R A
r
Ons Succes-Patroon
van de week
Ons
ROMANBIJ VOEG S K li
Om Eric's liefde
De tas als onderdeel der mode
lekasin
II
Harris Burland
Grote variatie van modellen op de
eerste Nederlandse tassen-show
HOT 'STEL IK MIJN PATROON»
J
mmmm
Mevrouw Roosevelt
in Nederland
hoofdpijnneem
ZATERDAG 17 NOVEMBER 1951
PAGINA 4
Filmfestival in India. En Filmfestivals in het algemeen.
Hoogverraadna „Verraad te BoedapestHollywood-
film over Fatima. Anna Pierangeli heet nu Pier Angeli.
Feest op Broadway zoals er in geen jaren was geweest.
Neiv-Yorkse Ben Hurs in verkeerschaos.
C681
door
Muziek als inspiratie voor
textiel-dessins
Voor het eerst in dis historie wordt,
zoals we reeds hebben gemeld, in India
een Internationaal Filmfestival gehou
den, georganiseerd door de regering van
genoemd land.
Tot deelneming aan dit Festival, dat
op 24 Januari a s. in Bombay begint en
dat niet mindsr dan vijf weken zal du
ren, zijn 42 landen uitgenodigd, waar
onder Frankrijk, Italië, Groot Brlttannië,
Ja-run en China.
Ónder de prominente figuren uit de
filmwereld, die het Filmfestival zullen
bezoeken, bevinden zich onder andere
Charley Chaplin, John Grierson, de Ita
liaanse regisseur Roberto Rossellinl en
diens Amerikaanse collega, de fameuze
Cecil B. DeMille.
Intussen is het euvel van het steeds
stijgende aantal internationale filmfesti
vals besproken op een bijeenkomst, die
de Internationale Federatie van Vereni
gingen van Filmproducenten enige tijd
geleden in Venetië heeft gehouden. De
vergadering bleek het volkomen eens te
zijn over de wenselijkheid, dat elk jaar
één enkele internationale manifestatie
■wordt georganiseerd, die het karakter
draagt van een competitie. Niettemin
werd besloten met het oog op de traditie
en de vaate organisatie van de manifes
taties te Venetië en Cannes en wegens
het feit, dat deze manifestaties worden
georganiseerd door de respectieve
regeringen, deze beide festivals officieel
te erkennen, althans nog voor het vol
gend jaer. Het permanente bureau van
de Federatie heeft echter opdracht ge
kregen, de aangesloten verenigingen van
Frankrijk en Italië er toe te bewegen,
zich in verbinding te stellen met haar
regeringen, om het standpunt van deze
toet betrekking tot dit ingewikkelde pro
bleem te leren kennen.
Br is dus gelukkig ajlfc kapd, dat
binnen afzienbare tijd het al te grote
aantal festivals aanzienlijk wordt bef-
perkt. De productiemaatschappijen wer
den er door gedwongen, haar films te
verdelen met het gevolg, dat de kwaliteit
van de inzendingen er ten zeerste onder
leed.
Jn «en bioscoop van het Londense West
End is enkele weken geleden een «poli
tieke" film gedraaid, welke de Rank
Organisatie niet vóór de Engelse ver
kiezingen in veTtoning heeft willen bren.
gen om „geen vooroordelen te wekken
tegen enige politieke party".
De titel van deze film luidt „High
Treason" (Hoogverraad). Zy is anti-com
munistisch en verhaalt, hoe een bende
rode saboteurs probeert de electrlsche
centrales in Engeland op te blazen en
de macht in handen te krijgen.
Nu is het onze gewoonte niet te beoor
deling van een film aan anderen over te
laten. Wij vormen liever een eigen oor
deel, na de film zelf te hebben gezien.
We geloven evenwel niet, dat we daar
ooit de kans toe zullen krijgen. De Cen
trale Commissie voor de filmkeuring in
ons land slooft zich uit om de gevoelens
van zekere lieden in ons land te ontzien
de ontoelaatbaar-verklaring, in eerste
ins'.-mtie, van een film als Verraad te
Boedapest" is daar een sprekend voor
beeld van dat redeiykerwijs mag wor
den verwacht, dat „Hoogverraad" nimmer
voor vertoning in ons land 3»! worden
vry gegeven.
Daarom geven we in dit geval het
woord aan Leonard Mosley, een Engelse
filmjournalist, die het volgende schrijft:
„Hijgde iemand van verbazing of gaf
hu op zichtbare wijze biyk van zijn
opwinding tijdens de eerste vertoning
ven de eerste anti-communistische film,
die ooit is gemaakt?
Zover ik weet niet. En geen wonder.
Want al ziet „High Treason" er op papier
sensationeel genoeg uit, op het witte
doek bleek de film niets anders te zijn
dan de zoveelste goede internationale
„thriller", waarin de schurken toevallig
communisten zijn.
Ik geloof niet, dat deze laatsten er
precies eender over zullen denken. Want
zo worden in deze film voorgesteld als
schurken, moordenaars en verraders, die
tot alles in staat zijn in het belang van
De Zaak.
De leider van de rode saboteurs is een
minzaam, knap parlementslid, dat er
charmant genoeg uitziet om een conser
vatief te zyn, vlot genoeg praat voor een
socialist en dat verstand genoeg heeft
van Griekse kunst om voor een liberaal
door te gaan.
Dit parlementslid' krijgt zijn bevelen
uit Rusland en geeft die door aan een
ambtenaar van het ministerie van be
voorrading, die ze via een vereniging
voor moderne muziek, een museum of
een college doei toekomen aan de partij
leden. (Culturele lui. die roden!).
Terwijl Scotland Yard en de Britse
geheime dienst nauwgezet alle sporen
volgen, bereidt de partij haar grote slag
voor de vernietiging van alle grote
electriciteitscentrales in Engeland.
L zult verheugd zijn te horen, dat de
roden worden gepakt, voordat ze hun
springstoffen tot ontploffing kunnen
brengen.
Ik wou, dat ik „Hoogverraad" net als
Roy Bou'lting (die deze film regisseerde
eo er het scenario voor schreef) ais een
politieke explosie kon beschouwen. Maar
als ze dr Fu Manchu, in plaats van Joe
Stalin, de onzichtbare schurk van het
stuk hadden gemaakt, zou het geen Char
lie Chan hebben gescheeld".
Tot zover de Britse criticus.
De Warner Bros zyn van plan een film
te maken rond de gebeurtenissen, die
zich in 1917 te Fatima in Portugal heb
ben afgespeeld.
Woorvoerders van deze filmmaatsehap-
py hebben verklaard, dat men op zoek
is naar een jongen en twee meisjes, die
nog nooit eerder voor de filmcamera's
zijn opgetreden, om de hoofdTollen te
spelen.
Bryon Foy, de productieleider, is in het
bezit van 2400 meter film, die gedurende
het H. Jaar in Portugal zyn opgenomen.
Pier Angeli, het Italiaanse meisje, dat
onder haar eigen naam Anna Pierangeli
een hoofdrol speelt in de film „Morgen
is te laat", welke momenteel met zeer
veel succes in ons land wordt vertoond,
zsl in Hollywood de hoofdrol spelen in
„Seven Souls of Clament O'Reilly", een
drama, dat zich afspeelt bij een door
Europa reizende variété-groep.
Bovendien zal zij onder regie van An
drew Marton de hoofdrol spelen in ,,The
'Devil makes three", een dramatische
romance, die in Duitsland zal worden
opgenomen.
William Warfield, de negerbas, die in
de nieuwste versie van de „Show Boat"
het befaamde „OT Man River" zingt, zal
drie nummers zingen in de „musical":
,,Do Avonturen van Huckleberry Finn",
die naar het gelijknamige boek van Mark
Twain wordt gemaakt. Voor deze film,
waarin Danny Kaye, Gene Kelly, Dean
Stockwell, Margaret O'Brien en Louis
Calhern de hoofdrollen zullen spelen,
hebben Burton Lane en Alan Jay Lerner
negen nieuwe „songs" gecomponeerd.
Dat was me daar op Broadway een
feest, zoals er in geen jaren was geweest.
Fn al zongen de New Yorkers dan niet
luidkeels: „We gaan nog niet naar huis",
eenvoudig, omdat zij deze Nederlandse
feesthymne niet kennen, erzijn genoeg
angst- en noodkreten geslaakt om de
wolkenkrabbers op hun grondvesten te
doen schudden.
Op de avond van dé 8ste November in
het jaar Onzes Heren 1951 heeft daar
namelijk de lang-verbreide wereldpre
mière plaats gehad van de M.G.M.-mll-
lioenen-productie „Quo Vadis?", die met
alle bescheidenheid, welke onze buren
aan gene zijde van de Oceaan zo siert,
wordt beschreven als „het machtigste
evenement, dat deze generatie kan be
leven".
„Quo Vadis?" is, natuurlijk, in twee
theaters tegelijk „uitgebracht", namelijk
het Capitol met 5.200 zitplaatsen en in
Astor, dat maar 1600 zitplaatsen heeft en
dus volgens Amerikaanse maatstaven als
een soort buurtbioscoopje kan worden
beschouwd.
Sinds mensenheugenis, aldus wordt ons
gemeld, is het enthousiasme voor een
wereldpremière niet zo groot geweest.
Niet minder dan 1600 politiemannen wa
ren te voet en per overvalwagen uitge
rukt om de enorme mensenmassa in be
dwang te houden. Er moesten zelfs
barricaden opgeworpen worden tegen de
duizenden autogram-jagers.
Geheel in de rtijl van dit super-kolos
saalste, meest fantastische en superlatieve
epos, dat alle ooit door Hollywood ver
vaardigde epossen verre in epossiteit
overtreft, had men voor beide theaters
hele legers van Nero's lijfwaoht in was
senbeelden aangebracht, waaronder een
groep trompettisten. Door middel van
gegarandeerd-klassieke, in het Colosseum
ta Rome zelf opgegraven luidsprekers
daverde het Romeinse klaroengeschal
over Broadway.
De mannen van de publiciteitsafdeling
hadden voor deze heel speciale gelegen
heid nog een heel speciale stunt" o-p
touw gezet. Een aantal gasten zou name
ly k voorrijden in „de bekende Romeinse
zegewagens". Maar deze New Yorkse Ben
Hurs strandden met hun vehikels in de
verkeerschaos, zodat zij zich als weleer
het Romeinse „plebs" te voet naar de
„circenses", de spelen, moesten begeven.
De opwindende taferelen op straat, al
dus wordt ons verzekerd, bleken slechts
een voorproefje van wat de mensen in
de theaters te wachten stond. Zelfs de
verwende New Yorkse critici zouden
hebben toegegeven, dat zij nog nooit een
filmpubliek zo enthousiast hadden zien
reageren als by de vertoning van „Quo
Vadis?"
Na al deze opgeschroefde geestdrift en
ten top gevoerde sensatiezucht komt het
volgende bericht als een koude douche
voor de publiciteitsmensen. Weet u, welke
film in Amerika de meeste toeschouwers
heeft getrokken? De film is nog nooit in
ons land vertoond. Het is „Unfinished
Rainbows" (Onvoltooide Regenbogen), 'n
documentaire film over de fabricage van
aluminium, vervaardigd in opdracht van
het Amerikaanse aluminiumbedrijf. Naar
deze film zijn 30.000.000 mensen gaan
kijken 4.000.000 méér dan naar de
frmeuze „Gone with te wind".
En het Amerikaanse publiek vraagt om
meer van dergelijke films.
Een zeer aparte deux-pièces, met de zo
moderne half aangeknipte half ingezette
mouw.
Van boven is de mouw aangeknipt en
onder de arm wordt ze ingezet, waardoor
voorkomen wordt dat er hele zakken
onder de armen vallen, wat erg dik maakt
en ook niet zo erg prettig zit onder de
mantel.
Het rokje is voor en achter midden met
een plooi. Het jasje valt van achteren
glad en heeft twee coupenaadjes. Voor
midden is het met een treksluiting ge
sloten, van de hals tot de taille. In het
opstaande kraagje moet een stukje linnen
verwerkt worden, dan blijft het mooi hoog
opstaan. De onderdelen van het voorpand
worden met brede naden opgestikt en met
knopen gegarneerd. De omgeslagen pun
ten van het schootje, doen gelijk dienst als
zak. Ook de manchetten zijn van 'n knoop
voorzien.
Het patroon is verkrijgbaar in maat
38, 42, 44, 46 en 48 voor 0.85.
4 tot 4.50 M. stof van 90 cm. breed is
er voor nodig.
Plak ai
het vei
izijde van een briefkaart, naast en buiten de frankeerzegel
de bedrag aan geldige postzegels en zend deze naar
4.x LIER CROON, BEATRIJSSTRAAT 4, ROTTERDAM
Vermeld aan de andere zijde duidehjk uw naam. adres, woonplaats en maat
en nummer van het gewenste patroon.
Plak nooit meer dan f 1op een kaart, wat meer geplakt wordt is
waardeloos.
Girostortingen eveneens ten name van Atelier Croon op nummer 271201.
Afgehaald elke dag van 9 tot 12 en van 2 tot 5 uur. Behalve 's Zaterdags.
KORTE INHOUD VAN HET VOOR
AFGAANDE:
Zes mannen, die een schipbreuk
hebben overleefd, bereiken een ei
land, dat wemelt van de spinnen. Op
onverklaarbare wyze worden vijf
schipbreukelingen gedood. De enige
overlevende, Eric Trógat, vermoedt
met een monster te doen te hebben,
dat de moorden op zyn geweten
heeft. Trégat ontdekt het wrak van
een schip. En in dit vaartuig een op
schrift. In Gartuche treurt Solange
Margau om Eric. Maar haar vader
heeft andere plannen. Charles Val-
lon, een miUiopnair die zijn huis
heeft gehuurd, maakt het meisje het
hof. Eric komt thuis maar moet de
vlucht nemen en duikt doodziek
onder bij de „juwelenhandeiaar"
Cantri en zijn dochter Simone. Simone
verpleegt hem en wordt verliefd.
Eric neemt weer de vlucht met ach
terlating van een halve gouden pen
ning. Hij ontmoet Solange. Een mon
ster terroriseert de omgeving. Trégat
ggat op onderzoek uit en ondekt er
'n spinneweb en Jean Vallon en
'ater ook Cantri.
Trégat wordt gegrepen. Sitnone wil
hem bevrijden. Dat lukt, mits zij
Vallon huwt. Solange zal Eric mogen
vrijla'en, maar niet huwen voor Si
mone'® dood. Vallon denkt Trégat
e'ndeHjk te kunnen klein krijgen. En
teeelük ook Simone. De komst van
Richel en het vinden van een arm
band bezorgen Vallon zware uren.
17)
Dat heb ik je gezegd. Je bent mijn
gevangene!
Ik zal je een voorstel doen, zei Tré
gat: We kennen nu beiden je geheim. Als
je ons veilig hier vandaan brengt en vrij
laat gaan, zullen we hier geen woord van
repoen tegen wie dan ook en je de vrije
beschikking er over laten.
Vallon zei geen woord maar richtte zijn
revolver on het hart van Trégat.
Ik heb hier voorwaarden te stellen,
zei hij eindelijk grijnzend als jullie bei
den me niet plechtig zweert, geen woord
over die schat te zeggen, dan zal ik op
mijn eigen manier zorgen, dat jullie je
mond houden moet!
Hoe dan?
Vallon haalde de schouders op.
Wanneer houdt een mens voorgoed
zijn mond?, vroeg hij.
u"«- Du» je wilt ons beiden vermoorden?
Ik twyfel er geen ogenblik aan, dat je mij
graag als een dolle hond zoudt neerschie
ten; maar juffrouw Margau?
Ik zou nooit een dame geweld willen
aandoen, zei hij spottend beleefd: Maar
ik zou er bezwaar tegen kunnen hebben,
haar de weg naar buiten te wijzen. En zij
zou er denkeiyk ook op tegen hebben,
jou alleen te laten.
Trégat voelde zijn bloed verstijven bij
de gedachte aan het lot, dat het meisje,
dat hy liefhad, ongetwyfeld wachtte.
Het zou duizend maal erger zijn dan
de dood zelf. Hij bad om sterkte. Wat ze
ook zouden beloven, Vallon zou hen bei
den toch doden.
Ik denk toch, dat je het te gewaagd
zoudt vinden, zei hy na een poosje: Juf
frouw Margau mocht de ingang eens te
rugvinden en dan....
Dat zou onmogelijk zijn, antwoordde
Vallon: maar Ik zou haar een en ander in
de weg kunnen leggen. Om de waarheid
te zeggen, ik denk er over, de schacht te
laten dlchtmetselen. Die opening is vry
■jjlttjV iten,
slissing valt, Trégat.
gevaarlijk. Ik zou graag weten, hoe je be-
Trégat had intussen zyn plan gereed.
Hij zat veilig achter zijn dikken kolom.
Het zou onzin zijn. om recht tegen de loop
van de revolver in te lopen.
Even dwaas, om vóór de man uit te
gaan, totdat deze verkoos, hem een kogel
in de rug te schieten. De duisternis was
een voordeel voor hem. Vallon zou door
zijn lantaarn altyd verraden, waar hij zich
bevond. Door van pilaar tot pilaar te
vluchten, had hij de kans, hem te ont
komen. Maar Solange dan? Hij trok haar
tot zich en fluisterde ir haar oor:
Hij wil ons beiden in elk geval doden.
Het ls beter, dat ik het er op waag. Ik
zal hem in het donker wel ontspringen.
Zodra ik weg ben, sluip dan naar de tom
be toe en ga er in liggen. Daar ben je
zeker buiten schot.
En als hij je raakt?
Dat is onwaarschijnlijk. Wees dapper,
liëfsts J
En.... vroeg Vallon bruusk: ls je
besluit al genomen?
Als antwoord sprong Trégat plotseling
uit de schaduw van de pilaar te voorschijn
en verdween in de duisternis, Vallon
schoot snel. maar de kogels sloegen klet
terend tegen een der kolommen. Toen zag
hij in, hoe de zaak stond en besloot, niet
eerder te vuren, voordat Trégat dicht ge
noeg bij hem was. Zodra hij deze achterna
ging. sloop Solange naar de tombe. Ze
stapte er in en gluurde over de rand heen
naar het licht van de lantaarn, dat zich
hoe langer, hoe verder verwijderde. Tré
gat had een voorsprong by dit verstop
pertje spelen. Valdans lantaarn verried
steeds, waar deze zich bevond. Hij durfde
hem niet doven. Als hij Trégat niet meer
zien kon, was alle kans hem neer te schie
ten, verloren.
Onder begunstiging der duisternis sloop
Trégat van de ene pilaar naar de andere,
Vallon zwaaide zijn licht wanhopig in
het rond, om zijn tegenstander te vinden
en slechts driemaal gelukte het hem,
even diens gezicht te zien.
Driemaal misten zijn schoten. Maar het
tweede schot had toch Trégat's oor ge
schampt en dit maakte hem voorzichti
ger. Een vol uur duurde de spookachtige
strijd in de duisternis. Eindelyk vond
Trégat zijn kans. Hij hurkte in het zand
achter een kolom. Op zes meter afstands
stond Vallon met zijn licht te zwaaien,
midden op een open plek. Trégat voelde
in het zand een gladde steen liggen. Hij
nam hem op en woog hem in zijn hand.
Hij was zo groot als een tennisbal. Het
volgend ogenblik vloog de steen door de
lucht en trof Vallon met zoveel kracht
tegen zijn elleboog, dat hij een schreeuw
van pijn gaf en de revolver uit zijn hand
viel. Voordat hij hem kon oprapen, had
Trégat zich op hem geworpen.
Ziezo, mijnheer Vallon, nu kan ik
voorwaarden stellen! zei hij, met zijn vin
gers om diens keel.
Hij tilde hem op en hield hem van zich
af. De lantaarn viel op de grond en doof
de uit.
HOOFDSTUK XXIV
Vallon's geschiedenis
Ik geef me over! hygde Vallon.
Trégat wierp hem tegen de grond, trok
hem zyn das af en bond hem daarmee
de handen. Daarna voelde hij over de
grond naar de lantaarn en stak die aan.
En nu zuilen we eens ronduit pra
ten. mynheer Vallor.! Jij hebt mij willen
doden en een onschuldig kind veroorde
len tot een afgrijselijke marteling. Dat
is je mislukt. En ik zou je kunnen wur
gen en zou het bovendien ongestraft kun
nen doen, want niemand zou ooit je lijk
vinden, maar ik wil je sparen, omdat je
me levend meer van dienst kunt zijn,
dan dood. In de eerste plaats moet je ons
uit dit hol brengen; en vervolgens moet
je me vertellen, hoe je deze schat hier
ontdekt hebt.
Vallon gaf geen antwoord. Hy was
doodsbleek en gromde als een dolle hond.
Trégat trok hem overeind.
Loop voor me uit, zei hU, dan gaan
we naar juffrauw Margau terug.
Het ligt van de lantaarn viel op een
glanzend voorwerp in het zand. Trégat
raapte het pp en bekeek het. De revol
ver bevatte slechts één patroon.
Heb je nog meer patronen? vroeg hij.
Vallon gaf geen antwoord en Trégat
voel.-Ie in zijn zakken, maar vond geen
1 munitie meer. Maar hy vond de helft
van de gouden penning en vroeg zich
verbaasd af. hoe die in Vallon's bezit
kwam. Hij kon niet geloven, dat Simone
hem die gegeven had Hij stak hem bij
zich.
Vooruit, zei hij. naar de 'graftombe
toe! Je bent nu mijn gevangene, Vallpn
en hoe eerder je dat- goed inziet, des te
beter het voor je is
Vallon zocht vruchteloos naar een mo
gelijkheid van ontsnapping, maar hij
wist er geen en keek Trégat glimlachend
aan.
Daarin heb je gelijk, Trégatik
zit er tussen. Ik ben tot je dienst. Volg
me, dan zal ik je de weg wijzen.
Het kostte twintig minuten eer ze op
hun bestemming waren en Vallon moest
nu en dan zelf nauwkeurig letten op de
geheime tekens, die bp de wanden waren
gekrast. Toen de tombe in het gezicht
kwam. riep Trégat Solange bemoedigend
toe, dat ze te voorschijn kon komen.
Mijnheer Vallon is zo vriendelijk,
ons te willen verteilen, hoe hij aan die
schat gekomen is en ons de weg te wij
zen bovendien. Hij mocht het eens ver
geten, als hy in het daglicht komt.
Vallon werd rood van kwaadheid.
Ik heb gezegd, dat ik het u vertellen
zou en ik heb er geen enkel belang bij,
de waarheid achterbaks te houden, zei
hij verontwaardigd.
Trégat grijnsde en haalde wat voedsel
uit zijn knapzak te voorschijn.
Ik heb honger.... en jij denkelijk
ook, Solange, zeide hij, als mynheer Val-
Ion ons de eer wil doen ons karig maal
te delen, ral ik me zeer vereerd gevoe
len.
Vallon keek naar zijn geboeide handen.
Trégat maakte ze los en bond de zyden
das om zyn enkels heen. In het zand zit
tend gebruikten ze hun sober maal.
Daarna haalde Trégat zyn pijp te
voorschyn.
Als u wilt roken, ga uw gang. zei
hij tot Vallon. die een sigaar uit zün
zak nam en aanstak.
Ik wil alles vértellen, maar onder
één voorwaarde, begon hy.
Voorwaarde? vroeg Trégat. Maar,
mijnheer Vallon, ik alleen stel hier
voorwaarden.
Neem me niet kwalyk, maar als
u daar niet in toestemt, dan kunt u
met me doen wat u wilt, maar ik doe
myn mond niet open.
Nu, wat dan?
Dat u, wat ik vertel, als een ge
heim zult beschouwen. Er is iemand op
de wereld die het tot geen prijs mag
weten.
Wie dan?
Mijn aanstaande vrouw.
Ik heb niet de eer, haar te ken-
nwt zei Trégat.
Integendeel. U kent haar heel goed.
Het ls juffrouw Simone Cantri.
Trégat kon nauwelijks een verwen
sing inhouden. De gedachte, dat Simo-
(Van onze mode-medewerkster)
Hoe belangrijk de tas ivel is in het mode-beeld van elk seizoen, kregen wij te
zien op een uitgebreide shoiv van lederwaren in dit genre te Amsterdam. De
gezamenlijke Nederlandse lederwarenfabrikanten, importeurs en détaillisten
toonden in de salons van de Amsterdamse couturière Tonny Waagemans het
nieuwste wat momenteel speciaal op dit terrein aan de orde is. Tijdens deze show
werd bovendien de nadruk gelegd op de juiste combinatie van kleding en tas,
waarvoor, wat de toiletten betrof, Tonny Waagemans eveneens haar medewerking
verleende.
Het was werkelijk verrassend te zien hoeveel verschillende smaakvol ontworpen
tassen er in ons land te krijgen zijn, om het de vrouw mogelijk te maken bij haar
kleding steeds het juiste model te kiezen.
Zowel bij de dagtassen, die niet alleen aan modieuze, maar ook aan practisch
eisen moeten voldoen, als bij de visite- en avondtasjes is, wat de vorm, de grootte
en het verwerkte materiaal betreft, het aantal variaties schier onuitputtelijk.
Het fraaie en tevens sterke box-calf
speelt in de tassenmode ook nu weer
een grote rol. De lederwaren-industrie
kan zich wat de verwerking van dit
materiaal aangaat beroemen op een tra
ditie van meer dan twee eeuwen. Box
calf in moderne kleuren waartoe naast
zwart en bruin, marineblauw, naturel en
flessengroen behoren, wordt om zijn bij
zondere eigenschappen vooral bij grotere
dagtassen veel verwerkt. Deze prettige
vlotte tassen, waarbij vooral de gecom
bineerde arm-schoudertas thans opgang
maakt, zijn groot van model, zodat zij
veel bergruimte bieden. Immers juist van
deze tassen verlangt de vrouw, dat zy
er alles in kan opbergen wat zy graag
bij zich draagt, zonder dat het model er
onder lijdt.
Ook het levendige en artistiek zo mooi
te verwerken reptielenleer wordt meer
en meer toegepast, speciaal voor de meer
geklede dagtassen. Fraaie resultaten weet
men bovendien te verkrijgen by het ge
bruiken van struisvogelleer, dat van
nature reeds zo sierlijk is van tekening.
Het euvel van het lelijk worden der me
talen 'beugels van tassen, voordat het
leder versleten is, weet men te onder
vangen door het benutten van steeds meer
overtrokken beugels bij de moderne tas.
Zowel bij de cocktail- als avondtassen
is naast suède het zo fraai te verwerken
antilope-leer in trek. Deze leersoort stelt
de ontwerper in staat zijn fantasie veel
meer vrij spel te laten en de tassen van
dit materiaal vervaardigd missen dan ook
doorgaans het strakke, markante karakter,
dat bij de modellen in box-calf en reptiel
typerend is. In het geklede genre werden
ons echter ook tasjes getoond van ot-
toman-zijde, goud- en zilver brocaat of
met gouddraad doorvlochten Zwitsers
stro, dat sierlyk en toch weinig kostbaar
is.
De handtas met hengsel en de enve-
loppe-tas, klassieke modellen die elk sei
zoen weer opgang maken, ontbreken in
deze uitgebreide tassencollectie echter
evenmin.
Bij de uitgesproken sportieve tassen
wordt thans relax-led er uit het Zuiden
van Duitsland afkomstig, veel toegepast.
Dit dikke leder is door een nieuw looi-
proces bijzonder soepe! gemaakt en wordt
in prettige kleuren gebracht.
Zelfs bij de avondtasjes die voor alles
sierlijk van model en fijn bewerkt zijn,
is de practische kant met over het hoofd
gezien. Kokertasjes van suède antilope of
brocaat met „ingebouwde" make-up-at-
tributen, die zo klein zyn, dat ze gemak
kelijk in de palm van de hand kunnen
worden gedragen, behoren tot de nou-
veauté's op dit gebied.
In het kader van de negende „Fashion
Week" toonde de confectie-industrie
„Aneo" reeds haar nieuwe komer collectie.
Zomerstofjes, bedrukt met aparte des
sins. die op muziek zijn geïnspireerd, wer
den bij die gelegenheid voor het eerst ge
lanceerd.
Deze motieven, aangebracht °P soepel,
prettig kledend popeline de soie zijn ont
leend aan de schilderijen van professor
Hob, een Zwitserse kunstschilder. Op zijn
doeken geeft deze kunstenaar impressies
van muziek in kleuren weer. De directie
van Anco maakte onlangs in Zürich met
dit werk kennis en kwam op het idéé de
daarin verwerkte motieven aan te wen
den ais dessins voor zomer-stoffen. Profes
sor Hob verleende persoonlijk zijn mede
werking en Van Vlissingen zorgde voor
de technische uitwerking van zijn gege
vens- Rustig van compositie en toch leven
dig en bewogen van kleur en lijn zijn de
dessins die uit dit contact tussen mode,
kleur, lijn en muziek zijn voortgekomen.
Het is de ook wetenschappelijk vastge
stelde verwantschap tussen muziek en
kleur die spreekt uit de schilderijen van
prof. Hob en eveneens uit de daaraan ont
leende nieuwe textiel-dessins.
Ondefinieerdbare vormen ged'ragen door
de rhythmiek van steeds terugkerende
lijnen en kleuren geven deze stoffen een
aparte bekoring, die origineel maar aller
minst gekunsteld aandoet.
Tot sierlijke zomerjurken in verschil
lende modellen wist de firma Anco deze
„muzikale" stoffen te verwerken.
Om de verwantschap tussen muziek en
het karakter van deze bedrukte weefsels
nog duidelyker aan te tonen, illustreerde
de musicus Max Vredenburg da nieuwe
ontwerpen, waartoe in ons land het
initiatief werd genomen, met toepasselijke
composities.
Deze bijzondere stoffen vormden echter
niet de enige noviteit in de collectie van
„Anco".
Een uit Zwitserland geïmporteerd weef
sel "an gemercuriseerde katoen, dat vele
practische eigenschappen bezit werd door
hen eveneens tot sierlyke zomerjurken
verwerkt.
Dit weefsel, dat onder de naam Ever-
glaze in de handel wordt gebracht is zo
volkomen onkreukbaar, dat men het zelfs
na het wassen niet hoeft te strijken. Zo
brengt he* komende zomer-seizoen niet
alleen op het gebied van de modellen
maar ook wat het uiterlyk en de kwaliteit
van de textiel-producten betreft, voo» de
Nederlandse vrouw weer enkele verras
singen.
(Va onze Amsterdamse redactie).
Voor een tweedaags bezoek aan Ne
derland arriveerde gistermiddag rond
half 6 met 't K.L.M.-toestel „Paulus Pot
ter" uit Parijs mevrouw Eleanor Roose
velt, die enige dagen de gast zal zijn
van H. M. de Koningin. Ter begroeting
waren aanwezig mevrouw L. Verbruggen
van 's-Gravendeel en de heer W J. ba
ron van Heeckeren van Molencate, resp.
hofdame en secretaris van H. M. de Ko
ningin, alsmede de echtgenote van de
Amerikaanse ambassadeur, mevrouw
Selden Chapin, de Amerikaanse militaire
attaché uit 's-Gravenhage, kolonel Bid-
vvell en mevrouw Den Ouden, weduwe
van de op Korea gesneuvelde comman
dant van het Nederlandse Detachement
Verenigde Naties.
Gevraagd naar het do-el van haar ver
blijf in Nederland, antwoordde mevrouw
Roosevelt: ,.Ik zou eigenlijk in Juli ge
komen zijn, maar dat is toen niet doorge
gaan, nu zal ik met de Koningin een
bijeenkomst bijwonen". Waar deze bij
eenkomst over zal gaan, was mevrouw
Roosevelt echter niet precies bekend.
Toen haar althans gevraagd werd, waar
over gesproken zou worden, moest me
vrouw Roosevelt het antwoord schuldig
blijven en -lachend verontschuldigde ze
zich met het geven van een tip, dat men
dat aan de Koningin zou moeten vra-
aen. Een bericht in de dagbladen van
gisteravond meldt echter, dat van 16 tot
18 November op het kasteel ..Het Oude
Loo" wederom een bijeenkomst'zal wor
den gehouden van genodigden van ver
schillende nationaliteiten, positie en
professie, „teneinde zich uit te spreken
over vredesstichting door oriëntering op
de ene aanvaarding, dat God als grond
legger der wereld onoverwinnelijk is".
één van (le
ne met zulk een schurk trouwen ging,
was iets onverdragelyks voor hem. Hij
keek naar Solange en zag aan haar
neergeslagen ogen, dat ze de waarheid
wist. Hij vroeg zich verwonderd af,
waarom ze het hem niet verteldhad.
Ik sta er verbaasd over. zei Val
lon. dat juffrouw Margau het u niet
verteld 'heeft, juist omdat uw ontsnap
ping uit
Schei daarover uit! onderbrak Trégat
hem ruw. Juffrouw Margau heet. net
me niet verteld, omdat ze van mening
was, dat ik er geen belang in stelde.
Ga nu liever door met uw verhaal over
de schat.
Ik heb u mijn conditie gezegd her
nam Vallon styfhoofdig, als u er niet
in toestemt, zeg ik geen woord.
Goed dan, antwoordde Trégat, we
zullen het geheim- houden. Vertel het
in het kort. U zult natuurlijk de waarheid
spreken.
Daar geef ik u mijn woord op-
Trégat zette de lantaarn zo neer, dat het
licht vol op Vallon's gelaat viel, maakte
zijn enkels los, bond hem de handen y/^er
en zette zich toen tegen een der pijler9
van de tombe,
De waarheid is zoen als ik u
verteld heb, dan zul't u moeten toegeve
dat de ontdekking van deze schat ge
aan mij en mijn broer te da"ke"_mnp(i
ben, zoals u misschien wel reeds ver
hebt uit dit land afkomstig. Maar tien jaar
geleden woonden we in Zuld"^;?aT,pn
dreven daar zaken, onder
tweedehands gouden én zilve
werpen en we leenden geld i
derpand We hadden nog n com
pagnon, wiens naam er mmder aan"
komt, evenmin dat we onsJ*a" °°k fn"
ders noemden, dan Vallon- Op zekere dag
kwam er een varensgezel van een der
gróte stomers op de meren by ons met
een gouden penning, die met vreemde te
kens en letters overdekt was. Ik hoef hem
niet verder te beschrijven, omdat u zalf
de ene helft er van In uw bezit hebt al
begrijp ik niet, hoe u er aan komt We
kochten hem voor iets meer, dan zijn ge
wicht in goud, maai mijn broer, die veel
belang stelde in oudheden rustte niet,
voordat hi.i iemand gevonden had, die ons
de betekenis van wat er oo stond kon
ontcyferen.
Waar had die varensgezel die pen
ning vandaan? onderbrak hem Trégat.
Dat heeft hij niet gezegd; maar hij
was een Spanjaard en kwam voor zover
ik weet, uit Peru- Zelf konden we er geen
touwen aap vastknopen, wat er op die
penning stond- Maar eindelyk ontmoette
hij een geleerde, die studie van oude. ver
geten talen gemaakt had. Die man, die
aan lager wal geraakt was, herkende het
schrift onmiddellijk. Hij bood aan, het
opsohrjft voor honderd gulden te verta
len en verzekerde ons, dat werkelijk de
moeite heel groot zou zijn, omdat dat be
paalde dialect hem onbekend was. Wel
kon hij ongeveer de betekenis gissen,
maar het zou hém dagenlange studie Kos
ten, de juiste zin te achterhalen- Mijn
broer Charles stemde er in toe en na
enige tUd kwam hy bij ons met een ver
taling, die, voor zover ik me herinner,
aldus luidde. Op de ene zyde stond:
God ls de adem des levens, maar dit
tl de cirkel van dood en zorg. Ieder deel
er van zal dood en zorg brengen aan zijn
eigenaar. Maar het geheel is 'het leven in
zijn volle volheid.
Dalt komt me vrijwel als onzin voor,
meende Trégat,
Misschien geef ik het wel met Pr®"
cies genoeg weer, maar het is een feit,
dat de twee helften van die penning nooit
anders dan ongeluk gebracht hebben aan
hen die er mee in aanraking kwamen. De
andere zijde bevatte een minder raadsel
achtig opschrift- Hft w'as zo: „De schat
van Témare, aan wien de zee hare doden
opgaf. Chiqualpo. waar zijn laatste pries
ter stierf. De rots is in de vallei van de
stroom van goud en de rots is zyn graf
tombe- En daar is het graf van Dyfyde en
en hef graf van da schat van Témare".
Heel belangwekkend, zei Trégat
maar toch heel vaag.
Het kostte ons een heel jaar, om te
bepalen waar die plaats was, vervolgde
Vallon. De naam zelf van Chiqualpo be-
stond niet meer en we vonden hem aleohts
met behulp van een geleerde der Azte
ken. die we by ops onderzoek te hulp
geroepen hadden. De rivier en de vallei
bevonden ziek daar nog, maar waren erg
arm aan goud. Maar de rots gaf ons meer
moeite en een half jaar lang bleven we
aan het opgraven en lieten rotsen sprin
gen en zochten naar goud totdat we de
tombe van Dyfyde vonden, de laatste
priester van Témare. Daar vonden we in
ue rots gehouwen een inschrift in de
zelfde letters, als die op de penning ston
den. Dyfyde zelf had het er waarschijn
lijk ingekrast, We lieten de oude talen
kenner overkomen en betaalden al zyn
onkosten en gaven hem twee honderd
vijftig gulden voor de moeite van nat
ontcijferen.
Leeft hy nog? vroeg Trégat, die er
benieuwd naar was, hoe de arme man
nog wel geleefd zou hebben, nadat hy het
geheim van de schat, ontcijferd 'had-
Neen, antwoordde Vallon, hy stierf
een korte tijd later aan de koorts en
werd in Peru begraven en wy betaalden
het geld uit aan zijn enige dochter, die er
erg blij mee was. Maar om met mijn var
haal d »>r te gaan; het opschrift was heel
belangwekkend en opende een ruim veld
voor onderzoek' I gen omtrent de
relaties der Azteken uit Peru en een klein
gezelschap van priesters die Témare als
hun leider erkenden en hier aan de kust
leefden.
Het schynt, dat Jn de derde eeuw van
onze jaartelling er een vry belangrijke
stad heeft bestaan op de plaats, waar nu
de landtong is. Reeds toen ter tijd was
de zee bezig, het land te ondergraven en
af te brokkelen. Témare was de priester
van een secte, die half christelijk was en
half zonaanbidder en hij schijnt zowel
godsdienstige, als politieke invloed van
belang bezeten te hebben- Zijn tempel of
klooster, of hoe u het noemen wilt, was
ondergronds aangelegd en daarin bevin
den we ons op het ogenblik. Niemand
mocht er binnengaan behalve dan de or
deleden, die tot eeuwige geheimhouding
verplicht waren. Het lag enige kilometers
meer landinwaards, dan de stad en de on
dergrondse Ingangen zyn nu door de zee
overspoeld.
En die schat? Hoe kan een priester
van een of anderen halfwilde stam zulk I
een schat bijeengaren? vroeg Trégat on
gelovig.
zal i'k u vertellen, voor zover ik
net zelf weet. Honderd meter ten zuiden
van de landtong ligt een diep kanaal,
uitgesleten door de stromingen, dat op
net ogenblik nog bestaat. Het is nu een
gedeelte van de zee, maar in die tijd
drong het als een soort zeearm het land
in. Deze geul zou men het beste de
monding kunnen noemen van een onder -
zese stroming, waarvan de oorsprong
ergens bij de equator te zoeken is en die
eeuwen achtereen naar dit punt van de
kust gericht is geweest. Hoe dan ook,
die stroming voerde met zich mee aiie
wrakstukken, die op de bodem der zee
terecht kwamen en al de lijken, die In
zee waren neergelaten, als in hun laatste
rustplaats. Témare kwam bij het uitgra
ven van zijn tempel in een grote spelonk
terecht, waarin het zeewater met groot
geweld binneatroorod-e'. Hier werd de
prooi der zee eeuwenlang heenaespoeld
door de onderzese stroom. Hij vond er
de liiken van duizenden, die er waren
aangespoeld. Témare, die een practisch
man schijnt geweest te zijn, kwam cp de
gedachte, die lijken een eervolle begrafe
nis te geven, in ruil voor de kostbaarhe
den. die hij op hen vond. Zo vergaarde
hij zich een onmetelijke schat. Het op-
sehr 't op zijn graftomb is dan ook het
zelfde. als op de penning staat: Té
mare, aan wie de zee hare doden op
geeft.
En hoe heb je die schat nu gevon
den? vroeg Trégat ongeduldig.
Het inschrift op de tombe in Peru
gaf uitvoerige aanwijzigingen omtrent
ae ligging er van. Maar daar zal ik u
niet mee vermoeien., ik weet ze trou
wens zelf niet precies meer. Maar het
oerste ding, dat wij by onze komst in
Gartuche vonden was, dat de ingang ver
in zee lag onder vademen water Daarop
maakten we zorgvuldig berekeningen en
kaarten en na een jaar hard werken en
rekenen, kwamen we tat de conclusie,
dat een gang van de oude Trégat-mijn
ergens vlak by de laatste gang van de
Tempel van Témare moest uitkomen, We
besloten met dynamiet ons een weg te
banen en slaagden daarin na veel moeite.
We brachten er «en paar deuren in aan
en voorzagen die van moderne sloten.
Maar waartoe diende al die ge
heimzinnigheid? vroeg Trégat. Al had
het openlijk gedaan, dan zou uw aan
deel toch nog enorm geweest zijn.
Vallon haalde de schouders op.
De regering haalt er van, wat ze
kan. Ik zie niet in, waarom ze ook haar
deel zou moeten 'hebben. Als u nu mee
gaat, dan zal ik u naar buiten brengen.
Een ogenblikje nog, zei Trégat,
U hebt ons nog niets verteld over het
meest buitengewone gedeelte van de hele
geschiedenis. Hoe kon ik de helft van
die gouden penning vinden op een ver
laten eilandje in de Stille Zuidzee?
(Wordt vervolgd.)
