Dispuut in Britse filmwereld
m
Weekmenu voor October
MODEPRAATJE
At your service, Mr. Wilson"
COORS
Ons
ROMANBIJVOlEJSSIEIi
Het gouden waagstuk
r
J
m
Televisie op monster-
scherm
De stations te Enschede
en Den Bosch
Er is weer variatie genoeg
HOE BESTEL IK MIJN PATROON?
X=
Reclamefilmpje van Joop Gèesink voor
de burgerluchtvaart
Door J. S. FLETCHER
- SW** -WW
^ZATERDAG 7 OCTOBER 1950
Voor de filmcamera
PAGINA 4»
DE NATIONALITEIT VAN
EEN FILM
Wordt bepaald door 75 pet. van
de productiekosten, zegt Brits-
Amerikaanse commissie
Winterjasje voor de kleuters
C57i
J
Ja, een heel groot fortuin, ant
De fi'.m „The Mudlark", welke onder
rrjde van de Amerikaanse regisseur
Jean Negulescu in Engelse studio's is
vervaardigd en waarin de Amerikaan
se actrice Irene Dunne de rol van ko
ningin Victoria speelt, is tenslotte uit
verkoren om te worden vertoond tij
dens de Royal Command Film Show,
welke jaarlijks in tegenwoordigheid
van de Britse koninklijke familie in"
Lcodou wordt gehouden. Daarmee is
ecu eind gekomen aan het hevigste
d'spuut ,dat de Britse filmwereld dit
jaar heeft gekend.
Van Britse zijde had men zich aan-
vïn'kelijk, zoals wij enkele weken gele
den reeds in het kort hebben gemeld,
verzet tegen deze 'keuze, omdat de „ko
ninklijke film" in 1950 door Engeland
mag worden-geleverd, een eer, welke het
om het jaar met Amerika deelt. De En
gelse filmproducenten waren namelijk
van mening, dat „The Mudlark" niet kon
worden besohouwd als een zuiver Britse
film.
Maandag j.l. was de beslissing nog niet
gevallen. De vijf fjritse filmdeskundigen,
die waren aangewezen om de film voor
de „Royal Film Show" te kiezen, aar
zelden nog steeds 'tussen twee films: de
thans uitverkoren „The Mudlark" en de
film „Pandora and the Flying Dutchman"
met James Mason en Ava Gardner in de
hoofdrollen. In totaal waren elf films
tei keuring aan de jury van vijf aange
boden. De vijf leden van de jury deden
een week lang niets anders dan deze
films bekijken en schrapten er toVi ne
gen. Met betrekking tot „The Mudlark"
rees tenslotte de volgende vraag: „Kan
een film over een Britse -koningin, waar
in grapjes worden gemaakt over de troon,
met goed fatsoen worden vertoond aan
een publiek, waaronder zich de koning
er de koningin bevinden?"
Sommige scènes, met name die, waar-
In Irene Dunne als koningin Victpria,
Finlay Currie als de hoveling, John
Brawn en Andrew Ray als de „Mud
lark" (straatjongen) optreden, werden
tot tweemaal toe voor de jury gedraaid.
Maar het slot van het liedje was, dat
oe heren aan de organisatoren van de
Royal Film Show mededeelden: „We
kunnen het over twee films niet eens
worden. U moet de definitieve beslissing
«elf maar nemen".
Een in allerijl samengestelde commis-
•ie, bestaande uit Britse en Amerikaanse
theatermensen, koos tenslotte „The Mud
lark". De leden ervan waren van me
ning. dat de film geschikt was, ondanks
enkele grappen met betrekking tot de
troon ,in scènes tussen de koningin Vic
toria en haar hoveling John Brown.
Voorts hebben se uitgemaakt, dat
„The Mudlark" het verhaal van 'n
straatjongen ,dle Windsor Castle bin
nendringt, als koningin Victoria met
Disraeli sit te dineren moest wor
den beschouwd als een Britse film,
aangeslen minstens 15 procent van de
productiekosten in Engeland was be
steed.
Om de kwestie, of „The Mudlark" al
can niet een Britse film was, heeft het
eigenlijk van het begin af gedraaid. Van
Engelse zijde verzette men zich tegen
de keus van de film voor de Royal Film
Show, omdat zij geen „echte" Britse film
was. Wel was „The Mudlark" in Engelse
studio's gemaakt met behulp van Engels
kapitaal, maar de regisseur was een
Amerikaan en dit vond men blijkbaar
nog het ergste de hoofdrol, die van
de Engelse koningin Victoria, werd ver
tolkt door een Amerikaanse actrice. Een
uiterst gevaarlijke redenering, die on
middellijk van Amerikaanse zijde reac-
Gloria Sivanson, zoals zij optrad in de
stomme films van de twintiger
jaren
ties uitlokte. In een vooraanstaand Ame
rikaans filmblad kon men dan ook dezer
dagen lezen: „De Britten vinden het dus
niet leuk ,dat Irene Dunne films maakt
in hun land. Best, laat ze maar naar huis
terugkomen. Maar dan moeten ook de
Britse acteurs Hollywood verlaten en
hun baantjes afstaan aan onze spelers,
die ze hard nodig hebben".
De Engelse filmjournalist Leonard Mos-
ley, die de gevaren van dergelijk ge
schrijf inzag, heeft geprobeerd, olie op
de ziedende baren te gooien. „Ik kan
me", aldus betoogde hij, „niets ergers
voorstellen van het standpunt der
bioscoopbezoekers en van de sterren zelf
dan dat men een Brits paspoort zou
moeten hebben om een rol in een En
gelse film te kunnen vertolken, of een
Amerikaans accent om in Hollywood te
mogen spelen. Wat het Amerikaanse
blad schrijft, is gevaarlijke kletspraat
Maar laten we eerlijk zijn. Het is onze
eigen schuld. De agitatie tegen buiten
landse sterren is in Engeland begonnen
en ik kan me best begrijpen, dat de
Amerikanen zich gebelgd voelen. Sinds
ae tijd van Lily Langtry heeft Amerika
de Engelse sterren met open armen ont
vangen, Chaplin, Colman, Ida Lupino,
wijlen Sir Aubrey Smith, Greer Garson,
David Niven, Sidney Greenstreet en de
Lauightons zijn door Hollywood op vor
stelijke wijze verwelkomd. Niemand had
bezwaren, toen Raymond Massey Lincoln
speelde, of toen Sir Ralph Richardson 'n
Amerikaanse vader uitbeeldde in „The
Heiress". Waarom moet men in Engelse
kringen zo te keer gaan, als Irene Dunne
een Engelse koningin speelt?
Wat me vooral zo boos maakt (en een
beetje beschaamd tegelijk) is het ver
schil tussen de ontvangst van Irene
Dunne -hier en de geestdrift, waarmee Sir
Laurence Olivier en Vivien Leigh in Hol
lywood zijn ontvangen. De aankomst van
deze twee Britse sterren (die beiden zui
ver-Amerikaanse rollen zullen spelen),
grensde aan 'het waanzinnige. Ze zijn
ontvangen als twee goden, die van de
Olympus waren afgedaald. En er is geen
stem gehoord, die er bezwaar tegen had,
dat ze Amerikaanse acteurs van een
baantje beroofden.
Laten we daarom in 's hemelsnaam, on
verschillig hoe hard de producenten kib
belen over de nationaliteit van een film,
nooit beginnen te twisten over de natio
naliteit van de acteurs. De export en im
port van grote spelers is de meest waar
devolle handel, die men zich denken kan.
Dat is een handel in internationale goe
de verstandhouding en wederzijds be
grijpen".
Gloria Swanson, de meest succesvolle
Amerikaanse filmster van dit jaar, zal
aan het hoofd staan van de delegatie uit
Hollywood, welke dit jaar tijdens de
Royal Command Film Show in Londen
op 30 October a.s, aan die koning en
koningin van Engeland zal worden voor
gesteld.
Gloria Swanson. die op ruim 50-jarige
leeftijd in de film „Sunset Boulevard"
triomfantelijk op het witte doek terug
keerde, heeft het Britse koningspaar voor
het laatst slechts op een afstand gezien
in 1937, toen ze voor de kroningsfees
ten naar Londen was gekomen.
De Amerikaanse lijst van gasten voor
de Royal Show bevat nog twee bekende
namen: Claudette Colbert en Montgomery
Clift. Er komen minstens nog drie an
dere op voor, maar die zijn nog niet be
kend. De Britse filmindustrie zal haar
lijst van sterren pas later publiceren.
Gloria Swanson verdient haar „come
back" op het witte doek ten volle. On
danks haar leeftijd, waarvoor ze zich
in het geheel niet schaamt waarschijn
lijk omdat ze ervan overtuigd is, dat bij
een actrice het speltalent het voornaam
ste is bezit zij zulk een bewonderens
waardige dosis jeugdige vitaliteit en
charme, dat zij, alvorens de rol van de
actrice Norma Desmond in „Sunset Bou
levard" te kunnen spelen, eerst een zorg
vuldige make-up behandeling moest onder
gaan. De 50-jarige Norma Desmond in
de film moest grijs haar hebben en de
nodige lijnen en rimpels in haar gelaat.
Voor Gloria Swanson moet het dan ook
een prettige gewaarwording zijn geweest,
uit de mond van regisseur Billy Wilder
te horen, dat ze toch eigenlijk nog wat
jong was voor de vrouwelijke hoofdrol in
Zijn film.
Gloria Swanson is op 27 Maart 1898
in Chicago geboren. Rond 1918 begon zij
haar filmloopbaan in de oude Essanay-
studio met de film „Elvira Farina". Voor
al door haar rol in „Male and female",
die de regisseur Cecil B. de Mille in 1913
maakte, werd ze beroemd. Zonder over
drijving kan men haar de Ingrid Berg
man van de stomme film noemen. In 1926
richtte zij een eigen productiemaatschappij
op, doch in 1934 trok zij zich uit de
studio's terug. In 1941 liet Hollywood
haar nog eenmaal voor de camera optre
den in de film „Father takes a wife",
maar daarna werd Gloria weer vergeten,
tot Wilder haar uitkoos voor de hoofdrol
in „Sunset Boulevard" naast William Hol
den, Erich von Stroheim en Nancy Olson.
Volgens de Australische uitvinder, de
electrotechnische ingenieur Ernest Gordon
Beard, is de driedimensionale film, waar
mee men zo lang heeft geëxperimenteerd,
thans voor practische toepassing gereed
Beard verklaarde de vinding zodanig te
hebben geperfectionneerd, dat „de bio
scoop tot leven kan komen".
In de loop van vandaag zal hij uit Syd
ney in Londen aankomen om zijn uitvin
ding, waarop patent is verkregen, op de
wereldmarkt te brengen. De fabricage van
de apparatuur begint volgend jaar m
Sydney.
De laatste zeven jaar heeft Beard ge
werkt bij de patenten-afdeling van Philips
in Sydney. Voor de exploitatie van zijn
vinding heeft hij een kleine Australische
maatschappij opgericht, waarvoor hij fi
nanciële deelneming zoekt. Tijdens zijn
reis naar Europa zal hij ook een bezoek
brengen aan de patentenafdeling van
Philips in Eindhoven.
Advertentie
Uitsluitend verkrijgbaer bij apothekers, drogisten en de speciaalbranche.
383
De censors in Hollywood hebben de
producent David Selznick toestemming
verleend, een film uit te brengen onder de
titel „Ladies from Hell" op voorwaarde,
dat hij in zijn reclamecampagne duidelijk
doet uitkomen, dat de titel betrekking
heeft op het Argyll en Sutherland High
landers-regiment en niet op vrouwelijke
personen in de film.
e
De vele anecdotes, die over de film
„The Third Man" de ronde doen, zijn wel
een bewijs van haar uitzonderlijke kwa
liteiten.
Uit Wenen bereikt ons het volgende
verhaal:
Na een langdurige tournee door Europa
en Amerika is Anton Karas, de beroemde
citherspeler en componist van het Harry
Lime Theme, in Wenen teruggekeerd,
woar hij wordt ontvangen door de Oosten
rijkse kanselier, dr. Figl. Deze wenst hem
geluk, dat hij met zijn muziek de naam
van zijn vaderland bekend heeft gemaakt
tot in de uiterste hoeken van de aardbol.
Anton Karas glimlacht en antwoordt:
Mijn muziek heeft ook de verkoop
van cithers bevorderd. Laa/tst, in Milaan,
kreeg een muziekhandelaar achter elkaar
vijf bewoners van hetzelfde huis bij zich.
De eerste vier kochten zonder uitzonde
ring een cither om mijn motief uit de
film te spelen
En de vijfde? vroeg de kanselier.
De vijfde? Die wou een revolver
kopen!
....en Gloria ah Norma Desmond in
de film „Sunset BoulevarW, waarin
zij haar succesvolle „come-back"
maakte.
Naar wij vernemen zal een groot ge
zelschap jóurnalisten door de N.V. Philips
worden uitgenodigd om Dinsdagavond 10
October te Eindhoven een speciale tele
visiedemonstratie bij te wonen, tijdens
welke het grootbeeld-projectie-systeem
op een scherm van 3 bij 4 meter vertoond
zal worden. Voor de televisiecamera zul
len die avond verschijnen mevr. Lily
EversdijkSmulders, die iets zal vertel
len van haar ervaringen op Korea en het
Brabants gezelschap van Jan van Ostade,
dat een kijkje zal geven in een Brabants
binnenhuis. Bovendien zal het gezelschap
de verschillende stadia van het televisie
beeld, van het bekende scherm tot het
nieuwe monsterscherm van 3 bij 4 meter
kunnen aanschouwen.
Naar wij vernemen wordt 28 October
a.s. het nieuwe station te Enschedé in
gebruik genomen.
De plannen tot de wederopbouw van
het station te Den Bosch naderen hun
voltooiing. Het is zo goed als uitgesloten,
dat de oude gevel daarbij behouden kan
blijven.
Zondag: aardappelen, rollade, bloem
kool met kaassaus caramelvla; Maan
dag: aardappelen, rest rollade, koolraap
(havermoutpap); Dinsdag: groenten-
soep, aardappelen, gestoofde vis, wortel
tjes; Woensdag: rest groentensoep
aardappelen, bieten, rolpens; Donderdag:
aardappelen, ei, Chinese kool brood
schoteltje met appelmoes; Vrijdag aard-
appelpurée, gebakken vis, andijviesla
yoghurt; Zaterdag: aardappelen, gehakt,
gestoofde prei custardvla.
.Zondag: Omdat het hoofdgerecht nogal
««gebreid is, hebben wij de Zondagse
soep ditmaal laten vervallen. De kaas
saus over de bloemkool bereidt men, door
gewone bloem saus af te maken met 50
gf. geraspte kaas per Ai liter saus. De
kaas riiet me'ekoken.
Maandag geeft 'n eenvoudig menu voor
een drukke dag. Koolraap is in een
uur gaar. Men kan ze opdienen in een
meiksausje en bestrooien met wat noot
muskaat.
Dinsdag: In de groentesoep kan bloem
kool, wortel, kervel, peterselie, selderij,
prei, snijboon en ui verwerkt worden. De
vis stooft men in wat water en marga
rine of boter. Het vocht wordt iets bij
gebonden en dan als saus gebruikt.
Woensdag: In de overgebleven groenten-
soep verwerkt men wat verse kruiden
(peterselie, selderij)- De rolpens snijdt
Het model van deze week is speciaal bedoeld voor
kleine meisjes, die er, hoe klein ze ook nog zijn
toch al prijs op stellen een mooi jasje of
jurkje aan te hebben. En wat zijn er maar
kleine lapjes voor nodig. Ja, u kunt het zelfs
nog heel goed maken van een grote jas of man
tel, die misschien niet zo modern meer is, of te
klein is geworden. Voor de siob- of trainingsbroek
kunt u rustig een andere kleur stof nemen, b.v.
marine of donkerbruin, dat combineert overal
haast bij en misstaat in het geheel niet.
Het jasje heeft een ronde pas, welke iets over de
schouders valt. Het voor- en achterpand zijn aan
de schouderpas geknipt en worden met een plooi
op de zij panden gezet.
Hoog gesloten hals met bobbedkraag en los op
geknoopte capucho-n. In het voorpand zijn aan
weerskanten naast de plooi nog 2 korte naadjes
gestikt.
Het ballonmouwtje is van onderen met een smal
manchetje afgewerkt. De capuchon wordt gevoerd
met een ruit- of effen stof in afstekende kleur.
Dit patroon is verkrijgbaar in de maten 40 50 60 ai u,ö0.
Hierbij kunt u een slob- of trainingsbroek krijgen in dezelfde maten als
het jasje. Geheel compleet f 0.90. Zijlengte voor de broek s.v.p. opgeven.
Benodigde stof van 130 cm. breed, voor het jasje met capuchon 2 x de
lengte en voor de broek 1 x de lengte.
a f 0,60.
Plak aan de ADRESZIJDE van een briefkaart naast en behalve de FRAN
KEERZEGEL het verschuldigde bedrag aan geldige postzegels en zendt deze
aan:
ATELIER CROON - BEATRIJSSTRAAT 4 - ROTTERDAM
Schrijf aan de andere zijde, duidelijk, naam - adres - woonplaats - nummer
(staat onder de afbeelding) en maat van het gewenste model.
Plak nooit meer dan f 1.op een briefkaart, want wat meer geplakt wordt
is waardeloos.
De patronen kunnen ook per giro worden besteld en betaald, n.l. op giro
nummer 2 7 1 2 9 1 eveneens ten name van Atelier Croon te Rotterdam.
men in plakken, ondoet deze van het vel,
wentelt de schijven door bloem en bakt
ze in margarine of Koter aan weerszijden
bruin (het vlees moet zacht blijven). De
jus afmaken met water.
Donderdag: Broodschotel bereidt men
(zonder oven) van 200 gr. oud brood, 500
gr. appelen, 2 it dl. water, 60 gr. (4
eetlepels) suiker, kaneel en boter of
margarine.
De appelen tot moes koken en vermen
gen met de suiker en kaneel. Het brood
in dunne sneden snijden en deze in boter
of margarine aan weerszijde lichtbruin
en knappend bakken.
Een schotel laag om laag vullen met
brood en warme appelmoes. De bovenste
laag brood dun met, appelmoes bestrijken
en met een mengsel van suiker en kaneel
bestrooien. De schotel warm of koud op
dienen.
VrijdagDaar het seizoen van de krop
sla is afgelopen, geven wij ditmaal andij
viesla. Hiervoor de andijvie zeer fijn snij
den en aanmaken met een slasausje. Om
dat de overige gerechten zeer snel te be
reiden zijn, heeft men voldoende tijd om
vis te bakken.
Zaterdag: Gehakt Hjkt wat bewerkelijk
voor de Zaterdag; men kan het echter
tegelijk voor de komende Zondag braden
en zo toch nog tijd besparen.
Joop Geesink, die in zijn Dollywood- j
Studio's op de terreinen van Cinetone te'
Amsterdam al menig teken- en poppen-
filmpje voor reclame-doeleinden heeft
doen vervaardigen, heeft het met zijn
nieuwste product „At your service, Mr.
Wilson", gezocht in een combinatie van
documentaire en trucfilm.
Het filmpje, dat een draaitijd van on
geveer 15 minuten heeft, is bedoeld als j
propaganda voor de „service", die de bur
gerluchtvaart op het ogenblik haar pas
sagiers weet te bieden.
Indirect komt deze reclame vooral de
K.L.M. ten goede, omdat slechts het ma
teriaal van deze nationale luchtvaart
maatschappij en de omgeving van Schip-1
hol worden getoond. Maar overigens
wordt in algemene termen gesproken over
het comfortabele, veilige en eenvoudige
aspect van een luchtreis.
De man, die al deze voordelen onder
gaat is meneer Wilson (Jan Retel), die op
zijn reis van Amsterdam naar Rome in
gelicht wordt door een klein wonderman
netje uit Dollywood, de personificatie van
de luchtvaartservice. En zo krijgen wij
met meneer Wilson kijkjes achter de
schermen, zien Wij, hoe het centrale boe-
Advertentie
'VOORHAVEN 101 IEL 34971 ROTTERDAM
De personificatie van de service
der burgerluchtvaart in het filmpje
„At your service, Mr. IVilson" van
Joop Geesink.
kingssysteem werkt, hoe bagage verzorgd
en de inwendige mens op een luchtreis
worden verzorgd, en nog veel meer din
gen.
Het procédé is niet nieuw en de uit
werking, waarbij Jozsef Misik voor de
„Animation" van het poppetje zorgde,
opent geen ongekende perspectieven.
Maar het is allemaal technisch goed
uitgevoerd en er is voor voldoende afwis
seling gezorgd, door gebruik te maken
van alljrlei filmtrucs, zodat het filmpje
het ongetwijfeld zal doen bij het publiek,
waarvoor het bedoeld is.
C. B.
KORTE INHOUD VAN HET
VOORAFGAANDE.
Laurence Workman, die een belang-'
rijke uitvinding heeft gedaan is op weg
naar Engeland. Zijn uitvinding zit in
een koffer, die met een ketting aan
zijn pols is bevestigd. Dit feit valt een
medepassagiere, die hij behulpzaam
wil zijn, ten zeerste op. Na aankomst
in Dover zoekt hij in deze stad een
hotel. Daar treft hij één persoon, toe
vallig ook een passagier van de boot
als geestelijke gekleed.
Hij maakt een wandeling door de
stad met zijn kostbare koffer op ztjn
rug en komt tenslotte terecht in de uit
spanning „In de drie reizigers", door de
heer Waple beheerd met assistentie
van zyn nicht Charity. Echter was in
't hotel geen brandkast. De koffer met
kostbare papieren wordt aan de hoede
van het meisje toevertrouwd en Lau
rence gaat met mijnheer Wapje de be
zittingen bekijken.
3)
En mijnheer, zei Waple, toen zij de
gelagkamer weer binnentraden, tegen acht
uur zijn mijn nicht en ik gewoon, een
stukje te eten en hef zal een eer voor
ons yjn, als u ons gezelschap wilt houden.
Het zal u best aanstaan. Lieve hemel.
Zeventien jaar van je leven te moeten
doorbrengen in het buitenland! Hoe heeft
u het uitgehouden mijnheer? Maar u
bent nu toch in elk geval weer thuis
Laurence nam die uitnodiging met
grande aan. Hij had die middag al' ver
schillende dingen geleerd en verlangde
er naar. zijn kennismaking met Cha
rity te hernieuwen. Hij vond zijn kamer
vrij gemakkelijk en op zijn bed lag zijn
zwartleren koffer. Hij keek eens om
zich heen. Het was een aardige, ouder
wetse kamer. De scherpe geuren van de
tuin drongen door het openstaande ven
ster naar binnen en midden op tafel
stond een vaas met rozen, daarin gezet
door de hand van Charity.
Laurence trad op zijn koffer toe, daar
hij enige toiletartikelen nodig had,
maar plotseling bleef hij met een ruk
staan.
De bodem van de tot nu toe zorgvul
dig bewaakte koffer was met een vlijm
scherp mes open gesneden. En zijn pa
pieren waren verdwenen!
HOOFDSTUK 4.
ogenblikken bleef Laurence
naar zijn beschadigde koffer staren, als
of hij zijn eigen ogen niet kon geloven.
Even later boog hij zich vlug over de
koffer heen en voelde met zijn vinger
langs do gladde rand van de opening,
die men in het leder had gesneden;
toen hij zich weer oprichtte ontviel hem
maar één enkel woord, doch dit sprak
zowel wanhoop uit als woede:
Alweer! bromde hij.
Lange tijd bleef hij roerloos voor zich
uit staren, maar zijn ogen waren niet
meer op zijn koffer gericht. Hij keek
om zich heen. als zocht hij naar de on
bekende hand, die hem van zijn papie
ren had beroofd.
Hij fronste de wenkbrauwen en
scheen een oploossing te zoeken voor
een raadsel, dat hem evenwel te mach
tig bleek. Eindelijk maakte hij met zijn
beide handen een hopeloos gebaar,
daarmee te kennen gevend, dat hij niet
in staat was de oplossing te vinden.
Toen vroeg hij zith af:
Wie kan dat. nu gedaan hebben?
Hij zag evenwel heel gauw in, dat
het dwaasheid was, hier in deze kamer
alle mogelijke veronderstellingen te
maken. Zijn waardevolle papieren wa
ren verdwenen en hij twijfelde er geen
ogenblik aan, of de dief had hem naar
„De Drie Reizigers" gevolgd en had ge
bruik gemaakt van de gelegenheid,
toen hij Waple naar de tuin vergezelde,
en in bewondering te geraken voor
diens varkens en eenden-
Maar hoe zou de dief de kamer bin
nengedrongen zijn? De kamer van Lau
rence laig achter de eetkamer, die op
haai- beurt weer achter de grote gelag
kamer gelegen was. Hij twijfelde er
niet aan, of Charity was al de tijd, die
hij met haar oom in de tuin had door
gebracht, in de gelagkamer geweest,
want had Waple hem zelf niet gezgd,
dat zijn nichtje het huishouden waar
nam, nu zijn eigen vrouw en dochter
naar zee waren gegaan? En aangezien
er ieder ogenblik natuurlijk gasten kon
den komen, zot» Charity die gelagka
mer niet verlaten hebben. Het was dus
vrijwel uitgesloten, dat men zijn kamer
van die kant zou zijn binnengedrongen,
zonder dat het meisje er iets van ge
zien had.
Het lag dus voor de hand, dat men
dooir het venster was binnengekomen.
Laurence opende het raam en bekeek
de vensterbank en haar onmiddellijke
omgeving. Het was een heel gewoon
schuifraam, dat hij een weinig had
open gevonden, bij het binnentreden
van zijn kamer. Ér waren gesteven,
witte gordijnen, keurig netjes, recht naar
beneden in de kamer zelf was niets,
dat er op wees, dat de dief inderdaad
door het venster naar binnen gekomen
moest zijn. Laurence boog zich uit het
venster en keek om zich heen. Onmid
dellijk onder het venster was een klein
bloembedje, afgezet door sierbloempjes
met kleine heesters afgezet. Daarboven
aan weerszijden van het pad, groeide
hoog opgaand struikgewas, dat juist te-
êen die tijd heel dik in blad stond,
.inks van het venster liep het smalle
grintpad naar een klein hekje in de heg,
de afsluiting van het erf met de weg.
Naar rechts liep het pad langs het
gehele huis en sloeg dan om de hoek
heen naar de voordeur. Daar in dat
smalle laantje zou niemand kans lopen
gezien te worden, kon men zich veilig
wanen door het dichte struikgewas. De
mogelijkheid, dat zo'n persoon van het
huis i»it zelf gezien te worden, was vrij
wel uitgesloten.
Aan die kant van het huis waren
maar drie vensters: één van Laurenres
kamer, één van de koffiekamer, en eén
van de gelagkamer- Het venster van de
slaapkamer was het dichtst by de weg
gelegen zodat een indringer de andere
vensters niet behoefde te passeren,
wilde hij in de slaapkamer klimmen.
Laurence boog zich ver naar voren
uit het venster en keek aandachtig naai
de bloemen onder de vensterbank. Het
was nog licht genoeg om te zien, dat er
absoluut geen sporen van laarzen in de
zachte aarde waren achtergebleven,
maar.dat lag ook niet erg voor de hand,
daar de afstand van het grindpad tot
aan het venster zo klein was, dat men
gemakkelijk over die bloemen had kun
nen heenstappen. En zo zou men zijn
kamer ook wel binnengedrongen zijn.
De geheimzinnige vijand was hem naar
„De drie reizigers" gevolgd en had rus
tig zijn kans afgewacht.
Laurence sloot zijn venster weer en
liep door de koffiekamer naar de gelag
kamer. Daar zat Waple in een gemakke
lijke stoel een bril op de neus, een krant
in de hand en een glas eetlustwekkend
vocht vóór zich op tafel.
Mijnheer Waple! zei Laurence.
Waple keek hem over de rand van zijn
bril aan.
Zou u eens een ogenblik mee willen
gaan! Ik zou u graag even willen spreken.
Waple hees zijn zwaar lichaam uit zijn
stoel omhoog en legde zijn bril en krant
op tafel. Laurence die ondanks alles en
onder alle omstandigheden een fijn oog
bleef houden voor de humoristische zij-
da van «en zaak, liep heel voorzichtig op
zijn tenen naar zijl1 eigen kamer terug,
gevolgd door Waple» die zyn voorbeeld
wilde volgen en even voorzichtig op zijn
tenen liep als een olifant.
Er is toch niets aan de hand mijn
heer fluisterde Waple, toen zy de deur
van Laurence's kamer hadden bereikt.
Als u nog iets nodig
Kijk! fluisterde Laurence en wees
met een dramatisch gebaar naar zijn
opengesneden koffer.
Waple boog zich over de koffer heen
en bekeek die met stomme verbazing.
Met zijn vingers streek hy langs de glad
de rand van de kleine. ®Pening.
Opengesneden rei hy eindelijk.
En toch duurde het nog een volle mi
nuut, voordat de betekenis van die ver
nielde koffer tot hem dooidrong. Toen
hij eindelijk ging beseffen wat er ge
beurd moest zijn, werd hy vuurood van
woede en zijn aderen zwollen zo onheil
spellend. dat Laurence zich een beetje
ongerust begon te maken.
Och, zóveel heeft het niet te bete
kenen! zei hij vlug- hieven 2Ün na
tuurlijk door het venster binnen geko-
men.
Waple liet zijn rechterhand met grote
kracht terechtkomen in de palm van zijn
linkerhand en na veel moei.e bracht hij
uit:
Dieven!.... Dieven'.
Neen, waarschijnlijk één enkele
dief, maar, protesteerde Laurence.
Een of twee of drie of drie-en-twin-
tig mijnheer! bulderde Waple nu dat
is allemaal hetzelfde. Dieven in „De Drie
reizigers'. Dieven onder het dak van
Tony Waple! Grote hemel! Ik kan het
bijna niet geloven. Charity, mijn kind
kom eens gauw hier; de een of andere
schavuit is door het venster de kamer
van deze heer binnengedrongen en heeft
zijn lederen koffer open gesneden en het
wil me voorkomen, dat die snuiter het
met een scheermes gedaan moet hebben.
Mist u iets, mijnheer? Geld of juwelen?
Laurence schudde het hoofd en keek
glimlachend naar Charity.
Neen, dat zou niet zo erg geweest
zijn. Die man heeft mij een geheim ont
stolen!
Een geheim? vroeg Waple, die er
niet veel» van begreep.
Jawel, wel niet het gehele geheim,
maar toch meer dan ik iemand ooit ver
teld zou hebben. Ik heb u toch gezejgd,
dat ik waardevolle papieren in die kof
fer had. Nu die zijn gestolen.
Waple die het een hele opluchtig scheen
te vinden, dat er geen geld gestolen was,
ging op de rand van het bed zitten en
veegde zijn voorhoofd af met zijn grote
zakdoek, nog steeds een beetje angstig
starend naar die zwarte koffer.
Enehstak er geld ir. dat
geheim mijnheer? vroeg hij eindelijk.
woordde Laurence laconiek. Daarom
heb ik het juist al die tijd geheim gehou
den.
Natuurlijk antwoordde Waple.
Maar ik begrijp niet goed, waarom die
kerel u juist hier heeft moeten bestelen.
Hij heeft me natuurlijk gevolgd,
toen zijn kans afgewacht en gebruik ge
maakt van de gelegenheid, zei hij.
Hij wendde zich nu tot Charity die met
een bezorgde uitdrukking op het gelaat
naar de koffer stond te kijken.
Heeft u misschien verdachte—lui
in de buurt gezien, terwijl ik met uw
oom naar de varkens was kiiken inf-
frouw Charity? y J
Neen, antwoordde het meisje, dat een
kleur kreeg, toen zij haar naam voor het
eerst van die lippen hoorde Neen ik
heb niemand gezien, die ik niet kende,
uitgezonderd een paar boerenarbeiders,
die naar het hooiland gingen. Het is be
slist uitgesloten, dat iemand deze kamer
is binnengegaan, zonder dat ik hem ge
zien zou hebben, door de gelagkamer dan
altijd.
Ja, de dief is door het venster naar
binnen gekomen, merkte Laurence op.
Het moet een handige kerel zijn. Dit is nu
al de tweede maal, dat hij mijn plannen
gestolen heeft.
Wat? De tweede maal? riep Waple
verwonderd uit. Dan moeten dat wel
heel zonderlinge papieren zijn!
Dat zijn het ook. Het betreft de
meest opzienbarende uitvinding van deze
tijd. En als het de dief mocht gelukken
de kleinigheden te vinden, welke aan
mijn papieren ontbreekt, dan gaat dat
grote fortuin aan mijn neus voorbij.
Laten we dan maar hopen, dat dit
niet het geval is, mijnheer! riep Waple uit
Maar mijnheer zou het niet beter zijn
als u de politie van het geval in kennis
stelde? De dief kan nog niet ver weg zyn.
Langzaam schudde Laurence het hoofd.
Neen, dat zou niets helpen. Die man
is veel te sluw voor de politie. Op het
ogenblik is hij natuurlijk al in veiligheid
en heeft mijn papieren doorgelezen. Maar
we zullen maar berusten. Ik vind het na
tuurlijk erg vervelend, maar mijn eetlust
is er niet door bedorven, juffrouw Cha
rity!
En daar er op dat ogenblik toch niets
meer te doen viel, verklaarde Waple dat
dit een heel verstandige opmerking was
en dat het hem genoegen deed te horen,
dat zijn gast een gezonde eetlust had en
zo zetten die drie mensen zich aan tafel
om te genieten van een maaltijd, waarvan
de hoofdschotel bestond uit eenden „mals
en vlezig als een zeug" zoals Waple op
merkte.
HOOFDSTUK V.
Toen Laurence die avond vóór het naar
bed gaan zijn horloge opwond, moest hij
onwillekeurig lachen.
Tenslotte heeft de persoon, die de pa
pieren gestolen heeft, toch nog iets. Op
ditzelfde ogenblik wensen zij mij natuur
lijk alles toe, wat minder aardig is, omdat
ik juist die éne kleinigheid niet op papier
heb gezet. Maar als zij, nu zij al hei
andere in hun bezit hebben, die kleinig
heid toevallig zouden ontdekken, wat zou
er dan van mij moeten worden?
Voor iemand met minder vastberaden
heid dan Laurence zou dat allicht een
minder aangename gedachte geweest zijn.
Maar Laurence bezat meer doelbewust
heid en vaatberade&h^d, dan de meeste
mensen en evenmin als hy zijn eetlust
had laten verdrijven door die diefstal,
zou hij zich door sombere gedachten in
zijn slaap laten storen. Toen hij in slaap
viel, dach hij aan Chanty. Want, ondanks
zijn militair uiterlijk en zijn vierkante
kin, was Laurence een mens, die heel erg
vatbaar was voor indrukken en er waren
maar heel weimg mensen, op wie het
nichtje van Waple geen goede indruk
maakte.
Toen Laurence de volgende morgen
beneden kwam. vernam hij, dat Waple
naar de stad was om een paar varkens te
verkopen, terwijl Charity juist op het punt
scheen te staan daar ook enige inkopen
te gaan d°en voor „De drie reizigers".
Van deze gelegenheid maakte Laurence,
met een vrijmoedigheid, welke overigens
niet misplaatst was, gebruik, om haar voor
te stellen, haar zover te vergezellen.
Pat treft al buitengewoon goed! riep
hij uit: Nu mijn koffer, die splinter
nieuw was, door die dief vernield is, zal
ik wel een nieuwe moeten gaan kopen.
Misschien wil u mij wel even vertellen,
waar ik zo'n koffer kan kopen, juffrouw
Charity? in ruil voor uw vriendelijkheid
zal ik dan uw mandje dragen:
Ik heb helemaal niet gezegd, dat ik
een mandje zou meenemen, antwoordde
het meisje. En al nam ik zo'n ding mee,
dan zou ik nog niet willen, dat u het
droeg.
~f O neen?
Hier in Engeland draagt een heer
geen mandje!
Hé, dat is eigenaardig. ïk ben als
jongen heel vaak met mijn moeder naar
de markt geweest en dan mocht ik altijd
haar mand dragen.
Ja, maar dat was in het buitenland,
Hier in Engeland doet men zoiets met.
Hier draagt, een heer zelfs geen
pakje, onverschillig hoe netjes hij er uit
ziet.
Zo, dat wist ik niet. Maar wilt urne
dan misschien toch die lederzaak
aanwhzen.
Z(j zag hem een ogenblik ernsLg
maar dan gleed er weer een giimlacnje
om haar lippen. Hij deed haar denken
aan een verwend kind, dat men zyn zin
maar moet geven.
Goed, zei ze.
Laurence zou men aangezien hebben
voor iemand, die geen z°r8e" kende, zo
als hij daar neuriënd en met een glim
lach op de lippen naast het meisje voort
stapte. Hij hield t gesprek voortdurend
gaande en was zo opgewekt, dat 't meis
je zich afvroeg, of hy de gebeurtenissen
van de vorige dag al helemaal vergeten
zou hebben.
U neemt uw verlies gelukkig niet al
te zwaar op, mijnheer Workman, zei ze
plotseling.
Laurence keek haar ernstig in de ogen.
U moet heus niet denken, dat ik
my met ongerust maak over het verlies
van mijn papieren, vertelde hij haar.
Maar ik ben van nature nu eenmaal op
gewekt en een aanhanger van de stel
regel, dat gedane zaken geen keer ne
men. Alle tranen en zuchten van de
hele wereld zouden mij mijn papieren
niet terug geven.
Waren die plannen van grote waar-
Je7
Ja, inderdaad, antwoordde hy, en
ik mag u gerust vertellen, wat het eigen
lijk Is. Het waren de ontwerp-tekeningen
van een nieuw soort motor voor vlieg
tuigen; een motor, die een grote omwen
teling zal brengen in het luchtvaartwe-
zen. Met mijn motor is het mogelijk om...
O, als ik u moest vertellen, wat met die
motor mogelijk zou zijn, zou u me niet
willen geloven.
En als de man of de mannen, die
zich van die tekeningen hebben meester
gemaakt...
Het is een geluk, viel hy haar vlug
in de rede, dat de bijzonderheden van
die uitvinding niet vastgesteld zyn op
mijn tekeningen. Die heb ik in mijn
hoofd bewaard. Maar als een buitenge
woon bekwaam ingenieur of mechani
cus die tekeningen in handen zou krij
gen, is het niet uitgesloten, dat hij, in
een helder ogenblik, het geheim zou
raden.
U hebt zeker wel erg lang aan die
tekeningen gewerkt?, vroeg zij.
Aan dit tekeningen niet zo lang als
aan de uitvinding zelf. U moet weten, dat
ik eiviel-ingenieur ben, net als myn va
der. En in die functie heeft hij zeventien
jaar geleden ook Engeland verlaten, om
zich aan het hoofd te stellen van de Ser
vische afdeling der firma Armadale Ltd.
Wat zegt. u?
Chatiry had een lichte kreet van ver
wondering geslaakt-
Armandale Ltd vroeg zy. Ar-
madale van Londen, Belgrado en New-
York?
"iui.stb„TiiJiVadec,staat aan 't hoofd
van ln Servië en, nadat ik
óe scfh0°iA°rl?Pei1 had, ben ik ook in
dlënstvan öe flrma getreden. Heeft u
dan wel eens van die firma gehoord
,.ïüAJ onmiddellijk onder de parti-
,^re 'S van Herbert Armadale,
antwoordde zy. Ook ik ben in dienst
van Armadale van het ogenblik af, dat ik
de school verlaten heb.
Laurence staarde haar vol verwonde-
nng aan.
T, Maar woont u dan niet in „De Drie
Reizigers"? is u altijd niet by uw oom?
O neen, ik woon in Londen, vertelde
zlj hem. Mijn broer en ik hebben geen
Ouders meer en oom Tony is altijd erg
goed voor ons geweest. Toen ik hoorde,
dat zyn vrouw (zijn tweede vrouw ig het.)
naar een badplaats g'hg, heb ik myn
vacantie opgevraagd om heni in die tijd
te kunnen helpen.
Laurence scheen even na te denken.
Ik ben blij, aat u m Londen woont,
zei hij. Ik ga ook naar Londen toe en
dan zal ik u nog eens konien opzoeken.
Die opmerking scheen van zoveel on
schuld te spreken, dat Charity begon te
lachen.
Maar Londen is zo heel erg groot,
zei ze.
Niet zo groot, dat ik u niet zal kun
nen vinden.
Maar, misschien... u heeft my nog
niet gevraag of ik het goed vind, dat u
me komt opzoeken, ging zij voort, licht
blozend onder haar glimlach.
O, maar dat mag natuurlijk! Waar
om zou fdat niet mogen? Waarom zou
dat met leuk vinden?
Charity lachte nu hartelijfcl
Ja, waarom niet? aatwtterdde *lj.
Ln dan zult u me misschien wel wih
ien voorstellen aan uw broer. Misschiet,
dat we goed® vrienden zouden kunne»
worden.
