DE KONING DEK AFRIKAANSCHE
HET „KANON" VAN
ALLERLEI.
DOE JE WERK GOED!
ZATERDAG 22 JULI 1933
EEN BOCLITER REDT HET
HOOFD HAARS VADERS....
HOE EEN NOORMAN ZIJN
WOORD HIELD!
Een hoekplankje.
\k
DE KERK EN DE VOGELS.
Oplossing vorig letterraadsel.
Oplossing van den vorigen
rebus.
WIE ZIET 'T
De oplossing.
i
Het is niet makkelijk om te weerstaan!
Het is makkelijker met den grooten hoop mee
te huilen!
Het is makkelijker net als die insecten, wan
delende blaren, wandelende takken, spanrup-
sen enz. te doen, die de kleur en den vorm
hunner omgeving aannemen!
Maar een mensch is nu eenmaal tot hoogere
dingen geroepen dan 'n wandelende tak. Een
mensch moet durven alléén te staan! Te wéér-
staan!
Daniël deed dat in een heidensch land, waar
ze hem verboden tot God te bidden! Hij ging
toen niet achter dikke tapijten zitten om zijn
devotie te verrichten, neen, hij maakte, dat
iedereen hem duidelijk zien kon! Hij weer
stond de anderen, den koning zelfs! En dat was
gevaarlijk genoeg!
De Boksers in China hadden er 'n 'handje
van 'n kruisbeeld op den grond te smijten
tijdens de Christen-vervolgingen. Hun gevan
genen moesten dan die beeltenis vertreden met
hun voeten. Die weerstonden, werden op wreed
aardige wijze gefolterd en gedood. Sommigen
weerstonden niet en vertrapten het kruis, maar
velen vertrapten de meening der Boksers en
bleven één met God.
In den slag bij Areola (1796), waar Napoleon,
een vaandel in de hand, zijn troepen persoon
lijk aanvoerde, dreigden deze een oogenblik den
moed op te geven. Napoleon had daarop ge
rekend. Hij gaf aan vijf en twintig ruiters
last de gelederen te gaan versterken. Dit kleine
troepje weerstond de aanrukkende Oostenrij
kers en sleepte de overigen mee te overwin
ning
Gladstone, de vermaarde Engelsche staats
man, die zooveel gedaan heeft om het harde
lot der verdrukte Ieren te verzachten (pl.m.
1898), bevond zich eens aan een grootschen
feestdisch, toen er een heildronk werd uitge
bracht, die hem niet aanstond. Aller oogen
waren op den staatsman gericht! Deze weer
stond! Hij streek zijn zeilen niet, keerde een
voudig zijn glas om!
De Spartaansche moeders zeiden tegen haar
zonen: „Jongens, komt thuis mèt je schild of
óp je schild (dood!), maar nooit zonder schild!"
Om wille van haar eer en geweten weigerde
een vrouw een daad te stellen. Zij werd in de
gevangenis geworpen. Toen zij, na lange jaren,
uit haar akeligen kerker werd bevrijd, vond
men in den muur de woorden gekrast:
„Resistez!"
„Weerstaat!"
De beroemdste vioolspeler, die ooit geleefd
heeft, is zonder twijfel Niccolo Paganini (klem
toon op de le i), te 1782 in de havenstad Genua
geboren. Als een toovenaar-met-de-viool trok
hij over de wereld, zelfs de bezonkenste men-
schen tot de hoogste geestdrift vervoerend. De
knapste musici hebben zijn spel geprobeerd
te beschrijven. Zij hebben het vergeleken soms
hij donderende steenlawines aan steile berghel
lingen, dan weer bij de avondkoelte, die suist
door hen hof, maar steeds voegden zij eraan
toe: Paganini geeft véél meer!
De donkere figuur, die zóó uit de onderwereld
scheen op te doemen, de man met zijn flodder
broek en lange armen, met zijn blauw-witte
gezicht en zijn oogen als fonkelende juweelen,
hield avond aan avond de heele concert-zaal
in spanning. Ieder, die hem zag staan, zou hem
neen dag meer te leven geven, zóó armzalig
was de indruk dien zijn tengere lichaam maakte.
Doch dit lichaam was slechts als een schrijn,
dat den geest van een genie hield omsloten.
In 1840 stierf de misicus te Nice, waar hij tot
herstel zijner wankele gezondheid vertoefde.
Het kerkhof van het stadje Gajona, in de
buurt van Genua, bewaart zijn stoffelijk over
schot. Het testament bepaalde, dat Genua de
viool zou bezitten. Als een reliek wordt het
kostbare instrument, door Guarnerius gebouwd,
daarginds in een glazen kast bewaard. De klank,
die deze viool voortbracht, was zóó krachtig,
dat de meester zijn instrument bij voorkeur
zijn „kanon" noemde! Vier en twintig jaar na
zijn dood werd deze viool nog éénmaal bespeeld
en wel door Paganini's eenigsten leerling, het
wonderkind Camilla Sivori. Reeds toen had het
snarentuig veel aan klank en schoonheid ver
loren, doordat het niet meer werd gebruikt.
Hoe was de kunstenaar nu aan zijn „kanon
gekomen?
Eens zou hij te Livorno een concert geven.
Toen hij ziin instrument tevoren nakeek, bleek
er iets aan te haperen, zoodat de avond niet
kon worden gegeven. Het bericht van het on
geval verspreidde zich snel door de stad. De
teleurstelling was algemeen, 'n Vioolspeler, die
de edele kunst uit liefhebberij beoefende, bood
toen aan, dat de Meester zijn speeltuig zou ge
bruiken. Dit beviel Paganini toen zóó, dat hij
er verrukt van was. De eigenaar wilde het
instrument, nadat de Meester het bespeeld had,
niet door zijn gesukkel ontwijden en zóó is
Paganini aan zijn „kanon" gekomen! Tever
geefs bood men de stad Genua 60.000 als koop
som voor het waardevolle snarentuig.
Thomas Morus „More" zeggen de Engel-
schen was een zeer geleerd Engelschman
uit den tijd van koning Hendrik VIII 1500).
Zijn groote gaven brachten hem in de Tweede-
Kamer en de kofting stelde zijn aanwezigheid
ten hove op hoogen prijs. Het liefst vertoefde
Morus echter in den kring zijner huisgenooten
aan de oevers van de rivier de Theems, waar
zijn geliefde dochter Margaret hem met de
teederste zorgen omringde. De scherpzinnige
staatsman, hield op de studies zijner kin
deren een waakzaam oog; ieder van hen had
zijn eigen studeervertrek, waar de wérken van
Grieksche en Latijnsche schrijvers (Livius), ook
die van den H. Augustinus. werden bestudeerd.
Zaten ze voor een moeilijkheid, dan konden
zij zich altijd tot hun vader wenden, die nie
mand minder dan „het licht der wereld", Eras
mus, onder zijn beste vrienden telde. Morus
stond erop, dat ieder kind er een lievelingsdier
o pna hield, 'n marmot, 'n fazant, 'n oor-uil, 'n
haas, dat hinderde niet, als ze er maar goed
voor zorgden. Ook nam hij het j^nge volkje
gaarne mee op zijn wandelingen, leerde hun de
namen en den aard der bloemen en speelde
niet zelden haasje-over met hen
Toen Margaret op vier-en-twintig jarigen leef'
tijd William Roper huwde, was haar vader reeds
een beroemd man in het koninkrijk. Hendrik
VIII had hem tot zijn secretaris benoemd; m
1521 persoonlijk tot ridder geslagenOmstreeks
1530 werd Morus Lord-Kanselier van Engeland
Op 'n goeien dag zag Margaret haar vader
met den koning in zijn tuin wandelen; zijne
majesteit had zijn arm héél vertrouwelijk op
Morus' schouder gelegdHet stond dus tus-
schen beide mannen zéér goed.
Hendrik VIII was iemand met een erg wis
pelturig karakter. Er viel geen staat op hem
te maken. Ook probeerde hij de Katholieke
Kerk in Engeland los te scheuren van Rome.
Toen Paus Clemens VII het huwelijk des ko-
nings met zekere Anna Boleyn als van nul en
geener waarde verklaarde, werd diens haat
tegen het Hoofd der H. Kerk nog venijniger.
Thomas Morus weerstond den vorst m t ge
zicht. Hij en cardinaal John Fisher wilden niets
van een dergelijk verachtelijk optreden weten.
In 1532 legde de Lord Kanselier zijn ambt
neer en ging als 'n eenvoudig burger naar de
zijnen terug. Het geld was op. Inkomen ge
noot hij ook niet meer. Doch liever arm, dan
iets tegen zijn geweten als katholiek te doen.
Hij weigerde in den koning en zeker m 'n man
als Hendrik VIII, 'n opvolger van Sint Petrus
tg zien.
In 1534 werd Thomas Morus naar Lambeth
ontboden, om daar een eed van trouw te ko
men zweren, waardoor hij den monarch als
hoofd der Katholieke Kerk in Engeland zou
erkennen. Aangezien men God méér gehoor
zaamheid heeft te bewijzen dan den menschen,
weigerde de fiere katholiek dezen eed te zwe
ren. De gruwelijke dwingeland die alle verzet
in bloed smoorde, liet nu den voormaligen kan
selier, zijn boezemvriend nog wel, in de Tower-
gevangenis smijten.
Daar heeft Thomas Morus herhaaldelijk be
zoek van Margaret Roper ontvangen. Je hoeft
heusch niet te denken, dat deze sterke man erg
in den put zat. Heelemaal niet! Hij sprak zijn
dochter steeds moed in en maakte nog allerlei
kwinkslagen. Eens troostte hij haar met deze
woorden: „Je moet over mij niet tobben als
over iemand, die met zijn vleugels tegen de
tralies van zijn kooi slaatReken maar, dat
God naar mij ziet en mij bezoekt zonder eerst
te kloppen of aan te bellen. Mijn gedachten
zwerven dikwijls naar jullie uit; in de kapel;
in den tuin. Ik zie mijzelf op het hooiland met
m'n hoofd in je schoot. Ook wel op de Theems,
met Will en Rupert aan de riemen. Houd je
oogen droog en je hart vol hope en bedenk,
dat alléén zonden, welke niet werden vergeven,
ons eeuwige tranen zouden kunnen kosten." In
tal van briefjes, met 'n stukje houtskool ge
schreven, wist deze edele gevangene van een
verloopen vorst den zijnen moed in te spre
ken.
Geveld, door een schot in de hersenen
(Slot).
Sommigen hebben gemeend, dat de Afrikaan-
sche olifant met de wichel-roede kan loopen
Weet je niet, wat 'n wichel-roede is Luister
'n Uit hout of metaal samengesteld voorwerp,
waarmede men weleer (en ook nog in onzen
tijd) geloofde, verborgen schatten, water-aders
en andere onbekende dingen te kunnen vinden.
Eén zaak staat wel vast, dat er wichelroede-
loopers zijn geweest, die op dit gebied verwon
derlijke staaltjes te zien hebben gegeven. Nu
zijn er tallooze olifanten-koppen opengehakt,
welke zoo'n wichel-roede schenen te bevatten
Vlak achter het oog, waar zich tevens een klier
bevindt, die van tijd tot tijd een welriekende,
kleverige vloeistof afscheidt, werden n.l. her
haaldelijk eenige bamboestokjes gevonden,
klein, maar misschien voldoende om als wichel
roede gebruikt te worden. Het is in de barre
oorden van het Zwarte Werelddeel immers van
het grootste belang tijdig 'n waterbron te ont
dekken En die roede zou dat den dikhuiden
mogelijk maken
«1492, Afra?"
„Columbus ontdekt Amerika!"
„Prachtig m'n kind, maar vóór Columbus
waren de Noormannen, de Vikingen daarginder
al geweest! En van één zoo'n tocht wil ik je
een gebeurtenis vertellen!"
Kijk, ze doopten hun nieuwe ontdekking met
den naam „Het goede Wijnlahd", en sloegen er
gedurende verscheidene jaren hun tenten op.
Tenslotte verlangden zij weer terug naar hun
eigen vaderland, een trek, die ieder mensch,
wiens ziel niet dood is, is ingeboren.
Op den terugweg nu, raakte het schip van
Bjami, een kapitein, 'n stuk uit den juisten
koers en verloor, tenslotte, de andere vaartui
gen geheel uit het oog. Tot overmaat van jam,
mer stak er een hevige storm op, zoodat
Bjami en de zijnen zich genoodzaak zagen een
roeiboot te strijken. Dit ranke scheepje kon
evenwel niet de geheele bemanning bevatten
en zoo moest er geloot worden wie op het
wrak zou blijven of met het reddende vaar
tuig mee mocht. Bjarni lootte gunstig.... maar;
hij°had een jeugdigen kameraad aan boord, een
zoon van zijn besten vriend en dien vriend had
hij beloofd als 'n vader voor den jongen te
zullen zorgen. Hij herinnerde zich zijn plech
tige belofte en sprak tot den knaap:
„Ga jij op mijn plaats in de roeiboot zitten,
want ik beloofde je vader dat ik je heelhuids
zou terugbrengen!"
Zoo ging dan de jongen over naar de roei
boot, doch Bjami bleef op het zinkende schip
schtcr
Ze hebben nooit meer iets van hem verno
men, de zee weet haar geheimen goed te be
waren! Maar de naam „Bjarni" is blijven voort
leven onder de menschen van het barre Noor
den als den naam van een, die zijn woord met
wou breken, zelfs niet in het aangezicht van
den dood,
De vermaarde olifanten-jager, kapitein
Blunt, die het boek „Elephant", schreef,
temidden van zijn jacht trofeeën!
Aardig bedachtJammer, dat het heele ge
valletje op fantasie berustDie takjes kwanjen
toevalligerwijze in den schedel, wanneer het
dier zich een weg baande door het dichte struik
gewas. Met wichelroede-looperij hebben ze niets
te makenOok stopt de moeder deze splinters
haar kalfje niet in z'n bol, zooals men eveneens
verzonnen heeft
Olifanten gunnen hun verslagen vijanden
gaarne een fatsoenlijke begrafenis Zoodra zij
hun slachtoffer hebben gedood, bedekken zij
zijn lijk met takken, bladeren en bosjes gras.
Aan deze hoffelijkheid hebben sommige jagers
hun leven te danken gehadZij hielden zich
dood, ofschoon zij „slechts" gewond waren. De
olifant bedekte den schijndoode met loof en
kruid en verwijderde zich na het bewijzen dezer
laatste eer! De gekwetste maakte zich dan zoo
gauw mogelijk uit de voeten, dat snap je De
olifant mocht zijn vergissing eens bemerken!!
Het zwarte werelddeel kent óók zijn olifanten
kerkhoven. Wanneer de dieren oud geworden
zijn en moeilijk meer uit den weg kunnen,
trekken zij zich het liefst terug in bergachtig
terrein, waar zich wel moerassen bevinden, die
verkoeling tegen zengende hitte en lafenis bie
den. Niet zelden' verzinken zij daar reddeloos
in de modder. Anderen vallen als slachtoffer
van slangen-beet of van de met slangen-gif
voorziene speerpunten der wilden. Deze slangen
kunnen verscholen zijn in de boomen, waarvan
de olifanten takken rukken, maar zij komen ook
wel op den bodem voor en weten ooit de ge
voelige plaatsen als het slurf-uiteinde, de oogen,
de huid boven de teenen enz. te bereiken.
We hadden het zooeven over de wilden, die
den koning der Afrikaansche wouden jagen
Erg makkelijk gaat dat niétWanneer het dier
den mensch bespeurt, zal hij zich meestal zonder
eenig gedruisch uit de voeten maken. Hij valt
lang niet altijd aan, wanneer hij zijn doods
ook deze, dat men bemerkt een oud spoor
gevolgd te hebben! Geoefende jagers overkomt
zooiets niet licht. Die merken al dadelijk aan
het gewriemel van insecten in de holen, aan
het woekeren van onkruid, aan het veelvuldig
voorkomen van gevallen blad in het spoor, waar
ze aan toe zijn. Nog lastiger wordt het, wanneer
de reuzen der tropische wouden heelemaal geen
spoor nalatenDit komt voor in die streken,
waar het bodem-kruid een buitengewone veer
kracht bezit, zoodat het zich dadelijk herstelt.
Ook daar, waar de bodem zoo hard is als staal.
Lastig is ook de omstandigheid, dat 'n kudde
van vier, vijf dieren niet méér sporen achterlaat
op den grond dan één dier. Zij zijn namelijk
gewoon in eikaars voetstappen te treden en
houden dit vol, tot zij uiteen gaan om voedsel
te zoeken
Niet alleen veroorzaakt het spoor-zoeken de
noodige moeite, de wind, of lieverhet lichtste
briesje, moet óók steeds met zorg worden be
handeld Ruikt het wild menschenvleesch, dan
is het aanstonds op zijn hoede en poetst de
plaat- De meeste jagers voorzien zich daarom
van asch of bloem van meel, die zij op hun
hand uitspreiden, teneinde de windrichting vast
te stellen. Anderen steken 'n sigaret op met
hetzelfde doelde rook van het genotmiddel
schijnt niet zoo op de zenuwen der dieren te
werken als de weeë geur van tweebeen
Is de jager eindelijk zoo ver, dat hij het
begeerde doelwit onder schot heeft, dan moet
hij nog goed de plaats voor zijn kogel kiezen,
de hersenholte of het hart, terwijl ook dikwijls
op de knieën wordt gemikt. Een schot vóór in
de hersenen doet het getroffen dier neerzinken,
waarbij de slagtanden den kolossalen kop om
hoog houden. Een schot door de maag of het
ingewand doet het wild vluchten, zoodat de
jager niets bereikt dan het veroorzaken van
noodeloos veel pijn en een akeligen dood. Geen
enkel weldenkend mensch zal hiervoor te vin
den zijn. an maar liever gewacht, tot zich een
gunstiger gelegenheid voordoet. De wilden den
ken daar anders over. „Hij zal wel dood gaan
meenen zij en zij voelen er niets voor een
gewond dier uit zijn lijden te verlossen. Zij
voelen alleen maar voor hun Afrikaansche....
kanarie-pietjes, die zij overal mee heensleepen,
want die brengen geluk aan
De moderne jagers bedienen zich van moto
ren en rijwielen om grootere afstanden in het
jachtgebied te kunnen afleggen. Alleen men
schen, die over zeer veel geld beschikken, kun
nen ter olifanten-jacht gaan, want de uitrus-
tings-kosten, ..zijn lang. niet voor de poes. Er
moeten negers mee, voorraden levensmiddelen,
'n huis-apotheek, gidsen die niet zelden 1200
per maand eischen tenten, en nog.véél meer 1
De jacht-„licence" (acte) krijgt men óók niet
voor niets! In het district Kenya vraagt de
Engelsche regeering daarvoor 600 en dan mag
men „slechts" één olifant neerleggen de tweede
kost nog 1200 meerIn Oeganda bedragen
deze onkosten ƒ240 voor één olifant en ƒ360
voor twee. Niemand mag méér dan zes olifanten
schieten, al blijft hij nóg zoo lang in Afrika.
De Engelsche wild-controleur, commander D-
E. Blunt, verzekert, dat door deze en andere
maatregelen het voortbestaan van den koning
der wildernis niet wordt bedreigd. Er valt over
achteruitgang van den wildstand niet te klagen.
De olifant schijnt voor uitsterven behoedGe
lukkig maar
IN HET JUBELJAAR 1675
schonk Paus Clemens X een prachtig tapijt
voor de Sint Pieterskerk, dat nog heden ten
dage bij hooge plechtigheden wordt uitgelegd.
Honderdduizenden pelgrims maakten zich op
'sHeeren Plaatsbekleeder en den heiligen reli-
quieën en kerken een bezoek te brengen. In het
heiligdom van „S. Maria supra Minerva" bad
de H. Vader persoonlijk den ganschen rozen
krans voor, hetgeen al méér was dan Zijne
wankele gezondheid en hooge leeftijd de
Paus was 85 Hem eigenlijk veroorloofden.
„Nu ik een adelaar zou willen zijn" aldus uitte
zich de Paus, „heb ik meer dan ooit last van
mijne krankheden
„DE LEEUW VAN HET NOORDEN",
aldus luidde de bijnaam van Johan Sobieski,
die in 1674 koning over Polen werd.
Door Paus en Kerkvorsten ondersteund,
bracht hij een leger van 50.000 man op de been
waarmede hij tegen de Turken optrok, die
voor de zóóveelste maal Europa bedreigden.
Aan de Dnjestrrivier overviel hij op St. Mar-
tinusdag 1673 (11 Nov.) den erfvijand der Chris
tenheid, wiens gansche leger hij versloeg.
Paus Clemens X droeg uit dankbaarheid een
plechtige H. Mis in St. Pieter op. Z. H. ont
ving de veroverde banier der Turken, uit
groene zijde vervaardigd, en liet deze in Sint
Pieter plaatsen.
Deze week gaan we een hoekplankje maken,
'n Plankje van 1)4 cm.; goed vlak schaven en
de teekeningen 1 ên 2 erop zetten.
.7 .1 idllg IllCli CIA Lij VA tUCJ.il, vvuiiuvci ixxj -c-ij n
Margaret ontmoet naar vader over wien vjjand ruikt of hoortAanvallen gaan meestal
I5'/i
TWEE BOGEN VAN HET COLOSSEUM
stortten in op den morgen van 12 Augustus
1689, toen Paus Innocentius zijn edele ziel
aan haar Schepper teruggaf. „Heer, vermeer
der mijne pijnen, maar tevens mijn geduld
aldus luidde 's Pausen verzuchting op Zijn
sterfbed.
Bij de begrafenis viel een geweldige slagre
gen, maar dit belette de Romeinsche bevolking
toch niet, de laatste eer te bewijzen aan Rome's
Bisschopsinds menschenheugenis had men
zóóveel volk niet op de been gezien. Ieder wilde
een reliquie van den grooten doode machtig
worden en de Zwitsers hadden zéér veel moeite
de menigte op een afstand te houden.
DE MELKWEG AAN DEN STERRENHEMEL
die gedurende herfst en winter zijn wijden
boog van Noord naar Zuid spant, bestaat naar
schatting uit dertig duizend millioen sterren!
Ieder van die sterren is 'n zon. Slechts van
'n paar duizend is de afstand bepaald. In de
zen Melkweg komen groepen van sterren, ster-
renhoopen voor, die, door den kijker bezien,
niet meer plaats innemen dan de volle maan.
En tóch blijkt dan dat bescheiden plekje door
80.000 hemellichamen bezet
Gelukkig, dat géén menschelijk brein dezen
zonnen haar baan behoeft voor te schrijven
en dat we dit heel rustig aan God mogen over
laten.
IN DEN SLAG BIJ PULTAWA,
dien Peter de Groote won op de Zweden
1700), werd zijn muts door musketkogels door
zeefd. Zijn soldaten begonnen te wijken tegen
de aanstormende Zweden en dat was voor den
Czaar het sein, naar de achterste gelederen te
snellen, waar zijn kozakken en kalmoeken
stonden opgesteld.
„lede?, die vlucht, wordt door jullie neer
gelegd, al was het de keizer zelf!" luidde zijn
bevel.
Hij won den slag.
Nauwkeurig teekenen. Zaag nu beide plank
jes uit. Plankje 1 zal niet meevallen, maar met
de figuurzaag kom je er best. Steek er keurige
vellingen (schuine kantjes)^ aan. Netjes op-
schuren. Misschien zal de vijl er eerst aan te
pas moeten komen.
Nu nog 'n latje 3 cm. breed, cm. dik en
35 cm. lang. De scherpe kanten wegschaven.
Van dit latje maken we den overstekenden
rand, welke je op. de onderste teekening ziet.
Je moet het dus in drieën zagen. De verbin
dingen komen in de richting van de stippel
lijnen op de tweede figuur. Overbrengen met
den zwaai, als je er een hebt, is dit 't gemak
kelijkste. De rand moet aan de bovenzijde der
plank cm. oversteken.
uit van alleen loopende stieren of oude koeien,
die een kalf te verzorgen hebben, maar het
liefst trekken de dieren voor tweebeen zonder
het geringste geluid te maken terug Geef hun
maar eens ongelijkEr moet dus duchtig „ge
spoord" worden om het wild onder bereik van
speer of geweer te krijgenEn dat kan uren en
uren in beslag nemen, een karwei, die onder
het Afrikaansche zonnetje nu niet bepaald mee
valt! Dikwijls gebeurt het dan bovendien nog,
dat de dikhuiden zich een pad dwars door een
moeras banen, dat zich mijlen en mijlen ver
uitstrekt! De vermoeide jager geeft tenslotte
de jacht op en keert uitgeput naar zijn tenten
kamp terug'n Onpleizierige gewaarwording is
het doodvonnis werd geveld.
In 1535 werd Morus voor de zoogenaamde
rechtbank gedaagd, die hem schuldig verklaar
de aan hoog-verraad (verraad jegens het va
derland) en hem dientengevolge ter dood ver
oordeelde.
Toen de boot met den doorluchten gevangene
bij de Towergevangenis aankwam, stond „Meg"
reeds op haar post. Uren en uren wachtte zij
op haars vaders' komst, drong door een haag
van barre soldaten heen, viel den ter dood
veroordeelde om den hals en verzocht om zijn
vaderlijken zegen.
Het laatste briefje m houtskool, dat de we
reldvermaarde schrijver van 't boek „Utópia" 1)
(„Nergens!") zijn dochter kon zenden, luidde
aï's volgt: „Beste MegIk veroorzaak je groote i marteiaren }n het blinkend Boek der Zaligen
bezorgdheid, maar het zou mij spy en als deze gegrift Qnder hen bevond zich de zéér groote
langer duurde dan tot mor§en' ®nt f®" Bisschop John Fisher, die het allerschandelijkst
vieren wij de vigilie van Sint Thomas en den d Hendrik VIII evenzeer had gebrand-
octaafdag van Sint Pieter en daarom zou ik 8 die dus met den Tower
morgen graag naar denHemel gaam Zoo n dag kennis maakte_
zou mij al heel bijzonder lijken om a God ttzaUge Thomas Morus, bid voor ons, opdat
te reizen. „as- jP pp wij even trouw aan ons H. Geloof mogen blij-
Beste kind! Ik heb nlooit mee g ven als gij en den grooten zaligen kardinaal
houden, dan toen je me 't laatst omhelsde, wrat jQhn
ik houd ervan, wanneer de liefde eener docmer
en haar teederheid zich niet storen aan
manieren der wereld
Den daarop volgenden morgen stierf een d
edelste mannen die Engeland ooit heeft, voo t
gebracht, op het schavot. Hendrik VIII ^d
slachtoffer méér op zijn weinig v0"te
wetenHet afgehouwen hoofd werd, als go
het de tronie van 'n boef, op 'n staak geplaat
nabij de London-Bridge ten voorbeeld aan al
len,'die God en hun Doopbeloften boven een
afgedwaalden koning zouden durven stellen
Toen is het gebeurd, dat des nachts een klei
ne roeiboot de Theems afvoer en dat een moe
dige vrouw dien overdierbare hoofd wist macn-
tig te worden, om het veilig te bergen ver van
den smaad en den hoon der koninklijke tra
wanten. De familie Morus werd daarop van
huis en hof verdrevenomdat de man en
vader karakter en trouw had getoond boven
den vorst. Men ontzag zich niet Margaret ach-
Deze meisjes hielden de pen glad verkeerd.
In dezen winkel verkoopt men de echte
Goudsche siroopwafelen.
Wij zullen eens een eindje om het ven
loopen.
De zón had blaren op de huid gebrand.
Bij het passeeren der baar, negen de men
schen het hoofd.
In allerijl stevenden wij op de haven af.
Zij hadden U den dag niet mogen vergallen.
Ik kon de deur nergens vinden.
Je moest je tol en je knikkers maar eens
hier geven
Het reusachtige houtvlot kon amper door de
sluis.
Radijs moet je per bos koopen!
De duiventil is sedert vorige week onbe
woond.
De burggraaf is lang geen gemakkelijk heer!
Moeder is gaan winkelen!
Langs berg en dal klinkt hoorngeschal!
De cathedraal is bouwvallig; haar zuilen moe
ten hersteld worden!
De gladde delen werden op den dorschvloer
gelegd.
Kasteel, burg, kerk, alles werd met den grond
gelijk gemaakt!
Jullie moet je fiets nog wegzetten.
Fel speet het mij, dat het slechte weer den
boottocht verhinderde.
Voor strand en bosch bestaat 's zomers veel
liefhebberij!
Het schootsvel paste den jongen in 't geheel
niet.
Een eigenaardige lijst voor een toilet
spiegel!
1) „Utopia", „Denkbeeldig Land", titel van
een werk van den Z. Thomas Morus, grootkan
selier van Engeland, waarin de staatkundige en
maatschappelijke toestanden in het begin der
16e eeuw over den hekel worden gehaald en
een volmaakte staatsregeling aan de hand wordt
gedaan.
„Utopie": plan of ontwerp, dat onmogelijk uit
te voeren is.
De beroemde Fransche schilder, Claude Mo
net, arbeidde drie jaren aan eenige schilderijen
die voor de groote tentoonstelling, den „salon"
te Parijs bestemd waren. Eindelijk legde hij
zijn palet en penseelen neer en plaatste de
aen vorst, meu umias WMen iaarlatër volgde I doeken op ezels Uren aaneen bekeek hij ze
zyrha8ar vader naar het wuivend Palmenstrand; I en kwam ten laatste tot de overtuiging, dat het
diens hoofd werd als 'n relikwie ter aarde be
steld in een kerk te Canterbury.
Den 29sten December van het jaar der ge
nade 1886 werd Thomas Morus door onzen H.
Sader met nog een vijftigtal andere Engelsche
werk niet wat je noemt „af" was. Hierop nam
hij zijn grofste penseel en wischte zijn geheele
studie uit, een daad, die hem misschien twee
ton gouds kostte! Maar liever geld verloren dan
met minderwaardig werk genoegen te nemen!
Dat er kerk-uilen zijn weet iedereen, maar
zij danken hun naam niet aan trouw kerk-be
zoek, doch aan de omstandigheid, dat zij graag
in kerk-torens nestelen Verder houden zij zich
verwijderd van den H. Dienst.
Bisschop Stanley daarentegen verhaalt van
een paar roodborstjes die te Kingston hun nest
gebouwd hadden in een ornament (versiersel)
van den preekstoel! Gedurende de heilige dien
sten vlogen de vogeltjes zelfs af en aan om hun
jongen te voeren! Terwijl de vrome prelaat
het Evangelie aan de geloovige voorlas hipte
één zoo'n vogeltje op het boek, dat open voor
hem lag als vreesde het geenerlei gevaar!
Een ander voorval wordt ons verhaald door
den vermaarden preekheer Sydney Smith. Toen
deze zijn predikatie begon, vloog een tamme
kraai de kerk binnen. Hij bemerkte het open
geslagen Evangelieboek dat zijn aandacht in
hooge mate scheen te trekken. Plotseling hield
hij op dit boek aan, pakte het beet, rukte en
trok, zoodat de verbaasde prediker het niet
dan met eenige moeite in veiligheid wist te stel
len! De geloovigen volgden dit tournooi met
veel aandacht en voegt de geestige prelaat
eraan toe „zij waren meer aan de zijde van
den vogel dan van mij!"
De kerk van Wilborne St. Giles bewaart de
nesten van een paar roodborstjes, die hun
home onder den lessenaar op den preekstoel
hadden gebouwd! De nesten bevinden zich in
een glazen fiool welke achter een glasplaat in
den kerkmuur wordt getoond,
PLECHTIGHEDEN.
1. P, van „piano"; 2. els; 3. leest; 4. chocola;
i. blooheden; 6. speeltuinen; 7. plechtigheden;
8. ledigganger; 9. laagheden; 10. grieten; 11
lijden; 12. bes; 13. N, voor Noorden.
Beijver U alle gebreken en zwakheden van
anderen geduldig te dragen, omdat ook gijzelf
in vele dingen door anderen moet verdragen
worden.
'n Nieuwe serie van zes plaatjesDit is num
mer één
Wie ziet, wat voor voorwerp dit is De
teekening geeft het weer van boven af gezien
Kijk dus goed uit en teeken desnoods even
het zij-aanzicht. Brand je niet aan de kaars
Drie leuke prijzen
Onze vaste medewerker te Arnhem, J. J-»
zendt ons een berijmde oplossing der serie
„Welk Beroep". De aanvangsletters der regels
vormen samen een heuglijke tijding voor zijn
woonplaats
Volgende week de verloting.
A Is eerste plaatje van de serie,
R eeds een week of wat geleên,
N oem ik 't jagertje, dat vroeger
H eel vaak langs den stroom verscheen.
E n in het dan volgend prentje,
M et dien niet voltooiden man,
Z ie ik een van 't timmerambacht,
E en, die zoo niet zagen kan-
V erder gaan we naar het derde,
E n wie ligt daar op de straat?
N atuurlijk een stratenmaker.
E nfin, vier, waar 't hier om gaat
E n wie de teekenaar bedoelt,
U weet 't'al, de schilder is 't.
W ederom een volgend nummer:
E en kellner, nu, wie dat niet wist!
N ummer zes, horlogemaker,
S taat er ook wel aardig op.
T hans komt dan het laatst tafereeltje:
A Is verkeersagent zegt: stop.
D an, je weet 't, pas dan op.
J. J„ ARNHEM.
h-LsV
