DE „QUEEN ELISABETH"
ALS VEERPONTJE
AKKERTJE
Komst van nieuwe wereldburger
en voeding van a.s. moeder
Afrika ontwaakt
r
NEMESIS
KUNT UNSET SLAPEN
-J
ZATERDAG 26 NOVEMBER 1949
PAGINA 4
Voor de filmcamera
DW AZE TOESTANDEN IN HET,
FILMBEDRIJF
neem een
Werktekening uit de Hitchcock-film ..Rope". 1. electriciën; 2. elec
triciën; 3. requisiteur; 4. chef-belichter; 5. kleurenteehnicus;
7. Douglas Sirk als Kenneth; 8. James Stewart als Rupert; 9. Constance
Collier als mevr. Atwater; 10. Sir Cedrec Jartwicke als Mr. Kentley;
11. John Dall als Brandon; 12. Joan Chandler als Janet; 13. Farley
Granger als Philip; 14. Alfred Hitchcock, regisseur; 15. camera-
tevhnieus; 16. Lowell FarrelL le ass.-regisseur; 17. operateur; 18.
camera-assistent; 19. requisiteur; 20. microfoonbediening; 21. elec
triciën; 22. decorverlichting; 23. de cor verlichting; 24. timmerman;
25. make-up; 26. kapster; 27. timmerman 28. electriciën; 29. timmer
man; 30. chef-timmerman; 31timmerman; 32. electriciën.
Stoffen voor bouw en
bescherming
Belangrijke mededeling!
„HAZET" FABRIEKEN
Ren film over de Missie aan de Goudkust
door J. KILMENEY KEITH
X,
Een maximum aan technische
uitrusting, maar een minimum
aan vr,
Schrijvend over de moeilijkheden,
waarin de Britse filmindustrie zich be
vindt, hebben wij een vorige maal ter
loops aangestipt, dat de geweldig hoge
productiekosten van een film een der
oorzaken waren, waardoor een lonen
de exploitatie vrijwel onmogelijk was.
Wij zegden toen toe, dat we daarop
'n volgende maal nog wel eens nader
zouden Ingaan. Thans willen wij deze
belofte inlossen.
Wil men een goed begrip kunnen vor
men van de enorme kosten, welke aan
ac vervaardiging van een moderne film
zijn verbonden, dan dient men te weten,
wat daarvoor, nog geheel afgezien van
de kostbare technische installaties en de
tiure studiojs, zoal nodig is aan art stiek
en technisch mensenmateriaal- Of mis
schien juister gezegd: wat de producent
verplicht is aan vaak volkomen over
bodig personeel in dienst te nemen-
Het personeel in het filmbedrijf is na
melijk hecht georganiseerd en deze vak
organisaties zijn het, die de filmprodu-
aenten o.a. dwingen, naast ieder regis
seur en cameraman, een eerste en twee
de assistent en desnoods ook nog een
leerling in dienst te nemen terwijl de
werkzaamheden van het technisch per
soneel zódanig zijn gesplitst, dat voor de
meest eenvoudige handeling een „speci
alist" te hulp moet worden geroepen. Een
typiseh voorbeeld daarvan deed zich on
langs voor in Engeland, het land, welks
filmindustrie aan de rand van de finan
ciële afgrond staat, waar tal van studio's
worden gesloten en waar de mensen met
honderdtallen op straat v/orden gezet.
(Dit jaar werden er niet minder dan !100
afgedankt)
In een studio was alles klaar voor do
definitieve opname. De acteurs hadden
zich al opgesteld, toen de cameraman
plotseling zei: „Dat tafeltje daar, met
die vaas" bloemen, valt te veel in het
oog. Schuif het eens eera beetje achter
uit".
De chef-timmerman ontbood een tim
merman, maar die verklaarde: „Nee, als
er bloemen in staan, is dat het werk van
een bloemist".
Het ongelukkige tafeltje bleef staan,
tot er een bloemist was opgeduikeld Het
duurde twintig minuten alvorens de des
kundige was gearriveerd en twintig se
conden om het tafeltje ta verschuiven.
Men vraagt zich dan ook af, hoe het
mogelijk is, in een bedrijf winst te ma-
ksn, zo lang dergelijke dwaasheden niet
"slechts worden geduld, maar zelfs door
vakorganisaties, die zeggen de belangen
van haar leden te behartigen, dwingend
worden voorgeschreven. Want als er op
één bedrijf het gezegde „tijd is geH" van
toepassing is, dan is het wel in de film
industrie!
Om onze lezers een indruk te geven
"van 't aantal mensen, dat rechtstreeks
bij een enkele filmopname is betrokken,
drukken wij bij deze beschouwing een
zijn betrokken, al zijn die niet te zien.
Vervolgens is er nog 'n chef-belichter,
twee m«n voor de decorverliehting en
niet minder dan 5 eteetriciëns, die ook
wel weer een chef zullen hebben- Da
ploeg timmerlieden schijnt volledig
aanwezig. We zien tenminste vier tim
merlieden met hun chef. Verder zijn er
nog twee requisiteurs, d e het al even
min zonder baas zullen kunnen stellen,
een kleurenteehnicus; een man. die de
microfoon bedient en tenslotte een
kapster en nog eens een speciale man
voor de make-up- Beide laatefen ko
men natuurlijk uitsluitend in dringen
de noodgevallen in actie, want het
spreekt vanzelf, dat <jg spelers tevoren j
door meer dan één kapster en meer dan
één make-up-man grondig onderhanden
zijn genomen.
Het spreekt vanzelf, dat de salarissen
van al die chefs en eerste en tweede
werktekening af uit de film „Rope",
welke momenteel in onze bioscopen
wordt vertoond-
In deze film heeft de bekende regis
seur Alfred Hitchcock een geheel nieuwe
cameratechniek, die van de „ononder
broken scène", toegepast. Zonder close-
ups en medium-shots dus zonder nabij-
opnamen en opnamen van middelbare
afstand, waardoor de indruk wordt ge
wekt, alsof de camera zich in en uit de
scène beweegt, volgt de camera de ver-
schillende acteurs m nutenlang, zelfs! 'assistenten, van wie de meesten niet
door rheumatiek, spit, ischias, hoofd- en
zenuwpijnen, neemt dan geregeld Toga'.
Togal verdrijft snel en afdoende die pij
nen en U slaapt weer rustig de gehele
nacht door. Togai baat waar andere mid-
de.en falen. Togal zuivert de nieren en is
onschadelijk voor hart en maag. Bij apo
theek en drogist f 0.83, i 2.08 en f 7.94
(Adv.)
door meer dan één vertrek, 't Resultaat
van deze methode is, dat de film „Rope'>
uit 8 acten van elk ongeveer 10 min.
bestaat, welke elk met één enkele ca
merabeweging zijn opgenomen. Bij een
veel meer anders doen dan bevelen ge-
ven, commando's overbrengen en toe
zien, hoe anderen werken liefst zo
min mogelijk de productiekosten
van een film tot zulke fabelachtige
normale film bestaat elke ecte weer uit! hoogten opvoeren, dat een filmmaat-
Ui
n groot aantal verschillende scènes en
scènetjes, welke later in de juiste volg
orde achter elkaar worden geplakt, of
gemonteerd, zoals dat in de vaktaal heet
Maar al wijkt de camera-techniek van
Hitchcock in zijn film „Rope" dan ook
af van de methode, welke gewoonlijk
bij het vervaardigen van films wordt
gevolgd, het technische personeel, dat
hem bij de opnamen terzij.de stond, was
niet uitgebreider dan bij elke andere
normale filmopname.
Op de door ons gepubliceerde werk
tekening ziet mieni, dat Hitchcock wordt
bijgestaan door een eerste assistent
regisseur, waaruit we veilig kunnen af
leiden, dat er ook nog een tweede assis
tent-regisseur is, al is die ook niet op
de tekening aangegeven. Misschien was
hij wel net in de eantine een kop thee
hal'en voor de regisseur en eerste assis
tent-regisseur, hetgeen, zover ons be
kend, de voornaamste taak is van een
tweede assistent-regisseur.
Voorts komen er op de tekening een
eameratechnicuis, twee operateurs en
twee camera-assistenten voor, hetgeen
erop wijst, dat er ook nog een camera
man en 'n chef-operateur bij bet geval
schappij al heel blij mag zijn, als ze
er haar onkosten uithaalt.
Het j&voIë daarvan is, dat de be-
roepsfilmerij het vrije scheppende ver
mogen van de kunstenaar vrijwel om
zeep heeft gebracht en zich heeft ont
wikkeld tot een monsteraobige machi
ne, Waarover degenen, die haar hebben
geconstrueerd, alle macht hebben ver
loren. Daardoor is de film bezig haar
ziel te verliezen, hetgeen onze lezers,
als ze zich niet door technische vaardig
heid en gladheid laten overbluffen,
dagelijks in de bioscopen kunnen con
stateren-
,.Met de beroepsfilmerij is het", aldus
schrijft Andrew Buchanan, onafhan
kelijk filmproducent, regisseur en
auteur in „Focus" het orgaan van de
Katholieke Flmactie in Engeland, „te
genwoordig net, alsof men de „Queen
Elizabeth" gebruikt om tussen Dove»
en Calais op en neer te varen. Daar
entegen legt de amateurfilmer die af
stand per roeiboot af- Beiden bereiken
hun doel. De eerste bankroet. De
tweede uitgeput maar blij over zijn
prestatie. De beroepsman heeft massa's
geld, een maximum aan technische
uitrusting, maar een minimum aan
vrijheid. De amateur heeft geen geld,
een minimum aan technische uitrusting,
maar een maximum aan vrijheid. Dien
tengevolge is hij verplicht zijn hersens
te gebruiken en zijn dioel te bereiken
met zo eenvoudig en vernuftig moge
lijke middelen, wat altijd de beste me
thode is."
Er zit veel waars in wat Buchanan
schrijft. In elk geval zou het geen
kwaad kunnen, als de beroepsfilmers
meer met hun hart en hun hersens en
desnoods wat minder met geld werk
ten.
Maurice Cloche, regisseur van „Mon
sieur Vincent", de Franse film over het
leven van de H* Vincentius, gaat in
Italië een nieuwe filmversie draaien
van het bekend dtama van Xavier de
Montépin „La Porteuse de Pain". Al
berta Fissone, de echtgenote van de
Italiaanse regisseur Vittorio de Sica,
Marcello Prgï'ero en Jean Tissier zul
len de hoofdrollen spelen.
Een bioscoop vol Capucijnen, Paters
Capucijinen. Een zeldzaam schouwspel,
dat zich dezer dagen voordeed in Rome.
Daar was „La Quitinetta",' een der
meest bekende theaters, geheel gevuld
met paters Capucijnen met het voltal
lige Generaal Bestuur van de Orde,
verschillende Provincialen van de Ita
liaanse provinciën en, op de ereplaats.
Z- Em. Clemens Mdcara, kardinaal-
beschermheer van de Orde.
De reden van dit ongewone bezoek
was de vertoning van een film over
het wonder van Loreto en een tweede
over het dagelijkse leven in een kloos
ter van de Orde.
De minister van openbare werken en
de onderstaatssecretaris van gezond
heid woonden de voorstelling eveneens
bij.
In de nieuwste filmversie van ,,De
Drie Musketiers" (die van Dumas, niet
die van het Orkes- Zonder Naam)
draagt Angela Lansbury als koningin
Anne een haardracht, welke vijftien
Amerikaanse ponden weegt. Heit ge
vaarte is bedekt met edelstenen en men
had er ruim een uur voor nodig om
het op Angela's hoofd te „monteren"
En dan zeggen ze nog wel, dat die ac
trices zo weinig aan haar hoofd hebben.
Nog erger is Adèle Mars er aan toe.
Die moet in de film „Rock Island Trail"
niet minder dan 26 kostbare costuums
dragen, welke geen van alle minder
'dan 600 dollars per stuk kosten. Het
duurste is een avondtoilet, bestlkt met
paarlen, dat 2.000 dollars heeft gekost.
Wie durft nu nog beweren, dat Adèle
onvoldoende gekleed is?
De meest dwaze opmerking van het
jaar: „Ik lunch niet vaak buiten de
deur ik kan liet niet betalen". Sir
Laurence Olivier van dfe film Hamlet''
in een toespraak tijdens een openbare
lunch.
In een wel wat late poging om d«
vele films, waarin dc Amerikaanse
Roodhuid als de schurk werd voorge
steld. weer goed te maken, maakt
Hollywood plotseling niet mindier dan
zes films tegelijk, waarin de oorspron
kelijke bewoners van Amerika worden
veheerlijkt. Het is echter niet alleen
een kwestie van een boos geweten. Om
klanten te trékken wil Hollywood
iedereen 0(P de dollaimarkt te vriend
houden
Meestal wordt de komst van een nieuwe
wereldburger in het gezin met vreugde
tegèmoet gezien. Behalve de vele voor
bereidingen om de uitzet en de wieg voor j vo^£gsz™ten''vooral als'ze "op" d'e "juiste
r) n Cf o L n t- f o rtn #-3 *v\ I* nol rlo oO n 1
rauwe groenten en vruchten gebruikt (bij
voorkeur sinaasappelen, tomaten en to
matensap), bruinbrood eet en 1% liter
melk per dag drinkt.
Verder zijn voor haar kaas en boter van
veel waarde en is het gebruik van lever
traan aan te bevelen.
Groenten zijn rijk aan vitamines
de geboorte gereed te maken, zal de aan
staande moeder ook alles willen doen om
haar kindje zo gezond en sterk mogelijk
ter wereld te brengen. Met het cog hierop
nu is het van zeer groot belang, hoe zij
zich voedt!
Hoeveel invloed een goede voeding heeft
mavier worden klaargemaakt, d.w.z.: zo
kort mogelijk voor het eten gewassen en
gesneden en, de keren, dat men ze niet
rauw gebruikt, korte tijd en in weinig
water gekookt. Bijzonder aanbevelens
waardig, speciaal voor zwangeren, zijn in
het winterseizoen boerenkool en worte-
ji_ nee wixiietbbibucu uueivmwv.
met alleen_p „tv,iffel\0pI len die men natuurlijk af moet wisse
len met andere groenten, aangezien ook
variatie een punt Is van belang.
Behalve melk en kaas zijn, ook vlees,
vis, eieren en peulvruchten rijk aan bouw
stoffen; één van deze vier dient wel dage
lijks op hei. menu van de a.s. moeder voor
te komen. Geregeld wat drinken is in deze
tijd uitstekend, vooral als er melk of
vruchtensap gedronken wordt; sterke
koffie en alcohol zijn echter niet aan te
raden. Af te raden is eveneens een .ruim
gebruik van zoetigheden en gebak, die
gewektheid van de moeder tijdens haar
zwangerscl/ap en voor een goed verloop
van de bevalling, maar ook op het kind,
dat geboren wordt dat is uit verscha
lende wetenschappelijke onderzoekingen
duidelijk aan het ücht gekomen. Gebleken
is daarbij, dat onder de. kinderen van
goed gevoede moeders het sterftecijfer
fagfer de algemene gezondheidstoestand
beter', het gemiddeld gewicht hoger en
het aantal ziekten geringer was, dan bij
babies van vrouwen met een minder goe
de voeding.
Wat is voor een a.s. moeder de juiste
voeding? Wel, zij heeft in deze periode,
nog veel meer dan gewoonlijk, een ge
regelde toevoer nodig van bouwstoffen
(dat zijn, behalve water: eiwitten en voe-
dingszouten) en beschermende stoffen (vi
tamines). Van deze stoffen krijgt zij al
leen voldoende, wanneer zij geregeld
Vastgestelde
verkoopsprijs
enkele winkeliers in Nederland
bieden het publiek in advertenties
een dubbel-divanbed aan, waarbij op
misleidende wijze de indruk wordt
gewekt, dat de Originele „Hazet-
combinatie" beneden de vastgestel
de prijs te koop zou zijn.
Om verwarring te voorkomen
delen wij U mede, dat de vastge
stelde verkoopsprijs van ons ge
patenteerd dubbel-divanbed, de
„Hazet-combinatie", blijft gehand
haafd op f 123.50.
ZEVENBERGEN N.-Br.
Fabrikanten van de bekende
..Peerless" bedden er. zHlingen
geen opbouwende of beschermende stof
fen bevatten, doch slechts dik maken. Be
ter is het, zichzelf zo mogelijk eens te
tracteren op wat extra fruit oflever.
Als broodtulegging verdient stroop (rijk
aan voedingszouten) de voorkeur boven
jam, en is gistextract meer aan te beve
len dan hagelslag e. d. Als nagerecht heeft
havermoutpap groter waarde dan bijv.
pudding uit een pakje.
Soms is het nodig, dat men tijdens de
zwangerschap een speciale voeding ge
bruikt (bijv. een zoutarm dieet). Dat ge
beurt dan op advies van de dokter, waar
bij ook op geregelde tijden een onderzoek
moet plaats hebben. In sommige plaatsen
kan men hiervoor terecht bij speciale eon-
sultatiebureaux voor zwangeren.
Wat hier van de a.s. moeder gezegd is,
geldt ook voor de jonge moeder, die zelf
haar kindje voedt. Ook in dat geval moet
het voedsel de nodige opbouwende en be
schermende stoffen aanvoeren, willen de
ze niet aan het lichaam van de moeder
onttrokken worden.
Wie -over dit onderwerp meer wil we
ten en graag over menu's en recepten
beschikt, besteile a cent (plus 2 cent per
bestelling voor het toezenden) het vouw
blad „De voeding van de a.s. moeder"
aan: „Voorlichtingsbureau van den Voe
dingsraad", Koninginnegracht 42, Den
Haag.
(Van onze Limburgse redacteur).
De Missieprocure van de Paters van
Cadier en Keer heeft de bekende cineast
mr. Th. Regout een reis naar de Goud
kust laten maken om daar een smalfilm
in kleuren op te nemen van het beke
ringswerk, dat onder de Ashanti-negers
wordt verricht. Deze rolprent, welke op
gedragen werd aan de nagedachtenis der
missionarissen, die daar 70 jaar gelede:,
moeizaam pionierswerk hebben verricht,
zal onder de titel „Afrika ontwaakt" :n
roulatie worden gebracht. Donderdagmid
dag j.l. werd in de Mabi-bioscoop te
Maastricht voor een besloten gezelschap,
waaronder zich talrijke priesters en re
ligieuzen bevonden, de première gegeven.
Met deze opdracht werd mr. Regout
een zeldzaam mooie kans geboden. Hij
kreeg in West-Afrika de beschikking over
een overvloed van interessant materiaal,
dat door cineasten zelden wordt benut.
Wat een rijkdom aan natuurschoon, kle
derdrachten, folklore, inheemse dansen
en exotische gebruiken, welke bij de ne
gers in zwang zijn, mocht hij op de film
band vastleggen! Als geroutineerd vak
man heeft hij daarvan een dankbaar ge
bruik gemaakt.
In een aantal voortreffelijk opgenomen
taferelen behandelt hij de bestaansmid
delen der bevolking: de visvangst der
mannen, de weefkunst der vrouwen, het
kappen van mahoniehout in de oerwou
den en de delving van goud, waaraan
dit gebied zijn naam ontleende. Maar
tot onze verwondering rept hij met geen
enkele olose-up over de voornaamste
bron van welvaart: de cacao-eultuur.. Hij
stond met zijn camera aan het strand van
de Oceaan .waarop de branding in gol
vend schuim uiteenspat, mengde zich
tussen het zwarte publiek, dat op een
inlandse markt inkopen doet, maakte op
namen van het verkeer in dc grote ne-
gerstad Ku-masi en woonde een heidense
godsdienstplechtigheid bij .waarop rituéle
dansen werden uitgevoerd.
Onder deze mensen verbreiden Neder
landse missionarissen mat de zegen van
God de christelijke beschaving. Zij wa
ren het, die met de hulp van de inlandse
bevolking en de steun van het Engelse
Gouvernement talrijke scholen hebben
opgericht, voor de Medische Missiezus
ters een hospitaal lieten bouwen, in le
prozerieën de zorg voor de melaatsen ter
hand namen, mooie kerken deden ver
rijzen, de H.H. Sacramenten toedienen
en negerjongens op het H. Priesterschap
voorbereiden.
Tcfetst men dit filmwerk aan de stren
ge normen, welke voor de beoordeling
van cinematografische kunst worden aan
gelegd, dan vallen er tekorten aan te
wijzen. Want de opbouw is rommelig, de
toepasselijke muziek van Jan Mul groten
deels niet origineel, maar aan diverse
componisten (o.a. Cimarosa) ontleend en
wegens gebrek aan goede montage miat
de film sprankelend rnytbme. Kortom:
de prachtige schakels zijn niet tot een
sierlijke keten aaneen gesmeed.
'n Kunstwerk in de volle betekenis van
het woord is deze documentaire dan ook
niet geworden, maar wel geeft zij een
boeiende beschrijving van een verdienste
lijk stuk missiewerk, dat aan de Goud
kust ten koste van zware offers tot stand
werd gebracht en beantwoordt daarme
de aan het propagandistisch doel, dat de
Sociëteit voor Afrikaanse Missiën er
aan stelde.
Een film, die om haar meesterlijke op
namen waard is voor volle zalen ver
toond te worden, in de harten der toe
schouwers de liefde voor de missie doet
ontvlammen en in staat ia jonge mensen
voor dit hoge ideaal te bezielen. »n
daar Is het tenslotte om begonnen.
c
Ons RomanMjvoegsel
HOOFDSTUK I
Een oud huis heeft iets karakteristieks,
iet- autocratisch, iets moois, dat er heel
■bijzonder aan eigen is. Een vreemde
mag niet raken aan zijn waardigheid,
Strcathfeild Manor was zo n huis.
Het werd gebouwd in loö(, onder de
regering van Elisabeth, door ^ir Aylmer
Rupert, wiens portret nog boven de mo
numentale haard in de grote zaal hangt.
Hij was een aan het hof geziene edel
man geweest. Het oude huis had vroe
ger menig priester een schuilplaats ge
boden en menige Katholieke leek ver
borgen. maar al vermoedde -EliaaDftn
zulks, zij liet slapende honden met nusl
en had hem toegejuicht als een van haar
meest getrouwe ridders-
In 1609 had Jacobus I de baronie van
Rupert gecreëerd en de eerste baron
was Lionel, de zoon van sir Aylmer.
Zijn portret hangt vlak tegenover dat
van zijn vader; in de bibliotheek bevindt
zich dat van Lionel, die bij het ramp
spoedig Naseby viel.
Het nuis was in 't bezit van de familie
Rupert gebleven tot aan het einde van
de achttiende eeuw en zelfs toen het
overging in handen van een zekere sir
William Stoner, behield het toch het
erfdeel van eer. dat zovele geslachten
van edellieden het hadden nagelaten-
Na de dood van William wisselde het
nog eens van eigenaar en onderging
daarna verschillende lotgevallen, totdat
het, in de zomer van 1923 voor een be
trekkelijk geringe som in het bezit kwam
Van sir John Ryman, Bt„ van de grote
bankiersfirma Bruce, Ryman en Co., die
zijn titel verkregen had als .beloning
vóór niet genoemde diensten, in de
grote oorlog bewezen.
Sir John had het omstreeks het einde
van de zomer gekocht.
Op aandringen van zijn dokters had
hij besloten het onmiddellijk te bewo
nen, ver van de drukke straten der stad.
In het begin van October nodigde hij
en ge families, uit om te komen logeren,
maar slechts heel weinige, (dit óók op
h u iringen van de medische faculteit)
en om de verloving van zijn pupil Eva
C incey met Felix Mountain, een jon-
g dokter uit Londen te vieren.
.Iet was hun beider eerste bezoek
aan Strathfield Manor en beTden werden
e- heen getrokken om geheel verschil-
le.ii.o redenen.
va Chauncey, die van haar jeugd
af alle weelde genoten had, die zij maar
kon wensen, voelde instinctmatig, dat
er hier iets was,dat zij niet met al haar
geld kon kopen- Zij was zich bewus"'
zoals haar voogd nog nooit was, van de
onbetwistbare waardigheid, die uit het
gehele gebouw sprak. Maar omdat zij
twintig jaar was en pas verloofd, vol
deed het aan haar verlangen naar iets
romantisch; zij. hield van de grijze mu
ren en de vreemd gevormde ramen en
de grote met ijzer besjagen poorten,
maar het meest hield zij van de mach
tige ingang, die haar in een nieuwe
wereld scheen binnen te leiden.
Dq deur werd geopend door de huis
knecht van sir John. en zij traden de
oude vestibule binnen.
„Ha, daar is de Guardy- (Guardy, af
korting van gardian, voogd) Guardy, wij
zijn op uw
huis verliefd. Ik heb een
gevoel, alsof het mij behoorde. Het was
prachtig van U het te kopen. Ik hou van
het wapen is het nu ons wapen?
en de panelen op de trap en de familie
portretten, en de wijze waarop de trap
draait, O! en alles. Ik hoop, dat U
het mij in uw testament overdraagt-"
„Als je het graag hebt. Het is een
beetje vochtig, weet je- Dat is de fout
van al deze oude huizen. Maar ik heb
overal electrlsch licht en radiators la
ten aanbrengen, en daarom hoop ik, dat
je het wel warm genoeg zult vinden."
Terwijl sir John sprak, had Felix Moun.
tain de eigenaardige indruk, dat het
hele huis wist, wat deze zeide en dat het
diens tegenwoordigheid voelde met bitte
re haat van iets vreemds. Alles scheen
te luisteren en te wachten op het uur
der wraak.
Hij-rilde even. toen hij zich tot zijn
gastheer wendde, die een echte type
was in zijn soort, de Engelse koopman,
die gelooft in hetgeen hij ziet en voelt
en heel natuurlijk lacht met dingen, die
hij niet voelen kan.
Hij had het huis gekocht daarom was
het zijn eigendom en daar hij niet ge
loofde in die niet tastbare dingen, besefte
hij niet, dat zij niet aan hem toebehoor-
den-
„En hoe bevalt het tante Mary?" vroeg
het meisje.
„Niet bijzonder, vrees ik," zeide de
broer van Mary Ryman.
„Geen wit schilderwerk en (josterse
schaduwen," mompelde zijn pupil pein
zend. .Natuurlijk denkt Felix niet, dat
hij er 'van moet houden- Hij is socialist
en gelooft niet, dat iemand zich ooit op
zijn gemak behoort te voelen-
„Integendeel, ik vind, dat iedereen de
gelegenheid moest hebben," antwoordde
de jonge dokter nuchter.
„Nu, hier hebben wij er een gedurende
drie dagen, in eik geval. Guardy, is U
er zeker van, dat het U beter gaat? Zo
goed, om ons allen hier te ontvangen
Ga niet weg om weer ziek te worden! Ik
dacht in de laatste tijd, dat U zoudt ster-,
ven. Ik zou niet graag hebben, dat dat
gebefrde, zelfs al weet ik. dat dit lief
huis het mijne is."
Haar voogd lachte-
Hij was een man van middelmatige
gestalte en tamelijk gezet; zij-n haar
begon aan de slapen een beetje grijs to
worden, ondanks zijn vijftig jaar en niet
tegenstaande hij er trots op was, dat hij
de laatste dertig jaar negentig uur per
week gewerkt had. Hij was een zoon van
stoere Engelse burgerlui; hij had grote
handen en voeten en gewoonlijk een frisse
kleur, maar nu en dan waren er onder de
rode kleur van zijn huid sporen van
bleekheid, die een minder goede gezond
heid verrieden. Zijn kleren waren enigs
zins opdringerig goed en ofschoon het
October was, droeg hij bij voorkeur een
licht vest en slobkousen; zijn das was ver
sierd met een speld, waarop een parel
van de juiste grootte. Hij zag er inder
daad uit, zoals hij was, een self-made
man, die succes had gehad en te veel na
tuurlijke hoffelijkheid bezat om dat
succes meer dan een klein beetje °P te
dringen aan ben. met wie hij in aan
raking kwam. Hij was nooit getrouwd
geweest. Zijn arbeid was voor hem
vrouw en kind geweest gedurende vijf en
twintig jaar.
„Wie zijn er allemaal?" ging het meisje
voort-
,,'t Is maar een erg klein partijtje. Hol
mes wilde mij slechts water en melk
laten drinken. Kun je je de familie Eng
land nog herinneren?"
„O ja, natuurlijk."
„Dan is Pilkington er nog; hij komt
slechts een enkele avond. En Lucy Deve-
reux."
„Hoe heeft U haar kunnen uitnodigen?"
„Ik dacht, dat zij' een vriendin van je
was- Ik ken zo weinigen van je intiemen,
maar ik d-zht, dat ik goed deed om op
baar de keuze te laten vallen."
Eva zuchtte.
„Zij heeft uitpuilende ogen," verklaarde
zij zacht. „Het is een vreselijke slag voor
mijn ij delheid, dat U er maar aan denken
kunt, dat ik intiem bevriend kan zijn met
een meisje, dat zulke ogen heeft. Jij zult
haar wel naar tafel willen geleiden."
voegde zij er over haar schouder tot baar
verloofde bij-
„Ik meen, dat Mary het zo geregeld
heeft, dat jullie tweetjes samen gaan",
zeide Ryman heel sluw-
Maar Eva Chauncey was van haar jeugd
af gewend haar eigen weg te gaan en
schudde haar kastanjekleurig pagekopje.
„O, neen, ik ga met Michael. Ik heb
hem een eeuwigheid niet gezien. Ik ver
onderstel, dat hij hier is."
„Dan is het. in orde. Lbcy zal wel in
staat zijn, om je opvoeding in de hoge
aristocratie te beginnen, Felix. Hij heeft
jaren in een achterbuurt van Londen ge
woond," verklaarde zij sir John, „en hij
heeft nooit iemand ontmoet, die werke
lijk meetelt."
Ryman, die heimelijk buitengewoon
teleurgesteld was met de echtgenoot, die
zijn pupil gekozen had, keek naar het
bleke gelaat van de dokter, met zijn
vooruitstekende kaakbeenderen en zijn
donkere, vurige ogen en zeide hartelijk:
„Ja? Is dat zo?"
„Ik geloof, dat ik een vrij groot aantal
mensen ontmoet heb, die meetellen,"
luidde het kalme antwoord, „de arbei
ders, bjjvoorbeeld
„Je hebt een erg rode socialist te pak
ken, Evey," zei sir John lachend.
waartoe ik U zeer zeker moet re-
kenen",- liet Mountain kalm volgen-
Sir John lachte, het snedige antwoord
beviel hem.
„Ik hoop 'f' - zeide'hij op zijn brutale
wijze, „er is niets zo goed als arbeid, om
i iemand geschikt te maken."
„Nog iemand anders Guardy?" onder
brak het meisje.
„Nog slechts een paar, die je wel niet
zult kennen, denk ik: Humphrey Milton,
de schrijver, en zijn echtgenote."
Waarom zijn die hier?"
"Nu, ik. heb een beetje van het leven
gezien, zoals je weet, en ik had zo'n idee,
dat het belangwekkende lectuur zou
zijn."
„Dus gaat U een boek schrijven,
Guardy, wat enig. Heeft U reeds een
begin gemaakt?"
„Ik heb een hele boel aantekeningen.
Milton zal mij de zaken verklaren, ter
wijl hij hier is. En, natuurlijk, is Michael
ook hier. Dat zijn ze- De familie 1 reva-
nions kon niet komen."
„Dat is jammer," zei Eva en begon aan
zijn zijde de trap op te gaan de kron
kelende trap. die haar op het eerste ge
zicht zo aangetrokken had, „ik zou hen
toch graag ontmoet hebben".
Zij bleven bij de grote salon staan, die
bijna de hele eerste verdieping in beslag
nam. Sir John met zijn pupil voorop en
Mountain twee of drie passen achter hen-
De stem van het meisje zakte tot een
gefluister-
„Guardy, wat is er met Michael aan de
hand? U was daar juist zo geheimzinnig."
„Wat is er altijd met hem aan de
hand?" vroeg haar voogd en op zijn
gelaat stond afkeuring te lezen.
„Geld? Arme Michael!"
„Je hebt hem altijd je sympathie ge
schonken," merkte haar voogd onver
wacht op „God mag weten waarom. Toen
ik zo oud was als hij, werkte ik als een
paard om in leven te blijven. Waarom
doet hij niets om vooruit te komen?"
Er klonk een bittere toon in zijn woor-
„Hij is in een slechtere stemming dan
gewoonlijk," dacht Eva. »Hèt beter,
dat ik het van Michael zelf te weten
tracht te komen. Wat is bet Jammer, dat
ik maar een halve nicht van nem ben, in
plaats van zijn zuster. Dan zou ik hem
kunnen helpen. Toch kan ik er niets aan
doen, dat het mij voor hem spijt,voegde
zij er sussend aan toe tot de teleurge
stelde man aan haar zijde- Ik schaam mij
altijd, dat ik feitelijk al het geld van mijn
oudoom kreeg en hij slechts tweehon
derd pond per jaar-"
„Maar hij is toch zo'n heve jongen,"
vervolgde Eva, „Ik heb hem bijna zo lang
gekend als U, Guardy, en ik kan er niets
aan doen, dat ik van hem houd, ofschoon
hij zeer zorgeloos is. Maar U zult toch
wei goed voor hem zijn, metwaar? Ik
wed, dat U hem hem ëe'c' geleend en
hem vroeger uit de verlegenheid geholpen
heeft, maar geef hem nog een kans. Ik
zou n*et gelukkig kunnen zijn, zelfs niet
met Felix, als ik moest denken, dat hij er
ellendig aan toe is."
„Dat zal hij toch wel zijn naar aanlei
ding van je dokter," antwoordde hij, een
beetje minder grimmig-
„Hier zijn we er. Wat denk je van dit
vertrek?"
Toen hij de deur opende stond een
grote vrouw op en ging hem tegemoet.
Onder andere omstandigheden zou men
Mary Ryman wel mooi hebben kunnen
noemen; zij had regelmatige gelaatstrek
ken en een bleke, fijne huid, maar de na
tuurlijke lieftalligheid van de mond was
bedorven door lijnen van ontevredenheid
en de lippen hadden geleden, doordat zij
steeds op elkaar waren geperst. Zij had
grote, donkere ogen, maar zelfs, ais zij
in rust waren, schienien Z1J hongerig,
trots, verlangend Haar metgezel was een
slanke, olijfkleurige jonge man, wiens
ogen een ogenblik op zijn nicht gericht
waren en zich dan op haar verloofde
vestigden.
„Een van die schrale jongens met lange
kaken," dacht hij smalend hi.l zich zelf.
„Wat zou Evey in hem zien. Waarschijn
lijk ook nog even arm als «J-
Maar hierin deed hij de dokter onrecht
aan, want deze had een persoonlijk in
komen van vijfhonderd terwijl
Dale er slechts tweehonderd had.
Mary Ryman groette Eva met een kou
de kus en ging dan verder om haar be
geleider de hand te drukken, terwijl hei
meisje onmiddellijk omhelsd werd door
Lucy Devereux.
„O, lieveling, ik ben toch zo blij je t«
zien," sprak zij, „en ik verlangde zo hem
te leren kennen. Ben je erg gelukkig,
Eva?".
„Natuurlijk ben ik gelukkig. Anders
zou ik Felix niet trouwen. Hij zal je de
eetkamer binnenleiden en dan heb je alle
mogelijke gelegenheid om alles omtrent
hem te ontdekken."
Zij ging verder om aan de familie Mil
ton voorgesteld te worden. Mrs. Milton
was een klein, kleurloos vrouwtje: hij
was een stevig gebouwd man met eigen
aardige .licht gekleurde ogen en erg
kortaf-
De familie England was dicht bij het
vuur gezeten.
Mrs. Edith England hief hare zware,
staccato wenkbrauwen op en schudde
haar hoofd met het fantastisch gekapte,
donkere haar.
„Lieve! Verbeeld je, dat je verloofd
bent!" en voordat Eva kon ontsnappen,
begon zij een onsamenhangende geschie
denis te vertellen, waarvan haar toe-
hoordster niets kon verstaan.
„Je herinnert je, natuurlijk, Arthur"
eindigde zij, zonder ook maar een enkele
keer adem te halen en wees met een air
van bescherming naar haar kleine, rood
harige echtgenoot. Niettegenstaande het
feit, dat hij tegenover zijn echtgenote in
het publiek bijna altijd ruw was, had Eva
toch sympathie voor de majoor.
Zij ging met een glimlach, die gedeel
telijk verlichting verried, naar de andere
kant van de haard.
Met een bepaald gevoel van voldoening
ging Eva weer terug naar Bernard PU*
kington, de vennoot van haar voogu en
zijn vriend van 20 jaar her. HU naamee
van een aristocraat dan sir ug
was langer, schraler had veel grijs naar
en doordringende blauwe ogen, uie men
soms vindt bij een uiterst blanke huid-
Hfj wenste haar geluk verlo
ving, met een ouderwetse hoffelijkheid,
die kolossaal afstak tegen de onbe
schaafde taal van de ma->°or\,
„En nu, Michael, zeide zij ten slotte
en liet zich neer op een xleine sofa, „nu
is het onze beurt. Wat aardig jou nog
eens te zien! 't Is een eeuwigheid geleden.
dat ik je ontmoette.
„Ja. Ik veronderstel, dat je niet veel
tijd gehad bebt om aan mij te denken."
„Hoe kun je nu zo iets hatelijks zeg
gen?" riep zij uit. „Ik heb al die tijd aan
jou gedacht. En ik schreef je en vertelde
je het grote nieuws vóór wie dan ook
behalve Guardy. En je hebt je zelfs de
moeite niet gegeven om te antwoorden."
,,Ik beantwoordde je schrijven hér-
haalde keren", verbeterde hij haar; „maar
ik zond geen van die antwoorden door-
fk vond, dat het beneden mijn krachten
was om de juiste toon aan te slaan van
broederlijke achting, die je klaarblijke
lijk verwachtte. Als je mijn zuster was,
zou het gemakkelijker geweest zijn."
„Ik weet niet, wat je bedoelt. Het was
een vreselijk aardige brief."
„Juist. Het soort van brief, die je aan
een lievelingsbroer zou geschreven heb-
hen, als je er een gehad had."
„Ik heb er nooit een gehod, maar
indien
„Zeg niet, dat je zoudt gehoopt hebben,
dat hij op mij leek," onderbrak hij zijn
nichtje vlug, „spaar mij dat, in elk geval.
Ik heb niet het geringste verlangen jou
als zuster te hebben. Je wist dat toch, is
het niet zo?" voegde hij er bits bij.
„O Michael, ik dacht, dat alles voorbij
was."
„Een aardig huis, vind je niet?" vroeg
hij ongepast. „Had je dat werkelijk ge
dacht?"
Zij staarde hem een ogenblik aan,
vatte daarna de loop van zijn gesprek
weer op en antwoordde; „Ik hoopte het
Het was zo nutteloos."
„Altijd?"
„Ja, altijd, Michael."
„Het schijnt, dat ik mij met ijdele hoop
gevleid heb. Ik dacht, dat eens
„O Micky, hou alsjeblieft op. Het heeft
geen zin. Miss Ryman staart ons zo aan.
Zul je mij nog niet gelukwensen?"
„Wat wil je dan, dat ik zeggen zal? Dat
ik mij verheug nu ik hoor dat je met een
andere jongeman verloofd bent?"
,,Neen, neen, niet als je werkelijk niet
blij bent, maar je kan toch zeggen, dat
je hoopt, dat ik gelukkig zal zijn."
„Welnu, ik veronderstel, dat ik dat
werkelijk geheel en al hoop- Je weet in
het algemeen wel wat je graag hebt, Eva
en je krijgt het ook. Misschien zul je wel
gelukkig zijn," voegde hij er hoopvol bij.
„Dat is geen erg aardige wijze om dat
uit te drukken. Ik zal natuurijlk gelukkig
zijn. Maar ik geloof, dat je heel blij zoudt
zijn, als ik het niet was"-
„Dat zou mij een kans geven." ant
woordde hij eenvoudig.
„Wat ben je zelfzuchtig!" riep zij uit.
„Is dat al de waarde van je liefde?"
„Liefde is meestal zelfzuchtig. Ala een
man je zegt, dat hij alleen je geluk wenst
en met aan zichzelf denkt, pas dan op.
Veronderstel je nu werkelijk, dat Moun
tain van je af zou zien als een larn, als
hij zeker wist, dat je met mij gelukkiger
waart? Natuurlijk niet. Hg wil je voor
zich zelf hebben
Maar Eva steunde haar kin op haar
handen en zeide langzaam. ,rla, ik geloof,
dat Feüx zulks zou doen. En niet alleen
wat mij betreft, maar ook mét betrek
king tot wie ook- Hij is zo anders- Hij
heeft, hij heeft.
„Grote hoedanigheden om zich zelf op
te offeren".
De spot in zijn stem ontging haar niet.
„Ja, ik geloof het wel," stemde zij
ernstig in, „hij hij is goed niet zoals
ons soort mensen goed is, die het spel
goed spelen of goede vormen, of wat er
op lijkt, in acht nemen, maar een soort
van echte goedheid. Ik kan je dat niet
verklaren, Michael, maar het maakt hem
zo anders dan wij zijn."
En wat denkt U van de laatste
tropee van uw voogd, Miss Eva? vroeg
een lachende stem aan haar andere zijde.
ZjJ keek snel op en ontmoette die
blauwe ogen van Pilkington.
„Ik ben er verliefd op- Hier zou ik
gaarne altijd wonen. Maar ik geloof niet,
dat Guardy er iets van kent ik bedoel,
iets dat wat betekent. Hij denkt maar
alleen aan speculeren."
Zij gaf Ryman een wenk, toen hij door
de zaai ging.
„Heeft U ontdekt, of er een geest in
het gebouw is? Of een geheime gang? Of
een verborgen kamer? Een oud huis zon
der een van die dingen is niets anders
dan bedrog, Guardy."
Weer kreeg Felix Mountain een gevoel,
alsof de muren leefden en alles begrepen
en alsof zij met verachtende woede
schudden bij de zorgeloze onbeschaamd
heid van toon van het meisje.
„Indringers," mom^lden deze muren
en in zijn hart was de dokter het er mee
eens. Zij gaven er zo weinig om, deze
financiers, die schrijver, die aristocra
tische losbollen, die hongerige vrouw van
middelbare leeftijd, zelfs het lachende,
onbedorven meisje, wat wisten zij van die
weeide van vreugde en schoonheid en
hoop en moed, die het oude huis opeen
gestapeld had?
Een boos voorgevoel kwam bij hem op.
Zij allen putten hun kracht er tegen uit
en hü voelde, dat het huis zou overwin
nen.
„Ik heb nooit aan dergelijke zaken ge
dacht," hoorde hij Ryman zeggen, met de
glimlach, die hij er alleen voor zijn pupil
op na hield, „maar ik geloof dat er een
oud gescheurd boek in de bibliotheek is,
dat de helei familiegeschiedenis van het
huis aangeeft. De legenden enz."
„O, Guardy, haal het voor mij. Ik zal
niet tevreden zijn, totdat ik alles weet,
wat ik er uit leren kan. Morgen, Felix,
zullen wij het gebouw van onder tot
boven onderzoeken en als wij er een of
ander prachtig halssnoer van diamanten
of paarlen vinden veronderstelt men
niet, dat deze altijd in oude huizen ver
borgen zijn? zullen wij samen- delen".
Sir John ging naar beneden om het
boek te halen.
„Het is juist, alsof men het dagboek
van iemand anders leest," dacht Moun
tain. „alsof men de geheimen van het
huis tracht uit te pluizen."
Hij verwonderde zich over de geheim
zinnige betovering, die zich van hem
meester maakte, maar voordat hij een
bepaalde gevolgtrekking had kunnen
maken, kwam zijn gastheer met een dik
vuil boek terug, dat hij Eva overreikte
„Het ziet er juist zo uit, als het huis
toen ik het over nam," zeide hij lachend,
„vuil en gescheurd en stukken er uit zijn
verdwenen. Je zult het met zorg moeten
behandelen, Evey."
„Dat is aardig," riep zij in gedachten
uit, terwijl gij de bladen omsloeg; het
zegt alles omtrent het huis
„Heeft U ook het oorspronkelijke
eikenhouten bed, waarin de eerste baron!
Rupert geslapen heeft?"
„Ik hoop het niet, lieve. Het moet nu
wel uitgediend hebben."
„Ik zou er graag in slapen. Het ïüu zo
romantisch zijn. En ik ben volstrekt niet
bang voor geesten- Als U werkelijk een
huis zonder geest gekocht heeft, zal het
mij voorkomen, dat U een man bent, die
niet tot juist oordelen In staat O, V
heeft gelijk, natuurlijk. Altijd, niet?
Het is helemaal ln zo'n vreemd Engels
geschreven. Het is moeilijk te verstaan.
Feüx
Maar weer werd de dokter door dat
vreemde gevoel van niet passende
nieuwsgierigheid teruggehouden en Dale
kwam en boog zieh over de schouder
zijner nicht en ontcijferde de geschie
denis.
„Het is heel eenvoudig. In 1700 verliet
Lady Frances haar echtgenoot en ging
naar de hertog van Harristown en de
edele lord volgde hen en bracht haar
terug. Hij vermoordde hem met zijn
zwaard en drie dagen later werd zij in
de vestibule gevonden met een dolk in
het hart, en al haar bloed trok in de
planken."
„Wacht een ogenblik, je bent nog niet
aan de geest gekomen," riep Eva opge
wonden uit; zij schijnt sedertdien elk
jaar op de verjaardag van haar moord
rond te wandelen terwijl zij de handen
wringt en weent. En als zij verschijnt, Is
cr die nacht altijd een sterfgeval in
huis-"
Mountain werd door een onbekend*
kracht aangespoord om te vragen:
„Wanneer stierf zij?"
„De 8e October 1700."
„En de hoeveelste is het vandaag?"
vroegen vier stemmen angstig.
„De 8e October 1923," antwoordde Mil
ten met cynische vreugde.
„Dan wandelt zij vanacht rond."
Er was oprechte blijdschap in de stem
van Eva Chauncey.
„En iemand moet sterven," sprak Lucy
Devereux met bevende stem en een lach,
die een zenuwtoeval voorspelde. Als ik
een geest zag, zou ik krankzinnig "wor
den. Waarom heb je dat hardop voorge
lezen, Eva?"
„Maar er is toch geen reden dat jij dat
zoudt zijn", gaf haar vriendin ten ant
woord.
„Als ik het ben, wil ik eerst mijn tes
tament maken," kondigde de majoor Op
zijn gemak aan.
„En ik kan het niet zijn, omdat ik op
zee zal sterven, als ik negentig jaar ben;
driemaal heb ik een waarzegster geraad
pleegd en telkens was het hetzelfde,"
voegde zijn echtgenote er bij-
„De een of de ander zal kans hebben
om iets van de verzekeringsmaatschappij
te halen," opperde Milton-
Niemand antwoordde, maar Pilkington
zag, dat miss Devereux werkelijk bang
was en zeide vriendelijk:
„Och kom, tegenwoordig gelooft
niemand meer aan geesten."
EUen Milton, die het oog voortdurend
op„+- Sfiiaat van haar echtgenoot ge
vestigd hield, merkte, dat er oprechte
twijfel o]) stond te lezen en voelde zich
onmiddellijk gelukkiger. Toch nam zij het
besluit om te zorgen, dat hij vroeg naar
bed ging, opdat de geest haar niet mocht
aanvallen, terwijl hij beneden rookte
Noch gastheer, noch gastvrouw hadden
iets gezegd, maar Milton keek dat ogen
blik op en zag het gelaat van Str John,
Het was bleek en geschokt en men kon
in zijn ogen de uitdrukking van werke
lijke vrees duidelijk waarnemen.
„Die man is dodelijk bang voor iets."
dacht zijn gast, „en dat iets is niet de
geest. Wat mag het zijn?".
„Ik raad U aan U niet met geesten te
bemoeien." klonk de temerige stem van
de majoor „Ik herinner mij een geval,
toen ik nog in Indië was. Er gingen et-
vier van ons enige dagen op jacht en wij
huurden een landhuis voor een week- V.'ij
wisten, dat het huis behekst moest zijn.
maar inboorlingen zijn echte duivels voor
geesten en dat soort van wezens en
daarom dachten wjj er niet veel over na.
Laat even zien: het waren Ennis en Dal-
gerry en Thorogood en ik zelf.
(Wordt vervolgd).
