KERK EN FILM. „Tusschen twee Oceanen". ZATERDAG 12 MAART 1938 DE OPSTANDIGE VROUW' SARATOGA". „DE WEG NAAR RIO". „TARZAN'S WRAAK". mmmsmmmmm Katharine Hepburn als Engelsche feministe. w Een interessant artikel van het Engelsche hlad „Film Weekly". Jean Harlon's zwanenzang. Een film van Robert Siodmak. ERNST BEHMER. f Een film over den groei van Noord-Amerika. banJf f' Waar hij ^ch zelf zijn Weg m°Ct uanen temidden van de grootste gevaren. De zooveelste oermensch. NATUURGEHEIMEN DEN BALKAN". VAN Opgenomen door Jan P. Strijbos. A e 7-99- Katharine Hepburn krijgt in deze film, waarvan de titel luidt „A Woman rebels", heel wat op te knappen. Zij heeft eerst het bakvischje Pamela Thistlewaite te spelen, dat zich maar nauwelijks kan schikken on der het strenge regime van haar vader, die meer een voogd dan een ware vader is. Moe der is gestorven en zoo weet zij nergens een plek, waar zij haar hart kan uitstorten. Haar zusje wordt zoo haar zielsvriendin. Deze is echter van een geheel ander karakter en komt door tusschenkomst van haar vader aan een goeden levensgezel, van wien zij veel houdt. Het is een marine-officier, met wien zij naar Malta vertrekt. Pamela wordt het slachtoffer van een zelfzuchtig man, die eerst later bekent getrouwd te zijn. Om het gevolg van deze korte liefdesverhouding ver laat Pamela Engeland om bij haar zuster een toevlucht te zoeken. Het geluk van deze is van korten uur. Nog voor de geboorte van haar kind krijgt haar man aan boord een on geluk. De tijding hiervan wordt voor de a.s. moeder noodlottig. Pamela keest na eenigen tijd naar Engeland terug met haar eigen kind, dat zij laat doorgaan voor het kind ha- rer zuster. Zij heeft inmiddels kennis gekre gen aan een jong diplomaat, die haar gaarne zijn vrouw zou willen maken. Om voor hem onverklaarbare redenen weigert zij echter, bevreesd, dat te eeniger tijd het geheim van haar kind openbaar mocht worden. In Lon den tracht zij dan zelfstandig een bestaan te vinden, wat haar na heel veel teleurstellin gen gelukt. Zij wordt redactrice van een da meskroniek. Haar succesvolle carrière be gint echter pas, nadat zij, eerst tot groote consternatie van den uitgever, een artikel heeft geschreven over de wreede houding van de wereld tegenover de ongehuwde moeder. Zoo gaan de jaren voorbij voor deze vrouw, op wie nog steeds de geduldige vriend blijft wachten. Als haar dochter achttien jaar is geworden en zelve ook weer het leven in Herbert Marshall en Katherina Hepburn in ,A Woman rebels („De opstandige vrouw"). zal gaan, geeft zij haar vriend te verstaan, dat zij nu wellicht het reeds zoo dikwijls ge dane aanzoek kan aanvaarden. Doch dan gebeurt er weer iets heel noodlottigs. Haar dochter wordt namelijk verliefd op den zoon van hem, die haar vader is. Pamela weet te verhinderen, dat deze verhouding doorgaat, zonder dat aan het meisje het geheim van haar geboorte behoeft te worden onthuld. Doch dit brengt haar van den anderen kant in zeer groote moeilijkheden. Na een ge ruchtmakend proces lijkt de kans, dat zij nog ooit zelf het huwelijksgeluk zal smaken, steeds moeilijker. Maar Thomas Lane, haar vriend heeft' alls begrepen, heeft zelf net meisje ingelicht en dan na twintig jaar krijgt de „opstandige vröuw" eindelijk het geluk, dat menschelijkerwijs niet voor haar scheen weggelegd. Katharine Hepburn heeft in deze rol van Pamela Thistlewaite een figuur uit te beel den gekregen, welke haar eigen persoonlijk- Het interieur van de „Lambeth Missionwaar films van religieuzen aard ivorden vertoond. Men lette op de preekstoel ter zijde van het tooneel. heid goed ligt. Een sterk karakter, dat zijn zwakke momenten, zijn oogenblikken van verteedering kent, doch grootendeels zelf den loop van het leven wil bepalen. Zij kreeg daarbij echter ook een rol, welke in een omstandig levensverhaal zoo veel heeft te doen, dat er nauwelijks gelegenheid over blijft, om op het witte doek te laten zien, wie zij eigenlijk is. De verschillende lotge vallen worden meestentijds maar heel sche matisch aangeduid, juist lang genoeg om den draad van het erg sentimenteele verhaal vast te houden. Zij laat den indruk achter van een arme opgejaagde vrouw, wier moei lijke leven, wier strijd en offers niet noodig waren geweest, als een vader wat meer hart voor zijn kinderen had bezeten. Het scenario doet sterk vermoeden het uit treksel te zijn van een heele dikken roman, een roman, die speelt in de vorige eeuw en ook van den geest van dien tijd is doortrok ken. Een heldenfiguur is deze strijdster voor meer rechten voor de vrouw niet geworden en in den grond is de film dan ook niet fe ministisch van aard geworden, al preten deert zij dan ook het leven van een der pio niersters uit deze beweging te schilderen. Alle overige figuren in de film, ook die van Thomas Lane, welke door Herbert Mars hall wordt vertolkt, glijden als schaduwen voorbij. Katharine Hepburn lijkt de eenigste te zijn die gelooft in hetgeen zij speelt. Slechts in het wat rustige begin van de film zi«i de personen iets scherper geteekend waardoor figuren als Flora Thistlewaite (Elisabeth Allan) en als de vader (Donald Crisp) op dÜn toeschouwer eenigen indruk kunnen maken. Heel eigenaardig is de soms abrupte overgang in tragischen en komi- schen verhaaltrant. De film, welke streng voorbehoud voor volwassenen eischt, loopt déze week in het Rotterdamsehe Studiotheatei. Ook in niet-Katholieke kringen heeft de Katholieke actie voor de goede film, zooals deze overal op de wereld ontwikkeld wordt, de belangstelling getrokken van velen. Het Engelsche weekblad „Film Weekly", dat zich doorgaans door een gezond en objectief oordeel in filmaangelegenheden onderscheidt en niet meedoet aan overdre ven verheerlijking van alles wat met de film samenhangt, bracht een uitvoerig arti kel, waarin het zijn lezers de kwestie uit eenzette. Na er de aandacht op te hebben gevestigd, dat de Kerk er op uit is, ook aandeel te nemen in de productie van de films, naast een algemeen toezicht, wijst het er op, dat de Katholieke Kerk zich met energie op de film heeft geworpen, als middel tot propa ganda van haar ideeën, speciaal onder de jeugd. Het is de Katholieke Kerk geweest, met haar ontzagwekkende massa van drie hon derd millioen geloovigen, aldus „Film Week ly", die vier jaar geleden onvervaard den strijd inzette en direct prachtige resultaten wist te boeken. Eerst werd het plan de cam pagne uitgestippeld. Kardinaal Pacelli zette als woordvoerder van den Paus de gedachten van Zijne Hei ligheid over de kwestie als volgt uiteen: „De Katholieken van heel de wereld heb ben den plicht, zich ernstig met het filmpro bleem bezig te houden. De belangrijkheid van dit probleem groeit met den dag en mag door hen geen oogenblik uit het oog wor den verloren. De bioscoop wordt heden ten dage mach tiger dan de pers. Het is immers een feit, dat bepaalde films door millioenen toeschou wers worden gezien. Zijne Heiligheid wenscht nog eens den nadruk te leggen op de urgentie van het apostolaat van de film, dit machtige, moderne wapen en middel ter beïnvloeding der moreele opvoeding van het volk. De ontdekkingen der wétenschap zijn geschenken van God, die voor Diens glorie en de uitbreiding van Zijn Koninkrijk moe ten worden benut". Deze trompetstoot, zoo vervolgt het Engel sche blad, werd gevolgd, door een interes sante en indrukwekkende campagne. De Kerk zag in, dat de film steeds indecenter werd en betreurde het noodlottige effect, dat dit verschijnsel speciaal op de jeugd had. Talrijke protest- en boycotcampagnes werden speciaal in Amerika door tal van Protestantsche secten op touw gezet. Ze sorteerden geen van alle eenig effect, waren fatale mislukkingen. Maar toen de Paus gesproken had, ge beurde er iets. Er kwam een boycot op groote schaal en voor de bioscopen werd zelfs gepost. Het aantal bezoekers vermin derde onrustbarend. Campagnes in de bladen en talooze brieven brachten Hollywood da nig onder den indruk. Meer dan dertig mil lioen Amerikaansche Katholieken waren te wapen geroepen. En toen sloten de Protestanten zich bij hen aan. Een leider der Methodisten, bisschop Ernest Lynn Waldorf van Chicago erkende het; „Ik beschouw de campagne voor goede films als een der voornaamste bewegingen van dezen tijd. De Katholieke Kerk is ons hier een heel stuk vooruit." Nadat de Katholieken hun macht hadden doen gevoelen, maakten ze zich op, ook zeg genschap, direct of indirect, over de pro ductie te krijgen. Ze tastten als het waie het kwaad bij den wortel aan. Joseph Breen werd als filmcensor aange steld en deze Katholiek oefent nog steeds een zij het dan ruim toezicht op Hollywood. Hij is er steeds op uit, Hollywood tot bezadigd heid aan te manen. (Men diene hier overi gens in het oog te houden, dat hij niet offi cieel door een kerkelijke autoriteit is aange steld en zijn oordeel dan ook in geenen dee.e als representatief voor de Katholieke opinie mag worden aangemerkt. Dit blijkt trouwens ook uit heel wat, dat door Hollywood wordt afgeleverd en een principiëele critiek niet kan weerstaan. Het Engelsche weekblad acht de benoeming van een Katholiek tot film- censor vanwege de industrie echter al een groot succes, hetgeen het inderdaad ook is, al bevredigt'het ons nog in geenen deele. Red. Maasbode). In Engeland werd eveneens een Katholiek als filmcensor aangesteld. En in het geval van Lord Tyrell gaat het om een officiëele benoeming. Deze immers staat aan het hoofd van de British Board of Film Censors. „Film Weekly" acht ook deze benoeming veelbe- teekenend. En in menige film uit Hollywood zag men de opvattingen van de Kerk gerespecteerd of zelfs weerspiegeld. De Kerk als een toevlucht voor de armen, de misdeelden en de wan- hopigèn naar den geest werd in Hollywood- sche films naar behooren erkend. De filmtsaar, Will Hays, evenals Breen in dienst der filmindustrie, maakte een reis naar Italië en vroeg daar om een audiëntie bij den Paus, welke hem welwillend werd toegestaan. De Heilige Vader liet zich tegenover hem waardeerend over den nieuwen koers uit, de hoop uitsprekend, dat men in Hollywood op den ingeslagen weg zou voortgaan. „Film Weekly" gaat vervolgens na, hoe zeer de Kerk ook buiten Amerika de oor zaak was, dat er films gemaakt werden, waarin Haar idealen werden uitgebeeld. Het blad somt een reeks van dergelijke films op, er de aandacht op vestigend, dat momenteel in de Vereenigde Staten ver schillende films, welke het kloosterleven in beeld brengen en in Frankrijk werden ge maakt, overal grooten bijval vinden. Wat het aandeel der Katholieken betreft, vermeldt het de nieuwe Fransche film, waarin kardinaal Verdier, aartsbisschop van Parijs, zich verwaardigd heeft, op te treden. Wat Hollywood aangaat, daar heeft men plannen voor het verfilmen van de reizen van den H. Paulus, van het leven van Sint Franciscus van Assisië en van dat van Paus Gregorius den Groote. Het blad gaat ten slotte iets te ver in zijn veronderstelling, dat eerlang in de kerken films zulen worden vertoond en deze aldus de bioscopen zullen leegpompen. Maar in derdaad gaat onder instigatie van de Katho- liekek Kerk vooral de religieuze film een groote toekomst tegemoet. En hij voegde hem en den omstanders lachend toe „alstublieft, mijne heeren, ik ben nooit filmster geweest, maar ik weet, hoe ik me als kardinaal moet bewegen..,." heeft namelijk in Europa gereisd, heeft daar de Europeesche cultuur leeren bewonderen en heeft een afschuw gekregen van alles, wat met paardenrennen en wedden te ma ken heeft. Tenslotte wondt zij _^ter op den hard- nekkigen bookmaker verliefd en laat haar idealen varen, om haar verdere leven te slijten aan de zijde van den man, die van het wedden op de paardenrennen leeft. Zeer verheffend is het verhaal derhalve niet, maar daarentegen wel echt Ameri- kaansch, terwijl het tevens Jean Harlow en Clark Gable gelegenheid biedt tot spranke lend spel. „Saratoga" wordt deze week vertoond te Rotterdam in Capitol en City, doch de film dient voorbehouden te blijven voor personen boven de 18 jaar. Lang heeft men in Hollywood geaarzeld, of men „Saratoga", de film, waaraan Jean Harlow medewerkte, toen de wreede dood haar den 7den Juni 1937 uit het leven weg rukte op den jeugdigen leeftijd van 27 jaar te voltooien en in omloop te brengen. Dat men het ten slotte deed, geschiedde deels met de bedoeling, haar met deze film tege lijk de laatste eer te bewijzen. Verscheidene scenes der film moesten, nadat eenmaal besloten was, de film af te maken, door een „doublé" gespeeld worden (hetgeen overigens heel knap is gedaan), terwijl een deel van het scenario gewijzigd werd. Hoewel de film daardoor op verschil lende plaatsen aan realiteit inboette, is zij toch een goede herinnering aan Jean Harlow geworden, in zooverre zij hier en daar iets het zien van die frischheir en dien spranke lenden geest, die deze filmactrice een schoo- ne toekomst deden tegemoetgaan. Toch is „Saratoga" lang niet de beste film in welke Jean Harlow in haar korte, maar werkzame leven heeft gespeeld en kan niet vergeleken worden met films als „Libelled Lady" of „Blonde Bombshell", welke haar beroemd hebben gemaakt. Maar eerlijk heidshalve dient hieraan te worden toege voegd, dat de actrice voldoende van haar talenten laat zien, om ons er aan te herin neren, dat we met haar een der meest vitale en aantrekkelijke persoonlijkheden van het witte doek hebben verloren. De achtergrond, voor deze film, waaraan zij tevens haar naam ontleend heeft, is het Amerikaansche Derby of Longchamps: Sa ratoga, terwijl de coulissen bestaan uit ren paarden, bookmakers en meer of minder rijke jongelui, die geen raad schijnen te weten met hun dollars en ze daarom maar met het wedden op verliezende paarden ver gokken. De intrigue, waarom „Saratoga" draait bestaat hierin, dat een bookmaker (Clark Gable) alles in het werk stelt, om een rijken jongeman, die verloofd is met de dochter (Jean Harlow) van een met hem bevrien den renstal-eigenaar, over te halen weer aan het wedden te gaana, terwijl Jean Harlow dat juist tracht te verhinderen. Jean Harlow De bekende Fransche journalist Albert Londres heeft zich indertijd naam verwor ven door zijn reportage van den handel in blanke slavinnen tusschen Europa en Zuid- Amerika. In „De weg naar Rio" wordt thans door de film een relaas gegeven van de manier, waarop de slavenhandelaars te werk gaan. Ze engageeren onervaren meisjes als danseressen in een cabaret. Daar wordt hun verteld, dat ze voor een tour naar Zuid- Amerika zijn geëngageerd en in de groote stad Rio de Janeiro zullen optreden. In wer kelijkheid worden ze dan in handen ge speeld van minderwaardige individuen en zijn ze voorbestemd, de etablissementen van vermaak te bevolken. Wanneer de betreffende commissie van den Volkenbond, die zich sinds lang met het probleem bezig houdt, eens een rapport zou publiceeren, dat wat minder ambtelijk was en men zou er dan een film met een duidelijke strekking van maken, kreeg men wel een heel ander beeld dan door hetgeen Robert Siodmak heeft verfilmd. Hij is er op uit geweest, een zoo spannend mogelijk verhaal samen te stellen. En in dit verhaal is het probleem met al zijn aspec ten vrijwel op den achtergrond gedrongen ten behoeve van dramatische conflicten, waartoe de handel in blanke slavinnen lang niet de eenige mogelijkheid biedt. Eigenlijk draait de geschiedenis om de wraak van een slavenhandelaar op een col lega. Wat dit betreft toont de film aan, dat in dit verfoeilijke bedrijf ten slotte de een de ander verslindt en alle deelnemers vroe ger of later aan de wrekende gerechtigheid ten prooi vallen. In zooverre kan men eenigszins vrede hebben met dit drama van haat en wraakzucht. En ook omdat er een niet al te overvloedig gebruik is gemaakt van het milieu en er over het algemeen een zekere reserve in acht genomen werd, is er geen reden om de film niet toelaatbaar voor volwassenen te achten. Ze zal echter toch meer een ontspanning blijven voor hen, die in dergelijke melo drama's behagen vinden. Dan dient te wor den erkend, dat Robert Siodmak hun in de gelegenheid stelt, te kijken naar een tech nisch goede film, die wat tempo en dialoog betreft, eerder Amerikaansch is dan Fransch. Trouwens, een dergelijke film, alhoewel in Frankrijk gemaakt, heeft onwillekeurig een internationaal cachet. Ze vangt aan te Barcelona, waar zich de centrale der handelaars bevindt. Daar heeft de leider van de bende een meisje naar Rio gestuurd, dat het hart van zijn voornaam- sten handlanger gewonnen had. Deze be sluit wraak te nemen en hij knoopt betrek kingen aan met de dochter van z'n chef. Deze houdt het jonge meisje verre van z'n sinister bedrijf. Door z'n te groote streng heid drijft hij haar naar den wraakzuchtige toe en deze weet het te bewerkstelligen, dat ze onder een valschen naam met een groepje dansmeisjes naar Rio scheep gaat, haar ongeluk tegemoet. Inmiddels blijkt een journaliste zich als dansmeisje te hebben ingedrongen. En haar pad wordt gekruist door een jongen journa list, evenals zij op zoek naar sensationeele copy. Na heel wat verwikkelingen wordt de bende, waar de politie reeds lang achter aan zat, ontmaskerd. Er wordt in de film vlot gespeeld en vaak is de dialoog heel aardig. Vooral de concur- reerende reporters, die tegen het einde el kaar natuurlijk vinden, geven menige aar dige scène ten beste. Robert Siodmak heeft er met zijn be schaafde regie een knap stuk werk mee ge leverd, waarvan men intusschen zou wen- schen, dat het aan een verheffender gegeven ten koste was gelegd. „De weg naar Rio" draait deze week te Rotterdam in het Thalia-theater. In het bijprogramma gaat een interessante documentaire van het Amerikaansche bur gerlijke vliegwezen. Een van de oudere garde, maar die nog steeds zijn plaats had weten te bewaren, is aan de Duitsche film- en tooneelwereld ont vallen: Ernst Behmer, een karakterspeler die reeds in 1909 zijn eerste filmrol speelde. Hij was in 1875 te Koningsbergen als zoon van een ingenieur geboren. De laatste films, waarin hij meespeelde waren: „Das Grosze Abenteuer", „Die einst im Mai" en „Ver- klungene Melodie", welke laatste daags voor zijn dood haar première beleefde. Marie Bell en Fernandel in „Un Carnet de bal" („Balboekje"), welke deze wee\ loopt in het huxor Theater tg Botterdam. waaruit men meer leert van de levende werkelijkheid, dan uit langdurige verhan delingen. „Tusschen twee oceanen" is een film, die wij personen boven achttien jaar met graag te aanbevelen. J°el Mc Crea en Frances Dee in „Welh Cargo" („Tusschen twee Oceanen"), Paramount heeft met deze film, waarmede e firma yeel kostbaarder voor den dag komt, dan zij in langen tijd deed, weer eens beroomd6 genre der historische, pische films ter hand genomen De geschie- onderwern ^^^-AmerTka Teverf weer het het zich n ^3n verbaal en al ontwikkelt langzame^ Vol®ens een schema, dat wij ÏnTnand terdege hebben leeren ken- Wmit A 13 daarom niet minder boe,end" de geschiedenis van Amerika is een J°ël McCrea in „Wells Cargo". verha^u^6^'1 av°nturenboek, zooals ook het De deze film weer bewijst. is hier s van Amerika's ®roei nu de firm satnengevat in de geschiedenis van van r Vells Fargo, de Amerikaansche in i<Mnnd Loos. Als het verhaal begint, zijn nog slechts enkele oostelijke en bevolkt, daarachter strekt zich het onmetelijke, verlaten westen uit. Nu is het cWh^ Wells> wiens firma bodediensten on- beg °U(?t bisschen New York en Buffalo, die ontsi'1? dat ln weinige jaren het westen zal or ff Z'd worden en dat er dus behoefte ter land if1 aan verbindingen met het ach- hand amsay McKay is Well's rechter- zorg 'erf1 ?00rier, die één lijfspreuk kent: hetgppn I kornen. En McKay komt overal, liik rCl Wat zeggen wil in een onmete- teven van dezen man volgt de film nu op den voet en daarmede raken wij verzeild te midden van de opwindendste avonturen, zooals alleen die legendarische voortrekkers uit het verre westen ze hebben meegemaakt. Het particuliere leven van Mac Kay wordt in de film natuurlijk niet vergeten. Hij ont- ^t. Louis de dochter van, een pels- an e aar, trouwt met haar en vestigt zich waaruit California? van Per postwagen die overland-express twintig dagen met en oceanen m brengt. Op het 'laaftverbindt, tot stand terwille van Ram V6rgeet de film zelfs terie, die zh aan hV" 2ijn ™uw de his- °°rlog tusschen do vertellen is. Want de bjke staten, brengf0^6^6 en de Zuide~ tusschen de oohfr scheiding teweeg zuidelijke eheden' De vrouw is een dent Lincoln man is de zaak van presi- dwars door h .Sedaan en organiseert groote goudt vijandelijke gebied heen °m de kas ?anjPorten, die moeten dienen sterken. jeiJ n e noordelijke legers te ver- nergens and n slot houdt de film zich de hereenirr-eiS meer mee bezig, dan met "a aan ja»?" Kay en zijn vrouw, daar (0cj. a*)§e scheiding. Maar men kan blo Kav do 6 mee bebben, omdat voor gestreden f ™aatfchaPPelijke strijd dan ook ten over a 11 en Eargo heeft haar net te oen stut- 6 ften uitgebreid en Amerika keling, seider gekomen in zijn ontwik- E>at ig i-iivi- Frank Lioyd f"!06 van een film, die door Men beleft Sro°t elan in scène is ge- maar de film ft er spannende avonturen, de „couleur locale»0!,.110® interessanter om die zij schildert/6 dle zij geeft, de zeden, ons voor 00gen "ieilschentypen, die zij wijze waarop de°orte de uitmuntendé zich m koortsachtig treft van die ruiee wereld Van ontwfkkeSé is het leven van deze !de ontwikkeling menschen, die de eerstelers, van deJ schen het oosten en het w bidingen tus- brengen het symbool. En het^611 tot stand compositorische verdienste Va 18 een groote dat zij niet alleen het leven 1 ze film Ramsay Mc Kay en enkele zien van personeh, maar dat zij het verh^ ho°fd- tusschen deze levens en het bestaa d legt wemelende, bonte volksmassa, die*1 Vatl die jaren de United States uitmaakten"1 die voortstuwden in hun onweerstand Ze groei. Dit suggereert Frank Lloyd ei> stekend in deze film, die met al het ra«bit- ment gemaakt is, waarover de Hollywnd üche industrie heeft te beschikken. yWo°d- Het is een groot kijkstuk geworden, maar het is ook op menig moment een leerfilm We zijn den tel ten aanzien van het aan tal Tarzan's kwijt. Maar het doet er niet toe, wte het eigenlijk is, of hij nu in het dage- lijksche leven bij den burgerlijken stand staat ingeschreven als Buster Crabbe, Johnny Weissmüller of hoe dan ook. Ditmaal is het Glenn Morris, maar ook dit doet er niet toe. Hij personifieert de ideale schepping van Tarzan, den stadsmensch, die het stof der boulevards van zijn voeten schudt en zich langs lanen door de bosschen voortbeweegt, alsmaar er op uit. ongelukkige en wreedelijk vervolgde meisjes van allerlei perijkelen te redden En wat heeft de schrijver der fameu ze Tarzan-verhalen al niet in dit personage vereenigd. De aloude ridderromantiek werd er door in onze moderne, gemechaniseerde wereld neergezet en de zucht van alles, wat zich door kantoor- en werkuren met kwel lende ketenen gekluisterd voelt en verlangt naar vrijheid en onbegrensde verten, naar avontuur en naar het wonder, werd losge laten in de onstuimigheid van dezen natuur- mensch, die met zijn formidabele kracht alles verplettert, wat hem op oneerlijke wijze in den weg komt. En hoe gebeurt dit alles. Er waait door de vaak zoo muffe bioscoop de frischheid van klaterende bronnen, wuivende palmen en rustieke vijvers, waarin Tarzan zich samen met het zwemwonder Glesnor Holm in para dijselijke onschuld vermaakt. Waarlijk, hier verfrischt de film, omdat ze een beroep doet op de goede instincten in den mensch en hem uitnoodigt, zich te vermoeien in de sehoone natuur, temidden van het gedierte des velds. Maar helaas, toch wordt de illusie wree delijk verstoord, want over een wankele brug woont een tyrannieke pasja, die het op Meanor heeft gemunt en haar zelfs in zijn macht weet te krijgen. Ze werpt hem echter het haar aangeboden glas wijn in het sata nische gezicht, omdat ze achter de sierpal- men haar redder Tarzan heeft ontdekt, die haar dan ook prompt in veilige haven voert en haar veilig aflevert aan haar onvoorzich tige ouders. Deze hadden uit sensatiezucht een jachtexpeditie door het hartje van Afrika ondernomen en zich niet ontzien, hun aar dige dochter aan alle mogelijke gevaren bloot te stellen. Het gevolg is dan ook, dat ze zich erg ondankbaar toont en zich voor goed onder Tarzan's veilige hoede stelt. Al dus eindigt de film, die voor volwassenen toelaatbaar is. Ze draait deze week te Rot terdam in het Thalia Theater, waar reeds voor de eerste voorstelling een groot aantal bewonderaars van Tarzan opgekomen was. En deze bewonderaars bleken uit alle ran gen en standen te zijn gerecruteerd, hetgeen wel bewijst, dat deze uitzonderlijke film persoonlijkheid een veelzijdige suggestie uit oefent.... A. A. De bekende natuurkenner Jan P. Strijbos is naar de Dobroedsja en de Donau-delta geweest, enkele nog bijna onbekende hoek jes van het interessante Roemenië. Het we melt daar nog van vogels, die elders in Europa al lang niet meer voorkomen en hier en daar kan men er ware oerwouden aantreffen. In de Donau-delta bevinden zich uitgestrekte moerassen, met een heel bij zondere dierenwereld, waarin vooral de vogels Strijbos' aandacht trokken. Hij heeft ze met de filmcamera bespion- neerd en talrijke aardige momenten op het celluloid vastgelegd. Keizerarend en Man- telgier, roofvogels, die men niet meer in Europa zou vermoeden, heerschen in al hun majesteit in de bosschen van de Transsyi- vaansche Alpen in de Woud-Karphathen. Gedierte van allerlei aard werd in zijn doen en laten bekeken en zoo ontstond een boeiende film, waarvan de natuurliefhebber veel plezier beleeft. Vooral de Donau-delta blijkt een roman tisch oord te zijn. Daar zijn de moerassen, de rivierarmen en de meertjes in gestadige beweging. De grond is overal met hoog riet begroeid en drijvende eilanden geven tel kens een ander aanzicht aan het landschap. In deze wisselende wereld is een dieren- maatschappij gevestigd, waarop men niet uitgekeken komt. Strijbos heeft er dan ook naar hartelust gefilmd, ten spijt van de groote moeilijkheden, die het terrein op leverde. In smalle bootjes wist hij en zijn makkers de meest afgelegen plaatsen te be reiken. Zoo belandden ze ook in een weinige broedplaatsen van pelikanen in ons wereld deel. De film wordt gedraaid met een toelieh- teg van den heer Strijbos, die pakkend van ervaringen weet te vertellen. Ze wordt ftendagochtend te Rotterdam om twaalf uur °t Lumière Theater vertoond.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Nieuwe Schiedamsche Courant | 1938 | | pagina 1