4
J. H. MERKX
SEBRkEMBDEN
5
«s
GRAGE LIVINGSTON HILL.
VRIJDAG 22 MAART 1940
Geautoriseerde vertaling naar het Amerikaansch
van
ljannekoeksth:
OUD BEYERLAND TELEFOON 57
Michael bestelde een copieuzen maaltijd en praatte onder.
HOOFDSTUK XI.
ONS ROMAN-BIJVOEGSEL.
KORTE INHOUD VAN HET VOORAF
GAANDE
De groote bankinstelling, waarvan Mr.
Delevan Endicott president was, had haar
faillissement moeten aanvragen. Dit leid
de tot groote beroering onder het volk-
Om zijn woede te koelen had een man
een schot gericht op t jonge dochtertje
van den bankier en dit zou zeker doel
getroffen hebben, ware niet Mikky, een
straatschooiertje voor haar gesprongen om
het schot op te vangen. Hierdoor gewond
werd hij in het woonhuis van Mr. Endicott
verpleegd-
Toen Mikky weer bijna hersteld was,
stelde Mr. Endicott, die zeer met den jon
gen ingenomen was, voor, hem naar een
internaat in Florida te doen, teneinde een
goede opleiding te krijgen. Mikky voelde
het echter als een groot bezwaar zijn mak
kertje in den steek te moeten laten en
stribbelde tegen. Ten slotte stemde hij toe
en ging naar school in de hoop door een
goede opvoeding later meer voor zijn oude
vrienden te kunnen doen.
Bij een bezoek, dat Mr- Endicott, in
gezelschap van z'n dochter, na eenige
jaren aan het internaat bracht, nam de
wederzijdsche bewondering tusschen hen
en Michael toe en spraken zij af elkaar
op de hoogte te houden.
Na beëindiging zijner studies keerde
Michael naar New-York terug, waar hij
een kamer huurde.
De goede verstandhouding tusschen Mi
chael en de Endicott's werd echter al
spoedig verbroken door Mrs- Endicott, die
Michael op beleedigende wijze te kennen
gaf, dat zijn geringe afkomst niet toeliet
zich ten opzichte van Starr als een gelijke
partij te beschouwen.
Michael, die aanvankelijk zeer onder
den indruk was van de woorden van Mrs.
Endicott, kwam de desillusie spoedig te
boven en ^:ng op zoek naar zijn jeugd
vrienden.
Dit werd hem noodlottig. Te midder
nacht r.og wachtende op zijn oude kame
raad Sally, raakte hij in een gevecht ge
wikkeld en werd, zwaar gewond naar het
ziekenhuis gebracht-
Na zijn herstel begaf Mikky zich ander
maal naar het steegje. Zijn plan om de
zaak van de lijdende menschheid te die-
nen stond nu vast. Het gelukte hem met
Nam in contact te komen en den volgen
den dag gingen ze samen lunchen-
8)
(Vervolg)
Micha
hp+ r-lael st°nd bezorgd voor de deur van
scheen J^rant °P hem te wachten. Hij
vin-r Hii D öl®zier te hebben in de omge-
buur't. hoeweiS 2ekle*d v00r Tal
aangetrokken. HnVü
3 f H beson zich ongerust af te
to^h niet ge-
J 3 j Ton nv Wam Sam aanslenteren,
zijn hoed d ep over z,jn 00ffen getrc>k,k
zijn handen m zijn zakken met een air van
onverschilligheid, dat bijna beleediaend
was. Hij begroette Michael, alsof Zij elkaa-
toevallig waren tegengekomen. Niets in zijn
Ronding wees er op, dat hij opzettelijk te
laat was gekomen, om hem op de proef te
stellen, maar Michael wist bij intuitie, dat
dlt he„l Beval was.
Zullen vve maar naar binnen gaan?
zei Michael gelukkig glim'achend. Hij be
merkte. dat hij werkelijk blij was, dat Sam
gekomen was, hoe afstootend deze zich ook
toonde in uiterlijk en manieren Hij voelde,
dat hij een eerste schrede gezet had op den
weg naar zijn groote doel, zijn oude vrien-
mUa^g te vinden en te helpen en daarbij
afkomst". °0k iets meer omtrent zijn eigen
Sam
Achte weten te komen.
langzaam' kan me niet schelen zei
durend alSof Wj niet J°°
te gaan en den\WaS 8eweest naar bm
durend gedacht haH6len ochtend niet v°ort"
zou worden voorgel" "den kost" d,e hem
Kom maar mee,
zin ondervond, om de smerig?i J
jas van zijn voormaligen vriend aan te
ken, hij wist dien te overwinnen, doordat
hij zich er wel rekenschap van gaf, dat hij
zelf eenmaal kleeren had gediagen, die nog
veel erger waren geweest. De vurigheid van
zijn vtrlanger om te helpen deed hem al
het andere vergeten. De jongen 81"? zo°
geheel op in zijn geweldige taak, dat hij
z ijn eigen persoonlijken smaak geheel ui -
achakelde.
Niet, dat Michael zoo zeer vervuld was
van liefde voor dit ellendige schepsel, dat
j^.0eSer zijn vriend was geweest, en even-
ln dat hij er na al die jaren van scheiding
s1-erk naar verlangde, de oude banden
stond ieders aandacht trokken; Sam, met
een overdreven air van onverschilligheid,
waarmede hij zijn minachting voor het ge
zelschap, waarin hij zich bevond, camou
fleerde.
Michael bestelde een copieuzen maaltijd
en praatte onder het wachten luchtig en
opgewekt maar door. Sam zat hem somber
zwijgend, achterdochtig, bijna ontsteld aan
ie staren.
Toen zij drie gangen verwerkt hadden en
bovendien nog een onsmakelijk uitziend
rosekleurig gerecht, dat geanonceerd was
als aardbeienijs verorberd hadden, keek Mi
chael zijn gast plotseling scherp-onderzoe-
kend aan en vroeg
Wat voer je tegenwoordig uit, Sam
Zaken voor jezelf
Sam's oogen vernauwden zich tot zij bijna
dichtkenkenepen waren. Een soort masker,
ondoordringbaar als lood, scheen over zijn
gelaat gevallen te zijn, dat tijdens den maal
tijd langzamerhand iets meer ontspannen
was tot hij zoo nu en dan zelfs verdraag
zaam grinnikte over zijn zonderlingen gast
heer.
Ja, ik doe zaken voor mezelf, zei hij
eindelijk langzaam, na eerst een onderzoe
kenden blik op den ander geworpen te heb
ben, om zich er van te overtuigen, dat er
geen verborgen bedoeling achter die vraag
school.
Couranten-kiosk vroeg Michael.
Niet eh precies.
Welke branche
Sam lepelde eerst zijn bakje heelèmaal
leeg alvorens te antwoorden
Wel, zoo van alles wat
Toch waar Meer dan één pijl op je
boog Dat is prachtig. Dan ben je beter af
dan ik. Ik heb nog niet rondgekeken naar
een baantje. Het was mijn plan, daar mor
gen werk van te gaan maken. Ik wilde jullie
namelijk eerst gevonden hebben, alvorens
me tot iets te binden, waarbij ik misschien
niet zou weg kunnen wanneer ik wilde. Mis
schien kun jij me wel aan iets helpen. Wat
denk je daarvan.
Het was karakteristiek voor Michael, dat
hij er geen oogenblik aan gedacht had zich
tot Endicott te wenden, na de afstraffing,
die hij van mrs. Endicott had ontvangen.
Het afgesproken tijdstip, waarop hij zich
op Endicott's kantoor had moeten aanmel
den, was reeds lang verstreken. Na dien
afschuwelijken nacht vol lijden en beproe
ving had hij er zelfs geen moment meer
aan gedacht. Mr#. Endicott had hem te ver
staan gegeven, dat haar echtgenoot genoeg
voor hem gedaan had" en hij besefte, dat
zulks waar was. Hij wilde hem niet verder
lastig vallen. Mogelijk zou hij met verloop
van tijd nog wel eens de gelegenheid krij
gen, Endicott s vriendelijkheid te vergelden,
maar tot zoolang zou Michael hem uit den
weg blijven. Dat was de eenige trots, dien
hij zieh, nu al zijn hoop vernietigd was, nog
veroorloofde.
Sam keek Michael door half dichtgekne
pen oogen onderzoekend aan. Toen opende
hij ze weer geheel en er kwam een uitdruk
king van werkelijke belangstelling op zijn
gelaat.
Zeg Meen je dat vroeg hij aarzelend.
Ben je te vertrouwen Zou je in de bende
willen terugkomen zonder ons te verraden?
Je kunt me vertrouwen, Sam, en ik
zal niets'verraden zei Michael vlug. Hij be
greep, dat hij niet op het vertrouwen van
den ander zou kunnen rekenen, wanneer
deze vreesde, dat hij ook maar iets zou ver
raden.
Nou, zeg, dan heb ik veel zin om het
je te vertellen!
Sam trommelde even zwijgend met zijn
vingers op tafel.
Wat zou je zeggen van een bluf-spel-
letje? vroeg hij plotseling, terwijl hij den kop
koffie naar zich toetrok, welke de kellner
juist gebracht had.
Wat voor soort? zei Michael, zich af
vragend, welke openbaringen hem te wach
ten zouden staan, maar vast besloten, zich
over niets te verbazen. Voor hij in staat
was goed te begriipen. welk een verschil een
goede opvoeding in iemands opvattingen kon
veroorzaken, mocht Sam niets vermoeden.
Welt er zijn verschillende manieren. De
kreupele spelen is altijd een vrij goed zaakje.
Je voet heelmaa1 in mei. bloed bescheurde
teppen, arm en hand verbonden en een paar
oude krukken. Ik zou je de kleeren kunnen
J^enen. Ze zouden je wel wat te kort zijn,
ruT dat staat des te beter. We zouden zoo
n".";jfn kunn«n ruilen en ik zou dan eens
de rol van gentleman kunnen spe-
zoo
Weer
welijkaan te knoopen; het was de afschu-
keerde "°od' waarin menschen als Sam ver-
n' die een roep in zijn binnenste had
1 WeerkHnken, waar hij fier en grif ge-
0 s aan wilde geven, uit erkentelijkheid
V°£r. et8een eens voor hem gedaan was.
j aden het restaurant binnen, Michael
iftet zijn ongedwongen manieren, welke ter-
len, hij wierp een
Michael's keurig bruine i 8! n
ga je van hu is® tot Cs of iTïC' Dan
hoek staan. °f bllJft °P een
—Bedelen! zei Michael voi afkeer Hii
hield zijn oogen op zijn bord gericht en pro
beerde zijn stem in bedwang te houden,
maar toch kon hij niet beletten, dat Sam zijn
ontsteltenis opmerkte. Daarom haastte deze
zich te verontschuldigen:
Als je soms liever wat beters wilt, kun
je je mooie kleeren aanhouden en hevig het
asthma krijgen. Ik ken een kerel, die het
je zal leeren en die je de fluitjes kan leveren,
die je zullen doen piepen en hijgen dat het
een lust is. Je hebt er geen idee van wat
dat oplevert. Je hebt niks anders te doen
dan in de buitenwijken overal aan te bellen
en te vertellen, dat je, nog pas twee dagen
uit het ziekenhuis ontslagen bent en heele-
roaal daarheen bent komen loopen op zoek
naar werk, dat je niet hebt kunnen vinden,
en dat je vijf cent noodig hebt om terug te
ku int n gaan. snap je? Man, ik ken een kerel
hij doet het natuurlijk al jaren die heeft
zijn ,as»e rondes, 't Scnijnt, dat de menschen
nooit merken, dat hij al meer geweestis en
hij kan natuurlijk maar zoowat eens in het
half jaar in dezelfde wijk komen, maar ik
weet, dat hij wel eens ruim acht en dertig
dollar op een dag verdiend heeft met asthma-
werk.
Sam zweeg triomfantelijk om te zien, wat
voor uitwerking deze verklaring wel op zijn
vriend zou hebben. Michael staarde echter
nog steeds naar zijn kopje.
Lijkt me geen erg verheffend werk voor
een man, zei hij eindelijk met ingehouden
stem. Ik geloof niet, dat ik daar goed in zou
zijn. Heb je niet iets, dat echt werk is?
Sam's oogen vernauwden zich.
Als ik dacht, dat je het aan kon, mom
pelde hij. Je zou er geweldig voor zijn, met
dat gezicht van je. Niemand zou jou ooit ver
denken. Je, kon die kleeren blijven dragen
ook. Maar het is echt werk en verdraaid ris
kant ook. Als ik dacht, dat het gaan zou.
Hij bleef Michael scherp aankijken en
Michael, die instinctief begreep waar de
ander heen wilde, voelde een steek van ont
moediging in zijn hart. Wat voor nieuwen
duivelschen streek zou Sam nu wser voor
stellen?
Vroeger was je flink genoeg! mompelde
Sam nadenkend. Je liet je nooit makkelijk
bang maken.
Komi ik zal het je vertellen zei hij, in
antwoord op Michael's vragende blikken.
Hst is vakwerk, zei je, en je zou het eigen
lijk eerst moeten leeren, maar ik kan je
s bijbrengen wat je weten moet. Ik ben
zelf nog al handig. Je krijgt speciale gereed
schappen, om alles open te maken, en je mo.et
altijd klaar staan, met een smoesje om te
verklaren!, hoe je binnen komt, en soms een
dienstmeisje den mond snoeren. Het is ge
makkelijk je in het huis vergist te hebben.
Je kunt altijd zeggen, dat je een gasfitter of
loodgieter ben, die door zijn baas gestuurd
is om de pijpen na te kijken. Maar nacht
werk loont tenslotte het allerbeste. Er zijn
huizen, waar je zoo maar dingen kunt mee
pikken, die duizenden waard zijn en die
je. gunakkeiijK van de hand kunt doen zon
der dat een haan er naar kraait. Buck was
daar reuze in. Hij heeft het aan de heele
bende geleerd. Op zekeren dag drukte hij een
stukje gias van drie duizend dollars achter
over en een handvol briefjes van vijf en tien,
die hij zoomaar in een laatje voor het mee
nemen vond. Buck was altijd een linke jongen.
Hij zou blij zijn te hooren) dat je het werk
ter hand genomen had.
Sam zw.eg en keck Michael voor het eerst
met een vriendelijken blik in zijn kleine oog
jes aan. Michael, wiens hart gejaagd sloeg
van de emoties en die voelde, dat hij vurig
bloosde, probeerde zich te beheerschen. Hij
moest niet te haastig antwoorden. Mogelijk
had hij Sam's bedoeling niet goed begrepen.
Waar is Buck? Michael keek Sam recht
in de oogen. De kleine pupillen leken zich
samen te trekken en te siuiten.
Ze hebben nooit een spoor van Buck
kunnen vinden, zei hij ontwijkend.
Maar weet je het niet? Er lag iets dwin
gends in Michael's blik, dat om een ant
woord vroeg.
Misschien, en misschien ook niet, ant
woordde Sam effen.
Zij bleven eikander aanstaren en probeer
den e,kaar te doorgronden.
Denk je, dat hij ergens zal terugkomen,
waar ik hem kan spreken? vroeg Michael
eindelijk.
Misschien en misschien ook niet. Hangt
er van af. Als je je bij ons aansloot, mogelijk
wel. Moeilijk te zeggen. Hangt er van af.
Michael nam Sam andermaal naden
kend op.
Vertel me nog eens wat meer van dat j
werk, zei hij eindelijk, met op eikaar ge
kiemde lippen en somber gefronst voorhoofd.
Er valt niet veel meer te vertellen, zei
Sam. Ik weet niet zeker, of het wel wat voor
jou is.
Wat bedoel je daarmee?
Weet niet zeker of je het lef hebt. Je
zou wei eens kunnen verzwakken en gaan
piepen. Sam leunde wat voorover en ver
volgde met zachte stem en in vlugge zinne
tjes:
Veronderstel, dat we een vetten buit
weten,., dat jij in het huis binnendringt om
den boel te jatten, dat we den buit veilig
binnen hebben en dat jij gegrepen wordt?
Zou je dan piepen? Of zou je je pil slikken
als een man? Dan zou ik wel eens zeker
willen weten.. Mikky zou de bende trouw
gebleven zijn, maar jij jij hebt een op
voeding gehad! Jij kunt op school wel slap
geworden zijn. Ik voor mij ben niet voor
opgevoede r. en c. en. Maar ik wil je de kans
geven, als je belooft, niets te verraden. We
hebben vannacht een grooten slag op het
oog, op Madison Avenue, en we komen een
mannetje te kort. Al? het ons lukt, zit er
voor allemaal genoeg aan. Rijke kerel. Doch
ter moet vanavond naar een fuif. Ze zal
daarbij een vernfogen aan diamanten dra
gen. Heeft allemaal in de krant gestaan.
Hebben ze vanmorgen van de bank naar
huis gehaald. Een van de jongens heeft den
ke-el van de bank z'e.i komen, 't Klopt alle
maal als een bus. Het is onzer eerste groote
zet en je zult al het risico moeten dragen,
.maar als je toont, dat het je meenens is,
kun je meedoen.
Michael had moeite om zich te bedwin
gen, den man tegenover hem niet tegen den
grond te slaan. Hij probeerde zich in te
prenten, dat dit dezelfde Sam was, die eens
een. korst brood met hem gedeeld had en
dien hij nu te hulp was gekomen; hij be
dacht, dat hij zelf even slecht had kunnen
zijn, als hij nooit uit die afschuwelijke om
geving van de sloppen was weggehaald, om
tot een ander en beter mensch te worden
opgevoed. Hij wist, dat hij, indien hij ook
maar één seconde liet merken, welk een
afschuw hij voor dit plan gevoelde, voor
goed alle hoop zou kunnen opgeven om
Sam, Buck of een van de anderen te vinden
en te helpen en daarmee tevens alle hoop
om nog eenig spoor van zijn afkomst te
kunnen ontdekken.
Hoewel hij een sterk ontwikkeld eerge
voel bezat en nooit zijn oude kameraden zou
verraden, was het ontegenzeggelijk veel be
ter te probeeren zooveel mogelijk omtrent
dit plan te weten te komen. Behalve ver
raad, bestond er mogelijk nog wel een an
dere manier om de uitvoering ervan te be
letten. Toen was het hem plotseling, alsof
zijn hart ophield te kloppen. Madison Ave
nue! Sam had gesproken van Madison
Avenue en van een meisje, een dochter! Als
het Starr's juweelen eens waren, welke zij
dachten te stelen. Hij wist maar heel weinig
van dergelijke dingen, enkel, wat hij er van
gelezen had. Het kwam niet bij hem op,
dat Starr haar intrede nog niet gedaan kon
neboen in de grande monde; dat zij nog te
jonge was om kostbare juweelen te dragen
en haar costuum in de couranten beschreven
te krijgen. Hij wist enkel, dat de kerel tegen
over hem té gemeen leek om langer op
op dezelfde wereld te leven met Starr.
Hij zweeg geruimen tijd, nadat Sam was
uitgsproken; zijn gelaat was bleek van emo
tie en zijn oogen scfaote blauwe vlammen,
toen hij ze op Sam richtte. Op een gegeven
moment bemerkte hij, dat er een antwoord
van hem verwacht werd.
Sam, bedoel je een inbraak? Hij pro
beerde zijn stem zacht en vast te doen klin
ken, maar het was hem, alsof hij het laatste
woord had uitgeschreeuwd. Het restaurant
was nu bijna geheel verlaten en de kell-
ners stonden bij het buffet.
Zoo kun je het ook noemen, vermoed
ik, zei Sam, met een woedenden *r:auw
achteroverleunend toen hij den blik in
Michael's oogen zag.
Michael bleef hem enkele oogenblikken
aanstaren, en indien een blik kan schroeien,
•aan was Sam's kleine ziel zeker ineenge
schrompeld, maar het duurde zoo kort, dat
diens brein, dat enkel op aardiche dingen
was ingesteld, de diepere beteekenis van
dezen blik niet bevroedde. Michael staarde
andermaal op het tafeltje en terwijl hij met
zijn lepeltje begon te spelen, probeerde hij
met 'n dispen zucht zijn kalmte te herwin
nen, zooals hij placht te doen, wanneer hij
bij het balspel voor een moeilijk probleem
stond.
Wel, waarom zeg je niets? Ben je bang?
Dit werd gezegd met een bijna duiveliche
grijns.
Kalm richtte Michael zich overeind. Zijn
hart klopte nu weer rustig en hij keek zijn
tegenstander recht in de oogen.
Neen! Ik ben niet bang, Sam, en dat
zou ik ook niet zijn, als er een goede reden
bestond om er op uit te gaan, maar je weet,
dat ik er nooit van hield mijn boterham te
verdienen ten koste van iemand anders. Het
lijkt mij niet fair jegens dien anderen kerel.
Zij hebben namelijk 'n recht op de dingen, die
zij bezitten, en dat heb ik niet; en omdat
>k misschien handig genoeg ben, om hun dat
in slaap te ontfutselen en er van door te
gaan met wat zij hebben, is de zaak daar
mee niet goedgepraat. Dat meisje is mis
schien hevig gehecht aan haar juweelen en
daarom lijkt het me niet bepaald een hel
dendaad voor een grooten, sterken kerel
om haar die af te nemen wel? Jij kunt er
natuurlijk anders over denken, maar ik ge
loof, dat ik liever goed zwaar werk zou ver
richten, dat mijn spieren in conditie houdt,
dan te levert» ten koste van een ander.
In de streek waar ik op school was,
groeit een aardig grijs mos. Het ontstaat uit
een heel klein zaatje, dat door den wind
wordt meegevoerd en op den tak van een
boom terecht komt, waar het zich in den
bast vasthecht. Dan begint het te groeien
en te groeien en onderwijl tapt het de
Levenssappen van den boom. In het begin
lijkt het onschadelijk, alsof de groote boom
wel ik eerder geloof, Sam, dat ik het altijd
min of meer zoo gevoeld heb, al wist ik toen
niet hoe het onder woorden te brengen.
Ja, je was altijd een raremompelde
Sam half verontschuldigend. Ik kan het
zoo niet inzien, zooals je zegt, maar dan
is dit werk natuurlijk niks voor jou! Als jij
genoeg bij elkaar kan scharrelen om een
boom te zijn, moet je dat zelf weten. Mos
is voor mij voorloopig goed genoeg.
Michael keek Sam met zijn wonderlijken
glimlach aan en antwoordde Misschien
zul jij het ook nog wel eens zoo leeren
bezien, Sam, en dan kunnen we samen een
baantje zoeken
Er klonk zooveel hartelijke kameraad
schap in zijn toon en zijn glimlach was zóó
stralend, dat Sam vergat norsch te kijken.
Wel, misschien, grinnikte hij, maar ik
zou niet weten, waar ik op mijn leeftijd nog
een opvoeding vandaan moest halen, zoo
dat ik wel zal blijven zooals ik ben.
Het is nog niet te laat, Sam. Er zijn meer
manieren om een opvoeding te verwerven
dan op school.
Na nog even gepraat te hebben> waarbij
Sam beloofde te zullen onderzoeken of Mi
chael een bezoek zou kunnen brengen aan
Jim in zijn tijdelijke afzondering en waarbij
Michael beloofde Sam op een afgesproken
tijd nog eens in het slop te zullen komen op
zoeken, gingen zij uit elkaar.
Daarop ging Michael er op uit, 'om het
huis van Endicott te verkennen en te be
waken.
Zonder ook maar een oogenblik aan per
soonlijk gevaar te denken, maakte Michael
zijn plannen. Nog voor de zon onderging,
was hij in de buurt.
Op een behoorlijken afstand lette hij op,
wie er kwamen en gingen. Hij zag mr. En
dicott thuis komen. Hij wachtte, tot de avond
was gevallen, toen een luxe limousine voor
de deur stilhield; hij overtuigde zich er van,
dat enkel mrs. Endicott was uitgegaan. Een
weinig later verliet ook mr. Endicott het huis.
Starr was niet weggegaan. Hij voelde, dat
het nu dubbel noodzakelijk was, op te pas
sen, aangezien zij alleen was met het perso
neel.
Michael wandelde op en neer. Niemand
kon ongezien het huis passeeren. Niemand
kwam er uit of ging er binnen, zonder dat
hij scherp had toegezien.
De avond verstreek en de heer en vrouw
des huizes kwamen weer terug. Een voor een
werden de lichten gedoofd. Zelfs de kamers
van het personeel waren eindelijk allemaal
donker. De nacht begon en de sterren fon
kelden boven zijn hoofd.
Het fluitje van een politie-agent klonk door
de stille straten en de stad scheen zich ein
delijk voor enkele uren te ruste te hebben
gelegd. Het was al lang voorbij middernacht
en nog steeds hield Michael de wacht. Aan
den eenen kant van de straat heen. aan de
overzijde terug_ om den hoek, over het ach
terpad, waar de jongens jaren geleden
avond aan avond hun groet naar zijn venster
hadden opgezonden; terug naar de Avenue
en dan weer van voren af aan. Met zijn
vrooiijk gefluit en zijn 'beslisten, doeltt-
wusten stap verwekte hij geen achterdocht,
wanr.» «r hij in de buurt van een politie
agent kwam.
Zoo waakte hij den langen nacht door, tot
de ochtend aanbrak.
Melkwagens begonnen rumoerig af en aan
te rijden en slaperige werklui met etens-
zakjes over hun schouders, begaven zich
door den koelen ochtend naar hun dagtaak,
toen Michael naar zijn kamer terugkeerde.
HOUTZAGERIJ HOUTHANDEL
LOONZAGERIJ
IEPEN, EIKEN, ESSCHEN, ACCACIA-
PLAATHOUT IN ALLE MATEN.
genoeg over heeft voor het kleine mos
plantje. Maar wacht eens een paar jaar en
kijk dan wat er gebeurt. Het mos verspreidt
zich over den gtheeien boom en voor je het
goed en wel weet, heeft die, boom al zijn
groene bladeren verloren en staat hij daar
kaal en dood, met niets anders op zijn dorre
takken dan het oud, grijzs mos, dat ten
slotte eveneens moet sterven, omdat het
niets meer vindt om van te leven. Het heeft
nooit geloerd sappen voor zich zelf te ver
zamelen. Men noemt dat mos een parasiet. Ik
zou geen menschelijke parasiet kunnen zijn,
Sam. Jij kunt er mogelijk anders over den
ken, maar ik'zou niet kunnen. Werkelijk
niet.
Michael's oogen waren droomerig gewor
den en hadden hun feilen gloed verloren bij
de herinnering aan zijn geliefde Zuiden en
de ten doode opgeschreven pijn'boomen, met
hun wuivende takken tegen den eeuwig
blauwen hemel. Onder het spreken zag hij
de heerlijke, vrije natuur weer voor zich.'
waar hij zoo vele jaren onbezorgd had rond-
?ï<vorven; vrij van de zorg over het lot
van zijn me de menschen, welke nu zoo op
hem zwaar drukte.
Zijn hart was vervuld van een groot ver
langen, daarheen terug te gaan, om de zorgen
en schande te kunnen ontvluchten, en dit
verlangen sprak ook uit zijn oogen en trok
de aandacht van den verbaasd luisterenden
Sam, die maar heel weinig van de peroratie
begrepen had. Hij had nooit van een para
siet gehoord. Hij wist niet, dat hij altijd een
menschelijke parasiet geweest was.
Goshzei hij op bijna bewonderen-
den toon. Gosh! Heeft die opvoeding je dat
geleerd
Misschien, zei Michael vriendelijk, hoe-
Het was nu volop licht en er kon geen sprake
meer zijn van duistere daden. De nacht was
voorbij. Er was niets gebeurd. Starr was
veilig. Tevreden ging hij naar huis om te
slapen. Hij mocht haar niet meer spreken,
doch hij had het voorrecht, haar tegen on
vermoede gevaren te mogen beschermen. Dat
was een genoegen, dat men hem, ondanks de
schaduw, welke op zijn afkomst rustte, niet
kon ontnemen. Wellicht zou het feit, dat hij
een kind van de sloppen was, hem toch nog
van nut kunnen zijn, om haar voor onheil te
behoeden.
In de eerste week van September ontmoet
te Michael, toen hij door een drukke straat
wandelde, geheel onverwacht mr. Endicott.
De dagen waren overgegaan in weken
zonder dat Michael met zijn weldoener in
contact was gekomen. Hij had het gevoel,
dat hij uit het leven van zijn ouden vriend
diende te verdwijnen, totdat er mogelijk nog
eens een tijd zou komen, dat hij hem zijn
dankbaarheid voor het verleden zou kunnen
toonen. Intusschen had hij niet stilgezeten.
Zijn innemende glimlach en heldere, eer
lijke oogen waren zijn paspoort geweest en
na enkele vergeefsche pogingen was hij er
in geslaagd, de functie van verkooper in een
groot warenhuis te bemachtigen. Zijn di
ploma en een brief van den directeur van bet
internaat vormden zijn referenties. Hij ver
diende niet veel, maar genoeg voor zijn
dagelijksche behoeften en om nog wat opzij
te leggen. Inmiddels deed hij ervaring op.
Toen hij op dezen Zaterdag in de eerste
week van September op den gewonen tijd
in bet warenhuis verscheen, bleek de zaak
in verband met den plotselingen dood van
een. van de firmanten, dien dag gesloten.
Hij had zich afgevraagd, hoe hij zijn va-
cantiedag zou kunnen doorbrengen. Hij
wilde wel eens naar buiten gaan, om de
heerlijke frissche lucht in te ademen en naar
het lied van de vogels, de golven en den
wind te luisteren. Hij dacht er half en half
over, om een paar stuivers uit te geven en
naar Coney Island te gaan of een eind de
Hudson op, ergens heen, waar hij de luid
ruchtige, onstuimige stad zou kunnen ver
geten, welker lasten hem dag en nacht op
het hart drukten.
Toen was er uit een open deur plotseling
een man naar buiten komen snellen naar een
wachtende auto; hij liep Michaël bijna onder
steboven.
Zoo! Ben jij dat, jongeman! Nu zou ik
eindelijk wel eens willen weten, wat je al
die weken hebt uitgevoerd en waarom je je
afspraak met mij niet gehouden hebt?
Oh! zei Michael, op wiens gelaat blijd
schap en schaamte om den voorrang stre
den. Hij kon zien, dat de ander niet boos
was en eer opgelucht scheen, hem te hebben
gevonden.
V/aar ga je heen, mijn zoon? Endicott's
toon klonk al weer hartelijk. Stap in en rij
met me mee naar de haven; dan kan je me
rekenschap van je gedrag afleggen. Ik ga
mrs. Endicott wegbrengen, die naar Europa
vertrekt. Ze brengt Starr dezen winter naar
een kostschool. Ik ben al laat, dus schiet op.
Michael scheen geen keus te hebben en
stapte in de auto, welke zich direct daarop
een weg baande door den wirwar van ver
keer naar de haven, vanwaar de oceaan-
stoomers vertrekken.
Zijn hart hamerde wild, zoowel van
vreugde en verrassing over het feit, dat hij
zich weer in gezelschap bevond van den
man, die zooveel voor hem gedaan had, als
van spannende verwachting. Starr! Zou hij
Starr weer zien? Dat das de gedachte, die
alle andere overheerschte. Hij besefte nog
niet, dat zij voor geruimen tijd wegging.
Den geheelen voorzomer had hij de wacht
gehouden voor het huis in Madison Avenue.
Niet iederen nacht, natuurlijk, maar regel
matig dwaalde hij in de omgeving rond en
de eerste twee weken na zijn gesprek met
Sam deed hij dit iederen avond. Steeds was
hij er, alvorens naar bed te gaan, even langs
geloopen, om nog een blik te werpen op het
raam, waarachter een gedempt licht brandde.
Daarop was de familie naar zee en naar
de bergen gegaan en was het huis achter
dichte blinden ingeslaj^n.
Tegen het eind van Augustus was hij iede
ren avond door Madison Avenue gewandeld
om te zien, of zij al thuis waren gekomen,
en sedert een week waren de blinden weer
geopend en straalden de lichten weer als
vanouds. Het was goed geweest te weten,
dat Starr weer veilig was teruggekeerd. En
nu zou hij haar zien.
Nu, geef eens rekenschap van je ge
drag. Probeerde je van mij vandaan te blij
ven? Waarom ben je niet naar mijn.kantoor
gekomen?
Michael keek mr. Endicott recht in de
oogen, met zijn eerlijke, heldere blikken. Hij
kwam terstond tot het besluit, dat deze man
nooit iets zou mogen weten van den slag,
welken zijn vrouw hem had toegebracht.
Alles wat zij gezegd had was waar en hij,
Michel, zou hem de ware reden noemen,
waarom hij niet gekomen was.
Omdat ik meende, dat u al veel meer
voor me gedaan had dan ik verdiende, en ik
u niet langer tot last wilde zijn.
Wel allemachtig! riep Endicott. Jij
leelijke nietsnut, wist je dan niet, dat je me
veel meer last bezorgd hebt door spoorloos
te verdwijnen, dan door je behoorlijk te
gedragen en te doen, zooals ik je gezegd had?
Ik heb me nu voortdurend onnoodig be
zorgd over je gemaakt. Ik dacht, dat je in
handen van dieven was gevallen of zoo iets,
of dat je naar de haaien was gegaan. Weet
je dan niet, dat het hoogst onvergeeflijk is,
van iemand weg te loópen die gezegd heeft,
dat hij je wil zien? Ik meende, dat ik je
voldoende duidelijk had gemaakt, dat ik
méér dan een voorbijgaande belangstelling
voor je welzijn koesterde!
Er kwam een kleur op het krachtige ge
laat van mr. Endicott, en een pijnlijk ver
raste blik in zijn oogen.
Het spijt me, mijnheer. Zoo heb ik
het nooit bedoeld. Ik dacht, dat u een soort
verplichting voelde; ik zelf heb het nooit
zoo gevoeld, maar u zei, dat u dat wel vond
en daarom besloot ik u uit den weg te blij
ven en u niet verder lastig te vallen.
Me lastig vallen! Me lastig vallen! Maar
jongen, ik word tenminste wel eens één keer
graag over iets anders lastig gevallen dan
over geld verdienen en geld uitgeven. Je
hebt me nooit eenigen last bezorgd, behalve
dan deze laatste weken, toen je verdwenen
was en ik niets voor je doen kon. Je bent
nu eenmaal in mijn leven gekomen en ik kan
je daar niet meer uit bannen. En dat zou
ik niet willen ook. Maar jongen, als je er
zoo over dacht, waarom ben je dan eigenlijk
naar New-York gekomen? Dien avond, dat
je bij mij thuis gedineerd hebt, dacht je
er toch niet zoo over.
Michael's oogen bekenden, dat dit de waar
heid was maar zijn besliste lipp»"n bewezen,
oat hij nooit de ware reden var; zijn veran
dering zou verraden.
Ik.... besefte.... het.... niet, mijnheer.
Beseffen? Wat beseffen?
Ik besefte het verschil niet tusschen
mijn positie en de uwe. Tijdens mijn school
jaren is me dat nooit zoo duidelijk geworden,
ïk ben een kind uit de sloppen onbewust
verviel hij in citaten uit mrs. Endicott's
woorden en u behoort tot een voorname,
oude familie. U hebt geld en een onbevlekten
naam.... Hij had die woorden in een arti
kel gevonden, dat hij den vorigen avond ge
lezen had en voelde, dat ze op den man en
op deze gelegenheid pasten. Hij wist zelf
niet, dat hij citeerde. Ze waren een onder
deel van zijn gedachten geworden.
(WORDT VERVOI.GD1
