Nii
PAGINA 6
VRIJDAG 14 MAART 1947,
>2.
Romanbijvoegsel
OOOOOOGGOOOOOOOOOOe03OQOOOaOOOOOOOOOOOeOOOOOOOOOOOOOQQOQOQQQQOOOOOQOOOOO0OOOOOQQQOOOQOQOOOOOOOOOOOOOOQOOOG3OöOO
Inhoud van het voorafgaande:
Drew Thorpe en Spud Loury.
employe's van de Amerikaao-
sche Olie Mij. hebben in 't Zuid-
Amerikaanscöe oerwoud een
oliebron ontdekt. Handlangers
van een concurreerende maat
schappij overvielen echter h'irn
kamp, Loury werd gewond en
gevangen genomen, doch later
dooT zijn vriend bevrijd. Thorpe
droeg den bewusteloozen man
een dag lang door het oerwoud
en bereikte uitgeput de kust,
waar een verpleegster van een
nabijgelegen ziekenhuis hem te
hulp snelde.
„Zijn hoofd is gewond", zei
Drew.
Toen ze de wond zag stond ze op.
„Wacht hier", commandeerde
ze: „Tracht niet Uw vriend op te
lichten" en zonder meer te zeg
gen draaide ze zich om en rende
het pad af omlaag. Hij zag haar
de brug over gaan. Ze liep zonder
inspanning, haar weg weifeloos
nemend. Toen beklom ze het
heuveltje en verdween in het ge
bouw.
Door een plotselinge gedachti
gegrepen, knielde Drew neer en
begon de zakken van zijn vriend
na te zoeken. Tabak, wat geld-
stukken, een kort zwart pijpje.
Hij stopte dit alles terug. Hierna
doorzocht hij vol twijfel zijn ran
sel en haalde de schouders op:
„Nu, we zullen het risico maar
nemen.
Hij steunde z'n hoofd op de ar
men. Plots overviel hem een ge
voel van misselijkheid, dat voorbij
ging doch hem week en duizelig
achterliet.
Onmiddellijk daarop kwam het
meisje op hem toeloopen, gevolgd
door een ander, eveneens in het
wit gekleed: een jeugdige man,
fijngebouwd en met een klein
zwart snorretje en donkere olijf
kleurige huid. Zij namen den be
wusteloozen man tusschen hen in
en begonnen de helling af te loo-
pen, terwijl Drew—volgde.
Het meisje keerde zich om en
glimlachte: „Hij is nu in goede
handen, uw vriend. U hoeft voor
hem niet meer bezorgd te zijn."
Drew knikte. Hij zat niet meer
over Spud in de war. Dat alles
was voorbij. Maar het deed hem
vreemd aan te loopen zonder dat
zware gewicht op zijn schouders.
Hij keek toe hoe de twee men-
schen Spud droegen en volgde
ben langzaam.
Het gebouwtje, dat twee ver
diepingen had, was omringd met
een beschutte veranda. De trap
pen. die leidden tot de deuren,
leken haast eindeloos, maar de
schaduw was als een verkoelend
bad voor de door de zon vermoei
de oogen. Gangen met zacht
groene tegels strekten zich uit
naar links en rechts. Er kwamen
vele deuren op uit, op de meest
dichtbijzijnde las Drew „X-stra-
len" en „kliniek". De geur van
ontsmettingsmiddelen beving hem,
zwaar en onaangenaam.
Op dat moment zag hij het,
vlak boven den deuringang! Hij
kon zijn oogen haast niet geloo-
ven en voelde zich zeer geschokt.
„Hospitaal van de Planeet
Export Mij."'
Hij las het en herlas het
De Planeet! Hij was terechtge
komen op de eenige plaats waar
hij vandaan had moeten blijven.
Hij had Spud onder hun eigen
oogen uit de handen van hun
handlangers weggehaald en als
een dwaas liet hij hem nu door
hen zelf in het hol van den leeuw
dragen!
Hij herstelde zich: het meisje
kwam terug.
„De verpleegsters zorgen nu
yoor Uw vriend", zei ze.
„Dank U", antwoordde hij
ko-""t
Zrn stem klonk niet erg op
recht. Zijn lippen waren stijf als
karton en het werd donkerder, hij
kon haar nauwelijks meer zien.
Verbeten vocht hij tegen deze
duisternis.
Zij sloeg hem met belangstel
ling gade.
„Waarom gaat U niet zitten?
JJ is oververmoeid".
Hij richtte zich op: „Ik ik
yoel me 100
Het volgende oogen blik viel hij
bewusteloos op den vloer.
Hl.
Hij keek ongeloovig op naar
een wit plafond, voelde de frissche
koelheid Van heldere lakens en
hoorde het ononderbroken draaien
van een ventilator. Hij las stil,
«lechts de oogen bewogen zich
nieuwsgierig door de vlekkeloos
lichtgeel geschilderde kamer. Een
•cherm stond tegen den muur.
Behalve een tafel en twee stoelen
was er verder niets in het vertrek.
Buiten voor het venster wuifden
groote bananenbladeren en een
dozijn gele vlinders speelden in
het zonlicht. De langzaam bewe
gende wind voerde den geur van
een vlakbij staande magnolia bin
nen. Hij voelde, dat hijhier we
ken, maanden zou kunnen liggen;
misschien was hij hier inderdaad
al zoo lang...
Toen hij de deur hoorde open
gaan richtte hij het hoofd op. Het
donkere meisje kwam binnen en
zonder naar hem te kijken begon
zijn kleeren op te hangen. Drew
raakte zijn lichaam onder de la
kens aan en bemerkte dat men
zijn eigen kleeren voor een pyama
had verwisseld. Wel, het deed er
niets toe. Neen, niets was belang
rijk meer als je al te vermoeid
was om je er iets van aan te trek
ken. Zijn blik bewoog zich naar
het voeteneinde van het bed en
hij zag daar een kaart hangen,
waarop gedrukt stond
Hospitaal v. d. Planeet Exp. Mii.
Veragna Zuid-Amerika.
Daaronder was met inkt zijn
eigen naam geschreven: Drew
Thorpe.
Zoo, ze kenden dus zijn naarn.
Misschien hadden ze die in z'n
ransel ontdekt. Hij kon zich niet
herinneren of hij daar te vinden
was en het deed er ook niets toe.
Wat er verder ook gebeurde, het
kon onmogelijk erger zijn dan
sterven van dorst op dat lange,
zondoorgloeide pad.
De verpleegster begon een
groepje kaarten te sorteeren, ter
wijl Drew haar gadesloeg en zich
afvroeg hoe oud ze zou zijn. Voor
aan in de twintig, concludeerde
hij. Maar nu, met haar gezicht in
rust, leek ze ouder.
,,'n Spaansche!", zei Drew tot
zichzelf". Dat doet haar er zeker
een paar jaar ouder uitzien."
Drew stelde vast, dat ze heel
lief was. Het zwarte, gegolfde
haar was zwaar en weelderig,
haar huid prachtig olijfkleurig,
ja, het was alles bijna volmaakt.
Er was ook iets buitengewoon
bekoorlijks in haar bewegingen,
de zekerheid waarmede ze werkte,
de houding van het hoofd en de
lange oogwimpers die glansden
in het zonlicht. Zij was heel, heel
aardig, besloot hij, werkelijk om
er verliefd op te worden. Drew
lachte om deze gedachte.
Maar er was iets in haar ge
zicht, dat hem vaag bekend voor
kwam. Opeens wist hij het; na
tuurlijk! hij had eens met haar in
de club gedanst. Ongeveer een
maand geleden; of was het een
jaar? of was het in werkelijkheid
nooit gebeurd?
Hij rekte zich uit onder het
laken.
Dit geritsel hoorend, draaide
het meisje zich om, legde de kaar
ten neer en liep op het bed toe.
Opnieuw trof hem de bevalligheid
van haar gemakkelijke bewegin
gen.
„Voelt U zich wat beter, Senor
Thorpe?"
De warme stem en de manier
waarop ze zijn naam uitsprak,
maakten dat hij zich inderdaad
veel heter voelde.
„Ik voel me uitstekend. Hoe
gaat het met Spud?"
„Spud?". Ze sprak den onge-
wonen naam met aarzeling uit.
„Is dat Uw vriend?"
„Ja, Spud Lowry".
Zij schreef den naam op.
„Hij is nog steeds buiten ken
nis. Ze doorlichten hem op het
oogenblik", en met een lichte aar
zeling vervolgde ze: „Kent U mij
nog, of niet?
„Wat dacht U!" antwoordde
Drew spontaan;
„U is het meisje dat me niet
toestond haar te kussen onder
een dans."
„Staan andere meisjes dat ge
woonlijk wel toe?"
„Waren er dan nog anderen
Ik kan me dat werkelijk niet
meer herinneren sinds ik U ge
zien had."
Ze lachte. Het was als een zach
te, onverwachte muziek.
Drew zei: „Lach nog eens."
„Waarom?"
„Het is het prettigste geluid,
dat ik sinds maanden hoorde."
Ze lachte weer en toen ze zag
dat Drew nadacht, zei ze: „U doet
zeker moeite U mijn naam te her
inneren. Vermoeit U niet, ik zal
het U zeggen: Gloria Diaz."
„Maar U kwam niet meer voor
een tweeden dans. Was het U te
ruw in het olie-kamp?"
„Mijn vader vond dat inderdaad
zoo."
„„Vaders", zei Drew critisch:
„zijn vaak lastposten, vooral in
Zuid-Amerika."
Ze legde haar hand op z'n voor
hoofd. Ze scheen buitengewoon
koel, deze hand, koeler zelfs dan
de lakens.
Ze legde haar hand op zijn voorhoofd
„Tut, Tut", zei ze bestraffend:
„Altijd zoo snel van oordeel Maar
we praten te veel. Neem nog wat
sinaasappelsap." Ze legde haar
arm om zijn schouders, richtte
hgm op en hield het glas aan zijn
lippen. Hij dronk gretig. Toen hij
klaar was legde ze hem weer
zachtjes neer.
„En nu stil zijn! U moet rust
houden!"
Ze keerde terug naar de tafel
en ging voort met het bijwerken
van de kaarten.
Het werd warmer in de kamer.
Buiten kraaide een haan en
Thorpe lag soezend neer, geheel
pvergegeven aan de heerlijkheid
van het onbewegelijk blijven lig
gen, totdat een gesprek in de
gang, vlak bij de open deur, hem
weer tot zichzelven bracht.
„Maar U moet begrijpen, dat ik
hen niet langer hier wensch", zei
een diepe, galmende stem: „Wat
zoeken ze hier? Wat deden ze
daar waar ze vandaan kwamen?"
Een andere stem antwoordde,
scherp maar zwak van toon, alsof
het spreken inspanning kostte.
„Ik bert geneeskundige, Franz.
Mijn taak is menschen te genezen,
zonder voorbehoud. Bovendien zou
het ondoenlijk zijn te vragen naar
de motieven van iederen patient".
Weer klonk de zware stem.
„Maar dit is belangrijk, veel te
belangrijk om het op spel te zet
ten voor een paar avonturiers. Ik
kan dat niet toestaan. Ben je er
bovendien zeker van dat ze wer
kelijk gekwetst zijn?"
„De jongste niet. Maar hij is
uitgeput omdat hij den andere
binnenbracht."
„Kon het geen list zijn om toe
gelaten te worden?"
„Wat zouden ze daarbij te win
nen hebben? Bovendien laat je ie
voor je plezier niet een wond van
zes duim in je hoofd slaan. Er zijn
bovendien teekenen van een zwa-
ren schok."
Vanaf haar stoel aan den an
deren kant van de kamer keek
Gloria Diaz naar Drew en ziende
dat hij naar het gesprek luisterde,
ging ze naar de deur en sloot
deze, zoodoende het geluid van de
stemmen dempend tot een onver
staanbaar gefluister. Zij lachte
om Drew's snelle frons.
„Blijf rustig", zei ze: „Kwaad
worden is heel slecht voor Uw
bloeddruk."
Drew mompelde een paar booze
woorden.
Ze kwam naar zijn bed toe.
„Kunt U gaan zitten?'"
Hij richtte zichzelf op in zit
tende houding. Het meisje nam
zijn pols en controleerde die.
„Ik mankeer niets", wierp hij
tegen, nog steeds boos: hij wilde
die stemmen buiten de deur
hooren.
„Gelukkig niet, Senor." Hij zag
haar oogen twinkelen terwijl ze
hem gemakkelijk in de kussens
neerlegde en het laken tot aan
zijn hals optrok.
IV.
Maar toen hij haar gadesloeg
terwijl ze aanteekeningen maakte
op de kaart aan zijn voeteneind,
was hij zijn boosheid weer mees
ter. Het vfras toch eigenlijk begrij
pelijk, dat Gloria Diaz zoo had
gehandeld. Hij was voor haar
ruets anders dan een patient,
iemand wiens polsslag en bloed
druk nauwkeurig genoteerd dienen
te worden, anders niets. Nu, hij
had er vrede mee. Hij mocht zich
eigenlijk toch gelukkig prijzen
..patient" te zijn en niet uitgeput
bij den waterpoel te liggen, met
als voortdurende bedreiging die
gier boven het hoofd. Zijn boos
heid verdween nu geheel en al-
Hij richtte zijn oogen opnieuw on
Gloria en zag dat ze tegen hem
glimlachte. Hij kleurde.
Ze kwam naast z'n bed zitten-
Wat is jullie eigenlijk in het
oerwoud overkomen
Wat hen daar overkomen was
Op deze vraag realiseerde hij zich
'ineens weer alle gebeurtenissen.
De herinneringen stormden op
hem aan: de overval van het kamp
de achtervolging en de zware
tocht met Spud achter op zijn rug-
En alsof een zweepslag hem had
getroffen richtte hij zich met één
ruk op.
De geleHij hief zijn tot
een vuist gebalde hand op. maar
zij hield hem tegen, duwde hem
zachtjes neer. En daar lag hij. met
gesloten lippen, totdat de vlaag
van woede voorbij was. Hij moest
dat niet meer doen en zich beter
beheer: chen, bstrafte hij zichzelf-
Het be.cte was, maar een verhaal
op te hangen en te zien hoever hij
daarmee kwam.
We waren op de tijgerjacht,
zei hij rustig: Bandieten overvie
len ons kamp terwijl ik weg was-
Ze namen Sped gevangen; ik neb
hen toen op mijn beurt over
vallen en Spud weer meegenomen.
Maar ik heb hem bijna het heele
eind moeten dragen.
Hoe lang duurde die tocht
Vanaf het begin van den
morgen. Ik heb er heusoh geen
snelheidsrecord mee gebroken,
maar Spud was can ook verdui
veld zwaar.
Ze keek hem vol bewondering
aan.
Lieve hemel, dat efcdht een
buitengewone kracht en uithou
dingsvermogen
Drew haalde de schouders op.
We heb':: en veel te danken aan
een grooten Koningsgier, die steeds
boven ons zweefce in de hoop, dat
ik het miet zou volhouden. Dat
gaf me telkens opnieuw moed. Er
waren herhaaldelijk momenten,
dat ifc dacht het te moeten op
geven, maar als ik dan het lcftren-
de beest weer zag. wilde ik niet
toegeven en verzamelde alle
krachten om verder te gaan.
Drew hbreek met de hand over
zijn stoppelbaard
Ik moet er vreeselijk uitzien
met dien baard
Inderdaad; mooi is anders
zei ze plagend: Ik zou me er ech
ter niet te veel van aantrekken-
O. zoolamg U me verpleegt
kan niets me deren, antwoordde
Drew zoo spontaan, dat ze allebei
in den lach schoten.
Hoe onbezorgd is b\j, dacht Glo
ria; hoe weinig vat hebben de
ernst en de zorgen van het leven
op hem; hij is een groot kind, een
groote, sterke jongen. Het open
gelaat met de groote blauwe oogen
wekte haar den indruk, dat Drew
het bestaan aanvaardde zooals het
tot hem kwam.
Maar nu keek hij plotseling heel
ernstig.
Zouden ze nog niet klaar zijn
met die Röntgen-foto's vroeg hij:
Ik wil graag weten hoe het met
Spud gaat.
Hij is in goede handen.
Dat weet ik, maar het zegt
mé niet genoeg. Ik wil precies
weten hoe hij er aan toe is.
Ze begreep zijn ongeduld en
stond op.
Ik ga mijn vader erven halen;
die zal het u precies vertellen.
Uw vader
Mijn vader is dr. Hernando
Diaz.
Thorpe had even tijd noodig om
van z'n verbazing te bekomen. O,
wat een ezel was hij toch Hij had
immers wel kunnen nagaan, dat
deze jonge verpleegster de doch
ter van den beroemden Zuid Ame-
riknanschen ehirung was Al sinds
twintig jaar kende iedereen langs
de kust en in de binnenlanc en
Hernando Diaz. Zoowel in de olie
kampen als op de bananenplanta
ges beschouwde men hem als hét
laatste menschelijke redmiddel
voor zieken en gewonden
Diaz stamde uit een der mach
tige Castiliaansche geslachten en
had als jongeman te kiezen tus
schen een geestelijke of diploma
tieke locptoaan. Voor het eerste
voelde hij geen roeping en diplo
maten waren er naar zijn meening
al meer dan goed was vo0r het
land. Hij voelde zich meer aan
getrokken tot de zorg voor het
menschelijk lichaam en dus trek
hij naar de Vereemgde Staten ea
kwam terug met zijn doctorsbul.
Dank zij familierelaties was hij
financieel in ataat een hospitaal te
doen bouwen en in te richten- Hij
koos als plaats den heuvel bij de
zeekust, waar het koel was en
geen koortsen dreigden.
Daar had hij. terwijl revoluties
hongersnood en burgeroorlog in
volle hevigheid rondom hem
woedden, zijn taak volbracht; be
streden door vooroorceel, gedwars
boomd door politici had hij een
menschenleven lang gevochten
tegen de ziekte.
Zijn faam verspreidde zich over
het heele land en zelfs in Europa
was hij bekend om zij1', methode
van malaria-bestrijding. Uit veraf
gelegen landen kwamen jonge art
sen bij hem, om in zijn hospitaal
ervaring op te doen-
De inboorlingen noemden hem
,,de genezer". Als hij hun dorpen
bezocht, probeerden de b^geloovi-
ge Indianen hem aan te raken, in
de hoop daardoor een van zijn
vele deugden te verwerven. Hij
bezat eenige off:cieele onderschei
dingen en had een paar eervolle
aanbiedingen van universiteiten
ontvangen, doch deze zonder eeni
ge weifeling afgeslagen. De laatste
acht jaren was hij Senator geweest
en gedurende één termijn zelfs
minister van gezondheid en opvoe
ding. Ovenal respecteerde en eerce
men hem maar.... niemand hield
van hem
Hij was zeer eenzelvig en een
streng superieur voor zijn perso
neel. waarvan hij dezelfde toewij
ding eischte die hemzelf bezielde.
De patiënten waren voor hem
slechts „gevallen", alleen van we
ten.chappelijk belang en n mmer
een voorwerp van sympathie of
vriendschap.
Weinig menschen, zei hij al
tijd zijn de vele moeiten en zor
gen van een operatie waarc. Mijn
inspanning wordt alleen gerecht
vaardigd in zooverre ik van de
behandeling noig iets kan leeren.
Zes maanden geleden had de
groote Planeet Expert Mij. die met
Europeesch kapitaal werd gefinan.
cierd, met hem een contract afge
sloten voor ce verpleging van
haar employé's. Dat was een slag
voor de Amerikaansche kolonie,
want deze verliet zich meer op
Diaz dan op de medici van eigen
nationaliteit; en daar bekend was.
dat de Planeet-menschen sterk an'-i-
Amerikaansch waren, vreesde men
terecht dat de verhouding tot dr.
Diaz hieronder zou lijden
Dit alles was de reden, dat
Thorpe met meer dan gewone be
langstelling opkeek toen de wit-
gekleede dokter binnenkwam. De
gelijkenis met zijn dochter was
onmiskenbaar: dezelfde huidskleur,
dezelfde waakzame, schrandere
oogopslag, dezelfde neus.Hij
was groot, doch niet zwaar; het
weelderige grijzende haar was
glad oiver de slapen heengetoorsteld
Een stetoscocp hing om zijn hals
en in zijn rechterhand had hij een
brandende sigaret Hij zag er
zeer verzorgd uit; Drew schatte
hem vooraan in de zestig.
Zonder ook maar een blik op
Drew te werpen, nam de dokter
de koortstabel. Toen keek hij op
en zag het stoere gezicht en den
ftevigen hals en breede schouders.
Hij knikte naar Gloria.
Dit is er een, waarop magere
Hein weinig vat heeft zei hij in
perfect Engelsch. Als wij, Latijnen
er zóó uitzagen zouden we de
heele wereld veroveren.
(Wordt vervolgd)
