„Escapade".
VIER MEISJES IN
HET WIT".
...Rose of Washington
Square".
ZATERDAG 21 OCTOBER 1939
Al Jolson zingt weer van
z'n „Mammie
EEN OPVOLGSTER VAN
DEANNA DURBIN.
De elf-jarige Gloria Jean
Schoonover.
ZARAH LEANDER.
Een variant op „Mannen
in het wit".
,12 UUR 12'
Of hoe een meisjesstudente
speurtocht eindigde.
haar
DE OORLOGSJOURNAALS.
Alias „De Vrouw met het
Masker", alias „Maskerade".
Le journal de la guerre.
Het is nu ongeveer tien jaar geleden se
dert Al Jolson voor het laatst op het tooneel
voor het voetlicht neerknielde, zijn zwart
gemaakte aangelaat ophief naar het schel
linkje, zijn wit gehandschoende handen uit
stak naar de loges en, met een brok in zijn
keel, zong van zijn „Mammie".
Wat hij in dien tusschentijd nog meer
heeft gedaan, zouden we niet precies kun
nen zeggen, maar nu we hem weer hebben
teruggezien, blijkt hij al dien tijd zijn oude
moeder en zijn oude gewoonte te zijn trouw
gebleven en weer bezingt hij zijn „Mammie'
en weer vertrekt zich zijn gezicht in diepe
rimpels, als hij het heeft over zijn geliefde
Californië en beminde Zuiden.
De nieuwe film, waarin Al Jolson, met
wiens stem de geluidsfilm der verbaasde en
bewonderende wereld werd voorgesteld, zijti
„come-back"-triomfen viert, heet „Rose of
Washington Square" en is feitelijk niet meer
dan een op moderne wijze gebonden stalen-
boek van de eerste Amerikaansche „songs
onmiddellijk na den vorigen oorlog, samen
gevoegd door een onbeteekenend scenario,
dat als in Hollywood uit voorraad lever
bare hoofd-ingrediënten zelf opoffering
en romantiek heeft.
Het is weer eens een driehoeksgeval, dat
ons te aanschouwen wordt voorgezet met
Alice Faye als Rose Sargent, een hard wer
kende cabaretzangeres, Tyrone Power als
Bart Clinton, den slechten, maar knappen
Deanna Durbin, die als de ideale bakvisch
de wereld stormenderhand wist te veroveren
en voor haar filmmaatschappij, alsmede voor
zich zelf schatten heeft verdiend, heeft den
idealen bakvischleeftijd achter den rug en
men is er op uit, haar voor oudere rollen te
scholen, in de hoop, dat het publiek haar
trouw zal blijven. Maar, zekerheidshalve is
men toch op zoek gegaan naar een opvolgster
en in ieder geval naar een meisje, dat is,
zooals Deanna Durbin was, toen ze haar
eerste en doorslaande successen verwierf.
Men meent, met de elf-jarige Gloria Jean
Schoonover een goeden greep te hebben ge
daan. Het meisje is afkomstig uit het mijn
werkersstadje Scranton in den staat Penn
sylvania. Ze zingt, evenals Deanna Durbin.
Naar haar naam te oordeelen, moet ze van
Nederlandsohe afkomst zijn.
Men heeft reeds een film van haar ge
maakt, bij wijze van proef. De film „The
under-pup" geheeten, is een succes. Het pu
bliek meent, tusschen Gloria Jean Schoonover
en Deanna Durbin een zekere gelijkenis te
kunnen constateeren, zoo zelfs, dat velen
haar voor een zusje van Deanna hielden.
De films van Deanna Durbin hebben tot
dusver een kleine tien millioen dollar op
geleverd. Men vertrouwt, hetzelfde te be
reiken met films van de kleine filmster
Schoonover, van wie verwacht wordt, dat ze
zelfs een concurrente zal blijken voor
Shirley Temple. Er staat reeds een nieuwe
film met Gloria Jtean Schoonover op stapel.
De aandacht werd op haar gevestigd door
dat ze herhaaldelijk voor de radio zong.
De familie Hardy (Lewis Stone, Fay Holden, Mickey Rooney en Ann
Rutherford) in „Schandaal in Washington (Capitol en City te Rotterdam).
Tyrone Power en Alice Faye in ,,Rose of Washington Square"
Theatre, Rotterdam).
Grand
jongeman en A1 Jolson, den vader van de
,,sprekende-en-zingende-film", in de rol van
Ted Cotter, haar trouwen steun en collega als
goeden derde. Beide mannen .dingen naar
Rose's gunst, maar de heele strijd is al bij
voorbaat in het voordeel van Clinton be
slist en Cotter blijft spoedig achter, om zich
te troosten met weemoedige songs, nadat hij
dom genoeg is geweest, om voor Clinton een
borgstelling te storten ten bedrage van 50.000
dollars, welk geld hij direct kwijt is. Maar
zelfs dat schokt Rose's liefde niet en aan het
slot van de film wordt Clinton naar de ge
vangenis gebracht, geketend aan een neger,
die er heelemaal niet uitziet, alsof hij lust
zou krijgen, om van zijn „Mammie" te gaan
zingen. En Rose blijft achter, om op hem
te wachten, want, op slot van zake, wat
zijn vijf jaren, als je van elkaar houdt?
De film is op de gebruikelijke manier en
gelardeerd met de noodige songs en revue
scènes, waarin Alice en Al Jolson volop ge
legenheid krijgen, hun muzikale talenten
bot te vieren, door regisseur Gregory Ratoff
in scène gezet en degenen, die houden van
dit genre film en van Al Jolson mits
volwassenen kunnen haar deze week
zien in het Grand Theatre te Rotterdam en
zullen er veel genoegen aan beleven.
In verband met de waarschijnlijkheid dat
de afzet van Amerikaansche films in Europa
ondanks de hier en daar stil liggende pro
ductie, aanmerkelijk verminderen zal, is
Hollywood er meer dan ooit op uit, het Ame
rikaansche publiek te bewerken. Gelukkig
valt er een stijging van het bioscoopbezoek
te constateeren. Men schrijft dit toe aan de
belangstelling voor de filmjournaals.
In aansluiting op de reeds voltooide film
"Lied der Wüste" zal Zarah Leander de
hoofdrol spelen in de zich in voorbereiding
bevindende Ufa-film „Vorstentragedie".
Volgens Amerikaansche berekeningen wer
den er in 19381939 in Europa 609 films van
eenigszins behoorlijke lengte gemaakt. Aan
genomen, dat d'e neutrale landen hun pro
ductie verdubbelen en 175 films afleveren,
dan blijft er toch een groot tekort, dat al
leen door Amerikaansche films kan worden
aangevuld. Er zijn 37.000 bioscopen in Euro
pa en die moeten draaien, aldus fedeneert
men. Ook in de oorlogvoerende landen heeft
men ingezien, dat de bioscoop een levens
behoefte is geworden, voor het moreel der
bevolking even belangrijk als voedsel.
In Frankrijk ligt de filmindustrie bijna ge
heel stil. Bijna overal sluiten de bioscopen
om half negen 's avonds, hetgeen die vraag
naar films aanzienlijk verminderd heeft. Het
overgroote deel der filmsterren en dat van
het technische personeel is gemobiliseerd.
Men verwacht, dat op den duur tal van bio
scopen gesloten zullen worden, tenzij de re
geering verschillende beperkende maatrege
len opheft. Het is niet onmogelijk, dat men
zal trachten, de filmproductie te hervatten,
aangezien de Riviera buiten de oorlogszone
ligt en men daar steeds veel gewerkt heeft,
speciaal voor buitenopnamen.
De film „Men in white" heeft indertijd nog
al opgang gemaakt. Er werd op een uitste
kende manier in weergegeven, hoe er ge
werkt wordt in zoo'n groot Amerikaansch
ziekenhuis, waar alles tot in de perfectie
is georganiseerd en het menschelijke lijden
en leed gecatalogiseerd wordt met klokmati-
ge regelmaat.
Als het op cijfers aankomt, is een Ameri
kaansch ziekenhuis waarlijk indrukwek
kend. Maar wijlen prof. van Rooy consta
teerde na een inspectie van het Amerikaan
sche ziekenhuiswezen, dat het zich bijna uit
sluitend om het lichaam en veel te weinig
om de ziel van den mensch bekommert, ter
wijl deze toch zulk een groote rol speelt In
het proces der genezing.
De heldin van de film „Vier meisjes in
het wit" karakteriseert deze uitspraak wel
heel treffend, als ze opmerkt, eerst zelf ziek
te moeten worden, indien ze wil, dat men
notitie van haar neemt. Ze is verpleegster
in zoo'n geneeshuis met loopenden band en
voelt zich door het meedoogenlooze systeem
in haar menschelijke waardigheid aangetast.
Op deze karakteriseering is deze film
echter niet gebaseerd. Wel echter op de ver
langens en idealen van de menschen, die in
een massa-ziekenhuis de zaak rollende hou
den en zich door het systeem niet laten
dooddrukken, in geestelijken zin gesproken.
Tenslotte wint de geest het altijd van de
materie. Zoo gaat het ook hier, ofschoon de
heldin het ziekenhuis betrad met nogal ma
terialistische bedoelingen. Ze verlangde n.l.
naar een goed huwelijk en hoopte, een rijken
patiënt aan den haak te slaan.
Men heeft hier dus al dadelijk te doen met
een zuiver persoonlijk element. De film „Vier
meisjes in het wit" is feitelijk ook opge
bouwd uit een reeks persoonlijke belevenis'
sen. De collectieve gedachte van het gewel
dige mechanisme met de er in levende men
schen en hun problemen welke aan „Mannen
in het wit" ten grondslag lag, is bij voorbaat
uitgeschakeld geworden. Hiermede wordt
ook het groote onderscheid aangegeven met
de genoemde film, waarin de probleemstel
ling veel grootscher was en ook het spel der
hoofdpersonen een grootere spanning opriep.
Inmiddels geeft „Vier meisjes in het wit"
toch weer een anderen kant van het Ameri
kaansche ziekenhuiswezen te zien, aangezien
ze zich meer concentreert op de opleiding
van verpleegsters. Men constateert dadelijk
dat het daarbij bijna militair streng toegaat.
Aldus ontstaan al spoedig conflicten.
De dokters en hun idealen, wier uitbeel
ding in „Mannen in het wit" zoo gepronon
ceerd was men zal zich allicht Jean Hers-
holt's creatie herinneren van den onbaatzuch-
tigen, wetenschappelijken onderzoeker zijn
ondergeschikt gemaakt, maar in het geval
van de manzieke verpleegster wordt toch de
liefde voor het beroep als een belangrijke
factor ingevoegd. Want het lot wil, dat deze
dokter verliefd wordt op de verpleegster, die
zoo graag en liefst eenxrijken man trouwen
wil. Hij voldoet eenigszins aan haar eischen,
omdat hij de beste chirurg van het zieken-
Hielden de eerste twee van de aangekon
digde Kriminal-films uit de nieuwe Ufa-
productie de reputatie op, deze door Johan
nes Guter geregisseerde film „12 uur 12"
kan niet tot versterking daarvan dienen.
Eerst al door het zoo ingewikkeld scenario,
dat men ten lange leste zich voor de oplos
sing gansch niet meer interesseert. Maar
misschien nog het meest door den speeltrant
in deze film, welke meer aan de klucht met
de duizend en een verwikkelingen doet
denken dan aan een spannend politiever
haal met verrassende wendingen en een
ontknoopig met knaleffect.
De film verplaatst ons naar Stockholm,
alwaar de politie voor een raadsel staat.
Inbraak na inbraak wordt gepleegd, steeds
meer worden arrestaties verricht en telkens
blijkt, dat de verdachten slechts werken in
opdracht van iemand, die zij zelf ook niet
kennen.
Wie is die groote onbekend? Dat wilde een
meisjesstudente in de rechten, Ingrid Barko,
ook wel graag weten. Tijdens de rechtszit
ting heeft zij op de publieke tribune een
ontmoeting met een onbekende, die volgens
haar wel eens iets met de zaak kon te maken
hebben. Groentje als zij is begrijpt zij niet,
hat de jonge man haar voor de mal houdt,
eze valt in het argelooze, zich zelf heel
nap vindende meisje en maakt een afspraak.
t v If>grid staat het vast, dat zij den -groo-
zich°i nde heeft ontdekt en zij steekt
niot CPr! avontuui", waaruit zij zich alras
ei an loswerken. Vooral niet, wan-
om hetLlWe peattPnoKJ dc.bo.eien zich nict
polsen sluiten en zn ge
dwongen is of zij wi! of niet me,t den
groeten onbekende geboeid te ontvluchten
naar Oslo. Intusschen valt haar deze reis
Paul Henckels, René Deltgen en Geraldine Katt in de film „12 Uur 12"
(Luxor Rotterdam).
met den juweelendief nog al mee, vooral
wanneer zij van hem verneemt, dat hij in
het geheel geen misdadiger is, doch een
recherche-inspecteur, die alleen door zelf
voor dief te spelen den waren onbekende op
het spoor tracht te komen.
Hiermede zou de film heel idyllisch kun
nen eindigen, ware het niet, dat de groote
onbekende nog moest ontmaskerd worden
Alvorens deze door de mand valt, spelen
zich nog velerlei voorvallen in snel tempo
af, maar bet slot van al is toch, dat ze elkaar
krijgen: Ingrid haar Niels, Karl zijn Nelly
en de dief zijn gerechte straf.
René Deltgen vervult de rol van den
rechercheur, terwijl Geraldine Katt het
studentje speelt. Hun samenspel, doorloo
pend bijna van humoristischen aard, biedt
menig aardig moment. Ursula Herking kreeg
haar geijkte, ijskoude, droogkomische rol te
spelen en zij doet dit weer heel amusant,
terzijde gestaan door Rudolf Platte. In den
winkel van Paul Henckels, den juwelier,
waar de film begint, eindigt zij ook. Want
behalve diamanten zijn daar ook verlovings
ringen, die op sommige momenten altijd
voor het grijpen moesten liggen.
Voor personen boven 18 jaar.
huis is en volgens zijn collega's gemakkelijk
een bijzonder winstgevende practijk zou kun
nen krijgen. Hij blijft echter liever in het
ziekenhuis, waar zooveel voor hem te doen
is en als gevolg daarvan wend de verpleeg
ster zich tot een rijken patiënt.
Dan begint haar in wezen toch goede na
tuur te spreken en als blijkt, dat haar zuster,
die eveneens in het ziekenhuis werkt, de
liefde van den rijkaard gewonnen heeft,
ruimt ze het veld en keert naar haar zaal
terug. Maar door haar egoisme heeft ze een
collega in de perij kelen gebracht en dit
meisje vindt zelfs den dood, als slachtoffer
van haar beroep. De anderen kijken de eer
zuchtige er op aan en deze voelt zich uit-
gestooten. Ook de dokter keert zich van. haar
af. Een groot spoorwegongeluk stelt haar
echter in staat zich volkomen te rehabili-
teeren en dan kan ze, volkomen bekeerd van
haar grillen, den haar nog steeds liefhebben
den dokter tegemoet treden.
Van de vier meisjes in het wit is deze
Norma Page de centrale figuur geworden. De
drie andere dienen eigenlijk meer tot figu
ratie. En ditzelfde is in belangrijke mate het
geval met het ziekenhuis. Dit neemt echter
niet weg, dat men toch een uitstekend beeld
krijgt van het leven en streven van al deze
menschen in het wit. Enkele typen, zooals
een oude, vinnige hoofdzuster en een ver
makelijke verpleger verhoogen het geva
rieerde van de kijkjes, die men telkens
achter de schermen krijgt. Alan Marshall is
de dokter, Florence Rice, Una Merkel, Mary
Howard en Jessie Ralph zijn de vier meisjes.
De film is toelaatbaar voor volwassenen. Ze
gaat deze week te Rotterdam in het Capitol
en City Theater, waar een film van de Hardy
familie als hoofdfilm loopt en wel „Schan
daal in Washington", waarin Mickey Rooney
reden te over geeft tot hartelijk lachen.
De besprekingen, welke gedurende eenige
weken tusschen het hoofdbestuur en de huis
houdelijke commissie voor de keuring van
films zijn gevoerd aangaande het toelaten van
buitenlandsche journaalfilms, waarin beel
den voorkomen, betrekking hebbende op den
oorlog, hebben, gelijk gemeld, tot een voor-
loopig resultaat geleid.
Dit beteekent, aldus schrijft het orgaan
van den Ned. Bioscoopbond, dat de vorige
beslissing der huishoudelijke commissie,
welke zooveel stof heeft doen opwaaien en
in het bijzonder in ons bedrijf ernstige ont
stemming heeft verwekt, buiten werking is
gesteld. Naar de Huishoudelijke Commissie
het hoofdbestuur heeft medegedeeld, draagt
de thans genomen beslissing wederom een
voorloopig karakter in dien zin, dat de com
missie den ga-rfg van zaken met den inter
nationalen toestand steeds in het oog zal
houden om eventueel, indien dit noodig mocht
zijn, de vereischte beslissingen te kunnen
nemen.
Bij de gevoerde besprekingen is het hoofd
bestuur steeds uitgegaan van deze gedachte,
een gedachte, welke reeds was gelanceerd
vóór de huishoudelijke commissie haar eer
ste beslissing had genomen, dat het mogelijk
moet zijn aan deze commissie waarborgen te
geven aangaande de objectieve samenstelling
van buitenlandsche journaals, waarin beelden
voorkomen, die betrekking hebben op den
oorlog. Iedere zweem van propaganda zou
moeten kunnen worden geweerd en de sa
menstelling der journaals zou zóó moeten
zijn, dat, kennende de mentaliteit van ons
volk, bij de vertooning geen reactie van het
publiek in den vorm van demonstraties etc.,
zou zijn te duchten, welke demonstraties im
mers in dezen tijd ongewenscht moeten wor
den geacht.
Deze waarborgen heeft het hoofdbestuur
gemeend te kunnen verstrekken, door aan de
huishoudelijke commissie aan te bieden, dat
zal worden toegezien, dat journaalfilms als
vorenbedoeld tijdens den duur van den oor
log uitsluitend door Nederlanders zullen wor
den samengesteld, d.w.z. dat zoowel de beeld
compositie als de gesproken commentaren en
de betiteling uitsluitend in ons land zullen
worden verzorgd. Vervolgens heeft het
hoofdbestuur aangeboden, een commissie van
bondswege te vormen, welke de onderhavige
journaals, alvorens zij ter keuring worden
aangeboden, zal doorzien en wel met het
recht om met het oog op de nakoming van
de te verstrekken waarborgen alle door haar
noodig geachte wijzigingen door de distribu
teurs te doen aanbrengen, zoomede alle noo
dig geachte coupures te gelasten.
Inmiddels hebben de leveranciers van de
buitenlandsche journaals zich bereid ver
klaard, de beslissingen dezer commissie te ho-
noreeren en alle door haar te geven aanwij
zingen op te volgen.
De eigenaar van dit been vond
het „zonde van 't geld"
jm tijdig de remmen van
zijn auto te laten nazien
William Powell en Lulse Ratner tn Escapade(de Vrouw met het Masker).
Ongeveer vijf jaar geleden trok een Ween-
sche film „Maskerade geheeten, de aan
dacht van het Europeesche filmpubliek. Het
was een eerste regie-prestatie van den ta
lentvollen acteur Willy Forst, waarin een
jonge Weensche actrice, die op het tooneel
31 eemK ?rm? .heid §en°ot, voor de ca
mera debuteerde, haar naam was Paula
Wesse y. r waren eenige factoren, die het
SU. t o deze film bepaalden; daar was
het origineele scenario van Walter Reisch,
die op een geheel ongewone manier komi
sche en tragische elementen samenvoegde,
daar was de nieuwe verschijning op het witte
doek, van Paula Wessely, die in haar spel af
week van de bekende routine-trucjes van
baar kunstzusteren en daar was bovenal de
soepele regie van Forst, die eerst in zijn la
tere films en met name in „Mazurka" groo
tere prestaties zou leveren, maar nu reeds
van veel begrip en van veel fiinen humor
blijk gaf.
Het succes bleef ook in Amerika niet on-
opgemerkt en, zooals Hollywood wel meer
doet (o.a. met „Pépé le Moko"), het kocht
het scenario van Walter Reisch op en maak
te een Amerikaansche versie van „Maskera
de", die het „Escapade" noemde. Vijf jaren
na de Weensche première mocht deze film
eerst in Europa draaien en evenals bij „La
Bataille", waarvan de Engelsche versie „The
Battle" ook zoo lang op een vertooning op
het continent moest wachten, krijgen wij dus
thans een filmherschepping van een bekend
scenario te zien, wat eenerzijds een teleur
stelling zal beteekenen voor hen, die om het
filmverhaal naar de bioscoop gaan en zich
iegelijk de intrige van „Maskerade" nog
herinneren en anderzijds voor de filmlief
hebber dankbaar materiaal ter vergelijking
vormt, zooals hij „The Battle" kon confron-
teeren met zijn herinnering aan „La Batail
le" en het Amerikaansche .Algiers" met het
Fransche „Pépé le Moko".
Voor hen, die de film van Willy Forst
eniet zagen of wier geheugen hen in deze
ïW^stie tn den steek laat, volgt hier eerst 'n
korte inhoudsopgave. In het Weenen van
voor den oorlog is Fritz Heideneck een be
kend teekenaar van elegante en frivole pla
ten en tegelijk een Don Juan van reputatie.
Op een bal masqué maakt hij de levenslus
tige vrouw van dr. Karl Herrandt het hooid
op hol en brengt haar zoover, dat zy dien
zelfden avond voor hem poseert gemaskerd,
en gehuld in de chinchilla boa, die haar a.s.
sehoonZUsje, Anita Keller, op het bal mas
que bij een tombola gewonnen heeft. Door
een vergissing van Heideneck's werkster
de teekening in de krant en afgaande
zeldzame chinchilla boa, denkt de ver
heeft Van Anita Keiler, dat zij geposeerd
vTanctVS°r.deze schandalige teekening. Hij
h .y^'deneck om uitleg en deze redt er
zie ui door te verklaren, dat zijn model
een zekere'Juffrouw Major geweest is. Ani
ta s ver oofde, Paul Harrandt, vertrouwt de
zaak nog niet en gaat op onderzoek uit,
waarby hy tot de ontdekking komt dat er
inderdaad een juffrouw L"„n,°mt'
bestaat, die gezelschapsdame ï/h"'"6 h' l
hjke dame. Leopoldine i^een J 660
meisje, dat weinig in de uitv-, ®envoudtg
komt en zeer verbaasd is via pande wereld
een uitnoodiging voor een fee t Harrandt
gen. Hier ontmoet zij Heicteneo/6 ontvan-
dwongen wordt :*jn rol verder te die ge~
verliefd op haar wordt. Door eeSPelen en
komt zij achter de ware toedracht" vt°neV*1
sensatieverwekkende teekening, terwiu e
dr. Harrandt overtuigd raakt van het
dat zijn vrouw voor model heeft gestaan'
Dan volgt de ontknooping, Heideneck wordt
uit jalousie neergeschoten door Anita en
met moeite weet Leopoldine dr. Harrandt
te bewegen de zwaar gewonde kunstenaar te
opereeren. Dgar niemand van den moordaan
slag getuige is geweest blijft dit heele
drama binnen den kleinen kring van inge
wijden, die allen hun zware les gekregen
hebben en er geen van allen belang bij
hebben verder over de zaak te spreken.
Dit is in korte trekken het verhaal, dat
Walter Reisch voor de film had geschreven
en toet hangt heelemaal van den maker af,
boe dit alles er op het witte doek uit zal
zien. Zooals gezegd, Willy Forst voerde des
tijds luchtig en elegant den regiestaf en maak
te de problemen niet zwaarder dan zij ver
dienden De zijn. In de Amerikaansche versie
daarentegen gebeuren dezelfde dingen met
grooteren nadruk, waardoor zij aan geloof
waardigheid inboeten en het geheel iets me
lodramatisch krijgt, wat in de Weensche film
juist zooveel mogelijk getracht werd te ver
mijden. Waarschijnlijk doet zich hier ook die
taalinvloed gelden en krijgen de gesproken
woorden uit het zangerig Weensch getrans
poneerd in het harde en zakelijke Ameri-
kaansch> een andere waarde.
William Powell speelt de rol van Heideneck
die oorspronkelijk door Adolph Wohlbrück
gespeeld werd en Luise Rainer, Weensche
van geboorte, was de aangewezen actrice in
Hollywood voor de rol van Leopoldine Major.
Daarnaast zien wij nog Frank Morgan, Vir
ginia Bruce, Reginald Owen en Mady Chris
tians in de andere hoofdrollen. Robert Z.
Leonard voerde de regie hij is een van die
geroutineerde Hollywood-regisseurs, die men
hoogstens van handigheid, maar nooit van
regiedurf of originaliteit kan beschuldigen en
die ook ditmaal niets anders dan een vlotte
industriefilm afleverde, waarin alles afhangt
van de individueele prestaties der medespe
lenden en dile geen oogenblik de oorspron
kelijke film van Forst doet vergeten. Om
haar luchtig gegeven moet „Escapade", die
in ons land draait onder den titel „De Vrouw
met het Masker", gereserveerd blijven voor
volwassenen met levenservaring.
C. B.
De Fransche regeering heeft beslag gelegd
op alle operateurs voor filmjournaals en hun
materiaal. Ze is van plan, een eigen dienst
De organiseeren, welke alles zal verflimen,
wat belangrijk is. Een deel er van is voor
vertooning in het openbaar bestemd en zal
„Le journal de la guerre" genoemd worden.
Er zal een wekelijksche editie van verschij
nen. Afdrukken zullen ook naar hat buiten
land geleverd worden. Reeds is er een voor-
loopige regeling met de Amerikaansche filmT
maatschappijen getroffen. Het is dus zoo goed
als zeker, dat aan buitenlandsche en ook
aan Fransche cameramenschen niet zal wor
den toegestaan, aan het front op eigen initia
tief te filmen, zooals tot dusver in China en
Polen werd toegestaan. In ieder geval zal
alle ontwikkeld en niet ontwikkeld filmma
teriaal gecensureerd worden, alvorens het
geëxporteerd mag worden. Naar hlat schijnt,
overweegt men voor Engeland een zelfde
plan. Intusschen zijn de meeste filmopera
teurs in Polen niet erg gelukkig geweest.
Die er voor de Paramount werkten, deelden
wel mede, interessante dingen te hebben
gemaakt, maar het bleek hun spoedig onmo
gelijk, ze het land uit te krijgen. En wat er
uit kwam, arriveerde via Zwaden, Denemar
ken en Letland, met groote vertraging.
Eric von Stroheim, die oud-officier is van
het Oostenrijksch-Hongaarsche leger, heeft
zich vrijwillig aangemeld voor het Fransche
leger. Indien zijn verzoek tot toelating niet
wordt ingewilligd, stelt hij zich beschikbaar
voor het Amerikaansche vrijwilligerscorps,
dat in Frankrijk gevormd wordt.
Tot die Engelsche acteurs en andere film-
menschen in Hollywood, die eventueel voor
den militairen dienst zullen moeten opko
ken, behooren Laurence Olivier, David Ni-
ven, Sir Cedric Hardwicke, Basil Rathbone,
Hiran Aherne, Cary Grant, Charles Laughton|
Claude Rains, Donald Crisp, Errol Flyn, Ja-
Stephenson en John Loder. Raimond
Voassey is Canadees. Het meerendeel zal
orloopjg niet wortjen opgeroepen.
Char ley "p v,een bericht uit Hollywood zou
nieuwe P^n de werkzaamheden aan zijn
ben stopge'J1 t"De Dictator" voorloopig heb-
Boefje(Annie van Ees) bij zijn moeder thuis. Deze week première van
deze film voor Rotterdam in het Lumière-theater.
i