K
1
l
i
HAAR GRAF
WALVISSCHEN-VREUGDE
EEN SPROOKJESSTAD
KERSTBOOMEN
1P1S
~n~
WOENSDAG 30 DECEMBER ÏÖ3Ï
Stille armen
ALLERLEI
De mand met appels
glflPPs
„Weet ik dat; ik heb koulnjrla Victor^ J
«ooit gekend ifS
Zij woonden "beiden In hetzelfde hu isde
ca&sière van de groote toarzar en de jonge
beambte aan de stedelijke spaarbank llii
vond zioii zelf eigenlijk heelemaa! zoo jong
niet meerZop was het heel natuurlijk, dat
zij elkaar beter leerden kennenZijn kamer
lag beneden vlak naast den ingangzij
toad haar kamertje heelemaal boven op de
bovenste verdieping... een zolderkamertje..
schertsend noemde men dat de „vierde ver -
dieping En toch, merkwaardig genoeg
zij ontmoetten elkander bijna i ede ren dag
's morgens heel vroegHij zag er gewoon
lijk nog slaperig uithad zich vlug moeten
aamkleeden haastig zijn ontbijt moeten ge
bruiken.... en daarom was zijn humeur niet
altijd goed!Zij zag er eiken morgen even
frisch uitaltijd even wakker en bij de
band. Het was haar aan te zien, dat zij reeds
ge rui men tijd in betrekking was en op een
bepaaldtyi klokslag niet anders behoefde te
doen, dan rustig haar hoed op te zetten
Ze was niet zoo heel jong meer.tegen de
dertigslank, donker, met een uitdrukking
van wilskracht In 'haar oogen zij wist wat
zij wilde
Zij hadden elkander wel al verschillende
malen vluchtig ontmoet en gegroet maar eigen
lijk nog geen kennis gemaakt. Op zekeren
morgen, geheel onverwacht, gebeurde dit, naar
aanleiding van een kleinigheid. Zij wachtten
beiden op dezelfde olectrische tram en
stapte® op don hoek van dezelfde straat
uitwaar hunne wegen zich sdhelflden
de eene naar rechts, do andere naar links
Zoo ging een jaar voorbij en men was nog
niet verder gekomen dan tot een vluchtig,
oppervlakkig gesprek over het weer.... later
over hun werkzaamheden die haddon bij
beiden immers 'n zekere overeenstemming, zij
beiden ontvingen geld! Toen kwam er een
kleine schelding. Annie Weberstein ging met
al de winkelbedenden uit den bazar een uit.
stapje maken en Edwin Hertoer maakte evenals
ieder jaar een tocht in de Beiersche alpen.
Behalve dezen tocht had hij in den loop
van het jaar nog eenige liefdes-avonturen ge
had. want dat beschouwde hij ars een soort
plicht voor een jongen mau in zijne positie.,
nog kort geleden had hij een flirtation gehad
met, een allerliefst prinsesjeze was be
koorlijk gekleed, droeg vleesohkleurige kousen
en fijne schoentjesze boeide en prikkelde
hem. hij had er uitstapjes mee gemaakt...
ontmoette haar des avonds om te dansen
zorgde er echter angstvallig voor, dat de
band tusscbe® ben niet te becht. werd.... En
zoo was bij er langzamerhand toe gekomen om
Annie ook dit gedeelte van zijn dag- en nacht
avonturen oprecht en kameraadschappelijk te
vertellen.
Op zekeren dag kwam hij tot <!e ontdekking
dat Annie ongeveer alles van hem wist en hij
feitelijk van haar niets. Het kwam hem ook
niet in de gedachte om Annle eens uit te
noodigen om des avonds eens aan zijn amuse
menten deel te nemen. Zij zag er immers altijd
zoo eenvoudig en donker gekleed uithet
leek wel een uniform, dat in den bazar voor
geschreven was Ook Zondags merkte hij
niet veel verschil op.
En zoo tem hij er eens toe óm haar te
vragen of zij schatten verzamelde, die niet'
verteerd werden door roest of motzij
scheen er immers, in tegenstelling met andeTe
meisjes, zoo weinig prijs op te stelle® om er
eens echt aantrekkelijk uit te zien Zij
kleurde hevig en hij voelde een o-ogenblik zelfs
een zekere achterdocht in zich opkomen, waar
zij met haar geld bleef. Maar toen hare oogen
hem zoo rustig en oprecht uit het hieeke ge
zicht aankekenteen scliaamae hij zich
over zijne gedachten
Ja, zei ze langzaam, het is wiaar, wat 11
zegt. Ik verzorg mijn uiterlijk in zooverre
mijn betrekking dit eisc.ht. En ook ben iik er
op uit, om geld te sparen, dat echter niet in
de spaarkas van ons huis en ook niet in de
uwe terecht komt. Maar dat zaï u weinig
interesseerenen dat zal het trouiwens
niemand.... en het is ook niet noodig!
Dat was duidelijk genoeg. Wanneer Annie
Weberstein bedoeld had. de nieuwsgierigheid
van haar huisgenoot op te wekken, <jan had
zij niet heter kunnen doen. Het ging ten laat
ste zoover, dat hij bij een informatie-bureau
om inlichtingen vroeg over haar e.n hare fami
lie. Wat hij hoorde wa-s wel treurig, maar liet
bevredigde toch zijne nieuwsgierigheid niet.
Het melsje was 27 jaar oud en had geen ouders
meer, noelh broers of zusters. De vader was
voeds tien jaar geleden gestorven, tengevolge
van een ongel u-kkigen val. Met het geld, dat
de moeder als schadeloosstelling ontving, had
zij waarschijnlijk de opvoeding van hare
dochter bekostigd. Zij stierf vijf Jaar geleden
tijdens een typhus-epidemie. De dochter, die
toaar diploma boekhouden behaald bad werd
als caswière aangesteld in de bazar „Feodoor"
en had daar een betrekking, die goed betaald
werd. Zij leefde zeer teruggetrokken, maar er
was niets ten nadeale van baar bekend.
Dus ook niets dat was weer weggegooid
geld. Nu legde Edwin Herber het er op aan
om te weten te komen, waar Annie Zoudags
heenging.
Als een verliefde, zei hij bij zich zelf
en ik ben toch immers beelemaal niet op dat
meisje verliefd...- Zij wil alleen maai ne
uit m'n gedachten Ik word nog detective
om er maar van overtuigd te zijn, dat er met->
geheimzinnigs achter haar schuilt...- tl ls
echt burgerlijk en beelemaal niet interes
sant.
Het was een van die mooie late herfstdagen
dat men een oogenblik den indruk krijgt dat
het nog zomer is.... Hef zonnetje schoen
warmen dat op een Zondag na
zielen...', de dauwdruppels warin des mor
sen» en des avondsdoor duizenden ijne
herfstdraden verbonden on de zon deen
schitteren als edelsteenen naa^ntr"°
hij Annie luist toen hij het met zich zelf nog
niet eens was, wat bij dezen nam.acag zou
beginnenEn toen vroeg hij naar of hij
mee mocht gaan. Zij zag er. veel chiquer int
dan anders.,., zo droeg een n'cuven man-
tel dat dacht hij tenminste.ze «bad een
ardig hoedje op, dat haar buitengewoon goed
stond
Zii keek bom aan.
Ik vrees, dat mijn wandeling niet zoo
erg goed zal bevallen. Ik ga namelijk naar het
k^rklhof
waarom niet? Ik heb nog niemand op
het kerkhof. Heel mijn naaste familie leeft nog.
Dan maakt een kerkhof vanzelf nog met zoon
indruk.
Zij zuchtte.
Dan bent m gelukkiger dan ik. U wilt.
dus werkelijk met mij daarheen gaanT Het is
mij goed. Ik wil u gaarne medenemen. Ieder
menscih heeft toch wel eens behoefte om zijn
hart eens uit te storten. Mijn goede hospita is
een rechtschapen vrouwMaar er is toch
heel veel, wat zij niet begrijptE,n boeken
vervelen soms
En een wandeling naar ihet kerftliof vroo-
lijkt u dus weer op?
Ja, dat maakt roe zelfs trotsch. Ik ben
daar gron(j<bezitster geworden. Een neel klein
tuintje behoort mij daar toehet is een
bezit, waarvoor ik lang gestreden heb! Juist
toen mijn moeder stierf was het oe tijd van
de inflatie van het papieren geld, flat vrijwel
waardeloos was. Ik had geen gedachte aan een
eigen graf. En nu werd Ik voortdurend ge
pijnigd door het idee: Op zekeren flag zult ge
nog eens op die plaats komen, waar je moeder
begraven is, je moeder, diie je toch zoo innig
liefhebt en zij zal er niet meer zijn! Een
ander beeft het recht dat graf te versleren en
er kransen te leggen! Van dat oogenhllk af heb
ik iederen cent bewaard, zoolang rot ik geld
genoeg zou hetoiben voor een eigen graf voor
moeder. Ik had geen enkel anfler verlangen,
geen ander doel hef is overal kerkhof....
en versleren der graven is tenslotte maar iets
uiterlijks.... maar Wc hij dit werk ledereu
dagmaand na roiaand 'jaar In jaar
uit. ik heb toch niets anders
op de Wereld dan dit En nu is moeders
graf mijn tuin.... iik toeschouw dit als mijn
tehuiis
Ja, het was werkelijk een tuin. mooi en
goed verzorgdGeen prachtige zerk
alles echter mooi en voornaamE.n toen
Edwin Herber de stralende vreugde in de
oogen der dochter zag. toen kwam zij hom
eensklaps veel sdhooner voor dan alle bloe
men, waaromheen hij tot nu toe gefladderd
had van de eene naar de anflere Hij
voelde het nu, zijn hart had sieonts op de
eene gewacht, die hem vasten steun en leiding
kon geven.
Annie, zei hij op de® terugweg, ik geloof
dat ik altijd op den verkeerden weg gegaan
en allerlei domheden uitgehaald heb tot ik
tenlaatste op dezen Zondag hierheen gevoerd
werd. En er is ook veel, waarvoor ik een be
paalde collega om vergiffenis moet vragen
Maar wanneer zij wilde inizien dat zij door de
Goddelijke Voorzienigheid bestemd was om
mijne vrouw te worden, dan zou ik alle mo
gelijke moeite doen, om te zorgen, dat zij niet
alleen een eigen tuintje maar een eigen tehuis
met een tuin zou krijgen. Want lik weet nu,
dat er geen enkele vrouw ter wereld, voor
iemand, dien zij liefhad, zou kunn-èn zorge®,
da® gij, Annie
En daar was Annie het volkomen mee eens.
Wail
De slachter wil even de punt van
Ife sigaar ^Ikujjgea",
Ongetwijfeld groot zal de vreugde wezen, die
onder de walvisschen heerscht, nu de ,,Ver.
eenigde Noorsche Walvisehjagers" bet p'an
hebben onderteekend om in het volgende sei
zoen niet te jagen. De beesten moeten zeker
'n hoogen dunk krijgen van de ontwapenings-
actia en de vredelievendheid van het mensch.
dom, te meer, omdat het zeer waarschijnlijk
ls, dat ook andere maatschappijen, Ameri
kaansche en Engelsohe, tot hetzelfde zullen be
sluiten.
Deze zoogdiertjes van groot kaliber kunnen
dus 'n jaartje onbezorgd zijn, een voorrecht,
door de menschen gegeven, wat zij zich zelf
niet eens verschaffen kunnen.
'n Amerikaansche uatuurvorscher en des-
kundige heeft de kinderen der aarde al ver
heugd en de dames dezer wereld bedroefd ge
maakt met de verzekering, dat de levertraan
en de baleinen binnen drie 6, vier jaar zelfs al
tot het verleden zullen behoor en.
Natuurlijk hebben de levertraan, en corset
tenfabrikanten dat heelemaal niet graag en
zij hopen deshalve, dat de walvisschen bun
vrijen tijd niet in ledigheid zullen doorbren
gen. En verder hopen zij dat de jeugd met
verdubbelden ijver traan zal gaan slikken,
want e'r is een overproductie momenteel, die
In 1800.000 vaten ligt, hetgeen veroorzaakt
heeft, dat het goedje bar goedkoop geworden
is. Om de traanleveranciers te verhinderen
hun eigen tranen bij de traan der walvisschen
te voegen, zouden alle ouders aangespoord
moeten worden om levertraan per beker te
schenken In plaats van per lepel.
Brr, ik ben niet in staat verder te schrijven,
anders meldde ik nog, dat een dier van IS
meter lengte en 70.000 kilo gewicht ongeveer
30.000 kilo spek levert, waaruit men 1400 kilo
traan wint. Brrrhet „wariegt mg 1
MEXICAANSCUE MARIA-DEVOTIE. De plaats, waar voor vier eeuwe® de Madonna van Guadeloupe verschee® en waar duizenden Mexi
caan,sche Katholieke® Haar ter gelegenheid van dit Heest kwamen vereere®.
Zooals bekend, worde® de voornaamste zout
mijnen öe-r wereld gevonden i® Roemenië en
Galieië, hoewel de sedert, de® tijd der Rome-i-
neu reeds ontgonnen mijnen va® C'h-e-sihire ook
enorme hoeveelheden va® het voor den me-mscn
Zoo onontbeerlijke zout hebben gefleverd.
Het -meest toekende zoufdistrict va® Roe
menië i:s dat va® Ha-nicu, van welk district
tevens gezegd wordt, dat hef het grootste van
de wereld is. De jaa-r-lijkscihe opbrengst loopt
tuissohein de 80 en 100 duizend to® en hoewel
er reed® eeuwen lang zout uitgehaald ia heb
ben de deskundigen berekend, dat er nog voor
minstens twee eeuwen voldoende aanwezig j3
indien de jaanlijksche winning op honderddui
zend ton wordt gesteld. Deze mijnen beilrooren
aan den staat en worden voor een groot ge
deelte bewerkt door tot dwangarbeid veroor
deelde misdadigers.
]>e mijnen in G-aMcië zij® nog massaler. De
zoutvoonnaad aildaa.r wordt, mensohelijkerwijze
gesproken, onuitputtelijk geacht.
Hier, i® de inigewauden van de aarde, hon
derden -meters beneden de oppervlakte, zijn
wegen, buizen, ka Dellen, restaura-nis e® uit het
zout gehouwen monumenten waarin kunst en
nijverheid van vroegere geslachten zij® vas>-
gelegd. Er komen zooveel bezoekers, dat een
geir-eigei.de dienst met liften en gidsen is inge
steld.
Nadat men afgedaald is komt men eerst in
de Letower balzaal. Deze zaal met hare glinste
rende wanden, prachtige muurdecoraties, door-
loopende galerijen, kolommen en zuilen, alles
gehouwe® uit zout, is ruim anderhalve eeuw
geleden aangelegd en heeft een schitterende
kunst verlichting.
Sedert de opening, die in 1750 plaats had, is
hij getuige geweest van menige merkwaardige
samenkomst bij genegenheden, dat vorstelijke
bezoekers en andere hooge gasten hier werden
gefêteerd. En deze vorstelijke bezoekers kwa
men zoo veelvuldig voor, dat men biet die moeite
waard gevonden heeft, zich hierop in te rich
ten. Aan het eene einde vau de zaal is de muur
verai-erd piet een groote® Oostemrijksohen
arendaan het andeire einde staat een glinste
rende troon natuurlijk gehouwen uit zout, en
waarvan de kristallen schitteren als juweelen
En toeh i® 'deze prachtige zaal niet slechts
een ornament want menigmaal is hij door kei
zer Frans Joseph als troonzaal gebruikt. De
Letower -badzaal, welke 65 -meter ouder het op
pervlak der aarde li-gt, ie de -bovenste van zeven
mijn verdiepingen waarvan allee® de drie bo
venste, diie geheel zij-u afgewerkt, voor bezoe
kers toegankelijk zij®.
Van die hoofdgangen eewi-gszins verwijdert
bevindt zich de St. Antonius kapel, sedert 1698,
in wölk jaar zij werd uitgehouwen, die toe
vlucht voor diui-zemiden geloov-ige mijnwerkers.
Op historische gedenkdagen of op ver-zoek
van bezoekers, diie er het geld voor over heb
ben, word-en de straten, -hallen en kaped van
deze sprookjes-stad schitterend verlicht. DJ
sterkte van die veniliehitnng, die wordt ontstoken
is bij tarief vastgesteld e-n hamgt ook af van
het aantal personen, dat op be-paaJde dagen de
mijn m-ag -bezoeken. De prijs wisselt af van tien
tot zestig gulden. Voor dit betrekkelijk geringe
bedrag wordt de diepe duisternis vain de mijn
verdreven en wordt zij o-mge-tooverd van een
werkplaats va® mensöholijke mollen tot een
feeëniiek verblijf, schitterend als van ziitlv-er en
juweelen. Door bet afsteken van Bengaalse li
vuur wo-rdt de wonderlijke uitwerking nog ver
hoogd ein maakt het geheel een onbeschrijfelijk
prach bi-ge® indruk, die dien toeschouwer zijn
gehee-le verdere leven -bijblijft.
D® afdaling ra® de eerste naar de tweede
verdieping geschiedt langs een ree-ks in het
zout uitgehouwen treden, nog afkom-stiig uit
de dagen toen men nog geen machinaal ver Li
caal transport kende.
Aan het beneden einde van deze trap wordt
de bezoeker -geboeid door ee® schitterend uit
zicht. Hij betreedt de reuzemikanue-r „Michalo-
vice", een uitgestrekte holl-e ru-imte. waaruit
het laatste zout in 1761 werd weggehaald, na
dat zij ruim vee-rti-g achtereenvolgende jaren
ontgonnen was. De lengte va-n deze ruimte is
28 meter, de breedte achttien meter en de hoog
te 35 meter. De zoldering wordt geschraagd
door houtwerk om instortingen t.e voorkomen.
In het midden hangt een lichtkroon van zout
met d-rieihonderd lichten, waardoor de gelheele
ruim-te -gtonevij-k verlicht wordt.
Langs een ander stel trappen here-ikt men
eeni-ge kleinere vertrekken, waarvan sommige
genoemd zijn naar bepaalde vorstelijke perso
nen
Op de derde ver-dieping naar benede® zijn
't station van den on-deirgrondisoben m-ijns-poor-
weg en het restaurant. Deze beide gehouwen
doen in uiterlijk en inrichting niet i-n pracht
onder voor het hierboven be -\lnreve-ne.
Het meest treffende bij d- onderaards-che
stad echter is wei het meer. dat 210 meter
beu-eden de aardoppervlakte ligt. Het water ziet
er donker uit, ie dik en traag en ovcu don
waterspiegel di® volkome® glad en effen is,
hangt een doodsdhe stilte, wietke sHedhts nu
en dan onderbroken wondt door het asa-cihte
voortbewegen va® een vaartuigje.
Ten gerieve van de bezoekers laat men over
het meer een klei-ue boot varen, gespannen
tus-schen twee kabels, die over twee schijven,
aan weerszijden van de hoot loopen. Langs
die kabels wordt door een schipper die boot
heen en weer getrokken. Het tochtje heen en
terug -duurt circa 20 minuten, daar de boet
slechte zeer langzaam en moeilijk voort te
bewegen is door het trage va® zoutver-zad-iigde
water.
Ben sóhot, midden op -het meer gelost, ver
oorzoaikt ontelbare echo's en iudlien men iets
roept wordt het getold tegen dak en wamden
luid teruggekaatst, zooda-t het lijkt of een
regiment duivels is losgelaten, dli-e niieeroepe®
of dat de stemmen van in de onderwerei.l
gevangen reuzen zich waarschuwend verheffen
tege-n de betreders va® hun gebied.
In totaail zijn er zestien van d-eze meren op
verschj.ll end e plaatse®, doch slechts dit eene
mag worden -bezocht.
Het is net als bij de voorbereiding van een
maaltijd: men is zelfs met de eenvoudige
voorbereiding van een stampotje 'n paar uur
kwijt, en wanneer die paar lange uren goed
besteed zijn, dan zijn de vruchten ervan bin
nen 'n paar schielijke minuten verdwenen;
het is juist als bij de praeparatie van een
grootsch feest, zoo'n feest, waarvoor maanden
gerepeteerd en graag driemaal generaal gere-
peteerd wordt, zoo'n feest, waarvoor 'n balf
jaar duchtig gespaard moet worden, waarvoor
nien maanden en maanden noodig heeft om
verwachtingen te spannen; den morgen na
zoo'n feest blijven de leege glazen slechts over
om omgespoeld te worden; en wanneer dat
met haastige handen gedaan is, dau is 't uit.
af, gedaan. Heeft Paschen geen lange vasten
vooraf, en Kerstmis geen Advent
Zulke gedachten komen allicht met een nat
te sneeuwbui aangewaaid, bij 'n wandeling
langs de Kerstboommarkt.
Onmiddellijk na Sinterklaas worden de
Kerstboomen al aangedragen, en prompt op
den eersten Kerstdag-ochtend is er geen spar-
retakje meer te zien, en geen overblijfsel over
van dien hartstochtelijk gedreven handel van
den vorigen avond
En dan te weten, dat de Kerstboomcam
pagne in Duitscbland bijvoorbeeld al in de
maand Augustus begint. Dan reizen de groot
handelaren in dit artikel al die bosschen van
Thüringen, den Hartz, Pommeren Mecklen
burg, enz. af, waar zij hun koopwaar vandaan
plegen te lialen. Zij onderscheiden daarbij
stam- en spitsboomen. Onder de eersten wordt
een heel boompje verstaan en onder de laat
ste® daarentegen de top van een volwassen
boom. Deze zijn de duursten en hieruit wor
den weer de z.g. zaalboomen gerecruteerd, die
speciaal geschikt zijn voor de opluistering van
kerken, restaurants, groote zalen, enz.
Wanneer deze groothandelaren hun zaken
gedaaö hebben heerscht er tot November rust.
Maar dan trekken de houthakkers de bosschen
In om de verkochte boomen te vellen en te
verzamelen. Hierbij vordert bet verzamelen
van de spitsboomen tamelijk veel handigheid
en vakkennis. Het sorteeren en in stroo ver-
pakken van de boompjes, hun transport van
uit de diepte der bosschen naar het naaste
station, vereischt ook al een massa werk en
daarmede heeft men de handen vol tot. de
laatste twee weken voor Kerstmis. Dan loopen
er eiken dag dozijnen van treinen een groote
stad als Berlijn binnen en brengt elke wa
gon tusschen de 800 en 1500 boomeD aan. Deze
worden gezwind door de kleinhandelaren over
genomen en nu begint de uitplanting ervan
op de trottoirs en overal waar maar een beetje
plaats is. De consumptie van deze boomen is
niet precies bekend maar men neiemt aau, dat
Bevlijn er ook in deze slechte tijden nog
350.000 aan kon.
Aangezien deze 350.000 boomen na den
Kersttijd weer verwijderd moeten worden, en
zij niet langs denzelfden weg naar de al of
niet maagdelijke bosschen terug gaan, moesten
ze toch langs onze oogen waarschijnlijk weer
voorbij trekken, 'n Snuffelaar zal er 'n paar
op 'n wagen van de stadsreiniging vinden, en
de schoorsteenvegers zullen er misschien wat
werk mee krijgen, maar de boomen vinden,
plotseling onttuigd, hun verderen weg toch iü
het verborgene.
Modern Kerstfeest.
't Moderne Kerstfeest gaat voorbij
In pret en dans en brasserij,
Maar 't Kerstfeest, hemelsdi W-te
Gaat den moAernen mensch voorbit
Het nachtelijk drama.
't Was een vreemd geluid, gelijk alle geluiden
s nachts vreemd zijn.
De vrouw schrok wakker, wekte haar echt
genoot.
„Henrl", fluisterde ze, „sta op en ga naar
beneden. Ik geloof, dat er inbrekers zijn".
„Ja vrouw", antwoordde Henri zenuwachtig,
„maar zou ik.
„Als jij niet gaat, ga ik zelf.
„Ik zal gaan, vrouw, maar als ik 't weer
hoor.
„Ga nou, ga nou", beval de vrouw, „anders
bel ik de politie op, en zeg, dat jij geen poging
gedaan hebt om de inbrekers te verrassen.
„Ik zal gaan, vrouw. Maar laat ik eerst jou
en het kind kussen, vóór ik ga, en als de jongen
groot is, vertel hem dan dat z'u brave vader
midden in den nacht uit bed is opgestaan en
overvallen is door verschillende gewapende
inbrekers en dat hij met hen gevochten heeft
totdat hij werd overmand.
„O. Henri, daar is 't weer! Ga toch!" riep
de vrouw.
En Henri ging bevend de trappen af; voor
zichtig opende hij de keukendeur, en hij vond
de kat spelend met den bal van het kind.
11 gem een e tevreden heid.
Niets is gelukkiger verdeeld
Van alles, hier beneden,
Dan het verstand, wafct iedereen
Is met zijn part tevreden.
II. W.
Geen prettig vooruitzicht.
„Hebben je, ouders al toestemming gegeven
voor onze verloving?"
„Nog niet. Vader lieéft er zich nog niet over
uitgelaten en moeder wacht daarop om" hem
tegen te spreken".
Kat en katterigheid.
De tweede officier van een te New York
gemeerd schip, wilde voor den avond graag
een paar flesschen whisky meer naar den
drogen wal nemen. Maar de weg naar de stad
gaat langs douane- en prohibitie-beambten.
Hij pakte daarom de scheepskat, een tempe
ramentvol dier, in zijn handkoffer en ging op
weg. De beambte roept hem aan „Openmaken",
zegt hij, ,,en laten zien wat er in zit!"
„Onmogelijk", antwoordt de officier, „ik heb
de scheepskat er in, en als ik hem open maak,
dan loopt ze weg."
„Zoo de scheepskat. Laat maar eens zien."'
De k-cffer wordt opengemaakt, de kat springt
er uit, en rent in een vaart naar het schip
terug. Ook de officier terug. Maar nu worden
aan boord inplaats van de kat de flesschen
whisky in den koffer gepakt.
En als hij weer den beambte passeert zegt hij
laconiek; „Nou zal het beest wel niet meer
ontsnappen."
-i-T
De bakens op tijd verzetten.
Een eenvoudig renteniertje, bezorgd en waak
zaam voor z'n sjiaarduitjes, bewaart deze over
eenkomstig degelijk ouderwetsch inzicht, voor
een belangrijk deel in guldens te zijnen huize.
Hij had op 'n avond in zijn plaatselijk lijfblad
gelezen, dat de gulden niet meer veilig was
voor waardevermindering. Den volgenden dag
komt hij om advies en vraagt of 't nu niet
geweuscht was zin guldens in.... rijksdaalders
om te wisselen.
Wat wel kan gebeuren.
In de „Nieuwe Tilburgsche Courant" geven
een paar gelukkige ouders met genoegen ken
nis van de geooorte van bun zoon.
Vlak daaronder staat zonder eenige inter
punctie:
„Dagelijks Concert
van T/j tot 11 '/- uur".
+T
Naar keuze.
Gelezen in de „Steenbergsche Courant":
In de raadsvergadering van een kleine ge
meente in den Westhoek van Noord-Brabant
kwam een der leden met het voorstel om een
lijkwagen aan te schaffen, omdat hij 't ver
schrikkelijk vond, dat lijken op een boeren
wagen begraven moesten worden.
De wethouder voegde daaraan toe om bij aan
schaffing van dezen lijkwagen een en ander
is klassen te verdeeler., b.L voo-r lijken die om
8, 9 of 10 uur wenschen begraven te worden.
Velen leven.velen lijden
Velen klagen om zich heen.
Velen zijn door naastenliefde
Nimmer stumperig alleen.
Velen dragen leed en zorgen
Naar hun allerliefste Kerk
Zoete woorden van verlossing
Maken ze weer ziele-sterk.
Velen klagenvelen vragen
Velen geven van hun deel.
Maar die zwijgen en die dragen
Lijden zoo wanhopig veel.
Die den honger nimmer kenden
Hoogstens.een gezonde trek
Meenen zich te kunnen schamen
Voor het sloopend lijfsgebrek.
In hun uitgestorven kamers
Zoo armzielig, schamel, koud.
Is hun laatste troost en weelde:
Dat men van elkander houdt.
Zonder steun van de Gemeenschap
Zonder ouderdoms-pensioen
•Schijnen ze elkaar te leeren:
Hoe de stille armen doen.
Langs die vreemde lombard-deuren
Sluipen ze bedremmeld rond
Schuw naar binnen en verpanden
"Wat men nog aan kostbaars vond.
Dagen, nachten dwanggedachten
Aan het onvermijdbaar lot.
Dan.die duizenden weer volgen
Naar het welkom Huis van God.
Twintig eeuwen werd het klagen
Op die Goede Plaats gehoord....
Hijdie voorging in het lijden
Spreekt weer het verlossers-u-oord.
J. H. SPEENHOFF.
Ik kocht onlangs een mand met appels.
De bovenste, die lagen fijn
Met glanzend roode en bolle wangen
Te blozen in den zonneschijn;
De middelmoot van 't appelmandje
Bevatte minder puike waar
En wat ik op den bodem aantrof,
Pleit geenszins voor den handelaar.
Het heerschap met zijn mand vol appels
Bracht aan ervaring mij gewin:
'k Vond bovenop 's man's reputatie,
Maar zijn karakter onderin.
Ex-Keizer Wilhelm en zijn gemalin te
Doorn door Fox-film gefilmd.
Schotsche grappen.
„Lieve hemel, Sandy! riep de vrouw van
den Schot Maeallis. Janny heeft een shilling
ingeslikt."
„Laat hij 'm maar houden, morgen is de jon
gen toch jarig.''
Jimmy ls een man, die alle zaken tot den
grond toe wil onderzoeken.
Hij wou ook eens nagaan of de Schotten
werkelijk zoo gierig en begeerig zijn naar geld,
als die grappen 't altijd doen voorkomen.
Hij ging naar Glasgow, liet op den hoek
van Bleuberry-lane en Kingsley-street een
pennystuk in de modder vallen, en wachtte
of binnen tien seconden een troep Schotten als
wolven er zich zouden opwerpen. Maar niets
dergelijks gebeurde.
's Avonds in gerklschap vertelt hij, zijn
proefneming en concludeert: ,,'t Is allemaal
laster, wat ze van de Schotten vertellen."
Twee minuten later zit hij alleen in de
kamer.
De anderen waren allen stil verdwenen op
weg naar den aangeduiden straathoek op zoek
naar het in den modder gevallen geldstuk.
„Heusch, meneer, het Is èchté étlJT
„koningin Victoria", Dat ziet u toch wel
aan de pooten".
