„Escapade". VIER MEISJES IN HET WIT". ...Rose of Washington Square". ZATERDAG 21 OCTOBER 1939 Al Jolson zingt weer van z'n „Mammie EEN OPVOLGSTER VAN DEANNA DURBIN. De elf-jarige Gloria Jean Schoonover. ZARAH LEANDER. Een variant op „Mannen in het wit". ,12 UUR 12' Of hoe een meisjesstudente speurtocht eindigde. haar DE OORLOGSJOURNAALS. Alias „De Vrouw met het Masker", alias „Maskerade". Le journal de la guerre. Het is nu ongeveer tien jaar geleden se dert Al Jolson voor het laatst op het tooneel voor het voetlicht neerknielde, zijn zwart gemaakte aangelaat ophief naar het schel linkje, zijn wit gehandschoende handen uit stak naar de loges en, met een brok in zijn keel, zong van zijn „Mammie". Wat hij in dien tusschentijd nog meer heeft gedaan, zouden we niet precies kun nen zeggen, maar nu we hem weer hebben teruggezien, blijkt hij al dien tijd zijn oude moeder en zijn oude gewoonte te zijn trouw gebleven en weer bezingt hij zijn „Mammie' en weer vertrekt zich zijn gezicht in diepe rimpels, als hij het heeft over zijn geliefde Californië en beminde Zuiden. De nieuwe film, waarin Al Jolson, met wiens stem de geluidsfilm der verbaasde en bewonderende wereld werd voorgesteld, zijti „come-back"-triomfen viert, heet „Rose of Washington Square" en is feitelijk niet meer dan een op moderne wijze gebonden stalen- boek van de eerste Amerikaansche „songs onmiddellijk na den vorigen oorlog, samen gevoegd door een onbeteekenend scenario, dat als in Hollywood uit voorraad lever bare hoofd-ingrediënten zelf opoffering en romantiek heeft. Het is weer eens een driehoeksgeval, dat ons te aanschouwen wordt voorgezet met Alice Faye als Rose Sargent, een hard wer kende cabaretzangeres, Tyrone Power als Bart Clinton, den slechten, maar knappen Deanna Durbin, die als de ideale bakvisch de wereld stormenderhand wist te veroveren en voor haar filmmaatschappij, alsmede voor zich zelf schatten heeft verdiend, heeft den idealen bakvischleeftijd achter den rug en men is er op uit, haar voor oudere rollen te scholen, in de hoop, dat het publiek haar trouw zal blijven. Maar, zekerheidshalve is men toch op zoek gegaan naar een opvolgster en in ieder geval naar een meisje, dat is, zooals Deanna Durbin was, toen ze haar eerste en doorslaande successen verwierf. Men meent, met de elf-jarige Gloria Jean Schoonover een goeden greep te hebben ge daan. Het meisje is afkomstig uit het mijn werkersstadje Scranton in den staat Penn sylvania. Ze zingt, evenals Deanna Durbin. Naar haar naam te oordeelen, moet ze van Nederlandsohe afkomst zijn. Men heeft reeds een film van haar ge maakt, bij wijze van proef. De film „The under-pup" geheeten, is een succes. Het pu bliek meent, tusschen Gloria Jean Schoonover en Deanna Durbin een zekere gelijkenis te kunnen constateeren, zoo zelfs, dat velen haar voor een zusje van Deanna hielden. De films van Deanna Durbin hebben tot dusver een kleine tien millioen dollar op geleverd. Men vertrouwt, hetzelfde te be reiken met films van de kleine filmster Schoonover, van wie verwacht wordt, dat ze zelfs een concurrente zal blijken voor Shirley Temple. Er staat reeds een nieuwe film met Gloria Jtean Schoonover op stapel. De aandacht werd op haar gevestigd door dat ze herhaaldelijk voor de radio zong. De familie Hardy (Lewis Stone, Fay Holden, Mickey Rooney en Ann Rutherford) in „Schandaal in Washington (Capitol en City te Rotterdam). Tyrone Power en Alice Faye in ,,Rose of Washington Square" Theatre, Rotterdam). Grand jongeman en A1 Jolson, den vader van de ,,sprekende-en-zingende-film", in de rol van Ted Cotter, haar trouwen steun en collega als goeden derde. Beide mannen .dingen naar Rose's gunst, maar de heele strijd is al bij voorbaat in het voordeel van Clinton be slist en Cotter blijft spoedig achter, om zich te troosten met weemoedige songs, nadat hij dom genoeg is geweest, om voor Clinton een borgstelling te storten ten bedrage van 50.000 dollars, welk geld hij direct kwijt is. Maar zelfs dat schokt Rose's liefde niet en aan het slot van de film wordt Clinton naar de ge vangenis gebracht, geketend aan een neger, die er heelemaal niet uitziet, alsof hij lust zou krijgen, om van zijn „Mammie" te gaan zingen. En Rose blijft achter, om op hem te wachten, want, op slot van zake, wat zijn vijf jaren, als je van elkaar houdt? De film is op de gebruikelijke manier en gelardeerd met de noodige songs en revue scènes, waarin Alice en Al Jolson volop ge legenheid krijgen, hun muzikale talenten bot te vieren, door regisseur Gregory Ratoff in scène gezet en degenen, die houden van dit genre film en van Al Jolson mits volwassenen kunnen haar deze week zien in het Grand Theatre te Rotterdam en zullen er veel genoegen aan beleven. In verband met de waarschijnlijkheid dat de afzet van Amerikaansche films in Europa ondanks de hier en daar stil liggende pro ductie, aanmerkelijk verminderen zal, is Hollywood er meer dan ooit op uit, het Ame rikaansche publiek te bewerken. Gelukkig valt er een stijging van het bioscoopbezoek te constateeren. Men schrijft dit toe aan de belangstelling voor de filmjournaals. In aansluiting op de reeds voltooide film "Lied der Wüste" zal Zarah Leander de hoofdrol spelen in de zich in voorbereiding bevindende Ufa-film „Vorstentragedie". Volgens Amerikaansche berekeningen wer den er in 19381939 in Europa 609 films van eenigszins behoorlijke lengte gemaakt. Aan genomen, dat d'e neutrale landen hun pro ductie verdubbelen en 175 films afleveren, dan blijft er toch een groot tekort, dat al leen door Amerikaansche films kan worden aangevuld. Er zijn 37.000 bioscopen in Euro pa en die moeten draaien, aldus fedeneert men. Ook in de oorlogvoerende landen heeft men ingezien, dat de bioscoop een levens behoefte is geworden, voor het moreel der bevolking even belangrijk als voedsel. In Frankrijk ligt de filmindustrie bijna ge heel stil. Bijna overal sluiten de bioscopen om half negen 's avonds, hetgeen die vraag naar films aanzienlijk verminderd heeft. Het overgroote deel der filmsterren en dat van het technische personeel is gemobiliseerd. Men verwacht, dat op den duur tal van bio scopen gesloten zullen worden, tenzij de re geering verschillende beperkende maatrege len opheft. Het is niet onmogelijk, dat men zal trachten, de filmproductie te hervatten, aangezien de Riviera buiten de oorlogszone ligt en men daar steeds veel gewerkt heeft, speciaal voor buitenopnamen. De film „Men in white" heeft indertijd nog al opgang gemaakt. Er werd op een uitste kende manier in weergegeven, hoe er ge werkt wordt in zoo'n groot Amerikaansch ziekenhuis, waar alles tot in de perfectie is georganiseerd en het menschelijke lijden en leed gecatalogiseerd wordt met klokmati- ge regelmaat. Als het op cijfers aankomt, is een Ameri kaansch ziekenhuis waarlijk indrukwek kend. Maar wijlen prof. van Rooy consta teerde na een inspectie van het Amerikaan sche ziekenhuiswezen, dat het zich bijna uit sluitend om het lichaam en veel te weinig om de ziel van den mensch bekommert, ter wijl deze toch zulk een groote rol speelt In het proces der genezing. De heldin van de film „Vier meisjes in het wit" karakteriseert deze uitspraak wel heel treffend, als ze opmerkt, eerst zelf ziek te moeten worden, indien ze wil, dat men notitie van haar neemt. Ze is verpleegster in zoo'n geneeshuis met loopenden band en voelt zich door het meedoogenlooze systeem in haar menschelijke waardigheid aangetast. Op deze karakteriseering is deze film echter niet gebaseerd. Wel echter op de ver langens en idealen van de menschen, die in een massa-ziekenhuis de zaak rollende hou den en zich door het systeem niet laten dooddrukken, in geestelijken zin gesproken. Tenslotte wint de geest het altijd van de materie. Zoo gaat het ook hier, ofschoon de heldin het ziekenhuis betrad met nogal ma terialistische bedoelingen. Ze verlangde n.l. naar een goed huwelijk en hoopte, een rijken patiënt aan den haak te slaan. Men heeft hier dus al dadelijk te doen met een zuiver persoonlijk element. De film „Vier meisjes in het wit" is feitelijk ook opge bouwd uit een reeks persoonlijke belevenis' sen. De collectieve gedachte van het gewel dige mechanisme met de er in levende men schen en hun problemen welke aan „Mannen in het wit" ten grondslag lag, is bij voorbaat uitgeschakeld geworden. Hiermede wordt ook het groote onderscheid aangegeven met de genoemde film, waarin de probleemstel ling veel grootscher was en ook het spel der hoofdpersonen een grootere spanning opriep. Inmiddels geeft „Vier meisjes in het wit" toch weer een anderen kant van het Ameri kaansche ziekenhuiswezen te zien, aangezien ze zich meer concentreert op de opleiding van verpleegsters. Men constateert dadelijk dat het daarbij bijna militair streng toegaat. Aldus ontstaan al spoedig conflicten. De dokters en hun idealen, wier uitbeel ding in „Mannen in het wit" zoo gepronon ceerd was men zal zich allicht Jean Hers- holt's creatie herinneren van den onbaatzuch- tigen, wetenschappelijken onderzoeker zijn ondergeschikt gemaakt, maar in het geval van de manzieke verpleegster wordt toch de liefde voor het beroep als een belangrijke factor ingevoegd. Want het lot wil, dat deze dokter verliefd wordt op de verpleegster, die zoo graag en liefst eenxrijken man trouwen wil. Hij voldoet eenigszins aan haar eischen, omdat hij de beste chirurg van het zieken- Hielden de eerste twee van de aangekon digde Kriminal-films uit de nieuwe Ufa- productie de reputatie op, deze door Johan nes Guter geregisseerde film „12 uur 12" kan niet tot versterking daarvan dienen. Eerst al door het zoo ingewikkeld scenario, dat men ten lange leste zich voor de oplos sing gansch niet meer interesseert. Maar misschien nog het meest door den speeltrant in deze film, welke meer aan de klucht met de duizend en een verwikkelingen doet denken dan aan een spannend politiever haal met verrassende wendingen en een ontknoopig met knaleffect. De film verplaatst ons naar Stockholm, alwaar de politie voor een raadsel staat. Inbraak na inbraak wordt gepleegd, steeds meer worden arrestaties verricht en telkens blijkt, dat de verdachten slechts werken in opdracht van iemand, die zij zelf ook niet kennen. Wie is die groote onbekend? Dat wilde een meisjesstudente in de rechten, Ingrid Barko, ook wel graag weten. Tijdens de rechtszit ting heeft zij op de publieke tribune een ontmoeting met een onbekende, die volgens haar wel eens iets met de zaak kon te maken hebben. Groentje als zij is begrijpt zij niet, hat de jonge man haar voor de mal houdt, eze valt in het argelooze, zich zelf heel nap vindende meisje en maakt een afspraak. t v If>grid staat het vast, dat zij den -groo- zich°i nde heeft ontdekt en zij steekt niot CPr! avontuui", waaruit zij zich alras ei an loswerken. Vooral niet, wan- om hetLlWe peattPnoKJ dc.bo.eien zich nict polsen sluiten en zn ge dwongen is of zij wi! of niet me,t den groeten onbekende geboeid te ontvluchten naar Oslo. Intusschen valt haar deze reis Paul Henckels, René Deltgen en Geraldine Katt in de film „12 Uur 12" (Luxor Rotterdam). met den juweelendief nog al mee, vooral wanneer zij van hem verneemt, dat hij in het geheel geen misdadiger is, doch een recherche-inspecteur, die alleen door zelf voor dief te spelen den waren onbekende op het spoor tracht te komen. Hiermede zou de film heel idyllisch kun nen eindigen, ware het niet, dat de groote onbekende nog moest ontmaskerd worden Alvorens deze door de mand valt, spelen zich nog velerlei voorvallen in snel tempo af, maar bet slot van al is toch, dat ze elkaar krijgen: Ingrid haar Niels, Karl zijn Nelly en de dief zijn gerechte straf. René Deltgen vervult de rol van den rechercheur, terwijl Geraldine Katt het studentje speelt. Hun samenspel, doorloo pend bijna van humoristischen aard, biedt menig aardig moment. Ursula Herking kreeg haar geijkte, ijskoude, droogkomische rol te spelen en zij doet dit weer heel amusant, terzijde gestaan door Rudolf Platte. In den winkel van Paul Henckels, den juwelier, waar de film begint, eindigt zij ook. Want behalve diamanten zijn daar ook verlovings ringen, die op sommige momenten altijd voor het grijpen moesten liggen. Voor personen boven 18 jaar. huis is en volgens zijn collega's gemakkelijk een bijzonder winstgevende practijk zou kun nen krijgen. Hij blijft echter liever in het ziekenhuis, waar zooveel voor hem te doen is en als gevolg daarvan wend de verpleeg ster zich tot een rijken patiënt. Dan begint haar in wezen toch goede na tuur te spreken en als blijkt, dat haar zuster, die eveneens in het ziekenhuis werkt, de liefde van den rijkaard gewonnen heeft, ruimt ze het veld en keert naar haar zaal terug. Maar door haar egoisme heeft ze een collega in de perij kelen gebracht en dit meisje vindt zelfs den dood, als slachtoffer van haar beroep. De anderen kijken de eer zuchtige er op aan en deze voelt zich uit- gestooten. Ook de dokter keert zich van. haar af. Een groot spoorwegongeluk stelt haar echter in staat zich volkomen te rehabili- teeren en dan kan ze, volkomen bekeerd van haar grillen, den haar nog steeds liefhebben den dokter tegemoet treden. Van de vier meisjes in het wit is deze Norma Page de centrale figuur geworden. De drie andere dienen eigenlijk meer tot figu ratie. En ditzelfde is in belangrijke mate het geval met het ziekenhuis. Dit neemt echter niet weg, dat men toch een uitstekend beeld krijgt van het leven en streven van al deze menschen in het wit. Enkele typen, zooals een oude, vinnige hoofdzuster en een ver makelijke verpleger verhoogen het geva rieerde van de kijkjes, die men telkens achter de schermen krijgt. Alan Marshall is de dokter, Florence Rice, Una Merkel, Mary Howard en Jessie Ralph zijn de vier meisjes. De film is toelaatbaar voor volwassenen. Ze gaat deze week te Rotterdam in het Capitol en City Theater, waar een film van de Hardy familie als hoofdfilm loopt en wel „Schan daal in Washington", waarin Mickey Rooney reden te over geeft tot hartelijk lachen. De besprekingen, welke gedurende eenige weken tusschen het hoofdbestuur en de huis houdelijke commissie voor de keuring van films zijn gevoerd aangaande het toelaten van buitenlandsche journaalfilms, waarin beel den voorkomen, betrekking hebbende op den oorlog, hebben, gelijk gemeld, tot een voor- loopig resultaat geleid. Dit beteekent, aldus schrijft het orgaan van den Ned. Bioscoopbond, dat de vorige beslissing der huishoudelijke commissie, welke zooveel stof heeft doen opwaaien en in het bijzonder in ons bedrijf ernstige ont stemming heeft verwekt, buiten werking is gesteld. Naar de Huishoudelijke Commissie het hoofdbestuur heeft medegedeeld, draagt de thans genomen beslissing wederom een voorloopig karakter in dien zin, dat de com missie den ga-rfg van zaken met den inter nationalen toestand steeds in het oog zal houden om eventueel, indien dit noodig mocht zijn, de vereischte beslissingen te kunnen nemen. Bij de gevoerde besprekingen is het hoofd bestuur steeds uitgegaan van deze gedachte, een gedachte, welke reeds was gelanceerd vóór de huishoudelijke commissie haar eer ste beslissing had genomen, dat het mogelijk moet zijn aan deze commissie waarborgen te geven aangaande de objectieve samenstelling van buitenlandsche journaals, waarin beelden voorkomen, die betrekking hebben op den oorlog. Iedere zweem van propaganda zou moeten kunnen worden geweerd en de sa menstelling der journaals zou zóó moeten zijn, dat, kennende de mentaliteit van ons volk, bij de vertooning geen reactie van het publiek in den vorm van demonstraties etc., zou zijn te duchten, welke demonstraties im mers in dezen tijd ongewenscht moeten wor den geacht. Deze waarborgen heeft het hoofdbestuur gemeend te kunnen verstrekken, door aan de huishoudelijke commissie aan te bieden, dat zal worden toegezien, dat journaalfilms als vorenbedoeld tijdens den duur van den oor log uitsluitend door Nederlanders zullen wor den samengesteld, d.w.z. dat zoowel de beeld compositie als de gesproken commentaren en de betiteling uitsluitend in ons land zullen worden verzorgd. Vervolgens heeft het hoofdbestuur aangeboden, een commissie van bondswege te vormen, welke de onderhavige journaals, alvorens zij ter keuring worden aangeboden, zal doorzien en wel met het recht om met het oog op de nakoming van de te verstrekken waarborgen alle door haar noodig geachte wijzigingen door de distribu teurs te doen aanbrengen, zoomede alle noo dig geachte coupures te gelasten. Inmiddels hebben de leveranciers van de buitenlandsche journaals zich bereid ver klaard, de beslissingen dezer commissie te ho- noreeren en alle door haar te geven aanwij zingen op te volgen. De eigenaar van dit been vond het „zonde van 't geld" jm tijdig de remmen van zijn auto te laten nazien William Powell en Lulse Ratner tn Escapade(de Vrouw met het Masker). Ongeveer vijf jaar geleden trok een Ween- sche film „Maskerade geheeten, de aan dacht van het Europeesche filmpubliek. Het was een eerste regie-prestatie van den ta lentvollen acteur Willy Forst, waarin een jonge Weensche actrice, die op het tooneel 31 eemK ?rm? .heid §en°ot, voor de ca mera debuteerde, haar naam was Paula Wesse y. r waren eenige factoren, die het SU. t o deze film bepaalden; daar was het origineele scenario van Walter Reisch, die op een geheel ongewone manier komi sche en tragische elementen samenvoegde, daar was de nieuwe verschijning op het witte doek, van Paula Wessely, die in haar spel af week van de bekende routine-trucjes van baar kunstzusteren en daar was bovenal de soepele regie van Forst, die eerst in zijn la tere films en met name in „Mazurka" groo tere prestaties zou leveren, maar nu reeds van veel begrip en van veel fiinen humor blijk gaf. Het succes bleef ook in Amerika niet on- opgemerkt en, zooals Hollywood wel meer doet (o.a. met „Pépé le Moko"), het kocht het scenario van Walter Reisch op en maak te een Amerikaansche versie van „Maskera de", die het „Escapade" noemde. Vijf jaren na de Weensche première mocht deze film eerst in Europa draaien en evenals bij „La Bataille", waarvan de Engelsche versie „The Battle" ook zoo lang op een vertooning op het continent moest wachten, krijgen wij dus thans een filmherschepping van een bekend scenario te zien, wat eenerzijds een teleur stelling zal beteekenen voor hen, die om het filmverhaal naar de bioscoop gaan en zich iegelijk de intrige van „Maskerade" nog herinneren en anderzijds voor de filmlief hebber dankbaar materiaal ter vergelijking vormt, zooals hij „The Battle" kon confron- teeren met zijn herinnering aan „La Batail le" en het Amerikaansche .Algiers" met het Fransche „Pépé le Moko". Voor hen, die de film van Willy Forst eniet zagen of wier geheugen hen in deze ïW^stie tn den steek laat, volgt hier eerst 'n korte inhoudsopgave. In het Weenen van voor den oorlog is Fritz Heideneck een be kend teekenaar van elegante en frivole pla ten en tegelijk een Don Juan van reputatie. Op een bal masqué maakt hij de levenslus tige vrouw van dr. Karl Herrandt het hooid op hol en brengt haar zoover, dat zy dien zelfden avond voor hem poseert gemaskerd, en gehuld in de chinchilla boa, die haar a.s. sehoonZUsje, Anita Keller, op het bal mas que bij een tombola gewonnen heeft. Door een vergissing van Heideneck's werkster de teekening in de krant en afgaande zeldzame chinchilla boa, denkt de ver heeft Van Anita Keiler, dat zij geposeerd vTanctVS°r.deze schandalige teekening. Hij h .y^'deneck om uitleg en deze redt er zie ui door te verklaren, dat zijn model een zekere'Juffrouw Major geweest is. Ani ta s ver oofde, Paul Harrandt, vertrouwt de zaak nog niet en gaat op onderzoek uit, waarby hy tot de ontdekking komt dat er inderdaad een juffrouw L"„n,°mt' bestaat, die gezelschapsdame ï/h"'"6 h' l hjke dame. Leopoldine i^een J 660 meisje, dat weinig in de uitv-, ®envoudtg komt en zeer verbaasd is via pande wereld een uitnoodiging voor een fee t Harrandt gen. Hier ontmoet zij Heicteneo/6 ontvan- dwongen wordt :*jn rol verder te die ge~ verliefd op haar wordt. Door eeSPelen en komt zij achter de ware toedracht" vt°neV*1 sensatieverwekkende teekening, terwiu e dr. Harrandt overtuigd raakt van het dat zijn vrouw voor model heeft gestaan' Dan volgt de ontknooping, Heideneck wordt uit jalousie neergeschoten door Anita en met moeite weet Leopoldine dr. Harrandt te bewegen de zwaar gewonde kunstenaar te opereeren. Dgar niemand van den moordaan slag getuige is geweest blijft dit heele drama binnen den kleinen kring van inge wijden, die allen hun zware les gekregen hebben en er geen van allen belang bij hebben verder over de zaak te spreken. Dit is in korte trekken het verhaal, dat Walter Reisch voor de film had geschreven en toet hangt heelemaal van den maker af, boe dit alles er op het witte doek uit zal zien. Zooals gezegd, Willy Forst voerde des tijds luchtig en elegant den regiestaf en maak te de problemen niet zwaarder dan zij ver dienden De zijn. In de Amerikaansche versie daarentegen gebeuren dezelfde dingen met grooteren nadruk, waardoor zij aan geloof waardigheid inboeten en het geheel iets me lodramatisch krijgt, wat in de Weensche film juist zooveel mogelijk getracht werd te ver mijden. Waarschijnlijk doet zich hier ook die taalinvloed gelden en krijgen de gesproken woorden uit het zangerig Weensch getrans poneerd in het harde en zakelijke Ameri- kaansch> een andere waarde. William Powell speelt de rol van Heideneck die oorspronkelijk door Adolph Wohlbrück gespeeld werd en Luise Rainer, Weensche van geboorte, was de aangewezen actrice in Hollywood voor de rol van Leopoldine Major. Daarnaast zien wij nog Frank Morgan, Vir ginia Bruce, Reginald Owen en Mady Chris tians in de andere hoofdrollen. Robert Z. Leonard voerde de regie hij is een van die geroutineerde Hollywood-regisseurs, die men hoogstens van handigheid, maar nooit van regiedurf of originaliteit kan beschuldigen en die ook ditmaal niets anders dan een vlotte industriefilm afleverde, waarin alles afhangt van de individueele prestaties der medespe lenden en dile geen oogenblik de oorspron kelijke film van Forst doet vergeten. Om haar luchtig gegeven moet „Escapade", die in ons land draait onder den titel „De Vrouw met het Masker", gereserveerd blijven voor volwassenen met levenservaring. C. B. De Fransche regeering heeft beslag gelegd op alle operateurs voor filmjournaals en hun materiaal. Ze is van plan, een eigen dienst De organiseeren, welke alles zal verflimen, wat belangrijk is. Een deel er van is voor vertooning in het openbaar bestemd en zal „Le journal de la guerre" genoemd worden. Er zal een wekelijksche editie van verschij nen. Afdrukken zullen ook naar hat buiten land geleverd worden. Reeds is er een voor- loopige regeling met de Amerikaansche filmT maatschappijen getroffen. Het is dus zoo goed als zeker, dat aan buitenlandsche en ook aan Fransche cameramenschen niet zal wor den toegestaan, aan het front op eigen initia tief te filmen, zooals tot dusver in China en Polen werd toegestaan. In ieder geval zal alle ontwikkeld en niet ontwikkeld filmma teriaal gecensureerd worden, alvorens het geëxporteerd mag worden. Naar hlat schijnt, overweegt men voor Engeland een zelfde plan. Intusschen zijn de meeste filmopera teurs in Polen niet erg gelukkig geweest. Die er voor de Paramount werkten, deelden wel mede, interessante dingen te hebben gemaakt, maar het bleek hun spoedig onmo gelijk, ze het land uit te krijgen. En wat er uit kwam, arriveerde via Zwaden, Denemar ken en Letland, met groote vertraging. Eric von Stroheim, die oud-officier is van het Oostenrijksch-Hongaarsche leger, heeft zich vrijwillig aangemeld voor het Fransche leger. Indien zijn verzoek tot toelating niet wordt ingewilligd, stelt hij zich beschikbaar voor het Amerikaansche vrijwilligerscorps, dat in Frankrijk gevormd wordt. Tot die Engelsche acteurs en andere film- menschen in Hollywood, die eventueel voor den militairen dienst zullen moeten opko ken, behooren Laurence Olivier, David Ni- ven, Sir Cedric Hardwicke, Basil Rathbone, Hiran Aherne, Cary Grant, Charles Laughton| Claude Rains, Donald Crisp, Errol Flyn, Ja- Stephenson en John Loder. Raimond Voassey is Canadees. Het meerendeel zal orloopjg niet wortjen opgeroepen. Char ley "p v,een bericht uit Hollywood zou nieuwe P^n de werkzaamheden aan zijn ben stopge'J1 t"De Dictator" voorloopig heb- Boefje(Annie van Ees) bij zijn moeder thuis. Deze week première van deze film voor Rotterdam in het Lumière-theater. i

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Nieuwe Schiedamsche Courant | 1939 | | pagina 1