Ruim 50.000 emigranten in '52?
PIEPERS, naar ieders smaak
Ons succes-patroon
van de week
LEKASIN
Ons
ROMANBIJVOEGSEL
Om Eric's liefde
aè (Ur&
J
Harris Burland
Chocoladeletters
Welke aardappelen kiest u?
HOE BESTEL IK MIJN PATROON'
Prijzen en opdrachten
voor componisten
zenuwpijnen... neem
ZATERDAG 1 DECEMBER 1951
PAGINA 4
Somerset Maugham over zichzelf En over zijn rol in
de film EncoreKeus tussen zon en goede conver
satie Hollywood gooit er nog een schepje op Ralph
Richardson, regisseur Tien minuten beroemde namen
drie minuten film Greta Garbozij komt wel, zij komt
niet Engels onverstaanbaar in Amerika!
(yt~Is 'n UNION")
Nederland vraagt om transportmogelijkheden
AMSTERDAMSE GRAAN
MARKT
CACAOMARKT ONREGEL
MATIG
door
Somerset Maugham, die eens cocktail-
partijen beschreef als bijeenkomsten,
waar gratis drank wordt opgedrongen
aan mensen, die niets wiilden kopen,
doormensen, die er niet seker van rijn,
wit ze eigenlijk proberen te verkopen",
heeft onlangs in Londen zelf zo 'n partij
gegeven.
Somerset Maugham is de Schrijver van
een reeks korte verhalen, waatvan er
zeven de stof hebben geleverd voor twee
films, die ook in ons land zijn vertoond
onder de titels „Trio" en Quartet". En
het artikel, dat op de cocktail-partij
moest worden verkocht), was die film
„Encore", die Is gemaakt naar weer een
nieuwe selectie uit de korte verhalen
van Mr. Maugham.
De 78-jarige schrijver, wiens goed ge
conserveerde persoonlijkheid helemaal
n slecht figuur sloeg, praatte over let-
rlijk alles: van z'n eigen optreden in de|en prijzend.
uur thuis) gaat produceren. Het is een
drama van een man, die gedurende 24
uur zijn geheugen verliest, met Ralph
Richardson en Margaret Leighton in de
hoofdrollen. Korda wil in drie weken
met de opnamen klaar zijn om te laten
zien, hoe snel er kan worden gewerkt.
De film wordt in de Shepperton-stu-
dio's gemaakt. Daar is intussen een stoel
met een nieuw bordje neergezet: Ralph
Richardsan regisseur.
Met een min of meer verbijsterde blik
en een hele verzameling eerste klasse
talent om zijn pad te effenen, zal hij deze
film, waarin hij zelf een hoofdrol speelt,
ook gaan regisseren. Aan het hoofd van
al dat talent staat Sir Alexander Korda
zelf. Hij Is iedere dag in de studio ad
vies gevend, toekijkend, zich ook wel
eens 'met zijn eigen zaken bemoeiend,
telegrammen verzendend, venmanend
film af (in „Encore" verschijnt hijzelf
tot driemaal toe op het witte doek) tot
dé invloed van de leeftijd op een frisse
geest in een niet zeer jeudig lichaam toe.
Over zijn capaciteiten als filmster zei
hij: „He geloof niet, dat ik het er in En-
oor»" even goed heb afgebracht als in
znUn beide vorige films. Mijn tijdsbere
kening was niet zo goed en ik slikte een
paar woorden half ip. Ik moet in de
film een cynische oude heer voorstellen,
maar over het algemeen zie ik er zo
vriendelijk uit, dat de mensen me mis
schien een goeie ouwe lieverd zullen
vinden".
Betreffende zichzelf verklaarde hij:
„Natuurlijk is het - witte doek, of een
spiegel, niet de juiste manier om je eigen
«zicht, te bekijken. Dat moet je doen
door middel van een schilderij, dat een
groot kunstenaar van je heeft gemaakt.
Want ik denk van het schilderij, dat Gra
ham Sutherland van me heeft gemaakt?
De eerste keer, dat ik het zag, schrok
ik van mezelf. Zag m'n gezicht er wer
kelijk zó uit? En toen kwam ik tot de
ontdekking, dat er véél meer van me te
zien was dan ik ooit zelf had ontdekt".
Zijn ogen lichtten op, toen iemand zijn
villa op Cap Ferrat aan de Rivièra ter
sprake bracht.
„Het is zo 'n heerlijke zonnige plek.
Ik houd van de zon. Maar er zijn ogen
blikken. dat een mens moet kiezen tus
sen die zon en de goede conversatie".
Op zijn leeftijd is dat. naar hij ver
klaarde. een heel moeilijke keus. „Lon
den mag dan koud zijn en nat, maar het
is een inspirerende stad. Er gebeurt wat.
Er zijn theaters, films, diners, partijen
en mensen. Mensen, die dingen zeggen,
die ik wil horen. Dus zal ik er de winter
doorbrengen".
Waarop hij zich ijliihigs afwendde om
zich weer volledig te wijden aan zijn
taak: zijn nieuwste film verkopen.
De Engel9e Somerset Maugham-films
„Quartet „Trio" en „Encore" hebben
in Hollywood de zaak aan het rollen ge-
b-ccht. Daar gaan ze DU een film ma
ken, die „The Full House" zal heten en
de zal zijn gebaseerd op vijf zegge 5
van de schrijver O'Henry's beste
k--te verhalen.
Clifton Webb („Mijnheer de Gouver
nante") is geëngageerd voor Ransom
of the Red Shief", Farley Granger en
Jeanne Grain voor „Gift of the Magi" en
David Wayne voor „The Copy and the
Anthem".
„Karda's vluggertje" ls de studionaam
voor de film, die Sir Alexander Korda
omder d* titel „Home at seven" (Om 7
,R. C. Sheriff, die het stuk schreef, waar
naar de film wordt gemaakt, is ook aan
wezig evenals twee van de voornaamste
medewerkers van Carol (Reed (maker
van „Odd Man Out", „Fallen Idol" en
„The Third Man") en de cameraman
van David Lean (maker van „Brief En-
counter", „Great Expectations en ..Oli
ver Twist"),
Richardson draagt een sportcontuum
als hij regisseert en een deftig colbert
ir. zijn speelscènes. Tijdens het lunchuur
verdwijnt hij in zijn kleedkamer om viool
te spelen. Dat is een nieuwe hobby van
hem. „Het ontspant de zenuwen en helpt
de zorgen verdrijven, net als schilderen",
verklaart hij. „Ik kan helemaal geen
viool spelen en haal de strijkstok maar
zo 'n beetje over de snaren. Maar het
helpt. Tijdens de week-einden Schilder
ik. Daarvoor héb je tijd nodig".
Korda weet te vertellen, waarom hij
Richardson met de dubbele taak van re
gisseur en acteur heeft belast. „Hij speel
de het stuk op het toneel en kent het
beter dan wie ook. Logisch, dat hij de
film regisseert".
De top-talenten bereiden een scène
voor. De acteurs moeten vijf minuten
aan een stuk spelen. „Daarvoor heb ik
acteurs nodig als Margaret Leighton en
Jack Hawkins", is de conclusie van Ri
chardson.
Er komen meer bezoekers naar het
experiment kijken. David Lean komt
Sir Ralph Richardson is door
Alexander Korda belast met de regie
van de film „Home at seven', waarin
hij ook de hoofdrol speelt.
binnen stappen. Een vertegenwoordiger
van Laurenpe Oliver staat in een hoek
van de studio. Een regisseur van een an
dere film komt bij Korda met een pro
bleem.
De volgende scène.... De top-talenten
steken de hoofden opnieuw bij elkaar.
De cameramensen hebben hun eigen
grapje over al die eminente namen in
één film: „Tot nog toe hebben ze tien mi-
munten beroemde namen en drie minu
ten verhaal gefilmd
Met de regelmaat van de klok doen in
filmkringen geruchten de ronde, dat de
grote Garbo zich heeft laten overhalen,
weer op het witte doek te verschijnen.
Nu begint het er op te lijken, dat het
ernst wordt. Jerry Wald én Norman
Krasna, de twee jonge producenten, over
wie we al eens eerder hebben geschre
ven. leggen de laatste hand aan een sce
nario voor „Life of Duse", een biogra
fie van de eens zo beroemde Italiaanse
zangeres, die overal ter wereld het pu
bliek tot de hoogste vervoering Wist te
brengen. Dit scenario zal aan Greta
Garbo worden voorgelegd.
Wald en Krasna hebben de exclusieve
verfilmingsrechten van La Duse's bio
grafie. De redactie van het scenario
hebben ze toevertrouwd aan Melchior
Lengyel, schrijver van het scenario voor
„Ninotchka", waarin Greta Garbo even
eens de hoofdrol vertolkte.
Hoewel er tussen de producenten en de
Zweedse actrice nog geen overeenstem
ming is bereikt, weet men algemeen tc
vertellen, dat Greta Garbo reeds sinds
lang grote belangstelling heeft voor het
leven van Duse, dat veel overeenkomst
vertoont met haar eigen carrière.
Wald, Krasna en Lengyel zijn er stellig
van overtuigd, dat Greta Garbo, wanneer
zij het scenario gelezen heeft, er in zal
toestemmen de rol te spelen.
Bernard Kreisler, een der directeuren
van de Amerikaanse Motion Pictures
Association, heeft aan de Britse film
producenten nu eens precies verteld, hoe
het komt, dat zo veel Engelse films zo
weinig succes hebben in de Verenigde
Staten. Als een Engelse film het niet goed
„doet", ligt dat aan de uitspraak van de
Engelse acteurs. „Men begrijpt niet, wat
ze zeggen", aldus mr Kreisler. Volgens
hem hebben Italiaanse en Franse films
in Amerika over het algemeen meer
succes dan de Engelse. De Amerikanen
verwachten geen ogenblik, dat ze de
Italiaanse of Franse dialogen zullen ver
staan, maar van de Engelse eisen ze dat
wel. Misschien zal het daarom, steeds nog
volgens mr Kreisler, noodzakelijk worden,
de Engelse films van „Amerikaanse"
teksten te voorzien, alvorens ze in de
Verenigde Staten te vertonen.
Als het niet waar is, heeft mr Kreisler
het toch aardig verzonnen.
Sinds het ogenblik, dat Larry (,,A1 Jol-
son") Parks voor een commissie van het
Amerikaanse Congres bekende, dat hij
communist was geweest, is hij in het op
dat punt zeer gevoelige Hollywood zonder
werk geweest. En Metro Gol'dwyn Mayer,
zijn laatste werkgeefster, heeft de film
„The Light Fantastic", waarin hij met
Elizabeth Taylor de hoofdrol speelde en
die net in vertoning zou worden gebracht,
weer haastig opgeborgen, Nu gaat men
het eindelijk toch eens proberen, maar
voorlopig alleen in Engeland.
Deze communisten-vrees van Hollywood
is ook oorzaak geweest van een massa
moeilijkheden rond John Huston's film
over de Amerikaanse burgeroorlog, ge
titeld „Red Badge of Courage" (Dé Rode
Onderscheiding van de Moed).
De filmmensen zijn van het begin af
huiverig Voor deze film geweest. De
reden kan men vinden In een uitlating
van een studioman tegenover Huston, toen
diens film pas klaar was: „Ze is prachtig.
Als we nu alleen maar dat woord „rood"
in de titel konden kwijtraken".
Suzy Delair ,de Franse actrice, die 'n
films als „Copie conforme", „Quai des
Orfèvres" en „Pattes Blanches" optrad,
sprak met een bezoeker vol geestdrift
over haar garderobe.
„Hebt u de costuums gezien, die ik in
.Quai des Orfèvres" heb gedragen?"
vroeg ze.
De bezoeker bekende, dat hij ze niet
had gezien.
„Wat!" riep Suzy uit. Bent u dan een
barbaar? Dat is een klassiek werk!"
„Pardon Suzy", antwoordde de bezoe
ker. „Heb je „De Gebroeders Karamazov"
gelezen?"
„De Gebroeders aramazov? Nee", vroeg
mademoiselle Delair verbaasd, „wat heb
ben die dan geschreven?"
Advertentie
Larry („Al Jolson") Parks is nog
steeds zonder werk sinds hij heeft
bekend, communist te zijn geweest.
Zijn laatste filmdoor Hollywood,
opgeborgen, zal nu echter in
Engeland worden vertoond.
CACAO t CHOCOLADE
O
Nederland ls van mening, dat Neder
landse emigranten meer succes in een
kortere periode zouden bereiken, als zij
op het ogenblik, dat zij zich ln een an
der land vestigen, liet kapitaal beschik
baar hadden, dat zij in ons land moesten
achterlaten.
indien het intergouvernementeel
lichaam, over welks instelling (le inter
nationale emigratieoonferentie te Brus
sel zich thans beraadt, deze kapitaals
overdracht mogelijk zou maken, zou
zulks voor Nederland van grote beteke
nis zijn. Het zou een sterke stimulans
tijn voor de ontwikkeling van de beste
manier van emigratie.
Dit heeft mr ir B. W. Haveman, com
missaris voor de emigratie als Ned.
standpunt kenbaar gemaakt.
Wat de vervoersmoeilljkheden bétreft
deelde hij mee, dat Nederland dit jaar
ongeveer 35.000 emigranten vervoerde.
Daarmee is het plafond der vervoersca
paciteit bereikt. Gezegd kan worden, dat
In 1952 meer dan 50.000 emigranten Ne
derland zullen verlaten, indien er trans-
hort beschikbaar is. In dit verband is de
schatting, dat liet probleem zich Zou be
perken tot 6000 emigranten, aan de lage
kant, voor zover het Nederland betreft.
Het is in ons land algemeen gebruike-1 grotendeels een kwestie van smaak he-
ljjk om iedere dag een flinke portie aard- ten want verschil in voedingswaarde is
appelen te eten. Een voedingsmiddel nu, er bij de diverse goede soorten practisch
A r» 4- enrs cïhntft nlnr.l„ r-vrv ir, m O n 1 H irl orv 1~\ ii - -1tj
dat zo'n grote plaats in onze maaltijden
inneemt, is wel waard dat er bij het
inkopen eens extra aandacht aan beste
den!
Wat is de beste aaïdappelsoort die men
zijn gezin voor kan zetten? Wel, dat mag
Naast <5* vele tinten effen, waarin deze
winter geklede japonnen gedragen worden,
ziet men ook veel wollen stofjes, met een
klein blokje of stippeltje van een andere
kleur. Meestal ls het dan aan de achter
kant een ruitje, wat ook voor garnering
gebruikt kan worden.
Deze stofjes lenen zich bizonder goed
voor nevenstaand model. Ook als afkle-
dend model voor zware figuren. De rok is
vierbaans klokkend.
Het lijfje valt voor en achter met een
.punt op de rok. Van achteren heeft dit
kledingstuk een heupstukje. Het lijfje is
daar iets ruim aangezet.
De middenVóorbaan van het lijfje loopt
evenêens opzij in een heupstukje uit. Ook
daar valt iets ruimte boven uit.
De hals is met een kraag en revert je en
kan op elke gewenste hoogte gedragen
worden. De lange gladde mouw is met een
manchet afgewerkt. De sluiting wordt met
een rijtje mooie knopen gegarneerd, pit
patroon is verkrijgbaar ift maat 42, 44, 46,
48,50 en 52 a 0,85. 4 tot 5 meter stof van
130 cm breed is er voor nodig.
Plak aan de adreszijde van een briefkaart, naast en buiten de frankeerzegel
het verschuldigde bedrag aan geldige postzegels en zend deze naar
ATELIER CROON. BEATRIJ.SSTRAAT 4. ROTTERDAM
Vermeld aan de andere zijde duidelijk uw naam. adres, woonplaats en maat
en nummer van het gewenste patroon.
Plak nooit meer dan 1op een kaart, wat meer geplakt wordt ls
waardeloos.
Girostortingen eveneens ten name van Atelier Croon op nummer 271201.
Afgehaald elke dag van 9 tot 12 en van 2 tot 5 uur. Behalve 's Zaterdags.
niet. De een houdt van kruimig, de an
der heeft liever wat steviger knollen,
een derde let vooral op de smaak of op
een gele of blanke kieur. Deze eigen
schappen hangen zowel af van het, ras
van de aardappelen als van de grond
soort waarop ze verbouwd zijn.
Zo zal een Eigenheimer van de zand
grond verschillen van een klei-Eigenhei-
mer, terwijl een Bevelander weer an
dere eigenschappen heeft dan deze twee.
In het algemeen kunnen we zeggen dat
klei-aardappelen bloemig en droog koken
en geel van kleur zijn. Wie van lichte
aardappelen houdt, die goed heel blijven
bh het, koken, zal waarschijnlijk aan op
zandgrond gekweekte soorten de voor
keur geven. Voor het bakken zijn zand-
aardappelen meestal beter geschikt
(mooie hele plakken laten zich beter
knappend bakken en vragen minder vel
terwijl voor puree of stamppot de krui-
mige klei-soorten zioh beter lenen.
Afkokers kunnen zowel van klei- als
van zandgrond afkomstig zijn; dit is een
kwestie van ras. Eigenheimers bijv. staan
over het algemeen ais afkokers bekend.
Ook de diepte van de „oèen" hangt met
het ras van de aardappel samen. Hoe
dieper deze zijn, hoe meer er bij het
„pitten" weggesneden zal worden.
Vooral wanneer men een wintervoor
raad aardappelen wil inslaan, zal men
verstandig doen door enkele soorten na
elkaar te proberen.
Neemt men afkokers omdat deze
goedkoper zijn, dan moet men er wei
aan denken, dat ze meer zorg vereisen
bij het koken.
Zo kan men een weloverwogen keus
doen!
Natuurlijk is niemand gediend van
aardappelen met groene of blauwe plek
ken.
Eén punt van belang blijft er dan nog
over: de grootte van de aardappelen.
Vraag in leder geval aan uw leveran
cier om u aardappelen van ongeveer ge
lijke grootte te bezorgen, zodat u niet
aldoor de grote in stukjes behoeft te
snijden om te maken dat zjj tegelijk met
de kleinere gaar zijn!
Of het nu zand- of klei-aardappelen
zijn, Noordelingen of Zeeuwse bonten
of wolk ander ras dan ook, onder de in
Nederland verbouwde aardappelen is
voor elck wat wils te vinden wanneer
u er maar naar zoekt!
Nederland moet rekening houden met
een totaal van tenminste 10.000, maar
meer waarschijnlijk met 15.000 emigran
ten, die moeten worden vervoerd ln aan
vulling op een totaal van 35.000, die
Nederland zelf zal kunnen vervoeren.
Over de vluchtelingen sprekend, zei
de heer Haveman, dat de Nederlandse
regering bereid is en reeds zodanig
handelt de vluchtelingen die willen
emigreren op dezelfde wijze te behande
len als de Nederlandse emigranten. Dit
heeft ook betrekking op de scheepsacco-
modatie.
Een van de grondbeginselen voor een
gezonde emigratie noemde dc heer Ha
veman het, dat de emigranten familie
moét worden bewaard als een eenheid
en als een eenheid moet worden ge
transporteerd.
Van Amerikaanse zijde ls een gunstig»
reactie gevolgd op de Nederlandse voor
stellen en verwacht mag dan ook wor
den, dat deze vraagstukken op de agen
da van de nieuwe organisatie geplaatst
zullen worden.
De staatssecretaris van O. K. en W.
heeft aan een aantal componisten prijzen
toegekend. Het betreft de volgende com
ponisten: H. Henkemans (vioolconcert),
mr G. Landré (3e symphonie) en M. Ver
meulen (4e symphonie) voorts werd aan
mevr. H. Bosmans een prijs verleend we
gens haar verdienste als componiste.
Aan de volgende componisten zijn op
drachten verleend tot het componeren
van de achter hun naam vermelde werken:
L. van Delden, J. Felderhof en dr Anth.
van der Horst (een werk voor gemengd
koor).
M. Flothuls, K. Mengelberg en W. Wij-
develd (een kamermuziekwerk). K. van
Baaren en J. Vranken (twee mannenkoren
a capella). Jurr. Andriessen (een ballet).
AMSTERDAM, 1 December. In buiten
landse granen op toewijzing werd het
een en ander besteld, met het oog op de
met ingang van December maandelijkse
prijsverhoging van 20 c. Van de viije
buitenlandse granen trok kippenmais zeer
goede belangstelling, doch aanbod be
stond er practisch niet. Voor de overige
vrije buitenlandse granen bestond wei
nig koopiust. waardoor deze artikelen la
ger werden geoffreerd. Paardebonen en
Johannesbrood hadden een prijshouden
de markt. Inlandse granen verkeerden
in flauwe stemming en konden de prij
zen zich niet handhaven. De omzetten
bleven beperkt.
Inlandse rogge 17 pet. werd per direc
te levering geoffreerd voor 30.40, per
Januari, voor 37.50 en per Februari voor
38.Haver 55/56 kg. was per directe
levering aan de markt voor 33.50 ter
wijl voor Januari 34.75 en voor'Jan.
April 35.75 werd gevraagd. Zomer-
gerst was te koop Bij 39.50.
In de periode van 24 t/m 30 November
was het marktbeeld onregelmatig, aldus
deelt de fa. C. w. M. HèslenZeJd mtde.
De prijzen flecteerden sterk onaer in
vloed van Duitse aankopen en de markt
sloot hoger dan aan het einde van da
vorige berichtweék Dichtbijzijnde posi
ties waren erg gevraagd, vooral door da
handel, terwijl de Nederlandse industrie
zich over het algemeen afzijdig hie'd.
Vrijdag werd bekend gemaakt, dat de
exportiechten voor cacao aan die Goud
kust verhoogd zijn.
van
KORTE INHOUD VAN HET VOOR
AFGAANDE:
Zes mannen, die een schipbreuk
hebben overleefd, bereiken een ei
land, dat wemelt van de spinnen. Op
onverklaarbare wijze worden vijf
schipbreukelingen gedood. De enige
overlevende, Eric Trégat, vermoedt
met een monster te doen te hebben,
dat at moorden op zijn geweten
heeft. Trégat ontdekt het Wrak van
een schip. En in dit vaartuig een op
schrift. In Gartuche treurt Solange
Margau om Eric. Maar haar vader
heeft andere plannen. Charles Vai-
lon, een milllonnair, die zijn huis
heeft gehuurd, maakt het meisje het
hof. Eric komt thuis maar moet de
vlucHt nemen en duikt doodziek
onder bij de „juwelenhandelaar"
Cantri en zijn dochter Simone. Simone
verpleegt hem en wordt verliefd.
Eric neemt weer de vlucht met ach
terlating van een halve gouden pen
ning. Hij ontmoet Solange. Een mon
ster terroriseert de omgeving. Trégat
gaat op onderzoek uit en ondekt er
.'n spinneweb en Jean Vatlon en
later ook Cantri.
Trégat wordt gegrepen. Simone wil
hem bevrijden. Dat lukt..mits zij
Vallon huwt. Solange zal Eric mogen
vrijlaten, maar niet huwen voor Si-
mone's dood. Vallon denkt Trégat
e'ndelijk te kunnen klein krijgen. En
legeliik ook Simone. De komst van
Richel en het vinden van een arm
band bezorgen Vallon zware uren.
19)
De tijd kroop langzaam voort. Nu en
dan zei een van beiden een enkel woord,
maar geen woord werd gewisseld over dat
gene. dat hun beiden toch het naast aan
het hart lag. Trégat deed zijn uiterste best,
om het terneergeslagen meisje te bemoe
digen, maar het was een ondankbaar werk
en meer dan al fijn woorden, stemde de
stevige druk van zijn hand waarmee hij
haar vasthield, haar kalm. Ze wist veei
te goed, dat de dood hun wachtte en dat ze
al zijn woorden per slot van rekening niet
anders waren, dan vruchteloze pogingen
om haar gedachten zo veel mogelijk af te
leiden van het onvermijdelijke einde. Haar
enige hoop was nog, dat ze zou mogen ster
met haar hand ln de zijne.
Ten laatste werd het gewelf boven hun
hoofd zichtbaar en Trégat richtte het lich*
der lantaarn omhoog, in de hoop een uit
gang te vinden, waardoor ze zich uit hun
gevaarlijke positie konden redden. Maar
het licht was te zwak én dus stak hij nog
een magnesiumstaafje aan.
Bij de schittering van het witte licht
over de vrij wijde waterplas zag hij, dat
van het hol niet veel meer over was, dan
een diepe waterkolk met een smalle laag
lucht daarboven. Het 'licht doofde, doch
toen ze weer in het duister zaten kreeg
Trégat een inval.
Solange, zei hij, er moet ergens ln
het dak een opening zijn, anders had het
water niet zo kunnen stijgen. Er moet een
uitweg voor de lucht zijn geweest. En dus
moet er ergens een scheur, misschien wei
een doorgang zijn. Als die eens groot ge
noeg was om.
Neen, Eric, onderbrak ze hem ge
jaagd, viel ons nu maar niet met ijdele
hoop. Het is veel erger te blijven hopen
en dan te zien, dat
Liefste! fluisterde Trégat, haar han
den loslatend en haar ln zijn armen ne
mend. Ze was te zwak om weerstand te
bieden, maar ze beantwoorde zijn harte
lijkheid niet en zodra hij dit bemerkte, liet
hij haar los en begon weer, bij het lan
taarnlicht de zoldering te onderzoeken
Dichter en dichter kwam het water er
naar toe en hij stelde zioh voor, hoe die
zoldering duim voor duim omlaag zou da
len, tot ze haar met de handen zouden
kunnen aanraken; tot ze plat op de plan
ken van het vlot zouden moeten gaan
liggen: tot het water om hen heen zou
spoelen en hen in haar kille omarming
zou sluiten; tot het water tenslotte hei
gewelf zou bereiken!
Maar hU deed zijn best. die gedachten
van zich af te zetten. HU mocht niet
werkeloos blijven. HU greep een lange
plank uit het water en die als roéi-
spaan gebruikend, stuurde hU het vlot
over de poel heen. Solange liet het licht
naar de zoldering schijnen. Voet voor
voet bekeken ze spiedend de rotswand
boven hun hoofden. Zo voeren ze de poel
herhaaldelijk over en weer, en iedere
minuut kwam de zoldering dichter bovèn
hen. ElndelUk wees Solange op een don
kere plek in de leisteen op enkele me
ters afstand.
Toen ze er onder waren, zagen ze, dat
het een opening was van ruim een me
ter in doorsnee. Trégat hield met zUn
plank het vlot zoveel mogelUk op zijn
plaats en trachtte met de andere hand
de opening te bereiken. Tot zUn verwon
dering bleek zUn misrekening groot te
zijn, dat hij er nog wel 'n meter met zijn
hanr van af bleef. Weer vlamde het
magnesiumlicht hel op en bescheen het
donkere gat. Hij zag, dat het eerst zowat
een meter omhoog steeg en daarna met
een bocht Uep- HU keek Solange aan.
Als ik jou eens optilde denk je, dat
je dan tót aan die boöht zoudt kunnen
reiken?
Ik zal het probéren, zei ze eenvou
dig.
HU bevestigde zUn vlot aan een uit
stekend stuk van een mast, tilde haar op
zUn schouders en rees langzaam over
eind. Maar hoe ze zich uitreikte, ze kon
niet hoger reiken, dan de zoldering van
het hol. Het vlot was toch weer afge
dreven 'door de stroom. Eerst na her
haalde pogingen gelukte het haar. Maar
haar zwakke armen vermochten niet an
ders, dan zich aan. de rand der opening
vast te klemmen. Ze kon zich niet op
trekken en Trégat kon haar niet verder
helpen. Ze liet zich weer in zyn armen
zinken en het vlot dreef weg van de
opening.
Dan zullen we wachten, tot hét wa
ter nog wat hoger komt zei Trégat en
hU begon, met zijn plank het vlot zo goed
mogelUk onder het gat te houden. Na
een kwartier probeerden ze het nogmaals
maar toen reikte ze slechts tot de zol
dering. HU liet haar weer op het vlot
neer en zei verheugd:
Het water valt! We zUn op het
hoogste punt geweest en nu wordt het
weer eb.
HOOFDSTUK XXVII
Duisternis en licht
Maar zUn eerste opwelling van vreug
de was spoedig voofbU. Want nu konden
ze niets anders doen, dan kalm op het
vlot blUven zitten, totdat het water cen
timeter voor centimeter zou gezakt zUn
tot het laagste punt en dan weer ging
stijgen.
Jawe moeten we] wachten tot
het wéér hoog water tt. zei Trégat na
een lang zwUgen. Langs de andere kant
kunnen w® ook niet meer weg en we
zullen nog 'ns moeten proberen, öf we
langs het gewelf er uit kunnen komen.
Als we misschien een leeg vat kunnen
oppikken en op het vlot slepen, dan zou
den we er gernakkelUk bü kunnen ko
men.
Och, we weten immers nog niet
eens, of we wel iets aan die doorgang
hebben? zei Solange, die zlch niet graag
met Udele hoop wilde vleien.
Best mogelUk, maar erger, dan nu,
kunnen we er toch niet aan toe zUn. Ik
heb nog wel voedsel, maar ik begin
geweldig dorst te krUgen.
HU stak zUn vinger in het water
en proefde het.
Zout natuurlUkDat was ook wel
niet anders te verwachten.
Ik heb ook veel dorst, zei Solange.
Het zou nog mogelUk zU", dat er
gens uit de rotsen water droop, meende
Trégat. Hij stuurde het vlot langs de
wanden, maar vond nergens, wat hU
zocht.
Hier en daar liepen wel straaltje» wa-
tor van den kant af en Trégat proefde ze
telkens, in de hoop, zoet water te vinden;
maar het was allemaal zout water, dat
door de vloed ln spleten en geulen was
achtergelaten.
Heb jU er enig idee van, hoe het in
deze tUd met het getU staat? vroeg liU
na een tijdje, op zUn horloge kUkend.
Zie je, het is op het ogenblik tien uur...
dat wil zeggen: tien uur 's avonds, want
ik ben hier nu al bUna vier en twintig
uur in deze holeh. Ongeveer twee uur
geleden was het water op zpn hoogst.
Kun JU je soms herinneren .wanneer het
hoog water ls geweest?
Neen, met geen mogelUkheid. Daar
let ik nooit op, omdat ik er nooit wat
mee te maken heb.
Uur na uur kroop traag voorbU en ze
konden niets anders doen, dan naar het
water kijken, dat tot het laagste punt
gedaald, nu weer begon te stijgen. Ze
leden een bUna ondragelUke dorst en de
duisternis, slechts verbroken door een
spookachtig flikkerend kaarsvlammetje,
werd een onuitstaanbare kwelling.
Als ze maar een enkel straaltje dag
licht door het gewelf hadden zien ko
men, dan zouden ze tenminste het gevoel
gehad hebben, nog met de buitenwereld
in verbinding te staan. Het zou hun hoop
verlevendigd hebben. Nu voelden ze
zich als levend begraven.
EindelUk na enige uren bereikte het
water weer dezelfde hoogte, als de vo
rige maal. Angstvallig hadden ze het
stijgen tegen de rotswanden gadegesla
gen. Trégat keek, hoe laat het was en
een trek van verlichting verscheen cfp
zijn gelaat. Want in acht uren was de
poel gevallen en weer gestegen. Daaruit
maakte hii op. dat het nu nog minstens
twee uur lang moest byven stijgen, eer
de 'hoogst mogelijke waterstand bereikt
Zou zijn. Opgewekt deelde hij zUn gevolg
trekking aan Solange mede, maar zij was
te veel neergeslagen, om zich aan zu,k
een nietige strohalm vast te klampen.
Nogmaals stuurde hy het vlot onder da
ge welf opening en hield het dear met zijn
roetplank op dezelfde plaats. Centimeter
voor centimeter rees het water, totdat
hij tenslotte dé rots kon aanraken. Bin
nen een half uur zou h'j de plek kunnen
bereiken, waar zich de bocht ln het gat
bevond.
Een half uur later gaf hij Solange de
lantaarn in de hand, tilde haar op zijn
schouder en hielp haar door het gat
heen. Toen hij haar echter losliet, schoof
het vlot onder hem uit en bleef hU met
zijn handen aan een uitstekend stuk rots
hangen. Solange gaf een gil van schrik
en stak haar smal, wit handje naar hem
uit. Een enkel ogenblik weifelde hij, of
hij zich zou loslaten en zwemmend het
vlot weer bereiken, of dat hij zou trach
ten. zich met zijn grote kracht omhoog
te trekken, totdat hij enige steun voor
zijn voeten tegen d° rotswand vinden
zou- In gewone omstandigheden zou dit
bwtste «en Weinigheid voor hem geweest
zijn, maar nu was hij verzwakt door
bloedverlies en de inspanning va.i zoeven.
Toen wist hU zich zo ver omhoog te
krijgen, dat zijn kin op gelUke hoogte met
zUn handen was. Toen slaagde hy er' in,
een arrq over de rand meen te werken,
steunde met één voet tegen de tegen
overgestelde wand en gaf zo zijn armen
enige rust. Na enkele seconden had hij
een goed steunpunt voor zijn andere voet
gevonden op een scherpe rotspunt en zo
krabbelde hij omhoog tot naast Solange.
Nu zijn we denkelijk ons vlot kwijt,
zei hij. Ik had me eerst nog willen laten
vallen en het weer Ophalen. Maar och:
veel nut zouden we er toch niet van ge
had hebben. Ik denk niet dat het water
ooit uit dit hol wegtrekt.
Solange zei geen wooijd, doch raakte
even zijn hand aan, toen hij naast haar
neerknielde. Ze waren beiden uitgeput
en ze voelden heel goed. dat als ze niet
spoedig een uitweg vonde.n. ze zeker van
afmatting zouden omkomen. De wond in
Trégat's schouder begon te branden, van
pijn.
De lage tunnel, waarin ze zich nu be
vonden. steeg zwak hellend omhoog. Tré
gat onderzocht de wanden zorgvuldig bij
het licht van de lantaarn. Op het eerste
gezicht bemerkte hij, dat het geen werk
was van gewone mijnwerkers uit die
streek. De wanden waren glad en vorm
den met vloer en zoldering bijna volko
men rechte hoeken. Het scheen veeleer
werk te zijn van de oude priesters van
Témare en bij het bekijken van die zorg
vuldig bewerkte vlakken, zonk hem de
moed in de schoenen. Als dit werkelijk
hun werk was. dan voerde deze gang
hoogstwaarschijnlijk naar een ander hol
en andere gangen nog dieper m het bin
nenste der aarde. Want die priesters van
Témare schenen heel weinig gevoeld te
hebben voor de schoonheid cler wereld
en het volle zonlicht. Ze waren gewend
diep te graven en zich voor de ogen hun
ner medemensen meestal schuil te hou
den. Maar als het een gedeelte van een
mjjn Was, moest het noodzakelijk naar
een of andere uitgang voeren.
Langzaam en zwijgend kropen ze de
ncuwe gang door. Zc liepen aan één stuk
rechtdoor en nergens was 'n zijgang of
hol. Er scheen geen eind aan te'komen, i
In liet 'bêsjln hadden ze nog* een sterke
luchtstroom gevoeld, veroorzaakt door de
/ueht. die door het stijgende water langs
die gang werd geperst,. Maar naarmate zei
verder kwamen, werd dit minder en ten
slotte hoorden ze niets, dan het geluld
van hun schoenen op de bodem.
Oneens begon de gang te dalen en de
helling was zó steil, dat ze moeite had
den. op de been te blijven. Hun zwakke
hoon. aan de oppervlakte te komen, ver
zonk in het niet. Weer daalden ze af in i
de diepte. Na ongeveer honderd meter
kwamen ze aan een reeks treden en nu
e'ng het nog veel sneller omlaag.
Trégat telde 0* tweehonderd zes en
dertig. Onder aan die trap was pen soo-t
halletje van twee vierkante meter in
oppervlakte.
- Het wordt hopeloos. Solange,, zei
hü haar de hand toestekend.
Ze nam die aan en lachte hem dapper
toe.
We moeten doorgaan! fluisterde ze
met haar verdroogde lippen. We moe
ten blijven doorgaan!
Plotseling wankelde ze en viel bewus
teloos aan zUn voeten neer. Het duurde
wel een uur, eer ze tot bezinning kvyam
en al die tyd dacht Trégat niet anders,
dan dat ze zou sterven. En toen ze bij
kwam, moest ze nog meer dan een uur
tegen de wand blijven zitten, om enigs
zins op krachten te komen- Opeens boog
ze zich luisterend voorover en om haar
droge lippen kwam een trek van vreug
devolle spanning.
Hoor je het? fluisterde ze. Hoor
je het, Eric?
Hij spande zijn oren in om het minste
geluid op te vangen, maar hij hoorde
niets- Liefste zei hy, haar angstig
aanziende.
I Haar ogen glinsterden en haar gelaat
gloeide koortsig. Hrbegon er bang voor
te worden, dat ze door de geleden ont-
bering ijlde.-
Hoor je het niet? herhaalde ze.
Dat is het ruisen der zee! Laten we ver
der gaan, Ene!
Weer luis erde hy, maar hoorde niet3
Solange ti achtte op te staan, maar ze
was te zwak en zonk weer op de grond
rJ maar, Eric, zei ze. Laat
"Sgen en kom me dan halen.
Ik ben niet bang.
Als enig antwoord gaf hij haar de
'a° Fn handen, tildé haar van de
gronu op, droeg haar in zijn armen een
lange gang door en begon een hoge reeks
treden tg beklimmen. Hy telde tot drie
honderd en boven hoorde hij een zwak
a*s VBn de w'nd door de toppen
der bomen. Solange, wier zenuwen tot
net uiterste gespannen waren geweest,
had gelijk gehad. Het was het bruisen
der zee.
Trégat vielde een nieuw leven door
zijn aderen stromen, Solange scheen hem
niet zwaarder dan 'n veertje te zijn. Hy
had de treden wel willen opvliegen.
Maar hij bedwong zich en klom met zijn
kostbare last in de armen, voorzichtig
tree op tree. Na tien minuten zag hij
boven zich een zwakke lichtschemering.
Het geruis was langzamerhand aange
zwollen tot het klotsend golvengeloei, dat
tegen de rotsen omhoog steeg. .De koele
zeewind drong nu en dan naar Winnen.
Eindelijk bereikten ze de bovenste
trede, Trégat moest Solange op de grond
zetten en zich eerst een doorgang banen
tussen de rotsblokken heen. die gelukkig
niet zo zwaar waren, dat hij ze niet ge-
makkelyk opzy kon werpen. Hij bereik
te nu een klein hol, dat weer in een
ander uitkwam, welks uitgang versperd
werd door stukken leisteen, die van bo
ven neergevallen Waren. Maar ze lieten
een smalle kier vrU en daar wisten ze
zich doorheen te wringen en stonden nu
in de vrUe lucht onder de blote hemel.
Alleen een mUnwerker, die onder val
lend gesteente bedolven is geweest, of 'n
levend begravene, die op het laatste
ogenblik verlost wordt uit zijn graf. kan
zich voorstellen, hoe onmetelijk groot
hun vreugde was. Het was als het her
rijzen tot een nieuw leven.
Over de heuvels in de verte aan de
andere zyde van het moeras van Caper-
duis schoten de eerste stralen van de
opgaande zon. Hun toppen waren goud
gekleurd en aan de hemel dreven roze
wolkjes. Over de zee hing een lichte ne
vel. die als een waaiende sluier in de
ochtendbries zweefde. Voor him ogen,
zo lang gewend aan het flauwe keare-
hcht. .scheen de baai een gulden sprook
jeswereld, Boven hun hoofden rezen de
rotsen omhoog tot over de honderd me
ter.
Een halve kilometer naar links strekte
zich de lange bocht van een zeewering
uit, eenzaam en verlaten, maar toch een
bewUs, dat ze in de levende wereld te
ruggekeerd weren. Het was de zeewe
ring van Lafihan.
Geen van beiden zei een woord, maar
ze ademden de frisse morgenlucht.
Toen viel Solange op de knieën en
vouwde de handen samen in gebed.
Zwijgend viel Trégat naast haar neer en
zo bleven ze geruime tUd naast elkaar
geknield, de hemel dankend, omdat hun
ieven was giespaard.
Toen ze weer opstonden, was hun
eerste gedachte, naar water te zoeken.
Ze kenden beiden de kust tussen Gar
tuche en Lafihan en ze sloegen terstond
de richting van het eerste dorp in, tot
ze aan de plek kwamen, waar 'n beekje
van de rotsen omlaag klaterde. Ze dron
ken met lange teugen, al smaakte het
ook wat bitier. Daarna aten ze hun
laatste etensvoorraad op en overlegden
wat hun nu te doen stond.
Ze besloten, dat Solange, die zich weer
geheel opgeknapt gevoelde, naar Lafiha
zou gaan en daar cle eerste trein naar
Tréton nemen, Trégat zou zich verbor
gen houden, totdat hij van haar bericht
ontving, hoe het intussen met zijn zaak
stond. Voordat hU zich in het openbaar
vertoonde, moesten ze toch eerst weien,
ln hoe verre de laatste moorden som»
nog aan hem geweten werden.
Het was laag water, zodat ze samen
tot vlak bij Lafihan langs het strand
konden lopen.
Bij het afscheid vroeg hij haar aan
niemand iets over hem te vertellen, ten
zij tegen de politie en dan nog slechts
als het zeker was, dat zijn onschuld al
gemeen werd aangenomen. Vooral druk
te hy haar op het hart, dat ze tot geen
prijs iets tegen Simone mocht verteilen
over Vallon's geschiedenis.
Een uur latet scheen de zon stralend
over de zee en haar licht drong zelfs
door in he- hol, waar Trégat zat te
wachten. De stilte, die onder de grond
in het duister zo vreeselijk was geweest,
deed hem nu weldadig aan. De zee klot
ste legen de rotsen en zong hem bijna
in slaap. Trégat lag er naar tu luisteren
met meer genot, dan waarmee htj ooit
naar de schoonste muziek had geluisterd.
Opeens hoorde hij een stuk rots achter
zich omlaag storten. HU keerde zich met
een ruk om, maar zag niets. Maar een
ogenblik later hoorde hij een luid ge-
kreun, grote stukken leisteen rolden
naar beneden en het was net, alsof
iemand met de uiterste moeite trachtte,
zich een weg te banen tussen het puin
dat verderop in het hol lag Hij stak snel
zUn lantaarn aan en liet haar stralen in
het duister schijnen.
De eerste ogenblikken kon hij niets
onderscheiden. Even later echter ver
toonde zich boven het opgehoopte puin
een bebloed en gekneusd gelaat en riep
een zwakke stem erbarmelijk klagend:
„Waterin 's hemelsnaamwaterl"
Trégat stond verlamd van ontzetting.
Het was Landes. HU had zijn spraak te
ruggekregen en hU keek weer als e«n
redelijk mens uit zijn ogen.
Wordt vervolgd),
