uen woestijnen van Dollarica den rug toe
keerden om weer één te gaan worden met de
trotsche, ongerepte natuur van hun geboorte
land.
Vroeger hadden deze streken al 'n héél slech
ten naam. Struikröovers en moordenaars
oefenden er een waar schrikbewind uit. Heele
benden van dit gespuis verontrustten de be
volking. Zij werden ondersteund door het
vorstenhuis der Bourbons, dat tot 1860 in
Zuid-Italië en ook in de „Abruzzi" de lakens
uitdeelde en er belang bij had door onrust en
deining de wording der Italiaansche eenheid,
waarin zij niets meer te zeggen zouden heb
ben, te verhinderen. Toen de steungelden uit
bleven, zochten de desperado's op eigen ge
legenheid hun kostje, brandschatten de boe
ren en overvielen eenzame reizigers. Zeer
berucht was de bende van Gaetano Manzo.
Overigens hadden deze afgegleden levens een
zuur bestaan. Wie zich van schuld bewust is,
is nergens vrij. Overal begeleidt hem de angst.
Wie met zijn geweer onder z'n arm slapen
moet, hij mag 'n romantischen aanblik bieden
voor 'n schooljongen, te benijden is hij stellig
niet De soldaten van het nieuwe Italië gun
den dezen roovers geen rust en velen onder
hen eindigden hun grauw bestaan op het
schavot of, als zij genadig werden behandeld,
op de galeiën. In 1860 bonden de troepen voor
het eerst den strijd aan; tien jaar later was
bet uit met het bende-wezen; de laatste roo-
verhoofdman; José Borjes, verraden door een
der zijnen, werd ,,Senza compiimenti", zon
der ophef, door de „bersaglieri" doodgescho
ten Tegenwoordig toert men zoo veilig door
het eertijds beruchte bergland als door de
nieuwe Zuiderzeeprovincie De zeven broe
ders, die volgens den befaamden geschied
schrijver Gregorövius, nog omtrent 1871 hun
rooversberoep uitoefenden, gevangenen eerst
tegen hoog losgeld prijs gaven, honderden
schapen vermoordden en overal den rijkeren
grondbezitters afbreuk deden, zijn al lang ten
gronde gegaan, de laatste twee van hen ge
vonnist door de Italiaansche regeering, <ile
hen te Triëst, waarheen zij gevlucht waren,
te pakken kreeg.
Voor wilde dieren behoeft men evenmin
bang te zijn, tenminste 's zomers niet. Alleen
gedurende den winter kunnen de wolven ge
vaarlijk worden, maar wordt het warmer dan
vermijden deze laatst overgeblevene bandieten
der Abruzzi de menschen. 'n Enkele beer,
wat gemzen, reeën, 'n dood-enkele iyrï ol
wilde kat en daarmee is het dierenrijk, wat
.wild" betreft, uitgeput; 'n steenarend en 'n
gier komen zeer zelden voor. De regeering
beeft 'n reservaat gesticht, 'n nationaal park.
waar de laatste vertegenwoordigers eeuer
arme fauna worden beschut. Tóch slaagden
-1e verbitterde boeren er in 1927 nog in veer
tig wolven met vallen, vergift en lood te doo
ien zelfs in' dat beschutte gebied, zóó'n hekel
hebben zij aan deze schapendooders. 'n Schaap
is in dit arme land nu eenmaal 'n kostbaar
bezitHet is daarginder 'n compliment voor
'n schaap gehouden te worden
Het is hier het land van de Saffraan, een
bolgewas uit de familie der Iischbloeinen, bo-
kend als specerij, die uit de gedroogde stem
pels en een gedeelte van het stijltje der „cro
cus sativus" wordt bereid.
Laat in het jaar vindt de oogst plaats, wan
neer de vrouwen des morgens vroeg voor
zonsopgang, de bloesems der juist opengegane
crocusjes plukken. „Stempels" en „stijltjes"
worden eruit genomen en boven bet vuur
zeer sécuur gedroogd, waarmee soms nachten
gemoeid zijn, die men kort door het zingen
van aardige volksliedjes. Er zijn heel wat
crocusjes noodig om n behoorlijke portie saf
fraan te leveren; 20.000 bloesems voor één
Kilo dier gedroogde specerij
Ook is bier bet land van de eenzame her
ders met hun schapen, 's Nachts worden die
in ruimten gedreven, welke door netten zijn
afgesloten. Zoo'n park heet „Strazzo en dient
om de kudde tegen wolven te beveiligen. De
herdershonden spreken daarbij ook hun woord
je mee. Hun urenlang aangehouden gehuil
houdt de roovers op een eerbiedigen afstand,
maar soms komt het tot een gevecht, waarbij
de wolf het meestal afpikt. De herders hebben
n.l. hun wachters 'n halsband voorzien van
lange, ijzeren punten omgedaan en die pun
ten dringen den aanvaller in den muil, wan
neer hij 'n hond dp keel wil afbijten Maar nu
en dan gelukt het zoo'n uitgehongerd dier
over de afsluiting heen te glippen, 'n schaap
te pakken te krijgen en met dit slachtoffer
tc ontkomen.
Wie de geschiedenis van den ongelukkigen
Franschen keizer Napoleon III kent, heeft
wel gehoord van de „oarbonéri", kolenbran
ders, gekleed in hun tot aan de enkels reiken-
den mantel zonder mouwen, die ook thans
nog in de Abruzzen wordt gedragen. Deze
menschen vormden een geheim genootschap,
dat de omverwerping in Napels van Je Bour
bonsche regeering ten doel had. Kolenbran
ders, vuur en rook treft men nog veelvuldig
in dit bergland aan; het zwart van de kolen
duidt op hun geloof, de roode gloed van het
vuur verzinnebeeldt de liefde en het ijle, blau
we van den zwak opstijgenden rook is de
hoopHoutskool uit verkoold hout te ver
krijgen is nog lang geen gemakkelijk werk!
Den houtstapel goed af te dekken, voldoende
ruimte te laten voor het wegtrekken van gas
sen en rook en tevens te zorgen, dat het heele
zaakje niet in vlam vliegt en er nietsals ascb
overblijft,, het vereischt heusch nog hèel wat
ervaring. Vijf dagen duurt het. proces, éer 'n
voorraad van 30 M3. tot -houtskool vergaan is,
en men naar 'n anderen kant van het bosch
trekt om daar opnieuw te beginnen. Het is
gemakkelijker om dezen gloed der natuur als
kool te vervoeren naar de hulshouding der
bewoners dan ais gewoon hout, want daartoe
ontbreekt 't aan voldoende wegen of paden; het
bosch herstelt zich vanzelf van de aange
brachte schade na eenige jaren.
'n Beroemde man der „Abruzzi" was de
Fransche minister Mazarin of Mazzarino, die
in 1642 Richelieu opvolgde als bestuurder
van den Franschen Staat. Hij bracht het zelfs
tot kardinaal en bisschop van Metz, doch dit
was meer een titel dan werkelijkheid, want
hoogere wijdingen had hij ternauwernood
ontvangen. Toen de Franschen mopperden
over de hooge belastingen, zeide hij: „Laat
ze hun liedje maar zingen, betalen doen ze
tóch!" Ja, die Italiaansche fijngeestigheid...
Vorige week heb ik, met het oog op Nieuw
jaar, 'n steviger kalender beloofd voor meer
geoefende handen Belofte maakt schuld; deze
ls onverslijtbaar.
Duikel 'n latje op 18 X 2,5 X 2,5 c.M.
Maak hiervan de katrollen zooals de bovenste
figuur der teekening die zoo treffend aangeeft
De derde schets stelt een soort leuning voor,
waar de strook papier, dien ik nader zal aan
duiden, achter komt te loopen.
Snijd een strook wit papier 125 X 5 c.M.
en teeken daarop de getallen van 1 tot 31, hun
hoogte ongeveer 2, hun onderlinge afstand
1,5 c.M. Laat boven en onderaan een stukje
open om straks rond de katrollen te plakken.
Timmer nu nog een bodemloos kistje, binnen
werks 10 X 9 X 3 c.M.
De vierde figuur verbeeldt het schild, van
karton. Bij A komen de maanden, bij B de
cijfers voor de dagen. Achter opening A maak
je een bakje, van dun karton, volgens figuur
5. Hierin komen de kaartjes met de namen
der maanden.
Nu prakkizeer je om de katrollen touwtjes,
die in tegenovergestelde richting moeten ge
wonden. Hang er b.v. oude gewichtjes aan.
Zet nu alles in elkaar als op de onderstaande
figuur en je hebt 'n kalender, die 'n mensohen-
leven mee kan Mooi karweitje voor de Kerst-
vacantie
DE HERTOGIN PHILIPPA
van Gelder, eehtgenoote van René II, hertog
van Lotharingen, zag in het klooster van Sinte
Clara te Pont-é-Mousson tijdens haar gebed den
Moedigen slag bij Pavia aan haar geestesoog
voorbijtrekken. Het was toen, dat de koning
van Frankrijk, Frans I, haar neef, door de
Spanjaarden werd gevangen genomen (24 Febr.
1525), waarna hij aan zijn moeder een brief
schreef met de vermaarde woorden „Madame,
tout est perdu, fors l'honneuT" „Mevrouw,
alles is verloren, behalve de eer". De biddende
kloosterdame riep op eenmaal uit„O, zusters,
beste zusters, bidt toch ter eere Gods; mijn
zoon de Lambex is gesneuveld en de kqning,
mijn neef, 'n gevangene!" Eenige dagen later
kwam te Nancy de tijding aan, dat de slag
zich had toegedragen gelijk de „duchesse de
Gueldres" had gezien.
DB HEILIGE IGNATIUS
van Antiochië, die in 107 den marteldood
stierf, verscheen aan zijn leerlingen, die hij
omhelsde. Toen zij met des te meer ijver in
het gebed volhardden, zagen zij hem met glorie
en eere overdekt en zóó bezweet als kwam hij
uit een hevig gevecht, terwijl een groot licht
hem omstraalde.
HET EGYPTISCH ORAKEL
was de heilige stier Apis. Wanneer dit dier
willig het eten nam, dat men hem bood, dan
was zulks een goed voorteeken; omgekeerd een
slecht. Verscheen het lieve dier in 't openhaar,
dan was het begeleid door 'n troep kinderen,
die te zijner eere hymnen aanhieven; tenslotte,
werden deze jeugdige zangers door zulk een
heilig enthousiasme aangegrepen, dat zij be
gonnen de toekomst te voorspellen. Wanneer
de heilige Apis rustig naar zijn tempel terug
keerde, dan beloofde dit veel goeds, maar wan
neer hij d'r uit liep, was het land in last
oordeelden de oude Egyptenaren t
DE HEILIGE GREGOKIUS
genaamd „de Wonderdoener", bisschop van
Neocesarea, bracht zijn dagen en nachten door
met het oplossen van de moeilijkheden tegen
het geloof en de geheimen van den godsdienst,
door de vijf iden der Kerk opgeworpen. Op
zekeren nacht zag hij 'n eerbiedwaardigen grijs
aard zijn kamer binnentreden vergezeld van
een verheven en goddelijk-eerbiedwaardige
Dame; hij begreep dat dit waren de H. Joannes
en de H. Maagd. Deze laatste spoort Sint Jan
aan den bisschop in te lichten en uit zijn
verlegenheid te helpen, door hem te verhalen
van het geheim der H. Drievuldigheid en het
Woord; dit deed de H. Evangelist en Gregorius
schreef die sprake aanstonds op. Hij liet het
geschrift na voor de H. Kerk, die het thans
nog bezit.
ii.
van deze vier rijen van vier knikkers er vier
wegnemen, zoodat er aan iedere zijde nog
twee overblijven?
Oplossing volgende week.
(Ingezonden door C. R. te Hellevoet)
Mijn geheel bestaat uit drie woorden, samen
van vijftien letters.
391415 zit haast in iedere tafel.
1015 verhor. voor „Abraham".
1238 kon.' veel in Zuid-Limburg voor.
4513138 verbizondert zich van kokend
water.
8—967 is 'n wormpje, dat pas uit het el
komt.
11 staat verkort voor „heilige"
Mijn geheel is iets, dat elk verstandig mensch
moest doen.
Van 19 Mussolini. 1 M, voor duizend;!
2 uur; 3 lusje; 4 rossige; 5 Musso
lini; 6= Lapland; 7 blind; 8 enz.;j
9 1, voor Israël.
Het tweede plaatje uit de serie van vijf.
Twee jongens, die best één hals schijnen te
kunnen missen, want wie d'r géén twee heeft,
waagt natuurlijk zulke toeren niet, maar laat
ze over aan Harold Lloyd, die ze doet
op den grond
Nu nog drie en dan krijg ik de oplossing
toegestuurd, hè
Van den grooten Michel Angelo wordt ver
teld,. dat hij, toen het licht uit zijn oogen
week, zich naar de beeldengroepen in het
Vaticaan liet leiden, om deze dan althans nog
te kunnen betasten. Indien dit ook niet op
waarheid berust, het is in alle gevallen ver
dienstelijk verzonnen.
De laatste groep, waaraan de meester tot
kort voor zijn dood arbeidde was die van Jesus,
rustend in den schoot der H. Maagd, terwijl
Josef van Arimathea met veel medelijden
Haar smart gadeslaat. Het marmer ervoor
levferde het kapiteel (bovenstuk) van een
antieke zuil uit den vredestempel op het al
oude Romeinsche forum. Soms stond Michelag-
niolo te middernacht op en ging met dit werk
verder. Hij had dan 'n kartonnen muts op.
welke 'n kaars van geitevet droeg, die niet
drupte, zooals was dat immers doet. Zoodoen
de stond zijn licht hem éók niet in den weg.
Eens op 'n keer bespeurde de kunstenaar, dat
zich een barst in het marmer vertoonde. Hij
wou het werk nu vernietigen, maar schonk
het ten slotte aan een zijner leerlingen. Te
genwoordig bevindt het zich te Florence on
der den koepel van de „Santa Maria del Fiore'-
kerk, met het opschrift, dat het 't laatste werk
van Michelagniolo is geweest.
De groóte bouwmeester aan de Sint Pieters
kerk stierf in zijn negentigste levensjaar. Zijn
laatste wensch was:
„Mijn ziel in Gods Hand, mijn lichaam aan
de aarde, mijn bezit aan mijn familie".
Het stoffelijk overschot werd als vrachtgoed
op geheime wijze uit Rome naar Florence ge
bracht. Drie weken na zijn dood trok het volk
daar langs zijn geopende kist en bevond den
geliefden kunstenaar nog onveranderd door
den dood. Het grafmonument staat in de nabij
heid van dat van den dichter Dante, die met.
Raffaël tot de drie grootste kunstenaars be
hoort, welke Italië ooit heeft voortgebracht.
"Werken tot den avond van het leven, met
een helder hoofd en met groote toewijding,
dat is een liefelijke toon in het Scheppings
lied.
Spiegels zijn de broeiramen waarachter de
ijdelheid welig tiert.
De dag van heden is de leerling van giste
ren.
Die dood wen«:ht te gaan, is wél te bekla
gen; nog erger is het gesteld met iemand,
die voor den dood te vreezen heeft.
Vertrouw niet iemand, die eens het in
hem gestelde vertrouwen schond.
Dikwijls veroorzaken narigheden, die nim
mer opdagen, kommer en leed.
Van twee kwaden moet men het minste kie
zen.
Zeg mij, met wien gij omgaat en ik zal
u zeggen, wie gij zijt; weet ik, waarmede gij
u bezighoudt, dan weet ik ook, wat er uit u
worden kan.
Gevelsteen aan een nieuw huis in Hilver
sum: „Wie kent zijn weg
Ondankbaarheid is 'n soort van zwakte.
Nog nimmer waren flinke menschen.. ondank
baar.
