en
Kampfgruppe
IJnmenschlichkeit
Bezielende strijd tegen communistische terreur
ir,m,'csr"' ""r w*"-
WERKELIJKHEID na de DROOM
DE EERLIJKE BEDRIEGERS
In Amerika en Engeland bloeit
de kunst van het goochelen
PI
CANADA:
Verdwaald op een Continent
Eréco-modelconfectie aantrekkelijke realiteit
r~
Vier ontvoeringspogingen mislukt
NIAGARA FALLS
Zes millioen liter
ffATERDAG 16 SEPTEMBER 1950
15.000 Mark
Machteloos
A nti-communist
Dr. Rainer Hildebrandt is een groot
vijand van politiestaten. Eerst heeft hij
het nationaal-socialisme bestreden. Het
heeft hem tweemaal in de gevangenis ge
bracht. Een valse verklaring van ontoe
rekeningsvatbaarheid heeft hem tenslotte
het leven kunnen redden. Maar na de
oorlog bleek hem, dat willekeur en
machtswellust nog niet verdwenen waren.
Vluchtelingen uit Russische kampen ver
telden hem verschrikkelijke verhalen.
Het paradijs der goochelaars
De geschiedenis van het
goochelen
„Iets om over te roepen"
Het scheepswrak
Ton-virtuozen
Mdh, die mee mocht
Ze stierf doodarm
In 1911 presteerde een Engelsman het
Van orife speciale
verslaggever)
BERLIJN, Sept. 1950
In een stille buiten
wijk van Berlijn zetelt,
de Kampfgruppe gegen
Unmenschlichkeit- Er is
niemand in de buurt,
die niet het adres ervan
weet. En negen van de
tien inensen, die enigs
zins weifelend 't station
uitkomen, moeten er
heen. De krantenver
koper op het plein laat
me dan ook niet eens
uitspreken als ik naar
hem toe kom en zegt:
„Können Sie mich
sagen wo„Die
Kampfgruppe, nicht.,
links en rechtdoor
tien minuten lopen.1
Het is een begrip
hier. Op een kruispunt
informeer ik nog eens
bij twee vrouwen met
boodschappentassen.
„Die Ernst Ring-
strasse?"
„Sie suchen dr. Hilde-
brandt, wastweede
straat links, eerste
huis". Tenslotte hebben
de bomen ook pijlen met Kampf
gruppe gegen Unmenschlichkeit er
naast. Het kan niet missen.
Hef. is een groot herenhuis. In een por
taaltje schift een portier de bezoekers.
Het is nogal geheimzinnig. Een voor een
komt men binnen. Aan de wand hangt een
waarschuwing met „P as op uw w oo -
den" en een afschrikwekkende po*
met uitgemergelde mannen en vjo
achter prikkeldraad. Eerst e^eJchuldigt
produceren. De portier veront zjjn
zich ernaar te moeten vragen.
echter ma ar al teveel s^cMelüig in de
onder het_ mom van ^irtgen. Daarom
Tot buiten wachten de mensen op een onder-
houd met de leden van de ,N"mpfgruppe
gegen Unmenschlichkeit"- Vanwege de foto
hebben zij het hoofd omgedraaid om her-
kenning door de Russen te voorkomén.
„Kijk.--- dtt isjwn van hun laatste
propaganda-ultgaven.
Op het omslag staan een aantal colora
dokevers met een Amerikaanse vlag op
hun lichaam Halt - Amikater! luidt de
titel. De Duitse jeugd wordt erin verteld,
dat d! de kev«s hebben ver
spreid en iedereen wordt opgedragen zijn
ten te vernietigen!
„En de Volkspolltievertelt dr Hil-
efnd3^ perder- -het is van begin tot
emd een Russisch leger. De laagste man
S
De Berlijnse kranten hebben een
dagelijkse rubriek, waarin ze ver
melden hoeveel man van de Oost-
Duitse Volkspolitie naar het Wes
ten gevlucht zijn. In een enkel
zinnetje staat er. Gestern arei
Vopos nach West-Berlin. In totaal
zijn er al over de duizend man
van de Volkspolitie gedeserteerd.
Niet allen worden echter met open
armen ontvangen Er zijn er bij,
die ondanks verschrikkelijke
angstverhalen en in hun schoenen
verborgen dreigbrieven van de
communisten meteen opgesloten
worden. Zy zijn spionnen, die de
Xfiï-h.Politie heeft er meer
"S® de kolonel van het corps zelf.
ïrilfpn u r- Wenn unsere Pantzer
rhpn rnlfu F.rankfurt ein. Will kein Mad-
ehr ein Amiliebchen seinHet
is nu echter verboden."
tafl'ieU^e PaPieren komen op zijn schrijf-
tJ! j F i® bladert hij ze even door.
draait hij zich weer verontschuldi-
tn '.d naar mij. „We zijn er nog
!„„g 1 We moeten veel intensiever
weerstand bieden. Als we het nu niet
uoen zal het later nog veel meer inspan-
omg kosten. Niet tien procent van de
Krachten moeten we mobiliseren, maar
honderd procent. We moeten de Volks
politie veel sterker gaan bewerken, we
moeten veel meer in de Oost-zóne gaan
optreden, er moet een Vrijheidszender in
Europa komen om de mensen achter het
IJzeren Gordijn voor te lichtener
moet iets als een Nürnberger Gerechtshof
komen om Russische oorlogsmisdadigers
te berechtenach, er is nog zoveel te
doen."
„En wat is de reactie van de commu
nisten hierop
„Ze haten ons natuurlijken ze
trachten ons te vernietigen. Maar het zal
hun niet lukken!"
Er staat een prijs van 15.000 mark
(Westmarken nog wel) op het hoofd van
dr. Hildebrandt. De Russen hebben er
echter één conditie aan verbonden: hem
levend in de Oost-zóne afleveren. Blijk
baar wil men hem in een openbaar proces
allerlei onthullingen laten doen. Vier po
gingen zijn tot nu toe mislukt. Een auto
heeft hem trachten aan te rijden om hem
dan gemakkelijk mee te kunnen voeren.
Een andere keer heeft men hem
in een speciale taxi proberen te lokken.
En een paar maanden geleden heeft een
groep communisten hem gevolgd, maar de
politie was ervan op de hoogte. Toch ge
niet dr. Hildebrandt geen bijzondere poli
tiebescherming. Slechts wanneer inlichtin
gen over een ontvoeringspoging binnen
komen is hij wat voorzichtiger. Overigens
loopt hij midden in de nacht alleen op
straat.
„Ze weten, dat ze er niets mee opschie
ten me te vermoorden...." voegt hij er
nog aan toe, „er staat direct iemand an
ders klaar om het werk voort te zetten.
Uit de boekenkast diept hij wat pam
fletten en stencils op. Een lugubere poster
over concentratiekampen. En een paar
plakzegels met de F van Fret heit erop.
Die worden in steeds groter aantal in de
Oostzóne overal op geplakt. En in het
duister van de nacht schilderen moedige
medestrijders die F op Russische gebou
wen en winkels. „Leest u dat eensen
wilt u me verder niet kwalijk nemen.
er is nog zoveel te doen
Verlegen glimlachend staat hij op. Een
korte handdruk. En rusteloos schuift dr.
Rainer Hildebrandt weer achter de
schrijftafel vol papieren in het kleine zol
derkamertje.
Overal in het gebouw zitten nog men
sen te wachten. Stil als in de wachtka
mer van een dokter. Een vrouw komt
snikkend een deur uit. Een van de func
tionarissen tracht haar te troosten. Vier
maanden geleden is haar man als ge
woonlijk naar de fabriek gegaan. Sinds
dien heeft niemand meer iets van hem
gehoord. Er verdwijnen zo duizenden
willekeurige mensen in de concentratie
kampen. Een man met een houten arm
komt voor de zoveelste maal naar zijn
zoon informeren. Zenuwachtig schuift
een gevanienenbewaker uit de Oost-
zóne een kamer binnen. De man kan de
ellende niet langer aan en wil naar het
westen vluchten. Men geeft hem de weg
aan, maar dringt er op aan, dat hij gelijk
met zijn eigen vlucht nog een paar ge
vangenen zal laten ontsnappen. Een an
der komt vragen of men hem niet aan
wat geld kan helpen om de begrafenis
kosten van zijn vrouw en dochter te be
talen. Het is een en al menselijke ellen
de in het grote, kale herenhuis in de
stille buitenwijk.
„Een honderd-en-twintig mensen ko
men er zo dagelijks hierlicht de por
tier me in, „maar er zijn ook dagen van
zeshonderd bezoekersals de Russen
bijvoorbeeld weer eens een aantal gevan
genen vrijgelaten hebben. Dan hoopt
iedereen natuurlijk, dat zün familielid er
bij is. Ach, mijnheer.... je maakt hier
wat een narigheid mee en als je niet
oppast, ga je er zelf ook aan
Buiten op een bank in de tuin snikt
de vrouw nog steeds. Ze heeft haar ge
laat in haar handen verborgen. Met korte,
krampachtige schokken gaat haar lichaam
heen en weer. De andere bezoekers staren
strak voor zich uit
De portier haalt machteloos zijn schou
ders op.
„Wat kun je doenwoorden-geven
niksze wil haar man hebben en dat
gaat nietach!"
Krachtig spuugt hij op het grintpad.
Dan draait hij zich om. De wachtenden
zuchten van verveling. Op straat spelen
een paar kinderen verstoppertje. Een
jeep van de Militairy Police snort voorbij.
En de fruitverkoper op de hoek prijst
luidkeels zijn billijke wijnpruimen aan..
Eerst Haute couture en
daarna confectie zien, is
een prachtig toneelstuk
beleven en daarna treden
in de realiteit van de
avond, de dag. Is de cou
ture d/e droom, de fantasie
van het ogenblik, het sei
zoen, de goede confectie is
de uitgebalanceerde wer
kelijkheid, die ons jaren
vergezelt, en lang nadat
het model is overleefd,
blijft ons de onverwoest
bare stof, waaraan we
soms nieuwe vormen trach
ten te geven, helaas niet
altijd in om voordeel.
De dag was winderig en
herfstguur aan het IJ, toen
we na veel grachten
bochten, ,JSreco" vonden,
de stoepen optraden van
'n charmant grachtenhuis,
en binnengeloodst werden
in het wonder van een 17de
eeuws zaaltje. Een klein
rond podium als een Ionisch
tempeltje verborg achter
zijn dubbele gouden gor
dijnen wat komen ging.
De show werd ingeleid
door de directeur met een
wel overwogen en enthou
siast woord, dat vakkennis
en liefde voor stoffen en modellen, moei-
de sneeuwdonkere achtergrond van de
winterdag; wijnkleuren van de lichte
Bordeaux tot de donkere Bourgogne, het
diepe purperen violet van lenteviolen
tot heidepaars en het groen in alle wisse
lingen van het mos. Stof in double face,
d.w.z. stof in twee kleuren, de binnen
kant vaak gegarneerd tot revers en
sjerp, is itog favoriet. Deze stof werd
reeds door Tilburg in Amerika gelan
ceerd, toen dit op het grote continent een
adembenemende nouveauté was.
Brengt Parijs karpetstoffen, die het
midden houden tussen bouclé en velours,
deze langharige mantels met hun soms
ondefinieerbare kleur, tot het nieuwe
fabrikaat Sibeline, een grove, veder
lichte rayé, moeten het winnen in sou
plesse van hun Franse collega's.
De toekomstige mode is rank en slank,
zij het met de fantasie van een tunica
of sjerp, een bescheiden bontgamering,
vooral in persianerbreitschwanz, die
soms vest- of sjaalvormig doorloopt.
Waarom wj) niet naar Amerika kun
nen exporteren f In Amerika kent men
het stapel genre, middengenre, beter
genre; daarin is de U.S.A. niet te ver
slaan. De maten liggen anders, de Ame
rikaanse vrouw, tenger, sportiever, is
anders gebouwd, men telt ér de maten
van een tot tien. De arbeiders in de
confectie leveren er topprestatie in da
zes en dertig-urige werkweek, want
en neme voor stotren en i_„ uitvloeiend in abondantie, de ruime Zaterdag en Zondag wordt er niet ge-
liik kon verbergen. En wij, die dachten ballonmouwen volkomen harmoniërend lce™'
buitenlandse stoffen te beleven, moesten met de stolplijn van de jas; de sportieve Wat wig en ook andere landen kunnen
met schaamte ervaren, dat al deze jas, met ceintuur, plooien ingestikt m doen, is een hoge modelconfectie fabn-
mantel- en costuumstoffen, langharig, het achterrokpand en uitvallend; de ceren en hienn staat Nederland wel aan
geschoren, flausch, gerayeerd, gecor- redingote, rechte mantel met de dikke de top.
donneerd en met een gloed van oud flu- EngeOseM-ad m de rug;de 0 Daarbij zijn de nouveauté-stoffen nie*
TUburiTrë:0ten' g6fabnC 6n n fonkelende smuk van parelmoeren meer in overvloed te krijgen, zeker niet
Als de mannequins aantreden, zien knopen; de mantel met losse sjerp, ge- ^ÏÏaïïdSgwEï
wo rint er aan de modellen van het drapeerd over de linkerschouder en de houdingen, AineriKa en Kusiand ae g.oie
vorig jaar weinig veranderd is. De swag- tailleurs, kort even blousend, smal gar- inkopers op de wolmarkt blyven.
eer kchiint klassiek te worden; de wijde nituur van fluweel om zakklepjes.
jas met de klokken aan de hals ingestikt, De kleuren zijn gecomponeerd tegen HENRIETTE C—N.
groep trachten binnen
is men uiterst voorzichtig.
„ei een. -V zegt de portier
„Wilt „verleg met de secretaresse
na telefomscb^and,. Achter hem aan loop
van dr. Hildl over trappen en weer
ik door g En overai zitten mensen op
te "vachten. Op een portaal. In
eis onder een trap. Stil staren ze voor
rich op de vloer. Als er iemand langs
komt lichten ze even nieuwsgierig het
hoofd. Sommige gezichten verraden span
ning. Andere angst. Er wordt weinig ge
sproken. Het geheel heeft iets sinisters.
„Nog één trap...." kondigt de portier
aan.
Tenslotte komen we op zolder. Een juf
frouw neemt mijn kaartje aan. Even later
brengt ze me in een kamer. Een uiterst
eenvoudige zolderkamer is het. De wan
den zijn kaal. Een rommelige kast met
boëkenin een hoek. Een schrijftafel met
een grote bos goudsbloemen m een m-
maakglas erop voor het venster r-en
oude. uitgezakte fauteuil voor de
kers. Meer niet. En een man
jong uiterlijk maar dikke strepen 8 tl
zijn zwarte haar en ingevallen wangen
begroet me.
„Gaat u zitten
De impulsieve Hildebrandt (zoon van
een professor in de kunstgeschiedenis en
een schilderes) achtte het zijn plicht ver
der te strijden. Eerst waren het toespra
ken en artikelen in de pers. Een boek
van hem verscheen. Er moest echter meer
gebeuren. Zo is de Kampfgruppe gegen
Unmenschlichkeit tenslotte ontstaan. Hil
debrandt zelf is de leider. Dertig andere
mensen werken in zijn staf. Er zijn man
nen van naam bij. Ze strijden tegen de
vrijheidsberovingen in Oost-Duitsland, te
gen de concentratiekampen, de onmense
lijke behandeling van gevangenen en alle
andere eigenschappen van het communis
tische systeem. Een opsporingsdienst
tracht de verblijfplaats en het lot van
gevangenen te weten te komen. Er zyn
zeker 185 000 mensen door de communis
ten opgesloten. Daarvan zijn er al 90.000
overleden.
De strijdgroep beschikt over een vaart
systeem met meer dan 50.000 namen
Duitse gevangenen. Men beeft er tot
toe 28.000 kunnen opsporen. Er is ook ee
dienst om vluchtelingen uit de Russisc
zóne te steunen en hen van het aueri
digste te voorzien. Een andere afdeling
adviseert hoe toekomstige vluchtelingen
niet zo weinig mogelijk risico naar_ hei
westen kunnen komen. En tenslotte is er
nog het apparaat, dat de wereld wil voor
lichten en haar waarschuwen voor de
dreigende gevaren van het communisme.
De overheid verleent een bescheiden sub
sidie. De rest van het geld komt uit par
ticuliere bijdragen. En velen in West- en
Oost-Duitsland werken belangeloos voor
de groep. In het hol van de leeuw sporen
ze de verblijfplaats van vermisten op. Ze
verzamelen gegevens over de communisti
sche methoden en smokkelen allerlei
inlichtingen naar het Westen. In feite
is het een voortzetting van de onder
grondse beweging van de oorlogsjaren.
Dr. Hildebrandt strijkt nerveus door
riin dikke haar Een stapel papieren geeft
hij aan zijn secretaresse in, het. kamertje
naast het zijne Dan gaat hij glimlachend
?-hter zijn schrijftafel zitten. Vergeefs
Ua0ht hij zich een air van rust te geven.
.:-Het wordt steeds moeilijker om de
do ,n-d te bestrijden...." zegt hu, „omdat
tE Mand steeds geraffineerder optreedt,
mee t °en machtige organisatie, waar we
nu en nmakRn hebben en al-slagen weer
te verma? in radertje uit de machine
vaneen t"' .meteen wordt het weer ver
weet do ln een communistische staat
dat we daa6n z? weinig van de ander,
f meer w onze mensen hen
n Rusland JS1' En de Duitsers, die
naar Rusland gedepo1eerd worden. heb
ben Russische uniformen aan en komen
in transpoiten van Russische gevangenen.
Maar desondanks beschikken we over een
steeds vollediger beeld van de commu
nistische staat en zijn methoden.
Dr. Hildebrandt haalt een boekje uit
jjjn schrijftafel-
Links op do voorgrond American Falls", daarvan gescheiden door een klein eilandje „Luna Falls", rechts,
maar slechts gedeeltelijk zichtbaar „Horseshoe Falls". De prachtige brede promenade met verderop een
magnifiek parkcomplex, ligt op Canadees grondgebied.
Een van dè ontdekkingen voor mij was
de Canadese Niagara-watervaL Tot ik
naar de Zuid-Oostpunt van Ontario reis
de, wist ik namelijk niet beter of deze
watervallen waren een flyver Ameri
kaanse aangelegenheid voor huwelijks-
reizende Yankee-paartjes en een dank
baar object voor lawaaierige Yankee-
publiciteit. Ter plaatse, vlak bjj het dorp
Niagara Falls, dat via de Rainbow-bridge
over de Niagara River met Amerika ver
bonden is, ter plaatse ontdekt men dan,
dat er niet minder dan.... drie water
vallen zijn, waarvan de grootste en de
mooiste geheel Canadees is.
Eigenlijk is de Niagara River helemaal
geen rivier, maar een 37 mijl lange, vrij
brede verbinding tussen Lake Erie en
Lake Ontario. Het niveauverschil tussen
deze twee meren is in totaal 338 voet,
maar halverwege breekt de rotsachtige
bedding van de „Upper River" ineens
loodrecht af en stort het bruisende water
van de stroomversnellingen zich in drie,
door kleine eilandjes gescheiden water
vallen, 160 voet naar beneden: „American
Falls", Luna Falls" en „Horseshoe Falls"
Iedere seconde ruisen er aan weerszijden
van Lune Island en Goat Island zo om en
om de zes millioen liter water naar bene
den, in drie donderende watervallen.
Elke wèèk raast niet minder dan een
kubieke mijl water, nog nakokend, door
de „lower Rapids" (benedenloopse stroom
versnellingen) de diep uitgesneden ca
nyon in, richting Lake Ontario. Vanuit
Lake Ontario bereikt dit water dan de
St- Lawrence-river en via deze rivier
uiteindelijk de Atlantische Oceaan.
Men lieeft in de laatste tijd menigmaal verbazingwekkende prestaties
van goochelaars kunnen meemaken. Het Circus Strassburger o.a. maakt
reclame onder bet motto „past op uw zakken en het nummer, waarop de
reclame betrekking heeft, is een der beste van het programma.
Naar het schijnt, voelt het publiek zich meer dan een tijd geleden tot
e goochelkunst aangetrokken. Lang is het als een vermaak voor kinderen
.0SC louwd' al trad dan in menig variété een goochelaar op en met succes.
Maar men zat toch vaak te kijken met een gezicht van: nu ia, het is wel
aardig, maar mij neemt hij niet heet*.
Js! Maar ^eerlij ke° Em eerf pTs zijfz"
zelfs ve®l te eerlijk geweest. Men neemt
in de kringen der vakmensen als vrii wel
zeker aan, dat de verminderde belangstel
ling voor het goochelen en de soochël-
kunst m Frankrijk te wijten is aan het
feit, dat de goochelaars daar de gewoonte
aannamen het publiek van te voren het
een en ander over hun trucs te vertellen.
Ze ontdeden hun „magie" aldus van alle
geheimzinnigheid en romantiek En het is
juist daarvoor, dat het publiek belang
stelling heeft. Het geheimzinnige is een
der machtigste wapenen van de prestidi-
gateur, zoals de goochelaar zich met een
vakterm noemt. Voorts moet hij natuur
lijk over een buitengewone handigheid
beschikken en bovendien over de gave
het publiek te intimideren.
Al is een goochelaar nog zo handig,
wanneer Lij niet 1!i staat is, een persoon
lijk overwicht op het publiek te verwer
ven kan hü wel naar huis gaan. En bij
dit persoonlijke overwicht speelt de rad
heid van tong en geest ook nog een be
langrijke rol.
Tegenwoordig is Amerika het paradijs
der goochelaars ofwel „magicians zoals
ze zich daar noemen. In de Verenigde
Staten vormen ze een organisatie, die
meer dan vijf duizend 'eden telt en een
eigen vaktijdschrift „De Sphinx uitgeeft.
Hierin kan men lezen over de nieuwste
trucs en de nieuwste apparaten. Het zijn
juist deze laatste, die aan de goochel
kunst nieuw leven hebben ëe8evJ;ïV
zijn de wonderlijkste instrumenten bij, die
grote sommen gelds kosten. In versenn-
lende steden bevinden zich winkels, waai
de goochelaar zich de benodigdheden
voor zijn beroep kan aanschaffen, indien
hij ze niet zelf vervaardigt. En voorts de
nodige handboeken.
In Engeland is de belangstelling voor
het goochelen bij het publiek eveneens
heel groot. De Verenigde Staten en
Engeland zijn daarom de grootste centra.
Vroeger werd er in Duitsland veel aan
gedaan. Er was zelfs te Dresden aan de
universiteit een leerstoel in de psycho
logie van de B00*elkuiist en de profes
sor, die ei doceerde, had een klein
goochelmuseum ingericht; das Magische
Museum.
Het goochelen heeft een heel opde ge
schiedenis. Reeds in het oude Egypte
werd het beoefend, naar op papyrus
rollen te lezen staat. Daar trad voor Farao
Cheops, de man. die de pyramiden bouw
de, een zekere Tetteta Tattoeseneforoe op,
omstreeks 1500 vóór onze jaartelling. Hij
verbaasde de Farao en diens hof met een
truc, waarvan men nog niet weet, wat er
achter zat. Hij hakte van een witte en een
zwarte gans de kop af cn dan vloog de
witte kop naar de zwarte gans en de
zwarte kop naar de witte gans en aldus
paradeerden de beestjes langs de stom
verbaasde Farao. Een handbeweging en
de ganzen hadden hun eigen kop weer
terug, om daarna snaterend in een mand
te wippen.
De Griekse en Romeinse oudheid kende
eveneens zijn goochelaars. Maar voor zo
ver valt na te gaan, is de kunst pas wer
kelijk gaan bloeien in de achttiende en
negentiende eeuw en wel in. Italië, waar
inderdaad vele mensen vingervlug en rad
van tong zijn.
De beroemdste goochelaar uit de ge
schiedenis was een Italiaan uit Turijn,
Bosco geheten. Hij noemde zich de „ko
ning der goochelaars". Er staan talrijke
anecdoten op zijn naam. De aardigste is
wel het verhaal van de kozak.
Bosco werd evenals vele andere Ita
lianen door Napoleon voor de krijgsdienst
geprest. Hij maakte aldus de befaamde
tocht naar Moskou mee. In de slag van
Borodino werd hij gewond. Kozakken lie
pen het slagveld af, qm de doden van
hm kostbaarheden, te beroven. Er kwam
er een bij Bosco, die zijn werkstukken,
o.a. een aantal horloges, by zich had.
De kozak haalde tot zqn verbazing het
ene horloge na het andere te voorschyn.
Bosco was niet dood, doch slechts ge
wond. Hy zorgde, dat de horloges en de
geldstukken, die in de zak van de kozak
verdwenen, weer even snel in de zqne
terugkwamen, plus wat de kozak zelf nog
bij zich had. Deze merkte, nadat hij de
gewaande dode geplunderd meende te
hebben, dat zijn zakken ledig waren,
tevens, dat Bosco nog leefde. Stom ver
baasd bracht hij hem naar zijn generaal
en daar zorgde de goochelaar voor een
vrolijke avond, nadat men zyn verwon
dingen verbonden had. Hy werd als ge
vangene naar Siberië gevoerd, maar ver
wierf er zich met zijn trucs de gunst van
de gouverneur van Tobolsk, die hem in
1814 naar Italië terugstuurde. Bosco reisde
daarna heel Europa af. Hy stierf in 1863
te Dresden.
De Amerikaanse organisatie van goo
chelaars heet de „International Brother
hood of Magicians", de internationale
broederschap van goochelaars of goochel
lrnnctona are
Deze heeft kort geleden haar negen
tiende congres gehouden, in Hotel Mor
rison te Chicago. Het was daar zaak, op
z'n zakken te passen, zelfs voor de beste
goochelaar! Onder hen bevonden zich
velen, die de goochelkunst zuiver uit lief
hebberij beoefenen.
Een van deze amateurs, Father Paul
Lloyd werd zelfs door.de beroepsmensen
met eerbied gadegeslagen, toen hy op
trad in zyn rol van eerlyke bedrieger
tussen eerlyke bedriegers
Oscar Wilde, een van de ontelbaren-
met-naam, die de Niagara Falls bezocht
hebben, schynt de „onsterfelyke" woor
den te hebben gesproken, dat hy „er
niets aan vond"Wanneer het water
van onder naar boven zou vallendót
was iets geweest om over te roepen
Wilde had ongelyk; misschien maakte
hy deze opmerking in een zucht naar
originaliteit. Bijna iedereen, dievoor
het eerst de Niagara Falls ziet, wordt
er stil van. Het is iets adembenemends.
Vanaf de hoge Canadese oever kan
men over de watervallen heen de
stroomversnellingen zien: charge na
charge van wild bruisende, kokende
watermassa's, die in razende vaart naar
de drempel schieten, dan plotseling glad
gekamd worden en.... schynbaarnooit
de bodem van de waterval bereiken,
want halverwege ontmoeten ze weer
de bruisende, donderende, wit ziedende
watermassa's, die van beneden omhoog
kolken.
Boven de Horseshoe Falls, de grote
hoefyzervormige Canadese waterval, rijst
dag en nacht een hoge witte wolk van
waterdamp, een stygende en dalende,
krimpende en weer uitzettende mist, die
leeft en onafgebroken van gedaante wis
selt. Rondom de loeiende, kokende diepe
krocht aan de voet van deze waterval,
waaruit de mistwolk opstygt, cirkelt,
wanneer de zon schijnt, permanent een
wijde regenboog van parelend ongerepte
kleuren. Even wordt bovenloops een ge
deelte van de stroomversnellingen opge
vangen, gebreideld en vervolgens via de
de suizende waterturbines op de Cana
dese oever weer losgelaten: electrische
stroom voor een gedeelte van Canada en
Amerika.
Op enkele honderden meters voor de
drempel van de Horseshoe raast het wa
ter te pletter tegen een roestig, half ge
zonken wrak. Tussen 1827 en '29 heerste
er een rage om oude boten, bemand met
levende dieren (waaronder soms beren,
buffels, honden en ganzen) de Rapids af
te sturen. Duizenden op sensatie beluste
toeschouwers zagen hoe eenmaal n beer
over boord sprong en zwemmend zich
redde, vóór de boot met de rest der op
varenden tot splinters sloeg en verdween
in de kokende watermassa. Het moet een
heel apart „vermaak" geweest zyn.
In het begin van deze eeuw raakte een
roeiboot met drie opvarenden boven-
strooms onklaar, dreef pijlsnel naar de
gulzige waterval toe: één van de drie kon
zich vastklampen aan een half onder wa
ter stekend rotsblok, vocht ook de hele
volgende dag tegen het water, slaagde
twee keer byna met een geïmproviseerd
vlot weg te komen, maar telkens kap
seisde het vlot; hij vocht door onder
de aanmoedigingen van tienduizenden
mensen, die de hele dag het reddingswerk
ademloos hadden gevolgd, tot hy tegen
de avond van de tweede dag ineens niet
meer kon, los liet, opnieuw grijpen wilde
en met een afscHuwelyke schreeuw in de
diepte schoot, de drempel over. Een heli
copter had hem gemakkelyk gered
Het wrak dat men heden nog ziet, is
afkomstig van een op drift geslagen yze-
ren schouw, die in 1916 met razende vaart
op de waterval toeschoof. De in doods
angst verkerende opvarenden wisten niets
beters te doen dan.... in de bc
luikje open te maken, waardoor
tu.ig vol water liep en steken bleef.'Een
man kwam er af met sneeuwwitte haren,
In totaal zyn tot nu toe vyf mensen de
Falls gepasseerd. De eerste was een 160
pond zware onderwyzeres, die in een
eigengemaakte zeer primitieve ton, in
1901, met een klein aambeeld als ballast,
bovenstrooms werd losgelaten, slechts
hopend dat ze niet in de verkeerde water
val terecht zou komen; alleen de Horseshoe
is namelijk voor dergelyke experimenten
„geschikt", daar de bodem er behoorlyk
diep is, zodat men niet op de rotsen te
pletter hoeft te slaan. Hoe deze onder
wijzeres het er levend afbracht is een
raadsel, hoe het aambeeld.-iet met een
geweldige smak de hele bodem uit de ton
rukte by de enorme tuimeling, begrijpt
niemand. Toen deze „Queen of the Mist"
bloedend, doornat, vol builen en dood
ziek uit haar nauwe gevangenis gehesen
werd, bestond haar eerste werk hierin,
dat zé haar „pers-chef" ontsloeg. Met veel
lawaai had die haar stunt aangekondigd,
maar toen de voorstelling plaats vond.
durfde ie zelf niet komen kijken, had het
in een café zitten uitzweten.
Ze stierf doodarm.
1 in een stalen drum, brak alleen zyn beide
knieschyven maar, beukte zyn kaak in
puin, maar zelfs de 23 weken ziekenhuis
konden hem niet ontmoedigen en in de
zelfde drum ging hy ook nog een keer
de stroomversnellingen in de beneden
loop van de Niagara-river door (die even
eens diversen het leven hebben gekost en
de inzittende van een ton^ het gevoel
geven of „zijn maag door z'n oren naar
buiten komt"). Hij kreeg een gevaarlijke
infectie aan zyn been, nadat hij jaren
later over een sinaasappelschil was uit
gegleden in.Nieuw Zeeland. En stierf
daaraan.
Van de derde vond men alleen een arm
terug en een paar splinters van de ton;
de vierde, een Griekse kellner, haalde
de Falls niet eens, bleef ergens boven
strooms vastzitten met zyn ton en stikte;
de vyfde, als een klokhuis in een appel,
helemaal gepantserd, danste in een rub
berbal zonder één schrammetje de Hor
seshoe over. Ondanks alle officiële ver
ordeningen waagde een nieuwe candidaat
het enkele weken nadat ik de Falls had
bezocht, weer ouderwets in een ton; hy
raakte echter eveneens vast, kon nog ge
red worden, waarna de lege ton, ten aan-
schouwe van het duizendkoppige voor
niets griezelende publiek in razende vaart
verdween, de kokende drempel des doods
over.
Ook de Lower Rapids eisten slachtoffers:
een kanaalzwemmer wilde ze overzwem
men, verdronk; 'n actrice, die haar roem
nog wat wilde ophalen, zou het in een
ton doen, mét haar hondje: het hondje
kon er nog wat van na vertellen.
De grote stunt echter werd uitgevoerd
bóven de Lower Rapids. Alle koorddan
ser-records sloeg een zekere Blondin, die
het nog niet genoeg vond om achter een
kruiwagen over het koord naar de over
kant te wandelen: halverwege ging hij
eerst zyn lunch zitten opeten en bakte
daarby zélf z'n omelet. En of dat nog
niet genoeg was: by een volgende voor
stelling nodigde hy het publiek uit voor
een gratis overtocht op zyn rug. Toen er
geen vrijwilligers waren, moest zijn re
clame-chef er aan geloven. De realiteit
was enigszins anders dan de wilde ver
halen, die deze tot dan toe achter een
veilig bureau over het koorddansen had
geschreven. Onder het gejuich van de
tienduizenden, die hy zelf had bezworen
om deze unieke vertoning toch vooral
niet te missen, klom hy beverig op Blon-
din's rug, voelde zich helemaal geen held.
Tot overmaat van ramp bleek 't koord
niet strak genoeg te zijn gespannen, zo
dat Blondin iets over de helft steeds
zwaarder begon te zuchten en tenslotte
hygend de water en bloed zwetende pu-
bliciteitsmanager op zijn rug verzocht of
hij er misschien even.... af kon gaan.
„hij werd zo zwaar
Hoe deze sidderende klamme bundel
zenuwen ooit duizelingwekkend hoog bo
ven het kolkende water van de rug op
het dunne touw geraakte, waar hij zien
met krampachtige vingers aan Blondin's
heupen vastklampte tot deze zelf weer
wat op krachten gekomen was, hoe hy
daarna ooit weer op de schouders van
Blondin klom, en tenslotte de veilige
overkant bereikte, heeft hy zelf nooit be
grepen.
Jaren later brak hem nóg telkens het
koude zweet uit, wanneer hy aan dit
avontuur dacht
Overigens begrijp ik niet hoe iemand
de tijd vindt om dit soort stunts uit te
denken, wanneer hy by eert der mooiste
brokken woeste natuur staat, die de we
reld kent. Hieraan doet zelfs de technico-
lor-verlichting van de „Falls" 's avonds in
het lawaaierig drukke, dure toeristensëi-
zoen niets af.
J. W. HOFWUK
en wisten mets
de bodem een
door het vaar- mpR
Father Paul Lloyd, een Amerikaans geestelijke, behoorde tot de beste
deelnemers aan het negentiende congres der goochelaars te Chicago. Hij
wat vooral sterk in trucsspet kaarten. Ze keken hem geducht op zijn handen
Dr. Rainer Hildebrandt, de 35-jarige
leider van de „Kampfgruppe gegen
Unmenschlichkeit", staatsvijand no.
één van de communisten in OosU
Duitsland?
