EEN DEFTIGE DIEF.
DE WINNENDE
VERLIEZER.
HET GLAS WATER.
DE REACTIOMETER.
v
DINSDAG 31 OCTOBER 1933
Thomas Bunker schrikt zich dood.
PITSIE.
Zr.
De dief had zich verscholen in het nauwe,
donkere hokje, dat tot garderobe was ingericht
en wachtte op een gunstige gelegenheid om
z n slag te slaan. Daar hing de prachtige pels
jas van meneer Ravenvoorde. Ze had minstens
driehonderd gulden gekost en de tweedehands
koopman in de naburige stad zou er grif een
bankje van vijf en twintig voor geven!
Door een kier van de deur, die het garde
robe-hokje van de groote zaal scheidde, wierp
de dief een blik in de sociëteit.
Al naar huis gaan? hoorde hij meneer van
Ravenvoorde zeggen. Ik denk er niet aan! Ik
blijf nog een uurtje!
Dit was beslissend voor het lot van de pels
jas.
Voorzichtig nam de dief het kleedingstuk
van de haak, trok het aan en nam nog en pas
sant den hoogen hoed van meneer Ravenvoorde
mee.
Toen hij de gelegenheid schoon zag, wipte
hij behendig naar buiten. Zijn eerste werk,
toen hij in een stille straat was beland, be
stond in het inspecteeren der zakken van de
pelsjas.
Hij hoopte er een flinke, dikke portefeuille
in te vinden. Maar de buit viel tegen. Niets
anders dan een bos sleutels!
De dief vloekte binnensmonds. Maar dan
schoot hem een schitterentd denkbeeld te bin
nen.
Sleutels! Er was ook een huissleutel bij! En
meneer Ravenvoorde zou nog minstens een
uurtje wegblijven! Een gunstige gelegenheid
om intusschen ddens woning eens grondig te
inspecteeren! 'tWas reeds na middernacht en
de huisgenooten zouden dus wel allen in die
pen slaap gedompeld liggen.
Met den slenterenden, ietwat on vasten stap
van den heer, die rijkelijk aan Bacchus ge
offerd heeft, zette de dief koers naar van
Ravenvoorde's woning.
In zijn pelsjas en met zijn glanzenden hoo
gen zijden hoed zag hij er uit als een echten
gentleman.
Toen hij de straat bereikte, waar van Ra
venvoorde woonde, vond hij het terrein rustig
en veilig. Nergens brandde meer een licht
achter de vensters; nergens viel een spoor van
eenige menschelijke figuur te ontdekken.
Volkomen gerustgesteld beklom de dief den
stoep en haalde den sleutelbos te voorschijn.
Met geoefend oog zocht hij er den sleutel uit,
die hem toeleek het best in aanmerking te
komen voor het openen der deur.
Hij stak den sleutel in het slot; morrelde...
Mis! Hij paste niet.
Dan maar een ander geprobeerd!
Doch juist op dit oogenblik weerklonken er
op straat achter hem zware voetstappen. De
dief draaide zich om en stond oog-in-oog met
een politie-agent.
Eén oogenblik leek de toestand penibel. Doch
weldra had de dief zijn tegenwoordigheid van
geest herkregen. Hij glimlachte den politieman
welwillend toe.
Zeg agent! hikte hij. Je komt juist op een
heel geschikt oogenblik! Ik weet niet hoe het
komt, maar ik kan mijn huisdeur niet open-
krijgen. Zou je mij niet eens willen helpen?
Tegelijk stak hij den ander met een vertrou
welijk gebaar den sleutelbos toe.
De achterdocht van den agent, zoo deze al
een oogenblik bestaan had, was onmiddellijk
verdwenen. Hulpvaardig probeerde de politie
man de verschillende sleutels; slaagde er wel
dra in, de deur te openen.
Gedienstig hielp hij den deftigen heer naar
binnen; bleef dan nog een oogenblik in het
portaal staan, om toe te zien, of de gepelsjaste
wel in staat was, alléén zijn kamer te bereiken.
De dief knikte den agent gemoedelijk toe.
En dan, om volmaakt in zijn rol van lichte
lijk aangeschoten meneer te blijven, ging hij
©p de trap zitten, en begon zijn schoenen uit
te trekken.
Hij knipoogde grappig tegen den politieman.
Psst! Stil! mijn vrouw mag me niet
hooren!
De agent knikte glimlachend, ten teeken, dat
hij er alles van begreep.
Doch juist op dit oogenblik klonken er boven
in de gang lichte voetstappen en een oogenblik
later vertoonde zich de schim van een vrou
wengestalte boven aan de trap.
Ben jij daar, George?
De dief bracht de handen naar het hoofd, met
een gebaar, alsof hij zeggen wilde: „Nu is mijn
vrouw toch wakker geworden! Om hulp smee-
kend keek hij den agent aan.
Deze grijslachte bemoedigend. Het instinct
der saamhoorigheid, hetwelk in eiken man leeft,
was in hem ontwaakt.
Geruststellend klonk zijn zware stem naar
boven:
Gaat u maar gerust naar bed, mevrouw!
Ik ben van de politie! Ik heb meneer even
geholpen met den sleutel, want er was iets niet
in orde met het slot. Mijnheer komt ook zoo
dadelijk boven!
De uitlegging had succes. De vrouw des hui
zes bleek tevreden gesteld en verdween on
middellijk daarop. Nu wendde de politie-agent
zich weder glimlachend tot den meneer in
pelsjas, die opkde trap zat en den eenen schoen
dien hij had uitgetrokken, nog altijd in de
hand hield.
U kunt nu den weg zelf wel verder vin
den, is 't niet? vroeg de dienaar van Herman
dad welwillend.
Maar opeens bleef hij als gebiologeerd staan.
'tLeek wel, alsof hij een plotselinge ontdek
king deed. Daar schalde luid en zwaar, zijn
stem naar boven!
Mevrouw! Wilt u nog eens even hier
komen?
Tegelijk legde hij zijn hand op den schouder
van den dief. Enkele oogenblikken later kwam
de vrouw des huizes, in een peignoir gehuld,
naar beneden.
De agent wees haar naar den man op de
trap.
Is dit uw echtgenoot, mevrouw?
Weldra volgde een verontwaardigde ont
kenning.
Weineen! Ik ken dien man totaal niet!
Wat doet hij hier in huis?
De agent grijnsde grimmig.
Ik denk, dat hij van nlan was, te komen
stelen!, legde hij uit. 't Scheelde maar een
haartje, of ik was er ingeloopen! Hij zag er
zóó deftig uit, dat ik niet anders dacht, of hij
was de heer des huizes! Maar in ziin stommi
teit heeft de dief 'tal te mooi willen maken
door ziin schoenen uit te trekken!.... Kijkt u
eens naar zijn voet! Hebt u ooit gezien, dat
een echte deftige heer een groot gat in zijn
#ok heeft waardoor een vuile, vieze groote teen
Baar buiten steekt?....
J. D.
(NADRUK VERBODEN.)
.Karei sprong als een tijger en slaagde nog
juist in den bal te bereiken. Met een forschen
zwaai van zijn arm scheerde de bal juist over
het net. Voor hij zich echter geheel uit zijn
gebukte houding had opgericht, klonk wreed
en duidelijk de stem van den scheidsrechter:
m- No! Outside! Dus Karei had den bal uit
geslagen!
Onmiddellijk liet de scheidsrechter er op
volgen:
Game, set and match!
Karei had den match verloren. In gewone
omstandigheden had het verliezen van een
partij tennis niet den minsten invloed op zijn
prettig, opgeruimd humeur. Maar in dit bij
zondere geval trok hij zich zijn verlies sterk
aan. Met zijn clubgenoot George Scheppert
had hij het tot de finale in het heeren enkel-
spel gebracht op het Trekvogels-tournooi en
nu was hij door George geslagen.
Nog vóór de scheidsrechter was uitgesproken
stond Scheppert reeds aan het net en wachtte,
met een laatdunkend glimlachje, op zijn tegen
stander. Met lood in zijn schoenen liep Karei
naar het net. Voor de toeschouwers moest hij
zich goed houden en bovendien was het toch
George's schuld niet, dat hij, Karei, beneden
zijn gewonen vorm gespeeld had.
Haastig stak Karei zijn hand uit en zonder
George aan te kijken mompelde hij een felici
tatie.
Nou maar, Kareltje, zei de overwinnaar
op een onuitstaanbaren, pedanten toon, je hebt
het me anders niet cadeau gegeven hoor. Je
hebt buitengewoon goed gespeeld. Je back
hand....
Maar Karei luisterde al niet meer. Die ver
waande kwast, dacht hij. Dat complimentje over
mijn spel (en hij weet heel goed, dat ik be
neden mijn gewonen vorm speelde!) is natuur
lijk alleen maar bedoeld om te laten uitkomen
hoe buitengewoon hij zelf gespeeld heeft!
Schichtig keek Karei, op weg naar de kleed
kamer, om zich heen of hij Bep zag. Goddank,
zij was er niet! Zij had blijkbaar begrepen, dat
hij het ellendig zou vinden haar vlak na zijn
nederlaag te ontmoeten. Dat was nu de eigen
lijke reden, waarom Karei zich zijn verlies zoo
aantrok. Tot voor een half jaar geleden zou het
hem volmaakt Siberisch gelaten hebben,
dat hij van George verloor. Niet, dat hij George
niet altijd een opschepper gevonden had, maar
verder verknoeide Karei geen oogenblik door
aan hem te denken. Doch een half jaar ge
leden was Karei tot de ontdekking gekomen,
dat hij Bep liefhad. En tot die ontdekking was
hij gekomen, toen hij merkte, dat George
Scheppert haar alle mogelijke attenties bewees.
Onstuimig als hij was had Karei toen op een
avond aan Bep zijn liefde verklaard.
Met haar groote, onschuldige, oogen had zij
Karei verwonderd aangekeken.
Maar Charlie, had zij gezegd, aan zoo iets
heb ik nog nooit gedacht. We zijn samen op de
kleuterschool geweest, zijn samen aangenomen
enneen, laten we er alsjeblieft niet meer
over praten. We zijn altijd zulke trouwe vrien
den geweest.
Karei echter had aangedrongen, ernstig en
dringend, en tenslotte had Bep gezegd, dat ze
er eens ernstig over na zou denken. Over zes
maanden zou ze Karei een definitief antwoord
geven. Maar in dien tusschentijd, had Karei
haar moeten beloven, zou er tusschen hen met
geen woord van liefde worden gesproken.
Gedurende die zes maanden was, tot onuit
sprekelijke ergernis van Karei, de vriendschap
tusschen Bep en George steeds grooter ge
worden.
En nu waren toevallig vanavond de zes
maanden om. De moed was Karei totaal in
de schoenen gezonken. Ja, als hij nu nog ge
wonnen had! Meisjes stellen nu eenmaal prijs
op dat soort dingen.
Neen, besloot Karei, vanavond zou hij Bep
maar niet gaan opzoeken. Het was vroeg ge
noeg, als hij haar Zondagmiddag op de club
zag; hoop had hij toch niet meer.
Karei zat 's avonds om 9 uur op zijn kamer,
toen er gebeld werd. Het was Henk, Bep's
broer.
Er heerschte een vreeselijke droogte in Mid
den-Frankrijk. Reeds weken achter elkaar
brandde de zon fel en wreed op den mageren
grond. De putten stonden overal droog en de
pompen gingen niet diep genoeg om het kost
bare water naar boven te kunnen brengen
's Morgens, in alle vroegte gingen de boeren
uit naar de verre bron om hun dagelijkschen
voorraad water in te slaan. Van wijd uit he'
rond kwamen zij hier bijeen met bange ge
zichten, want de oogst dreigde te mislukken
Doch tevens waren zij blij, dat hier tenminste
nog voldoende water was om mensch en dier
voor het ergste te bewaren.
Rustig zijn pijp in de knuistige vingers zat
boer Vinet op een avond voor zijn deur en
keek peinzend naar de zon, die vuurrood on
derging, als schaamde zij zich over haar tiran
nie. Het was nu stil hier; tevreden lagen de
koeien in de dorre weiden, want gretig hadden
zij het koele water kunnen slobberen uit de
ijzeren drinkvaten. Boer Vinet hield van zijn
beesten en liever zou hijzelf dorst geleden heb
ben, dan zijn vee te kort te doen. Vandaag had
hij het weer heel wat gegeven. In den kelder
stond nog slechts een enkele kruik, doch daar
was nauwelijks genoeg in om één glas mee te
vullen. Hiermede zouden de bewoners het moe
ten doen tot morgen vroeg. Als de kinderen,
die slecht sliepen door de ondragelijke hitte
vannacht om drinken vroegen, kon hij nog
juist hun ergsten dorst lesschen.
Zorgelijk peinzend, wandelde hij over het
erf en wilde juist naar binnen gaan, toen op
den stoffigen landweg een zwarte gedaante
zichtbaar werd, die de richting van de boer
derij insloeg. Het was een bejaarde man, een
zwerver. Hij kwam regelrecht op boer Vinet
aan en na een korten groet smeekte hij om een
glas water. In tweestrijd keek de boer naar het
rood-opgezwollen gezicht, naar de droge lip
pen en vragende oogen van den landlooper.
Zonder een woord te spreken, ging de boer
naar binnen en kwam eenige oogenblikken la
ter terug met een kruik en een glas. De zwer
ver leunde vermoeid tegen het rad van een
blauw-geverfden wagen, die naast het huis on
der een afdak stond en keek met begeerige
oogen -naar de zware waterkruik. Langzaam
schonk Vinet het glas halfvol, wilde ophouden,
aarzelde een oogenblik en goot toen met een
resoluut gebaar den verderen inhoud van de
kruik in het glas.. Met beide handen pakte de
schooier het glas water aan en dronk gretig
met lange teugen. Zuchtend hield hij daarna
op en, nog vóór boer Vinet het kon verhinde
ren, wierp hij de rest, uit macht der gewoonte,
op den grond. Met moeite kon de boer een
vloek onderdrukken; woedend keek hij den
man aan. Dat was nog juist voldoende voor een
zijner kinderen geweest. De bedelaar scheen
Zeg Charlie, zei hij, Bep had je om 7 uur
verwacht. Ze zei, dat ze dat met je had af
gesproken en toen je niet kwam, vroeg ze mij
even bij je aan te gaan om te zien, of er iets
aan het handje was.
Een half uur later belde Karei aan de woning
van Bep's ouders. Bep deed zelf open.
Waarom ben je niet eerder gekomen?
Och, antwoordde Karei, ik vond.... ik
dacht.
Maar ik zou toch mijn antwoord geven
vanavond? zei Bep.
Ja, zei Karei, maar ik zag je na den wed
strijd nergens en toen dacht ik, dat je
Domme jongen, bloosde Bep. Vanmiddag
om twee uur wist ik nog niet wat ik vanavond
tegen je zeggen zou, maar toen ik merkte, dat
die kwast van 'n George het van je zou win
nen, kon ik het op het veld niet langer uit
houden en ben ik weggeloopen.
Bep, liefste, bedoel je
Natuurlijk bedoel ik dat Charlie. Ik heb
toen gemerkt....
Maar Karei had haar reeds in zijn armen
genomen.
G.
(NADRUK VERBODEN.)
THOMAS K.OM EE MS
kijken! ik heb iets
LOLUG5 UITGEVOMDEM
hiervan niets te bemerken, want dankend gaf
hij hem het glas terug: „Moge God U zegenen
beste man en U de belooning schenken, die ik
U niet geven kan!" Hij vervolgde verfrischt
zijn weg.
Vier dagen later brak er 's avonds een hevig
onweer los; de bliksem flitste en zette de heele
streek in een spookachtig licht; de donder rolde
onheilspellend over de velden; er viel echter
geen regen. De morgen brak aan en het nood
weer werd hoe langer hoe zwakker. Alle ge
vaar was geweken en boer Vinet viel in slaap,
doch schoot weldra wakker door een luid bon
zen op de voordeur. Buiten hoorde hij ver
warde stemmen en, toen hij door het raam
keek, zag hij temidden van een groepje men-
schen den burgemeester, die hem barsch gebood
terstond open te maken. Vlug kleedde hij zich
aan en spoedde zich naar beneden. Groot was
zijn verwondering toen de burgemeester op
hem toetrad en zei: „Vinet, ik moet je arrestee
ren wegens moord op Chérel. „Hij schrok en
werd bleek; vragend keek hij naar de drei
gende gezichten rondom. Zijn aartsvijand Ché
rel vermoord En hij de moordenaar Dat
kon niet, hier moest een vergissing in het spel
zijn. Hij stamelde een paar onverstaanbare
woorden, doch hard viel de burgemeester hem
in de rede: „Zwijg, Vinet! ontkennen baat niet.
Wij weten allen, dat jullie gezworen vijanden
waren, maar zóóiets had ik nooit kunnen den
ken, doch deze man bracht ons het bewijs,"
en hij wees op een man, in het dorp aan ieder
wel bekend. Het was de bezembinder, die ge
heel alleen woonde in een armzalige hut aan
den rand van het bosch. Deze had gezworen,
dat hij dienzelfden nacht den blauwen wagen
gezien had van boer Vinet vlak bij de hoeve
van Chérel. Hij had duidelijk gezien, dat op
de zijkanten de naam stond van de hoeve en
ook hoe eenige minuten later Vinet hard uit
de boerderij kwam geloopen, op den wagen
sprong en in vollen draf wegreed.
Verbaasd luisterde Vinet toe, dan zwaaide hij
woedend zijn armen in de lucht: „Burgemeester,
die man liegt; ik heb de laatste acht dagen den
blauwen wagen niet meer gebruikt." Naden
kend liep de burgemeester naar den wagen
onder het afdak, bukte zich en liet plotseling
een kreet van verrassing hooren; met een arm
beweging wenkte hij de anderen naderbij te
komen. Daarna ging hij naar Vinet toe en
drukte hem de hand: „Het spijt mij, dat wij
zooiets hebben kunnen denken, Vinet. Maar nu
vermoed ik ook te weten wie de moordenaar
is." Dreigend wees hij naar den bezembinder,
die plotseling over zijn geheele lichaam begon
te beven. Het duurde niet lang, of hij had een
volledige bekentenis afgelegd.
De dorstige landlooper had zijn zegenwensch
niet tevergeefs uitgesproken. Toen hij zijn dorst
gelescht had, had hij de rest van het water op
den grond geworpen, vlak bij het groote rad
van den wagen. De dorstige aarde had het
beetje water gretig opgedronken en op dit
kleine stukje vruchtbaarheid was nu welig on
kruid opgeschoten. Frisch en recht stond het
vóór en opzij van het wiel en vormde zóó het
bewijs, dat de wagen niet van zijn plaats ge
weest was.
J.C.
(Nadruk verboden.)
De inspecteur van politie maakte een be
leefde buiging voor de aanwezige gasten.
„Mijne heerenzeide hij, „het is een zeer
onaangename zaak, waarvoor ik hier ontboden
ben. Een kwartier geleden belde uw gastheer,
baron van Oosterbongerd, de politie op, met
de mededeeling, dat hij vanavond in deze ka
mer een buitengewoon kostbaren ring is kwijt
geraakt. De baron had den ring laten zien
aan mr. Rensius, den president van de Kamer
van Koophandel. Daarna legde hij het sieraad
even neder op een tafeltje, teneinde het etui
te gaan halen. Toen hij terugkwam was de
ring verdwenen
Er viel een oogenblik van drukkende stilte.
De gasten keken den inspecteur, en den lan
gen, schralen, zwijgenden man, die met hem
was medegekomen, ernstig aan. Baron Van
Oosterbongerd had zich in een hoek van het
vertrek teruggetrokken, en staarde norsch
voor zich uit.
„De mogelijkheid, dat de ring op den grond
gevallen en ergens in een hoek zou zijn ge
rold" ging de inspecteur voort, „is uitgesloten.
De kamer werd, zooals U weet, van onder tot
boven doorzocht. Voorts heeft geen van de gas
ten ook maar voor één oogenblik de kamer
verlaten. Indien een uwer het sieraad dus
mocht hebben weggenomen, moet het nog in
zijn bezit zijn."
Weder hield de inspecteur een oogenblik op.
Dan vervolgde hij
„U begrijpt, hoe pijnlijk het geval voor den
baron is. Indien hij niet zoo aan den ring, een
kostbaar erfstuk gehecht was, zou hij de
politie niet eens in de zaak gemengd hebben.
Om wille van de rechtvaardigheid mag het on
derzoek immers niet tot enkele der gasten be
perkt blijven. Maar aan den anderen kant be
seft de gastheer zéér goed, hoe krenkend het
voor de meesten uwer moet zijn, om zich aan
een fouilleering aan den lijve te onderwerpen.
Wij willen dan ook deze methode slechts in de
uiterste noodzaak toepassen, en zullen liever
trachten langs psychologisch-experimenteelen
weg den dader te vinden."
Met een hoofdknik wees hij in de richting
van den langen, schralen, zwijgenden man, die
met hem was medegekomen.
„Daarom hebben wij dr. Monfarius, den be
kenden criminalist, gevraagd ons zijn hulp te
verleenen. Dr. Monfarius heeft daartoe een
vernuftig machinetjeden reactiometer, mede
gebracht
Aller oogen richtten zich thans met groote
belangstelling op den langen, schralen man.
Behoedzaam haalde deze den reactiometer uit
het foudraal en plaatste het toestel vóór zich
op tafel. Het apparaat vertoonde aan de voor
zijde een witte schijf, die wel wat op de wij
zerplaat van een klok geleek, en waartegen
zich een naaldvormige wijzer afteekende.
Als de winter komt.Luid knjschend
cirkelden de meeuwen boven de kade van
Plymouth, waar de Schotsche visschers-
booten haar vangst lossen.
Met langzame, eentonige stem begon dr. Mon
farius te spreken.
„Ik heb dit toestel reactiometer genoemd,
omdat het apparaat nauwkeurig de gemoeds
aandoeningen weergeeft van dengene, die zijn
hand op het platform boven de wijzerplaat legt.
Terwijl de persoon, op wien de proefneming
wordt toegepast, deze beweging verricht, is hij
verplicht, mij gedurende twintig seconden
recht in de oogen te zien. Ik stel hem enkele
vragen, en terwijl de persoon-in-kwestie
spreekt, geraakt de naald in schommelende be
weging en teekent met onfeilbare zekerheid de
gemoedsbewegingen aan, waardoor de spre
ker innerlijk beroerd wordt."
De gasten keken elkander met bevreemding
aan. Indien de zaak niet zoo ernstig was, zou
den zij geneigd zijn, aan een grap te denken.
Doch mr. Monfarius scheen niet geneigd,
veel tijd met verdere uitleggingen te ver
spillen.
„Een van de heerenverzocht hij droog en
scherp.
Na een oogenblik aarzelen trad resoluut mr.
Rinsius naar voren en legde zijn hand op het
platform van den reactiometer.
Kort, afgemeten stelde de psycholoog hem en
kele vragenomtrent den ring
omtrent zijn handelingen sinds het tijdstip,
waarop het sieraad verdwenen was.
Rensius antwoordde kalm en rustig.
Toen hij had uitgesproken, opende Monfarius
het kastje van den reactiometer, en haalde ten
strookje papier er uit te voorschijn, waarop al
lerlei strepen, krassen en zigzaglijnen gegrift
stonden. Gedurende eenige oogenblikken be
keek hij het strookje papier vol aandacht.
Dan schudde hij het hoofd.
„De volgendebeval hij.
Eén voor een onderwierpen zich nu de gas
ten aan de proefneming.
Er gebeurde niets bijzonders.
Maar eindelijk, toen no. 6 aan de beurt was
geweest, en Monfarius ook diens strookje pa
pier aan een nauwletend onderzoek had on
derworpen, hief de psycholoog de hand op.
„Dit is de man die den ring gestolen heeft
verklaarde hij op positieven toon. De beschul
digde staarde zijn aanklager met ontsteld®
oogen aan.
„Ik protesteer!" stamelde hij. „Het is schan
delijk".
Doch zonder naar hem te luisteren, wendde
mr. Monfarius zich tot den inspecteur
„Fouilleer dien man beval hij. „U zult den
ring bij hem vinden
Ondanks zijn verontwaardigde protesten
werd de beschuldigde naar een zijkamer ge
leid. De gasten in het vertrek waar het experi
ment had plaats gevonden, wachtten in druk
kende spanning.
Er verliepen tien minuteneen kwar
tierEindelijk kwam de inspecteur met
den beschuldigde terug. Zijn gezicht stond ern
stig en zorgelijk.
„Niets gevondenverklaarde hij.
Dr. Monfarius hief nijdig de hand op.
„Onmogelijk
Doch thans liet de beschuldigde den psycho
loog niet langer aan het woord.
De oogen van den man, die van den diefstal
verdacht was, fonkelden in heftige woede.
„Kwakzalverhoonde hij. ,,'t Is een onge
hoord schandaal, dat de politie een kwakzal
ver te hulp roept, om een man, die een eer
vollen naam draagt, te beleedigen en in het
bijzijn van al zijn kennissen als een dief te
brandmerken
Alle gasten namen de partij van den valsch-
beschuldigden man op. Er volgde een heftige
woordenwisseling, waaraan mr. Rensius een
einde maakte door voor te stellen
„Nu de heer Van Brakelstein zich aan de
vernedering van een fouilleering heeft moeten
onderwerpen, acht ik het een eisch van bil
lijkheid, dat ook alle overige gasten over een
kam geschoren worden. Gelijke monniken,
gelijke kappen
Daar de anderen de rechtvaardigheid van dit
voorstel inzagen, onderwierpen zij zich allen
beurt om beurt aan een fouilleering.
De ring werd echter bij niemand gevonden
De verdwijning van het sieraad was en bleef
een raadsel.
Met samengeknepen lippen trad mr. Monfa
rius nu op den onschuldig-verdachte Van
Brakelstein toe.
„Mijn reactiometer heeft tot dusverre nog
nimmer gefaald" zeide hij, „maar ik moet nu
wel aannemen, dat het toestel ditmaal een ver
gissing begaan heeft. Ik bied U mijn veront
schuldigingen aan
Van Brakelstein haalde de schouders op.
„De vergissing was voor mij wel het aller
onaangenaamst zeide hij scherp. „U is mij
dan ook een genoegdoening schuldigTot
vergoeding van den mij aangedanen hoon, ver
lang ik, dat U mij den reactiometer afstaat. Ik
wil niet, dat ook andere onschuldige lieden
daarvan het slachtoffer worden."
Mr. Monfarius keek den spreker aarzelend
aan.
„Het is voor mij een zeer kostbaar toestel"
zeide hij. Ik heb er jarenlang aan gewerkt t"
Doch nu viel opeens de inspecteur van po
litie hem in de rede.
„Laat mij het toestel nog eens zienver
zocht hij.
De psycholoog gaf het hem en de inspecteur
bekeek het nauwkeurig.
Na een oogenblik slaakte hij een kreet van
triomf.
„Houdt dien man vastbeval hij, op Van
Brakelstein wijzende. En dan
„De reactiometer heeft ook ditmaal niet ge
faald, mijne heerenVan Brakelstein is wel
degelijk de dief. Maartoen hij de hand
op het platform legde, liet hij heel handig den
ring in een vakje van het toestel glijden. Van
daar, dat hij zoo gaarne den reactiometer in
zijn bezit wilde hebbenJ. D.
INADRUK VERBODEN.l
