Verdwaald op een Continent
Montreal en Ottawa
Vlotte, goede confectie
MODEPRAATJE
Laat de geur niet afschrikken
Het gouden waagstuk
r
hoe bestel ik mijn patroon?
Modeshow Gerzon te Amsterdam
K
De zagende pijnen
v I 'i
nj:\ -i
Gebruik in deze tijd een bokking
J
Door J. S. FLETCHER
ZATERDAG 30 SEPTEMBER 1950
PAGINA 4
Potsierlijk heimwee
Dienst der superlatieven
Wijd uitstaande neusvleugels
Het boek Mduurt een jaar
Het schrijden van de tijd
J
ook met zijn prelaten
(zucht van het publiek).
achter glas"
Gedeelte van de Parlementsgebouwen te Ottawa.
„Good èèèfternoon, folks" (goeden
middag, mensen) begint de chauffeur
van elke touristenbus in Canada, wan
neer hij de microfoon heeft opgepakt,
en in grote sightseeingcar op gang
brengt, en nog vöör de lading min of
meer nieuwsgierig tourisme goed en
wel aan het rollen is, heeft de luidspre
ker in de bus haar al bedolven onder
een verbijsterend aantal cijfers, feiten
en „wisecracks" (droogkomische woord
spelingen).
Tot mijn spijt moet ik U langs de
steden van Canada ook min of meer in
zo"n bus rondrijden; haastig en overla
den tourisme heeft altijd een hoop be
swaren, maar het is nu eenmaal niet
anders. Misschien dat daarom mijn con
clusies over de steden in Canada een
beetje overhaast z(jn, maar eerlijk ge-
gezegd, zou ik heel erg aan het wonen
in een Canedese stad moeten wennen,
en misschien zou ik het wel nóóit ge
woon worden. Het platteland is iets an
ders ik hield na twee dagen al van het
land.
Neem Nederland, België en Frankrijk
samen (in oppervlakte slechts een zeer
klein gedeelte van Canada): ik maak me
sterk, dat er over honderden West-Euro-
pese steden en dorpen zonder al te veei
moeite een boeiende reportage te scnry-
ven zou zijn. o(.j.n
Hetzelfde doen over Canadese steden
is veel moeilijker.
In haast elke W.-Europese stad kan
men straten doorlopen, en kijken n
kerken en gebouwen, naar de verweerd
stenen van oude gevels, naar het pein
zend groene water van een gracht of naar
een eeuwenoude vermoeid doorgebogen
brug, bladert men als het ware een
boeiend boek door, rijk aan (deels reeds
lang vergeten) historie, kleurig en bont
en nog namijmerend over de eens zo hef
tige dynamiek van voórbije eeuwen.
Er is een bepaalde atmosfeer in West-
Europa, welke men aan de overzijde vol
komen mist, maar bedenk voor men
met verwijten begint, dat kathedralen
altijd het laatst gebouwd worden in een
pioniersland, dat meer prozaïsche dingen
daar in ieder geval prioriteit genieten,
dat men dit land zelfs over de zwarte be
roete. eenzame monster-monolythen, de
halve wolkenkrabbers van bankgebouwen
met (o, vreemd en potsierlijk heimwee!)
hun Dorische en Corinthische zuiltjes
en koepeltjes niet èl te hard moet val
len.
Maar anderzijds kan men het de bezoe
kers niet al te kwalijk nemen, wanneer
hij door dit alles niet zeer ontroerd
schijnt, noch door de 17 mijl-lange en zeer
drukke St. Catherinestreet in Montreal
noch door de IV2 millioen inwoners, die op
de vijftig vierkante mijl stadoppervlak
wonen, noch door 't 100 bedden tellende
Laurentien Hotel of door de aanwezigheid
van 't „grootste kantoor van het hele Brit
se Empire", noch door de overal even
afschuwelijke lichtreclame-overvloed.
Waarschijnlijk heeft elke zichzelf res
pecterende stad in Canada een aparte
dienst, die niets doet dan uitrekenen en
vergelijken. Elke stad pocht namelijk op
een of ander „grootte-record": Winnipeg
heeft de breedste straat ter wereld, To
ronto het hoogste hotel van het Britse
Gemenebest, Vancouver waarschijnlijk de
dikste boom in zijn park, en Montreal
o.m. „de grootste drugstore" ter wereld.
Dit vertelt de chauffeur allemaal, hij
noemt natuurlijk Montreal, dat voor 83
pet Frans is en dan „Maureal" heet, de
derde grootste Franse stad ter wereld (na
Parijs en Marseille), vertelt alle bijzon
derheden over de unieke Oceaanhaven,
die 1000 mijl van de Atlantische Oceaan
ligt, en toch op New York na de grootste
van het Westen is, en heeft alle lichtjes
geteld op het grote kruis, dat van de hoge
heuvel „Mount Royal" af heel Montreal
ieheerst. Het eerste houten kruis werd
p die „koninklijke berg" geplant door de
Franse ontdekkingsreiziger Jacques Car-
tier, die de brede St. Lawrence kwam
opgezeild en meende déèr de „toegangs
poort van China" te hebben bereikt. In
dat jaar (1535) begint de geschiedenis van
deze millioenenstad; Cartiers moederland
had toen al een lange rijke geschiedenis
achter de rug.
Er is in deze „oude" stad nog een an
tieke wijk uit de Franse pionierstijd: zeer
vervallen, vuile huisjes, welke men prac-
tisch met de „ruggen" tegen elkaar bouw
de om zich tegen de Indianen te verwe
ren. Wie overigens de vervallen roman
tiek van Winnetou's nazaten zien wil,
moet naar Canada komen, en kan meteen
in de slghtseeïng-bus naar Caughnawaga
stappen om daar het „Volendam" van
Montreal inclusief de souvenirs te
gaan bekijken.
Interessant is het Indianenkerkje daar,
waar een missionaris 's-Zondags Mis leest
volgens 'n zeer uitzonderlijke privilege,
namelijk in het Indiaans.
Men is ook niet weinig trots op het
Waxmuseum, waar een „unieke verzame
ling van 200 wassen beelden tegen een
civiele prijs bezichtigd kan worden."
De gids, die ons daar rondleidde hield
tijdens z'n explicaties z'n hand half over
neus en mond gevouwen en ik meende
eerst dat ie een litteken wilde verber
gen. Later ontdekte ik, dat het voor 't ge
luid was: het werd er nasaler, meer
overtuigend en indrukwekkender door:
„Let vooral op de levendige expressie,
welke de wijd uitstaande neusvleugels
aan het beeld gevenAlle haar is
natuurlijk menselijk haarde ogen
zijn van glasik vraag uw speciale
aandacht voor de dik opgezwollen spie
ren van de twee worstelaars in het Col-
loseum, a very very fine piece of art.
alles hèèl, hèèl natuurlijkLet ook
eens op die Jesus en Sint Jozef.... zie
hoe deze laatste weer heel andere han
den heeft.... En hier hebben we ons
duurste stukAlleen het staatsiege
waad van Zijne Heiligheid heeft al over
de 5000 dollar gekost.... Hij staat dan
Montreal heeft ook het grootste St.
Jozef-Heiligdom ter wereld. Een nederige
lekenbroeder-portier, Frère André, bracht
er de St. Jozefsdevotie onder het volk,
bouwde bij het Collége Notre Dame, een
klein kapelletje ter ere van de Heilige,
waar duizenden zieken en troost zoeken
den op aanraden Van broeder André
gingen bidden, en waar hij zelf nachten
lang bad. In 1937 overleed deze vrome
broeder Van de Congregatie van het H.
Kruis, in ëen geur van heiligheid, en sinds
dien zijn de pelgrims nog vertiendubbeld.
Ih de crypte van de grote basiliek knie
len zij neer bij de zwart marrherèn graf
tombe, leggen er briefjes met vèrzoeken,
hangen er soms plotseling Overgelukkig
hun krukken op (een woüd van krukken,
dat aan Lourdes hêrihnèrt). Hét is een
vreemde sobere crypte met rechte mo
derne wanden, waarlangs een vreemd
grijs indirect licht aan de ruimte een ge
heel aparte sfeer geeft: het menselijk
leed, de diepe godsvrucht bij het graf, dê
honderden krukken en de Wanden van
niets dan devotlèlichtjes, die links voor de
tombe een gloeiehd rode gloed versprei
den.
Verder heeft Montreal nog zijn „No
tre Dame" en zijn replica van de St.
Pieter in Rome, waarvoor zelfs de aap
jeskoetsiers niet ontbreken, een vreemd
anachronisme in de jakkerende stroom
van auto's, welke echter tijdens de spits
uren hier en daar wordt geleid door
een ander anachronisme: verkeers
agenten te paard.
Ik kan niet tt> uitweiden over Ottawa
maar ik verkies het bOven Montreal; ik
zou niet in Vancouver willen wonen, noch
in Regina, Edmonton, Winnipeg of Toron
to, maar als ik in een stad zou moeten
wónen, zou het in Ottawa zijn. Het heeft
lèts van Den Haag, het is een ambtena
renstad, de parlementsgebouwen zijn er;
het is niet imposant druk en evenmin
overdreven groot, maar het heeft sfeer,
het is rustiger, het heeft iets van een villa
dorp in de buitenwijken, het is ruim en
men merkt nauwelijks dat men in de stad
is.
ben ik blijven stilstaan voor de parle
mentsgebouwen.
„Hier," dacht ik, „hier Ontbreekt alleen
nóg de Big Sendit konden de Par-
liamentsbuildings Van Londen zijnEn
prompt, het was negen uur in de ochtend,
begon in die grijze motregen de.... Big
Ben te slaan, boven de grijze verweerde
Engelse gothiek van de parlementsgebou
wen. De zgn. „Peacetower" vormt een 306
voet hoog gedenkteken van de Canadezen,
die in de eerste wereldoorlog gevallen
zijn.
Een tourist kan nergens keuriger ge
gidst worden dan door de gidsen in die
Deze show brat'hi
een overvloed vüv
modellen it t hei
betere genre con
fectie uit eigen land
en het buitenland
hoeden in een mid-
Toen ik er op een Zaterdagmorgen in
een dreinende motregen 't Unionstation
uitliep, het fameuze (lelijke) Chateau Lau
rierhotel voorbij en het oorlogsmonument,
vredestoren en wanneer de delmMtgepfi^kUs
„Herdenkingskapel m koperen letters op
de vloer de namen van zoveel beroemde
slagvelden leest, waar zij vochten, wan
neer men 't „Book of Remembrance be
kijkt, waar met prachtige initialen de na
men van 66.651 Canadézen zijn OP?.®1®,®?,"'
die in die Oorlog gevallen zyfi,(elke
dag wordt er weer 'n pagina omgedraaid
én 't duurt 'ri paar jaar Voor 't boêk „u t
is) dan kómt men diép onder de mmuK,
iets wat zeker niet van alle monumenten
gezegd kan worden.
Een lift bracht ons naar de 240 voet
hoge omloop in de toren, juist otjder de
monsterachtige grote wijzerplaten. Het
publiek gedroeg zich keurig, en het zal
elke Nederlander mèt mij verwonderen,
dat er zich daar hoog in die toren nou
niet ééns een paar vlegels óver de borst
wering heenbögen om „té zien wie het
verste kónmisschien dat juist als be
loning voor z'n goed gedrag de tourist in
Canada tijdens het seizoen elke middag
bij goed weer in de gelegenheid is om
een lid van de beroemde Royal Mounted
Police in scharlaken tuniek en mèt de
padvindershoed te fotograferen. Te paard
poseert hij, puur als service voor de kiek
jesmakers dagelijks een uur!
Binnen in de toren was het uurwerk
van de klok. Door een raam zag men de
schaduw glijden van de grote wijzer: een
schaduw langs een matglazen ruit.
Iedereen bleef staaft kijken hoe deze
schaduw voortschoof naar de zes. Ieder
een was zich bewust hier inderdaad de
tijd te „zien".
Toen sloeg de klok en om een af ande
re reden maakte de plechtige ernst van
dit geluid de bezoeker minder zwaarmoe
dig dan in het oude, zoveel „wijzere" en
„rijkere" Europa.
Men heeft in Canada nu eenmaal de in
druk, dat de tijd er.pa» begint.
J. W. HOFWIJK.
Broeder André
Inzake de windvesten zijn nu de dames en meisjes
aan de beurt.
Voor de dames en meisjes Is de taille geheel in
gehaald met elastiek. De sluiting kan ook open en
dicht gedragen worden. De zakken zijn ook met een
treksluiting gesloten, hoewel men er natuurlijk altijd
een zak op kan zetten.
Deze mouw is met een manchet afgewerkt. Ook
hierbij is een losse capuchon gevoegd.
Patroon in de maten:
50 60 70 80 90 a 0,55
Ben. stof 1,25 1,50 1,75 2,00 2,25 v. 70 cm breed
Voor het vierbaans klokrokje, dat in dezelfde ma
ten verkrijgbaar is a 0,35 is nodig van 50 cm tot
1,30 mtr stof van 90 cm breed. Rok en jasje tezamen
a 0,70.
Voor dames is het Jasje verkrijgbaar in de maten
38 42 46 a 0,60.
Benodigde stof 2£§ 2,75 3,25 van 70 cm breed.
De rok in dezelfde maten a 0,40. Rok en jasje
samen 0,90.
Plak aan de ADRESZIJDE van een briefkaart naast en behalve de FRAN
KEERZEGEL het verschuldigde bedrag aan geldige postzegels en zendt deze
aan:
ATELIER CROON - BEATRIJSSTRAAT 4 - ROTTERDAM
Schrijf aan de andere zijde, duidelijk, naam - adres - woonplaats - nummer
(staat onder de afbeelding) en maat van het gewenste model.
Plak nooit meer dan f 1.op een briefkaart, want wat meer geplakt wordt
is waardeloos. -
De patronen kunnen ook per giro worden besteld en betaald, n.l. op giro
nummer 2 7 12 9 1 eveneens ten name van Atelier Croon te Rotterdam
se, die het fleurig
en coquet doen, en
een podium vol be
toverende avond
jurken, wel het
mooiste ioat er in
deze show te ge-
nieten was.
Dé vele manne
quins begonnen met
de nieuwe skipak-
ken, Zwitsers van
stof en model. Een
grijze pantalon,
smal toelopend, met
een warmgroen jas
je, dito korenblauw
met een gezellig
huisjasje, colbert
model, dat ook de
heren der schep
ping niet vreemd
zou kleden, en een
licht visgraatjasje,
met losse rug en
bandversiering in
straatjongens- en schoolmeisjesstiJl Veel
ruiten jurken met losse jasjes, unikleur
japonnen, met iets langere en golvende
mantels, tailleurs. Engels, in de voorname
tint van donker notenhout, kort van
jaquet en met de zo gewilde lange revers-
garnering; de zwarte tailleur met de uit
waaierende plooien in de rokzoom en de
tailleur in bleu mist de gevaarlijke doch
prachtige kleur, met eenzijdig geplooide
jabotrevers. die mtspnnftjip de heup en
daardoor een asymmetrisch effect geeft.
Er waren vier complets van een Engels
huis 0.a de jurk in contrasterende tint
afgestemd óp de jaf dJ.e lan2 en soepel,
van een zware gabardine geconfection-
neerd was. Deze was in staat te dienen
zowel voor het slechte als het fraaie weer.
Over een robe in cafe au Unt, rok en
schuin vallende overrek werd een room
gele mantel gedragen.
Tr» do mantels; veel fantasie, de all
weather coat in aardebr,Hili,urnval bi^de
lijkend door de lange klokkenval in
rug; de zwarte jas,
dte heden ook in
swaggermodel ge
bracht wordt, ge
voerd, gegarneerd
met ocelot, met
een speciale dunne
bontvoering in bl-
sam; zwarte aange
sloten mantel, waar
de roodvosmanchet-
ten dit keer aan de
sjaal zitten en als
mofjes doenstdoen;
sen koffiebruine
tailleur met kraag
garnering in apen
haar noe lang is
dit bont al van de
markt? Na 1918 was
het een rage om
laarmode de betere
kleding op te luis
teren en de ech
te Hollandse con-
fectiejas, de breed
uitvallende kraag
met geblindeerde
bever omzoomd.
Van de middag-
jurken zijn er en
kele gemaakt van
een prachtige stof.
Maison Rodier, Pa
rijs. Het zijn stoffen in kelimpatroon en
kleuren en doen ook u>el denken aan
Egyptische motieven. Het model is de
meest simpele robe chemise, om, des te
meer de exclusieve kleur tot haar recht
te doen komen. Gebrocheerde zijde in
donkere tinten is troef. Het model daar
van doet bijna zomers aan, het corsage
heeft vleugelmouwtjes, de rokken slaan
wijd Hit.
Bij de zwarte jurken valt de weer. op
gehaalde eiré (lakband) garnering op, als
ook de grote gladde knopen. Een wollen
robe had de mooie lijn van de vervloeien
de korte schoot in de twee naden van het
achterpand. Ze waren gegarneerd me
smalle repen persianer, waartussen git.
De avondjurken waren rijk aan tv'e,
bewerkt met grote fluwelen bloemen en
git zwart over vaalrose gebrocheerde zij
de.' en een lichte kaneelkleur over wit,
dat een effect gaf van beslagen goud. Een
wit lang jasje van damast, met sportieve
klepjes, voltooide dit decente geval.
HENRIETTE C. N.
Bokking is een product, dat verkregen
wordt door het roken van haring. Men
kent hierbi.; twee methoden: het „koud
roken", dat lange tijd (24 36 uur) ge
beurt bij een lage temperatuur en het
„warm roken" dat kort duurt, nl. 4 a 5
uur bij een hoge temperatuur.
Bij de eerste, langdurige methode krijgt
men de gerookte bokking, (Engelse, spek-
of zalmbokking); hiervoor wordt uitge
gaan van sterk gezouten haring (pekel
haring of steurharing). Bij de tweede me
thode ontstaat de gestoomde bokking (o.a.
de Harderwijker en de Lemster- of stro
bokking), waarvoor men verse haringen
neemt, die eerst licht worden gepekeld.
Het onderscheid tussen gerookte en ge
stoomde bokking is dan ook, dat de
eerste soort zouter en droger is dan de
tweede. Gestoomde bokking is door de
hoge temperatuur en het in de vis aan~
wezige vocht als het ware gaar gestoomd
in zijn eigen velletje, zodat het vismeel
zachter en minder glazig is en het vel
losser zit dan bij de gerookte. De houd
baarheid van de gestoomde bokking is dan
ook minder groot dan die van de gerook
te- men kan ze meestal niet langer dan
2 'a 3 dagen bij koele temperatuur be-
waren.
Iedereen weet, dat haring een zeer ge
zond voedingsmiddel is. Gerookt
stoomd heeft zij deze eigenschap
behouden. Zij
(haast evenveel als eenze^ vUamines
A en D zijn opgelost. Ook komen er veel
waardevolle voedingszouten in voor, o.a.
jodium, dat men bijna in geen enkel
ander levensmiddel aantreft. Als men dan
de prijs beziet, dan is zo'n uitstekend en
smakelijk product wel goedkoop verkrijg
baar!
De bokking geniet bekendheid als
broodbelegging, bij het ontbijt of aan de
koffiemaaltijd. Ook kan men ze, als har
tig hapje, verwerken in een salade of,
nadat ze is fijngewreven en vermengd
met wat fijngehakte ui, slasaus en peter
selie, op toast smeren. Uitgeholde tomaten
of komkommers gevuld met. bokking (die
b v. vermengd is met slasaus en fijnge
sneden sla), vormen een pittig voorge
rechtje of een smakelijk extraatje bij de
koffiemaaltijd. Bovendien kan bokking
verwerkt worden bij de warm; maaltijd,
in rijstgerechten of macaroni of bij stoof
schotels. Hartige drie-tn-de-pan kan men
maken, door het beslag te vermengen met
wat fijngewreven bokkingvlees.
Laten wij, nu er weer volop bokking
is, daar ook terdege van profiteren!
Advertentie
van rheumatiek, spit, ischias, nootd- en
zenuwpijnen worden snel en afdoende ver
dreven door Togal Ët is geen beter middel
tegen dan Togal Togal baat waar andere
middelen falen. Togal zuivert de nieren en
is onschadelijk voor nart =o m»ag_ By apo
theek en drogist f 0.83, f 2.08 en f 7.94.
romanbijvoegsel
KORTE INHOUD VAN HET
VOORAFGAANDE-
Laurence Workman, die een belang
rijke uitvinding heeft gedaan is op weg
naar Engeland. Zijn uitvinding zit m
een koffer, die met een ketting aan
zijn pols is bevestigd. Dit feit valt een
medepassagiere, die hij behulpzaam
wil zijn, ten zeerste op. Na aankomst
in Dover zoekt hij in deze stad een
hotel. Daar treft hij één persoon, toe
vallig ook een passagier van de boot
als geestelijke gekleed. Na zijn maal
tijd wandelt Laurence door de stad en
komt in gesprek met een oude zeerob,
die in de buurt van Blériot nog had
zien landen.
2)
Een eeuw. welke nog veel wonder
lijker zal worden, antwoordde Laurence
en gaf de oude man wat geld om tabak
te kopen. Hij wandelde langzaam naar
ae stad terug, bleef hier en daar staan
om een kerk of officieel gebouw te be
wonderen en de schemering was reeds
gevallen, toen hij zijn hotel weer be
reikte, Er schenen die nacht geen andere
gasten te zijn, dn de Belgische geestelij
ke en hij zelf. De geestelijke vond hij
in de leeszaal, waar hij een sigaar zat te
roken, onder het lezen van een krant.
Hij scheen er nog niets voor te voelen
een gesorek aan te knopen, en daar Lau
rence vóór de reis van Ostende naar
Dover reeds een lange treinrit acihter de
rus had, ging hij onmiddellijk naar zijn
kimer. In het voorbijgaan wierp hij
even een blik in het register en zag daar,
onder zijn eigen handtekening, -die van
'n ander staan: M. I'Abbé Brémond.
Brugge.
Laurence meende te mogen veronder
stellen, dat de geestelijke zijn vacantie
iti Engeland kwam doorbrengen. En dat
vermoeden werd zekerheid, toen hij in
de feestelijke de volgende morgen in
uitstekend Engels aan de kellner hoorde
vragen, wanneer een sneltrein naar Can
terbury vertrok.
Daarop waagde hij een poging, het ijs
tussen hen t-e breken.
ik ben ook van plan een paar dagen
naar Canterbury te gaan. mijnheer, gei
hü zodra de kellner hen verlaten had.
-Br Sn daar, naar ik gehoord heb.
vele prachtige historische monumenten
te bezichtigen. maar
Abbè Brémond neeg het hoofd, maar
Vp-^lc 'n beetje verwonderd.
U is toch een Engelsman? vroeg hy.
Ja, maar als kind van vijf jaa. heb
ik mijn vaderland verlaten en dit is de
eerste maal. dat ik weer Engelse grond
onder de voeten heb.
O, juist. Nu, als u nog nooit in Can-
itorhiirv geweest is, zal u veel plezier
van uw reisje hebben. Ik ken de stad
heel goed- - h®n er a* een Paar maal ge-
woest
Hij 'vertelde Laurence nu zoveel eigen
aardige bijzonderheden van die oude
kathedraalstad dat Laurence begon te
hopen, de reis naar Canterbury samen
te kunnen maken, zodat hij zou kunnen
profiteren van de kennis van zijn reis
genoot. Maar toen de kellner enige ogen
blikken later het spoorboekje kwam
brengen, bracht hij ook een telegram
"scheen
middellijk oPensc^1fur^a„ct-i,-;uo
Laurence toe, dat de Sees jke
beetje teleurgesteld werd door de inhoud
van het telegram.
Dat noodzaakt me tot vanavond hier
te blijven, merkte hij op-, Anders zou ik
u graag eens rondgeleid hebben in Can
terbury. Mgar als ik u een raad mag ge
ven, blijf dan zo lang mogelijk in die
i'tad. Om elf uur gaat een sneltrein en
als u die neemt, kunt u de hele middag
nog rondwandelen. En als ik vanavond
in staat ben naar Canterbury te komen,
kunt u mij vinden in het Rose-hotel,
om 9uurongeveer.Mogelijkdatik dan n
vriend bij me heb, die met de avondboot
hier aankomt,
Laurence bedankte en besloot de raad
op te volgen. Hij behoefde niets anders
te doen dan zijn rekening te betalen en
zijn kostbare koffer weer in zijn bezit
te nemen. Hij vroeg zich evenwel af,
wat hij die gehele dag met de koffer zou
moeten aanvangen, want hij was niet van
plan de koffer uit handen te geven, vóór
dat hij ergens een kamer had besproken.
Maar dan herinnerde hij zich, dat hij in
zijn studententijd heel dikwijls een knap
zak op de rug had meegedragen, die veel
zwaarder was dan zijn koffert Op zijn
weg naar het station kocht hij in een
lederzaak een paar stevige riemen, waar
mee hij in de trein de koffer handig op
z)jn rug bevestigde.
Aldus toegerust liep Laurence in op
gewekte stemming bij het vooruitzicht op
al het schoons, dat hjj te zien zou krijgen
in Canterbury, het station uit Het liep
telde hem, dat hij daar gemakkelijk meer
dan één dag zou kunnen zoek brengen
en daarom besloot hij het systematisch
zoeken naar bezienswaardige monumen
ten en gebouwen van de stad uit te stel
len tot de volgende dag en die middag te
gaan, waarheen zijn benen hem dragen
wilden.
Rondzwervend door de met zonlicht
overgoten straten en schaduwrijke hoe
ken van de grote kathedraal, bracht
Laurence een paar gelukkige uren door.
Maar hoezeer een mens ook geboeid mag
worden door het schone, dat in een stad
te bezichtigen is, de prozaïsche mens in
ons vraagt altijd naar rust en versterking
en op een gegeven ogenblik merkte Lau
rence dat hij moe was en honger had. Hij
keek om zich heen naar een geschikte
gelegenheid, om even uit te rusten en
(de inwendige mens te versterken. Hij
scheen met zijn omzwervingen aan de
rand van de stad gekomen te zijn en be
vond zich op dat ogenblik in een ouder
wetse wijk. welke zijn volle belangstel
ling gewekt zou hebben, indien hij niet
zo vermoeid geweest was. Hij begon te
zoeken naar één van die heerlijk-puder-
wetse Engelse uitspanningen, en één van
die overblijfselen uit de oude tijd, waar
van kii zoveel had gehoord en gelezen.
En het toeval of het geluk wilde, dat
hij reeds dadelijk zo'n uitspanning vond.
Het was een ideaal van een uitspan
ning en geleek in alle opzichten zó spre
kend op de afbeeldingen, welke hij van
dergelijke huizen had gezien, dat hij bij
na een kreet van verukking slaakte, toen
hij een hoek van een straat omsloeg en
de uitspanning voor zich zag liggen. Het
huis zelf nam drie zijden van een grote
rechthoek in beslag; de muren waren laag
en het dak hoog en puntig. Het erf vóór
het huls was geplaveid met halfronde
stenen, terwijl over het midden van het
erf een pad van rode tegels was aange
legd, waarboven zich een aantal tot, koe-
pelvorm gesnoeide struiken spanden als
een erepoort.
In de vensterbanken stonden kleurige
bloemen in rodefifcotten en door de open
staande deuren zag hij glanzend koper
werk, donker eikenhout en aardewerk.
Boven de deur, in een eigenaardig be
werkte gevel, was een uit hout gesneden
uithangbord aangebracht, waarop drie fi
guren voorkwamen, door weer en wind
misvormd, maar waarin hij met enige
moeite toch nog een aantal pelgrims
meende te herkennen, zoals die in de
middeleeuwen naar Canterbury trokken.
Onder het bord in vrij duidelijke letters:
..In de drie reizigers. Uitspanning voor
mens en dier",
Laurence aarzelde niet langer en liep
tegen de middag en de oude kathedraal-over het tegelpad naar de openstaande
stad was vol leven en kleur. In zijn I deuren.
ogen, welke nog nooit een Engelse stad Maar wanneer hij geweten, had, dat de
hadden gezien, was het de vervulling van
een droom. Reeds een enkele blik ver
stap, welke hem over de drempel zon
brengen, de meest belangrijke stap zou
worden, welke hij ka?n
had, dan zou hij wel even geaarzeld heb-
Hij bevond zich een eigenaardige
ouderwetse gelagkamer met oude
meubelen, ouderwetse platen en schilder
stukken, oud koper, aardewerk.en
alles scheen doortrok van de geur
van vers gesneden rozen en andere wel
riekende bloemen. Ih net eerst meende
hij helemaal alleen te dat ver
trek, maar toen zijn cni2s.zins wa
ren gewend aan het schemerlicht, be
merkte hij, dat hij niet alleen was.
Aan een klein werktafeltje, m een
diepe vensternis, met een handwerkje op
haar schoot, zat een, meisje, een slank,
bekoorlijk Engels melsJ6, met brum haar
en grijze ogen, even aantrekkelijk en be
koorlijk als de rose en witte bloemen,
welke in een oude v? Y, or baar op
tafel stonden. Zij stond uit haar stoel op
en kwam een paar stappen naar voren.
Een paar seconden keken die twee
jonge mensen elkaar vragend in de ogen.
HOOFDSTUK III.
Tot op dat ogenblik had Laurence
nooit geweten wat het zeggen wil zo
verlegen en zenuwachtig te zijn, dat men
geen woord kan ultl? r zl-'n
ouders hem steeds haddefi aangemoe
digd, zijn gedachten ,Y®r2vugen'
maar openlijk uit te sPre was bl-' Gen
openhartig, onbevangen mens geworden,
die met iedereen een gesprek durfde
aanknopen.
Maar toen Laurence daar tegenover
dat meisje stond, bemerkte hij tot zijn
ontsteltenis, dat zijn tong hem de dienst
weigerde, terwijl een warme, rode blos
zijn gelaat overtoog- Het meisje met de
Waple, zal aanstonds we', komen, en dan
grijze ogen en het brume haar kreeg,
wonderlijk genoeg. °ok een kleur bij het
zien van Laurence's blos. maar als vrouw
had zij haar zelfbeheersing eerder terug
gevonden dan Laurence.
Waarmee kan ik U van dienst zijn,
mijnheer? vroeg zij-
Laurence vond haar stem al even
vriendelijk als haar gelaat. Hij trachtte
woorden te vinden om haar even aan de
praat te houden, maar toen hy beleefd
zijn hoed had afgenomen, wist hy mets
anders te zeggen, dan waarvoor hij die
uitspanning was binnengegaan.
O, dank u...- IK zou £raag lets
eten en te drinken willen hebben, zei
hij. Ik dacht, dat....
Zonder een woord te zeggen liep het
meisje naar de deur van een ander ver
trek met een lage zoldering en wierp die
open. Zij verzocht hem binnen te treden
en wees naar een ouderwets buffet.
Daar staat koud vlees mynheer, en
ham en duivenpastei. Het spijt me heel
erg, dat we geen wanne, aardappelen
voor U hebben, maar ik kan wel wat
verse sla voor u gaan plukken.
Heel graag, antwoordde Laurence, nier over.
Ik zou heel graag wat koud vlees
willen hebben en wat verse sla. En dan
wat bier., eigen brouwsel zeker?
Het meisje glimlachte.
Ik vrees, dat er in Engeland do i
de hotelhouders zelf niet veel bier meer
gebrouwen wordt, antwoordde zy.
Maar ik heb toch wel wat bier
Goed.krijg ik een heleipmtv:an
Weer Glimlachte zy en liep dan naar
een heelde van het vertrek om een gro
te k?ulk te vullen met donkerbruin,
bruisend^ bier.^ei^ Laurence, toen zij
óe kruik voor hem op tafel zette. En
nu drink ik op uw gezondheid. Dit is
de eerste maal, dat ik Engels bier drink
in een Engels hotel.
Het meisje, dat bezig was t koude
vlees op tafel te zetten, keek hem ver
wonderd aan,
Heus, mijnheer?
ja heus, antwoordde Laurence, die
zijn spraakvermogen weer terug gevon
den had. Ik heb als kind van vijf jaar
Engeland verlaten en gisterenavond
kreeg ik voor het eerst weer Engelse
grond onder de voeten. Dit isdaarom
een grote dag voor mij en dit (hij wees
naar zijn bord) een feestmaal.
Ik zal nu maar eerst ®v®n de sla
gaan snijden, mijnheer, zei het meisje.
De bediende is naar het dorp gegaan
om Inkopen te doen. Ik zal u echter met
lang laten wachten, hoor.
Laurence wilde haar juist gaan ver
tellen, dat zy zich voor hem helemaal
niet behoefde te haasten, toen zij al door
een achterdeur het vertrek verlaten had,
Hij wendde zich nu eens om en zag in
dit eigenaardige vertrek om zich heen.
Het was al even ouderwets en aantrek
kelijk als de rest van het huis. De wan
den waren betimmerd met eiken pane
len, waarop schilderstukken van jacht
taferelen waren aangebracht. In een hoek
van de kamer stond een grote, staande
klok en in een andere hoek een glazen
kast met allerlei kostbaar aardewerk. En
ever al hing die eigenaardige geur van
rozen en andere bloemen.
Wat is het toch heerlijk, om weer
eens in Engeland te zijn! barstte hij los,
zodra het meisje de kamer weer binnen
kwam. Het is hier verrukkelijk,
Dat doet me genoegen, antwoordde
zy eenvoudig en liet hem toen alleen.
En toen deed Lauiance iets, wat hij
eigenlijk die avond pas had willen doen:
hij gespte de riemen van zijn koffer los,
liet het zware ding van zijn rug glijden
en zette hem vóór zich op tafel. Daarna
wijdde hij zich geheel aan zijn uitsteken
de lunch. Hij had alles recht
dervaren, toen het meisje kwam
of hij misschien nog trek had in aard
beientaart.
Ja, ik heb trek m alles, als_ maar
echt Engels is, antwoordde hy najr.
Ik vind het hier heerlijk, veel aange
namer dan in een hotei En ik zou wel
eens willen weten, of ik hier niet één
ot twee nachten kan bluven. Ik zou veel
liever hier logeren dan in een hotel.
Het meisje echeen een ogenblik na te
denken.
Dat zou ik wel denken, antwoordde
zij. Wij hebben nog een heel goede ka-
Maar mijn oom, mijnheer
zal ik hem even naar u toe Sturen.
is hij de eigenaar van het hotel?
Ja, hij isdaar komt hij al!
Laurence, die door cie deur van de
eetkamer de gelagkamer in keek, zag,
dat de gehele opening van de voordeur
plotseling gevuld werd door de grootste
man, die hij ooit gezien had. De man was
zes voet lang en alles aan zijn geweldig
lichaam was met die lengte in overeen
stemming, Zijn gelaat deed denken aan
een volle maan; zijn handen geleken op
kleine hammen, zijn zware voetstappen
deden de vensters trillen. Hij kwam de
kamer binnengelopen en toen hij Lau
rence zag zitten, knikte hij even kort
met het zware hoofd.
Uw dienaar, mijnheer, zei Waple.
U is wel vriendelijk, antwoordde
Laurence, die weer geen woorden soheen
te kunnen vinden. Ik vind het erg
leuk, dat ik toevallig zo'n ouderwetse
uitspanning gevonden heb. ^i;n>,ppr
Oom, zei het meisje, -
-heeft me zoeven gevraagd, of hij nier
paar nachten zou kunnen logeren.
Ik blijf veel liever hier, dan naar
een hotel te gaan, voegde Laurence er
i onmiddellijk aan toe.
Dat is heel verstandig van u, mijn
heer, antwoordde Waple, die zich op een
lage divan had laten vallen en zijn breed
gelaat begon te betten met een gro'te
zakdoek. - Het is hier veel aangenamer
dan in de grootste hotels van Londen
of Parijs. Heus waar, mynheer En n
is me een waar genoegen, u
onderdak te verlenen. Wy h^^cring,
kamer over en ik geef u-de 'charity,
dat de bedden goed gelu^„ krUll< bier
mijn kind, schenk eens een
voor je oom m. belang in de
Laurence stelde zove hjj helemaal
naam van heten pas, toen
zijn aard^'?" oud-zilveren kroes met
bier kwam. brengen, scheen
schuimend
bet 'bieden "terug" te keren. Waple dronk
mïi aeucu n t
hij met zijn gedachtenjot d^dingen van
ri eezondheid van zyn gast en met
pL Daar lange teugen ledigde hy zi.li
ecu P hPfirrin hii cimiviirMAiiüie usm
kroes Daarna begon hij onmiddellijk met
ziin geweldige zakdoek weer over zijn
voorhoofd te wrijven en keek even naar
de zwart lederen koffer van Laurence.
Reiziger, mijnheer? Charity, mijn
kind, ga eens even zien, of de kamer van
mijnheer in orde is. Mijn nichtje, myn
heer, drijft hier het huishouden, terwijl
mijn vrouw naar zee is. Het is fijn weer,
mijnheer, om aan zee te zijn. Komt u hier
zo maar eens kijken, als ik vragen mag.
Neen, antwoordde Laurence, die
heel veel belang in Waple was gaan s'.ei-
len. Of eigenlijk, ook wel. Maar ik
naar huis gekomen, ziet u -- en nu
telde Wample nu van zijn langdung®
Wezigheid uit zijn vaderland- Ln
heerlijk om weer in Engeland te .zijh;
riep hij uit met een van die r-onn
lachjes, waarmee hij eon ieder voor zich
innam Het is heerlijk! Hst ia
Ja, zegt u dat wel, mijnhee^Het is
hier heerlijk! Genadige moert
Engelsman al die jaren varrto^n motst
bliiven van iets, dat hem rechtmat.a toe
komt. Maar ja. als uw vader voor zaken
naar het buitenland inoeSt, dan houdt
alles op. U mag wel heel dankbaar zijn,
mijnheer, dat u uw moedertaal niet ver
leerd hebt in de vreemde! Zeventien van
je mooiste jaren te moeten doorbrengen
in het buitenland! Wat zal u veel te be
kijken hebben, mijnheer.
ja, zegt u dat wel, antwoordde Lau
rence. Ik ben zoeven naar de kathedraal
geweest, maar, tijd om die helemaal te
bezichtigen, had ik niet.
De kathedraal? O, ja, erg mooi! En
ik zal niet zeggen, dat zulke dingen niet
bezienswaardig zijn, maar ik bedoelde
toch iets anders, ziet u. Ik dacht eigenlijk
meer aan varkens!
Varkens?
ja, mijnheer, varkens. In varkens,
mijnheer, stel ik heel veel belang. Ik ben
niet alleen hotelhouder van „De Drie
Reizigers", zoals mijn vader cn diens
vader ook geweest zijn, maar daarnaast
ben ik varkenshandclaar. En als u klaar
bent met uw lunch, die u wel gesmaakt
zal hebben, na zeventien jaar lang n.ets
anders dan vreemde kost te hebben ge
geten zal ik u een paar van de mooiste
varkens van heel Kent laten zien.
Dat is heel vriendelijk van u.
O, toch niet, protesteerde Waple.
En ik wil wedden, dat u zich weer hele
maal thuis zult als u die varkens
eenmaal gez'an hebt. Charity, mijn kind,
breng de koffer van mijnheer even naar
zijn kamer.
Laurence uit, toen het rneis-
j® zijn kolter wilde opnemen. Ik had u
eigenlijk willen vragen, of u hier niet
een brandkast heeft, waarin u die koffer
voor my kunt opbergen. Er zitten waar-
de™»e Papieren in.
Mijnheer, zei Waple, een brandkast
jf nog nooit in mijn huis geweest en
komt er nooit in, ook. AI zat de hele
Bank van Engeland in uw koffer, dan
20u het ding veilig zijn onder het dak
van Tony Waple. Laat dat zaakje maar
gerust aan mijn nicht over en ga mee,
dan zal ik u de varkens laten zien.
Laurence was lanzamerhand zo geheel
onder de bekoring geraak-' van die ouder
wetse omgeving, zo tot over de oren Ver
liefd op Charity en zo onder de invloed
van de gemoedelijke Tony Waple, dat hij
geen gevaar meer zag en de koffer vol
vertrouwen achterliet in je hoede van
het meisje. En daarom liep hy met zijn
gastheer naar buiten om te genieten van
iets. dat echt Engels was.
Hij bemerkte weldra, dat Waple één
Y'l dap 'Tlsen was, die niets liever
duimen de armsgaten
y. steken en een ander vol
bczlttingen laten zien. Waple
f in de allereerste plaats
daarn*=«? i jn •Drip maar
nfet .n in varkens. Doch hij had zich
een lot varkens bepaald. Aar.ge-
jtrnnJ2/" brede beek lanSs erf
vnm had hl-i oeu zwak gekregen
r eenden en ganzen, van welke vogels
een hele vloot ronddobberde op het hel-
oere water. Voorts hield hij van timme-
fen en had een paar grote broeikassen,
waarin hij komkommer® en tomaten
kweekte Het duurde vrij lang voordat
Laurence alle heerlijkheden van de var
kens, de eenden eg tomaten gezien had
toen zij eindelijk naar de uitspanning
terugkeerden, begon de duisternis reeds
-e vallen. Laurence had een prettige mid
dag gehad Waple was heslist een tvpe,
(Worët vervolgd)
