Kleine en onbelangrijke, maar ook wereld
schokkende gebeurtenissen
k
Macht wijkt alleen voor macht'
mwmm
X
Vijf
millioen Lire voor
een babyfoto
De halfgod boven de
stad
De zon op aarde
De Planeetmannetjes
r
Vele stemmen onder
dreigende schaduw
De groet was
Freundschaft
De lege zetel
Bergen Papier
ZATERDAG 30 DECEMBER 1950
PAGINA
Oudejaarsavond, negentienhonderd vijftig
Terwijl de tred van de hijgende klokkenluider reeds op de wenteltrap kraakt, en men tn de
huiskamers het trage voortkruipen van de wijzers volgtbeseft men plotseling hoe lang minuten kun
nen duren. En hoe onherroepelijk ze zijn. Voor enkele ogenblikken gelooft men zelfs in het „histo-
riseh ogenblik" van deze twaalfde klokslag en terwijl men tijdens die paar minuten vóór de eerste slag
van twaalfdie vreemde ernstige minuten, waarin eindelijk de Stilte vibreert over een stad, een hele
psereld naar de klok kijkt, scheurt het jaar 1950 zich los uit elke mens.
Dat doet pijn
6v
W
fcliipli
l)it Wtd (JYÜ }&oX
'\,v.
f V
Een Jaar, waarin men gelukkig was?
Een bitter en nerveus jaar?
Was dit het Anno Santo? óf een Jaar
van frasen en Ijskoude leugens; het jaar
van de heldere taal der encyclieken en
een glanzend nieuw dogma? óf twaalf
lange maanden vol verdachtmakingen,
protesten en radeloos makende tegen
strijdigheden?
En tóchde geschiedenisboeken kun
sten alleen maar liegen, en ook dit Jaar-
overzicht zal tekort schieten, want in
dit. jaar van geweld en koude oorlog
hoorde men op een doodstille Augustus
nacht een nieuw geluid: nooit zal de ge
boorte van uw eerste zoon vermeld wor
den, evenmin de eerste stappen van uw
dochter, noch uw onrust om ziekte, uw
gebeden, uw zorgen om een belasting
aanslag
Dit wós niet alleen het Jaar van het
Pkin-Schuman en de Koreaans-Chinese
oorlog; Iemand stierf erin na bijna negen
tien jaar te hebben geleefd in een Ijzeren
long; drie jeeps met Celere-politie moes
ten In Rome de reporters wegbezemen,
die vijf millioen Lire boden voor de eerste
foto van Ingrid Bergman's baby, wiens
vader nog „onbekend" heette, zolang ze
niet van haar éérste man gescheiden
was; in Quebec ontdeed zich iemand van
zjjn vrouw en 22 medemensen door een
bom te plaatsen in een vliegtuig; maar
over uw moedig verbeten tranen bi) het
vertrek van een emigrantenschip werd
gezwegen,
De zoveelste vrouw van Clark Gable
zei dit jaar: „Ziezo, dót zit er weer op,
so long...." en in Rome werden mensen
heilig verklaard.
Het borstkruis van de Rode Deken van
Canterbury schitterde in Moskou, Minds-
zenty'g bisschopsring tvas echter feeds
lang geconfisceerd, en in vijf faar ver-
dwenen meer dan 12.000 priesters naar
het Oosten.
Het was een „Heilig Jaar" en ïelfs In
de angstige Decemberdagen, toen Tru
man het woord „atoombom" gebruikte,
zongen uw kinderen „Vol verwachting
klopt ons hart
Vijf jaar geleden de grote stilte dei
100.Ö00 in Hiroshima, die samen met mil-
lioenen andere doden een wapenstilstand
kochten welke toen nog „Vrede heette.
Inmiddels ontdekte men met Griekenland
en Berlijn, met Noord-Korea, Vietnam,
Oost-Europa en China, ontdekte men op
honderden conferenties, dat „Vrede' een
verkeerd woord was; het monsterverbond
tussen de oorlogsgeallieerden spleet van
een en het jaar 195Ü vond het vrije Wes
ten op de ijzige hoogvlakte van de „koude
oorlog", nerveuzer sinds de kolkende
paddestoelwolk diep in Rusland het Wes
terse atoombommonopolie had weggebla
zen en de Chinese catastrophe één vijfde
der wereldbevolking in het toch reeds
sterke rode kamp bracht.
Hun leider, Mao Tse Toeng, die toen
in Moskou was, zag elke avond de enorme
kop van „de grootste man, die de wereld
ooit heeft voortgebracht, onze leider en
vader", Joseph Djugashvlll, hoog in de
koude vrieslucht boven het Kremlin. Aan
onzichtbare balonnen, fel door schijn
werpers beschenen, zweefde daar de ver
persoonlijking van de merst naakte,
ijzerharde macht, de 70-iarige halfgod
Stalin, en boven de raadselachtige glim
lach keken de katachtig sluwe ogen neer
over de stad van 4 millioen mensen; keken
zij uit over het enorme werelddeel, dat hij
beheerste: vanaf de Elbe tot Sakhalin,
vanaf de grenzen van Iran tot hoog aan
de Arctische Zee: een derde van alle
mensen.. Wat verborg deze raa''selach-
tige glimlach? De glimlach bestreek het
Westen, draaide traag Oostwaarts.
Toen Mao na twee maanden van het
Yaroslavstation vertrok inet een weder
zijds hulpverdrag in de zak (tegen
Japanse of Japans-geallieerde agressie)
zei hij: „Deze overeenkomst zal de toe
komst van het hele mensdom beïnvloe-
Geen tijd om te glimlachen.... geen tijd
voor paniek, maar een tough job" voor
de niéuwe opperbevelhebber in West-
Europa, generaal Dwight Eisenhower.
Zowel het communisme als het demo
cratische Westen dongen naar zijn gunst.
En terwijl de hele wereld giste, naar het
geen er op de Kremlinconferentle werd
besproken, klonk ook in Amerika's on
zekere Azië-poiitiek een krachtiger ge
luld door. Alleen Formosa, de sleutel tot
dé hele anti-communistische eilanden-
ring om het grotendeels rode vasteland
van Azië. was volgens Acheson niet Héér
te redden. De politieke realiteit van 450
millioen mensen onder het communis
tische regime van Mao erkende hu echter
evenmin. Toen Engeland en vele andere
landen dit wèl deden (hopende op een
nieuw Aziatisch Titolsme? op behoud
zijner investeringen?), klaagde de ver
tegenwoordiger van nationalistisch
China: „Het is net of we begraven wor
den, terwijl we nog helemaal niet dood
zijnOp Formosa had Tsjang Km
Shek nog een half millioen nationalis
tische soldaten kunnen redden
Eén man was haast even bitter: de
70-jarige generaal Douglas McArthur, die
vanuit rijn hoofdkwartier in Tokio keer
op keer gewaarschuwd had tegen de wei
felende houding zijner regering: en poli
tiek èn strategisch .betekende het in de
steek laten van Formosa een onvergeef
lijke blunder. „Er is geen veiligheid meer
op aarde, er zijn alleen nog kansen", ver
weet hij het State Department, en hier lag
een kans.
Toen de vertegenwoordiger van dat
zelfde nationalistisch China in de Veilig
heidsraad de voorzittershamer overnam,
verliet Jakob Malik de vergadering. Het
zou lang duren voor deze lege zetel weer
bezet werd, maar het leek slechts een
dezer ontmoedigend normaal geworden
Russische boycots.
Zo zeer was men aan deze Russische
chicanes voor het internationale forum
gewoon geworden, dat Truman gerust
stellend kon verklaren, dat „het grootste
gevaar in het buitenland geweken was".
Men las Amerika's milllardennota naast
het nieuws over Rita Hayworth's babie
Jasmin (de Alix Kahn: „in mijn familie
zjjn alle babfes vroeg), en danste op
Broadway de Bambucö; de Truculent
zonk in de Theems <65 doden), Prins
Bernhard arriveerde met het smaldeel
„Antillen" in de West, het wetsontwerp
huurverhoging en belastingverlaging
werd Ingediend, en in 13 minuten tekende
men in Washington voor de één milliard
dollar wapenleveranties aan het Noord-
Atlantisch Pact.. Een Van Gogh-tentoon-
stelling op Manhattan boekte een record
aantal bezoekers, Amerika bezat meer
dan 46 millioen auto's, er waren relletjes
in Italië en stakingen in Frankrijk, maar
plotseling dook de wereld ineen voor een
ding, dat niemand ooit gezien had. Het
ding heette „waterstofbom".
Onder alle zelfbewustheid, de benen
zelfverzekerd uiteen op een stevige prag
matische basis van „hard facts", voelde
Amerika zich namelijk toch niet meer
veilig.
gecompliceerde cijfers en combinaties,
vergisten zich nooit, tikten op electrische
typewriters de nimmer falende antwoor
den uit.
„Laat alle geleerden stoppen!" eiste
nog iemand, maar hoe konden de geleer
den halverwege het zwiepende koord naar
de bekende overzijde stoppen; hoe moest
men de denkmachines laten hongeren?
Na enkele weken las de verdoofde,
apathische massa het niet eens meer; 21-
jarig meisje schoot haar vader, die aan
kanker leed. dood: een Amerikaanse dok
ter hielp een andere kankerpatiënte uit
haar lijden („ze was al dood", beweerde
ie later) en om het probleem van de ge-
nadedood sloeg opnieuw de branding der
morele verwarring hoog op.
„Ook vele niet-communistische Britten
blijken over een diep-gewortelde kracht
te beschikken", gaf Fuchs toe, „ik weet
niet, waar die vandaan komt; tk geloof
niet, dat ze het zélf weten...."
Fuchs bekende, kreeg 14 jaar voor zijn
atoomspionnage, maar sensationeler wa
ren de vliegende schotels, van waaruit de
aarde door wezens van een andere pla
neet zou worden gadegeslagen. Wat zagen
deze aapachtige, 23 centimeter hoge we
zentjes dan: nieuwe bestuurbare raketten
en een nieüwe damesmode (New Look had
afgedaan, haren werden langer, rok kor
ter en nauwer, heuplijn minder geaccen
tueerd), Stakingen In Frankrijk, Belgen
die ter stembus gingen (57.68 pet. voor
's Konings terugkeer) en Spaak die bloots
hoofds er 'n hemdsmouwen aan het hoofd
liep van een krijsende politieke betoging
tn Brussel, gevechten in het Franse par
lement en de hoogedelachtbare heer Wa
genaar, die in Nederland de Tweede Ka
mer moest worden uitgesleurd bij de de
batten over de Amerikaanse wapenleve
ranties. en tenslotte knipogende Mexica
nen, die andere mensen de vliegende
schotels wezen om rustiger hun zakkenrol-
lerswerk te kunnen doen.
En dan was er nog het gemengd bericht
over Nicola Martinovle, die per vliegtuig
in Engeland aankwam als politiek vluch
teling uit Joego-Slavië. Sinds het Fuchs-
schandaal en de geruchten als zou zelfs
minister Shinwell met het communisme
svmpatlseren (de spionnenjacht in het
Westen werd steeds feller), hadden de
autoriteiten strengere bepalingen. „Uw
visa zijn verlopenwij mogen U niet
toelaten". De man werd bleek, verzette
zich, smeekte en bad, dreigde zelfmoord
te plegen.
Nadat hij onder bewaking de andere dag
terug naar het vliegtuig gebracht was,
rukte hij boven St. Quenttn de deur open
dollartekort, waaruit een belangrijk deel
van de invoer moest worden betaald, was
sinds '47 met de helft verminderd, maar
Acheson's „totale diplomatie", welke voor
de Amerikaanse belastingbetaler, die reeds
ongelooflijke sommen aan Europa's herstel
had uitgegeven, nog meer beperkingen en
grotere offers voorspelde, en bovendien
de inoppertuniteit van al te groote kies-
keurigheid in de keuze van politieke bond-
genoten had benadrukt (met een schuin
oog riaar Tlto en Franco) Amerika's
totale diplomatie, een antwoord op die
van het communisme, vroeg mèèr van
Europa:
Politiek en economisch kon een ver
enigd Europa met Amerikaanse steun een
effectief tegenwicht vormen tegen de rode
divisies.
Het lag niet aan het aantal conferenties,
welke In Londen, Washington, Parijs en
Den Haag belegd werden, het ontbrak
evenmin aan commissies of aan de woor
denrijkdom der delegaties: het gevaar lag
in Europa's verleden.
„Stond er nu maar eens één meesterlijk
redenaar op, die alle Westerse naties het
gevaar onder ogen bracht en de futiliteit
hunner disputen.... beter verenigd in een
gemeenschappelijke redding dan in een
afzonderlijke dood", schreef professor
Russell.
Maar men debatteerde in Frankrijks
Parlement tegen Coca-Cola, er was een
„affaire des généraux, en men veroorloof
de er zich de luxe van een communistische
leider voor atoomonderzoek. Het kra
keel over de Saarkwestle leidde opnieuw
tot felle woorden tussen Duitsland en
Frankrijk, en de latente na-oorlogse ge
zagscrisis deed regeringen duikelen en liet
een socialist in de Belgische kamer
schreeuwen, dat men Leopold zou neer
schieten.
Er waren echter Ook redevoeringen en
gestes van grootser allure: Churchill, een
vermoeide Cassandra, sprak over de in
schakeling van West-Duitsland in de
Europese verdediging, De Gaulle ontwierp
een Frans—Duitse Unie, welke herinne-
ringen wekte aan Karei de Grote's Kijk,
tweemaal drong ook Adenauer aan op een
Frans-Duits samengaan. West-Duitsland
en de Saar werden uitgenodigd als toege
voegd lid aan de Raad van Europa deel te
nemen, president Auriol l ,-acht een bezoek
aan Engeland, Stikker werd voorzitter van
de Raad voor Europese Economische sa
menwerking, en Koningin Juniana noemde
Frankrijk tijdens haar joyeuze staatsie-
bezoek aan Parijs „een zuster".
Zodra men echter op het smalle strand
„Probeer eerst nog eens te praten!
suggereerde de vroegere voorzitter van
de atoomenergie-commissie, maar bang
dat men dit als zwakte zou uitleggen,
constateerde Acheson dat „macht alleen
voor macht week".
„Ik heb opdracht gegeven de H.-bom
te maken", kondigde Truman aan, en
eiste daarmee de verantwoordelijkheid
op voor de meest kosmische beslissing,
welke ooit een staatshoofd had te nemen.
„Ik waarschuw Joe Stalin, dat als ie om
4 uur begint, er om 5 uur een oplawaai
van ons terugkomt waar ie niet van terug
zal hebben,, dreigde de minister van de
fensie, Johnson.
De monster reken- en denkmachines,
de Mark III, die in veertig uur een som
uitrekende welke éen wiskundige meer
dan honderd jaar zou hebben gekóst, de
nog snellere apparaten, die „intellectueel
veel hoger stonden dan de geleerdste kop
pen ter wereld, begonnen te zoemen, Vra
ten gretig eindeloze rijen van de meest
«,:V:
Op 22 Juli arriveerde Koning Leopold
De storm van onrust, verdachtmakingen
Koning abdiceerde ten gunste van
het vliegtuig vloog op 600Ó
en sprong:
voet.
Op de Amerikaanse politicus moest
West-Europa een indruk maken van kra
kend politiek conservatisme, en een zeke
re apathische starheid, welke zelfs niet
door de nieuwe spanningen om Berlijn,
noch door nabijheid van de logge stalen
wals van 75 Rode Divisies en het bewust
zijn van eigen defensieve onmacht tot een
vruchtdragender activiteit kon Worden
gewekt.
Er werd hard gewerkt: de productie lag
15 pet. boven het gemiddelde van 1938, het
van België in een verscheurd vaderland,
en hetze bereikte een climax, waarop de
z{jn zoon Boudewijn (uiterst links).
van de rode Oceaan terzake kwam, stootte
men op oerstugge, oude fundamenten, wel
ke de bouw van het nieuwe Europahuis In
de weg stonden: egoïstisch nationalisme
van de naties. Europees isolationisme en
smalle binnenlandse partijpolitiek.
Het stormde niet alleen in de politiek. Over West-Brabant stoof de verwoestende
slurf van een windhoos.
Inderdaad machtig", waarschuwde gene
raai Bilotte, „maar pas verschrikkelijk
wanneer men het met de militaire zwakte
van het Westen vergelijkt...."
Zou de defensielij n van het Wester
achter de Pyreneeën lopen Of langs dt
Elbe? De Amerikanen werden steeds on
geduldiger, steeds nerveuzer ook. tot ein
delijk de landen van het Atlantisch Pact
zuchtend van de wederopbouwsteigers
rond hun eigen nog slechts nalf herstelde
huizen kwamen, en beloofden dan maar
eerst aan het ijzeren hek te beginnen.
Inmiddels liepen alle architecten met in
drukwekkende blauwdrukken voor een
nieuw gemeenschappelijk huis, confereer-
den, vergaderden, benoemden commissies,
subcommissies en praatten.
Een theater directeur in West-Berlijn
zag door het raam nog net de twee man
nen weglopen bij de ruinemuur aan de
overkant, en las het vers aangeplakte j
dreigement „Go home, Ami!", en ofschoon
de Westelijke geallieerden er niet nan 1
dachten Berlijn te verlaten, deden toch i
de berichten over Westelijke politie- en
bezettingstroepen, die met traangas en
brandspuiten oefenden en het nieuws
over grote „Kundgebungen der F reit
Deutsche Jugend" in het Oosten hem naar
zijn boekenkast lopen: had hy nog niet
een aardig stuk van Maxim Gorki.,,,?
De spanning steeg naarmate het Pink
sterfeest naderde. „Duitse Jongens en
meisjes, de hoofdstad van Duitsland ver
wacht U".
Zou het ditmaal ernst worden? Wat
dacht de sphinx, die op 1 Mei vanaf
Lenlns graf de parade van 1 millioen
mensen (150.000 m2 mensen) had gadege
slagen. „Kameraden", klonk de luidspre- 1
kerstem, „een crisis nadert de kapitalis-
tische landen1
Wat dacht hij over Trumans verklaring
niet naar Moskou te zullen komen, van
Trygve Lie's echec om de impasse in de
Veiligheidsraad tot eèn oplossing te bren
gen, van Acheson's rede, die om Russische
daden vroeg, van Jessup's verklaring na
een studiereis door Z.O. Azië, dat dit ge
bied op zijn gunstigst wachtte, wie er
winnen zou, maar rijp was voor het com
munisme, van de verdwenen „Privateer",
die kennelijk door Russische jagers was
neergeschoten, van Eisenhowers waar
schuwing, dat de ontwapening in Amerika
reeds onverantwoordelijk ver was door
gevoerd en dat er radar moest komen in
AlaskaWas hij tenslotte geschrokken
van het onverwachts gepubliceerde Plan
Schuman, dat. alle maatregelen en kleine
afspraakjes uit het verleden met een
machtig gebaar bijeenvoegde en omgoot
en vernieuwde tot de realisatie van een
nieuw Europ», waarin ook West-Duits
land een plaats zou hebben?
De sphinx «weeg, luisterde glimlachend
naar de donder der viermotorige bom
menwerpers boven zijn hoofd, geleid door
zijn zoon»
Zag hij het vuur In de lont, goed ge*
time-d, naar een der talloze kruitvaten
op deze gespleten planeet toekruipen? En
zou de steekvlam boven Berlijn omhoog
sissen? Er was geen' andere keUze dan
elke dreiging ernstig te nemen, en terwijl
heel West-Europa, aan dergelijke span
ningen reeds lang gewoon, uiterlijk on
verstoorbaar zijn normale dagelijkse le
ven voortzette (Verkiezingen in Neder
land, Koninklijk bezoek aan Limburg,
eindeloos geharrewar over de Belgische
koningskwestie, een mijnramp in Hene-1
gouwen, een vliegramp in Engeland, de
eis tot tiUStvering van Westerling door
Singapore afgewezen, 15 millioen voor
kinderbijslag kleine zelfstandigen, Abe
Lenstra weer in het Nederlands elftal,
spanning rond de motie-Oud over de In
donesische kwestie, opstand op Ambon
luisterde ieder ditmaal toch met een half
oor naar het Oosten: 13.000 politiemannen
en 8000 geallieerde soldaten werden pa
raat gemaakt vöor het geval deze Pink
steropmars heel Berlijn zou willen over
rompelen en achter de Oost-Duitse jeugd
Russische tanks zouden binnenrollen.
De groet was „Freundschaft", maar er
was die dag weinig communistisch vuur.
Het regende over de onafzienbare blok
ken automatische opmarcherende Oost-
dultse jeugd, en de grote spvinkhaan-
helicopter. die de hele dag boven de stad
gonsde, kon niets alarmerenders ontdek
ken dan de strak gesloten stram marche
rende rechthoeken blauwe shirts. Maar
ook zonder incidenten was het alarme
rend genoeg: de communistische jeugd
organisaties telden reeds ver over het
millioen leden. Het regende en West-
Europa neuriede weer de even onderbro
ken melodie van het Harry Lime thema,
en Engeland beloofde Schumans plan, tot
samenvoeging van de Franse en Duitse
kolen- en staalindustrie, een plan door de
hele wereldpers met grote koppen over
de voorpagina gegooid Engeland be
loofde Schumans plan zorgvuldig te be
studeren. Toen het mousserend ge
durfde eraf was, ontdekten de Britten
allerlei onoverkomelijke bezwaren, gingen
er ook in Amerika achterdochtige stem
men op dat dit wel eens het begin van de
neutrale Derde Macht kon worden en alle
voldoenlri om Stikkers plan voor de
Europese betalirigsunie, welke het inter
nationale Europese handelsverkeer aan
zienlijk zou vergemakkelijken, werd er
soberder door. Zelfs toen Engeland daar
enthousiast over was, Mèt Zwitserland.
den
Hét moderne Azië ontdekte de Bijbel
tegelijk met de leer van Ma'rx, worstelde
zich -in een halve eeuw omhoog, maar
zolang het stof der binnenlandse onrust
(de Huks in de van corruptie krakende
PhilippUnen; de benden op Malakka,
Westerling, Aziz er. de Zuid-Molukken in
Indonesië- Ho Chi Mlnh in Vietnam, de
Karens in Burma) en de heftige groei-
ottnen van het zelfbewuste nationalisme
een definitief oordeel over dit werelddeel
nog verhinderden, kon men hoogstens
zeggen,-dat Azië afwachtte, i
Voor de 250 millioen West-Europeanen
was er echter geen keuze: Rusland zou
met de productie van West-Europa een
zeer reële kans maken om ook Amerika
en zo de hele wereld op de knieën te krij
gen. Wilde men zich niet als vrjje men
sen gemeenschappelijk verzetten dan zou
men als slaven voor vreemde meesters
moeten werken.
Zowel echter de tegenstelling Frank
rijk—Duitsland alsook de Oost-West ge
spletenheid in Duitsland zelf en tenslotte
het isolationisme dat deels uit angst voor
een nieuwe afschuwelijke botsing („waj
geeft Amerika er om, of onze sleden tot
radioactieve stof worden geblazen!"), deels
ook uit een zeker cultureel superioriteits
gevoel tegenover de Amerikanen '„Zowel
Rusland als Amerika zijn erop uit 'li men
sentype te scheppen dat tenvolle bruik
baar, dus gestandaardiseerd is", schreef
Mauriac), vormden factoren, die de ver
wezenlijking van de plannen, welke Ame
rika, de grote geldschieter, het sterkste
lid in de democratische gemeenschap, met
Europa had sterk remden. Plannen voor
een Europese Integratie, waarvan men ook
In Amerika zelf de noodzaak inzag
Voor de vele Kanaal-zwemmers bleek
dit jaar de smalle strook water tussen
Engeland en Frankrijk geen onoverkome
lijke hindernis, de Britse politici daaren
tegen leken van Europa gescheiden door
Oceanen water.
Oorlog is overal hetzelfdemodder.... regen..., angst.... eenzaamheid en bloed.
Voelde Groot BrHlannië Europees? Men
beweerde bjj iedere gelegenheid opnieuw
van wel, maar de minimale socialistische
j meerderheid van na Februari wilde on
der géén voorwaarde ook maar een iota
van haar socialistisch programma opoffc
ren aan de Europese eenheidszaak.
De socialistische veiligheid van de wieg
tot liet graf scheen uiteindelijk telkens
weer zwaarder te wegen, zelfs in een
periode waarin volgens sommigen reële
kansen bestonden op uitsluitend graven.
Bovendien had Engeland nog altijd ban
kier van het hele Commonwealth ook be-
I langrijke politieke en economische ver
plichtingen buiten Europa's grenzen, ver
plichtingen welke overigens ook van an
dere landen (Nederland: Indonesië; Frank-
I rijk: Viet Nam) zware offers eisten.
Enwas het gevaar werkelijk zo
'groot, meenden anderen onder een wel-
I willende glimlach van de sphinx en de
I goedkeuring der vredespropagandisten uit
Moskou. „Ruslands oorlogspotentieel is
i 1 pp
(Overlezen op de volgende pagina)
2.
De rode leider van communistisch
China, Mao Tse Toeng. „De imperialis
tische legers onder McArthur wach
ten het noodlot der totale vernieti
ging. ruk op, ga moedig voorwaarts
en sla neer! Sla ze neer, zeggen
we U.
Uit Peking arriveerde via Moskou de
delegatie van communistisch China
om de Koreaanse kwestie te „bespre
ken". De heer Woe Hsioe Choean eiste:
strenge VNO sancties tegen Amerika
wegens het zenden van troepen en 't
onmiddellijk terugtrekken van alle
strijdkrachten uit Korea en Formosa.
Alternatief: geweld.
Sir Benegal Rau. een der centrale fi
guren bij de pogingen om de Chinese
interventie af te dammen.
„Onze haardsteden, onze natie, cllr
dingen waarin wy geloven, verkee
in groot gevaar. Dit gevaar is vertr
door de heersers van de Sovjet Unie
Als antwoord aan Moskou tvkendi
Truman de proclamatie vin na
tionale noodtoestand in de Vt n.
J
30.
vli
de
va
(ei
soi
pe
Wi
on
kr
Oc
Pl
tit
ge
vc
m
in
Jc
bc
sc
v
r<
L
b
E
d
d
P
t«
n
n
e
Si
P
t'
I
g
d
g
e
t
v
't
i
