De TROONREDE in DE PERS
Zekere waardering. Felle cri tiek
uit liberale kring
KRIPS, BEETHOVEN EN DE
NEDERLANDSE OPERA
DOOR DE BOMEN DE
BOCHT NIET ZIEN
L
De medelijdende Hermandad
C
Autopapieren in holle boom....
China met Chinese geschiedenis
Blijvende samenwerking met
de Rus of uit elkaar
r
Kort verhaal I
De camera op t
buitenland
f
=N
De filmrecensie was niet
gunstig
Koningin zal Slotermeer
openen
J
Aanvaring op de
Nieuwe Waterweg
Speurende wegen-wacht had toch succes
j
v.
Premie voor woning
verbetering
„Grootste explosie van
alle tijden"
WOENSDAG 17 SEPTEMBER 1952
PAGINA 4
VEEL VERDUIDELIJKING
GEWENST
REALISTJSCH PROGRAM
DUIDELIJK OVERZICHT
VEELBELOVEND
IETS MEER HOUVAST
GEWENST
NIETSZEGGEND STAATS
STUK
STARTSCHOT
GALA-UITVOERING OP
PRINSJESDAG
BRUSSEL:
Bomen over
bomen
Conflict tussen bioscoopdirectie
en dagblad
SPAAROVERSCHOT IN
AUGUSTUS
INTERN. GRENSKANTOOR
KANNE GEOPEND
NIEU WE VIOOLKAM
R. K. STUCADOORS IN
VENLO BIJEEN
De eerste vereiste voor een
patroon
MODERNERE KLEDING
VOOR KLOOSTERZUSTERS
De Troonrede beeft in de Nederlandse pers commentaar van uiteenlo
pende aard uitgelokt. Verscheidene bladen hebben bet staatsstuk met zekere
waardering begropt.
SE COURANT" had op bepaalde pun
ten graag iets meer houvast willep krij
gen. Het blad komt in dit verbancj terug
op een reeds eerder gedane suggestie, de
Troonrede op korte termijn tot onder
werp van een algemeen debat ip de
Tweede Kamer te maken. Dan zou kun
nen loskomen, wat wij in deze Troon
rede misseneen iets concretere om
schrijving van de uitwerking, die men
zich voorneemt aan bepaalde taakaan-
duidingen te geven. Hoe b.v. moeten wij
ons de krachtige ..dqorvperjng" van de
P.B.O. denken? Krachtig forceren of
krachtig bevorderen? zo vraagt het Rot
terdamse blad zich o.a- af.
Ook de Staatk. hoofdredacteur van
..DE VOLKSKRANT", prof. Romme, die
in de Troonrede een staatsstuk ziet vol
plannen, welke veel goeds kunnen her
bergen, is van mening, dat deze plan
nen op tal van ptmten om veel verdui
delijking vragen. Met name heeft hij
eveneens op het oog het plan tot „be
vordering van de krachtige doorvoe
ring" van de P.B.O. In beknopt bestek
bevat zij veel, wat de belangstelling
prikkelt naar méér.
Prof. Romme acht het een afschu
welijk teken des tijds maar realis
tisch dat onder de redenen „tot vol-
Zo de R.K. „TIJD": „In tegenstelling
tot menige troonrede van de taaiste
jaren mag het staatsstuk, dat thans in
de Ridderzaal door PI. M. de Koningin
is voorgelezen", aldus het Amsterdamse
blad, „een document heien, dat verschil
lende belangrijke positieve beloften in
houdt en een concreet, 'zij het ook niet
volledig, overzicht geeft van hei beleid,
dat wij van het nieuwe, zo moeizaam
tot stand gekomen kabinet mogen ver
wachten.
V/ij menen te mogen aannemen, dat
in deze troonrede de voornaamste pun
ten zijn verwerkt van het ontwerp-
program, waarop de eerste kabinets
formateur, dr Drees, al zeer spoedig de
ins.emming van de vier fracties heeft
Verkregen. Al noemt het nieuwe kabi
net zich formeel ook extra-parlemen
tair, zijn program getuigt van een zelf
vertrouwen, dat zich bij voorbaat ver
zekerd weet van de steun van de meer
derheid in de Kamer. Al draagt zijn
program nog de sporen van hei com
promis, het gaat toch de werkelijke
problemen niet uit de weg".
Ook het A.R. dagblad „TROUW"
heeft goede woorden over voor de
Troonrede.
Zij heeft, aldus dit blad. de verdien
ste. dat zij ons volk een duidelijk over
zicht geeft van de grote problemen, die
om een oplossing vragen.
Indien dit nieuwe kabinet zich houdt
aan de stelregel, dat de regering in de
Troonrede niet meer „hooi op de vork
Beemt" dan in één zittingsjaar rede
lijkerwijs kan worden tot stand ge
bracht, dan moeten de nieuwe bewinds
lieden stuk voor stuk wel over een bij
zonder arbeidsvermogen beschikken.
Het zal echter wel zo zijn, dat deze
Troonrede tevens moet worden gezien
als een program voor de komende jaren.
Het nieuwe kabinet komt immers niet
met een regeringsverklaring voor de
Kamers.
De meeste waardering toont het
sociaal-democratische dagblad „HET
VRIJE VOLK".
In de Troonrede, aldus het orgaan van
de P.v.d.A., is een omvangrijk program
neergelegd, dat weliswaar nog vragen
openlaat, maar dat er veelbelovend uit
ziet en dat in grote trekken de lijnen
van het tot dusver gevoerde beleid
volgt.
Ook het socialistische blad „HET
PAROOL" is van mening, dat er blij
kens de nu ontworpen schetstekening
van het toekomstige beleid, in het al
gemeen continuïteit blijft in het beleid
ten opzichte van dat hetwelk door de
vorige regering werd gevoerd.
De liberale „NIEUWE ROTTERDAM-
de bevestiging en de uitbreiding van
„de grondslagen voor de veiligheid van
het Westen door voorigezette opbouw
der Atlantische strijdkrachten.
Een zeer critisch geluid laat het libe
rale „ALGEMEEN HANDELSBLAD" ho
ren.
Tout savqir is in dit geval niet tout
pardonner, zo meent dit blad. Want ook
wanneer men ermede rekening houdt,
dat het plechtige staatsstuk ditmaal met
kunst en vliegwerk moest worden gereed
gemaakt, blijft er de verbazing, dat een
nieuw. Kabinet zelfs niet de schijn wist
or te hopden vai een nieuw begin en
een nieuwe vaart.
Vooral als men bedenkt, dat deze
Troonrede tegelijkertijd de regeringsver
klaring behelst van het zo juist opgetre
den kabinet, moet men teleurstelling ge
voelen omtrent een program, dat niet
eens voldoende houvast biedt voor op
bouwende critiek. Het blad qualificeert
de Troonrede als een in wezen niets
zeggend staatsstuk, waarin het vooral de
saaiheid is, die haar triomfen viert.
Eindindruk van het liberale blad is, de
volkomen afwezigheid van een gelijkge
richte overtuiging in dit weinig overtui
gende staatsstuk.
De Troonrede kan ditmaal beschouwd
worden als een uitvoerig en niet opzien
barend werkprogramma, zo meent ten
slotte DE TELEGRAAF.
Het is echter slechts een startschot, al
dus dit blad en onder de huidige politieke
omstandigheden is het niet glleen de
vraag hoe, maar of de regering de eind
streep zal halen.
De ruzietjes, die in de partij-politieke
pers oplaaiden nog vóór de Troonrede,
doening en dankbaarheid" voorop staat was uitgesproken, beloven weinig goeds.
Begunstigd door een serene avondlucht,
stroomde de fine fleur van de officiële
Haagse wereld naar het Gebouw van K.
en W. om de gala-opvoering van de opera
Fidelio" door de Nederlandse opera b\J te
wonen. Het wjis stellig goed gezien om ais
bekroning van de Prinsjesdag een muziek
festijn te arrangeren en alles verkreeg nog
een extra glans door de aanwezigheid van
H.M. de Koningin en Z.K.H. Prins Bern-
hard.
Na het klinken van het Wilhelmus zette
o.l.v. Jos. Krips het opera-orkest in, niet
met een der drie Leonore-ouvertures die
Beethoven voor zijn enig dramatisch werk
schreef, maar met de ouverture „Fidelio",
met hetzelfde doel gecomponeerd.
Ongetwijfeld was deze inzet vibrant en
van een overrompelende kracht. In lengte-
duur uitgerekend nemen deze vier ouver
tures, die achtereenvolgens als verbeterde
uitgaven van Beethoven's conceptie van dit
drama beschouwd worden, reeds één vier
de van de totale partituur in beslag. En
daarmede is reeds uitgedrukt, waf Beet
hoven aan muziekdramatische waarde te
(Van onze correspondent)
BRUSSEL, Dqnderdag
ZOVER is het met de vooruit
gang!!) gekomen, dat deze
vraag al wordt gesteld: moe
ten de bomen langs de autowegen
blijven staan, of moeten zij ver
dwijnen? Enige tijd geleden had
een automobilist in een blad de
suggestie gedaan de bomen langs
de wegen om te hakken, teneinde
het aantal auto-ongevallen met do
delijke afloop te verminderen. Vol
gens dezelfde inzender, kost negen
van de tien keer de ontmoeting
tussen auto en boom mensenle
vens. En zijn conclusie luidde:
„Voor het heil der levenden, dood
aan de bomen!"
Een dergelijke suggestie bleef
natuurlijk niet zonder reactie en
heel wat vrienden en.... vijanden
van de bomen klommen in hun
pen, om op hun beurt in ingezon
den stukken hun licht
op het geval te laten
schijnen. Er waren
daaronder zulke lan
delijke en poëtische
ontboezemingen vóór
de bomen, dat de oude
Virgilius er vreugde
aan zou hebben be
leefd. Ook waren er
echter minder dichter-
lijke uitlatingen van
meer nuchtere mensen,
die meenden met een philippica
tegen de „doodrijders" te moeten
uitpakken. Deze kregen daarbij na
men, die "niet bepaald van goede
inzichten getuigden, zoals: „moor
denaars", „dronkelappen „snel
heid- en biersadisten", „mannen
die beter een mestkar dan een auto
zouden sturen", en zo meer „lief
lijkheden", die aan duidelijkheid
niets te wensen overlieten.
Iemand, die relaties met de justi
tie scheen te hebben sprak als zijn
mening uit, dat de bomen „rech
ters" zijn, die vonnis vellen over al
te onvoorzichtige automobilisten.
En een andere inzender redeneerde
aldus: „Automobilisten, die met bo
men in aanraking komen; hetzij uit
onhandigheid, onvoorzichtigheid of
domheid, of door alle drie deze fac
toren samen, zijn even goed be
reid om met de wagens van andere
automobilisten in botsing te ko
men. Nu kan men toch de voor
zichtige autovoerders niet doen
verdwijnen om plaats te maken
voor de maniakken. Evenmin kan
men bijgevolg de bomen doen ver
dwijnen, wat bovendien een aan
moediging zou zijn voor de gekken
om nóg sneller te rijden!"
De vrienden van de bomen zeg
gen pog: beperk de snelhejd en laat
de bomen met rust: voor de scha
duw, die zij ons geven, voor het
genot onzer ogen en om er de
vogels hun nestjes in te laten bou
wen. Bovendien, zo gaan zij voort,
hoeveel bomen hebben door hun
aanwezigheid niet belet, dat auto
mobilisten in ravijnen de nek bra
ken?
De mannen van de snelheid lie
ten dit alles natuurlijk niet maar
zonder meer langs zich heen gaan
en zij mengden hun stemmen in het
koor! Zij beweerden, dat ook zij
gaarne bomen zien.zolang daar
niet een auto tegen te pletter is ge
lopen. Het is niet omdat hij te snel
rijdt, zeggen jij, dat een mens als
straf de dood verdient. Zij vinden
het bovendien wraakroepend, dat
langs de autowegen zowat om de
tien meter een boom zij noemen
dat „een mogelijke moordenaar"
staat!
Anderen doen er nog 'n schepje
op. De bomen, zeggen zij, zijn de
moderne struikrovers, die om de
tien meter op de minste inzinking
vari de automobilist, de minste
onhandigheid van de beginneling,
de minste bandenpech, de minste
gril van een der onderdelen loeren
om niet alleen om hem te doden,
die misschien als een dwaas heeft
gereden, maar niet zelden ook on-
schuldigen, die zich aan de dwaas
hebben toevertrouwd. Dergelijke
overbodige moordende bomen, zo
luidde een ander protest, laat men,
ook als zij met i,loed zijn besmeurd,
niet alleen staan, maar men dicht
zelfs nog lofzangen op hun smarag
den koepeldak, enzovoort.
Zijn er „moordende" bomen
Zeer zeker. Een tephnicus in dit
geval iemand, die ver
ongelukte auto's op-
haalt heeft beweerd,
dat in België van de
713 auto-ongelukken
met dodelijke afloop
in één jaar tijds er 350
te wijten waren aan
botsingen tegen bomen
of telefoonpalen. De
meesten der aldus om
gekomenen. waren le
vend verbrand! Tach
tig procent der ongevallen, waarbij
tegen bomen werd gereden, hadden
een dodelijke afloop
Na het vóór en het tegen van dit
debat te hebben weergegeven, is
het ogenblik gekomen om de „op
lossingen" te vermelden, die door
sommigen werden gesuggereerd.
Deze zijn van nogal uiteenlopende
aard. Dood aan al de bomen langs
alle autowegen, is natuurlijk de ra-
dikaalste. „Wie bomen wiï zien. ga
naar het veld of naar de bossen",
luidt het anderzijds. Gematigder
ïn-zpnders stellen het beperken dei-
snelheid op 80 km. bijvoorbeeld
voor. Natuurlijk bestaat er niet
de minste kans om dat ideaal te be
reiken! Anderen zouden aebt op
tien bpmen willen zien omverha
len. Langs de autowegen zou geen
enkele boonj rriogen blijven staan,
evenmin in de bochten en langs ge
vaarlijke kruispunten. Langs de
'gewone wegen zou men plusminus
50 centimeter hoge taluds moeten
aanleggen, waarop men dicht
struikgewas zou planten, aldus een
andere oplossing.
Wil men de bomen nog egn kans
laten langs de autowegen, zo werd
zeer terecht opgemerkt, dan zou
't systeem der aanplaqtingen moe
ten veranderen, dat hier nog het
zelfde is als honderd jaar geleden,
toen er geen auto's waren en de
wegen langs beide zijden dicht met
bomen moesten beplant zijn, om de
reizigers te paard, te voet of per
post- en andere wagens tegen zon,
regen en wind te beschermen.
Tot zover de argumenten van
verdedigers en bestrijders der bo
men en van degenen, die een op
lossing voor dit probleem willen
helpen vinden.
Gehoord hebbende al de partijen,
hebben wij de indruk dat de vrien
den der bomen.... en de vogels,
zich in de eerstkomende jaren nog
niet erg ongerust behoeven te ma
ken
zeggen had: een symphonische gestalte,
waarin in feite heel het drama is gecon
centreerd.
Wat hier aan dramatisch-muzikale ver
beelding en in een hechte vorm is samen
gebundeld, betekent een onvergankelijk
monument in de muziekhistorie.
Maar als men na^ het verklinken hier
van het doek opengaat en men het
binnenplein van een gevangenis aan
schouwt met veel traliewerk! gegren
delde deuren links en rechts, en als ge
durende vijf kwartier lang dit tafereel
niet verwisselt en er nauwelijks enige
boeiende handeling plaats vindt, dan zou
de muziek of de actie dbr spelers nog
veel kunnen redden om niet iji eentonig
heid te verzanden.
Doch met alle respect voor het solis
tenteam 'der Nederl- Opera bleef o-i- het
voornaamste toch in de orkestbak zich
afspelen. Krips is een meester die iedere
partituurbladzijde en 't zijn er 868!
van buiten kent en ze weet te herschep
pen met zijn breed en spontaan gebaar,
en het is stellig aan deze bezielende
kracht te danken dat er van deze opera
nog een schijn van een wezenlijk drama
tisch werk gemaakt werd.
Als we Rrips noemen, dan mogen we
onze Gré Brouwenstein als Leonore niet
vergeten, die stellig de tweede sublieme
kracht was in deze opvoering. Zij deed
Beethoven's melodiek soms zó opbloeien,
dat we er alle tekorten van de vorm om
vergaten. Al volgden de andere solisten
haar niet op de -voet, toch bleven hun
prestaties zich op hoog niveau bewegen.
Mocht men nu ooit op zulk een klas
sieke dag van ons nationaal leven weer
met een opera-opvoering de dag willen
besluiten, laten het dan werken zijn die
iets meer van deze tijd en zo mogelijk
ook van ons eigen land weergeven.
Want Fidelio moge in de tijd der
Franse revolutie als een „reddingsopera"
zijn aangezien en een wat burgerlijk
verwezenlijkt symbpol van huwelijks
trouw, voor onze tijd is ze onaanvaard
baar. M- M-
(Van onze correspondent)
het
Gedurende de maand Augustus is bij
de spaarbanken, aangesloten bij de Ne
derlandse Spaarbankband, ingelegd
43.304.707 en terugbetaald 32.242.586,
hetgeen een overschot betekent van
11.062.121. Bij de bankspaarbanken be
droegen inleg en terugbetaling respec
tievelijk 4.203.680 pn 3.325.632. het
geen een besparing van 878.048 uit
maakt.
Omdat een filmrecensie van
Haarlems Dagblad de directie van het
Frans Halsiheater te Haarlem niet beviel,
werden er in dit theater door middel van
lantaarnplaatjes vinnige aanvallen op
dit blad gelanceerd- In vette letters
stond op het witte doek geprojecteerd:
„Voor onjuiste en ondeskundige film-
voorlichting leest het Haarlems Dag
blad". Ook in het verleden heeft de di
rectie van de bioscoop gemeend op een
dergelijke wijze uiting te moeten geven
aan haar ontstemming, wanneer een
filmrecensie ongunstig uitviel- In het
belang van zijn lezers ging het Haarlems
Dagblad door met het publiceren van de
filmbeoordelingen, maar weigerde
advertenties op te nemen, terwijl de titel
van de film niet meer in de agenda werd
vermeld. De directie maakte bovendien
een kort geding aanhangig, dat Donder
dag a-s- zou worden behandeld en waar
in werd geëist, dat de 'bioscoopdirectie
de publicatie op het doek zou mopten
staken.
Toen daarop echter in de foto-etalage
van het theater een plakkaat verscheen,
waarop de directie in nog scherper en
krachtiger bewoordingen de betrouw
baarheid van de filmvoorlichting in het
Haarlems Dagblad in twijfel trok, maak
te men een tweede kort geding aanhan
gig en de Haarlemse rechtbank heeft nu
gistermiddag beide behandeld-
Wanneer pen reppnsent een film slecht
vindt, heeft hij steeds het recht deze
mening te publiceren, zo betoogde mr H.
J. Pot, die voor eiseresse optrad en hij
vervolgde: Er behoeft niet aan getwij
feld te worden, dat er ook slechte film
producten in roulatie zijn.
Mr Groen, die de directie van het
Frans Halstheater vertegenwoordigde,
achtte de filmrecensent van het Haar-
lerps Dagblad niet bekwaam om een des
kundige recensie te schrijven. Films, die
overal in den lande gunstig ontvangen
werden, vonden volgens pl- practisch
alleen in het Haarlems Dagblad een min
der gunstig onthaal. Dit zou volgens de
raadsman te wijten zijn aan een ondes
kundige beoordeling- Ongunstige recen
sies kostten het theater honderden gul
dens- Pl. gaf toe, dat door overleg met
het Haarlems Dagblad meer bereikt zou
zijn. De projecties zijn inmiddels ge
staakt en ook het plakkaat is verdwenen.
Mr Pot bracht naar voren, dat door
een roulatiesysteem de films in het
Frans Halstheater niet door één, maar
door verschillende recensenten beoor
deeld worden- Hij eiste dwangsommen
van 500 per projectie van de „waar
schuwing" tegen het Haarlems Dagblad
en ƒ1000 per dag voor het plakkaat. Hij
vond. dat de directie van het theater
nogal gauw op haar teentjes is getrapt.
Mr Groen interrumpeerde: Niet op haar
teentjes, maar op haar portemonnaie- De
uitspraak is bepaald op Donderdag a.s.
Naar wij vernemen, ligt het in het voor
nemen van H.M. de Koningin op 7 Octo
ber a.s. Tuinstad Slotermeer de grote
uitbreiding van Amsterdam naar het Wes
ten qlficieel te openen.
Zoals reeds gemeld zal aan deze opening
niet slechts een officieel, doch ook een
feestelijk karakter worden gegeven.
TJA. ZEI INSPECTEUR DAVIS, u
wilt weten, wat de merkwaardigste
belevenis in mijn lange loopbaan is
geweest? Nu, ik voel niet veel voor
zelfverheerlijking en voor propaganda
voor eigen persoonlijkheid. Ik ga met
pensioen met de zekerheid, alli.id mijn
plicht te hebben gedaan. Wat wiit u nog
meer weten?
De reporter schoof zijn ene knie over
de andere. Hij keek het kale lokaal
eens door, waarin inspecteur Davis het
polüële gezag had gevoerd over New
Yorks befaamde Tenderloin District,
vijf-en-twintig jaren lang.
Tenderloin is het zachtste gedeelte
van een koeielende. Het is het fijnste
vlees, maar tevens zo zacht, dat som
migen het niet kunnen waarderen. Het
district zou die naam hebben gekregen,
omdat in de goede oude lijd de politie
zo de gewoonte had, haar weerspannige
arrestanten dusdanig Je behandelen, dat
ze zo zacht als „tenderloin" werden.
Boze tongen beweerden, dat het eigen
lijk neerkwam op een soort pasklaar
maken voor het cachot.
Vijf-en-twintig jaar geleden woonde
in het Tenderloin District het uitvaagsel
van de New Yorkse maatschappij. Met
zachte hand viel er niet te regeren. Dé
bewoners hadden slechts respect voor
een krachtig optreden en een agent
beschouwden ze als iets. waarvan ze bij
voorkeur gehakte biefstuk zouden
maken.
Nog onder leiding van inspecteur
Davis waren de verhoudingen aanzien
lijk verbeterd. Dit was aan de reporter
bekend, maar deze wist tevens, dat het
In de afgelopen nacht om circa half
twee is op de Nieuwe Waterweg tussen
Maassluis en Vlaardingen het Duitse s.s.
„Vesta" in aanvaring gekomen met de
Deen „Otto Petersep". De kapitein van de
„Vesta" seinde qpmlddellijk om sleepboot
hulp, omdat het schip water maakte. En
kele sleepboten van L. Smit Co., als
mede een pompboot zijn daarop van
Maassluis uitgevaren om het Duitse
schip, dat inmiddels aan de grond was
komen te zitten, te assisteren.
Later seinde de kapitein van de „Vesta"
nog, dat er als gevolg van de aanvaring
een lid van de bemanning bekneld was
geraakt. De man kon helaas niet tijdig
worden verlost, zodat hij bij dit ongeval
om het leven is gekomen. Een andere op
varende is overbood gesprongen en wist
zwemmende de wal te bereiken; hij was
volkomen uitgeput, zodat zijn opneming in
het Havenziekenhuis te Rotterdam nood
zakelijk was. Zijn toestand is goed en er
bestaat geen levensgevaar.
De „Vesta" werd bij de aanvaring zo
zwaar beschadigd, dat het schip aan de
grond moest worden gezet; hedenmiddag
zat de achtersteven onder water, terwijl
het voorschip nog boven water uitstak. De
kapitein en de eerste machinist verblijven
nog aan boord. De overige bemannings
leden en twee vrouwelijke passagiers kon
den ongedeerd naar de wal worden ge
bracht.
Men is thans bezig de lading uit de
„Vesta" te verwijderen, waarna getracht
zal worden het schip te lichten. In kringen
van bergers aebt men de toestand niet al
te ongunstig.
Dc „Vesta", metende 1515 b.r.t. was op
reis van Kotka naar Rotterdam met een
lading erts. De „Otto Petersen", groot
2868 b.r.t. is na de aanvaring ter plaatse
voor anker gegaan.
'Een Haagse automobilist, rlie dezer da
gen 's avonds uit Rotterdam naar zijn
woonplaats terugkeerde, stopte onder
weg eyqn om benzine bfl te vullen.
Thuisgekomen bemerkte hu tot zijn gro
te schrik, dat hij zijn nationaliteitsbe-
wjjs alsmede enige andere autopapieren,
die naast hem op de zitting hadden
gelegen, verloren moest hebbpn.
Bij het eerste ochtendkrieken toog hij
aan het zoeken, doch zijn urenlange na
sporingen, die zeer bemoeihjkt werden
door het feit, dat fit) zich niet meer kon
herinneren, waar hij had gestopt, ble
ven zonder resultaat.
Teneinde raad waarschuwde hü een
passerende A.N.W.B.-Wegenwacht, dip
toezegde langs zijn route een oogje in
het zeil te zullen houden.
Twee dagen lang speurde de „gele
pechbestrijde'r", telkens wanneer hij
daartoe fie gelegenheid had naar de do
cumenten, doch deze waren zoele en
hieven zoek.
Tegen de avijnd van de tweede dag,
toen hü langs de slootkant een hoopje
bü elkaar gewaaide papieren doorzocht,
werd hij aangesproken dpor een boer,
die nieuwsgierig informeerde, wat hü aan
het doen was.
De mededeling, dat hij,verloren auto
papieren zocht, sortejarde echter een on
verwacht effect.
De man sloeg zich voor het hoofd tn
trok de Wegenwacht mee naar een
hoorn in de nabpheid. Eén greep in de
holle stamen daar kreeg de verbijs
terde Wegenwacht de papieren onder de
neus gedtiwd.
De boer had de vorige ochtend, toen
hij zijn koeien ging melken, de pape
rassen gevonden. Daar pet stortregende
had hjj ze vpoplopig in een holle npom
gestopt, waarna ze echter vergeten in cup
romantische bergplaats waren blijven
liggen, daar de vinder niet meer aan
het. voorval had gedacht.
Zo hadden de naspormgen van de We
genwacht toch nog succes en keerden
de papieren weer bij de opgeluchte eige
naar terug.
er vroeger hard was toegegaan. En hij
hoopte op een sterk verhaal.
Welnu, zei inspecteur Davis tenslotte,
jij moet ook leven, niet? Je redactie
chef verlangt natuurlijk, dat je met
interessante kopij terugkomt. Ik wil je
iets vertellen, dat ik als het merkwaar
digste geval in mijn carrière besghouw.
Het heeft lang geduurd, voordat ik het
tot oplossing bracht, ofschoon deze als
het ware bij me voor de deur lag.
Misschien twintig jaar geleden werd
er een overval gepleegd op de bijbank
van de Chase National Bank in het
Tenderloin District. Een overval, even
simpel als brutaal. De dader kwam net
voor sluitingstijd voor het publiek een
vreemd bankbiljet wisselen en stond al
dus vrijwel alleen bij de kassier, om
dat het de gewoonte van de bank
bedienden was, even een luchtje te
scheppen, alvorens ze weer aan 't werk
gingen, om hun administratie in orde
ie brengen.
Alleen met de kassier gebleven, sloeg
de dader de stakkerd neer en wel zó,
dat hij het voorlopig niet navertellen
kon en was in de gelegenheid, op zijn
gemak de hele, wijdopen staande brand
kas leeg te halen ja, een bankkas-
sier is wel eens dom en ging er
vandoor.
Zuiver door een toeval dit is de
goede fee van de politie, laat ik het
maar eerlijk bekennen werd de dader
enkele dagen later gearresteerd. Het
was een Spanjaard, berucht in het dis
trict en van wie we wistep, dat hij
minstens drie moorden op zijn geweten
had. We konden hem het vuur dermate
na aan de schenen leggen, dat hij be
kende en we hem naar de gevangenis
op Welfare Island konden overbrengen.
En hier begint het eigenlijke verhaal.
Hij .werd weggebracht in een politie
auto, met aan weerskanten een agent.
Deze agenten spraken met elkander over
hun familie-omstandigheden. De ene
vertelde de andere, dat zijn zoontje
doodziek was en alleen maar 'n specia
list het kind er bovenop zou kunnen
helpen. Helaas, hij had ieen geld, om
een specialist te betalen.
De Spanjaard had rustig toegeluisterd
en de agenten hadden niet de moeite
genomen, zacht te spreken, aangezien
ze wisten, da( hij het Engels slechts
moeilijk verstond, ofschoon hij al enkele
jaren in New York rondzwierf.
Toen ze hun zwaar geboeide mannetje
in de gevangenis afleverden, merkte de
ene agent, dat de Spanjaard hij
heette Pascual enkele woorden met
zijn collega wisselde. Hij schonk er ech
ter geen aandacht aan, denkend, dat
het de een of andere verwensing was
geweest, waarin het heerschap nogal
sterk was.
Twee weken later werd ik opgeschrikt
door de mededeling, dat Pascual uit de
gevangenis had weten tq ontsnappen.
De wijze, waarop dit gebeurd was, gaf
me heel wat hoofdbrekens. Ik snapte
er werkelijk niets van. Stel je 'voor, er
had zich een agent aan de gevangenis
gemeld en die was er in geslaagd, een
cipier om te kopen, waarna hij de ge
vangene had meegekregen- Dat de cipier
omgekocht was met notabene duizend
dqllar, hqorde ik pas later, want de
man beweerde aanvankelijk, de ge
vangene in gqed veplrauwen aan de
agent te hebben meegegeven, alhoewel
deze geen enkel schriftelijk bevel kon
tonen, waarop'hij de gevangene in ont
vangst had mogen nemen.
De zaak werd pog ingewikkelder, om
dat de z.g. agent vermoedelijk het
uniform slechts geleend had. En ze werd
nog zonderlinger, aangezien me werd
medegedeeld, dat kort tevoren op het
hoofdbureau van politie hei bedrag was
uitbetaald, uitgeloofd aan degene, die
aanwijzingen kon geven, waar het op de
bank gestolen geld verborgen was. We
hadden het niet op Pascual of in diens
woning kunnen vinden.
De aanbrenger had zich inmiddels,
naar later bleek, voor een ander uit
gegeven. wat in de tijd. toen er nog
g en persoonsbewijzen etc. bestonden,
eigenlijk niet eens zo moeilijk was. Het
werd een ware puzzle.
Maar u hgbt haar opgelost, merkte
de reporter vol verwachting op.
Ze heeft zichzelf opgelost. Want
enkele dagen later trad een agent van
mijn bureau mijn kamer binnen. De
man verklaarde, zijn geweten te wil
len ontlasten. Hij was het geweest, die
zijn uniform had uitgeleend en willens
en wetens had meegewerkt aan de ont
snapping van Pascual, de beruchte
moordenaar en bankrover.
Waarom? vroeg ik hem verbaasd.
Toen Pascual door het personeel
van de gevangenis werd overgenomen,
fluisterde hij me snel toe, waar hij het
geld verborgen had. Je kunt dat wurm
laten genezen met de beloning, die er
.voor is uitgeloofd, zei hij.
Kolossaal, riep de reporter uit.
Ja, gaf inspecteur Davis toe. Uit
dankbaarheid had de agent, toen zijn
zoontje van een wisse dood gered was,
Pascual uit de gevangenis laten halen,
na de belofte van hem te hebben ge
kregen, dat hij New York voor goed de
rug zou toekeren.
Een medelijdende Hermandad,
brqmde de reporter. Mooie kop voor
mjjn verhaal.
Toch was die agent een der hard
ste, die we hadden. De grootste vechters
baas van het Tenderloin District kon
niet tegen hem op.
Is hij veroordeeld wegens mede
plichtigheid bij het laten ontsnappen
van een delinquent? informeerde de
reporter.
Hij is uit de dienst ontslagen. We
hebben er verder geen werk van ge
maakt, ten einde de goede naam van het
corps niet onnodig in opspraak te bren
gen.
Verdwenen in de massa?
-Zet het niet in de krant, maar hij
heeft nu samen met zijn zoon een
Spaans restaurant en ze zeggen, dat de
kok er niemand anders is dan de eens
beruchte Pascual.
Heeft men die verder ongemoeid
gelaten?
Hij dook tien jaren onder en toen
we hem weer ontdekten, deden we, wat
we wel meer doen: we lieten hem
betijen, zolang hij geen gekke dingen
deed.
Dat heeft hij niet meer gedaan?
waagde de reporter te veronderstellen.
Ik heb nog geen enkele maal be
richt ontvangen, dat er in een zeker
Spaans restaurant iemand vergiftigd
voedsel heeft gegeten, mprkte inspec
teur Davis op.
Om in restauranttermen te spre
ken. zei de reporter, het is een verhaal
als een zacht eitje, maar een beetje
anders dan al die sterke verhalen van
moord en doodslag.
Dat dacht ik ook, stelde inspecteur
Davis tevreden vast. Als ik die allemaal
zou vertellen, werd ik beslist vervelend.
VIVIAN VAUGHAN.
Gistermorgen is aan de Nederlands-
Belgische grensovergang na samenvoeging
der Nederlands-Belgische "douaneposten
van Neercanne het internationale grens-
kantoor Kanne geopend.
Dit kantoor is, na Veldwezelt, de tweede
internationale grenspost op Nederlands
gebied, in de eqclgve Maastricht.
Zowel van Nederlandse als Belgische
zijden waren verschillende autoriteiten
der deskdiensten en marechaussee en
rijkswacjijkorpsen samengekomen bij het
tot nu toe Nederlandss grpnskaptoor, dat
thans is omgebpuwd voor 4e huisvesting
der samenwerkende grenscontrole*.
De direpteur van Rijksbelastipgpn en
Domeinen te Maastricht, de heer J. P.
Huyser, die als gastheer optrad, achtte
de instelling van dit internationale grens-
kantoor van groot belang voor de Bene
lux. Hij wilde de slagzin: „Geeft uw
vriendelijkheid gratis!", als richtsnoer la
ten gelden voor de douane-diensten maar
zo voegde hjj er laconiek aan toe het
publiek dient zich dit gezegde evenzeer
tot lijfspreuk te maken.
Burgemeester Coenegracht, van Kanne
pn wethouder Godfrpy van Maastricht,
hesen de Belgische en Nederlandse vlag
gen aan het nieuwe internationale grens-
kantoor, dat hiermede officieel in gebruik
was genomen.
OP HET ZEVENDE nationale congres
van de Chinese communistische
partij, dat in April 1945 werd ge
houden, verklaarde de communistische
leider Mao Tse Toeng. dat precies als
„de Russische geschiedenis een Russisch
systeem had geschapen, de Chinese ge
schiedenis een Chinees systeem zou
scheppen". Eigenlijk was Mao door deze
woorden een rebel, een afvallige gewor
den, gelijk Tito dat later werd door
Joego-Slavië hoven de Sovjet-Unie te
stellen-' Maar het Kremlin had er te veel
belang bij om China in handen te-bren
gen van een communist om op deze de
viatie van de orthodoxe leer al te veel
zeut te leggen; bovendien had Moskou,
nog volop in oorlog met Duitsland, in
die dagen wel andere zorgen dan een
strijdgenoot tot de orde te roepen. Naar
mate de successen van Mao tegen het
nationalistische bewind van Tsjang Kai
Shek zich scherper aftekenden, toonde
het Kremlin zich steeds gereserveerder,
maar het moest zwijgen, zelfs toen Mao,
volkomen in strijd met het marxistisahe
dogma, zijn revolutie niet op het arbei
dersproletariaat, maar op de boeren
grondvestte. Hij had, voor zijn doel, goed
gezien. De communistische propagandis
ten, uit Moskou gezonden om onder de
arbeiders te werken, faalden zo geheel
als men maar falen kon; maar Mao slaag
de en continentaal China werd inder
daad communistisch.
Sinds 1945 heeft men steeds op deze
tegenstelling tussen het Russische en
Chinese communisme gespeculeerd. Er
zijn werkelijk gegronde motieven om te
verwachten, dat deze twee op den duur
uit elkaar zullen groeien en wellicht
zelfs tegenover elkaar zullen komen te
staan; misschien is dit in het klein met
de Korea-kwestie thans reeds het geval.
Maar China heeft de ruggesteun van
Moskou thans nog te hard nodig om ge
heel en al zijn eigen weg te kunnen
gaan; en het Kremlin ziet in commu
nistisch China no® te zeer een niet hoog
genoeg te waarderen wegbereider in
Azië om over Trotzkyistische, Titoistj-
sche en andere linkse en rechtse afwij
kingen te vallen. Maar men behoeft er
niet aan te twijfelen, dat Stalin en Mao
elkaar angstvallig bespieden; want China
is tenslotte geen satelliet van Moskou;
het is te groot, heeft een te groots ver
leden en al te veel potentiële mogelijk
heden om zjjn belangen daar gaat
het ten slotte om aan die van Rus
land ondergeschikt te maken- Maar men
moet zich geen enkele illusie rpsken, dat.
China binnenkort zijn eigen weg zal
gaan zowel het camrpunisme als de Oos
terling hebben tijd en geduld om het
gunstige moment'af te wachten.
ZOALS DE SITUATIE echter pp het
ogenblik nog ligt, moeten de ge
schilpunten opgelost of op de duis
tere achtergrond worden geschoven, ter
wijl de kwesties, over welke men «et
eens is, zoveel mogelijk moeten worden
uitgebuit. Dat was, naar onze mening,
opzet en doel van de Russisch-Chinese
conferentie te Moskou, waaraan de hoog
ste autoriteiten van beide landen met
een leger van deskundigen op allerlei
gebied, hebben deelgenomen, Hoe „deli
caat" de twee partijen, elkaar hebben,
behandeld, blijkt wel uit een nota-wis
seling, welke door het Russische Tass-
agentschap is gepubliceerd, overigens
met de mededeling, dat er nog meer
problemen zijn behandeld, waarover we
echter niet» vernemen.
De Chinezen dan hebben een nota aan
de Russen gezonden, waarin zij deze"
Óosters-bejeefd verzoeken, bestuur e
verdediging van Port Arthur, welke oor
logshaven dit jaar aan China zou m e-
ten worden teruggegeven. VQpf
hen te blijven delen. De
met communistische bereidwilligheid en
goedhartigheid er, zoals uit de an oord
nota blijkt, in toegestemd, het Chinese
verzoek in te willigen- Men zou aan deze
anecdote (het schijnt ons het doeltref
fendste woord) heel wat commentaar
kunnen verbinden- Het lijkt overbodig;
maar wel moeten we even vermelden,
wat de enige conclusie kan zijn, n.l. dat
de Russen Port-Arthur nog niet willen
ontruimen en dat de Chinezen nog niet
over de machtsmiddelen beschikken om
de Russen er uit te verdrijven. Geen
nood de Oosterling heeft tijd en geduld.
Wij geloven, dat de Port-Arthur-kwes-
tie heel nauw verband houdt enerzijds
met.de 'n. Korea, anderzijds met
de m ontwikkeling zijnde herbewape
ning yan Japan,, met welk land Rusland
nog steeds geen vredesverdrag heeft ge
sloten en waarmede het derhalve nog
steeds tn staat van oorlog is. Beide fei-r
ten gaan zowel Sovjet-Rusland als China
aan en het is dan ook begrijpelijk, dat zij
over Port-Arthur gemakkelijker tot
overeenstemming konden komen en dat
dit tot het show-stuk van de Moskouse
conferentie is gemaakt. De hier en daar
gemaakte gevolgtrekking, dat „dus"
Voorlopig geen wapenstilstand in Korea
is te verwachten, lijkt ons niet toepas
selijk, omdat Port-Arthur voor Rusland
belangrijk blijft, zolang het "zijn betrek
kingen met Japan niet heeft geregeld.
Wat in de opvattingen van het Kremlin
betekent, dat Japan eerst communistisch
moet worden.
Als Mao Tse Toeng en zqn minister
van buitenlandse zaken, Chou En Lal in
Peking zijn teruggekeerd, wacht hun 'n
nieuwe conferentie, in de laatste week
van September, ditmaal met twee en
dertig staten van Azië en meer dan
vijfhonderd afgevaardigden, die beweren
anderhalf milliard mensen te vertegen
woordigen. Dat dit congres vooral com
munistische beïnvloeding zal nastreven,
behoeven we nauwelijks te zeggen. Ook
daarvoor zijn te Moskou ongetwijfeld
richtlijnen getrokken.
Voor de verbetering van woningen, die
wegens technische gebreken of slechte
indeling onbewoonbaar zijn geworden of
dreigen te worden, kunnen thans, op
ruimere schaal dan voorheen, premies
>vopden verstrekt.
Dc premie bedraagt maximaal 1400
per verbeterde woning en wordt toege
kend uit het z.g. Terlingcnfonds, dat
mede door bclangrüke schenkingen van
particulieren tot het verstrekken van de
premies in staat is gesteld-
Voorwaarde voor de toekenning van
premie is, dat de gemeente n deel daar
van voor haar rekening neemt. Elke
aanvrage wordt afzonderlijk beoordeeld.
Daarbü geIdt onder meer, dat de wo
ning, "a óc voorgestelde verbetering
weer voor geruime tijd als volwaardig
^oro®n beschouwd. Gevallen, die
uitsluitend noripale onderhoudswerken
betreffen, zoals schilderen, behangen en
andere 7 tr
"'vjuc uuuuLuuuuawiHKcu,
komen niet voor premie in aanmerking-
De Premie-regeling voop woningsplitsing,
ingevolge welke regeling voor elke der
door splitsing verkregen woning een pre
mie van maximaal 2100 kan worden
verleend blijft qnverminderd van kracht.
Voor inlichtingen diept men zich te
wenden tot het gemeentebestuur of tot
de directie van dé Wederopbouw en de
Volkshuisvesting in de betrokken pro
vincie.
Aan de heer J. D. Steffens, tandarts te
Haarlem, is door de octrooiraad ie Den
Haag octrooi verleend op een door hem
geconstrueerde kam voor strijkinstrumen
ten, waarvan deskundige violisten verkla
ren grote verwachtingen te koesteren.
Musici van de H.O.V. hebben een zwaar
beschadigd viool van slechte makelij, ter
waarde van f 25.— met een Steffens-kam
bespeeld en kwamen tot de conclusie, dat
het voor dit goedkope instrument verras
send goede geluid gelijk kon worden ge
steld aan dat van sommige violen der
H.O.V.-yiplisteit. Dezelfde viool produ
ceerde een geluid beneden iedere .critiek,
toen zij was voorzien yan de gebruike
lijke kam.
„De vioolbouwers en de natuurkundi
gen", aldus de heer Steffens, waren tot
dusverre van mening, dat de trillingen der
snaren golfvormig werden overgebracht
door de kam op de vioolkast, waarbij de
kam een schommelende of slingerende
beweging maakte. Bij mijn onderzoekin
gen, die 20 jaar geduurd hebben, ben ik
tot de conclusie gekompn, dat de kam in
het geheel niet beweegt, doch „vast."
staat op het bovenblad. De voortplanting
der trillingen geschiedt niet in golven,
maar rechtlijnig.
Het geheim van de kam ligt niet in het
materiaal, doch slechts in de vorm, die
afwijkt van die van de Stradivariuskam.
Rechte lijnen kunnen vanuit de vier pun
ten, waarop de snaren rusten, kruislings
naar de steunpunten op de kast worden
getrokken, zonder dat zij op hun weg door
uithollingen, rondingen, of gaten worden
onderbroken met de Stradivariuskam is
zulks onmogelijk.
Carl purljam, waarnemend voorzit
ter der verenigde Amerikaanse Con
grescommissie voor de atoomkracht,
heeft aan 'n verslaggever medegedeeld,
dat in de komende herfst proeven zul
len worden genomen met Amerikaanse,
op atppmeriergie berustende wapens,
Waarbij, indien de proefnemingen ge-
1 ukken, „de groots'ip ontploffing van
alle tilden zal plaats vinden. De proef
nemingen worden, als gpmeld. gehouden
op het in de Stille Oceaan gelegen 'atol
Eniwetok, dat reeds eerdpr voor proe
ven met atoomwapens is gebruikt.
Gisteren en vandaag wordt door de Ned.
R.K. Bond van stueadoorpatroons „St An-
tonius in Venlo een congres gehouden. De
bondsvoorzitter, de heer Fr. Janssen uit
Venray, heeft het congres gisteren ge
opend. Hij verwelkomde o.m. de Deken van
Venlo en de geestelijke adviseur van de
bond, rector Bernefeld.
De algemene situatie in het bouwbedrijf
heeft zich het laatste halfjaar, aldus spr.,
wel zeer grondig gewijzigd. Het is onver
klaarbaar, dat er reeds nu diverse bedrij
ven in moeilijkheden verkeren ondanks het
feit, dat er toch nog voldoende werk
gelegenheid is in de bouwsector en zeker
in het stucadoorsbedrijf. Spreker meende
nog altijd als een van de oorzaken hier-
v°pr te mogen aanwijzen het onvoldoende
bekend zijn met datgene, wat krachtens de
sociale voorschriften en bepalingen is op
gelegd. Wanneer men op het ogenblik ziet,
yoor welke prijzen er wordt aangenomen
en daarbij rekening houdt met de lonen,
welke men nog rustig, of misschien ook
wel onrustig, betaalat, dan ligt hier een
onomstotelijk bewijs, dat er een groot aan
tal stueadoorpatroons absoluut onkundig is
op het gebied van calculeren, aldus spr.
Spreker meende toch, dat de allereerste eis
yoor een patroon is, de kennis van calcu
leren. Dat dit steeds moeilijker wordt als
gevolg van het herhaaldelijk wijzigen van
Tonen, lasten en materiaalprijzen, spreekt
vanzelf, doch als mén zo verstandig is,
hieraan voldoende aandacht te besteeden,
dan zou nog veel onheil kunnen worden
voorkomen.
Het Romeinse blad „Tempo" meldt,
dat op het dezer dagen te Rome gehou
den congres van vrouwelijke leden van
kloosterorden besloten is, de kleding
der zusters te moderniseren. Op het con
gres, dat niet openbaar was, is volgens
het blad meegedeeld, dat de „zusters
van het instituut der H. Familie van
Nazareth de goedkeuring van de H.
Vader hebben gekregen op haar voor
stellen voor een eenvoudige, hygiëni
sche en moderner kleding.
