am
UIT BABys
DA6B0EK
l#f, f's
KATHE KRUSE OYER HAAR LEVEN.
HÈ:É SS
m
NAAR DE VOLMAAKT
HEID.
;en goede gedachte voor
SATERDAG 23 JANUARI 1932
'Tl
IN DE KEUKEN.
WAT ONS INTERESSEERT.
ELKEN DAG.
Zet Uw sympathie voor De
Maasbode om in een daadVer
geet niet te zorgen voor UW
nieuwen abonné
HOE ZIJ EEN BEROEMDHEID
WERD.
m 1ÉÉL
Yrijdag
MODEPRAATJES.
„In het Boek der Boeken staat geschreven:
„meest volmaakt gelijk mo Vader In den hemel
volmaakt is.. (Math. 58)."
Maar dat Is toch onmooglijk!
Daar, staan we nu met ons goede gedrag van
nijvere huisvrouwen en brave moeders, met
ons daaglükoch rapport van 1000 en 1 plicht
jes. Én dat schijnt zoo wat nihil te zijn bij
datgene wat van ons verlangd wordt.
Wij, katholieke vrouwen, zijn van onze
prille jeugd af door goede en degelijke moe
ders, ervaren Ieeraressen opgevoed: wij zijn
meer of min getraind door het leven, de er
varing, en niet 't minste door de ruwe, zor
gelijke tijden, tegen wil en dank moeten we al
zoo wat een stalen kaart van allerlei deugden
2ijn.
We zijn ijverig, we zijn van nature, mis
schien noodgedwongen zuinig, we zijn prak
tisch, erg praktisch, t kan aangeboren zijn
of geleerd), we zijn toonbeelden van orde, net
heid, zindelijkheid, we zijn de meest frappante
voorbeelden van efficiency.
Heusch dat zijn we. En als wij huisvrou
wen eens, laat zien, twee ,drie jaren teruggaan,
voor sommigen misschien maar één jaar, en
wij vergelijken onze levenswijze van toen 'met
nu!
Wat 'n verschil, hoeveel, dat wij toen niet
dachten te kunnen missen, hebben wij lang
zamerhand geleerd te ontberen. Wij zijn er
niets minder om, integendeel, wat wij eertijds
niet telden, is ons mi een verheugenis En dat
't voor de jeugd een zegen is, lijdt geen twijfel.
Veel en veel eenvoudiger zijn de levensbe
hoeften, om niet van weelde-eischen te spre
ken, geworden, 't leven gaat voor de meesten
eentonig z n gang: opstaan, zorgen, (ochtend,
middag, avond), ter ruste gaan.
Maar zij doen alles mot een zuivere meening
ter liefde Cods en dragen berustend haar soms
zoo zware lot.
Er zijn er zelfs, die zóóveel en zoolang ge
tobd, gezorgd, geduld hebben, dat ze alles als
van zelf sprekend beschouwen en 't vreemd
zouden vinden, haar kruisjes te missen.
Anderen, die noch onder malaise, noch cri
sis te iijden hadden, zijn toch zoo zeer door
den eenvoucisgeest aangegrepen, dat zij het
voorbeeld van hooger hand navolgehd, geen
feesten noch partijen geven.
Anderen voelen zich lichtelijk beschaamd
en durven niet te leven, alsof er geen vuiltje
aan de lucht is. En ook zij leven waardig en
ingetogen een voorbeeld stellend aan allen, die
weder tot haar opzien.
"We zijn in dit opzicht echter kuddediertjes
is de belhamel over den dam, dan volgen de
anderen ten goede of ten kwade en in dit ge
val mag men ons niet laken.
Als wij allen, eens veel minder eischen stel
den, maar dan ook allen, hoe anders zou de
wereld er uit gaan zien. Momenteel is het zelfs
gemakkelijk eenvoud en zuinigheid te betrach
ten, nu al-les zooveel goedkooper is, maar t
grootste deoi der bevolking zucht, daar het de
njïB5é4?c.tea van harden arbeid en vlijt nu voor
gedingen prijs moet laten, waarmede voor. kort
jKfefPSR: verdiend werden. Eij nu mogen wij
met eenig leedvetrmaak ons verblijden, dat al
het moois en kostelijks, dat ooit ons neus
voorbijging naar het buitenland, nu voor een
prikje het onze is, degenen, die het treft, zijn
er toch maar gebroken en geslagen onder.
Aan ons de dure plicht, thans ons Hoü-
landsche fabrikaat te steunen, vóór alles.
Al weer n verplichting meer op ons boekje,
waar wij het vroeger zoo nauw niet namen.
Maar al streven wij naar de gedwongen
deugden onzer dagen, en nog zoovele andere,
zijn wij bij lange niet volmaakt.
Toch, wij moeten het worden, al schijnt dit
niet naar buiten, zóó dat mettertijd onze Za
ligverklaring zal worden aangevraagd.
Er loopen méér stille heiligen rond dan wij
vermoeden, eenvoudige werkers, simpele huis
moeders, Opofferende zielen.
God zal niemand beproeven boven zijne
krachten, en niet het volmaakte vergen, zoo
wij het niet kunnen hereiken.
Maar hoe dan wij, gewone wezens, vol «wak
heden, nalatigheden en gebreken? We mogen
wel halve heiligen zijn? Half, mevrouwtjes?
Wol, neen: heelt Wij beginnen 's morgens
vroeg onze goede meening te maken: alles voor
U o God! En help mij alles zoo volmaakt moog-
lijk te doen.
Dan zijn we al een heel eind op en>
al.3 wij nu en dan door den dag, deze opdracht
hernieuwen, dan gevoelen wij ook die geheime
maar onverstaanbare stuwing tot het vol
maakte.
Dan, alles aanvaarden wat komt, kalm en
blijmoedig, niet morren noch tegenstreven,
doen wat noodzakelijk gebeuren of gedragen
moet.
Verder: bidden. Het hoeft niet zoo lang te
duren, niet iedere huisvrouw is in staat ter
kerke te gaan, dat ware voor menig een feest,
een oase in de woestijn van haar beslommerin
gen.
Een eerwaardig oud geestelijke, zoo'n eohte
gemoedelijke Brabander zeide eens: „een kort
gebed en een lange meiworst, dat komt de
wSfke's toe!" Hij bedoelde bet zoo goed en
kende zoozeer de nooden der Brabantsche
vrouwke's.
Begin toch nooit een dag, zonder gebed en
door den dag, benut een minuut 'n seconde
om fe bidden. Gedachten zijn snel als het weer
licht; 'n schietgebedje is 'n ademtocht der
ziele, die slechts 'n oogwenk vraagt om op te
stijgen! Even in 'n moeilijk oogenblik, in de
eenzaamheid de knie gebogen, geklaagd, ge
schreid 'n enkele traan, 'n akte van onderwer
ping, wie onzer kan dat niet?
Abonne A. Tl. te Leiden vraagt: hoe moet een
wit en zwart bont, hetwelk door het dragen vuil
is geworden, wederom helder wit gemaakt
worden
U doet het beste zoo het zwarte bont niet
van het witte scheiden kunt, het witte bont
voorzichtig met warme zemelen in te wrijven,
laat ze eenigen tijd inzitten, en klop het
daarna buiten uit, u klopt aan de achterzijde
tot zich geen sporen van zemelen meer vertoo-
nen.
Is het bont niet helder genoeg, herhaal dan
de behandeling. Lnkt deze methode niet, wend
U dan tot een vakman.
Abonné J. M. L. te Rotterdam vraagt wat er
al zoo noodig 13 om een jonge huishouding in
te richten.
In ieder geval heeft U een uitzet noodig, lijf-,
bed-, huishoudliunen.
De goedkoopste tot de duurste meubelmaga
zijnen leveren gewoonlijk de benoodigde woon-
siaap-kamer, zit-kamer in eene combinatie.
U kunt dit ook uitbreiden met heeren of stu-
1 eerkamer, logeer-, dienstbo-denkamer enz.
Keukeninrichting vindt U compleet in de
magazijnen voor huishoudelijke artikelen.
Eventueele zolder en kelder, bevatten droog-
rekken, vuillinnenkis-t, brandstofbergplaatsen,
provisa ekasten.
In nadere détails treden gaat hier niet, we
gens de beperkte ruimte.
Eventueele leveranciers zullen U volledig in
zicht geven: U kunt overal advies en prijsno-
teeringen bekomen.
Een ander abonne D. M. vraagt, hoe een bad
waarin veel gebaad wordt achter elkaar, eens
n extra beurt te geven.
De eenvoudigste meest doeltreffende manier
is de volgende)
Leg een witten lap ln paraffine en laat dit er
goed intrekken. Daarna doopt men de lap ln
zout en wrijft daarmede het geheele bad tot
allo vlekken en aanzetsel verdwenen zijn en
vervolgens wordt het bad uitgespoeld met
schoon warm water. Deuren en ramen der bad
kamer openzetten om de paraffinelucht er uit
te laten trekken.
Voor diep ingetrokken randen of kringen,
neemt njen gemalen badsteen, maar men mag
dit niet te dikwijls herhalen, omdat heit
emailie dan wordt aangetast.
Abonné L. C. te Oss verzoekt ons nogmaals
het recept voor vloeibare zeep te plaatsen.
Gaarne voldoen wij hieraan: Het recept luidt
als volgt: Sapon viridit EO Solvé lini calore
in spirit vini 250, filtra ed adde ol lavandul 3,
ol birgamoth 3. Misci d.s. vloeibare zeep.
Oproep. En nu een „kunt U mij ook zeggen"
aan onze lezeressen. Een abonné uit Limburg
schrijft: Op een verknoping van olieverfschil
derijen werden schilderstukjes verkocht voor
stellende eendjes, in, om en nabij vijvers. Men
beweende dat de maker een Amsterdamsch
artist is welke er een keurbende van eenden
op na houdt levende modellen voor zijn produc
ties. Kan iemand ons aan bet adres van dezen
artist helpen?
De schilder Is te Amsterdam woonachtig.
Bij voorbaat dank.
HUISMOEDER.
□HO
Dat men bij het verrichten van kcukenwerk-
zaamheden een zeer eenvoudig kleed moet dra
gen, dat gemakkelijk te reinigen is. laat zich
begrijpen. Maar zelfs het soberste kleed ver
langt het dragen van een schort, omdat al te
gemakkelijk vlekken worden veroorzaakt, 'n
Sch&rt is veel gauwer gewasschen en weer
schoon
Een huishoudschort moet gemakkelijk zitten,
naar den vorm ongedwongen zijn en uitmunten
door soepelheid. Dit wil evenwel niet zeggen,
dat steeds weer de modellen van vroeger moe
ten aangehouden.
Moe vreemd het wellicht ook klinken zal,
feit ie, dat de laatste mode tot zelfs op de
schorten haar stempel heeft gedrukt.
Als gevolg daarvan worden de nieuwste schor
ten zóó vervaardigd, dat ze met geringe moeite
geheel en al los te maken en open te leggen
zijn. Dit is voor het reinigen van groot belang.
Omdat het niet noodig is, dat het schort
het kleed geheel en al bedekt, zijn de laatste,
modellen bijna alle driekwart lang. dus korter
dan het toiletje.
'n Lijfje mag nimmer er aan ontbreken, want
bij het bukken over dampende pannen, het
schoonmaken van groeten, het bereiden van
koekdeeg etc., of bij het afnemen van een ge
bruikte schaal of schotel, voorkomt het vlek
ken.
..Ook moet een schort steeds juist passen, de-
goede vorm is door een smullen band, dien
men zelf bindt, te bevorderen.
Voor de chique moet men op 'n schort nooit
zakken maken; ze zijn uitsluitend bestemd om
sleutels, 'n zakdoek, enz. er in te bewaren.
Met zal nu wel duidelijk eijn. dat ook bij de
schortenniode de „nieuwe zakelijkheid" tot leit-
motief is gekozen.
Op de plaat beelden wij eenige schorten van
de nieuwe „richting" af; de eerste ls in het
midden dichtgeknoopt en uiterst handig is het
gebruik, vooral als afzonderlijke, van boven
en onder gesloten gummimouwen er bij worden
gedragen. Daarnaast 'n door smalle bandjes
vastgebonden, iets klokkend lijfjesschort met
band en grooten opgestikten zak.
ln 't midden een door z'n snit lang niet alle-
claagsch type met een lijfje dat den hals nauw
omsluit en uitloopt in een spitse punt, van
waaruit de klokbanen loopen.
Een, hiervan zeer verschillend model, is dat
der voorlaatste figuur, een op en top zakelijk
schort.
Gracieus en voor jonge vrouwtjes uiterst ge
schikt is het schort met sjaalkraag, zakvormi-
gc volant en korte pofmouwtjes der laatste sil
houette.
De R.K. Kraamverzorging te Rotterdam gaf
ons dezer dagen een vriendelijk telefoontje om
hartelijk te danken voor de regelen door Helle
nen in den Nieuwjaarswensch aan hare uit
zend koffers gewijd- Triomfantelijk gaf zij ons
te verstaan, dat weer verscheidene koffers dis
ponibel zijn.
Dus a.s. moedertjes en ook de meer ervare-
nen; voorziet U toch tijdig van de bruikleen
dezer koffertjes. Zo worden steeds vollediger.
Voor de som van twee gulden (zoo u wenscht
meer) kunt U deze schatten gedurende tien
dagen tar bezichtiging en copieering ontvangen.
Adres Goudsche Singel 203, telefoon 12012.
De handwerkclub van de Graal, Mathenesser-
laan te Rotterdam gaf twee eigengemaakte
wiegjes cadeau aan de Nieuwe Kraamzaal van
het t vranciscus Gasthuis te Rotterdam.
koge dit voorbeeld door velen gevolgd wor
den, ook voor andere, de zoovele arme moeders
en zuigelingètjes helpende inrichtingen.
CRONICA.
XII.
Hè, hè, we zijn gelukkig allemaal weer ge
wend: pappie aan z'n .werkje, mam aan d'r
boerenkool met worst, Leentje aan d'r luiers
en ik Nee, ik niet. Ik kan opa en ai
wat des opa's was nog niet heelemaal ver
geten.
Wel ben ik al stukken zoeter. Ik huil nu
alleen nog maar, als m'n portie op is, of m'n
flesch leeg en als me iets hindert. Zooals van
de week! Ja, toen was ik niet erg pruts. Ik
had „diarrhea" en moest af en toe overgaven
Nu zegt 't Duitsche spreekwoord wel „Speikin
der sind Gedeihkinder", maar dat zijn da,n ze
ker alleen maar Duitsche babies die daarvan
gedijen. Ik werd er tenminste slap en akelig
van, en, als mam me in 't bad deed, zong ze
inplaats van m'n lievelingsdeuntje „ich heb
'ne alte Tante": „Tante Griet wat wordt je
mager''.
Nou, toen moest ik natuurlijk weer aandik
ken. In plaats van de smurrie slappe thee
en dergelijke die ik tijdens m'n diarrhee
periode te verzwelgen kreeg, geven ze me nu
dikke pap met room Daar heb ik natuurlijk
geen bezwaar tegen. Ik krijg nu, als ik wak
ker wordt, pap met een theelepeltje room. Ge-
woon zalig.
Dan, als ik uit m'n badje kom, een portie
groente, met de gebruikelijke appelmoes, aard-
appel plus klontje boter. Dan 's middags weer
pap met room, 's avonds bruine boonen met
appelmoes en bouillon en, voor ik definitief
ga slapen, weer pap met room en levertraan.
Alles bij elkaar krijg ik dus drie theelepeltjes
room per dag.
Nu boft mam er weer bij dat zoo'n klein
maatje niet te krijgen is, want nu neemt ze
iederen dag een heel flesclije, en smult de
heele familie mee. Net zooals ze allemaal van
m'n Birkenwasser meegenieten. Ieder hoofd
dat zich over me heen buigt ruikt er naar 1
En van m'n bouillon profiteerem ze ook, want
van het vleesch maakt mam altijd zalige
schoteltjes, met kerrie en weet i-k wat alle
maal.
Enfin, als ik m'n porties maar naar binnen
krijg, moeten ze 't verder zelf maar weten. Ze
hebben ook nog iets mals met me gedaan toen
ziek was. Mam kwam op een goeien dag
met een lange pin aanzetten, die doopte ze
even voor een klein deel in de vaseline, en
dat geval werd toen zoo maar in mijn
lichaampje gepord. Mam zei, dat heette „ree-
taal koorts opnemen". M'n beentje hield ze
stijf vast. Mam keek toe hoe het kwik steeg
en toein het stil bleef staan trok ze de pin
weer uit me weg.
Ik had 37 gr. zei ze, en dat was mooi. Onder
37.2 heb je als baby blijkbaar geen verhooging.
Nu zijn. er wel kindertjes zei mam, die direct
ontlasting krijgen, als je zoo temperatuur bij
hen opneemt. Dus dan moet je 't anders doen.
Dan leg je de thermometa» in de lies en druk
je het dijbeentje zoo vast tegen het buikje aan
dat het kwikzuiltje ingesloten ligt. Dat kan
natuurlijk ook, dat snap ik.
Maar nu geen ziekte-praatjes meer, ik ben
veel te blij, dat ik weer gezond ben.
Even iets mals vertellen
"We had-den vandaag visite. Maar gekke men-
schë-n als dfit tóch warehTé 'zot denken
't zijn babies, maar dan heele groote. Ze zei
den precies dezelfde dingen tegen elkaar, die
de omajen altijd tegen mij zeggen, met net
zoo'n lief zacht stemmetje. Ik begreep et
niets van. „Die menschen" vertelde mam later
waren verloofd Ze zei, dat zij vroeger net
zoo gedaan had met pappie, nèt zoo gek. Toen
was ik er nog niet. Wat jammer.
Gisteren kwam grootvader ineens naar me
kijken. Hij riep er over, dat ik zoo zoet was.
Wees nu maar eens niet zoet als je groot,
vader op bezoek is, als je aan z'n baard mag
trekken ik ging er heelemaal aan hangen
en als hij dan slotte nog vraagt waar
je spaarpot staat
Vanmorgen zijn we weer gaan rijden. „Wat
een zomersch weertje" zeiden alle moeders
tegen elkaar, 't Was ook weer echt fijn op 't
Apolioiaantje. Daar ontmoette ik ook m'n
windje Kees. Die was met z'n moeder tante
Mlep 't ivande-len. Wan-t Kees is een paar
ji.ai ouder dan ik en loopt al. Toen zijn we
met z n vieren verder gegaan. Kees riep maar
aale-aaie, kintie aaie en gaf iederen keer
met zn groote hand een veegje over mijn
wang. De mamsen vonden 't een idylle.
Toen ik thuis kwam, vond ik een gek R-pel.
letje. 't Was iets gouds, dat op den muur zan.
Ik wou het grijpen, maar kon het maar niet
te pakken krijgen. Mams zei het was een zon.
nestraal. Flauw speelgoed eigenlijk.
Ik ken ook weer een nieuw kunstje. Als do
groote menschen de deur bij me uitgaan, zeg.
gen ze altijd: dag, d&kg. Dat kan ik nu ook
zeggen. En nu heeft Leentje me geleerd om
gelijk mot dat dèg te wuiven met m'n handje.
En <lat.ltan lk nu ook. Leentje heeft er zoo.
veel lijd aan besteed, dait ik gisteren geen
een schoons luier meer hadJa, toen waa
mams wel boos. Maar ik vind Leentje lief.
Vannacht heb ik me bepaald onhebbelijk
aangesteld. In plaats van „diarrhee" had ik
nu „obstipatie' (wat een stadhuiswoorden!).
En daar was ik vreeaelijk lastig van. Ieder
uur organiseerde ik een enthousiast gekrijsch
en ieder uur haalde ik mam uit d'r bed! Eén
keer liep ze zoo te brommen op weg naar mo
toe. Ik moest eens even luisteren wa-t ze be
weerde en toen hoorde ik dat ze een versje
opzei. Van Goethe nog wel!
„Heil dom Weib, das daran sicih gewöhnt,
dasz kein Weg ihm zu sauer wird,
und die Sfunden der Nacht ihm sind
wie die Standen dea Tages....''
Mam zei die Inspiratie zou wel over oom
Goethe gekomen zijn toen hij zelf lekker warm
in z'n bed lag! -
Zoo zijn de mannen!
BABY.
Zondag
Zorgt dat gij zelf inwendig rustig zijt, want
het is vergeefs deze elders te zoenen.
LA ROCHEFAUCOULD.
Maandag.
De roem is een grillige vrouw, zij wijst hen
af die haar met al te slaai'sche knieën het hof
maken.
KEATS.
Ook versterven voert tot volmaaktheid! Is
ons leven niet boordevol gelegenheden, uiterlijk
en innerlijk, als we maar zoo verstandig zijn
't te willen zifen, te benutten
En last not least: plichtsbetrachting, in
naastenliefde, huwelijksdeugd, plichten van
staat en alle andere deugden, die het leven
zelf ons daaglljks VTaagt, ja afdwingt.
„Volmaakt" zijn in alles' of minstens er
naar streven. Dat is wat God van ons vraagt,
onze roepning enons kunnen'.
En dan in allen ootmoed bedenken, dat wij
dat alles uit ons zeiven niet of zeer gebrekkig
maar met Zijne Hulpe wel vermogen, dan zijn
we bes-liet een aardig eind in de richting! Een
goed begin, is 't halve werk!
HELLENEN.
Een interview met Kathe Kruse had ik me
stellig voorgenomen. Maar ik kon het gevoeg
lijk van mijn agenda schrappen, want met
haar, al3 gast in hetzelfde huis, wist ik na
een allergezelligste lunch en dito theeuurtje al
veel meer van het leven en werken van deze
wereldbekende vrouw dan ik bij mogelijkheid
zou kunnen neerschrijven.
Dit koffiedrink-
partiitje was een
verrassing van
mijn Amsterdam-
eche vriendin, die
me vaag beloofd
had om te trach
ten me een inter
view met Kathe
Kruse te bezorgen.
En nu had ze 't
zoo gearrangeerd,
dat ik bij aan
komst deze be
roemdheid in le
venden lijve bij
haar aantrof.
Toen ik hoorde,
wie het kleine
vrouwtje, dat zoo
beha-gelijk In de
diepe easy-chair
weggedoken zat,
wel was, bleef ik
sprakeloos van
vèTbazing!
Kathe Kruse.
Wat overigens heelemaal geen bezwaar op
leverde, daar de eeregast zóó welbespraakt
was en haar verhalen dermate boeiend wa
ren, dat het overige gezelschap er gerust het
zwijgen toe kon doen!
Oorspronkelijk ging de liefde van deze be
gaafde vrouw uit naar het tooneel en nauwe
lijks 15 jaar oud debuteerde ze in het Lesslng-
theater te Berlijn. Zij ondervond geenerlei te
genwerking van haar vader, een dichter, die
uit noodzaak zijn leven sleet op de kantoor
kruk en zijn kind het leed wilde sparen, dat
zijn ei-gen leven verwoest had.
Het was echter maar een korte vreugde,
want nauwelijks 18 jaar verdween de kleine
„ingênue" van de planken om in het huwelijk
te treden met den veel ouderen en toen reeds
beroemden beeldhouwer Max Kruse.
„Het kwam als een droom over me! Ik kon
maar niet begrijpen, waarom die mooie, veel
begeerde man juist mij vroeg. Ik was zóó ver
eerd door zijn aanzoek, dat de mogelijkheid
van weigeren niet eens bij me opkwam. Pas
veel iater drong het tot me door, waarom deze
door het leven gedesillusioneerde man zoo'n
jonge vrouw genomen had. Zooals hij zijn
beelden modelleerde uit klei, zoo vormde hij
mijn karakter naar zijn opvattingen en theo
rieën.
Het is niet makkelijk om een goede echtge-
noote voor een kunstenaar te zijn. In tijden
van inspiratie moet de vrouw er zich in schik
ken, dat ze als het ware niet bestaat; ze moet
zich achteraf houden, geen aanspraken doen
gelden. In de regelmatig terugkomende tijden
van inzinking mag zij nooit eenig ongeduld
toonen of den kunstenaar lastig vallen met
aansporingen om toch aan het werk te gaan.
Ik had echter niet veel tijd om me verwaar
loosd te voelen, of mijn tooneelloophaan te be
treuren want al heel gauw kwam kleine Mim-
merle, die spoedig door andere babies gevolgd
werd!
Vrij kort na ons huwelijk vestigden we ons
in Ascona aan het Lago Magglore. We beland
den daar in een kolonie, waar gedesillusioneer
de menschen trachtten het geluk te vinden
door erg onmaatschappelijk te doen en te bre
ken met de bestaande verhoudingen.
Het milieu trok mij, gelukkige jonge moe
der, niet erg aan en toen mijn man voor zijn
werk naar Berlijn terug moest, wijdde ik me
heelemaal aan de kleintjes.
Op een goeden dag eischte mijn oudste
meisje, dat wat jaloersch was, omdat ik den
heelen dag bezig was met kleine Fifi, ook een
baby om voor te zorgen. Ik toog naar Locarno,
maar kwam onverrichter zake thuis. Mijn ge
voel kwam er tegen in opstand om een pop te
koopen met een porceleinen kop en handjes,
terwijl het overige deel van het lichaam uit
ander materiaal gemaakt was. Tegen de toen
in zwang komende celluloid-poppen had ik het
bezwaar, dat ze zoo onwezenlijk licht aanvoel
den. Ik wil niet ontkennen, dat ze er op het
oog niet onaardig uitzagen, maar de factor
„gevoelspreekt ook mee en, als poppemoe-
dertje zich over het wiegje buigt om haar kind
er uit te tillen, moet ze ook werkelijk eenige
zwaarte voelen. Toen ik thuis kwam en het
bedroefde snuitje van Mimi zag, voelde ik wel
eenige wroeging en ging eens probeeren, of
ik zelf niet een poppeklnd kon fabrieken. Een
beschilderde aardappel diende voor kopje; het
lijfje werd gemaakt uit een met zand gevul-
den handdoek, waarvan de punten de armen
en beenen vormden. Het eenige wat deugde
aan mijn créatie was de zwaarte, voor de rest
leek het op niets.
Maar mijn kleine meisje was er gelukkig
mee; ze torste haar kind heel den dag op haar
kleine armpjes, vleide het kopje tegen haar
borst, verlegde voorzichtig een armpje of
beentje.
Er kwamen telkens nieuwe babies, zoodat er
ook telkens weer nieuwe poppen noodig waren
voor verjaardag en andere feesten. En, of
schoon ik vond, dat ik met reuzen schreden
vooruit ging in de edele kunst van het poppen-
maken en mijn kinderen dol waren op het zelf
gemaakte speelgoed, scheen er toch nog wel
een ert ander aan te mankeeren, want vrien
den en geburen verbaasden er zich altijd over,
dat Max Kruse zijn kinderen nooit eens een
„fatsoenlijke pop" gaf.
Toen we enkele jaren later weer in Berlijn
woonden, kwamen vrienden aandragen met het
prospectus van een groot warenhuis, dat een
wedstrijd organiseerde van eigen gemaakt
speelgoed. De poppen verhuisden erheen en
dank zij de waardeerende artikelen in de pers,
werd de onbekende vrouw van den beeldhou
wer Kruse opeens een beroemdheid.
Van alle kanten kwamen de speelgoedfabri
kanten opdagen en trachtten mij aan hun fa
briek te verbinden.
Met een van hen kwam ik overeen, dat hij mij
gedurende eenigen tijd een paar van zijn beste
werksters zou sturen en mijn kléine vijf-kamer
woning veranderde in een atelier. Na 'n maand
geerden ze terug naar de fabriek in Thürin-
gen, de fabrikant kocht het vervaardigings-
recht en er kwamen al spoedig heel wat be
stellingen binnen. Vóór we echter een half
jaar verder waren, kocht ik alle rechten terug,
want, ofschoon ze hetzelfde materiaal gebruik
ten en naar myn modellen werkten, waren de
poppen toch niet naar mijn zin en wilde Ik
ze niet onder mijn naam de wereld in hebben.
Daar er nog contracten liepen, moest ik zelf
aan den slag en geheel tegen mijn oorspron
kelijke bedoeling in, richtte ik een klein ate
lier in.
Sinds we voor Hannerle's kinkhoest naar
Bacl-Kösen gingen, zijn we daar blijven wonen
en worden de „Kathe I-Crusepoppen" daar ge
maakt."
Na de lunch kwamen de foto's te voorschijn.
Een ernstig uitziend meisje, dat bezig is
een jongenskopje te modelleeren, blijkt de 26-
j'arige Fifi .te zijn. In plaats van met poppen
te spelen is zij altijd een moedertje gewêest
voor haar jongere zusjes en broertjes en nu er
geen babies meer te vertroetelen vallen, is zij
moeder's rechterhand in de werkplaats. De af-
deeling, waar de kleertjes gemaakt worden,
staat ónder haar leiding.
„Ik betwijfel echter, of ze me nog lang hei-
pen zal, want het ziet er naar uit, dat zij het
talent van haar vader geërfd heeft. De buste
van Friedebald, die ze enkele maanden
den boetseerde, wordt algemeen zeer geroemd,
ook door kunstenaars."
De naam „Friedebald" Is een dichterlijke
vrijheid van ouders, die het niet eens konden
worden, hoe ze hun zesde zouden noemen.
Hij werd in Augustus 1918 geboren, in een
tijd, dat iedereen naar een spoedigen vrede
smakte. En nauwelijks was .friedebald," drie
maanden oud, of de wapens werden neergelegd
en de innigste wensch van zijn ouders was
vervuld.
Als zij over haar tienjaren Max, bet hekken-
sluitertje, spreekt, verinnigt haar stem zich.
Kiithe Kruse hoort tot de vrouwen, die er zich
slecht bij kunnen neerleggen, dat haar kinde
ren grooter worden en minder afhankelijk van
moeder. Zü tracht de jongste van haar zeven
tal nog zoo lang mogelijk klein te houden,
maar ook hij ontgroeit zoo langzamerhand de
moederlijke knuffelpartijen.
Met een zucht en een eenigszins weemoedi
gen blik vertelt ze:
„Een paar weken geleden, toen ik aan tafel
lachte om een stoutigheidje van Max, verweet
Jockérle me: „Moeder, Je verwent Max, daar
komt op die manier niets van terecht!"
Ik zocht hulp bij mijn jongste en vroeg:
„Vindt jij nu ook, dat moeder je verwent?"
Xu plaats van de stellige ontkenning, die Ik
verwachtte, kwam er een dralend: „Ik geloof
wel een beetje."
Het antwoord deed me meer pijn, dan mis
schien gemotiveerd ia en 11c was de rest van
den maaltijd wat stil. Toen iedereen van tafel
opgestaan was, legde kleine Max zijn smerig
pootje, waarvoor ik hem eigenlijk van tafel
had moeten sturen, op mijn arm en zegt met
zijn zangerig stemmetje: „Als we alleen zijn,
mag je nog Wel lief tegen me doen, maar je
moet oppassen, dat de anderen het niet zien!"
Zelf vóór alles moeder, streeft ze er naar
haar poppen zóó op echte kindertjes te laten
lijken, dat zij het moederlijke in het kleine
meisje doen ontwaken. Maar niet alleen voor
kinderen heeft Kathe Kruse haar poppen ge
maakt. Haar nieuwste vinding zijn levensgroo-
te êtalagepoppen met draaibare gewrichten,
die evenals de kleinere poppen, met de hand
ingeplant haar hebben.
En „Traumerchen", de baby-pop, wordt a
leen al in ons land in ruim 125 inric)lt,rl^en
gebruikt bij de lessen over „zuigellnS®n/'01"
Op mijn veronderstelling, dat oo^ ®ar ln
dustrie wel te lijden zou hebben oo eT e ui-
dlge malaise, antwoordde Kathe f1"'1130'
„Zelfs héél erg, want ik h®0 nI0 a '-en te
kampen met de verminderde k°°P lacht van't
publiek, maar ook niet v«lu a moeilijkheden,
booge invoer-tarleven e° s°ms ^e ts tegen antt-
Duitsche gezindheid. D" op Amerika
ligt dan ook nagenoeg stil, daar er 95 pet. bo
venop komt. Ensela Scandinavië vermij
den zooveel mogeiyk onl In het buitenland te
koopen, terwü1 Ts-'ecio"SIowaklë veel goedkoo
per zelf fabriceert.
Zwitserland was vrOeger een goed afzetge-
bied. Sinds de Zwitser zich echter gedupeerd
voelt door^ Duitschland, staat de handel nage
noeg stil- Zoo zijn we dan in hoofdzaak op Hol
land en Uuitschland aangewezen."
Zoo graag 30U Küthe Kruse haar poppen
tegen Populair6n prijs verkoopen, maar dit ls
haai niet mogelijk, gezien de hooge fabricage-
kosten.
E,,te pop bestaat uit een beweegbaar ge-
iaamte, dat zorgvuldig met watten en linnen
omwonden is. De tricotstof, waarmee het ge
heel overtrokken wordt, en de verf van het ge
dichtje zijn wasch-echt, terwijl de zorgvuldig
kruid kunnen worden.
Alleen aan het pruikje moet een gerouti-
ingeplante haren naar hartelust gekamd en ge
neerde arbeidster al 8 a 10 uren werken. Het
kopje, dat 4 of 5 maal overgeschilderd moet
worden, gaat ongeveer drie maanden door de
handen, voordat het klaar is.
Toch zou Kathe Kruse er nooit toe willen
overgegaan om haar bedrijf fabriekmatig in te
richten. Haar streven is er op gericht om haar
poppen zoo volmaakt mogelijk af te leveren.
Verschillende poppen komen na korter of
langer omzwerving weer naar „Bad-Kösen"
om er herstel te zoeken.
De verfomfaaide „Ilsebill" of „Jockerle"
hoeven niet langer van poppen-moedertje weg
genomen te worden en vervangen door een
splinternieuwe, maar o zoo vreemde pop. Hier
door wordt tegemoet gekomen aan de natuur
lijke gehechtheid van het kind voor zijn speel
goed en wordt zijn gevoel van trouw versterkt
Dezen zomer komt KSthe Kruse waarschijn
lijk terug voor het houden van lezingen.
Zijn haar stem en voordracht reeds de moeite
waard, de boodschap van liefde en toewijding
die zij ons te brengen heeft, kan niet anders
dan heilzaam zijn voor ons nuchtere, zake
lijke vrouwen der twintigste eeuw.
CATY VERBEEK
Dinsdag
Waakt ervoor, dat niet uw woordbreuk groote
dingen vernielt in 'n menschenhart, dat vol
vertrouwen was gesteld op argeloos gelooven iu
uw beloften.
Woensdag,
Verlang het noodzakelijke, streef naar het
bereikbare, wees tevreden n,et 'le' mogelijke,.
Donderdag
Onttrek U aan ieder gezelschap dat den tijd
zoekt te doóden met 00rheelen over dé afwezi-
gen. A-
(Het is c®" waarheid, dat rust roest,
bedenk e f-1' dat roest nooit rust en altijl
diepe''
Zaterdag.
Een rein en zuiver bewaarde jeugd is een
bron van onvergankelijke levensvreugde.
H.
P a r ij e, 20 Januari 1932.
Practischè zin en gezonde smaak doen op het
oogenblik MJ de keuze van een ochtendjapon
veel meer hun Invloed gelden dan vroeger het
geval wel was. In plaats
van de firaglele zijde,
waarop men vroeger
vaak de keus bepaalde
voor de deshabillés,
geeft men nu voorkeur
aan de wollen stoffen,
Bpeciaal niet een zacht
fluweelachtig aspect.
"Waarbij <je groote ver*
scheidenheddj die in den
laatstën tijd in deze
stoffen aangeboden
Wordt, de keuze zeer
Vergemakkelijkt.
Een aardig model
voor een modernen och
tendjapon geeft het tee-
kenlngetje hiernaast
weer. Het is een uiterst
sobere maar zeer aan
trekkelijke Japon uit
duvetlne in licht-blauws
tint.
De lichte tinten zijn
voor creaties van dit
genre verreweg het
meest aangewezen. Maar
men kan natuurlijk ook
een sterker tint kiezen,
wanneer men vreest,
dat de lichte kleuren
wat besmettelijker zijn. De sterke roode tinten
eU ook de groene geven eveneens een aardig
effect.
De garneering van de peignoirs blijft meest
tot een piaurc-werkje beperkt. Ook voor de
meer elegante deshabillés prefereert men déze
garneering, terwijl de douilleUes van rose, of
bleek-blauwe satijn of crêpe-de-chlne versierd
met piqué dessins, dit seizoen bijzonder in
smaak zijn.
Voor de modellen van het eenvoudige genre,
zooals het hiernaast weergegevene, geeft men
aan de piqures den vorm van diagonale strepen.
Het effect is-intusschen heel charmant, vooral
als men voor col, ceintuur, garneering varl
zakken en mouwen en knoopen een donkerder
tint stof kiest. Een constrasteerend© tint komt
in aanmerking als de stof voor de peignoir
een donkere kleur gekozen ls.
