AMNESTIE IN DUITSCHLAND.
•SUSüéi
JOHN GARNER EN DE „SOLID SOUTH".
^'vïhr Sf
i' k°n'£,T as
"vssfts "jrt» «™?Twv:s
HET KUNSTVOORWERP
IK
m
„Oorlogsreportage"
DONDERDAG 15 DECEMBER 1932
EEN VICE-PRESIDENT MET
VOORUITZICHTEN.
de carriere van een
EX-COWBOY.
V Herzuiden, „the solid South"., sinds jaren
en jaren en door en door democratisch, werd,
dank zij Garner, in zijn totaliteit voor den
presidentieelen zegekar gespannen en
tot onwankelbaar centrum van het democra
tische leger.
De verschillende redenen, die er toe hebben
geleid, dat Garner candidaat werd gesteld voor
DE PRIJS VOOR EEN MAAND
RIJKSDAGVERDAGING.
WERK VOOR DE RECHTERS.
DE BELGISCHE GRENSVERDEDIGING
DUNA-BRUG door ijsgang
VERNIELD.
BULGARIJE'S FINANCIEELE CRISIS.
De klank van Roosevelt's naam heeft dien
van zijn „running mate" John Garner over
stemd. Men 'zou trouwens zeggen, dat het er
weinig toe doet, wie in den presidentieelen
zegewagen Washington binnen trekt, om daar
het gezag te deelen.
En inderdaad, het doet er weinig toe. Ten
minste in het algemeen gesproken en gezien
het feit, dat den meesten vice-presidenten nie.
het geluk te beurt valt, den president op te
volgen. Gewoonlijk dingen alleen gezonde en
lichamelijk sterken naar het presidentschap.
Ze dienen hun tijd daarom normaal u t en
de vice-president krijgt geen gelegenheid, de
plaats van den president in te nemen. Hierbij
komt, dat vice-presidenten volgens de usance
later bezwaarlijk candidaat voor hetPresiden
schap kunnen worden. Het vice-presidentschap
heteekent meestal de hoogste spoit e
einde van een politieke carrièie.
Zoowel in als na zijn ambtsperiode is de
vice-president een onbelangrijke figuur. Als hu
la functie is, is zijn bestaan eigenlijk weinig
benijdenswaardig. Hij is als het ware het feest
varken van de regeering. Omdat de Pr®®^®n
geen tijd heeft, bij allerlei officieele oatvang
otpn ft Ti maal tijden te-
Speaker John
Garner
sten en maaltijden
genwoordig te zijn,
moet de vice-president
hem vertegenwoordi
gen. De vice-president
sleept zich dan ook
van het eene diner
naar het andere, staat
aldus aan de niet ge
ringe gevaren van
een slechte maag
bloot.
Tijdens het presi
dentschap van Har
ding werd de vice-
president uitgenoo-
digd, de zittingen van
's presidents kabinet
bij te wonen en daar
in eventueel van Ad
vies te dienen. Maar
dit was slechts een
voorbijgaande perio
de. Heden ten dage
is de voornaamste
taak van den vice-president het officieele eten
en drinken (natuurlijk officieel alleen water,,
tot Roosevelt er in geslaagd is, het prohibitie
obstakel uit den weg te ruimen) en het voor
zitten van den senaat.
Desondanks heeft John Garner, de voorma
lige speaker van het huis van afgevaardigden
ofwel de Amerlkaansche Tweede Kamer, deze
voor een ambitieus man tamelijk onderge
schikte positie gezocht en verkregen.
Eens leider van de democraten in dit poli
tieke lichaam, later opvolger van Nicolas Long-
worth, den aristoeratischen republikein, die
jaren lang als een tsaar den speakersscepter
zwaaide, militant politicus en zeker niet van
zin, zich voorloopig uit het openbare(even
terug te trekken, stelt hij zich toch met de
piRS' ure van het vice-presidentschap tevreden.
Hier zit waarschijnlijk iets achter. En dit
„iets" is volgens sommigen in de zwakke ge
zondheid van Roosevelt gelegen. Ofschoon deze
de zware verkiezingscampagne heeft doorstaan,
lijkt het de vraag, of hij physiek tegen de ge
weldige taak is opgewassen, die hem de eerst
volgende vier jaren wacht. En het is ook wer
kelijk ten deele hierom, dat Garner Roosevelt's
„running mate" werd. De democraten hebben
zich aldus voor de toekomst verzekerd van een
opvolger in het Witte Huis, waarop ze zich
zullen kunnen verlaten.
Men veronderstelt zelfs, dat Roosevelt can
didaat werd gesteld, om Garner aan het pre
sidentschap te helpen. De democraten zitten
niet zoo dik in wat men in de States „presiden
tial timber" noemt, hout, waaruit presidenten
worden gezaagd. Alfred Snfith, door velen als
de bekwaamste ónder de democratische „bos
ses" of bonzen erkend, kan niet op de instem
ming van het Zuiden rekenen. Men heeft hem
daarom op een minder fijne manier losgelaten.
Met hem echter moest de democratische partij
haar beste „timber" op zolder leggen en er
bleef niet veel meer over, vooral wanneer men
de talrijke prominente en populaire figuren in
aanmerking neemt, waarover de republikeinen
nog steeds beschikken. Naast Smith kunnen ze
niet "zoo gemakkelijk een man zetten, die in
Noord en Zuid gezien is. Roosevelt is wel een
populaire figuur, maar over zijn bekwaamheid
wordt nogal getwijfeld en het Zuiden zou hem
niet spontaan hebben gesteund, ofschoon toch
wel gereeder dan Smith, indien Garner niet
vice-president had kunnen worden met het
presidentschap in het naaste verschiet.
Men heeft in het Zuiden op Roosevelt ge
stemd, in de stille hoop, dat men in werkelijk
heid zijn stem voor Garner uitbracht. En de
twee groote groepen in de democratische partij,
het Noorden en het Zuiden, die n het congres
(senaat en huis van afgevaardigden) zoowat
tegen elkander opwegen, werden tevreden ge
steld. Roosevelt bleek tenslotte voor beide aan-
het vice-presidentschap en zich daarmede ver
eenigde, waren intusschen het resultaat van
speculaties. Men moest den strijd winnen, k
de de situatie nog niet geheel en vreesde ver-
raDUSisn'thans voorbij. En Garner is vice-pre
sident. En Garner zal wellicht president wor
den, Dit laatste zou een geweldige overwinning
voor het Zuiden wezen- temeer indien men er
rekening mede houdt, in welk een mate een
president door de keuze zijner medewerkers,
in casu ministers enz., de regeering en den
stand van zaken beïnvloedt.
Momenteel is Garner nog slechts een voor
uitgeschoven post van „the solid South". In de
toekomst evenwel kan hij een bolwerk worden.
Wat groote gevolgen hebben kan. Er bestaat
immers een niet gering antagonisme tusschen
Noordelijke en Zuidelijke democraten en tus
schen Noord en Zuid in de Vereenigde Staten.
Dit antagonisme dateert al van ver vóór den
burgeroorlog. Deze versterkte het echter en de
tegenstelling NoordZuid kan niet anders dan
grooter worden. Allerlei oorzaken leiden hier
toe. Economische zoowel als sociale en cultu-
reele invloeden spelen een rol. Er bestaat tus
schen Noord en Zuid een groot en wezenlijk
verschil in mentaliteit.. En tot dusver is het
Noorden overheerschend geweest.
Het Zuiden wordt steeds agressiever. Som
migen loopen er zelfs met het plan rond, het
geweldige Texas in vier staten te verdeelen,
wat constitutioneel mogelijk is en aldus door
een grooter aantal zetels den politieken invloed
van het Zuiden uit te breiden. Garner zelf is
hiertegen. Maar zijn persoon is het levende
symbool van het tegenstrevende, zich een aparte
eenheid voelende Zuiden, dat altijd een min
derheid was, maar steeds sterker wordt.
Hij heeft de tegenstelling Noord Zuid ter
dege aan den lijve gevoeld. Bij zijn intrede in
het Huis van Afgevaardigden moest hij flink
van zich afbijten, om zich te kunnen doen gel
den. Men hield hem, zooals hij het thans zoo
graag uitdruk „voor weer zoo'n anderen vee
dief uit Texas" en meende, met hem. te kun
nen doen, wat men wilde.
Een „veedief" is hij gebleven en na z'n be
noeming tot speaker in 1931 verliet hij slechts
noode zijn farm. En behalve dat hij het demo
cratische Zuiden op den op een na hoogsten
post en misschien in den hoogsten post des
lands zal vertegenwoordigen, gaat hij ook het
radicale element in de democratische partij
danig versterken. Deze partij is ondanks ge
ringe principieele verschillen met de republi-
keinsche toch meer de partij der kleine luiden.
En de radicale groep democraten is na de ver
kiezingen versterkt, terwijl tal van andere de
mocratische afgevaardigden als resultaat van
den tijdgeest radicaler zijn geworden.
Garner als vice-president is dus in meer dan
een opzicht een symptoom van veranderende
tijden. Als hij het heft in handen krijgt zal er
niets anders gebeuren dan onder Roosevelt.
Die staat als „progressive", vooruitstrevend te
boek, maar hij is geen volksjongen als de
voormalige cowboy John Garner, die onder zijn
kornuiten meer bekend is als „Oome Andy en
hij houdt er ook niet zulke radicale ideeën
op na..
Het is niet onmogelijk, dat zich onder Gar
ner een sterker verschil zal- gaan vertoonen
tusschen democratische, en repubiikeinsche po
litiek, welk verschil dan als eerste symptoom
zou kunnen gelden van een nieuwe orientee
ring van de binnenlandsche politiek der Ver
eenigde Starten.
AAN PORTUGALS ZUID-KUST.
Bittere armoe in eertijds welvarend
stadje.
Jacob Breitenstein was een kort, dik, vrien
delijk mannetje van middelbaren leeftijd. Vroe
ger was hij bankier, mAar sedert twee jaai
leefde hij van zijn rente.
.Waarom zou ik,mijn geld besteden aan het
geven van diners vroeg hij zich af. „De men-
schen zouden me toch maar uitlachen. Neen,
ik ga feestavonden organiseeren voor blinde
soldaten, die zien toch niet hoe ik er uitzie.
Wat
Breitenstein had een groot gevoel voor hu
mor en omtrent zijn persoon maakte hij zich
geen illusies 1
Heel toevallig maakte hij kennis met mevr.
Grantham—Steele. Het was, toen zij een lezing
hield voor oorlogsinvaliden over„Het reizen
in den vreemde".
Jacob verzamelde al zijn moed en vroeg mev
Grantham—Steele, een geboren Amerlkaansche.
of zij een lezing wilde houden voor zijn blind
soldaten. Direct was ze hiertoe bereid. Ze kwam
zij zagen niets; ze overwon. Voor geen
geld van de wereld zou Jacob het gewaagd heb
ben naar het onderwerp van haar lezing te
vraeen Toen zij begon te spreken over „de op
voedende kracht van de film", keek hij bedrukt.
Toch bedankte hij haar hartelijk, namens zyn
soldaten, toen zij haar rede beëindigd had. En
de luisteraars, die evenals Jacob, veel gevoel
voor humor hadden, klapten in hun handen._
Aan mevr. Grantham—Steele echter ontging
de mop
Verschillende malen trad ze nog voor de sol
daten op. Ook vroeg zij Jacob Breitenstein te
eten. Hij dankte haar voor de invitatie, maar
gaf er geen gevolg aan. Zij vroeg hem nog
eens en nog eens. Eindelijk ging hij.
De echtgenoot van mevr. Grantham bekleed
de een hooge betrekking op het Departement van
buitenlandsche zaken, doch slechts weinigen wis
ten dit. Altijd in het zwart gekleed, ging hij
stil zijn gang. Hij luisterde graag naar zijn gas
ten en zei zelf heel weinig. In tegenstelling met
zijn. vrouw.
Breitenstein werd een geregeld bezoeker bij
de familie Grantham. Als er bezoekers waren
die hij nog niet kende, stelde de vrouw des
huizes hem voor als„onze vriend Breitenstein
Onvermijdelijk begonnen zijn nieuwe kennis
sen dan over zijn gewonde soldaten te spre
ken. En altijd draaide het op 't zelfde uit.
„Zou ik U, die in dergelijke werken van lief
dadigheid zoo'n belang stelt, eens mogen vra-
gen
.Zoo deed hij vroeger ook in de City" mees
muilde Jacob.
Met de kinderen van Grantham sloot hij spoe
dig vriendschap. Hij was veel liever in de kin
derkamer dan in het salon beneden. Hierboven
werd geen critiek uitgeoefend. Hier was hij
eenvoudig „Oom Jacob", met wien naar harte
lust gespeeld kon worden. In die kinderkamer
voelde Jacob zich gelukkig. Voor het eerst van
zijn leven was hij in een familiekring opgeno
men 1 Een speciale, groote theekop werd voor
hem gereserveerd.
Op een goeden dag haalde mevr. Grantham
Steele een koopje. In een klein winkeltje trok
een voorwerp haar aandacht. Een kunstig be
werkt varkentje van Jade.
„Wat vraag je voor hem vroeg mevrouw
Grantham.
„Het", niet „hem" dacht haar echtgenoote,
wiens gedachten in Polen vertoefden.
„Vijf en twintig pond", zei de winkelier ern-
stig.
„Ik geef U er vijftien voor.
Mevr. Grantham werd eigenares voor zestien
pond
Het varkentje prijkte op den schoorsteen.
„Heb je al gezien, wat ik in een klein rommel-
winkeltje ontdekt heb", werd de gebruikelijke
vraag aan de kennissen.
De gasten bewonderden het koopje. Niemand
had eigenlijk verstand van zulke dingen. Jc zag
ze wel in kunsthandels en ze waren altijd erg
duur
„Van welk soort jade is het eigenlijk vroe
gen enkelen, zonder eenige werkelijke belang
stelling.
Mevr. Grantham begon boeken te lezen over
dit onderwerp. Na enkele weken was ze op de
hoogte en werden haar kennissen onthaald op
een geleerde verhandeling over de verschillende
soorten nephriet.
„Is dat varkentje niet erg kostbaar vroegen
de kennissen.
„Erg, heel erg", antwoordde de eigenares
peinzend.
Natuurlijk kreeg Jacob het varken ook te zien,
meer dan eens.
„Jij zult wel weten hoeveel het waard is 1
vroeg zijn gastvrouw hem schertsend.
„Ik, heelemaal niet," haastte Jacob zich te
LISSABON, 13 December. (R. o.) In het eer
tijds zoo welvarende stadje Sesimbra, aan dp
Zuidkust van Portugal, lijdt nu de bevolking
bittere armoede.
De geheele bevolking leefde hier van de
vischvangst en talrijke arbeiders werkten in I antwoordder*,Jk'heb van zulke dingen absoluut
de fabrieken, waar de visch werd geconser- geen verstand."
veerd.
Dit jaar echter heeft de visch dat deel der
zee verlaten en boot na boot keerde in de ha
ven terug, zonder ook maar een mand visch
gevangen te hebben.
Vol goeden moed voeren de visschers steeds
weer uit in de hoop, dat de visch zou zijn te
ruggekeerd, doch zij konden hun in de haven
wachtende vrouwen slechts de ledige manden
toonen.
Honger en gebrek heerschen nu m menig
gezin en de eertijds zoo bedrijvige fabi leken
liggen stil en zijn gesloten.
Troepen mannen en vrouwen en kinderen
trekken nu al bedelend het land in en naar
verluidt zijn reeds verscheidene hunner \an
gebrek en ellende omgekomen.
D .„.1, dezer dasren een stoet met voertuigen uit alle tijden
PPM uiJWFIITK IN 1890. Door de straten van Parijs trok uagen v .T - J
EEN huwelijk io™' t Van toen men nog niet in limousines ter bruiloft reed.
den vooruitgang van het verkeer te demonstreeren. -
om
(Van onzen correspondent.)
OOK IN KEULEN ZIJN DE IEPEN ZIEK
KEULEN, 13 December. (R. O.) Duizenden
iepen moeten hier geveld worden als gevolg
van de iepen-ziekte, die, zooals bekend, in ver
scheidene deelen van Europa is uitgebroken.
Ook in de parken en straten der omliggende
plaatsen moeten honderden iepen worden ge
kapt.
Daar de ziekte het eerst is uitgebroken nabij
de haven-dokken is men geneigd tot de veron
derstelling, dat deze ziekte met buitenlandsch
hout langs den Rijn in Duitschland geko
men is.
Zonder resultaat heeft men alle mogelijke
afweermiddelen aangewend en gevreesd wordt
thans, dat alle iepen aan de ziekte ten offer
zullen vallen.
Mevr. 'Grantham werd beroemd om haar
kleinood,
„Heeft ze je het varkentje laten zien vroegen
haar vrienden elkaar. En de man, die werkte
aan het herstel van Europa, werd bekend als:
de echtgenoot van de vrouw van het beroemde
varkentje
Natuurlijk hoorde Mr. Grantham er van en
glimlachte.
Helaas het noodlot achterhaalde mevr. Grant-
ham—Steele. Een harer vrienden, niet Jacob
Breitenstein, had haar overgehaald een belang
rijk bedrag in een goudmijn te steken. Dat zaak
je kan niet mis gaan. Het zou in den waren
zin van het woord een goudmijntje worden.
Natuurlijk ging het wel mis en zij moest een
belangrijk bedrag bijpassen.
Goede raad was duur.
Toen kwam de inspiratie Het varkentje zou
haar redden! Dat kleinood had in verloop van
tijd in haar oogen een fabelachtige waarde ge
kregen. Evenals in de oogen van haar vrienden.
Den volgenden dag kwam Jacob.
„Jacob", begon ze zenuwachtig, „ik heb be
sloten, het varkentje te verkoopen. Ik heb er
een goede reden voor."
„Meent U dat vroeg hij bezorgd. Hij had
niet gedacht, dat ze er zoo slecht voor stond. 1
Toen vertelde ze hem van haar speculatie en
noemde het bedrag, dat ze moest betalen. Twee
honderd pond
Jacob vroeg schuchter, of hij haar het geld,
misschien mocht leenen. Als ze later....
Maar hiervan wilde zijn gastvrouw niets weten.
Het eind was, dat ze haar vriend Jacob verzocht,
het varkentje voor haar te verkoopen.
„Je weet welk een enorme waarde het ver
tegenwoordigt, jou zullen ze niet te pakken
nemen" vleide ze.
f)e ZVt ld. lange stuwdam in de omgeving van Bad Lauterberg (B<W?). nkdeft__sijn
t' voltooiing. -
Den volgenden ochtend ging Jacob naar een
antiquair met wien hij redls jaren bevriend
was.
„Isidoor", zei hij tegen zijn vriend, „je moet
me helpen. Een kennis van me wil dit ver
koopen en nu moet jij me zeggen wat het waard
is."
De antiquair bestudeerde het varkentje aan
dachtig. „H'm" bromde hij, „zeker niet meer
dan vijf pond."
„Vijf pond", herhaalde Jacob verbaasd, maar
hij twijfelde geen oogenblik aan de eerlijkheid
van zijn vriend.
„Op mijn woord", verzekerde de antiquair
hem. „Het ding is van ordinaire kwaliteit en
afschuwelijk bewerkt. Om je de waarheid te
zeggen koop ik* het liever niet."
De twee vrienden keken elkaar aan. Jacob
stak het „kunstvoorwerp" weer in zijn zak.
's Avonds schreef hij mevr. GranthamSteele
een briefje.
„Mem* kan ik er onmogelijk voor maken'
schreef nj en sloot er een cheque voor 250 pond
bij
Dat -jims het einde van het varkentje en.
van de vriendschap tusschen mrs. Grantham
Steele en Jacob. Over geen van beiden spreekt
ze ooit een woord.
Als haar kennissen haar vragen naar „dien
grappigen kleinen mr. Breitenstein", schudt ze
haar hoofd.
i „We vertrouwden hem volkomen, see* ie
B e r 1 ij n, 12 December 1932.
Dit is wel een vraag teeken des tijds: dat
schier geen enkele stem zich protesteerend of
tenminste waarschuwend, tegen de amnestie
verheven heeft, welke de rijksdag in zijn laat
ste zitting met 395 tegen 144 stemmen aannam.
De tegenstemmers konden zich met de groote
strafkwijtschelding niet vereenigen, wijl deze
hun te ver ging, maar niet wijl zij er in be
ginsel tegen gekant waren. Het centrum b.v.
heeft vlijtig aan de uitwerking van verschil
lende bepalingen meegewerkt en heeft door
het aanbrengen van zekere veranderingen
eigenlijk eerst het terrein gevonden, waarop
regeering en parlement elkaar de hand over
het voorstel heen konden reiken. Ten slotte
heeft deze fractie echter toch nog tegen ge
stemd, met het'gevolg, dat zij zich de handen
nog. in onschuld wasschen kan.
Een paar dagen geleden stonden regeering
en riiksdag tegenover elkaar en daarbij kon
het volgende vernemen. De regeeripg
c„raK: rijksdag, ik ontbind u slechts nool. De
rijksdag antwoordde: ik word slechts nooi
ontbonden. Daarop volgde een wijle stilte, die
met diep gepeins gevuld was. Het eerst kwam
je rijksdag weer bij zinnen om te zeggen:
wanneer ik niet zooveel herrie maak, dat gij,
vegeering, wel gedwongen zljt mij te ontbin
den, zullen mijn kiezers niets van het geval
hegrijpen, wild worden en over stag gaan. Ik
moet dus iets doen om mijn figuur te redden.
Wederom een diepe stilte en wie toen tot
het nemen van een gevaarlijk initiatief over is
gegaan, valt moeilijk te zeggen, maar zeker
js, dat de rijksdag op een gegeven moment te
genover de regeering stond met den uitroep.
Lever mij 20.000 misdadigers uit, met de welke
ik naar goedvinden mag handelen, en ik zal
mij vier weken lang zoo goed gedragen, dat gij
geen reden vinden kunt mij te ontbinden.
De regeering heeft toen erg bedremmeld ge
daan, maar is het waarschijnlijk heelemaal
niet geweest. Om de uiterlijkheden te redden
moest aan het aanbod een beetje gevijld en
geschaafd worden en daarmede heeft voorna
melijk het centrum zich belast. Tot op een ze
kere hoogte mag men deze partij daar dank
baar voor zijn, want op die manier werden
lange debatten en allerlei vormen van markt-
gèschreeuw, van bieden en loven met de vrij
heid van 20.000 menschen als inzet, tenmin
ste voorkomen.
Laat men de beginselkwestie even ter zijde,
dan beeft men met de vraag te doen of de
prijs, welke hier betaald werd, niet veel te
hoog is. Want men moet wel begrijpen, dat
door het betalen ervan niets positiefs bereikt
werd dan het genot van een ongestoorde kerst-
vacantie. De afstemming over de ingediende
moties van wantrouwen ls tot Januari verscho
ven en daarvoor heeft de regeering in de am
nestie berust. Dat is al. Voor de rest blijft na
genoeg de heele rijksdag in de scherpste op
positie verkeeren, zooals dat hier te lande zoo
graag genoemd wordt.
Gaat men wat dieper op de' beginselkwestie
in, dan ziet de amnestie er wel zeer onaan
trekkelijk uit. De zaak heeft zich inderdaad
en letterlijk ontwikkeld gelijk hooger werd
aangegeven. Of de regeering de idee gesouf
fleerd heeft, dan wel of zij direct uit het brein
van de nazis stamt, Is niet heel zeker, maar
wel is zeker, dat gezegde nazis onomwonden
aan Schleicher hebben verklaard: haal een
paar armen vol nazimtsdadigers uit de gevan
genissen en werp ze als aangenamen buit voor
onze schreeuwende kiezers; we hebben nn
een excuBe om u niet dadelijk met regeeraag
en al omver te werpen en we zullen ons
achter dat excuse zoo lang mogelijk vers
Erkend moet worden, dat de regee^1"Sn^iar
erg graag op dezen handel is ing^ayaj1 twee
er zat niets anders op en zij o ^ozen oi
kwaden dan maar het beste g gten ieeg
rijksdag, öf de gevangenis ijgr0ote" am
gepompt worden en vermiii 1918 piaats ge.
Te verklaren is dat verschijnsel echter wel.
De justitie heeft in de laatste jaren bij onze
buren zeer gevoelige prestige-ver lezen te ver
duren gehad, en met name wordt haar verwe
ten, dat de rechters hun vonnissen vaak on
der den druk van politieke overtuiging vellen.
In dagen van tot het uiterste gespannen over
gevoeligheid, gelijk Duitschland die sedert
nederlaag en revolutie doortobt, is zulk een
beschuldiging wel niet te ontgaan en in den
aanvang werd er ook weinig ot ëeea notitie
van genomen. Maar men hoort die beschuldi
gingen nu al veertien jaar lang altijd tnaar
weer opnieuw herhalen en of men vvil of niet
af en toe moet men soms toch ook wel onder
den indruk van haar redelijkheid komen. Wan
neer men b.v. een vergelijking trekt tusschen
de klappen, welke de speciale rechtbanken tot
handhaving van rust en orde aan communis
ten of socialisten eenerzijds en aan nazis an
derzijds uitgedeeld hebben, dan kan men zich
al haast dadelijk met de amnestie verzoenen.
Want hier schijnt de justitie zoo eenzijdig
ingesteld te zijn geweest, dat men de hand wel
begroeten moet, die haar feilen met een fik-
sche sponsveeg in de vergetelheid werpt.
Dit teeTe punt verder met rust latend, zij er
aan herinnerd, dat de rechters zelf wel kwa
lijk tijd hebben zich aan protesten tegen de
vernietiging van zooveel van hun zorgvollen
arbeid te buiten te gaan. Eerlijk gezegd zou
dat Oök niet baten, en zou de gemeenschap.
zonder ook maar de geringste notitie van het
oordeel harer rechters te nemen, tot de orde
van den dag overgaan. Zij weten en voelen
dat en daarom hullen zij zich maar liever zwij
gend in hun toga's. Voor de rest kunnen zij
zich op de komst van een heerlijke vacantie
verheugen.
Eerst echter nog een paar dagen van inge
spannen arbeid. Donderdag komt n.l. de rijks
raad hij elkaar en deze zal de amnestiewet ook
wel aannemen, 's Avonds kan de rijkspresident
het document dan teekenen en meteen be
hoort de amnestie in werking te treden. Deze
heeft tengevolge, dat alléén In Pruisen 6000
menschen uit de gevangenissen ontslagen wor
den, niettegenstaande sommigen er werkelijk
een zeer goed figuur maken.
Een veel beter figuur dan in de vrijheid;
maar enfin, de nazis moeten zoet gehouden
worden en daarvoor is geen prijs te hoog.
Voorts zijn er rond 14.000 processen hangend
en nu is het de zaak van de rechtbanken en
van het parket om vóór Donderdag vast te
stellen, welk van die gevallen zeker onder
amnestie vallen en welke niet. Met een en v
uitzondering kunnen alle betroffen **®eren
klaagden wel van de amnestiewet pr°ry0iglng
Teeder gemoed en bloedige tooneelen
ALS ZIJ NU EENS GELEEFD HADDEN....
Het is weinig bekend, dat Racine en Boileau
de legers van koning Lodewijk XIV volgden,
tijdens zijn veldtocht in de Nederlanden, m hun
kwaliteit van „geschiedschrijvers des Komngs
Zij waren dus belast met wat wij in onzen tijd
heel gewoon de „oorlogsreportage" noemen.
Of deze collega's evenveel ijver bij de hun
opgedragen taak aan den dag legden als een
hedendaagsch journalist pleegt (of behoort)-te
doen is een andere kwestie. Het schijnt wel, dat
dit aanvankelijk in het geheel niet het geval
was, want noch Racine noch Boileau voelden
iets voor het vak en zij beten dit duidelijk
blijken met, toen de Zonnekoning hen liet weten
dat zij hem ten strijde moesten vergezellen,
daar heelemaal geen enthousiasme voor aan den
dag te leggen. Het was zelfs zoo erg, dat Lode
wijk zonder hen vertrekken moest; toen hij in
Parijs terugkwam, na eventjes Valenciennes en
Gambrai genomen te hebben, waren de twee
illustre schrijvers nog steeds niet klaar met hun
preperatieven voor den tocht! -
De koning was hier natuurlijk met erg
tevreden over. „Gij zoudt den oorlog gezien
hebben'en Uw reis zou met lang geweest zijn
zeide hThen Racine verontschuldigde zich op
geestige wijze door te antwoorden: „Sire, wij
fijn twee burgers, die slechts stadskleeren heb
ben- wij bestelden onmiddellijk rokken voor den
krijg doch de steden welke gij aanv.elt, waren
eerder genomen dan onze rokken gereed waren
Lodewijk was niet ongevoelig' vóör dit compli
ment en lachte. Hij raadde hen echter aaiprOIÏl
bij hun kleermakers op spoed aan tc» drioCem
want" voortaan zouden zij nem zonder par&pff
op zijn veldtochten móeten volgen, „om gte
beschrijven hetgeen zij zouden zién."
Zoo zag het jaar 1678 Raeine en Boileau m
het kamp van Lodewijk XIV voorh oogen
Yperen; deze steden werden onder hun oogen
gH°eUenger had veel schik in tegen woordig.
hem scheef ordde de auteur deg ^satires",
a! ®s. dan slapen". Het verhaal van deze
DlageHj deed de ronde door het leger
Jinna tot zelfS de Parijsche salons door,
e" Madame de Sévigne zich verplicht ge-
ZOOua roBnTn.. ovirlnfon dPT*
nestie al zoo iang gleden als^ [eeg gehaa,d
had heeft en de ™ksda^e®ld, dat nu wel weer
wordt, heeft men g tuchtiiuizen was.
eens de benrtW'te
n Vpr dus met ietwat plomp handgebaar
finctioneering der justitie ingegrepen.
Deze wordt aldus in h_et ^spel er politieke
en daarmede houdt hun verdere
dan op._ tal tucht-
Ten slotte zijn er nog een groot a veran.
huisbewoners, wier straf in Bevan^ dg
derd wordt. Dezen behooren dme verp
kening der wet in de aang^ mQet
zingsoorden over te hu'ze£orden. En ten slot-
nog snel in orde gemaakt dat
te, hoezeer men ook vind tie niet ge(mt
tiebedeeling door deze *1» verheu
wordt, zoo kan men zich* euSen over
de kerstvooruitzichten van zoovelen
de rechtbanken wat erg lorsch aangepakt
werden.
z°°r,e de volgende regelen aan de exploten der
v °hriivers-journabsten te wijden: „Zij (Racine
BqileaU) volgen dus het hof, verblufter dan
Naar V.D- uit BrusseI meWt, lg <je Belgische
resreering voornemens, 100 gebetonneerde on
derkomens te houwen aan de DuitschBelgische
renS en deze te voorzien van automatische
vuurwapenen. De gelden, hiervoor benoodigd,
60 milbden francs, zijn reeds aanwezig.
Verder zal de strategische hoek van Hervé
sterker worden verdedigd en worden uitge
breid tot defensieven steun voor Luik.
in de
hartstochten gesleept en dat is te betreuren.
Maar nog meer moet betreurd worden, dat
niemand zich tegen deze omlaagtrekking met
eenigen klem heeft verzet.
BERLIJN, 14 December (H.N.) Volgens een
bericht uit Riga iB de brug over de Duna ver
nield door den zwaren ijsgang, waardoor een
scMp tegen de brug gedreven werd.
Gedeelten van de brug, op één waarvan zich
5 arbeiders bevonden, dreven kilometers ver
weg. Van arbeiders, die bezig waren met het
nazien van de stroomleiding, werd er een ge
wond. Men verwacht, dat het geheele auto- en
tram wegverkeer gedurende 4 A 5 dagen ge
stoord zal zijn. De brug was een pontonbrug.
Pij zoudt kunnen denken, te voet, te paard, in
de modder tot de oorenZij zeiden laatst tot
den koning, dat zij niet verwonderd Waren over
de buitengewone waarde der soldaten, daar zij
zich best voorstellen konden dat deze den dood
boven zulk een verschrikkelijk leven ver
kozen
Een ander brievenschrijster uit dien tijd be
weerde dat de twee compères zoo bevreesd
waren, dat zij nooit een gevecht van nabij
durfden volgen. Wat Boileau betreft, deze was
ziek en minder hoveling dan Rècine, hij toönde
zich dus minder actief bij het „verslaan van
's konings sohoone wapenfeiten. De auteur van.
Bérénice" echter, bleef wel voortdurend m de:
nabijheid van den vorst. In 1683 „deed' hij de
campagne in den Elzas en in 1687 die in Luxem
burg. Hij woonde de belegeringen van Bergen
en Namen bij, keek goed toe en stak zqn licht
op bij menschen die voor wat oorlo^oeren be
treft, het weten konden: Vauban, de Luxem.-
boura Albergotti of Louvois. Lodewijk beloonde
dan ook zijn ijver door zijn pensioen tot 4.000
frs ner jaar te verhoogen, terwijl dat van
Boileau op 2.000 frs. bleef. Dit was dus loon naar
W<Metnzijn taak als oorlogs-reporter ten laatste
voort-durend in '«if ««nrehouwen
van zooveel bloedige tooneelen
Tn een van zijn brieven van het front, schreef
hii afn zijn vriend Boileau: „Ik zag heel den
hart, van zooveel brave menschen in gevaar
te zien. Ik wenschte vurig dat al de lieden die
ik zag. in hun hutje bij vrouw en kinderen
zouden zijn, en ik in de Rue des Masons, bij
mijn familie.
Indien Racine in onzen tijd geleefd had, zou
hij voorzeker een vurig voorstander van
Ontwapening geweest zijn.
EEN BEGRAAFPLAATS VAN 2500 JAAR-
BELGRADO, 13 December (R.O.) Bij opgra
vingen in de omgeving van Maribor heeft men
een begraafplaats ontdekt, welke 250Ci jaa
oud moet zijn. Voorwerpen van gr°ote weten
schappelijke waarde zijn eveneens ge
weten. Ik liet hem zelfs mijn jade-varkentje
verkoopen. Maar hij heeft me schandelijk be
drogen. Werkelijk schandelijk. Het zat nu een
maal in zijn bloed, begrijp je. Daar kan dat
soort van menschen blijkbaar niets aan doen
toêSBUiT VSMOQENJ
Overeenstemming met den volkenbond.
SOFIA, 14 December. (R.O.) De financieele
volkenbondsdeskundige Charron, die hier on
derhandelingen gevoerd heeft met het oog op
het verleenen van financieelen steun aan Bul
garije dóór den volkenbond is naar Genève
teruggekeerd.
Naar gemeld wordt, heeft hij bij zijn onder
handelingen met den Bulgaarschen premier
Musbanpff overeenstemming bereikt en is een
plan opgesteld voor verscheidene financieele
hervormingen, welke Bulgarije in samenwer
king met den volkenbond zal uitvoeren.
Correspondentie
4 Til. O c D. te R-, E. F. G. te S.,
Aan A. B-te R L_ te y M t(? w
w tA v" o "te V P- te z' en vele anderen:
Bockbiermijne heeren, is een sterk gebrou-
TiiAn bier rijker aan alcohol en zoeter van
„v Han mdere biersoorten. Oorspronkelijk
wrd het in Maart verkrijgbaar gesteld; thans
weru tlC b TT«4- HoiovaaLa DnJrVuflf rvnr-
snronkelijk°i?n Mei en in de Goede Week gebrou
wen moet een navolging wezen van het in
overoude tijden zeer beroemde Einbecker Bier.
Het bier van de stad Einbeck is een buiten-
eewone specialiteit geweest. Deze drank verbas
terd tot Einpöckisch Bier of Einpbck heeft aan
't brouwsel zijn naam gegeven. Einbeck is 'n stad
van 27-000 inwoners in de provincie Hannover.
In het begin der 13e eeuw kreeg het stadsrecht.
De brouwerijen dateeren er van het einde der
14e eeuw. -
Men zegt, dat Amstel, Heinekens, d'Oianjè-
boom, Phoenix, Z.H.B. en ettelijke andere brou
werijen het Einbecker bier met hu^- Bok yooj-
biiibt*v»S. Proost...,..,
Het Beiersche Bockbier, oor-
