De „Kemphaan" op Schiphol aangekomen. Op - „echts UJfc ««-'„r-MS SPANNE.N D ^gfiVlLD-W£&T VER HAAL, WOENSDAG 17 APRIL 1940 eigen risico van naar Amsterdam. Oslo Evert van Dijk brengt den vogel onbeschadigd naar het nest terug. Waring te maken.6n °m een aanvallende be- REDE VAN MUSSERT VERBODEN. Door militair gezag te Zutphen. VERKEERSSTREMMING. MEDEWERKING TOT STICHTING BIJZ, SCHOOL GEWEIGERD. DE SLAGKRUISERS IN DEN VOLKSRAAD. Maandag begint de openbare behandeling. Invoer van gecontingenteerde goederen. Onderzoek naar moeilijkheden. WIELRIJDER DOOR TREIN GEGREPEN. DOOR INBREKER VERMOORD. JUBILEA. OMSTREEKS vijf uur gistermid dag is het K.L.M.-toestel „Kemp haan", gezagvoerder E\ ert van Dijk, na een verblijf van een week op de luchthaven van de Noorsche hoofd stad, behouden en wel met zijn be manning op Schiphol teruggekeerd. De „Kemphaan" is, zooals men weet, het laatste" toestel van de K. L. M. op den ge- regelden lijndienst AmsterdamOslo ge weest, dat de vlucht naar de Noorsche hoofd stad heeft volbracht vóór het uitbreken van de vijandelijkheden in Scandinavië. Verleden week Maandag vertrok het van Amsterdam naar Oslo en het zou den vol genden dag in het vaderland terugkeeren. De militaire bezetting van verschillende Noorsche kustplaatsen door de Duitsche strijdkrachten verhinderde evenwel het ver trek van het vliegtuig uit Oslo. Een week lang is het op de luchthaven van Oslo, For- nebo, vastgehouden, totdat het eindelijk gis teren met verlof van de Duitsche militaire autoriteiten, maar overigens op eigen risico, den terugtocht mocht aanvaarden. Na een, de omstandigheden in aanmerking genomen, voorspoedigen overtocht streek het toestel gistermiddag tegen 5 uur op Schip hol, waar de bemanning, bestaande uit de heeren Evert van Dijk, gezagvoerder, J. S. Suttorp radiotelegrafist, P. J. Jung, boord- mecanicien, en C. Meyer, steward, werd be groet door den heer A. Plesman, die in een Van de hangars op het vliegveld zich gerui- men tijd met hen onderhield. In het restaurant van Schiphol hebben wij daarop een kort onderhoud gehad met den gezagvoerder van het vliegtuig, den heer Evert van Dijk, die, al was dat uiterlijk niet zoozeer aan hem te bemerken, nog sterk onder den indruk bleek te zijn van de dra matische tafereelen, waarvan hij door toe vallige omstandigheden getuige is geweest. De eerste Duitschers landen. Uit den aard der zaak toonde de heer Van Dijk zich eenigszins terughoudend in het doen van mededeeling over die ervaringen, Welke immers ten deele betrekking hebben militaire kwesties. Uit hetgeen de heer Dijk echter mededeelde, bleek, dat hij dinsdagmorgen 9 April j.l. juist op het punt ^tond van het vliegveld bij Oslo te vertrek ken, toen de eerste Duitsche stoottroepen daar met vliegmachines landden. Hadt u voor dien tijd niet gemerkt, dat er iets dreigde? Jawel, 's morgens vroeg werd er al rond de stad geschoten door het luchtafweer geschut. Wij hoopten echter nog vóór de loop der dingen een dramatische wending zou nemen, te kunnen vertrekken. Wij logeerden in een hotel te Oslo, maar konden geen taxi krijgen om ons naar het vliegveld te vervoeren. Gelukkig kon de vertegen woordiger van de K. L. M. in Oslo, de heer Van Hooven, ons naar de luchthaven bren gen. Toen „rij daar aankwamen, bemerkten wij, dat wy de eenigen waren, die zich op het vliegveld bevonden, overigens was er geen mensch te zjen Het vhegveid werd dus niet verdedigd? Neen er stonden wel twee Noorsche militairevliegtuigen gereed om op te stij- gen, oc ynachines waren bij de lan ding van deDunsche stoottroepen in brand geschoten, n°g vó6r zij ook maar een poging Twee uU!.lategZorege^ bij de „Kemphaan" ^bleven 0 „viadicri' ,dat het toestel niet ?0u worden aanv heb onmiddellijk getracht, van kriieenet(ler der Duitsche troepen verlof tnpstemm?lsn°g te vertrek ken, doch deze toestemming mjj gg_ Weigerd. Ik mO he?Stuig dus ten Slotte wel achterlaten P et viiegveld) dat zooals bekend, niet besc kt OVer hangars en terugkeeren naar de staq. Hoe was de toestand daar? Er is in Oslo geen paniek ontstaan al thans de hevige ongerustheid van het r,ubUek in de Noorsche hoofdstad, die vooral Werd gewekt door de verspreiding van Val berichten en geruchten, luwde zeer spoedige be Duitsche troepen zijn z®er hof felijk opgetreden tegen de bevolking, toonden zich zeer gedisciplm cht- ten zich niet op den voorgronr Maar natuurlijk verdraagt het Noo"ch® v°lk deze vreemde bezetting niet van narie. net is een zeer zelfstandig volk en het is te be grijpen. dat men thans geen glimlach meer ziet op het gelaat van de menschen in Uslo Maar men wacht op het aanbreken van betere tijden. In elk geval, zoo vervolgde de heer Van Dijk, is hetgeen in Noorwegen gebeurd is een zeer ernstige waarschuwing voor de Ne derlanders. Het is treurig, dat een groot de mocratisch land toen het er op aan kwam. niet in staat was, zich te verdedigen. En verder, meneer Van Dijk? Verder heb ik eiken dag weer gepro beerd. of ik toestemming kon krijgen om te vertrekken. Maar dat viel niet mee, want de Nederlandsche autoriteiten waren na de bezetting door de Duitschers in Oslo niet meer te vinden. De gezant was gevlucht (de heer Van Dijk bedoelde blijkbaar te zeggen, dat de Nederlandsche gezant tegelijk met de Noorsche regeering de hoofdstad had ver laten, hetgeen overigens zijn plicht was) en de Nederlandsche consul was ook nergens te vinden Alleen de vice-consul, ook een Nederlander, was te bereiken, maar deze heeft niets voor ons gedaan, De machine onbeschadigd. Ik kreeg trouwens van de Duitsche auto riteiten zelfs geen verlof, op het vliegveld aaar mijn machine te gaan kijken. Slechts eenmaal kreeg ik tien minuten tijd om het toestel te inspecteeren. Het bleek gelukkig onbeschadigd. Was de luchthaven zelf gebombardeerd? Daarover kan ik u niets mededeelen. Hoe het zij, vervolgde de heer Van Dijk, van relaties hoorde ik eiken dag, dat onze machine nog onbeschadigd en reisvaardig was. Het leven in Oslo was intusschen minder gemakkelijk geworden, omdat er geen geld meer te krijgen was. Er moet geweldig in bankpapier gehamsterd zijn en de banken gaven dan ook geen bankpapier meer uit. Men leefde maar een beetje op de pof of betaalde met chèques. Dank zij onzen ver tegenwoordiger in Oslo en het saldo op de bankrekening van de K.L.M. in Oslo konden wij ons van al het noodige voorzien. Geluk kig ondervond ik veel medewerking van de Duitsche autoriteiten, die mij ten slotte in staat hebben gesteld, zij het geheel op eigen risico, de thuisreis te aanvaarden. Over de behandeling, die ik van de Duit sche autoriteiten heb ondervonden, kan ik slechts zeer tevreden zijn. In het bijzonder noem ik daarbij Herr Von Winterfeld, die vroeger vertegenwoordiger van de Lufthan sa op Schiphol is geweest en die thans den Duitschen luchtvaart-attaché te Oslo, die gedood is, als zoodanig is opgevolgd. Ook van den Duitschen luchtvaart-attaché te Kopenhagen, van wien ik toestemming ver kreeg de reis voort te zetten, heb ik alle gewenschte medewerking ondervonden. Maandagavond kreeg ik bericht, dat ik Dinsdagmorgen zou kunnen starten, maar op eigen risico. Het was slecht weer, maar voor ons was dit juist voordeelig. Hoe slechter het weer, hoe veiliger de reis voor ons zou zijn. Wij vonden onzen „Kemphaan" onbescha digd terug op Fornebo. Dat was op zichzelf al een geluk, want het toestel dat de heele week in de open lucht heeft gestaan, is tijdens de laatste dagen aan grootere gevaren blootgesteld geweest dan waarin het door den slechtsten vlieger ooit gebracht had kunnen worden. Zoodra wij Dins'dagmorgen gestart waren, klommen wij naar een hoogte van vierdui zend meter en op deze hoogte, temidden van sneeuw en ijs, hebben wij bijna het geheele traject afgelegd. Wij hebben geen Duitsche en geen Engelsche vliegtuigen gezien en nie mand heeft ook ons gezien. Niemand had ons trouwens ook kunnen vinden, al waren ze met tienduizenden geweest De leider der N. S. B in Nederland, ir. A. A. Mussert, zou gisteravond in een openbare vergadering te Zutphen spreken over „Het einde der democratie, de nieuwe orde Het militair gezag heeft echter geen toe stemming gegeven tot het houden van deze bijeenkomst. Wat eens de Spaarndamwas Van het dek van een escorte-vaartuig van een Britsch convooi werd deze foto gemaakt van het wrak van het s.s. „Spaarndam" van de H. A. L., een der slachtoffers van den oorlog ter zee. MEDAN, 16 April (ANETA) Door het wegslaan van een brug nabij Taroetoeng is bet verkeer over den Fahae- besluit, het daa weg gestremd, vermoedelijk voor 14 dagen. I grond verklaard. Ged. Staten van Zuid-Holland, beschikken de op het beroep van het bestuur der ver- eeniging tot stichting en instandhouding van Ned. Herv. Christelijke scholen te Waddinx- veen tegen het besluit van den raad dier gemeente, waarbij medewerking tot stichting eener bijzondere school werd geweigerd hebben, met handhaving van het bestreden besluit, het daartegen ingesteld beroep onge- Het was een zeer donkere nacht. De rotsen, in welker diepe schaduwen LeliP zich scheen opgelost te hebben, vormden met haar omgeving één ondoordringbaar duister geheel. Hoezeer Betty Wilson haar oogen ook inspande, terwijl zij staarde naar het kleine kampvuur dat gloeide in de kenen van onrust geven, en zelfs door plot seling hinneken hun meesters waarschuwen voor naderend gevaar. Indiaansche paarden kunnen zelfs ruiken of er een blanke dan wel een roodhuid aankomt, en zullen, wanneer zij aan Indianen toebehooren, alleen alarm geven bij de nadering van blanken. Ook zijn er paarden die kunnen ruiken of de nade rende personen hun eigen, of tot een ande ren stam behooren. Langzaam maar zeker sloop Lelie den rotswand af, met iedere schrede dieper in de canyon afdalend, tot zij tenslotte den bodem bereikte. Zich in den scha duw van de rotsen houdend, kroop zij nu op de toppen van vingers en teenen omzichtig voorwaarts, tot zij zich be vond op een punt, waar een der scha vuiten het was Jaap met den rug naar haar toegekeerd zat. Tusschen den bandiet en den rotswand, onge- waterkruik, welke bij het vuur stond. Daarmee begafhij zich naar Tim, kniel de bij hem neer, en trok den deken een eind weg opdat hij den jongen te drinken kon geven. Het was op dit oogenblik dat Tim gewacht had. Plotseling rees hij overeind, terwijl hij terzelfder tijd zijn armen slingerde om der. hals van den bandiet, dezen stevig vast klemmend. „Hei! Wat heeft dat te beteekenen? Wat heb je nou voor?" snauwde Jaap. „Buck! Wordt wakker vlug!" Buck, die op korten afstand van zijn makker vast geslapen had, schrok wakker en krabbelde op de beenen. Maar op dit oogenblik sprong een kleine gestalte in den kring van den vuurgloed. Het was Lelie, schielijk greep zij Tim stapelde wat houtblokken op het bi- vakvuur, en zette koffie van de provisie, die zij in Jaaps zadeltasschen gevonden hadden. De warme drank deed hun goed, want de nacht was kil, vooral nu de dageraad niet lang meer op zich kon laten wachten. Het liefst waren zij zoo spoedig mogelijk opgebroken, maar de dag brak aan, en wel dra zou de zon boven de heuveltoppen op rijzen maar van Tony en de cowboys van meters van haar verwijderd, zag zij de beide met dekens bedekte gestalten. Alvorens zich verder voort te be wegen liet zij zich plat op den grond vallen. Daarna begon zij als een slang voorwaarts te kronkelen. Zij deed dit omdat zij dan de minste kans had Betty kon een man zien die de wacht hield, gezien te worden, want slank als zij was, stak zij maar weinig boven het terrein uit. canyon beneden haar, van haar Indiaansche vriendin kon zij geen glimp meer bespeuren. Maar wel kon Betty in het schijnsel van het kampvuur de gedaante onderscheider- van een man die daar, met een geweer dwars over de knieën, ineengedoken zat. Het was duidelijk dat hij de wacht hield over de twee met dekens bedekte gedaanten, welke een klein eind van het vuur, waar het schijnsel reeds in dansende schaduwen overging, lagen. Nu kroop Lelie daar beneden op de echt- Indiaansche manier voort met het plan Tim te bereiken en hem zoo mogelijk te bevrij den. Is het dan zoo moeilijk onhoorbaar en onzichtbaar te komen aansluipen, vooral des nachts? Kan niet iedereen dit doen, indien hij maar voorzichtig is? Ja, het is een heel moeilijke kunst, en Indianen oefenen zich hierin van jongsaf, zoodat zij er groote behendigheid in krijgen De duisternis van den nacht begunstigt na tuurlijk het aansluipen, ofschoon dit voor deel gedeeltelijk verloren gaat wanneer men zich, zooals Lelie, tot binnen het schijnsel van een kampvuur wagen moet. Ook is het 's nachts zooveel stiller in de natuur dan overdag, vooral in rotsachtige streken, waar geen bosschen zijn, zoodat geen nachtvogels, en ook zelden andere dieren de stilte ver breken. Veel hangt af van verschillende omstan digheden. Is het volle maan, dan wordt liet aansluipen er niet gemakkelijker op. Daaren tegen is het een voordeel voor den aanslui- per indien het waait, vooral wanneer er boomen en struiken in de buurt zijn, want dan is er zooveel geritsel van lakken en bladen dat het geen aandacht zal trekken Wanneer ook hij eenig geruisch teweeg Behoedzaam trok Lelie de deken opzij. brengt. Hij heeft zich niet alleen in acht te nemen voor de menschen die hij besluinr, ning. maar ook voor hun paarden, want deze hebben nog veel scherper zintuigen. Niet alleen hooien en zien zij een persoon, die op het kamp afkomt, veel gemakkelijker, maar bij zijn nadering ruiken zij hem ook, en zijn zij eenigszins gedresseerd dan zullen zij tee- Tenslotte lag het Indiaansche meisje vlak naast de slapende gestalte van Tim. Zeer omzichtig tilde zij den deken op en snei kroop zij er onder, zoodat ook zij verborgen was. Zij legde haar hand op Tims mond, opdat deze geen uitroep van verbazing zou slaken. Vervolgens bracht zij haar lippen bij zijn oor, en fluisterde: „Tim! Het is Lelie! Ik ben ge komen om te po gen je hier van daan te halen. Ben je wakker? Kun je mij hoo- ren?" Zij voelde dat Tim licht met het hoofd knikte. Nu verwijderde zij haar hand van zijn mond „Ik kan mij niet bewegen, Lelie!" fluisterde Tim heel zacht. „Ik ben aan handen en voeten ge bonden!" Dit was een leelijke tegenvaller, want Lelie had geen mes. De kleine- twee-snijdende dolk, dien zij gewoonlijk in haar gordel droeg, was haar ontnomen, toen Jaap en Buck haar handtasch stalen. „Er is een mes in mijn buitenzakals je er bij kunt, Lelie!" fluisterde Tim. „Wacnt even.ik zal mij omwenden zoodat ik op mijn zij kom te liggen." Voorzichtig wentelde hij zich om, en ten slotte kon Lelie het mes uit zijn zak trekken. Nu sneed zij behoedzaam de touwen door waarmede Tims handen gebonden waren en terwijl hij ze wreef om den bloedsomloop te herstellen, sneed zij ook de touwen om zijn beenen stuk. „Luister nu goed!" fluisterde Lelie. „Je zoudt misschien kunnen wegslui pen zonder dat Jaap het bemerkte, maar ik geloof toch dat dit te gewaagd zou zijn. Ik heb een ander plan, dat wellicht een betere kans van slagen heeft." Nadat zij den jongen dit plan in het oor gefluisterd had, begon zij onder den deken uit te kruipen en vervol gens sloop zij naar de donkere scha duwen der rotsen, waar zij bleef lig gen, terwijl Tim het volgende deel van het program uitvoerde. Eenige minuten lang wachtte Tim in span- overrompelde bandieten met het wa pen te dekken. „Handen omhoog!" riep zij kortaf, terwijl zij het geweer aanlegde. „Blijf van Tim af, Jaap.... en jij, Buck, beweeg je niet!" Nou, je schijnt de blaadjes aardig omgekeerd te hebben, Lelie!zeide Tim. Buck en Jaap zijn opnieuw gevangen. Betty is zeker naar de boerderij gegaan om hulp te halen?" Rpttv Voor Lelie kon antwoorden, kwam Betty Wilson den lichtkring binnensnellen. Lelie1 Tim?" riep zij uit. „Wat ben ik oly d,ï ,Ue. goed gegaan ia! - - - hier beneden voorviel en ik heb gewaclit tot het laatste oogenblik, uit vrees alles te zullen bederven!" „Nu, dank zij Lelie, zijn Buck en Jaap opnieuw gevangen, Bettv," zeide Tim. „Wij zullen hen nu zeker op hun paarden moeten vast binden en naar de stad voeren." „Daarover moes ten wij ons maar niet druk maken, geloof ik!" zeide Betty. „Je moet weten, Tim, dat wij Jack van de garage Tonv zal wel spoedig komen', meende Betty. ontmoet hebben, J kort nadat die schelmen ons geld gestolen hadden en er met jou en onze paarden vandoor gegaan waren. Hij heeft ons naar den pas gebracnt, waar wij dit bivakvuur zagen. Jack zal nu wel den Dennenheuvel bereikt en mijn op zichter verteld hebben wat er gebeurcl is. Het zal vast niet lang meer duren Tony en de jongens hier zijn" „Mooi!" zeide Tim. „Dan kan Tony zich met dit tweespan belasten, terwijl tocht naar Lucky Strike voortzetten je broeder op te zoeken, niet?" „Precies!" antwordde Betty. „Onder- tusschen moesten wij er voor zorgen dat Buck en Jaap niet er van door gaan! Wil je eens kijken of je wal touw kunt vinden, Lelie? Het Indiaansche meisje begaf zich naar de paarden en van de in de na bijheid liggende zadels nam zij eenige sterke riemen, die zij terugbracht naar het vuur. Betty gelastte Buck en Jaap rug aan rug te gaan zitten, en toen zij aan dit bevel gevolg gegeven hadden, bond zij het snel aaneen. Daarna trok zij hun de schoenen uit en bond ook hun voeten stevig vast. „Nu, als zij er in slagen vrij te ko men, dan moet ik erkennen, dat zij wonderlijk knappe kerels zijn!" zeide „Jaap! Jaap!" zeide Tim. „Mijn keel is 'oo vreeselijk droog! Toe! zou ik niet wat water kunnen krijgen?" „Hm! Dat zal wel gaan!" gromde de schelm, stond loom op en rekte zich uit. Hij zette zijn geweer neer, en greep een Het Indiaansche meisje greep Jaaps geweer. den Dennenheuvel was niets te bespeuren. „Nu, wij behoeven ons over niets drutt te maken, Lelie!" zeide eensklaps Betty. „Wat vroeger of later zal Tony in ieder ge val aankomen. Er is voor ons geen reden om te wachten! Buck en Jaap kunnen in geen geval uit de touwen loskomen, en zelfs als hun dit lukt, kunnen zij niet ver komen in dien wij hun paarden meevoeren! Wij zullen eenvoudig een briefje voor Tony neerleggen, en ans dan op weg begeven!" Haastig krabbelde Betty dus een briefje voor haar jongen opzichter, legde het op een rotsblok en bezwaarde het met een steen. Vervolgens zadelden zij en haar metgezei- nen hun ponnies, stegen op, en reden weg, de paarden der bandieten voor zich uitdrij vend. Weldra reden zij van het hoofdpad af in de richting van het stadje Lucky Strike. „Bah! Een mooie inval was dat van jou, Jaap!" snauwde Buck. „Dacht nog wel dat het zoo gemakkelijk zou zijn die Betty Wil son te berooven, en Tim mee te voeren, hè?" „Die is goed! Het heele idee was van jou, van het begin tot het eind!" gromde Jaap „Als er maar „O, houd je mond!" blafte Buck. „Ga lie ver aan het werk, en poog uit die touwen los te komen. Wij hebben nog een kans om te ontsnappen, en Hij zweeg. Een kreet klonk uit de richting van het pad, en toen hij opkeek, zag hij Tony Tring en een troep cowboys de canuon in rijden. „Te laat!" kreunde hij. „Zij hebben ons. en ditmaal is er geen ontsnappen aan!" Tony en de jongens hadden weldra de bandieten in verzekerde bewaring genomen. De jonge opzichter lachte, toen hij Betty's briefje las. „Oil maal is er geen ontsnappen aan kreunde Duck. het Engelsche meisje. „Laat ons nu eens );zij schijnen zich voortreffelijk uit de kijken, hoeveel van onze eigendommen wij m0eilijkheden gered te hebben, jongens!' nog kunnen terug vinden, Lelie! Uit de zakken der beide bandieten nam Betty het geld dat gestolen was; in Buck's zadeltasch bleken zich haar revolver en gordel, en Lelies kleine Indiaansche pon jaard te bevinden. (Nadruk verboden). zeide hij „Komaan! Laat ons die kornuiten naar den cel van sheriff Harper brengen!' Betty en haar vrienden waren nu een goed eind op weg naar Lucky Strike, weinig vermoedend wat hun daar nu weer te wach ten stond! (WORDT VERVOLGD) BATAVIA, 16 April. (Aneta) De voorzitter van den Volksraad deelde mede, dat de memorie van antwoord betref fende het vloot-plan niet voor 17 April des middags ter secretarie van den Volksraad kan worden verwacht. In verband hiermede is, in overeenstem ming met de commissie van overleg, besloten de openbare beraadslagingen hiervoor te doen aanvangen op Maandag aanstaande te half negen des morgens. Zoo noodig zal dien dag nog een avondvergadering worden gehouden. De spreektijd is bepaald op veertig minuten voor de behandeling in eersten termijn en op twintig minuten voor die in tweeden termijn. Het is in den laatsten tijd verschillende ma len voorgekomen, dat Nederlandsche impor teurs moeilijkheden ondervonden bij den in voer van gecontingenteerde goederen. De contingenteering is n.l. in het begin van de mobilisatie een tijdlang minder streng toege past, waardoor de bestellingen in het buiten land toenamen. Vertraging in de uitvoering van sommige dezer bestelingen heeft tot ge volg gehad, dat de geldigheidsduur der toe wijzigingen van het crisis-invoerbureau in middels was verstreken. Het feit, dat sindsdien de noodzakelijkheid is gebleken de contingenteering weer minder soepel toe te passen, heeft er toe geleid, dat de bovenbedoelde goederen tenslotte'voor een deel niet konden worden ingevoerd. Zij ble ven in de buitenlandsche fabrieken voor ver zending gereed staan of lagen, in het ongun stigste geval, aan de grens te wachten. Het spreekt vanzelf, dat de betrokken importeurs hierdoor moeilijkheden ondervinden. Tenein de van den omvang hiervan een indruk te krijgen, heeft het crisis-invoerbureau thans een enquete ingesteld, waaraan de kamers van koophandel medewerking verleenen. Aan de gevolgen bezweken. Op den onbewaakten overweg bij Nispen is de 59-jarige C. L. uit Roosendaal, toen hy daar per fiets passeerde, door een trein aan gereden. De trein greep het achterwiel van de fiets, tengevolge waarvan L. tegen den grond werd geslingerd. Hij scheen echter geen letsel te hebben opgeloopen, want hij begaf zich te voet naar een familielid, dat in de omgeving woonde. De machinist, die den trein had doen stoppen, is daarop door gereden- Spoedig nadien echter werd L. onwel, en een ontboden geneesheer achtte zijn opneming in het R. K. ziekenhuis „Charitas" te Roosendaal noodzakelijk. Eenige uren later is de man daar overleden. CHERIBON, 16 April. (Aneta) Mevrouw Dezentje, echtgenoote van den regentschapsopzichter voor de vischveiling te Cheribon, is gisternacht het slachtoffer geworden van een inbreker. Om ongeveer 1 uur 's nachts drong een inbreker de woning van het echtpaar Dezentje binnen te Gehang Oedik, een visschersplaatsje op ongeveer 15 K.M. afstand van Cheribon. Mevrouw Dezentje, die wakker werd, ging onmiddellijk den inbreker te lijf, doch werd door dezen met een steekwapen aangevallen en op slag gedood. De heer Dezentje wist hierna den inbreker te over meesteren en hem het mes te ontwringen, waarbij hij zelf eenige steekwonden opliep. Hij werd in het ziekenhuis te Cheribon opgenomen. Zijn toestand is redelijk. De dader werd overgegeven aan het dessa- hoofd. Het echtpaar Dezentje had vier kinderen, waarvan het oudste vijf jaar is. In huize St. Bavo te Heemstede herdacht gisteren de eerw. zuster Maria Helena den dag, waarop zij 25 jaar geleden geprofest werd. Om 9 uur werd in de fraai versierde kabel een plechtige H. Mis van dankbaarheid opgedragen door pastoor C. van Mierlo. Om half twaalf werd een receptie gehouden in de regentenkamer, waar namens de regenten de heer P. van Empelen dank bracht voor het werk, dat zuster Maria Helene had verricht in den tijd van haar verblijf in het huis. Als bewijs van dankbaarheid kreeg zij eenige boekwerken. Op Zaterdag 20 April a-s. hoopt de Eerw. Zuster Ivona (in de wereld Jacoba van Don gen uit Breda) in het liefdegesticht te Deurne (N.-B.) haar zilveren kloosterfeest te vieren. Nadat zij nog maar kort geleden haar zil« veren professiefeest gevierd had, is te Hillej gom, in het St. Josephsgesticht, overleden dï eerwaarde zuster Fabiana.

Gemeentearchief Schiedam - Krantenkijker

Nieuwe Schiedamsche Courant | 1940 | | pagina 1