„GOODBYE MR. CHIPS".
LE DERNIER TOURNANT".
een echt fransch
noodlotsdrama.
ZATERDAG 14 OCTOBER 1939
De Fran sell e filmindustrie
gaat door.
„BACHELOR MOTHER".
MOTTEN TEGEN EEN SLECHTE FILM
EEN PRIESTER IN EEN FILMROL.
BROADWAY-SERENADE.
Wie met Garbo in „Ninotelika"
spelen.
Een oude legende verfilmd.
UIT DE TOBIS-ATELIERS.
De „Wizard of Oz" in cijfers.
Frank Morgan in „Balalaika".
Harpo Marx en zijn Apen-orkest
„Quo Vadis" wederom verfilmd
Een zuiver-Engelsclie film.
V
Garson Kanin hebben wij hier leeren
kennen als een zeer bekwaam regisseur in
„A man to remember"-, de sympathieke dok
tersfilm met Edward Ellis in de hoofdrol.
Kanin is momenteel 27 jaar en dat is eerder
de leeftijd van een jeune-premier, dan van
een verantwoordelijken regisseur, maar Ka
nin schijnt wel gevoel voor de film te heb
ben en dat is meer waard dan de ervaring
van jaren. Hij was een succesvol tooneel-
regisseur op Broadway en toen maakte hij,
als zooveel Broadway-beroemdheden, een
reisje naar Hollywood, waar hij een engage
ment bij Samuel Goldwyn kreeg. Bijna een
jaar bleef Kanin bij Goldwyn, maar hij
kreeg er niets te doen en in Augustus van
het jaar 1938 verhuisde hij naar R.K.O., waar
men hem 75.000 dollar gaf, om er „A man to
remember" te maken. 75.000 Dollar is een
klein bedrag in Hollywood om er een film
mee te maken, maar Kanin speelde het klaar
en de film werd bovendien een doorslaand
succes. Voor een dergelijke prestatie is men
in de Amerikaansche filmstad gevoelig en
Kanin zag zijn contract verlengd en zijn sa
laris verhoogd. En met de tweede film, wel
ke wij van dezen jongen en veelbelovenden
regisseur thans te zien krijgen, kunnen wij
vaststellen, dat een en ander niet geheel
onverdiend is. Als in „a man to remember"
heeft Kanin ook ditmaal een niet alle-
daagsch gegeven te verfilmen gekregen,
thans echter in het komische genre en hij
blijkt ook op dit gebied een bekwaam en
gevoelig regisseur.
Polly Parrish, verkoopster in een groot
warenhuis, ziet op den dag, dat zij haar ont
slag heeft gekregen, een vrouw haar baby
te vondeling leggen Zij raapt het ingepakte
kind op, om het de moeder achterna te
brengen, maar dan gaat de deur van het
vondelingengesticht, voor welks gebouw dit
tooneeltje zich afspeelt, open en een nurse
noodigt Poly met 't kind uit naar binnen te
komen. Te laat merkt het meisje, dat zij voor
de moeder wordt aangezien, maar dan heeft
zij al naam en adres opgegeven, zoodat de
zaak verder gaat rollen. De directie van het
vondelingengesticht stelt de directie van het
warenhuis in kennis van het gebeurde. Dit
heeft ontslag ten gevolge, maar uit mensch-
zware proef moeten doorstaan. Bijna hebben
ze elkaar verraden en wanneer zij weer bij
elkander zijn, vallen hierover harde woor
den.
Het leven gaat verder en het ziet er naar
uit, dat zelfs op deze zedelijke ruïnes weer
een nieuwe toekomst gaat opgroeien. Zij
trouwen met elkaar en het lijkt, of de ge
boorte van een kind het gruwzame verleden
van deze door een misdaad aan elkaar voor
altijd verbonden menschen toch nog zal doen
vergeten.
Maar op den drempel van het geluk, waar
op zij geen recht hebben, treedt de wreken
de gerechtigheid hen ten tweeden male in
den weg. Zij krijgen een auto-ongeluk,
waardoor zij doodelijk wordt gewond en hij
opnieuw in handen komt van de justitie.
Voor een misdaad, welke hij niet heeft be
gaan, zal hij nu zijn misdaad van weleer
moeten boeten met zijn hoofd. Het noodlot
heeft zich voltrokken!
Zie daar nu weer een gegeven, waarop
de Fransche cineasten zich de laatste jaren
bij herhaling werpen. Wanneer de donkere,
onberedeneerde hartstocht het menschelijk
hart is binnen geslopen, dan is het lot van
dien mensch al bepaald.
Wij behoeven wel niet te zeggen, hoe on
danks die veel geprezen menschelijkheid
deze voortdurend in mineur-getoonzette
levensbeelden den toeschouwer brengen in
een stemming van somber pessimisme. Het
is in deze films of God de menschen geheel
verlaten heeft en, gelijk zij in deze film dan
ook zeggen, of de duivel onbeperkte heer
schappij voert over deze miserabele schep
selen. Nergens komt een straaltje van hooger,
zelfs niet van zuiver natuurlijk licht deze
menschen in den donkeren strijd met hun
noodlot voorlichten, 't Is al vergeefsch, wat
zij ondernemen.
Er is in den laatsten tijd tegen zulke films
al van vele kanten verzet gerezen wegens
haar sterk deprimeerend karakter. Deze
„dernier tournant" is er een heel eigenaardig
voorbeeld van.
De Nederlandsche titel van de film luidt:
„Het uur der vergelding slaat voor ieder
een". Hierin komt een zekere strekking tot
uitdrukking, eene tendenz, welke wij aan
deze film van Pierre Chenal niet willen ont
zeggen, maar die toch wel diep verborgen
is gebleven.
Wat spel betreft, geeft „Le demier tour
nant" ons in het ensemble van Michel Simon,
Fernand Gravey en Corinne Luchaire wel
een puikje van Fransche filmacteurs te
zien. Na zijn luchthartige en oppervlakkige
Amerikaansche films, zien wij Fernand Gra
vey hier onder Pierre Chenal wederom een
zuiver natuurlijk accent hervinden. Corinne
Luchair, bekend uit de film „Vrouwenge
vangenis" van verleden jaar, levert hier een
bijzonder sterke creatie, terwijl Michel Simon
het zeer Fransch gehouden type van den
ouderen man op een prachtige wijze uit
beeldt. Ook Le Vigan's uitbeelding van den
neef, die het geweten der twee komt ver
ontrusten door zijn tergend voorzichtige vra
gen en opmerkingen, is buitengewoon scherp
naar het Fransche karakter geteekend. Mar-
chel Vallée en Delaitre spelen de rollen van
den rechtercommissaris en den politiecom
missaris, min of meer geijkt naar het type,
zooals dit in de Fransche films voorkomt.
Na de inhoudsweergave zal het reeds dui
delijk zijn, dat deze film geen kijkspel is
voor jongere menschen zonder de vereischte
levenservaring. Daarom zij hier scherp voor
behoud gemaakt tot strikt volwassenen.
Victor Francen als Edward VII van Engeland), Jean Perier als de Fransche
President Loubet), Pierre Richard Willm (als Kapitein Roussel) en Janine Dar-
cey (als Sylvia Clayton) in de Fransche film „Entente Cordiale" (Grand Theatre,
Rotterdam).
voud zoo groot en rijk leven, een eenvoudige
film in dien zin, dat zij zonder schokkende
gebeurtenissen, zonder avontuur en zonder
imponeerenden opzet verloopt. Maar tege
lijk een film, die van een groot raffinement
getuigt, waarmee de weinig schokkende ge
beurtenissen geordend zijn tot een boeiend
en ontroerend geheel. Men zou kunnen wij
zen op een compositorische fout als het te
uitvoerige Tirol-gedeelte, men zou den gees
telijken ontwikkelingsgang van Chips en
vooral zijn veranderde houding tegenover de
jeugd minder schematisch behandeld wil
len zien, men zou misschien hier en daar
het sentiment wat getemperd willen hebben,
maar liever behoudt men in zijn herinne
ring een mooie, menschelijke film, die draait
om geestelijke waarden en die de mensch
als onderwerp kiest, inplaats van het ver
zonnen avontuur.
In de rol van mr. Chips geeft Robert Do-
nat een ontroerende creatie, die geheel op de
camera is afgestemd. Wie wel eens Emil Jan-
nings in een rol van ouder wordenden man
gezien heeft, zal thans het onderscheid ken
nen tusschen den filmspeler, die zich onder
werpt aan de wetten van de camera en den
tooneelspeler, die zich ijdel en omslachtig
uitleeft voor zijn toekomstig publiek.
Zoo is hier dan een film, ontstaan, die de
filmindustrie tot eer strekt, n film, die in t
buitenland (en waarom dus ook niet hier?)
een groot succes werd, dat vroeger alleen op
minder gezonde en natuurlijke manier
scheen behaald te kunnen worden, een film,
die het strijden voor de goede film waard
was en die van harte aan iedereen aanbevo
len kan worden.
C. B.
Mariene Dietrich zal weer in een Ameri
kaansche film optreden en ditmaal in
een.... cowboyfilm. Deze is echter grootsch
opgezet en geeft haar gelegenheid een rol
te spelen, welke haar bijzonder goed ligt. De
titel van de film is „Destry rides again".
Jean Gabin, Pierre Fresnay en Charles
Boyer gedemobiliseerd.
De talentvolle jonge actrice Heidemarie
Hatheyer werd door de Tobis geëngageerd
voor de titelrol van de film „Gier Wally".
Regie: Hans Steinhoff.
Voor de Hans Albers-film der Tobis „Per
cy auf Abwegen" werden naast Hans Al-
bers, Peter Voss, Kurt Den Douven, Hintz-
Fabricius en Gustav Waldau voor een rol ge-
enngageerd.
De bekende komiek uit het Rijnland Lud-
wig Schmitz werd geëngageerd voor de
nieuwe Tobis-film „lm Rebloch rumort's".
Op zeer merkwaardige wijze uitte een
bioscoopbezoeker te New-York zijn veront
waardiging over een film, waartegen het
publiek heftig protesteerde. Hij haalde een
kruik vol motten, waarmee hij naar de
bioscoop terugkeerde. Zoodra de tweede
opvoering begonnen was, liet hij de motten
los, die terstond met duizenden op het licht
afvlogen. Weldra was het heele witte doek
bezaaid met motten, zoodat er van de fibn
niets meer te zien was. Toen alle pogingen,
om het mottenleger te verjagen, mislukten,
moest de voorstelling worden onderbroken.
Maria Landrock, Karl Schönböck en
Klaus Detlev Sierck werden geëngageerd
voor de nieuwe Tobis-film „Kamerad Mut
ter".
R. A. Stemmle voert de regie voor de film
„Donauschiffer" een Wien-film der Tobis.
De hoofdrollen worden vervuld door Attila
Hönbiger, Paul Javor, Hilde Krahl, Oskar
Sima, Mihail Xantho, Oskar Wegrestek,
Hugo Gottschlig en Karli Schoenfelder.
De Praagsche filmmaatschappij A-B ver
vaardigt onder den titel „Koningin van den
Zilveren Berg" een film over de Tsjechische
Bedevaartplaats in Svata Hora. De maat
schappij heeft aan den bekenden prediker
Pater Kosnar gevraagd in de film de predi
katie te houden voor de pelgrims. Vergezeld
van twee medebroeders begaf Pater Kosnar
zich naar de filmstudio, speelde zijn rol en
hield daar de predikatie.
Het is langen tijd bij de groote filmonder
nemingen mode geweest, ieder jaar een
grootsch opgezette revue-film te lanceeren.
die onder eenzelfden naam, maar met een
steeds wisselend jaartal werd uitgebracht,
aldus een traditie vormend, als men in film
land slechts zelden tegenkomt. Warner Bros
koos hiervoor als titel „Golddiggers", naar
een film, die om geheel andere redenen des
tijds door Mervyn le Roy gemaakt was en
M. G. M. had zijn „Broadway-melody", als
herinnering aan de eerste geluidsfilm, die
zich op en om het revue-tooneel afspeelde.
De tijd. dat het publiek zich aan louter
show" vergaapte en niet maalde om een
verhaaltje of een simpele intrige, is voorbij
en de nieuwe vorm, waarin de revue-film
zich steekt, is een handige combinatie van
revue-scenes met speelfilm-fragmenten,
waarbij het verhaal niet langer onderge
schikt is aan de show, maar een volkomen
zelfstandig bestaan leidt, waartusschen de
revue-scenes als divertissement geplaatst
zijn.
In „Broadway-serenade" vormen Mary
Hale (Jeannette Macdonald) en Jimmy
Seymour (Lew Ayres) een zang- en piano
duo, tot Mary de kans krijgt, in de beroemde
revue's van Collier op te mogen treden. Met
deze revue trekt zij door het land, terwijl
Jimmy nauwelijks het hoofd boven water
kan houden door hier en daar als café-pianist
op te treden. Als dan ook nog Mary's naam
herhaaldelijk in verband wordt genoemd met
dien van Larry Bryan, den geldschieter van
de revue, geeft Jimmy zich aan den drank
over, maakt jalouzie-scènes, waardoor een
echtelijke scheiding dreigt. Gelukkig maakt
Jimmy op tijd een groote symphonie. die
door Collier voor zijn revue wordt aange
kocht en waardoor beide echtelieden weer
tot elkaar worden gebracht.
Men ziet: er wordt in dit filmverhaal geen
enkele origineele gedachte ontwikkeld, het
is vieux jeu van het begin tot het einde en
de filmonderneming heeft dan ook haastig
getracht, met revue en „show" de zaak wat
op te fleuren. Zooals gezegd, vormen deze
revuegedeelten geen noodzakelijk onderdeel
van de intrige, zij komen er alleen in voor
om wille van de „show" en teneinde ze nog
eenige waarde te verleenen, wordt o.a. jn
de finale gedanst op een bewerking Tschai-
kowsky's „Eeinsames Herz". Al dit fraais
ontstond onder de handen van Robert z.
Leonard, mat dien verstande, dat Busby
Berkeley, de dansmeester van de vroegere
Golddiggers-films, de eer opeischt voor de
gedanste finale, waaronder Mary en Jimmy
elkaar met een knipoog „vinden".
Voor volwassenen. C. B.
In de nieuwe film Ninotchka> waarin Greta
Garbo onder regie van Ernst Lubitsch een
komische rol speelt als een naar Parijs ge
stuurde Russische spionne, is Melvyn Dou
glas, die reeds tegenover Garbo speelde in
„As You Desire Me", wederom haar tegen
speler. De Sovjet-commissarissen worden
vertolkt door twee bekende spelers van de
Duitsche film, Felix Bressart en Alexander
Gramach. Merkwaardig is voorts dat een be
langrijke rol vervuld wordt door dein man
die na Lon Chaney en Boris Karlof den roep'
heeft het grootste „monster" te zijn) Bela
Lugosi.
Ginger Rogers en David Nioeu in
„Bachelor-mother".
lievendheid neemt men het meisje weer in
dienst en geeft haar zelfs salarisopslag. Polly
ziet geen kans van de baby af te komen, zon
der door iedereen voor een ontaarde moeder
uitgemaakt te worden. En dus neemt zij de
kleine bij zich op de kamer en verzorgt zij
hem. Er ontstaat en genegenheid, die steeds
vastere vormen gaat aannemen. Dan wordt
de oude heer langs anonymen weg ingelicht
over het „wangedrag" van zijn zoon en er
ontstaan nog vele complicaties voor beide
jonge menschen kunnen trouwen, om tege
lijk daarmee het probleem van het gevonden
kind op te lossen.
Dit gegeven heeft zijn precaire kanten en
de Nederlandsche titel „wie is de vader?"
wijst al in een richting, die de regisseur niet
gevolgd heeft.
Een vlotte comedie, minder virtuoos en
brillant als Lubitsch of Capra er van ge
maakt zouden hebber^ maar toch met iets
van de lichte ironie der beide meesters.
Een der merkwaardigste films van den
laatste tijd, Metro-Goldwyn-Mayerls On Bor
rowed Time, heeft den zoogenaamden „Blau
wen Wimpel Prijs" als de beste film van de
maand in Amerika gewonnen. Het is het ver
haal van een ouden man (Lionel Barrymore),
die nog niet sterven wil om zijn kleinzoontje
niet in de handen van zijn hebzuchtige fami
lie te laten vallen. Daartoe spreekt hij met
den Dood (Sir Cedric Hardwicke), die hem
in de gestalte van een gewonen heer met
hoed en jas bezoekt en hij verbant den dood
naar den bloeienden appelboom in zijn tuin.
In de nieuwe Veit Harlan-film der TOBIS
zullen Gustav Knuth (in de titelrol), Hein-
rich George, Jakob Tiedtke, Maria Landrock,
Erich Fiedler, Werner Scharf en Franz We
ber een rol vertolken. De film heet „Pedro
soil hangen".
Peter Kreuder heeft de muziek geschreven
voor de Tobis-film „Flitterwochen in Gefahr"
v/aarvan Paul Heideman de regie heeft.
Te Otztal in Beieren worden de opnamen
gemaakt voor de Tobis-film „Kamerad Mut
ter". Regie Paul Verhoeven.
M. W. Kimmieh schreef de novelle voor
de Itala-film der Tobis: „Gang in die Nacht".
L. A. C. Muller schreef naar deze gegevens
het scenario. De film wordt onder de regie
van Johannes Meyer gedraaid te Rome.
PARIJS, 13 October (HAVAS) de gevol
machtigde voor de Fransche filmindustrie,
Yves Chataigneau, heeft medegedeeld, dat de
eerste dagen van den oorlog de Fransche
filmindustrie werd stilgelegd, aangezien de
meeste acteurs en het technisch personeel on
der de wapenen waren geroepen. Men heeft
evenwel het bedrijf aan de gewijzigde om
standigheden aangepast en een technische
commissie is gevormd uit de acht voornaam
ste regisseurs, n.l. Jacques de Baroncelli, Jean
Benoit Levy, Raymond Bernard, René Clair,
Julien Duvivier, Jacques Feyder, Jean l'Her-
bier en Jean Renoir, teneinde een aantal
groote films, welke op het oogenblik gemaakt
worden, tot een goed einde te brengen. Hier
toe zullen voorloopig de drie filmspelers Jean
Gabin, Pierre Fresnay en Charles Boyer, die
onder de wapenen zijn, verlof krijgen.
Dezer dagen is in New York de première
gegaan van Metro-Goldwyn-Mayer's ge
kleurde sprookjesfilm „The Wizard of Oz",
dat als kinderboek en tevens groote-men-
schensprookje met 9.000.000 verkochte
exemplaren en naar schatting 80.000.000
lezers wel het meest verspreide boek van
Amerika en de geheele wereld is. Het is een
trucfilm met levende personen (o.a. Judy
Garland als het meisje en Frank Morgan als
de groote toovenaar) in een volkomen on
werkelijke omgeving. Er spelen niet minder
dan 9.237 acteurs in, plus 20 musici en 300
zangers. Het tooverland „Munchkinland"
werd geschilderd in de nuances van 62 ver
schillende kleuren voor de technicolor- op
namen. De fibn kost 13 keer zooveel als een
gewone groote film en dubbel zooveel als de
duurste M.G.M. film tot dusverre, The Great
Ziegfeld.
Bij de openingsvoorstelling stonden de
menschen reeds om 5.30 's morgens in de rij
en om 8,45 waren alle voorstellingen dien
dag uitverkocht, hoewel het Capitol Theater
in New York 4520 plaatsen heeft. Er werden
dien dag alleen al voor de volgende voor
stellingen niet minder dan ruim 30.000 biljet
ten verkocht.
De bekende karakterspeler Frank Morgan,
zal met Nelson Eddy en de Hongaarsche zan
geres Ilona Massey de hoofdrol vervullen in
de nieuwe groote showfilm van Metro-Gold-
wyn-Mayer Balalaika, naar het bekende Lon-
densche tooneelsucces.
Verschillende acteurs, die den laatsten tijd
slechts zelden optreden, vindt men in deze
film terug o.m. Charley Ruggles, Una Mer
kel, Ray Bolger, Lionail Atwill en Edna May
Oliver. Niemand minder dan Reinhold
Schünzel heeft de regie.
Harpo Marx, de beroemde „doofstomme"
van de drie Marx Brothers, dien men tot dus
verre meestal op zijn gouden harp heeft
kunnen bewonderen, zal in de nieuwe Metro-
Goldwyn-Mayer film, Een dag in het circus,
•begeleid worden door een compleet sympho-
nie-orkest. Alle spelers van dit orkest zijn
gedresseerde apen!
Me tr o-Gold wyn-Mayer heeft het plan op
gevat om na 25 jaar wederom den wereldbe-
roemden roman van den Poolsahem schrijver
Henry Sienkiewicz, Quo Vadis, te verfilmen:
een actueele titel wanneer men aan Polen
denkt! Robert Taylor zal de hoofdrol spelen
en naar verluidt, zal Charles Laugton de rol
van keizer Nero op zich nemen.
Robert Donat als de leeraar van het Brookfield-College aan het begin en aan het
einde van zijn loopbaan (Première in het Rotterdamsche Arena-theater).
Nog niet zoo lang geleden maakten Ame
rikaansche filmmaatschappijen in een snel
en onverantwoordelijk tempo de z.g. Quota
films in Engeland, met het doel door deze
productie het aantal te importeeren films
te vergrooten. De Engelsche „Quota Act" van
1927 dwong n.l. de Engelsche bioscopen een
bepaald aantal films van eigen bodem te
vertoonen, een aantal, dat eenige procenten
van den totalen import van buitenlandsche
films moest bedragen. De regeering wilde
met deze wet de nationale filmindustrie sti-
muleeren, maar zij bereikte ermee, dat
Amerikaansche maatschappijen op eigen ri
sico en in een der vele Engelsche studio's
zoo snel mogelijk het aantal films van eigen
bodem kwamen vergrooten, om zoodoende
meer te kunnen importeeren. Een tijd lang
zijn deze quota-films, ook wel „Quickies"
genoemd, berucht geweest om hun stijlloos
heid, hun slordige afwerking en hun gemis
aan smaak en het was niet vóór een nieuwe
wet een bepaalden productietijd en een mi
nimum bedroeg aan productiekosten vast
stelde, dat hierin verbetering kwam. Tege
lijk ontwaakte toen het besef bij de Ameri
kaansche procedures, dat het economischer
was Engelsche films in Engeland te maken,
die tegelijk exportmogelijkheden voor an
dere landen, in de eerste plaats voor Amerika
zelf, bezaten. Zoo was „A Yank at Oxford",
die Sam Wood met Robert Taylor in den
hoofdrol maakte, een eerste poging van een
Amerikaansche onderneming in Engeland
een film van een bepaald niveau te produ-
eeeren, een film die naar inhoud en geestes
gesteldheid door' en door Engelsch was, maar
tegelijk alle mogelijkheden voor een inter
nationale belangstelling in zie
dan deze eerste poging, overtuigde „De Cita
del" door King Vidoor gemaakt met Robert
Donat in den hoofdrol, dat het genre le
vensvatbaarheid bezat, terwijl thans „Good
bye Mr. Chips" ten overvloede kracht aan
deze overtuiging komt bijzetten. Het merk
waardige feit doet zich hierbij voor, dat
eerst thans, na een intensieve nationale
?n°J^Ct.ie onder Alexander Korda en andere
Engelsche producenten van naam sinds '33,
d0.° "d ?.dsche Productiemaatsehap-
plJ een zuivere nationale füm gemaakt wordt
die even Engelsch van houding en menta
liteit aandoet, als bijv. de eveneens door Hol
lywood gemaakte films „Cavalcade" en De
Bengaalsche Lanciers" Met dit voorb^ld
voor oogen durven wij hoperl) dat ook
in de Hollandsche studio s, zeifs al t>üjven
zij door buitenlanders bevo kt, het wonder
van de naar inhoud en geesteshouding na
tionale film zal plaats vinden
„Goodbye Mr. Chips" werd onder regie
van Sam Wood gemaakt naar een novelle van
James Hilton. Zonder deze novelle te ken
nen, maar afgaande op den inhoud van de
film, moet men al dadelijk de bijzonderheid
constateeren, dat in dit geval niet van .et
gewone onderwerp sprake is> waarvoor film
fabrikanten m bef algemeen warmloopen.
Veel minder dan bijv. in E)e citadel", waar
mee deze film haar nobele strekking gemeen
heeft, komt er het s®nsationeele element in
voor en eveneens ontbreekt, in tegenstelling
tot de biografische films van de Warner Bros
als „Pasteur", „Zola "Pl°renoe Nightin
gale", de veelheid van g beurtenissen, die bij
voorbaat een onderwerp aantrekkelijk kun-
nn maken. In „Goodbye Mr. Ch^s„J
niets, dat niet in 1€ 1 aSehjksch leven
kan voorkomen en de oet in deze on
gewone aandacht voor c e gewone din
gen des levens uniek worden. Of
beter, nog, zij moet om e j aarop deze
kleine gebeurtenissen gesortee d en weerge
geven worden, als een unieke prestatie 0p
filmgebied aangemerkt worden.
Mr. Chipping komt in 1870 als een jong
en ambitieus leeraar ^ar BrooMmldschoo^
een van de oudste en mee g P rde
kostscholen, waaraan Engeland rijk is. Uit
zijn eerste contact met de schoo j ug dat
verre van plezierig is, ontstaat een strenge,
autoritaire leeraar, die de soepelheid mist
tegelijk opvoeder der jongens en hun vriend
te zijn, en zoo dreigt deze met zooveel
enhousiasme begonnen loopbaan te misluk
ken tot een, voor mr. Chipping, vreugdeloos
bestaan van droge, zij het ook stipte plichts
vervulling. Dan ontmoet Chipping op een
voettoer door Tirol een jong en energiek
meisje. Hij is dan al op middelbaren leeftijd
en hij ontroert haar door zijn eenzaamheid
en door zijn milde, maar nog niet geheel
gevormde persoonlijkheid.
Zij trouwen en Katherina verandert zijn
leven; zij leert hem met de jongens om te
gaan en zij maakt hem de schoonheid van
zijn taak duidelijk. Kort daarna sterft zij in
het kraambed, maar zij laat een geheel an
dere „Chips" haar bijnaam voor hem
achter en uit haar begrijpen en haar ver
trouwen in zijn kwaliteiten, put hij de kracht
zijn levenstaak tot een schoon einde te bren
gen. In 1913 gaat de 63-jarige Chips op pen
sioen, maar in 1915 wordt een beroep op hem
gedaan om als hoofd van de Brookfieldschool
op te treden gedurende de verdere oorlogs
jaren en daarna blijft hij als onmisbaar or
nament op het schoolterrein wonen tot hij op
83-jarigen leeftijd sterft. Drie opeenvolgen
de generaties, die de Brookfieldschool oe-
zochten, kennen dan mr. Chips en het is de
herinnering aan deze onafzienbare schare
jongens, die hij heeft mogen vormei. mo
gen opleiden voor het leven, dat de sterven
de Chips zich niet eenzaam kan voelen, on
danks de betrekkelijke verlatenheid van zün
sterfbed.
Een eenvoudige film werd deze verbeel
ding van een eenvoudig, maar in zijn een-
Fernand Gravey en Corinne Luchaire in „Le Dernier Tournant" (Het uur der
vergelding slaat voor iedereen), vertoond in de Princesse Cinema te Den Haag.
heM6- de beroemde Fransche menschelijk-
uitwo5lAet stellen van een conflict en in de
nier to/11® Van bef gegeven, vertelt „Le der-
bochten Tant" ons van de vele Sevaarlijke
schen een'1 den levensweg van twee men-
SS.I'S? vroL, dl.
wederzijdsche w ,tegen hun n°° u
bestaat van hun pi ?cht' die tusschen hen
door den dood een°"tmoeting en alleen
hu de 7m0.„ emde kan nemen.
avond aankloppend^ °P een donker^
weg gelegen ""er
eten om dan zijn zwerftocht weer te vervol-
gen. De eigenaar laat hem in geeft hem
te eten. Zijn jonge vrouw kom?
de twee kijken elkaar brutaal in jnnen 6"
Zonder een woord te hebben'^^
laat de vrouw het vertrek en zet het ge'sorek
der twee mannen zich voort. De eigenïarvan
het benzine-depöt, een grove zware man van
middelbaren leeftijd, vraagt den vreemde
ling te blijven en bij hem in dienst te komen
De zwerver besluit te blijven en begint blijk-'
baar, op dit eenzame stukje aarde, een nieuw
leven. Wat hem onbewust heeft overgehaald
om zijn zwerversleven op te geven is echter
niet de vriendelijkheid en de hartelijkheid
van den goeden man: dat waren de oogen
van de jonge vrouw.
Met een buitengewonen ijver werpt hij
zich op zijn arbeid en wint hierdoor van den
eersten dag het volle vertrouwen van den
eigenaar. Vooral als hij met een plannetje
voor den dag komt om zijn depót met een
reclame-verlichting te voorzien, meent de
oude in den jongen kerel een zeldzamen
vriend te hebben gevonden.
Wanneer de oude met zijn wagen naar de
stad is om over de uitvoering van het plan
te gaan spreken, komen de twee voor het
eerst tegenover elkaar te staan. Na een eerste
bruuske terugwijzing, geeft de vrouw 2ich
voor deze liefde gewonnen. Zij is zich nu
duidelijker dan ooit bewust, dat haar huwe
lijk met den leelijken, onsmakelijken man
slechts een noodsprong geweest is om aan
een leven van armoede en ellende te ont
komen. Voortdurend sterker beheerscht haar
hartstocht voor den knappen jongen zwer
ver; bezeten door de duivelsche gedachte
zich van haar man te ontdoen, zet zij den
man, dien zij bemint, tot een moord aan.
Deze weigert en stelt haar voor met hem
te vluchten en zijn zwervend leven met hem
te gaan deelen. Maar zij kent dit leven en
weet, wat dan haar lot zal worden. Lang
zamerhand wordt ook hij door zijn hartstocht
geheel verblind en raakt met het moordplan
vertrouwd.
Zij beramen een ongeval in huis, doch door
een toeval mislukt hun eerste poging. De
oude wordt naar het ziekenhuis overge
bracht, waar hij langzaam herstelt. Het is als
het ware een gevoel van opluchting, dat deze
mislukking bij hen opwekt. Maar wanneer
de oude man in huis terugkeert, begint weer
e ondragelijke spanning, welke leidt tot een
getukt;0' VCel brutaler moordplan, dat wel
Maar zij komen hierdoor onder zeer sterke
verdenking bij de justitie. Het is eigenlijk
a een et werk van hun advocaat, die van
alles weet dat de rechtercommissaris zijn
prooi moet loslaten.
Maar hun liefde heeft bij deze affaire een
