Nieuwe Schiedamsche Courant | 1950 | 29 juli 1950 | pagina 4

Francis" humor ten top!

I

1

HET PATROON VAN DE WEEK

Behoeften in het %omers getij

DE VERGISSING VAN
SUPERINTENDANT QUILD

I

Zomerslaatjes doen het goed

BON VOOR KNIPPATROON

MENSDURF TOCH TE LEVEN

Een grandioos product van kostelijk
vermaak om een sprekende ezel

-r

m

Copacabana

ZeVeil priesters en een
zuster in één gezin

GUY HAMILTON

ZATERDAG 29 JULI 1950

PAGINA 4

33

Arthur Lubin is de naam van de regisseur, die het gepresteerd heeft
om de puurste kolder van het witte doek in een gans nieuwe vorm
uit de camera's te laten komen. Hij heeft daarmee een van de meest-
opzienbarende films sinds de oorlog gemaakt, 'n film die in Amerika
een enorm succes werd en die thans ook in Europa aan een ware
triomftocht bezig is. Wie geconfronteerd is met dit nieuwe soort
humor en een béste humor zal het zich nog lang heugen.

Nu het mooie zomerweer ons
nog al eens in de steek laat, begin
nen wij al vroeg over een dun wol
len kledingstuk te denken. Een dun
mantelpakje in een enigszins zo
merse tint, kan al veel voldoening
geven in het dragen en het staat
ook altijd gekleed. Met een leuk
wit of licht blousje of pullover er
onder kan men het voor elke ge
legenheid dragen.

Het rokje is geheel glad. Het

jasje heeft in de rug 2 coupe-naad
jes, van voren een steekzakje in de
coupe-naad verwerkt. De kraag en
revers zijn aaneen geknipt en er
moet een stukje dun mantellinnen
in verwerkt worden.

Het patroon is verkrijgbaar in
maat 40—44—46-48 a f 0.85. Be
nodigde stof van 130 cm. breed 2
tot 2.30 Meter.

Het blousje kan open en dicht
gedragen worden, glad, schouder
pasje van voren en achter met iets
ruim aangezette panden. Mouw
met omslag. Dit patroon is in de
zelfde maten voorradig a f 0.50.
Benodigde stof van 90 cm. breed
1.50 tot 1.75 Meter.

Naam

Adres N,

Woonplaats

No. patroon:

Maat

no^ ffi knSpSedg bUifk De |Kfame «««avond of bij de koffiemaal-

„EEN FLATJE VOOR PEGGY"

GEEFT OPTIMISME-INJECTIE

Carbovit beschermt leven en gezondheid

Het is de waanzien ten top, het ver
haal van „Francis, de sprekende muil
ezel", maar het is zulk een „perfecte
waanzin, dat men er zicfh mee verzoent.
Of het een geniale vondst dan wel een
fantastisch uitgedacht idee Is, het doet er
niet toe; in ieder geval is het weergalóós.
En in zijn uitwerking is het dan ook wel
éven voortreffelijk.

Papier vermorsen zou het zijn, te
trèchten hier een exposé te geven van
de idiote situaties, die de sprekende muil
ezel allemaal op het geweten heeft. Het
begin van alle dwaasheid is op een oor
logsdag aan het Blrmaanse jungle-front;
een Amerikaanse luitenant, verdwaald
achter de Japanse linies, raakt tijdens
een hevige beschieting in conversatie met
een eenzaam grazende muilezel. Het dier
begint al aanstonds zö'n cynische wijs
heid uit te balken, dat de luitenant
meent in één slag van de hoogste tot de
allerhoogste graad van krankzinnigheid
over te schakelen. Daar echter de drang
naar lijfsbehoud toch sterker is, laat hij
zich door de ezel uit de vuurlinie redden
en naar het hoofdkwartier terugdragen.

„Volgens de legerstatistieken zijn er
toch al luitenants te veel maar muilezels
te weinig", meent Francis, maar niette
min en uit de drang van een „moeder
complex" wil het dier de luitenant adop
teren. En dan wordt de piepjonge offi
cier Peter Stirling de held van het
Birma-leger.

Want Francis kuiert vrij en vrank door
de Jungle rond. speelt in z'n eentje voor
spion, brengt de luitenant, informaties
over de Japanse activiteiten, waardoor de
Amerikanen dan weer in staat zijn om de
ene triomf na de andere te behalen.

De enige moeilijkheid is, dat niemand
wil geloven dat Stirling zijn inlichtingen
van „een stomme muilezel" krijgt. Ge
volg is dat de luitenant keer op keer in
de „kiedewlet"-afdeling van het hospi
taal wordt opgesloten (waar intussen
verpleegsters en doktoren gekker zhn

dan hij

Vóórdat iedereen in het spreken van
de muilezel gelooft, is er dan al een hele
rij soldaten, sergeants, kolonels en gene
raals aan de grens van de waanzin ge-
bracht, waarbij de ezel voorts de gele
genheid heeft om op een kostelijk-geesti-
ge wijze de spot te drijven met de mili
taire autoriteiten, met de inlichtingen
dienst, met de Journalisten, kortom met
het hele mensdom.

Deze passages in de film de ver
bluffend knappe ezel-tekst, de vol
maakte harmonie tussen houding en
„mimiek" van het dier en de stem die
de ezel-tekst zegt, de raak getypeerde
klank va.n deze dierlijke stem, het op
volgen van de militaire orders door
het dier, de prachtige dressuur van de
langoor en heel de enscènering van het
gesprek tussen mens en ezel zij zijn
waarlijk grandioos.

Dit is humor van de bovenste plank;
het is ook werkelijke film-humor. Het

scherpst is zij in de persiflage, die mees
terlijk wordt gehanteerd; en in dit ver
band is bijv. ook weer het militaire eer
betoon bij Francis' vertrek naar Amerika
een scène vol oergeestige spot.

Er komt in de film ook nóg een tikje
liefde (of verliefdheid?) voor, een vrou
welijke spion van de Jappen figureert
mee, er is een al te doorzichtig verzin-

luitenant Stirling. De rest doet er niet
toe.

Eigenlijk doet niets er toe: alleen
Francis de ezel. Een kostelijke onuitput
telijke bron van het allerbeste vermaak
voor jong en oud.

G. P.

Het gesprek tussen de hoge officieren, de luitenant, de spionne, de
oorlogsverslaggevers ende ezel!

seltje over een neergestort vliegtuig met
een tóch nog geredde ezel, er is een
aanloopje en een slot die belde met het
verhaal-op-zieh niets te maken hebben.

Maar de allerlaatste scène is weer gaaf
en hoort er weer helemaal bij: Amerika
thuis na de oorlog is natuurlek al even
ongelovig als Amerika aan het jungle
front en dus moet de directeur van de.
nu bankbediende geworden ex-luitenant
Stirling zich persoonlijk overtuigen.

En in de laatste meters celluloid staat
dan Francis, in de garage „neuriënd
boven z'n voerbak, andermaal „in pro
test" tegenover zijn zoveelste bekijker.

Maar het dier heeft zijn tot zo veel ver
makelijkheid geleld hebbende koppigheid
inmiddels al lang afgelegd. En het ver
zucht cynisch„hè hè daar beginnen we
dan maar weer

De twee eigenlijke hofdrolspelers zijn
de ezel en zijn stem, maar beiden zijn
naamloos. Van de benaamde sterren noe
men we alleen Donald O'Connor als de

Frisse, luchtige maaltijden, daar kunnen
wij in dit jaargetijde behoefte aan heb
ben. Daarom vallen slagerechten nu ook
zo in de smaak!

Met sla hebben wij niet alleen kropsla
op het oog; alle soorten bladgroenten,
zoals spinazie, andijvie, postelein, snljbiet,
spitskool (heel fijn gesneden), evenals
tomaat, komkommer, geraspte wortel, én
geraspte bloemkool lenen er zich uitste
kend voor om tot rauwe slaatjes ver
werkt te worden. Ook kan men gekookte
groenten, zoals doperwten, peulen, wor
teltjes, bloemkool, bieten en slabonen met
wat mayonnaise of slasaus tot een koude
sla verwerken. En wat nog menigeen niet
weet en niet direct zal willen geloven:
ook vruchten zoals frambozen en prui
men, kunnen door een groentensla ge
mengd worden en er een verrassend
goede smaak aan geven.

Rauwe slaatjes zijn voordelig, omdat
er weinig groente voor nodig is. Daarbij
zijn zij zeer gezond, omdat zij meer vi
tamines bevatten dan gekookte groenten.
De sla moet dan echter wel kort voor het
gebruik klaargemaakt en goed, maar niet
te langdurig gewassen worden. Hoe
harder de groente, hoe fijner men ze moet
snijden of raspen om een smakelijk ge
heel te krijgen. Wanneer men groenten
met verschillende kleuren in één slaatje
gebruikt, kan men een aantrekkelijke
schotel maken, die ieders eetlust opwekt

Behalve slasaus uit een flesje of mayon
naise kan men voor het aanmaken van
sla ook gebruiken;

1 deel slaolie, 2 delen azijn of citroen
sap, iets zout peper en suiker, wat fijn
gesnipperde ui en fijngehakte tuinkrui

den, zoals peterselie, selderij, bieslook,
citroenmelisse, eftz.;

een fijngemaakte gekookte aardappel,
vermengd met azijn of citroensap, olie,
zout, peper, mosterd en desgewenst tuin
kruiden;

enige lepels karnemelk of yoghurt met
peper, zout en tuinkruiden.

Koude restjes gekookte groenten kan
men, vermengd met wat azijn, wegzetten
tot de volgende dag, om ze dan tot sla
te verwerken.

Wij laten hier enige voorbeelden van
slaschotels (voor 4 personen) volgen.

Bloemkoolsla

1 bloemkool, 1 hardgekookt ei. fijnge
hakte peterselie, 1 tomaat, wat slablade
ren, mayonnaise of slasaus.

Een schotel bedekken met gewassen en

feed uitgelekte slabladeren. De rauwe

loemkool zeer fijn hakken of raspen en
op de slabladeren leggen. De fijngemaakte
bloemkool bedekken met mayonnaise of
slasaus en bestrooien met gehakte peter
selie. De sla gameren met plakjes hard
gekookte ei en tomaat.

Sla van aardappelen, worteltjes
en doperwten

500 gr. gekookte koude aardappelen,
250 gr. worteltjes, 250 gr. doperwten, 1
klein kropje sla, gehakte peterselie, sla
saus of mayonnaise.

laten afkoelen en met de aardappelen ver
mengen. De sla uiteen plukken en wassen.
Men kan de kropsla door de massa men
gen of op de schotel leggen. De groenten-
sla afmaken met slasaus of mayonnaise
en gehakte peterselie en op de schotel
overdoen.

De sla garneren met slablaadjes, dop
erwtjes, stukjes wortel en peterselie.

Vissla

300 gr. ontgrate, in kleine stukjes ver
deelde visresten (bijv. schelvis, poon, wij
ting, kabeljauw), 2 tomaten, 1 komkom
mer, 1 eetlepel mayonnaise of slasaus,
zout (iets citroensap), peper, een paar
druppels aroma, peterselie.

De tomaat wassen en in kleine stukjes
snijden, de komkommer schillen en in
kleine blokjes verdelen. Tomaten, kom
kommer, vis en slasaus met elkaar ver
mengen en de sla op smaak afmaken
met citroensap, peper, aroma, zout en
gehakte peterselie. Men kan deze sla
geven bij de warme maaltijd of bij de
koffiemaaltijd met brood of toast.

Frambozensla

1 kleine krop sla, 1 doosje frambozen,
2 eetlepels mayonnaise of slasaus, suiker
en citroensap naar smaak.

De sla uiteenplukken, wassen en goed
droog laten uitlekken. De frambozen
wassen, van de kroontjes ontdoen en grote
vruchten klein snijden. De sla en de fram
bozen vermengen met de slasaus of
mayonnaise, afmaken met suiker en ci
troensap en deze er even in laten trekken.

Deze sla kan gegeven worden met be
schuiten. Ook pruimen e a. vruchten kun-

Voor de 13de maal presenteert René
Sleeswljk zijn Snip en Snap revue. In
het volle theater Carré In Amsterdam
beleefde „Copacabana" gisteravond zijn
première. Wie deze titel leest, vermoedt
een Snip-Snap-Samba-gedoe te zien te
krijgen, maar de Zuid-Amerikaanse titel
is misleidend want behoudens enkele
rumba- en samba-rhythmen, hoort mén
onvervalst Nederlandse sketches, vol be
kende motieven en clous.

Nederland als touristencentrum en de
dames Snip en Snap als entertaining-
ladies geven deze revue een actualiteit,
nu na het Holland Festival en de vele
grote tentoonstellingen drommen buiten
landers de Lage Landen hebben leren
aandoen.

De enscènering is smaakvol, vol revue-
geschitter en de balletten bereiken een
enkele keer het niveau, dat boven het
gangbare gehuppel uitgaat. Zo was „Lich
te Cavalerie" een charmant nummer, dat
in dit, oorspronkelijk als circus gebouw
de, theater goed op zijn plaats was.

Het danspaar Ida Hajos en Suzany
was niet het meest geslaagde en opval
lend was, dat waar de sketches verruw
den, de humor verdween. Kostelijk was
de parodie van Willy Walden van een
Nederlander, die voor het eerst in een
Frans restaurant komt. Deze karakter
pantomime was raak en humoristisch.
Aardig was ook de parodie op de psycho
logische test.

Voor niet al te jeugdige lieden een vlot
zomeravond-vermaak

n<» pruimen ea. vrucmen Kun-

dooerwties en rip in Inen inPIaata van frambozen hierin ge

sneden wortel in eén weinfir wit«r met Ibruikt worden. Een dergelijke sla is zeer
zout koken doch m knrt Vat h! geschikt als verfrissend hapje op een

Woensdag a.s. zal mgr. W. Mutsaerts
bisschop van 's-IIertogenbosch in de
kloosterkerk der paters C'apucijnen te
Udenhout aan de eerw. fr. Remlglu*

uit 's-Gravenhage het H. Priesterschap
toedienen. Frater Remigius is de ze
vende priesterzoon van de fam. Pen-
nock.

Behalve de oudste priesterzoon, die we
reldheer is, zijn allen ln 't klooster ge
treden, resp. bij de Missionarissen van
het H. Hart, bij de Salesianen en de Re
demptoristen. Bovendien is nog een doch-
te uit het gezin Pennock in het klooster
getreden der Zusters van het Arme
Kindje Jesus. Deze zes priesters en de
zuster zullen ailen bij de wijding van de
zevende en jongste priesterzoon aanwe
zig zijn.

Wel, in dat „Flatje van Peggy" wordt
men enthousiast, overrompeld als men Is
door de ontwapenende charme dia er
van uitgaat. Het, ls géén film, waarover
nog weken zal worden nagesproken; zü
heeft namelijk heus niets gróóts maar

welenorm veel aardigs! En al

deze pretentieloze aardige scènes geven
deze film de pit, om voor een paar korte
uren, maar dan ook totaal, het pessimis
me van deze tijd uit te bannen.

Hoewel Peggy's belevenissen vooral

zijn afgestemd op de problemen van de![BÊÉ8ÉS
na-oorlogse Amerikaanse jeugd en de;
Amerikaanse inslag wel zeer sterk is,
spreken zij ook óns publiek aan en voor
al de jongeren. Want: in de dapperheid
en de humor, de levensmoed en de geest
drift, waarmee. Peggy en haar man hun
levensproblemen te lijf gaan, zien an-1
dere jongeren allicht iets terug van hoe
zij zichzelf in. dergelijke situaties zou
den f willenredden.

Een gedemobiliseerde militair ls, ter- j
wijl hij op kosten van de regering aan
een universiteit studeert, met zijn jonge 11|
vrouw gehuisvest in eenauto-aan
hanger. Dank zij Peggy's spontanè wan
delpraatjes en statistieken-hobby krijgen
zij inwoning bij een levensmoede oud-1
professor (en op de foto ziet U hoe Peg
gy op de met rommel overladen vliering
zich in één oogopslag een gezellig „flatje"
fantaseert).

De ex-prof loopt met zelfmoordplan
nen rond en Peggy's echtgenoot JasOn
dreigt zijn studie te zullen opgeven. Peg
gy's baby wordt dood geboren en het
jonge gezin valt bijna uit elkaar. Maar
gedrieën helpen, de Oude man én de jon
gelui elkaar over de misère heen. Hoe?:
op het doek is het veel en veel leuker
dan op papier

Er zit een behoorlijke portie sentiment
in „Een flatje voor Peggy" en nog veel
méér spontane sprankelende humor. Er
wordt ook heel wat in gefilosofeerd, door
gewone mensen, in eenvoudige redene
ringen, met gezonde argumenten, boeiend
in hun klaarheid. De dialogen zijn dan
ook zeer knap geschreven en bieden in
hun toepasselijkheid een bron van ver

maak. Wie zou denken, dat een zekere
verstarring niet te vermijden is. 'ïia2
v/eten, dat tegenover een enkele inder
daad zodanige scène vele geestige con
trasten in het beeld de vaart (strikte
eis voor het succes van een moderne
film) er volop in wordt gehouden.

Jeanne Crain als Peggy, William Hol
den als haar man Jason en Edmund
Gwenn als de ex-prof Banes nemen
in de hoofdrollen de ruimste en een zeer
typische plaats op het doek in; George
Sea ton voerde vlot de regie en de tech
nicolor geeft nog een extra scheutje vro

lijkheid.

Ach weef U. eigenlijk is. „Een flatje
voor Peggy" maar een niemendalle
tje, Maar dan een zó charmant en zó
gezond niemendalletje, dat het een ver
ademing is na al 't psychopathische ge
doe van de laatste tijd. Een klucht, meer
"iet, maar een klucht met de beste hu-
de gezondste levenskijk en de aan-
stekelijkste optimisme-injectie, die we
"V»»se tijd van Hollywood 2agen.

Mens, durf toch te leven. Durf zoals
Peggy. En voor jong en oud is het aan
bevolen, om die durf van Peggy eens te
gaan zien. (Oorspronkelijke titel: „Apart
ment for Peggy'

G. P.

Advertentie

bij voedselvergiftiging en allerlei maag- en Ingewsndbezwaren, alsmede diarrbee,
misselijkheid, opgeblazen gevoel enz. Carbovit volkomen onschadelijke absorbtio-
kool in dragée-vorm, zodat de mond bij het innemen ervan niet zwart wordt.
Veilig altijd Carbovit in huis te hebben. Safety first. Flacon 1 gld. Dooi 40 Ct.

Ons Romanbijvoegsel

D

KORTE INHOUD VAN HET

VOORAFGAANDE

Superintendant Quild van Scotland
Yard heeft de diefstal van de beroemde
en kostbare diamant „Het hart van
Sheharazade" opgelost. Een zekere Boult
had deze edelstenen laten stelen en er
waren verschillende dieven op uit om
zich op hun beurt het „Hart" toe te
eigenen. Ten slotte bleek, dat miss Do
rothy Whitaker, terwijl de anderen om
de diamant vochten, er mee vandoor
was gegaan. Daar het „Hart" door de
handlangers van Boult van haar broer
gestolen was, scheen dus de zaak op
gelost.

Maar weldra daagden er nieuwe moei
lijkheden op. Whitaker werd dood in
zijn kamer gevonden. Men neemt zelf
moord aan, temeer daar er een getypte
brief met de handtekening van Whita
ker is gevonden, waarin deze bekent de
diamant te hebben verkocht aan Fred
Springham. Quild zowel als Dorothy ge
loven met in de zelfmoordtheorie en
evenmin in de echtheid van de brief. Een
zekere Francis Graham maakt aanspraak
op de diamant, maar Dorothy gaat de
edelsteen eenvoudig uit het huis van
Springham weghalen, waarbij ze heel
toevallig geholpen wordt door O'Brien,
die als Paul Dyson, butler bij mr. Boult
was geweest. Springhard weet echter,
dat miss Dorothy de hand in de diefstal
heeft gehad. Daar het meisje door Gra
ham bedreigd wordt, roept zij de hulp
van O'Brien in.

14)

Het tweede epistel, eveneens op een
machine getikt, was beslist onvriendelijk
van inhoud.

Evans,

Ik heb je nadrukkelijk gewaar
schuwd, geen vals spel met mij te spe
len. Toch kon je 't weer niet laten.
Je hebt je in verbinding gesteld met
Patrick O'Brien en kwam met hem
overeen, het „Hart van Sheherazade"
te stelen, inplaats van mijn opdracht
uit te voeren. Ik laat me niet bedotten
en je zult je trekken thuis krijgen.

Hij, die niet vergeet.

Francis Graham.

O'Brien streek zich door de haren. Al
weer die Francis Graham! Wie was hij
toch? Waar zat hij? Vervulde hij, al was
hij 't laatst van allen ten tonele ver-
«chenen, niettemin de hoofdrol ln 't
drama? Patrick schudde 't hoofd en stak

de heide brieven in zijn zak. Daarop
verliet hij kamer 692, de deur afsluitend.
De sleutel nam hij mee. Er zou zich wel
een gelegenheid voordoen, om hem te
laten verdwijnen een riool bijvoor
beeld, maar niet te dicht in de buurt.

Toen begaf hij zich vlug naar de hall.

XXXI

Guy Howard zat vlak bij de ingang,
alsof hij die plaats met opzet gekozen
had, om spoedig te kunnen verdwijnen,
als de nood aan de man kwam. O'Brien
nam hem mee naar een tafeltje achter-
In, waar zii ongestoord enige tijd zouden
kunnen praten. Hij bestelde twee
whisky-soda's. Pas toen de kellner de
consumpties geserveerd had, stak hij
van wal.

Om met de deur in huis te vallen,
Heward je zit in een allemachtig be
roerd parket.

Guy's ogen, nog met een uitdrukking
van hevige angst, ontmoette die van
O'Brien.

Je noemde daarstraks mijn naam
al. Hoe ken je mij? 'k Heb je bij mijn
weten nog nooit ontmoet.

O ja. antwoordde Patrick: Toch wel.
Al was 't niet in Londen. Een moment
vergat hij de ernst van de situatie. Zijn
ogen glinsterden van moeizaam weer
houden pret. Op de hese fluistertoon, die
Heward eenmaal zo had leren haten,
vervolgde hij: Een behoorlijk butler
acht het beneden ziin waardigheid, voor
luistervink aan de deur te spelen.

Heward was ongesprongen. Hij keek
O'Brien aan. alsof hii eën geestverschij
ning voor zich had. Toen riep hii uit:

Paul Dyson! De butler van Lonely
Moor!

Voorheen Paul Dyson De firma
drijft nu zaken onder haar eigen naam
Patrick O'Brien. Ziin ernst keerde te
rug. Ga zitten, Heward! 't Is nergens voor
nodig, de aandacht oo ons te vestigen!
En nu beginnen we bij 't begin. Wat had
ie in 't Imperia] te doen?

Guy wachtte een ogenblik voor hii
antwoord gaf. Hij ontweek de blik van
de ander.

'k Moest een cliënt spreken.

Je liegt. En je bent een stuntelige
leugenaar. Of is 't usance geworden, dat
notarissen cliënten gaan bezoeken met
een revolver op zak en ze. zo bii wijze
van goeie middag, een kogel door hun
body jagen? Dat moet dan nog maar
kort zo zijn: 'k had er vóór vandaag rug
niet van gehoord.

'k Keb dl* man niet doodgeschoten!

protesteerde Heward heftig. Waarom zou
ik 't gedaan hebben? Ik kende hem niet

eens!

In ieder geval: die man werd dood
geschoten met jouw revolver. Daarna
zou dan 't wapen door 't raam ln do ka
mer zijn gegooid. Draai er niet om heen,
Heward! k Heb het goed met je voor.
'k Wil voorkomen, dat jij beschuldigd
wordt van een moord, die je niet ge
pleegd hebt. Op 't ogenblik bezit ik al
leen negatieve aanwijzingen, geen enkele
positieve. En om die laatste gaat het bij
mij. Vooruit dus, man! Heb Jij helemaal
geen vermoeden, wie 't gedaan kan heb
ben? Wie er belang bij had, dat de zo
genaamde Salomon Abendroth uit de
Weg werd geruimd en dat jij voor de
dader aangezien zou worden?

Neen, antwoordde Guy zachtjes.
Wederom ontweken zijn ogen die van
O'Brien.

Leugen nummer twee. Schei daar
mee uit. Heward! 'k Heb de revolver in
mijn zak; jouw initialen staan er op.
Stel je voor, dat ik 't wapen naar Scot
land Yard stuur dan moet jij maar
zien, hoe JU Je uit de misère helpt, man!
De étage-portier zal jou vast en zeker
herkennen. Nu? Wil Je mij zeggen, wat
je weet of vermoedt?

Zelfs met de bedreiging, me op te
hangen, krijgen ze geen woord uit me,
verklaarde Guy koppig.

Stommer repliek kon iemand moei
lijk geven, zei O'Brien met een droog
lachje. En ze komt nog wel van een no
taris! Man, begrijp je zelf niet, dat je
•bravoure-antwoord juist het bewijs is,
dat jij wel degelijk vermoedens hebt?
Nu zal ik op mijn beurt eens wat zeg
gen; misschien kan 't je er toe brengen,
iets mededeelzamer te worden, 'k Sta
aan de kant van juffrouw Whitaker en
dus ook aan de jouwe. Je kwam niet
naar 't Imperial voor een cliënt. Je kwam
Salomon Abendroth bezoeken. Met welk
doel?

Guy zat in tweestrijd. Zijn verstand
zei hem, dat hij O'Brien vertrouwen kon.
Zijn gevoel hield hem voor. dat hij Do
rothy buiten dat alles moest houden. En
dit laatste zegevierde. Hij schudde 't
hoofd en zweeg.

Dan zal ik je op weg helpen, zei
O'Brien rustig: Salomon Abendroth bood
juffrouw Whitaker het „Hart van She
herazade" aan. Zij weigerde te kopen,
wat zij als haar eigendom beschouwde
Waarschijnlijk had zij toen 't plan al
opgevat, 't langs een minder gebruike
lijke weg weer in haar bezit te krijgen
Kort en goed zii ging naar Spring-
ham's landhuis in Stanmore en bemach
tigde het „Hart". De man. die zich Sa
lomon Abendroth noemde, kwam er ach
ter hoe. weeet ik niet en 't doet er
ook niet toe. De afspraak was. dat je
vanmiddag klokslag vier in 't Imperial
zou ziin. Ziezo; nu jij.

Heward bevochtigde zijn lippen. HIJ
zag ziin vis-è-vls strak aan. Toen nam
hij zijn besluit.

Ja. 't Zou onzin zijn, het t* ont

kennen. Je buijkt verbluffend goed op de
hoogte te zijn.

Wees daar blij om, antwoordde
O'Brien grimmig: Dat kon wel eens in
jouw voordeel wezen. Ik zal .ie vertellen;
hoe de vork in de steel zit. Die hele
zaak in het Imperial is in scène gezet,
om jou voor de moord te laten opdr aaien.
Er bestaat geen Salomon Abendroth. De
dode man op 692 heet Bill Evans. Het
zou een te lang verhaal worden, om je
uit te leggen, hoe hij ln de affaire van
het „Hart" betrokken is geraakt. Je mist
er trouwens weinig mee, omdat jij geheel
buiten dat gedeelte van de zaak staat.
Jouw aandeel begint pas bij de moord
op Evans. Er is iemand, die je in ernstige
moeilijkheden wil brengen, Heward. De
ze misdaad is zó geraffineerd geënsce
neerd, dat je het werkelijk een wonder
noemen mag, als je de dans ontspringt.
Ik zie kans je er door te helpen, maar
dan mag je ook niets voor me achter
houden. Wie 13 de vijand, die je dit
trachtte te leveren?

Heward zag de ander open aan.

Mijn woord, O'Brien, dat ik het je
niet kan zeggen. Het mag nóg zo gék
klinken, maar het is de waarheid; ik ben
me niet bewust, ook maar één vijand te
hebben.

Heb je juffrouw Whitaker gespro
ken, Heward, vóór je naar het Imperial
ging?

Guy veerde omhoog. De vraag was,
naar zijn opvatting, op brutale toon ge
steld. Die ander 'miste zelfs absoluut het
recht, een dergelUke vraag te stellen!

Ik zie niet in, wat dit er mee te
maken kan hebben, zei hU stijfjes.

Alles ter wereld, man! Geef ant
woord; alleen maar met ja of neen.

Ja.

Wist zij, dat je naar het Imperial
ging, om een onderhoud te hebben met
de zogenaamde Salomon Abendroth?

Neen.

Deelde zij je mee, dat zü een brief
ontvangen heeft, waarin haar eisen wer
den gesteld, die ze onvoorwaardelijk
moet inwilligen, onder bedreiging, dat
anders jouw leven in gevaar zou worden
gebracht?

Guy's ogen gingen wijd open.

Neen, Met geen woord. We spraken
elkaar trouwens niet langer dan een mi
nuut of tien door de telefoon.

Wat je zegt! O'Brien lachte schamper
Neem me niet. kwalijk, maar volgens mij
had ze meer dan voldoende tijd, om haar
verloofde te waarschuwen voor een groot
gevaar, dat hem bedreigt. Zij sprak wèl
met mij over die brief vandaag in het
Savoy. Ze noemde me óók de naam van
degene, die het op jou heeft voorzien
Francis Graham.

De indruk, die O'Brien's laatste woor
den teweegbrachten, was geweldig. He
ward zakte in zijn stoel achterover, bleek
als een dode. Trillend ging zijn rechter
hand naar het voorhoofd, om het zweet

weg te wissen, dat hem plotseling was
uitgebroken. In een oogwenk leek hij in
een wrak veranderd. Hij opende een paar

maal de mond, vóór hij enig geluid kon
uitbrengen.

Grote goedheid! Je moet je vergist
hebben! Dat.dat.Zijn stem stokte.

Ik vergis me niet, Heward. Onwille
keurig fluisterde O'Brien. Hij begreep,
dat hij de ander een zware schok toe
gebracht had, maar nóg kende hij er
de oorzaak niet van, Francis Graham
was de naam. Blijkbaar om meer indruk
te maken, voegt hij aan zijn naam steeds
toe: Hij, die niet vergeet.

Heward sloeg de handen voor het ge
zicht; O'Brien hoorde zijn ademhaling
fluitend gaan.

Neen, neen! Dat dat is niet mo
gelijk! En toch

Wat is niet mogelijk, Heward?,
vroeg Patrick zacht. Hij verbaasde er
zich over, hoe onzeker zijn eigen stem
klonk. Een gedachte was plotseling in
hem gerezen, ontstellend, vreselijk, op
het krankzinnige af En toch was het die
zelfde gedachte, die Guy even later on
der woorden bi-acht:

Hij, die niet vergeetFrancis

Graham.... is.... is.... Dorothy Whit
aker!

XXXII

Zij zagen elkaar een tijd lang zwijgend,
verbijsterd aan, aich geen rekenschap
gevend van de plaats, waar zij zich be
vonden. O'Brien werd zich dat het eerst
bewust Boven, op 692, lag een man
dood; 't lijk kon ieder ogenblik ontdekt
worden. Een kellner, tegen een pilaar
geleund, gluurde onder zUn oogharen
door in de richting van hun tafel.
O'Brien lachte. Nog nooit had lachen
hem zoveel inspanning gekost. En zó
kon de stem, die Guy waarschuwde, in
niets gelijken op de stem van een op
geruimd mens.

Beheers je, Heward! zei hij, zich
forcerend tot kalmte, tot gewoon doen.
We mogen de aandacht niet op ons ves
tigen! Praat door. alsof er niets bijzon
ders aan de hand is. En vergeet niet,
dat ik Francis zei, geen Frances. Francis
is een mannennaam.

,Dat weet ik, antwoordde Heward.
Tot zijn geruststelling bemerkte O'Brien,
dat de ander de ergste schok te boven
was: Dorethy heeft gestudeerd aan de
universiteit. Voor de jaarlijkse uitvoe
ring der studenten heeft ze eens een stuk
geschreven. Een erg dwaas stuk, O'Brien;
ik heb het gelezen. De hoofdpersoon is
Francis Graham, de man, die niet ver
geet. Een chantagepleger. die zijn eigen
familie uitkleedt en alles zó handig mas
keert, dat hij nooit tegen de lamp ge
lopen zou zijn, als hij van zijn kant niet
een kleine onvoorzichtigheid begaan
had. Dorothy was bijzonder gecharmeerd
op d'ie rol en wist door te zetten, dat
zij haar zelf speekri. Als kind al was
ze dol op travesti-rollen. Zij heeft als
Francis Graham veel Succes gehad en
dat bracht haar het hoofd wei wat op
hol. Miar ze schreef een tweede stuk en
dat werd afgewezen. Daardoor vond ze
haar geeste'ijk evenwicht terug. Ze werd
genezen van de waan, dat ze een gebo
ren toneelschrijfster zou zijn.

O'Brien bleef in gedachten ziften, toen
Heward zijn verklaring gegeven had. Het
leek er machtig veel op, alsof alle* lamen-
apande, om de verdenking op Dorothy
Whitaker te laden. De naam Francl» Gra

ham op zichzelf zei natuurlijk nog niet
veel. Wanneer hij een adresboek van Lon
den nasloeg, zou hij hem ongetwijfeld een
dozijn maal en meer aanteffen. Doch hier
waren bij-omstandlghheden, due t nodige
te denken gaven, 't Ging niet om „een"
Francis Graham, maar om „de" Francis
Graham, een misdadiger, die van zichzelf
beweerde, dat vergeten hem vreemd was.
En juist die combinatie kwam voor in 't
toneelstuk door Dorothy Whitaker ge
schreven; persoonlijk had zij de hoofdrol
gespeeld. Francis Graham hij, die niet
vergeet. Dat een ander zich nu van die
naam bedienen zou, kwam O'Brien hoogst
problematisch voor. Zeker: er waren ook
verschillende andere studenten in het
stuk opgetreden; ettelijke honderden toe
schouwers hadden de voorstelling bijge
woond. Maar t was absurd, aan te ne
men, dat éen van hen zich na een paar
jaar nog iets zou herinneren van een to-
Neen; de zaken zagen er voor Dorothy
Whitaker ver van gunstig uit. Want die
geheimzinnige Francis Graham, „hij, die
niet vergeet", deed alleen dan van zich
cSS wa,nnCcr '1 om het „Hart van
Sn?," «tng. En met dat „Hart"

6tond Dorothy Whitaker in nauwe rela
tie. naar verdacht Oiptreden was begon-
°p, Lonely Moor, waar zij zich had
'h te dringen als juffrouw Warr,
i j resse van do oude Marmaduke
aouid die vermoord werd. omdat hij in
bezit van het „Hart van Sheherazade"
gekomen was. Was het aannemelijk, dat
oeu meisje zich in al die moeilijkheden,
gevaren zelfs, gestoken had enkel en al
leen ter wille van eon kostbaar juweel,
waarvan toch feitelijk haar broer de
eigenaar was? Bij hun tweede ontmoeting
°'P „De Berken" in Stanmore, zat Dorothy
opnieuw achter het „Hart" aan. Toen
had zij er evenwel een meer plausibele
reden voor, want haar bröer was dood
en het juweel behoorde nu haar alléén
toeverondersteld tenminste, dat Fred
Springham, evenals destijds Marmaduke
Bould, op onrechtmatige wijze in 't bezit
er van zou ziin gekomen. Haar broer was
dood.'t Was, alsof bij die gedachte een
ijskoude hand zich om zUn hart legde.

Zou 't mogelijk zijn dat zij aan 't tragisch
einde van Godfrey' Whitaker niet on
schuldig was?

O'Brien stelde zich de vraag, of zijn
mensenkennis ditmaal zou blijken t.e fa
len. Of hij zich als 't eerste 't beste
groentje, door een mooi gezichtje en een
allerliefst glimlachje had laten inpalmen
en beetnemen. Hij moest de dingen nuch
ter bezien. Deed hij zo, dan kon hij tot
geen andere uitspraak komen, dan dat
Dorothy's optreden verdacht was, in hoge
mate verdacht zelfs. Waarom was zij hem
n eels tuk, door een dilettante geschreven
en door 'dilettanten opgevoerd,
bijna te lijf gegaan na zijn mededeling,
dat. hij de brief van Francis Graham,
aan haar gericht, behield, om Scotland
Yard met de inhoud in kennis te stellen?
De betekenis van haar zonderling gedrag
in 't Savoy drong nu pas tot hem door.

Was de veronderstelling zo verwerpelijk,
dat zij die brief aan zichzelf gericht had,
in de verwachting, dat dan generlei ver
denking op haar zou vallen?

Er was meer, veel meer. Dorothy had
hèm gevraagd, een wakend oog op Guy andlg,
Heward te willen houden, maar er met
geen enkel woord tegen naar verloofde
over gesproken, dat hem gevaar dreigde.

Volgens Dorothy had een zekere Salo
mon Abendroth haar het „Hart van She
herazade" te koop aangeboden, doch 't
door haar opgegeven signalement van de
man, die, naar O'Brien thans wist, Bill
Evans geweest moest zijn, deugde let
terlijk in niets. Wèl echter werd Guy
Heward naar 't Imperial geroepen door
..Salomon Abendroth", om er een onder
houd met hem te hebben en de ken
nelijke bedoeling was geweest, hem al
dus schuldig te kunnen doen verklaren
aan een moord, die hij niet gepleegd had.
O'Brien overdacht, hoe Dorothy er om
heen had gedraaid, toen hij bU haar aan
drong op nadere bijzonderheden omtrent
de mysterieuze Francis Graham geen
wonder, dat zij liever achter de scher
men bleef! Daar was verder de telefoni
sche waarschuwing, die hem niet had
losgelaten; „Zij Speelt hetzelfde spelletje
met je, dat ze met zoveel anderen ge
speeld heeft". Hij bezag die waarschu
wing nu eensklap» in een gans ander
licht en hU wist: in 't zuivere licht.
Dorothy zelf had ze hem doen geven,
omdat hij de brief van Francis Graham
in bezit gehouden bad; 2U verwachtte
met die waarschuwing hem schrik aan
te jagen; hem er inderdaad van te doen
afzien, zich verder met; haar en haar za
ken te bemoeien. En ten slotte toen
hij de zakken van de dode Bill Evans
had doorzocht, was t resultaat geweest
een brief wederom met de ondertekening

Francis Gralmm, hudie niet vergeet.
Het deed OBnen 2eej. vsa] [eed

maar^- no™?* Ê?,e" and« inziet ko-
meJltwi?feld 't Whlts>ker is verdacht,
ongetwijfeld t meest verdacht van allen,

maken "Hart van Sheherazade" jacht
zwU'genHSWard verbrak eindelUk het

hoeft niet onder woorden te
brengen, wat je vermoedt, zei hij som-
,,«j, k Zie genoeg aan je gezicht. Jij
vindt het ook buitengewoon bedenkelijk,
nüj za' 'k le zeggen, Heward?
UHrien slaagde er in tc glimlachen: 't
Kan zelfs nog veel erger ziin, dan we
vermoeden. Maar aan de andere kant is
ar toch ook een klein, een heel klein
kansje, dat we er naast ziin. Zie je. ik
ken toevallig juffrouw Whitaker langer
dan je denkt.

denkt. Zij is een meisje, dat doorzet, wat
zij zich in 't hoofd heeft gehaald en zij
neemt daarbij niet altijd de voorzichtig
heid in acht. Een gedachte schoot O'Brien
te binnen: hij bracht haar onmiddellijk
onder woorden. Apropos is dat toneel
stuk van juffrouw Whitaker in druk
verschenen?

-- Neen. antwoordde Heward lusteloos,
't Was een gelegenheidsstuk en 't werd
maar één keer ongevoerd. Hoezo?

man,

die op kamer 692 doodgeschoten werd,
een brief ini zi n portefeuille had. onder
tekend. Francis Graham, hij. die niet

vergeet.

DLSern^VJn die woorden was
CS, I !er had verwacht, dat.
ze Hewn, d s laatste rest Ie eeestcliiken

van'boon'hl?ri*? hreken'In blaatsdaar"

tHelr tne ill 0Ver de tafel naar Pa"

^z!cht gloeide van ver-

De manier, waaróp hU
OBrien aanzag, was uitgesproken vij-

(Wordt vervolgd)