KERK EN FILM.
„Tusschen twee
Oceanen".
ZATERDAG 12 MAART 1938
DE OPSTANDIGE
VROUW'
SARATOGA".
„DE WEG NAAR RIO".
„TARZAN'S WRAAK".
mmmsmmmmm
Katharine Hepburn als Engelsche
feministe.
w
Een interessant artikel van
het Engelsche hlad
„Film Weekly".
Jean Harlon's zwanenzang.
Een film van Robert
Siodmak.
ERNST BEHMER. f
Een film over den groei van
Noord-Amerika.
banJf f' Waar hij ^ch zelf zijn Weg m°Ct
uanen temidden van de grootste gevaren.
De zooveelste oermensch.
NATUURGEHEIMEN
DEN BALKAN".
VAN
Opgenomen door Jan P. Strijbos.
A e
7-99-
Katharine Hepburn krijgt in deze film,
waarvan de titel luidt „A Woman rebels",
heel wat op te knappen. Zij heeft eerst het
bakvischje Pamela Thistlewaite te spelen,
dat zich maar nauwelijks kan schikken on
der het strenge regime van haar vader, die
meer een voogd dan een ware vader is. Moe
der is gestorven en zoo weet zij nergens een
plek, waar zij haar hart kan uitstorten. Haar
zusje wordt zoo haar zielsvriendin. Deze is
echter van een geheel ander karakter en
komt door tusschenkomst van haar vader
aan een goeden levensgezel, van wien zij
veel houdt. Het is een marine-officier, met
wien zij naar Malta vertrekt. Pamela wordt
het slachtoffer van een zelfzuchtig man, die
eerst later bekent getrouwd te zijn. Om het
gevolg van deze korte liefdesverhouding ver
laat Pamela Engeland om bij haar zuster
een toevlucht te zoeken. Het geluk van deze
is van korten uur. Nog voor de geboorte van
haar kind krijgt haar man aan boord een on
geluk. De tijding hiervan wordt voor de a.s.
moeder noodlottig. Pamela keest na eenigen
tijd naar Engeland terug met haar eigen
kind, dat zij laat doorgaan voor het kind ha-
rer zuster. Zij heeft inmiddels kennis gekre
gen aan een jong diplomaat, die haar gaarne
zijn vrouw zou willen maken. Om voor hem
onverklaarbare redenen weigert zij echter,
bevreesd, dat te eeniger tijd het geheim van
haar kind openbaar mocht worden. In Lon
den tracht zij dan zelfstandig een bestaan te
vinden, wat haar na heel veel teleurstellin
gen gelukt. Zij wordt redactrice van een da
meskroniek. Haar succesvolle carrière be
gint echter pas, nadat zij, eerst tot groote
consternatie van den uitgever, een artikel
heeft geschreven over de wreede houding
van de wereld tegenover de ongehuwde
moeder. Zoo gaan de jaren voorbij voor deze
vrouw, op wie nog steeds de geduldige vriend
blijft wachten. Als haar dochter achttien jaar
is geworden en zelve ook weer het leven in
Herbert Marshall en Katherina Hepburn in ,A Woman rebels
(„De opstandige vrouw").
zal gaan, geeft zij haar vriend te verstaan,
dat zij nu wellicht het reeds zoo dikwijls ge
dane aanzoek kan aanvaarden. Doch dan
gebeurt er weer iets heel noodlottigs. Haar
dochter wordt namelijk verliefd op den zoon
van hem, die haar vader is. Pamela weet te
verhinderen, dat deze verhouding doorgaat,
zonder dat aan het meisje het geheim van
haar geboorte behoeft te worden onthuld.
Doch dit brengt haar van den anderen kant
in zeer groote moeilijkheden. Na een ge
ruchtmakend proces lijkt de kans, dat zij
nog ooit zelf het huwelijksgeluk zal smaken,
steeds moeilijker. Maar Thomas Lane, haar
vriend heeft' alls begrepen, heeft zelf net
meisje ingelicht en dan na twintig jaar
krijgt de „opstandige vröuw" eindelijk het
geluk, dat menschelijkerwijs niet voor haar
scheen weggelegd.
Katharine Hepburn heeft in deze rol van
Pamela Thistlewaite een figuur uit te beel
den gekregen, welke haar eigen persoonlijk-
Het interieur van de „Lambeth Missionwaar films van religieuzen aard
ivorden vertoond. Men lette op de preekstoel ter zijde van het tooneel.
heid goed ligt. Een sterk karakter, dat zijn
zwakke momenten, zijn oogenblikken van
verteedering kent, doch grootendeels zelf
den loop van het leven wil bepalen. Zij kreeg
daarbij echter ook een rol, welke in een
omstandig levensverhaal zoo veel heeft te
doen, dat er nauwelijks gelegenheid over
blijft, om op het witte doek te laten zien,
wie zij eigenlijk is. De verschillende lotge
vallen worden meestentijds maar heel sche
matisch aangeduid, juist lang genoeg om
den draad van het erg sentimenteele verhaal
vast te houden. Zij laat den indruk achter
van een arme opgejaagde vrouw, wier moei
lijke leven, wier strijd en offers niet noodig
waren geweest, als een vader wat meer hart
voor zijn kinderen had bezeten.
Het scenario doet sterk vermoeden het uit
treksel te zijn van een heele dikken roman,
een roman, die speelt in de vorige eeuw en
ook van den geest van dien tijd is doortrok
ken. Een heldenfiguur is deze strijdster voor
meer rechten voor de vrouw niet geworden
en in den grond is de film dan ook niet fe
ministisch van aard geworden, al preten
deert zij dan ook het leven van een der pio
niersters uit deze beweging te schilderen.
Alle overige figuren in de film, ook die
van Thomas Lane, welke door Herbert Mars
hall wordt vertolkt, glijden als schaduwen
voorbij.
Katharine Hepburn lijkt de eenigste te zijn
die gelooft in hetgeen zij speelt.
Slechts in het wat rustige begin van de
film zi«i de personen iets scherper geteekend
waardoor figuren als Flora Thistlewaite
(Elisabeth Allan) en als de vader (Donald
Crisp) op dÜn toeschouwer eenigen indruk
kunnen maken. Heel eigenaardig is de soms
abrupte overgang in tragischen en komi-
schen verhaaltrant.
De film, welke streng voorbehoud voor
volwassenen eischt, loopt déze week in het
Rotterdamsehe Studiotheatei.
Ook in niet-Katholieke kringen heeft de
Katholieke actie voor de goede film, zooals
deze overal op de wereld ontwikkeld wordt,
de belangstelling getrokken van velen.
Het Engelsche weekblad „Film Weekly",
dat zich doorgaans door een gezond en
objectief oordeel in filmaangelegenheden
onderscheidt en niet meedoet aan overdre
ven verheerlijking van alles wat met de
film samenhangt, bracht een uitvoerig arti
kel, waarin het zijn lezers de kwestie uit
eenzette.
Na er de aandacht op te hebben gevestigd,
dat de Kerk er op uit is, ook aandeel te
nemen in de productie van de films, naast
een algemeen toezicht, wijst het er op, dat
de Katholieke Kerk zich met energie op de
film heeft geworpen, als middel tot propa
ganda van haar ideeën, speciaal onder de
jeugd.
Het is de Katholieke Kerk geweest, met
haar ontzagwekkende massa van drie hon
derd millioen geloovigen, aldus „Film Week
ly", die vier jaar geleden onvervaard den
strijd inzette en direct prachtige resultaten
wist te boeken. Eerst werd het plan de cam
pagne uitgestippeld.
Kardinaal Pacelli zette als woordvoerder
van den Paus de gedachten van Zijne Hei
ligheid over de kwestie als volgt uiteen:
„De Katholieken van heel de wereld heb
ben den plicht, zich ernstig met het filmpro
bleem bezig te houden. De belangrijkheid
van dit probleem groeit met den dag en mag
door hen geen oogenblik uit het oog wor
den verloren.
De bioscoop wordt heden ten dage mach
tiger dan de pers. Het is immers een feit,
dat bepaalde films door millioenen toeschou
wers worden gezien. Zijne Heiligheid
wenscht nog eens den nadruk te leggen op
de urgentie van het apostolaat van de film,
dit machtige, moderne wapen en middel ter
beïnvloeding der moreele opvoeding van het
volk. De ontdekkingen der wétenschap zijn
geschenken van God, die voor Diens glorie
en de uitbreiding van Zijn Koninkrijk moe
ten worden benut".
Deze trompetstoot, zoo vervolgt het Engel
sche blad, werd gevolgd, door een interes
sante en indrukwekkende campagne. De
Kerk zag in, dat de film steeds indecenter
werd en betreurde het noodlottige effect,
dat dit verschijnsel speciaal op de jeugd had.
Talrijke protest- en boycotcampagnes
werden speciaal in Amerika door tal van
Protestantsche secten op touw gezet. Ze
sorteerden geen van alle eenig effect, waren
fatale mislukkingen.
Maar toen de Paus gesproken had, ge
beurde er iets. Er kwam een boycot op
groote schaal en voor de bioscopen werd
zelfs gepost. Het aantal bezoekers vermin
derde onrustbarend. Campagnes in de bladen
en talooze brieven brachten Hollywood da
nig onder den indruk. Meer dan dertig mil
lioen Amerikaansche Katholieken waren te
wapen geroepen.
En toen sloten de Protestanten zich bij
hen aan. Een leider der Methodisten, bisschop
Ernest Lynn Waldorf van Chicago erkende
het; „Ik beschouw de campagne voor goede
films als een der voornaamste bewegingen
van dezen tijd. De Katholieke Kerk is ons
hier een heel stuk vooruit."
Nadat de Katholieken hun macht hadden
doen gevoelen, maakten ze zich op, ook zeg
genschap, direct of indirect, over de pro
ductie te krijgen. Ze tastten als het waie het
kwaad bij den wortel aan.
Joseph Breen werd als filmcensor aange
steld en deze Katholiek oefent nog steeds een
zij het dan ruim toezicht op Hollywood. Hij
is er steeds op uit, Hollywood tot bezadigd
heid aan te manen. (Men diene hier overi
gens in het oog te houden, dat hij niet offi
cieel door een kerkelijke autoriteit is aange
steld en zijn oordeel dan ook in geenen dee.e
als representatief voor de Katholieke opinie
mag worden aangemerkt. Dit blijkt trouwens
ook uit heel wat, dat door Hollywood wordt
afgeleverd en een principiëele critiek niet
kan weerstaan. Het Engelsche weekblad acht
de benoeming van een Katholiek tot film-
censor vanwege de industrie echter al een
groot succes, hetgeen het inderdaad ook is,
al bevredigt'het ons nog in geenen deele.
Red. Maasbode).
In Engeland werd eveneens een Katholiek
als filmcensor aangesteld. En in het geval
van Lord Tyrell gaat het om een officiëele
benoeming. Deze immers staat aan het hoofd
van de British Board of Film Censors. „Film
Weekly" acht ook deze benoeming veelbe-
teekenend.
En in menige film uit Hollywood zag men
de opvattingen van de Kerk gerespecteerd of
zelfs weerspiegeld. De Kerk als een toevlucht
voor de armen, de misdeelden en de wan-
hopigèn naar den geest werd in Hollywood-
sche films naar behooren erkend.
De filmtsaar, Will Hays, evenals Breen
in dienst der filmindustrie, maakte een reis
naar Italië en vroeg daar om een audiëntie
bij den Paus, welke hem welwillend werd
toegestaan.
De Heilige Vader liet zich tegenover hem
waardeerend over den nieuwen koers uit, de
hoop uitsprekend, dat men in Hollywood op
den ingeslagen weg zou voortgaan.
„Film Weekly" gaat vervolgens na, hoe
zeer de Kerk ook buiten Amerika de oor
zaak was, dat er films gemaakt werden,
waarin Haar idealen werden uitgebeeld.
Het blad somt een reeks van dergelijke
films op, er de aandacht op vestigend, dat
momenteel in de Vereenigde Staten ver
schillende films, welke het kloosterleven in
beeld brengen en in Frankrijk werden ge
maakt, overal grooten bijval vinden.
Wat het aandeel der Katholieken betreft,
vermeldt het de nieuwe Fransche film,
waarin kardinaal Verdier, aartsbisschop van
Parijs, zich verwaardigd heeft, op te treden.
Wat Hollywood aangaat, daar heeft men
plannen voor het verfilmen van de reizen
van den H. Paulus, van het leven van Sint
Franciscus van Assisië en van dat van Paus
Gregorius den Groote.
Het blad gaat ten slotte iets te ver in zijn
veronderstelling, dat eerlang in de kerken
films zulen worden vertoond en deze aldus
de bioscopen zullen leegpompen. Maar in
derdaad gaat onder instigatie van de Katho-
liekek Kerk vooral de religieuze film een
groote toekomst tegemoet.
En hij voegde hem en den omstanders
lachend toe „alstublieft, mijne heeren, ik ben
nooit filmster geweest, maar ik weet, hoe
ik me als kardinaal moet bewegen..,."
heeft namelijk in Europa gereisd, heeft daar
de Europeesche cultuur leeren bewonderen
en heeft een afschuw gekregen van alles,
wat met paardenrennen en wedden te ma
ken heeft.
Tenslotte wondt zij _^ter op den hard-
nekkigen bookmaker verliefd en laat haar
idealen varen, om haar verdere leven te
slijten aan de zijde van den man, die van
het wedden op de paardenrennen leeft.
Zeer verheffend is het verhaal derhalve
niet, maar daarentegen wel echt Ameri-
kaansch, terwijl het tevens Jean Harlow en
Clark Gable gelegenheid biedt tot spranke
lend spel.
„Saratoga" wordt deze week vertoond te
Rotterdam in Capitol en City, doch de film
dient voorbehouden te blijven voor personen
boven de 18 jaar.
Lang heeft men in Hollywood geaarzeld,
of men „Saratoga", de film, waaraan Jean
Harlow medewerkte, toen de wreede dood
haar den 7den Juni 1937 uit het leven weg
rukte op den jeugdigen leeftijd van 27 jaar
te voltooien en in omloop te brengen. Dat
men het ten slotte deed, geschiedde deels
met de bedoeling, haar met deze film tege
lijk de laatste eer te bewijzen.
Verscheidene scenes der film moesten,
nadat eenmaal besloten was, de film af te
maken, door een „doublé" gespeeld worden
(hetgeen overigens heel knap is gedaan),
terwijl een deel van het scenario gewijzigd
werd. Hoewel de film daardoor op verschil
lende plaatsen aan realiteit inboette, is zij
toch een goede herinnering aan Jean Harlow
geworden, in zooverre zij hier en daar iets
het zien van die frischheir en dien spranke
lenden geest, die deze filmactrice een schoo-
ne toekomst deden tegemoetgaan.
Toch is „Saratoga" lang niet de beste film
in welke Jean Harlow in haar korte, maar
werkzame leven heeft gespeeld en kan niet
vergeleken worden met films als „Libelled
Lady" of „Blonde Bombshell", welke haar
beroemd hebben gemaakt. Maar eerlijk
heidshalve dient hieraan te worden toege
voegd, dat de actrice voldoende van haar
talenten laat zien, om ons er aan te herin
neren, dat we met haar een der meest vitale
en aantrekkelijke persoonlijkheden van het
witte doek hebben verloren.
De achtergrond, voor deze film, waaraan
zij tevens haar naam ontleend heeft, is het
Amerikaansche Derby of Longchamps: Sa
ratoga, terwijl de coulissen bestaan uit ren
paarden, bookmakers en meer of minder
rijke jongelui, die geen raad schijnen te
weten met hun dollars en ze daarom maar
met het wedden op verliezende paarden ver
gokken.
De intrigue, waarom „Saratoga" draait
bestaat hierin, dat een bookmaker (Clark
Gable) alles in het werk stelt, om een rijken
jongeman, die verloofd is met de dochter
(Jean Harlow) van een met hem bevrien
den renstal-eigenaar, over te halen weer aan
het wedden te gaana, terwijl Jean Harlow
dat juist tracht te verhinderen. Jean Harlow
De bekende Fransche journalist Albert
Londres heeft zich indertijd naam verwor
ven door zijn reportage van den handel in
blanke slavinnen tusschen Europa en Zuid-
Amerika. In „De weg naar Rio" wordt thans
door de film een relaas gegeven van de
manier, waarop de slavenhandelaars te werk
gaan. Ze engageeren onervaren meisjes
als danseressen in een cabaret. Daar wordt
hun verteld, dat ze voor een tour naar Zuid-
Amerika zijn geëngageerd en in de groote
stad Rio de Janeiro zullen optreden. In wer
kelijkheid worden ze dan in handen ge
speeld van minderwaardige individuen en
zijn ze voorbestemd, de etablissementen van
vermaak te bevolken.
Wanneer de betreffende commissie van
den Volkenbond, die zich sinds lang met
het probleem bezig houdt, eens een rapport
zou publiceeren, dat wat minder ambtelijk
was en men zou er dan een film met een
duidelijke strekking van maken, kreeg men
wel een heel ander beeld dan door hetgeen
Robert Siodmak heeft verfilmd.
Hij is er op uit geweest, een zoo spannend
mogelijk verhaal samen te stellen. En in dit
verhaal is het probleem met al zijn aspec
ten vrijwel op den achtergrond gedrongen
ten behoeve van dramatische conflicten,
waartoe de handel in blanke slavinnen lang
niet de eenige mogelijkheid biedt.
Eigenlijk draait de geschiedenis om de
wraak van een slavenhandelaar op een col
lega. Wat dit betreft toont de film aan, dat
in dit verfoeilijke bedrijf ten slotte de een
de ander verslindt en alle deelnemers vroe
ger of later aan de wrekende gerechtigheid
ten prooi vallen. In zooverre kan men
eenigszins vrede hebben met dit drama van
haat en wraakzucht. En ook omdat er een
niet al te overvloedig gebruik is gemaakt
van het milieu en er over het algemeen een
zekere reserve in acht genomen werd, is er
geen reden om de film niet toelaatbaar voor
volwassenen te achten.
Ze zal echter toch meer een ontspanning
blijven voor hen, die in dergelijke melo
drama's behagen vinden. Dan dient te wor
den erkend, dat Robert Siodmak hun in de
gelegenheid stelt, te kijken naar een tech
nisch goede film, die wat tempo en dialoog
betreft, eerder Amerikaansch is dan Fransch.
Trouwens, een dergelijke film, alhoewel in
Frankrijk gemaakt, heeft onwillekeurig een
internationaal cachet.
Ze vangt aan te Barcelona, waar zich de
centrale der handelaars bevindt. Daar heeft
de leider van de bende een meisje naar Rio
gestuurd, dat het hart van zijn voornaam-
sten handlanger gewonnen had. Deze be
sluit wraak te nemen en hij knoopt betrek
kingen aan met de dochter van z'n chef.
Deze houdt het jonge meisje verre van z'n
sinister bedrijf. Door z'n te groote streng
heid drijft hij haar naar den wraakzuchtige
toe en deze weet het te bewerkstelligen,
dat ze onder een valschen naam met een
groepje dansmeisjes naar Rio scheep gaat,
haar ongeluk tegemoet.
Inmiddels blijkt een journaliste zich als
dansmeisje te hebben ingedrongen. En haar
pad wordt gekruist door een jongen journa
list, evenals zij op zoek naar sensationeele
copy. Na heel wat verwikkelingen wordt de
bende, waar de politie reeds lang achter aan
zat, ontmaskerd.
Er wordt in de film vlot gespeeld en vaak
is de dialoog heel aardig. Vooral de concur-
reerende reporters, die tegen het einde el
kaar natuurlijk vinden, geven menige aar
dige scène ten beste.
Robert Siodmak heeft er met zijn be
schaafde regie een knap stuk werk mee ge
leverd, waarvan men intusschen zou wen-
schen, dat het aan een verheffender gegeven
ten koste was gelegd.
„De weg naar Rio" draait deze week te
Rotterdam in het Thalia-theater.
In het bijprogramma gaat een interessante
documentaire van het Amerikaansche bur
gerlijke vliegwezen.
Een van de oudere garde, maar die nog
steeds zijn plaats had weten te bewaren, is
aan de Duitsche film- en tooneelwereld ont
vallen: Ernst Behmer, een karakterspeler
die reeds in 1909 zijn eerste filmrol speelde.
Hij was in 1875 te Koningsbergen als zoon
van een ingenieur geboren. De laatste films,
waarin hij meespeelde waren: „Das Grosze
Abenteuer", „Die einst im Mai" en „Ver-
klungene Melodie", welke laatste daags voor
zijn dood haar première beleefde.
Marie Bell en Fernandel in „Un Carnet de bal" („Balboekje"), welke deze wee\
loopt in het huxor Theater tg Botterdam.
waaruit men meer leert van de levende
werkelijkheid, dan uit langdurige verhan
delingen.
„Tusschen twee oceanen" is een film, die
wij personen boven achttien jaar met graag
te aanbevelen.
J°el Mc Crea en Frances Dee in „Welh Cargo"
(„Tusschen twee Oceanen"),
Paramount heeft met deze film, waarmede
e firma yeel kostbaarder voor den dag
komt, dan zij in langen tijd deed, weer eens
beroomd6 genre der historische,
pische films ter hand genomen De geschie-
onderwern ^^^-AmerTka Teverf weer het
het zich n ^3n verbaal en al ontwikkelt
langzame^ Vol®ens een schema, dat wij
ÏnTnand terdege hebben leeren ken-
Wmit A 13 daarom niet minder boe,end"
de geschiedenis van Amerika is een
J°ël McCrea in „Wells Cargo".
verha^u^6^'1 av°nturenboek, zooals ook het
De deze film weer bewijst.
is hier s van Amerika's ®roei nu
de firm satnengevat in de geschiedenis van
van r Vells Fargo, de Amerikaansche
in i<Mnnd Loos. Als het verhaal begint,
zijn nog slechts enkele oostelijke
en bevolkt, daarachter strekt zich het
onmetelijke, verlaten westen uit. Nu is het
cWh^ Wells> wiens firma bodediensten on-
beg °U(?t bisschen New York en Buffalo, die
ontsi'1? dat ln weinige jaren het westen
zal or ff Z'd worden en dat er dus behoefte
ter land if1 aan verbindingen met het ach-
hand amsay McKay is Well's rechter-
zorg 'erf1 ?00rier, die één lijfspreuk kent:
hetgppn I kornen. En McKay komt overal,
liik rCl Wat zeggen wil in een onmete-
teven van dezen man volgt de film nu
op den voet en daarmede raken wij verzeild
te midden van de opwindendste avonturen,
zooals alleen die legendarische voortrekkers
uit het verre westen ze hebben meegemaakt.
Het particuliere leven van Mac Kay wordt
in de film natuurlijk niet vergeten. Hij ont-
^t. Louis de dochter van, een pels-
an e aar, trouwt met haar en vestigt zich
waaruit California? van
Per postwagen die overland-express
twintig dagen met en oceanen m
brengt. Op het 'laaftverbindt, tot stand
terwille van Ram V6rgeet de film zelfs
terie, die zh aan hV" 2ijn ™uw de his-
°°rlog tusschen do vertellen is. Want de
bjke staten, brengf0^6^6 en de Zuide~
tusschen de oohfr scheiding teweeg
zuidelijke eheden' De vrouw is een
dent Lincoln man is de zaak van presi-
dwars door h .Sedaan en organiseert
groote goudt vijandelijke gebied heen
°m de kas ?anjPorten, die moeten dienen
sterken. jeiJ n e noordelijke legers te ver-
nergens and n slot houdt de film zich
de hereenirr-eiS meer mee bezig, dan met
"a aan ja»?" Kay en zijn vrouw,
daar (0cj. a*)§e scheiding. Maar men kan
blo Kav do 6 mee bebben, omdat voor
gestreden f ™aatfchaPPelijke strijd dan ook
ten over a 11 en Eargo heeft haar net
te oen stut- 6 ften uitgebreid en Amerika
keling, seider gekomen in zijn ontwik-
E>at ig i-iivi-
Frank Lioyd f"!06 van een film, die door
Men beleft Sro°t elan in scène is ge-
maar de film ft er spannende avonturen,
de „couleur locale»0!,.110® interessanter om
die zij schildert/6 dle zij geeft, de zeden,
ons voor 00gen "ieilschentypen, die zij
wijze waarop de°orte de uitmuntendé
zich m koortsachtig treft van die ruiee
wereld Van ontwfkkeSé
is het leven van deze !de ontwikkeling
menschen, die de eerstelers, van deJ
schen het oosten en het w bidingen tus-
brengen het symbool. En het^611 tot stand
compositorische verdienste Va 18 een groote
dat zij niet alleen het leven 1 ze film
Ramsay Mc Kay en enkele zien van
personeh, maar dat zij het verh^ ho°fd-
tusschen deze levens en het bestaa d legt
wemelende, bonte volksmassa, die*1 Vatl die
jaren de United States uitmaakten"1 die
voortstuwden in hun onweerstand Ze
groei. Dit suggereert Frank Lloyd ei>
stekend in deze film, die met al het ra«bit-
ment gemaakt is, waarover de Hollywnd
üche industrie heeft te beschikken. yWo°d-
Het is een groot kijkstuk geworden, maar
het is ook op menig moment een leerfilm
We zijn den tel ten aanzien van het aan
tal Tarzan's kwijt. Maar het doet er niet toe,
wte het eigenlijk is, of hij nu in het dage-
lijksche leven bij den burgerlijken stand
staat ingeschreven als Buster Crabbe, Johnny
Weissmüller of hoe dan ook. Ditmaal is het
Glenn Morris, maar ook dit doet er niet toe.
Hij personifieert de ideale schepping van
Tarzan, den stadsmensch, die het stof der
boulevards van zijn voeten schudt en zich
langs lanen door de bosschen voortbeweegt,
alsmaar er op uit. ongelukkige en wreedelijk
vervolgde meisjes van allerlei perijkelen te
redden En wat heeft de schrijver der fameu
ze Tarzan-verhalen al niet in dit personage
vereenigd. De aloude ridderromantiek werd
er door in onze moderne, gemechaniseerde
wereld neergezet en de zucht van alles, wat
zich door kantoor- en werkuren met kwel
lende ketenen gekluisterd voelt en verlangt
naar vrijheid en onbegrensde verten, naar
avontuur en naar het wonder, werd losge
laten in de onstuimigheid van dezen natuur-
mensch, die met zijn formidabele kracht alles
verplettert, wat hem op oneerlijke wijze in
den weg komt.
En hoe gebeurt dit alles. Er waait door
de vaak zoo muffe bioscoop de frischheid van
klaterende bronnen, wuivende palmen en
rustieke vijvers, waarin Tarzan zich samen
met het zwemwonder Glesnor Holm in para
dijselijke onschuld vermaakt. Waarlijk, hier
verfrischt de film, omdat ze een beroep doet
op de goede instincten in den mensch en
hem uitnoodigt, zich te vermoeien in de
sehoone natuur, temidden van het gedierte
des velds.
Maar helaas, toch wordt de illusie wree
delijk verstoord, want over een wankele
brug woont een tyrannieke pasja, die het op
Meanor heeft gemunt en haar zelfs in zijn
macht weet te krijgen. Ze werpt hem echter
het haar aangeboden glas wijn in het sata
nische gezicht, omdat ze achter de sierpal-
men haar redder Tarzan heeft ontdekt, die
haar dan ook prompt in veilige haven voert
en haar veilig aflevert aan haar onvoorzich
tige ouders. Deze hadden uit sensatiezucht
een jachtexpeditie door het hartje van Afrika
ondernomen en zich niet ontzien, hun aar
dige dochter aan alle mogelijke gevaren
bloot te stellen. Het gevolg is dan ook, dat
ze zich erg ondankbaar toont en zich voor
goed onder Tarzan's veilige hoede stelt. Al
dus eindigt de film, die voor volwassenen
toelaatbaar is. Ze draait deze week te Rot
terdam in het Thalia Theater, waar reeds
voor de eerste voorstelling een groot aantal
bewonderaars van Tarzan opgekomen was.
En deze bewonderaars bleken uit alle ran
gen en standen te zijn gerecruteerd, hetgeen
wel bewijst, dat deze uitzonderlijke film
persoonlijkheid een veelzijdige suggestie uit
oefent.... A. A.
De bekende natuurkenner Jan P. Strijbos
is naar de Dobroedsja en de Donau-delta
geweest, enkele nog bijna onbekende hoek
jes van het interessante Roemenië. Het we
melt daar nog van vogels, die elders in
Europa al lang niet meer voorkomen en
hier en daar kan men er ware oerwouden
aantreffen. In de Donau-delta bevinden zich
uitgestrekte moerassen, met een heel bij
zondere dierenwereld, waarin vooral de
vogels Strijbos' aandacht trokken.
Hij heeft ze met de filmcamera bespion-
neerd en talrijke aardige momenten op het
celluloid vastgelegd. Keizerarend en Man-
telgier, roofvogels, die men niet meer in
Europa zou vermoeden, heerschen in al hun
majesteit in de bosschen van de Transsyi-
vaansche Alpen in de Woud-Karphathen.
Gedierte van allerlei aard werd in zijn
doen en laten bekeken en zoo ontstond een
boeiende film, waarvan de natuurliefhebber
veel plezier beleeft.
Vooral de Donau-delta blijkt een roman
tisch oord te zijn. Daar zijn de moerassen,
de rivierarmen en de meertjes in gestadige
beweging. De grond is overal met hoog riet
begroeid en drijvende eilanden geven tel
kens een ander aanzicht aan het landschap.
In deze wisselende wereld is een dieren-
maatschappij gevestigd, waarop men niet
uitgekeken komt. Strijbos heeft er dan ook
naar hartelust gefilmd, ten spijt van de
groote moeilijkheden, die het terrein op
leverde. In smalle bootjes wist hij en zijn
makkers de meest afgelegen plaatsen te be
reiken. Zoo belandden ze ook in een weinige
broedplaatsen van pelikanen in ons wereld
deel.
De film wordt gedraaid met een toelieh-
teg van den heer Strijbos, die pakkend van
ervaringen weet te vertellen. Ze wordt
ftendagochtend te Rotterdam om twaalf uur
°t Lumière Theater vertoond.