GRAND PERE". ZATERDAG 11 NOVEMBER 1939 PAUL MUNI ALS DE MEXICAANSCHE VRIJHEIDSHELD. 'T IS EEN WONDERLIJKE WERELD". Een Fransche film, die even aan de prachtige „La Maternelle" her innert. Een spannend detective verhaal. Film cursus voor bioscoop exploitanten. karl ludwig diehl. SYMPHONIE DES NORDENS Een Noorsch gedicht in beeld en toon. Een film over het stamland van ons Vorstenhuis. „ROBERT KOCH, Bekampfer des Todes". UIT DE TOBIS-ATELIERS. „HJAÏJEZ Paul Muni als President Juarez in de gelijknamige film In de filmwereld neemt de Amerikaan- sche filmacteur Paul Muni een eigenaardige plaats in. Hij is iemand die 'zich speciali seert in het uitbeelden van historische figu ren. Dit heeft hij te danken aan eenige zeer opmerkelijke successen in dit genre. De historische film is altijd een zeer gezocht cbject geweest, omdat het publiek nu een maal graag zich eens verplaatst ziet in een ander tijdperk, de moeilijkheid was even wel om bij dit ten leven wekken van histo rische figuren daarin een persoonlijkheid t brengen. Qe met historici en knappe g meurs uitgeruste studio's konden wc l" ud trant van het kabinet van Madame Tussaud natuurgetrouwe copieën leveren- figuren moesten in de film °ok gaan leven, niet alleen met beweeg van arm nen en van de tong, maar gaan leven van binnen uit. Op het gemis hiervan zijn ve e historische films gestrand ondanks de mil joenen, welke aan de montage ten koste waren gelegd paul Muni was het die deze kunst wei. terstond. Hij bleef in zijn spel persoonlijk karakter leggen en liet zijn spel nimmer beïnvloeden door allerlei authentieke trekjes speelde wars van elke karicatuur en ja, n nieuwe menschen, schiep van binnen uit nieuw ._j__ ,0ri kon dat zoo inder— 5adarhv Ten fouTPasteur of een Emile Zola moesten rijn geweest. Zijn nieuwste prestatie op dit gebied is de vertolking van den hoofdrol in de film „Juarez", brengend de geschiedenis van den strijd van den Mexicaanschen president .Benito Juarez tegen keizer Maximiliaan van Mexico. Voor de bewoners van de nieuwe wereld moge de figuur van Juarez van vol doende bekendheid zijn geweest om deze keuze van fiimstof te rechtvaardigen, voor de oude wereld moest het natuurlijk de figuur van den ongelukkigen Maximiliaan zijn, welke voldoende interesse voor het ver haal zou garandeeren. De film verplaatst ons dan in de zestiger jaren van de vorige eeuw> van zoo groote beteekenis voor de nieuwe wereld. Want m 1861 streed Abraham Lincoln als presi dent van de Vereenigde Staten voor het be houd van de Unie, terwijl Benito Juarez als president van Mexico den troepen van Napoleon III gewapend verzet bood. Ook voor Europa waren die jaren vol bewogen heid. Napoleon III regeerde in Frankrijk en zocht in allerlei niet even gelukkige avon duren, zijn invloed te vergrooten. Als zijn strooman trok de jonge Aartsher- °8 Maximiliaan van Habsburg met zijne gerr>alin Charlotte naar Mexico teneinde daar een bewind te voeren, dat de in het land gestoken Fransche kapitalen veilig zou bellen. Vol illusies was de nazaat van Karei v in wiens rijk de zon niet onderging, naar de nieuwe wereld gedrein door de aspi raties van zijn jonge gemalin, welke hem 'n alles ter zijde stond. De waarheid over d 1 tand kwam hem echter al spoedig uit schoonen droom halen. Hij wenschte I Jh 6°hter niet als een marionet te laten vervreemdde door zijn verzet# gen de onderdrukkingsmethoden het reactionnaire element van zich en kwam op >e wijze vrijwel geïsoleerd te staan met tegen zich den geheimzinnigen, machtigen CRenstander Benito Juarez. tcgenT1 het sluwe politieke spel van zijn MaXi^ ,nder was de edele en goedwillende zijn por,t'aan niet bestand, doch hij bleef op zou zijn.' toen hij wist, wat dan zijn lot Na den vrede Unie te hebben JUsschen de staten van do kaansche presidenT*?^ dwong de Amen" zijn troepen uit MeXi Coln Napoleon III Maarschalk Bazaine bee°eT;rug te trekken, keer voor den keizer zou *7?" de hem voor met hem naaj Eur0pTtT?ugte keeren. Keizerin Charlotte ondernam toen de reis naar Europa om persoonlijk b« Napoleon ten gunste van haar gemaal te mtervemeeren. Aangezien Napoleon om redenen van staats beleid tot dezen kolonialen terugtocht ge dwongen was, viel aan tusschenkomst niet meer te denken. Deze beslissing bracht de bekende tragi sche ontknooping voor de ongelukkige kei zerin Charlotte, die den donkeren macht der verstandsverbijstering inging en voor den heldhaftigen Maximiliaan, die met zijn ge trouwen naast zich, voor het executiepeleton den dood vond. In een Europeeschen opzet van de film, zou op deze zijde van de historie natuurlijk het volle accent zijn gelegd. In dit Amerikaan- sche product is dit niet het geval. Hoewel het aan de figuur van keizer Maximiliaan alle recht laat wedervaren en hem teekent als een zeer nobel man, ook niet van be- stuursgaven ontbloot, is het meeste licht toch komen te schijnen op de figuur van den Mexicaan Benito Juarez, die hier als een vriend, geestverwant en navolger van Abra ham Lincoln wordt verheerlijkt. Het is deze Benito Juarez, welken Paul Muni heeft uit te beelden gekregen. Hij heeft dit weer gedaan op een wijze, welke van deze figuur een vol-levend mensch heeft gemaakt. Toch spreekt misschien juist de geheimzinnige kracht in deze persoonlijkheid ditmaal nog meer dan het menschelijke. Jua rez was een Mexicaan met Indiaansch bloed in de aderen, met de geheimzinnige uiterlijke ^onbewogenheid als masker voor een zeer fel temperament en een scherpen geest. In tegen stelling met zijn vorige films maakt Muni hierdoor den indruk maar niet uit den plooi te durven komen en zich niet te wagen aan een Juarez, gelijk men hem niet meer van prenten of beelden dadelijk zou kunnen her kennen. Niettemin slaagde hij er volkomen in de figuur lie maken tot de hoofdpersoon van het tragisch conflict, de bijna onheil spellende en onverwoestbare oerkracht, waartegen een man als keizer Maximiliaan het verliezen moest. Naast Paul Muni heeft Bette Davis in deze staatkundige tragedie een voorname rol ge kregen. Ze speelt voor de ongelukkige kei keizerin Charlotte en wel zoo, dat bij haar het merkteeken van het noodlot van het eer ste oogenblik af op het gelaat te zien is Brian Aherne had de moeilijke opgaaf van de vertolking van Keizer Maximiliaan, een opgaaf, welke hij met toewijding vervulde doch waarbij hij niet vermocht te geven zulk een suggestie van realiteit, dat men den acteur niet door het keizerlijk uniform heen ziet. William Dieterle voerde ook ditmaal weer de regie «alver deze Paul Muni-film. Zijn regie-stijl welke naast groote beweeglijkheid van het beeld toch telkens hoofdmomenten in langere camera-instellingen weet te ac- centueeren, valt te loven. Van de film gaat deze week in Amster dam en Rotterdam de première voor Neder land. De herinnering aan het fijnzinnige kunst werk der Fransche filmindustrie, „La Mater nelle", die af en toe opdoemt bij het aan schouwen van „Grand Père", zal degenen, door wie de reclame voor deze film uitge stippeld werd, er vermoedelijk toe gebracht hebben, deze film aan te duiden als de uit beelding van een „conflict bij de nadering der puberteitsjaren". Meer is er intusschen waar ten aanzien van het andere predikaat „een pleidooi voor het verwaarloosde kind", al blijft deze omschrijving toch altijd nog tamelijk betrekkelijk. De Nederlandsche titel „Conflict der jeugd" is overigens op de twee genoemde karakteristieken gebaseerd. En daarom ver wacht men uiteraard iets anders te aanschou wen, dan hetgeen zioh voor de oogen begint af te spelen. Gezien enkele plotselinge over gangen lijkt het ons waarschijnlijk, dat de film hier en daar danig gecoupeerd werd en aldus de eigenlijke strekking, meer dan goed was, op den achtergrond is gedrongen. De film zou volgens den titel om den grootvader moeten draaien. Ze zou ook den nadruk heb ben moeten leggen op de verhouding tus- schen dien grootvader en het kleinkind, dat hij verafgoodt. Zooals de film in een Nederlandsche be werking wordt vertoond, is ze eerder een beeld van een fase der kinderverzorging in Frankrijk. Dit heeft zijn kinderen hard noo- dig. Toch blijkt er te weinig te worden ge daan, om ze in goede gezondheid te houden. En daarom nam een rijke dame de taak op zich, in haar kasteel arme meisjes te ver plegen. Ze had ook een kasteel, waarin arme jongens herstel van gezondheid konden vin den, maar moest dit wegens gebrek aan de noodige middelen sluiten. De rijke dame wordt bijgestaan door de dochter van een beursmagnaat, die een ren paard bezit. Op de renbaan komt hij gere geld in contact met een bejaarden man, wiens bezigheid het is, aan wedders tips te ver- koopen. En aldus belanden op een goeden dag het kleinkind van dezen stakkerd, de dochter van den beursmagnaat en enkele an dere personen mitsgaders een succesvol za kenman, wiens eerste opvoeding, naar ach teraf blijkt, in het jongenshuis van de rijke dame voltooid werd, in het meisjestehuis. Al deze menschen leven en streven temid den van een tamelijk alledaagsch gegeven. Men heeft niet veel moeite gedaan, om hen iets orginineels te doen ervaren. Geen van allen treden ze bijzonder op den voorgrond, terwijl het incident tusschen de twee kinde ren een incident blijft. De kleindochter, het meisje, waarvan de grootvader zooveel houdt, dat hij zich een martelende eenzaamheid ge troost, om haar weer gezond te zien worden, wordt door een ander meisje in het tehuis onder valsche verdenking gebracht. Maar de verzoening volgt spoedig en dan krijgt ook de liefdesidylle tusschen den jongen zaken, man en de dochter van den beursmagnaat haar beslag. Men heeft dan genoten van een forsche, soms sentimenteele, maar altijd boeiende Claudetle Colbert en James Stewart in ,'t Is een dwaze wereld". Guy Johnson, particulier detective, heeft tot opdracht gekregen een schatrijk en los bollig jongmensch, Willy Howard, in het rechte spoor te houden, een taak, die hem naar de flat van Dolores Gonzales, een van Heyward's vroegere liefdes, brengt om daar eenige compromitteerende liefdesbrieven weg te nemen. Tot zijn verbazing treft Guy daar Willy Howard aan, dronken, met een revolver in de hand bij het lijk van Dolo res. Guy is overtuigd, dat hier sprake is van een valstrik en hij doet een poging met Willy te ontvluchten, wat mislukt. Politie- luitenant Miller en Sergeant Koretz arres teeren hein. In een volgende rechtszitting wordt Willy tot den electrischen stoel ver oordeeld, terwijl Guy één jaar Sing-Sing krijgt. Öp weg naar de gevangenis ziet Guy, die met handboeien aan sergeant Koretz vast zit, een annonce in de krant, die ondertee kend is: „Het halve Dubbeltje" en hij her innert zich dan in de hand van de vermoor de Dolores een half dubbeltje gezien te heb ben. De detective in hem ontwaakt en hij ziet kan met bewaker en al uit den rijden den trein in het water te springen. De ont snapping wordt gadegeslagen door de jonge dichteres Edwina Corday en als Guy, die zich inmiddels losgemaakt heeft van den be- wusteloozen bewaker, dit merkt, is hij wel gedwongen 't meisjes op zijn verdere zwerf- tocht mee te nemen. In het begin is deze het hiermee heelemaal niet eens, maar uiteinde lijk krijgt zij plezier in het geval en ziet zij de mogelijkheid door dit avontuur beroemd te worden. Onder vele avonturen bereiken zij het plaatsje, waarnaar de advertentie ver wijst, een landelijk dorpje waar jonge too- neelspelers zomervoorstellingen geven. Guy doet zich voor als acteur en hij moet een rol opnemen in „What Price Glory". Tijdens de voorstelling wordt, temidden van de vele schoten, één schot met scherp gelost, waar door een der acteurs doodelijk getroffen wordt. Deze gebeurtenis geeft weer een nieuw spoor en ondanks de tegenwerking van de politie, die Guy eindelijk weet te ar resteeren, worden de ware schuldigen aan den moord op Dolores Gonzales gearresteerd. Dit is in het kort de geschiedenis van deze film, een oorspronkelijk verhaal van Ben Hecht, die echter vele motieven uit „It hap pened one Night" verwerkt heeft. Er is niettemin, of misschien juist daardoor, een amusant en spannend gegeven ontstaan, dat een geslaagde vermenging van „crazy co medy" en detective-story vormt, waarmee W. S. van Dyke weinig moeite had om tot een vlotte en geestige film te geraken. James Stewart en Claudette Colbert zijn de hoofd rolvertolkers, die het verhaal op gang weten te houden, terwijl in de bijrollen geslaagde typeeringen van Guy Kibbee, Nat Pendleton en Edgar Kennedy opvallen. Achttien jaar. C. B. schildering van Fransche menschentypen. De grootvader, gespeeld door Larquet, beeldt heel goed het kleine, typisch Fransche bur germannetje uit, met zijn gevoelige masker van goedheid en teleurstelling om 's levens j tegenspoed. Van „Grand Père" kan gezegd worden, dat het een door en door Fransche film is, waarin vooral de'burgerdeugden wor- i den belicht. Ze werd vlot in elkaar gezet en zal menigeen een genoegelijk uur verschaf- fen. De psychologie bleef er volkomen aan de oppervlakte in en de tragiek, die kan zitten in den stillen strijd van twee elkander niet begrijpende en door hun omgeving niet be grepen worden'de kinderen werd er nauwe lijks in beroerd. Deze tragiek het ang stige kind, dat inwendig siddert voor het harde leven, maar naar buiten grootdoet en •onverschillig bood speciaal ten aanzien van het meisje Germaine groote mogelijk heden. In het meesterwerk „La Maternelle" werden ze voortreffelijk uitgewerkt. Aan „Grand Père" kan men constateeren, wat er in „Le Maternelle" zoo buitengewoon was. Hiermede is overigens niets ten nadeele van de eerste film gezegd. Ze bezit haar eigen kwaliteiten, doet een gevoelig beroep op het algemeen menschelijke en geeft gelegenheid te over tot het bewonderen van uitstekend spel door acteurs en actrices, waarvan o.a. Catherina Fonteney van de Comedie Fran- gaise mag worden genoemd. „Grand Père" is ^toelaatbaar voor personen boven de achttien jaar en gaat deze week te Rotterdam in het Capitol Theater. IIIIIIIIIIIII11IIIIIIIIIII1IIIIIIIIIIIIIIIIIIII Een Noor sell meis je in haar Zondagsche kleedij uit de film. „Symphonie des Nordetis". Catherine Fontenay in Conflict der Jeugd!'. De aan de Duitsche filmacademie te Berlijn opengestelde cursus voor bioscoop-exploi tanten is een groot succes. Er kon met een volledig leerlingental worden begonnen. De cursus heeft ten doel, .bioscoop-exploitanten een inzicht te geven in de filmindustrie als zoodanig en hen verder alle kanten van de filmexploitatie en het exploiteeren van bio scopen te doen bestudeeren. In tegenspraak met het berieh in verschil lende buitenlandsche couranten, ook in ons blad opgenomen, dat de bekende Tobisacteur Karl Ludwig Diehl op het veld van eer zou zijn gevallen, verzekert ons de persdienst van de Tobis pertinent, dat Karl Ludwig Diehl nog in leven is en zich in een goeden staat van gezondheid bevindt. Het Rotterdamsche Luxor-Theater is be gonnen des Zondags speciale kultuurfilm- voorstellingen te geven. Als eerste werd hier voor gekozen de Ufa-film van den Noor Julius Sandmeier Deze film toont ons de machtig uit de zee oprijzende Zuid-Westkust van Noorwegen en brengt ons over het wintersche hoogge bergte naar het ha&t van het land, in het noordelijke Gudbrandsdal. Hier laat zij ons de lente en den Noorschen nationalen feest dag, den 17den Mei, beleven en maakt ons vertrouwd met de stelle (oude boerenhoeven) met de mysterieuze-oeroude stafkerken. Zij brengt ons dan voorbij fjorden en gletschers naar het rijk van die Lappen. Aan de uiterste kust van de IJszee laat de film dan onze blikken dwalen over de vogelbergen om ten slotte in het hoogste Noorden van Europa en bijna tot aan de Moermansk kust toe, 't een zaam-heroïsche leven en den dagelijkschen harden strijd om het bestaan van de hier wonende menschen te schetsen. Het land, dat in deze film wordt vertoond, is van een sombere majesteit. Als de lente er over strijkt, mag hier en daar in de dalen deze harde rotsbodem zich tooien met wat groen en bloemen, het is toch of elk blad en elke bloem hier in deze verlatenheid zich Valerie Hobson en Conrad Veidt in „De Zwarte Spino". Het filmcollectief „Zuiderfilm", dat reeds eenige uitmuntende filmpjes, als „Wij maken een krant", „Venlo" en „Levensgang", op zijn naam heeft staan, komt thans met een ëe" luidssmalfilm onze aandacht vragen, waar aan een wel zeer origineel onderwerp ten grondslag ligt. Getroffen door ee.n klacht in „De Nederlander", waarin de geringe belang, stelling van den reizenden Nederlander voor de stamlanden vein zijn Vorstenhuis gesigna leerd werd, vatte „Zuiderfilm het plan °P eenige korte reisfilms te maken over de land streken, waar de geschiedenis van ons Ko ninklijk Huis begonnen is. Voorloopig stond op het programma de Rijnprovincie Nassau en de Zuid-Fransche provincie Orange) waarvan nu de eerste is gereed gekomen, terwijl de tweede door de onvoorziene om standigheden van den oorlog moest uitge steld worden. Dat dit te betreuren is, zal ieder moeten toegeven, die de opmerkelijke film „Nassau", een korte reisreportage met ver- klarenden tekst, gezien heeft. „Zuiderfilm heeft het zich met dit onderwerp niet ge makkelijk gemaakt, want de Nassaulanden mogen een schilderachtige ligging aan den Rijn hebben en een gevarieerd landschap be zitten, toch had men met een eenvoudige beeldreportage de toeschouwers geen drie kwartier kunnen bezighouden. Het was de makers er om te doen, naast een vluchtigen blik op het landschap, zooveel mogelijk de aandacht te vestigen op de kasteelen, ruïnes en historische monumenten, die in nauw ver band. hebben gestaan tot de voorvaderen van onze huidige Koninklijke familie en de groote moeilijkheid was nu natuurlijk om aan de volledigheid en de historische nauwkeurig beid niet het geduld en de aandacht van het toekomstig publiek op te offeren. De zwier en het gemak, waarmee deze moeilijkheid en nog eenige andere uit den weg zijn geruimd, wijzen op een vakmanschap en een begrip van het filmmateriaal, die men uiterst zel den in de filmwereld tegen komt. De werkwijze van „Zuiderfilm", onder lei ding van Wim Cóx Jr., herinnert aan Rutt- marnn's methoden om een film op te bouwen. Als bij hun grooten Duitschen collega zorgen Cox Jr. en zijn helpers voor een voortdurend, bewegende camera, die in verschillende, con- trasteerende bewegingsrichtingen 'haar object nadert en aldus het verband tusschen het object en zijn omgeving leggend. Om uit het geheugen een voorbeeld te noemen: de ca mera beweegt zich langs den rand van een boseh, in horizontale richting bewegen zich de hoornen; de camera houdt stil, richt haar blik op een boomstam, die zij opwaarts, in Steeds is de camera actief, zij blijft het spie dend en onderzoekend oog, dat niet passief blijft tegenover zijn onderwerp, maar dit aan alle kanten bekijkt en het verband tracht op te sjtoren tusschen dit en andere objecten. Zoo worden wij meegenomen langs de vele schilderachtige plekken, waaruit de historie spreekt, wij zien kasteelen, paleizen, ruïnes, gevelsteenen en al deze dingen staan in een ver of nabij verband met onze Koninklijke voorvaderen. Een stem spreekt hierover, ver klaart de beelden en geeft toelichtingen op de historie, maar nergens domineert het do- ceerende element. In de stem als in den tekst Dillenburg met zijn slot uit de smalfilm „Nassau''. eenzaam voelt evenals de menschen, die in hun houten woningen of in hun tenten zoo als bij de rondtrekkende Lappen, ieder jaar weer na den korten zomer den eindeloozen winternacht ingaan. De psyche van den Nordischen mensch wel ke hier is doorgedrongen en alleen met zoo veel ontbering en harden arbeid een levens- bestaan kan vinden, heeft zich gegroefd in de gezichten van die oude boeren. Het is of de ziel van het land in runenschrift op deze gelaten staat gegrift. Prof. Karl Eisele componeerde op deze film een symphonie, waarin de thema's van Noorsche volksliederen zijn verwerkt. On der zijn leiding voerde het Wiener Tonfilm- orchester deze muziek uit, welke een zeer stemmingsvolle illustratie bij het filmbeeld is geworden. vertikale richting dus, volgt, waardoor net hooggelegen slot slot Dillenburg bijvoor beeld in het vizier komt. Ook uit andere richtingen wordt op die manier' het slot be naderd, waarmee men dus volkomen georiën teerd is ten opzichte van dit object. Deze methode is volkomen visueel en berust op rhythmische beweging, zoodat zij tot de meest typische uitdrukkingsmogelijkheden van de film behoort. In deze werkwijze wordt net fotografische plaatje zoo goed als vermeden. en in de begeleidende muziek vindt men diezelfde bewogenheid als in het beeld en hierdoor is een eenheid ontstaan, als wij zel den in een documentaire zijn tegengekomen. Het filmpje „Nassau" is in zijn eenvoud en klaarheid een ondubbelzinnige en directe logenstraffing van het befaamde leugentje, dat Nederland geen filmers en vakmenschen zou bezitten. C. B. Veertien dagen geleden hebben wij aan de nieuwste Duitsche film: „Robert Koch, der Bekampfer des Todes" reeds een uitvoerige beschouwing gewijd en, hoewel wij gewoon lijk niet meer op een eenmaal besproken film terugkomen, willen wij bij gelegenheid-van de Rotterdamsche première hoe lang zal het nog duren, dat een stad als Rotterdam op het gebied van premières van meer dan middelmatige films zoo stiefmoederlijk be deeld wordt als thans het geval is? ditmaal een uitzondering maken voor dit inderdaad uitmuntende en boeiende product der Duit sche filmindustrie, welke overigens den laat- sten tijd niet veel anders dan ver beneden de maat liggende films heeft laten zien. „Robert Koch" dankt voor een groot deel zijn waarde aan het feit, dat twee geboren auteurs, zooals Emil Janndngs en Werner Kraus de film nu eens niet dienstbaar hebben gemaakt tot etaleering van hun speeltalent, doch daarentegen hun ongetwijfeld groote kwaliteiten in dienst hebben gesteld van de film, hetgeen tot gevolg heeft gehad, dat we niet Emil Jannings, den grooten auteur op het witte doek zien verschijnen, maar dr. Robert Koch, den plattelandsdokter, die slechts één levensdoel heeft: de lijdende menschheid bijstaan en haar bevrijden van de tuberculose. De film is, zooals wij reeds in onze vorige bespreking zeiden, met echt Duitsche „Gründ" lichkeit" vervaardigd en dit heeft wellicht tot gevolg gehad, dat het geluid, met name het gesproken woord, hier en daar wei een te groote rol speelt, Ook wordt de climax, welke de film bij den tragischen dood van den assistent van dr. Koch bereikt en waar de film o.i. gevoeglijk had kunnen eindigen, nog gevolgd door een vrij futloozee huldi ging van dr. Koch, doch, afgezien van deze overigens weinig beteekenende feiten, is „Robert Koch, der Bekampfer der Todes" 'n uitstekende, leerzame en tegelijk boeiende film en kunnen wij personen boven de 18 jaar, een bezoek aan het Rotterdamsche Lu. mière Theater, waar de film deze week wordt vertoond, hartelijk aanbevelen. In de Tobis-ateliers te Johannesthal wordt ,op het oogenblik gedraaid voor de film „Stern von Rio" (regie Karl Anton), „Aus erster Ehe" (regie Paul Verhoeven), in de Tobi-ateliers der Efa: „Percy auf Abwe- gen" (regie Herbert Selpin). Buitenopnamen vinden plaats voor de Tobisfilms „Gier- Wally" (regie van Hans Steinhoff) en „Wehe, wenn Sie Erben" (regie Hans Deppe). „Die drei Codonas" is de tekst van een nieuwe film, waarin het leven wordt uit gebeeld van de beroemde acrobaten van 'ben naam. Arthur Maria Rabenalt is de regis seur. Van het leven van de Amerikaans rhe Florence Nightingale Clara Barton, zullen Warner Bros een gekleurde short doen ver vaardigen.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Nieuwe Schiedamsche Courant | 1939 | | pagina 1