VOLLEDIGE BEKENTENIS.
inSein ssrss
„DE REGEN KWAM.
WmmmÊWm
en r-aïefd;rzb ae« iZrr
„MARIA ILONA".
„GOLDEN BOY".
EEN BOEIEND KIJKSPEL
8MsMSg«
KATERDAG 3 FEBRUARI 194Ö
(Full
EEN „KATHOLIEKE" FILM.
Joseph Calleia in een priesterrol
onder regie van
John Farrow.
Een vergelijking tusschen
film en tooneel.
Paula Wessely in samenspel
met Willy Birgel.
NOG EENS „GONE WITH
THE WIND".
Victor McLaglenen Joseph Calleia in de film „Volledige Bekentenis"
Confession). (City, Rotterdam).
Het gebeurde maar vrij zelden, dat een in
Hollywood geproduceerde film laar gege
ven ontleend ziet aan het volle leven, het
leven, dat zich niet hoofdzakelijk afspeelt
tusschen kostbare avondtoiletten en marme
ren trappen in mülionnairswoningen, noch
onder de bonte kleedij van lang vervlogen
dci£€n
Maar nog zeldzamer komt het voor, dat de
Hollywood-fihn ons binnenleidt in een ka
tholiek milieu, ons in aanraking brengt met
eenvoudige, brave katholieke menschen, met
hun zwakheden, maar die m ieder geval niet
behooren tot die categorie „filmkatholieken"
die door hun gemaakte „vroomheid" eerder
afstooten dan aantrekken.
Dit nu doet de nieuwe R.K.O. Radiofilm
Volledige Bekentenis (Ful Confession). Ze
ker, de film toont ons ook, hoe diep een
mensch door omstandigheden, opvoeding en
eigen zwakheid vallen kan, maar tegelijker
tijd geeft zij ons een indruk van de hooge
roeping van den eenzamen, temidden van
lauwheid, onverschilligheid, verzet en spot
werkenden priester, bezield door het verhe
ven eeuwige ideaal, dat de Katholieke Kerk
tot de Kerk van alle tijden en van alle vol
ken maakt: de opstandige, verdoolde ziel
verzoenen met God en met zichzelf. En te
gelijkertijd ook geeft de film een beeld van
het wezen van het biechtgeheim en laat zij
ons zien, welke kwellingen een priester kan
ondergaan, die weet en niet spregen mag,
die een onschuldig menschenleven zou kun-
nen redden, maar zwijgen moet, omdat zijn
heilig ambt hem daartoe verplicht.
Patrick McGinnis, aldus in het kort sa
mengevat het scenario, is verliefd op Molly
Sullivan, een kellnerin en die liefde is schijn
baar de eenige deugd in het verdorven ka
rakter van dezen Ierschen bruut, die zich
aan God noch gebod iets gelegen laat liggen.
Als Molly hem eens te kennen geeft, dat
zij graag een bontmantel zou hebben, besluit
McGinnis er haar een te bezorgen. Kort vóór
Kerstmis pleegt hij daartoe een inbraak in
een groot magazijn. Hij wordt echter opge
merkt door een nachtwaker, Michael O'Keefe,
dien hij neerslaat en wiens revolver hij
steelt Als McGinnis daarop de vlucht neemt,
wordt hii achtervolgd door een agent. In het
Zw gedreven, schiet hijJin ,ch,e„olger
ZSfï' constateert, ets hy hen
nis komt, dat er niets gest°le" hij3 o^tsTie
^Vmeteevannhete!'gebeurde te zeggen.
teerd* r'' °P he«ad betrapt en gearres-
teerd. Beschuldigd van diefstal wordt h« ver^
gevangen:
oordeeld tot een gevangenisstraf van
nimum 1 en maximum 5 jaar. Molly beloon
op hem te wachten.
Anderhalf jaar later vindt het huwelijk
plaats van Frank O'Keefe, een zoo
van den nachtwaker, dien McGinnis inder ij
heeft neergeslagen, en pater Lorna, de pa
rochie-geestelijke, die tevens aalmoezenier
van de gevangenis is. zegent het huwelijk m.
OKeefe en zijn gezjn vjeren vroolijk fee
en daarbij komt het tot een vechtpartij met
een buur, die zich over het lawaai komt
beklagen. O'Keefe wordt gearresteerd en als
men zijn vingerafdrukken neemt, blijkt, dat
die overeenkomen met die, welke gevonden
waren op de revolver, waarmede indertijd
de agent van politie was vermoord. Een
jury bevindt O'Keefe schuldig en hij wordt
ter dood veroordeeld.
Pater Lorna, die McGinnis liefde voor
Molly heeft bemerkt, meent, dat er van hem,
■met behulp van Molly nog een rechtschapen
mensch te maken is tracht hem op eerewoord
op vrije voeten te krijgen. Tot zijn teleur
stelling wordt de invrijheidsstelling echter
een maand uitgesteld en intusschen pogen
eenige medegevangenen Mc.Ginnis over te
halen, met hen te vluchten. Deze weigert
echter en, verraad vreezend, laten ze hem
een ongeluk overkomen. Mc.Ginnis wordt
zwaar gewond en pater Lorna wordt geroe
pen, om hem de H.H. Sacramenten der ster
venden toe te dienen. In het aangezicht van
den dood bekent hij dan den agent te heb
ben neergeschoten.
Een bloedtransfusie, waarvoor pater Lorna
zich beschikbaar stelt, redt evenwel zijn
leven en dan begint de groote strijd tusschen
pater Lorna, die alles doet, om Mc.Ginnis tot
een vrijwillige, openbare bekentenis te bren
gen en het geweten van de schuldige eener
zij ds en het egoïsme en de zucht tot zelf
behoud van Mc. Ginnis anderzijds, waarin
het betere ik van den moordenaar tenslotte
de overwinning behaalt.
De regie van dit scenario, dat zoo licht had
kunnen leiden tot ongenietelijke scènes is
ditmaal eens in goede handen geweest,
waarbij wij vooral het oog hebben op den
godsdienstigen inslag van het gegeven. Zij
werd gevoerd door John Farlow, een regis
seur, die films maakte als „Men in exile" en
„Five came pack" en die indertijd door Z.H.
Paus Pius XI z.g. onderscheiden werd met
een Pauselijke ridderorde naar aanleiding
van zijn publicatie: „Damien the Leper
over het leven van pater Damiaan, welke
onderscheiding hem door den aartsbisschop
van Los Angelos, mgr. John Cantwell, per
soonlijk werd overhandigd.
Dank zij zijn kundige leiding werden
bijvoorbeeld de scènes, die zich tijdens de
huwelijksmis met Frank O'Keefe in de kerk
afspelen met de noodige soberheid en vooral
nauwkeurigheid opgenomen, terwijl zich
herhaaldelijk een sensus catholicus manifes
teert, zooals we tot nog toe nimmer in een
Amerikaansche film, zelfs niet in de uitste
kende film „Jongensstad", hebben waarge
nomen.
Met uitzondering van Victor Mc.Laglen
(Mc.Ginnis in de film) zijn de acteurs die
in „Volledige BBekentenis" optreden, geen
sterren van den eersten rang in het sterren-
vergodende Hollywood, hetgeen de film in
haar geheel slechts ten goede kan. komen,
daar de regie nu minder rekening behoefde
te houden met hun wenschen, terwijl ook
Mc. Laglen getoond heeft, begrip te hebben
van de plaats, welke hij in de productie
dient in te nemen, door zich niet tezeer op
den voorgrond te dringen en zich te schik
ken naar de verlangens van den regisseur.
Van welk een ondergeschikt belang de
acteur als zoodanig overigens voor het sla
gen van een film is, blijkt bovendien wel uit
het feit, dat Joseph CCalleia, die tot nog toe
uitsluitend gangsterrollen heeft gespeeld,
thans de rol van pater Lorna vertolkt, zon
der dat dit ook maar in het minste afbreuk
doet aan zijn prestatie, welke niet anders
dan geroemd mag worden, hetgeen o.i. wel
in hoofdzaak zal te danken zijn aan zijn
volgzaamheid jegens den regisseur.
Hoewel we van „Volledige Bekentenis"
niet kunnen zeggen, dat zij artistiek volko
men op peil staat, gaat de film toch ver uit
boven de middelmaat en zeker ver uit boven
dat, wat Hollywood toch nog t°e pP bet ge
bied van films met een godsdienstigen inslag
te zien heeft gegeven.
De fxlm beleeft deze week haar Neder-
landsche première in het City Theater te
Rotterdam en we kunnen personen boven
de 18 jaar niet anders dan een bezoek
aan „Volledige Bekentenis" dringend aan
bevelen. Wij katholieken, zien helaas maar
zoo zelden een film, die, behalve dat zij te
boeien weet, ons bovendien leert, ons geloof
nog meer te waardeeren.
Het tooneelstuk „Golden Boy" van den
jongen Amerikaan Clifford Odets is hier
vooral bekend geworden door de voortref
felijke opvoering van het Centraal Tooneel
onder leiding van Cees Laseur, die hiermee
een der beste tooneel voorstellingen van het
vorige seizoen bracht. Onwillekeurig moei
men terugdenken aan deze opvoering bij hei
zien der film, die Rouben Mamoulian naar
dit gegeven voor Columbia maakte en onwil
lekeurig trekt men vergelijkingen, die in
dit geval niet ten voordeele van de film uit
vallen. Misschien is een dergelijke vergelij
king niet geheel eerlijk; eerstens gaat het
hier om twee ongelijkwaardige grootheden,
ook al trachten zij beide ieder op haar
manier een dramatische illusie te schep
pen, tweedens blijft het tooneel hoofdzake
lijk gereserveerd voor een betrekkelijk klein
contingent liefhebbers, terwijl de film ge
maakt wordt voor een zeer heterogene massa,
waarbij de wet geldt, zooals eens een Ameri
kaansche producer het moet hebben gezegd:
„Wij' werken voor de provincie". In deze om
standigheden kan het tooneel zich veroorlo
ven klaar en eenvoudig en zonder valsche
sentimenten de bedoeling van Clifford Odets'
stuk weer te geven, terwijl de film luider en
vooral nadrukkelijker moet zijn, wil zij door
de massa begrepen en meegevoeld worden.
Ik laat hierbij in het midden of de massa het
verdient zoo laag aangeslagen te worden, ik
constateer slechts, dat vele producers dit
klaarblijkelijk doen en waarschijnlijk op sta
tistische on/of finantieele gegevens.
roem vindt dit onderwerp zijn meest natuur
lijke beëindiging.
In tegenstelling tot de tooneelregie van
Laseur die zuiver afgestemd was, werkt de
spelregie van Mamoulian in deze film met
sterk-aangezette accenten en overdreven ge-
voelsuitbarstingen, En dit komt het verhaal,
dat toch al iets naar den melodramatischen
kant helt, niet ten goede. Wat jammer is,
want het tooneelsuk bood vele mogelijkheden
voor een sterke film en men zou in Mamou
lian, vooral in den ouden van „City Streets
wel den aangewezen man veronderstellen
voor de sfeer van en het juiste begrip voor
dit gegeven.
Dit alles wil nog niet zegge,n dat „Golden
Boy" een onbelangrijke film werd; het gege
ven is boeiend en als probleem van een ni
veau, dat de doorsnee-film niet bereikt. En
in enkele scènes, zooals de beslissende boks
match, toont Mamoulian nog wel even het
flair van zijn vroegere regie-capaciteiten.
Adolphe Menjou, William Holden en Bar
bara Stanwijck spelen in deze film, die
volwassenen kunnen zien, de hoofd
rollen. C. B.
De inhoud van „Golden Boy" mag nage
noeg bekend geacht worden. Hij omvat een
episode uit het leven van Joe Bonaparte, een
gevoeligen Italiaanschen jongen in New York
die aarzelt tusschen de moeilijke carrière van
een musicus hij speelt voortreffelijk
viool en den meer eenvoudigen weg naar
roem als bokser, waarvoor hij ook aanleg
heeft. Het toeval brengt hem in handen van
den boksmanager Tom Moody, die den vu-
rigen jongen een kans geeft en bij diens eer
sten wedstrijd merkt, dat hem na jaren een
allesbelovend bokser in handen is gevallen.
Moody laat nu niet meer los en als Joe toch
nog huivert voor de groote beslissing, stuurt
de manager zijn vriendin Lorna Moon op hem
af om den jongen te bepraten. Het meisje,
niet gevoelloos, maar hard geworden door het
leven, lacht Joe uit om zijn muzikale nei
gingen en prikkelt hem tot voortzetting van
zijn boksersloopbaan. Aan den anderen kant
strijdt de vader om zijn zoon te behouden
voor de muziek ,maar Joe gaat verder op
den ingeslagen weg, wordt rijker en tegelijk
innerlijk grover en krijgt handen, die zich
steeds minder leenen tot vioolspel. Te laat
merkt Lorna Moon, die verliefd is gewor
den op den jongen bokser, dat zij hem ver
keerd geraden heeft, zij verliest haar in
vloed op Joe, alleen het leven kan hem nog
tot inkeer brengen. En dit gebeurt bij Joe's
eersten grooten wedstrijd in Madison Square
Garden, gearrangeerd door den gangster
Eddie Fuseli. Hij slaat zijn tegenstander, den
neger Chocolate Drop, in de tweede ronde
dood en hoewel zijn onschuld komt vast te
staan, beseft hij opeens ,wat hij van zijn
leven gemaakt heeft. In dit ongelukkige uur
laat Lorna hem niet alleen, zij troost hem en
sterkt hem met nieuwe toekomstplannen en
gezamenlijk keeren zij terug naar Joe's huis.
Anders dan het oorspronkelijke tooneel
stuk eindigt de film niet in mineur; het
autoongeluk, waarbij Lorna en Joe den dood
vinden, juist als zij een nieuw leven willen
beginnen, is er terecht in de film afgelaten,
het was in dit geval een niets-ter zake doend
slot. Met de overwinning van Joe's geest
over zijn materieele droomen van rijkdom en
Lee Cobb en William Holden in „Golden Boy".
20th Century Foxfilm heeft het boek van
Louis Bromfield „The Rains came" aange
grepen om een grootsch opgezet filmwerk
te maken, een van die technische kracht
prestaties, waarmee Hollywood zoo graag zijn
superioriteit op filmgebied wil bewezen zien.
Nu weet men uit andere producten van dit
genre, bijvoorbeeld uit van Dyke's „San
Francisco", dat deze films geheel en al toe
gespitst zijn op een bepaald hoogtepunt en
in hun aandacht voor dezen climax, die te
gelijk de groote wending in de intrige be-
teekent, de rest van de film eenigszins ver-
waarloozen en nonchalant behandelen. Deze
gang van zaken veroorzaakt niet alleen een
tegenstrijdigheid in de film, maar accen
tueert tegelijkertijd den opzet van den, als
krachtproef bedoelden climax.
In „De Regen kwam" zien wij dit proces
zich herhalen. Het verhaal, dat zich voor
en na de catastrophe, die den Britsch-Indi-
schen staat Ranchipur verwoest, ontwikkelt
is weinig belangrijk en heelemaal niet ori
gineel en wordt in deze filmversie zoo vluch
tig behandelt, dat de onderscheiden hoofd
figuren niet tot leven komen en nauwelijks
eenig relief krijgen. Dit is voor een film
als deze niet zoo gewichtig, omdat zij haar
zwaartepunt ergens anders legt en de ont
wikkeling der historie niet afhankelijk
maakt van de karakters der hoofdpersonen,
maar deze laat bepalen door de als „deus
ex machina" fungeerende natuurramp.
In dien staat Ranchipur, die onder wijs
bestuur staat van den Maharadja en de Ma-
harani, woont Tom Ransome, een schilder,
zeer bevriend met de Maharani, die prijs
stelt op zijn eerlijk oordeel en zijn verstan-
digen raad en met Majoor Rama Safti, een
jong, maar reeds beroemd Hindou-genees-
heer van hoogen adel. Maar overigens is
Ransome's reputatie onder de daar wonen
de blanken niet zeer groot en het is om die
reden, dat Fern Simon, dochter van den
dominee, zich tot Tom wendt teneinde met
hem een schandaal te forceeren en zich daar
mee de vrijheid te koopen het ouderlijk huis
te verlaten. Nauwelijks heeft Tom het ro
mantische meisje met zachten drang tot an
dere gedachten weten te brengen of een
ander avontuur dreigt. Op een der schitte
rende feesten in het vorstelijk paleis ont
moet hij Edwina, een vroegere liefde van
hem thans getrouwd met den veel ouderen
Lord Albert Esketh. Voor beiden is deze
ontmoeting een groote verrassing en een
onderhoud onder vier oogen vindt plaats, dat
gestoord wordt door de eerste regens, die
een einde komen maken aan een langdurige
periode van droogte. Maar Lady Esketh
heeft in dit korte onderhoud bemerkt, dat
er van Tom's vroegere liefde niet veel meer
over is en in de daarop volgende dagen be
steedt zij haar aandacht aan den genees
heer, Majoor Rama Safti. Als ook dan weer
een dramatisch conflict dreigt, komt de
natuur tusschenbeiden. De regens zijn een
voorbode geweest van een groote catastrophe
een natuurramp. Aardschokken doen zich
voelen, overgaande in een hevige aardbe
ving, die dorpen en steden verwoest, den
dam in een naburige rivier vernielt en een
overstrooming veroorzaakt, die heele stre
ken blank zet. Duizenden verliezen het leven
en hieronder bevinden zich Lord Esketh en
den ouden Maharadja. In de nu volgende
dagen is ieders hulp noodig. Tom Randsome
wordt naar het paleis, ontboden en krijgt
van de Maharani de opdracht de ziekenver
pleging te organiseeren en allen aan het
werk te zetten, die van eenig nut kunnen
zijn. Fern Simon moet hem assisteeren en,
terwijl Lady Esketh zich vrijwillig opgeeft
voor de ziekenverpleging en nu, zonder dit
direct gewild te hebben, opnieuw in con
tact komt met Rama Safti. De idylle wordt
voortgezet, maar thans op geheel andere en
meer serieuse basis, maar het lot beslist
anders. Rama Safti wordt door den Maharani
uitgekozen om den Maharadja op te volgen
en daar zij Lady Esketh als hinderpaal voor
dit plan ziet, geeft zij het bevel haar uit
Ranchipur te verwijderen. Dit wordt echter
niet meer noodig; de besmettelijke ziektes,
die de natuurramp op den voet zijn ge
volgd, tasten ook de immer actieve Lady
Esketh aan en veroorzaken haar dood. Al
leen Tom Randsome en Fern Simon hebben
elkaar in de rampspoedige gebeurtenissen
leeren kennen en waardeeren en vormen
uiteindelijk het gelukkige paar bij het slot
der film.
Naast de technisch knap verfilmde en in
dramatischen climax gegeven natuurramp
werd de wat magere intrige in een traag
tempo gerealiseerd, op de weinig vinding
rijke en traditioneele wijze van regisseur
Clarence Brown, die voor deze speciale ge-
Tyrone Power en
Myrna Loy in „De
regen kwam".
Volgens een onderzoek van het Ameri
kaansche filmblad „Film Daily" werden de
Amerikaansche bioscopen in 1939 door 85
millioen personen bezocht. Dit beteekent, dat
de Amerikaan gemiddeld dertig maal per
jaar naar den bioscoop gaat De gemiddelde
entreeprijs was 23 Amerikaansche centen.
Het publiek kon een keuze doen uit 533 ver
schillende hoofdfilms en 699 bijfilms.
De New-Yorksche filmcritici hebben de
film „Wuthering Heights als de beste van
1939 aangewezen.
Corinne Luchaire
en bernand Gravey
m „Het uur der
vergelding(Grand
Theatre, R'dam),
In de Terra-film „Maria Ilona" wordt de
hoofd- en titelrol vertolkt door de bekende
actrice Paula Wessely.
Het is weer geruimen tijd geleden, dat wij
deze ongetwijfeld begaafde actrice op het
witte doek te zien kregen.
Hoe paradoxaal het ook moge klinken,
deze actrice van het eerste plan is en blijft
toch eigenlijk de geëigende vertolkster van
bijrollen, die door haar ingetogen subtiel
karakterspel zoo'n relief krijgen, dat ze het
middelpunt van de handeling worden. Een
typisch voorbeeld daarvan was indertijd de
film „Escapade", waarin zij die bijzonder
fijne rol speelde, welke in de juist deze
week ook weer in de Rotterdamsche thea
ters loopende Amerikaansche versie door
haar vroegere stadgenoote Luise Rainer
werd vertolkt, zeer goed, maar toch lang niet
met die innigheid, die in-zich-zelf-gekeerd-
heid, welke Paula Wessely in die bescheiden
rol wist te leggen.
Indien de Duitsche film in Paula Wessely
een uitnemende kracht heeft, dan is het óók
waar, dat haar kracht toch voornamelijk
ligt op een terrein, hetwelk de Duitschers
zoo zelden betreden: dat van de simpele
menschelijkheid. Eigenlijk zou Wessely veel
meer tot haar recht komen in het genre,
hetwelk het typisch Fransche kan worden
genoemd.
„Maria Ilona", een historische film, welke
ons verplaatst naar de jaren waarin de
voorlaatste Oostenrijksche keizer Franz Jozef
den troon besteeg, zien wij Paula Wessely in
een rol, welke haar overigens wel ligt. Hon-
gaarsche van geboorte, is zij de jeugdige
weduwe van een Oostenrijksch edelman, die
op een hofbal in relatie komt met den Oos-
tenrijkschen diplomaat vorst Karl v°n
Schwarzenberg. Zij is weer niet de opdrin
gerige, op veroveringen beluste vrouw van
de wereld, maar de stille bescheiden figuur,
die door anderen naar boven wordt gehaald
en die zich blijft verwonderen, dat er men
schen zijn, die haar eenige charme en be
langrijkheid toekennen. Juist dit eenigszins
wereldschuwe type trekt evenwel sommige
mannen aan, vooral hen, die van een ander
soort vrouw meer hebben ondervonden, dan
hun lief was. Zoo wordt de groeiende gene
genheid tusschen den wereldbereisden di
plomaat en de teedere en lieve vrouw vol
komen natuurlijk weergegeven.
Tot een lieflijk idylle en een arcadisch
huwelijksleven kan deze verhouding even
wel niet uitgroeien, omdat allerlei politieke
verwikkelingen zich tusschen deze twee
menschen komen plaatsen. Belast met een
missie naar den leider der Hongaarsche
patriotten, geraakt zij in den ban van baar
geboortegrond. Toch blijft zij haar op
dracht getrouw, totdat blijkt, dat het Oos
tenrijksche hof, waar keizer Ferdinand ten
gunste van zijn nog jeugdigen neef Franz
Jozef afstand heeft gedaan van den troon,
den vreedzamen diplomatieken weg heeft
verlaten om het oorlogspad op te gaan. Te
ruggekeerd naar Weenen en naar haar ge
liefde, die gedwongen wordt om zijn minis
terschap te blijven vervullen, komt Maria
Ilona in een ingewikkeld complex van ver
houdingen. Haar liefde tot den man blijft
oprecht, maar even oprecht haar liefde voor
haar land en voor haar broeder, die als
vurig Hongaarsch patriot als Oostenrijksch
officier is gedeserteerd.
Beiden, Karl en Maria Ilona, strijden voor
hun levensgeluk en voor de verzoening tus
schen de twee broedervolken. Zonder resul
taat, omdat de nationale hartstochten zulk
eenverzoening verij delen.
Wanneer Maria Ilona's broeder is gear
resteerd, doen beiden al het mogelijke om
het leven van den jongeman te redden en
daarmede ook hun eigen geluk. De jonge
officier weigert evenwel op de gestelde
voorwaarden in te gaan, waarmede hij zijn
eigen doodvonnis bekrachtigt.
In de reactie op deze executie gaan Maria
Ilona en Karl zu Schwarzenburg van el
kaar, wetend hoeveel zij van elkaar houden,
maar ook beseffend, dat de overbrugging
van hun beider oprechte nationale gevoe
lens eene illusie is geworden.
Zoo eindigt de film zonder happy end.
Es war zu schön gewesten, es hat nicht sol
len sein! Oostenlijk en Hongarije gaan huns
weegs.
Dat deze historisch-politieke film tot een
over het geheel zeer boeiende filmroman is
geworden, ligt zeker aan de prachtige be-
heerschte vertolking van de rol van Schwar
zenberg door den veelzijdigen karakterspe
ler Willy Birgel. Hij wist van deze figuur
een belangrijke persoonlijkheid te maken,
scherp en markant, ondanks de gereser
veerdheid van den geboren diplomaat. Ook
in zijn kloeke mannelijke stijl in prachtig
evenwicht met het teeder-vrouwelijke ka
rakterspel van Paula Wessely, die met deze
film weliswaar geen glansrol heeft gekre
gen, maar toch de gelegenheid om wederom
het beste, het meest menschelijke op ontroe
rende wijze uit te beelden. Hierom zal deze
film, die overigens niet zoo sterk van op
bouw is, toch iedereen weten te boeien.
legenheid van Metro Goldwyn „geleend"
werd, evenals Myrna Loy voor de rol van
Lady Edwina Esketh. George Brent was de
onverschillige, maar goedhartige Tom Rand
some, Tyrone Power een „good-looking" a.s.
Maharadja, de domineesdochter met roman
tische neigingen en Maria Ouspenskaja
maakte een klein meesterwerkje van haar
rol als Maharani.
„De Regen kwam" kan men wel zijn hooge
kosten aanzien, al bracht zij het niet verder
dan een boeiend kijkspel hier en daar. Maar
misschien hadden de makers geen andere
bedoeling.
Voor volwassenen.
Paula Wessely en Willy Birgel,
gloria Ilona'
de hoofdspelers in de Terra-film
(Vfa-theater»).
De première van de film „Gone with the
wind", die gemaakt werd naar het succes-
boek van Margaret Mitchell, vond te Atlan
ta plaats, de stad waar en in welker omge
ving zich het gebeuren van den roman af
speelt. Er waren iets meer dan twee dui
zend personen voor uitgenoodigd. Tien dui
zenden hebben buiten de entrée der mede
spelenden gadegeslagen. Van te voren was
er een filmbal gehouden. Men schat, dat
mede in verband met den optocht der ster
ren van het vliegveld naar den bioscoop,
waarin de première gegeven werd, niet min
der dan drie honderd duizend personen naar
Atlanta waren gekomen.
De schrijfster van het boek, die niet van
publiciteit houdt, was niet op het filmbal
aanwezig, maar woonde wel de première bij.
De producer, David Selznick, heeft toen en
kele mededeelingen over de verfilming ge
daan. Deze heeft 3.850.000 dollar gekost, al
dus het record benaderend van „Ben Hur"
(4.500.000 dollar) en „Helll's Angels"
(4.000.000 dollar). Er zijn in het scenario ver
schillende concessies gedaan, teneinde de ge
voelens van de Noordelijke Staten te ontzien.
Naar thans gebleken is, 'ging Selznick
slechts na groote aarzeling er toe over, de
filmrechten van het boek aan te koopen.
Die werden hem aangeboden, toen het nog
slechts het debuut van een onbekend schrijf
ster was. Ten slotte verklaarde zijn geld
schieter, de millionnair Whitney, zich bereid
een gokje te wagen er. de benoodigde vijftg
duizend dollar te zullen fourneeren.
Zooals we reeds vroeger hebben mede
gedeeld, heeft een aantal scenarioschrijvers
aan het secenario gewerkt, terwijl het aantal
regisseurs tot vijf groeide. Vivien Leigh, de
Engelsche hoofdspeelster, heeft heel wat
te verduren gehad, aangezien ze het over het
algemeen niet met de steeds zenuwachtiger
wordende regisseurs kon vinden. Ook met
Clark Cable stond ze op gespannen voet. De
ze werd door Selznick van de Metro Gildwyn
Mayer geleend, op conditie, dat die de ab
solute distributierechten zou krijgen en bo
vendien voor meer dan een millioen dollar
aandeel kreeg in de productiekosten van de
film, aldus ook van de te maken winsten zou
profiteerea.
