GRAND PERE".
ZATERDAG 11 NOVEMBER 1939
PAUL MUNI ALS DE
MEXICAANSCHE
VRIJHEIDSHELD.
'T IS EEN WONDERLIJKE
WERELD".
Een Fransche film, die even
aan de prachtige „La
Maternelle" her
innert.
Een spannend detective
verhaal.
Film cursus voor bioscoop
exploitanten.
karl ludwig diehl.
SYMPHONIE DES NORDENS
Een Noorsch gedicht in
beeld en toon.
Een film over het stamland
van ons Vorstenhuis.
„ROBERT KOCH,
Bekampfer des Todes".
UIT DE TOBIS-ATELIERS.
„HJAÏJEZ
Paul Muni als President Juarez in de gelijknamige film
In de filmwereld neemt de Amerikaan-
sche filmacteur Paul Muni een eigenaardige
plaats in. Hij is iemand die 'zich speciali
seert in het uitbeelden van historische figu
ren. Dit heeft hij te danken aan eenige zeer
opmerkelijke successen in dit genre. De
historische film is altijd een zeer gezocht
cbject geweest, omdat het publiek nu een
maal graag zich eens verplaatst ziet in een
ander tijdperk, de moeilijkheid was even
wel om bij dit ten leven wekken van histo
rische figuren daarin een persoonlijkheid t
brengen. Qe met historici en knappe g
meurs uitgeruste studio's konden wc l" ud
trant van het kabinet van Madame Tussaud
natuurgetrouwe copieën leveren-
figuren moesten in de film °ok gaan leven,
niet alleen met beweeg van arm
nen en van de tong, maar gaan leven van
binnen uit. Op het gemis hiervan zijn ve e
historische films gestrand ondanks de mil
joenen, welke aan de montage ten koste
waren gelegd
paul Muni was het die deze kunst wei.
terstond. Hij bleef in zijn spel persoonlijk
karakter leggen en liet zijn spel nimmer
beïnvloeden door allerlei authentieke
trekjes speelde wars van elke karicatuur en
ja, n nieuwe menschen,
schiep van binnen uit nieuw ._j__
,0ri kon dat zoo inder—
5adarhv Ten fouTPasteur of een Emile
Zola moesten rijn geweest.
Zijn nieuwste prestatie op dit gebied is de
vertolking van den hoofdrol in de film
„Juarez", brengend de geschiedenis van
den strijd van den Mexicaanschen president
.Benito Juarez tegen keizer Maximiliaan van
Mexico. Voor de bewoners van de nieuwe
wereld moge de figuur van Juarez van vol
doende bekendheid zijn geweest om deze
keuze van fiimstof te rechtvaardigen, voor
de oude wereld moest het natuurlijk de
figuur van den ongelukkigen Maximiliaan
zijn, welke voldoende interesse voor het ver
haal zou garandeeren.
De film verplaatst ons dan in de zestiger
jaren van de vorige eeuw> van zoo groote
beteekenis voor de nieuwe wereld. Want
m 1861 streed Abraham Lincoln als presi
dent van de Vereenigde Staten voor het be
houd van de Unie, terwijl Benito Juarez
als president van Mexico den troepen van
Napoleon III gewapend verzet bood. Ook
voor Europa waren die jaren vol bewogen
heid. Napoleon III regeerde in Frankrijk en
zocht in allerlei niet even gelukkige avon
duren, zijn invloed te vergrooten.
Als zijn strooman trok de jonge Aartsher-
°8 Maximiliaan van Habsburg met zijne
gerr>alin Charlotte naar Mexico teneinde
daar een bewind te voeren, dat de in het
land gestoken Fransche kapitalen veilig zou
bellen. Vol illusies was de nazaat van Karei
v in wiens rijk de zon niet onderging, naar
de nieuwe wereld gedrein door de aspi
raties van zijn jonge gemalin, welke hem
'n alles ter zijde stond. De waarheid over
d 1 tand kwam hem echter al spoedig uit
schoonen droom halen. Hij wenschte
I Jh 6°hter niet als een marionet te laten
vervreemdde door zijn verzet#
gen de onderdrukkingsmethoden het
reactionnaire element van zich en kwam op
>e wijze vrijwel geïsoleerd te staan met
tegen zich den geheimzinnigen, machtigen
CRenstander Benito Juarez.
tcgenT1 het sluwe politieke spel van zijn
MaXi^ ,nder was de edele en goedwillende
zijn por,t'aan niet bestand, doch hij bleef op
zou zijn.' toen hij wist, wat dan zijn lot
Na den vrede
Unie te hebben JUsschen de staten van do
kaansche presidenT*?^ dwong de Amen"
zijn troepen uit MeXi Coln Napoleon III
Maarschalk Bazaine bee°eT;rug te trekken,
keer voor den keizer zou *7?"
de hem voor met hem naaj Eur0pTtT?ugte
keeren.
Keizerin Charlotte ondernam toen de reis
naar Europa om persoonlijk b« Napoleon ten
gunste van haar gemaal te mtervemeeren.
Aangezien Napoleon om redenen van staats
beleid tot dezen kolonialen terugtocht ge
dwongen was, viel aan tusschenkomst niet
meer te denken.
Deze beslissing bracht de bekende tragi
sche ontknooping voor de ongelukkige kei
zerin Charlotte, die den donkeren macht der
verstandsverbijstering inging en voor den
heldhaftigen Maximiliaan, die met zijn ge
trouwen naast zich, voor het executiepeleton
den dood vond.
In een Europeeschen opzet van de film, zou
op deze zijde van de historie natuurlijk het
volle accent zijn gelegd. In dit Amerikaan-
sche product is dit niet het geval. Hoewel
het aan de figuur van keizer Maximiliaan
alle recht laat wedervaren en hem teekent
als een zeer nobel man, ook niet van be-
stuursgaven ontbloot, is het meeste licht toch
komen te schijnen op de figuur van den
Mexicaan Benito Juarez, die hier als een
vriend, geestverwant en navolger van Abra
ham Lincoln wordt verheerlijkt.
Het is deze Benito Juarez, welken Paul
Muni heeft uit te beelden gekregen. Hij
heeft dit weer gedaan op een wijze, welke
van deze figuur een vol-levend mensch heeft
gemaakt. Toch spreekt misschien juist de
geheimzinnige kracht in deze persoonlijkheid
ditmaal nog meer dan het menschelijke. Jua
rez was een Mexicaan met Indiaansch bloed
in de aderen, met de geheimzinnige uiterlijke
^onbewogenheid als masker voor een zeer fel
temperament en een scherpen geest. In tegen
stelling met zijn vorige films maakt Muni
hierdoor den indruk maar niet uit den plooi
te durven komen en zich niet te wagen aan
een Juarez, gelijk men hem niet meer van
prenten of beelden dadelijk zou kunnen her
kennen. Niettemin slaagde hij er volkomen in
de figuur lie maken tot de hoofdpersoon
van het tragisch conflict, de bijna onheil
spellende en onverwoestbare oerkracht,
waartegen een man als keizer Maximiliaan
het verliezen moest.
Naast Paul Muni heeft Bette Davis in deze
staatkundige tragedie een voorname rol ge
kregen. Ze speelt voor de ongelukkige kei
keizerin Charlotte en wel zoo, dat bij haar
het merkteeken van het noodlot van het eer
ste oogenblik af op het gelaat te zien is
Brian Aherne had de moeilijke opgaaf van
de vertolking van Keizer Maximiliaan, een
opgaaf, welke hij met toewijding vervulde
doch waarbij hij niet vermocht te geven zulk
een suggestie van realiteit, dat men den
acteur niet door het keizerlijk uniform heen
ziet.
William Dieterle voerde ook ditmaal weer
de regie «alver deze Paul Muni-film. Zijn
regie-stijl welke naast groote beweeglijkheid
van het beeld toch telkens hoofdmomenten
in langere camera-instellingen weet te ac-
centueeren, valt te loven.
Van de film gaat deze week in Amster
dam en Rotterdam de première voor Neder
land.
De herinnering aan het fijnzinnige kunst
werk der Fransche filmindustrie, „La Mater
nelle", die af en toe opdoemt bij het aan
schouwen van „Grand Père", zal degenen,
door wie de reclame voor deze film uitge
stippeld werd, er vermoedelijk toe gebracht
hebben, deze film aan te duiden als de uit
beelding van een „conflict bij de nadering
der puberteitsjaren". Meer is er intusschen
waar ten aanzien van het andere predikaat
„een pleidooi voor het verwaarloosde kind",
al blijft deze omschrijving toch altijd nog
tamelijk betrekkelijk.
De Nederlandsche titel „Conflict der
jeugd" is overigens op de twee genoemde
karakteristieken gebaseerd. En daarom ver
wacht men uiteraard iets anders te aanschou
wen, dan hetgeen zioh voor de oogen begint
af te spelen. Gezien enkele plotselinge over
gangen lijkt het ons waarschijnlijk, dat de
film hier en daar danig gecoupeerd werd en
aldus de eigenlijke strekking, meer dan goed
was, op den achtergrond is gedrongen. De
film zou volgens den titel om den grootvader
moeten draaien. Ze zou ook den nadruk heb
ben moeten leggen op de verhouding tus-
schen dien grootvader en het kleinkind, dat
hij verafgoodt.
Zooals de film in een Nederlandsche be
werking wordt vertoond, is ze eerder een
beeld van een fase der kinderverzorging in
Frankrijk. Dit heeft zijn kinderen hard noo-
dig. Toch blijkt er te weinig te worden ge
daan, om ze in goede gezondheid te houden.
En daarom nam een rijke dame de taak
op zich, in haar kasteel arme meisjes te ver
plegen. Ze had ook een kasteel, waarin arme
jongens herstel van gezondheid konden vin
den, maar moest dit wegens gebrek aan de
noodige middelen sluiten.
De rijke dame wordt bijgestaan door de
dochter van een beursmagnaat, die een ren
paard bezit. Op de renbaan komt hij gere
geld in contact met een bejaarden man, wiens
bezigheid het is, aan wedders tips te ver-
koopen. En aldus belanden op een goeden
dag het kleinkind van dezen stakkerd, de
dochter van den beursmagnaat en enkele an
dere personen mitsgaders een succesvol za
kenman, wiens eerste opvoeding, naar ach
teraf blijkt, in het jongenshuis van de rijke
dame voltooid werd, in het meisjestehuis.
Al deze menschen leven en streven temid
den van een tamelijk alledaagsch gegeven.
Men heeft niet veel moeite gedaan, om hen
iets orginineels te doen ervaren. Geen van
allen treden ze bijzonder op den voorgrond,
terwijl het incident tusschen de twee kinde
ren een incident blijft. De kleindochter, het
meisje, waarvan de grootvader zooveel houdt,
dat hij zich een martelende eenzaamheid ge
troost, om haar weer gezond te zien worden,
wordt door een ander meisje in het tehuis
onder valsche verdenking gebracht. Maar de
verzoening volgt spoedig en dan krijgt ook
de liefdesidylle tusschen den jongen zaken,
man en de dochter van den beursmagnaat
haar beslag.
Men heeft dan genoten van een forsche,
soms sentimenteele, maar altijd boeiende
Claudetle Colbert en
James Stewart in
,'t Is een dwaze
wereld".
Guy Johnson, particulier detective, heeft
tot opdracht gekregen een schatrijk en los
bollig jongmensch, Willy Howard, in het
rechte spoor te houden, een taak, die hem
naar de flat van Dolores Gonzales, een van
Heyward's vroegere liefdes, brengt om daar
eenige compromitteerende liefdesbrieven
weg te nemen. Tot zijn verbazing treft Guy
daar Willy Howard aan, dronken, met een
revolver in de hand bij het lijk van Dolo
res. Guy is overtuigd, dat hier sprake is van
een valstrik en hij doet een poging met
Willy te ontvluchten, wat mislukt. Politie-
luitenant Miller en Sergeant Koretz arres
teeren hein. In een volgende rechtszitting
wordt Willy tot den electrischen stoel ver
oordeeld, terwijl Guy één jaar Sing-Sing
krijgt.
Öp weg naar de gevangenis ziet Guy, die
met handboeien aan sergeant Koretz vast
zit, een annonce in de krant, die ondertee
kend is: „Het halve Dubbeltje" en hij her
innert zich dan in de hand van de vermoor
de Dolores een half dubbeltje gezien te heb
ben. De detective in hem ontwaakt en hij
ziet kan met bewaker en al uit den rijden
den trein in het water te springen. De ont
snapping wordt gadegeslagen door de jonge
dichteres Edwina Corday en als Guy, die
zich inmiddels losgemaakt heeft van den be-
wusteloozen bewaker, dit merkt, is hij wel
gedwongen 't meisjes op zijn verdere zwerf-
tocht mee te nemen. In het begin is deze het
hiermee heelemaal niet eens, maar uiteinde
lijk krijgt zij plezier in het geval en ziet zij
de mogelijkheid door dit avontuur beroemd
te worden. Onder vele avonturen bereiken
zij het plaatsje, waarnaar de advertentie ver
wijst, een landelijk dorpje waar jonge too-
neelspelers zomervoorstellingen geven. Guy
doet zich voor als acteur en hij moet een rol
opnemen in „What Price Glory". Tijdens de
voorstelling wordt, temidden van de vele
schoten, één schot met scherp gelost, waar
door een der acteurs doodelijk getroffen
wordt. Deze gebeurtenis geeft weer een
nieuw spoor en ondanks de tegenwerking
van de politie, die Guy eindelijk weet te ar
resteeren, worden de ware schuldigen aan
den moord op Dolores Gonzales gearresteerd.
Dit is in het kort de geschiedenis van deze
film, een oorspronkelijk verhaal van Ben
Hecht, die echter vele motieven uit „It hap
pened one Night" verwerkt heeft. Er is
niettemin, of misschien juist daardoor, een
amusant en spannend gegeven ontstaan, dat
een geslaagde vermenging van „crazy co
medy" en detective-story vormt, waarmee
W. S. van Dyke weinig moeite had om tot
een vlotte en geestige film te geraken. James
Stewart en Claudette Colbert zijn de hoofd
rolvertolkers, die het verhaal op gang weten
te houden, terwijl in de bijrollen geslaagde
typeeringen van Guy Kibbee, Nat Pendleton
en Edgar Kennedy opvallen. Achttien
jaar. C. B.
schildering van Fransche menschentypen. De
grootvader, gespeeld door Larquet, beeldt
heel goed het kleine, typisch Fransche bur
germannetje uit, met zijn gevoelige masker
van goedheid en teleurstelling om 's levens j
tegenspoed. Van „Grand Père" kan gezegd
worden, dat het een door en door Fransche
film is, waarin vooral de'burgerdeugden wor- i
den belicht. Ze werd vlot in elkaar gezet en
zal menigeen een genoegelijk uur verschaf-
fen.
De psychologie bleef er volkomen aan de
oppervlakte in en de tragiek, die kan zitten
in den stillen strijd van twee elkander niet
begrijpende en door hun omgeving niet be
grepen worden'de kinderen werd er nauwe
lijks in beroerd. Deze tragiek het ang
stige kind, dat inwendig siddert voor het
harde leven, maar naar buiten grootdoet en
•onverschillig bood speciaal ten aanzien
van het meisje Germaine groote mogelijk
heden. In het meesterwerk „La Maternelle"
werden ze voortreffelijk uitgewerkt. Aan
„Grand Père" kan men constateeren, wat er
in „Le Maternelle" zoo buitengewoon was.
Hiermede is overigens niets ten nadeele van
de eerste film gezegd. Ze bezit haar eigen
kwaliteiten, doet een gevoelig beroep op het
algemeen menschelijke en geeft gelegenheid
te over tot het bewonderen van uitstekend
spel door acteurs en actrices, waarvan o.a.
Catherina Fonteney van de Comedie Fran-
gaise mag worden genoemd. „Grand Père" is
^toelaatbaar voor personen boven de achttien
jaar en gaat deze week te Rotterdam in het
Capitol Theater.
IIIIIIIIIIIII11IIIIIIIIIII1IIIIIIIIIIIIIIIIIIII
Een Noor sell meis je
in haar Zondagsche
kleedij uit de film.
„Symphonie des
Nordetis".
Catherine Fontenay
in Conflict der
Jeugd!'.
De aan de Duitsche filmacademie te Berlijn
opengestelde cursus voor bioscoop-exploi
tanten is een groot succes. Er kon met een
volledig leerlingental worden begonnen. De
cursus heeft ten doel, .bioscoop-exploitanten
een inzicht te geven in de filmindustrie als
zoodanig en hen verder alle kanten van de
filmexploitatie en het exploiteeren van bio
scopen te doen bestudeeren.
In tegenspraak met het berieh in verschil
lende buitenlandsche couranten, ook in ons
blad opgenomen, dat de bekende Tobisacteur
Karl Ludwig Diehl op het veld van eer zou
zijn gevallen, verzekert ons de persdienst
van de Tobis pertinent, dat Karl Ludwig
Diehl nog in leven is en zich in een goeden
staat van gezondheid bevindt.
Het Rotterdamsche Luxor-Theater is be
gonnen des Zondags speciale kultuurfilm-
voorstellingen te geven. Als eerste werd hier
voor gekozen de Ufa-film van den Noor
Julius Sandmeier
Deze film toont ons de machtig uit de zee
oprijzende Zuid-Westkust van Noorwegen
en brengt ons over het wintersche hoogge
bergte naar het ha&t van het land, in het
noordelijke Gudbrandsdal. Hier laat zij ons
de lente en den Noorschen nationalen feest
dag, den 17den Mei, beleven en maakt ons
vertrouwd met de stelle (oude boerenhoeven)
met de mysterieuze-oeroude stafkerken. Zij
brengt ons dan voorbij fjorden en gletschers
naar het rijk van die Lappen. Aan de uiterste
kust van de IJszee laat de film dan onze
blikken dwalen over de vogelbergen om ten
slotte in het hoogste Noorden van Europa en
bijna tot aan de Moermansk kust toe, 't een
zaam-heroïsche leven en den dagelijkschen
harden strijd om het bestaan van de hier
wonende menschen te schetsen.
Het land, dat in deze film wordt vertoond,
is van een sombere majesteit. Als de lente
er over strijkt, mag hier en daar in de
dalen deze harde rotsbodem zich tooien met
wat groen en bloemen, het is toch of elk blad
en elke bloem hier in deze verlatenheid zich
Valerie Hobson en Conrad Veidt in „De Zwarte Spino".
Het filmcollectief „Zuiderfilm", dat reeds
eenige uitmuntende filmpjes, als „Wij maken
een krant", „Venlo" en „Levensgang", op zijn
naam heeft staan, komt thans met een ëe"
luidssmalfilm onze aandacht vragen, waar
aan een wel zeer origineel onderwerp ten
grondslag ligt. Getroffen door ee.n klacht in
„De Nederlander", waarin de geringe belang,
stelling van den reizenden Nederlander voor
de stamlanden vein zijn Vorstenhuis gesigna
leerd werd, vatte „Zuiderfilm het plan °P
eenige korte reisfilms te maken over de land
streken, waar de geschiedenis van ons Ko
ninklijk Huis begonnen is. Voorloopig stond
op het programma de Rijnprovincie Nassau
en de Zuid-Fransche provincie Orange)
waarvan nu de eerste is gereed gekomen,
terwijl de tweede door de onvoorziene om
standigheden van den oorlog moest uitge
steld worden. Dat dit te betreuren is, zal ieder
moeten toegeven, die de opmerkelijke film
„Nassau", een korte reisreportage met ver-
klarenden tekst, gezien heeft. „Zuiderfilm
heeft het zich met dit onderwerp niet ge
makkelijk gemaakt, want de Nassaulanden
mogen een schilderachtige ligging aan den
Rijn hebben en een gevarieerd landschap be
zitten, toch had men met een eenvoudige
beeldreportage de toeschouwers geen drie
kwartier kunnen bezighouden. Het was de
makers er om te doen, naast een vluchtigen
blik op het landschap, zooveel mogelijk de
aandacht te vestigen op de kasteelen, ruïnes
en historische monumenten, die in nauw ver
band. hebben gestaan tot de voorvaderen van
onze huidige Koninklijke familie en de groote
moeilijkheid was nu natuurlijk om aan de
volledigheid en de historische nauwkeurig
beid niet het geduld en de aandacht van het
toekomstig publiek op te offeren. De zwier en
het gemak, waarmee deze moeilijkheid en
nog eenige andere uit den weg zijn geruimd,
wijzen op een vakmanschap en een begrip
van het filmmateriaal, die men uiterst zel
den in de filmwereld tegen komt.
De werkwijze van „Zuiderfilm", onder lei
ding van Wim Cóx Jr., herinnert aan Rutt-
marnn's methoden om een film op te bouwen.
Als bij hun grooten Duitschen collega zorgen
Cox Jr. en zijn helpers voor een voortdurend,
bewegende camera, die in verschillende, con-
trasteerende bewegingsrichtingen 'haar object
nadert en aldus het verband tusschen het
object en zijn omgeving leggend. Om uit het
geheugen een voorbeeld te noemen: de ca
mera beweegt zich langs den rand van een
boseh, in horizontale richting bewegen zich
de hoornen; de camera houdt stil, richt haar
blik op een boomstam, die zij opwaarts, in
Steeds is de camera actief, zij blijft het spie
dend en onderzoekend oog, dat niet passief
blijft tegenover zijn onderwerp, maar dit aan
alle kanten bekijkt en het verband tracht op
te sjtoren tusschen dit en andere objecten.
Zoo worden wij meegenomen langs de vele
schilderachtige plekken, waaruit de historie
spreekt, wij zien kasteelen, paleizen, ruïnes,
gevelsteenen en al deze dingen staan in een
ver of nabij verband met onze Koninklijke
voorvaderen. Een stem spreekt hierover, ver
klaart de beelden en geeft toelichtingen op
de historie, maar nergens domineert het do-
ceerende element. In de stem als in den tekst
Dillenburg met zijn
slot uit de smalfilm
„Nassau''.
eenzaam voelt evenals de menschen, die in
hun houten woningen of in hun tenten zoo
als bij de rondtrekkende Lappen, ieder jaar
weer na den korten zomer den eindeloozen
winternacht ingaan.
De psyche van den Nordischen mensch wel
ke hier is doorgedrongen en alleen met zoo
veel ontbering en harden arbeid een levens-
bestaan kan vinden, heeft zich gegroefd in
de gezichten van die oude boeren. Het is of
de ziel van het land in runenschrift op deze
gelaten staat gegrift.
Prof. Karl Eisele componeerde op deze
film een symphonie, waarin de thema's van
Noorsche volksliederen zijn verwerkt. On
der zijn leiding voerde het Wiener Tonfilm-
orchester deze muziek uit, welke een zeer
stemmingsvolle illustratie bij het filmbeeld
is geworden.
vertikale richting dus, volgt, waardoor net
hooggelegen slot slot Dillenburg bijvoor
beeld in het vizier komt. Ook uit andere
richtingen wordt op die manier' het slot be
naderd, waarmee men dus volkomen georiën
teerd is ten opzichte van dit object. Deze
methode is volkomen visueel en berust op
rhythmische beweging, zoodat zij tot de meest
typische uitdrukkingsmogelijkheden van de
film behoort. In deze werkwijze wordt net
fotografische plaatje zoo goed als vermeden.
en in de begeleidende muziek vindt men
diezelfde bewogenheid als in het beeld en
hierdoor is een eenheid ontstaan, als wij zel
den in een documentaire zijn tegengekomen.
Het filmpje „Nassau" is in zijn eenvoud
en klaarheid een ondubbelzinnige en directe
logenstraffing van het befaamde leugentje,
dat Nederland geen filmers en vakmenschen
zou bezitten.
C. B.
Veertien dagen geleden hebben wij aan de
nieuwste Duitsche film: „Robert Koch, der
Bekampfer des Todes" reeds een uitvoerige
beschouwing gewijd en, hoewel wij gewoon
lijk niet meer op een eenmaal besproken film
terugkomen, willen wij bij gelegenheid-van
de Rotterdamsche première hoe lang zal
het nog duren, dat een stad als Rotterdam
op het gebied van premières van meer dan
middelmatige films zoo stiefmoederlijk be
deeld wordt als thans het geval is? ditmaal
een uitzondering maken voor dit inderdaad
uitmuntende en boeiende product der Duit
sche filmindustrie, welke overigens den laat-
sten tijd niet veel anders dan ver beneden de
maat liggende films heeft laten zien.
„Robert Koch" dankt voor een groot deel
zijn waarde aan het feit, dat twee geboren
auteurs, zooals Emil Janndngs en Werner
Kraus de film nu eens niet dienstbaar hebben
gemaakt tot etaleering van hun speeltalent,
doch daarentegen hun ongetwijfeld groote
kwaliteiten in dienst hebben gesteld van de
film, hetgeen tot gevolg heeft gehad, dat we
niet Emil Jannings, den grooten auteur op
het witte doek zien verschijnen, maar dr.
Robert Koch, den plattelandsdokter, die
slechts één levensdoel heeft: de lijdende
menschheid bijstaan en haar bevrijden van
de tuberculose.
De film is, zooals wij reeds in onze vorige
bespreking zeiden, met echt Duitsche „Gründ"
lichkeit" vervaardigd en dit heeft wellicht
tot gevolg gehad, dat het geluid, met name
het gesproken woord, hier en daar wei een
te groote rol speelt, Ook wordt de climax,
welke de film bij den tragischen dood van
den assistent van dr. Koch bereikt en waar
de film o.i. gevoeglijk had kunnen eindigen,
nog gevolgd door een vrij futloozee huldi
ging van dr. Koch, doch, afgezien van deze
overigens weinig beteekenende feiten, is
„Robert Koch, der Bekampfer der Todes" 'n
uitstekende, leerzame en tegelijk boeiende
film en kunnen wij personen boven de 18
jaar, een bezoek aan het Rotterdamsche Lu.
mière Theater, waar de film deze week wordt
vertoond, hartelijk aanbevelen.
In de Tobis-ateliers te Johannesthal wordt
,op het oogenblik gedraaid voor de film
„Stern von Rio" (regie Karl Anton), „Aus
erster Ehe" (regie Paul Verhoeven), in de
Tobi-ateliers der Efa: „Percy auf Abwe-
gen" (regie Herbert Selpin). Buitenopnamen
vinden plaats voor de Tobisfilms „Gier-
Wally" (regie van Hans Steinhoff) en „Wehe,
wenn Sie Erben" (regie Hans Deppe).
„Die drei Codonas" is de tekst van een
nieuwe film, waarin het leven wordt uit
gebeeld van de beroemde acrobaten van 'ben
naam. Arthur Maria Rabenalt is de regis
seur.
Van het leven van de Amerikaans rhe
Florence Nightingale Clara Barton, zullen
Warner Bros een gekleurde short doen ver
vaardigen.