ZONDAGMIDDAG BRACHT
APOTHEOSE
DE
Geschenk dei-
eensgezindheid
aan Episcopaat overhandigd
Stadion 'n wondere kathedraal
„Moge de wond zich sluiten.
Prof. Rogier over de groei naar
de oecumene
Pontificale Hoogmis ontroerend
hoogtepunt
H.
Boodschap van Z. HL de Paus
Galaconcert besloot Kromstaffeest
Millioen voor de medische facidteit
Het uur vaii de jeugd
Krans bij Willibrord-
monument
Twee premières van Nederlandse componisten
MAANDAG 18 MEI 1953
PAGINA 3
Toen kwamen de groten
Tot slot gebed
Het geschenk
Maamvoord en dank der
Bisschoppen
De oecumene
Trouwe vriend
Bazuingeschal
Hoe joyeus wemelde het geel en wit van honderden Pauselijke vlaggen,
omzomend de hele stadionkuip, tegen de prachtig blauwe namiddaglucht,
toen om drie uur Zondagmiddag de zware stem van de bourdon andermaal
de komst van de kardinalen aankondigde.
Ditmaal was alles anders: een ovationeel gejuich begroette de Prinsen
der Kerk, een stormvlaag van geluid na-echoënd in de driftig schetterende
fanfares der Bossche Harmonie „Glorieux".
Er zat reeds onmiddellijk in tegenstelling tot de avond tevoren
zo'n vaart in deze manifestatie, dat Mgr Lemmens, kennelijk iets te laat, zie 1
plotseling midden in een watersnelle golf van welpjes en kabouters bevond,
die het stadion overspoelde.
Hier nam de jeugd het woord, hier vulden jonge frisse kracht en geest
driftig enthousiasme alle eventuele hiaten der regie. Hier kwam de jeugd
van Nederland in al haar simpele, rijke fantasie het stadion binnen en
vierde het Kromstaf-eeuwfeest op haar wijze.
Zïs-en-twintighonderd kinderen
Een kleurig schouwspel, ongeëven
aard van fantasie, ontroerend vaak
van „echtheid", een miniaSuurwereld,
waarin de volwassenen de spiegel werd
voorgehouden en alle geleerde historische
vertogen plotseling machteloos leken.
Achter het wapen van de Paus en dat
van onze kardinaal de wapens der vijf
diocesen, achter de verrukkelijke ernst
van deze kleine St Servatius en St Lam-
he.-tus, de statige kindergang van Sint
xVillbrord temidden van zijn ruige Bata
ven.
Een optocht vol dartele gedachtenspron-
gen, met een tekst, waarin zelfs een en
kele opmerking over het weer („Wat zijn
we toch een boffers vandaag") niet mis
plaatst leek.
Het plechtige gebaar, waarmee onze
„Paus", gedragen op zijn sedes, omgeven
door de vervaarlijke Zwitsers de.zegen
gaf. toen hij het stadion werd binnenge
dragen
En welk een onvermoede perspectie
ven kreeg de uitbeelding van het Ka
tholiek onderwijs niet, toen een com
plete fröbelschool met ditmaal echte
nonnetjes per ponywagen op de gras
mat arriveerde
Van een groep Volendamse vissers
sprong deze kleurige kaleidoscoop plot
seling over op de grote „mensenvissers",
wier namen heel Katholiek Nederland
kent: Mgr Hamer met zijn Chineesjes
en pater Westerwoudt met de inlanders
van Borneo en Peerke Donders en mgr
Aarts, pastoor Van Lith en Soeur Adol-
phine, vier jaar oud misschien, enigszins
benauwd gezeten in een smal draag-
stoeltje, omstuwd door Chinezen.
Daarachter volgden alle afgezanten van
Congregaties en Orden, kleine Capucijn-
ijes en Jezuïeten, Kruisheren, Dominica
nen en Paters van Mill Hill, vertegenwoor
digers van Broeders- en Zusterscongrega-
öe» 'en toen het pp dat mÓment: aan
ingang stonden misschien nog ver over
da duizend kinderen te dringen, die ook
naar binnen moesten een ogenblik
spaak dreigde te lopen, sprak plotseling
da stem van de reus uit de luidsprekers:
„Aardig zou het zijn als al deze ordes eens
n stapje vlugger liepen....". Dit kon, het
overvolle stadion was die middag zó mild
gestemd, zo ontroerd ook door deze unieke
ongekunstelde demonstratie, dat haast al
les kon en op alle tribunes keken duizen-
^en met do verrukte vertedering van
kinderen naar deze kleinen, naar de Es
kimo s en Indianen, de -fftgerinnetjes en
nezen achter de wereldbol en lachten
io _n da gesproken tekst gewaagde van
tien voor u. bisschoppen, die hen
lemaa] naar de welige weiden van het
hemelse vaderland brengen moet
Een uur lang trok de stoet met telkens
nieuwe verrassingen en vondsten het sta
dion binnen voor men de eerste volwasse
nen begroeten kon. Vier klaroenende
herauten, hoog te paard, galoppeerden bin-
neh, deden daarna plechtig voorlezing van
gedeelte uit de Pauselijke Breve van 4
Maart 1853, waarna uit de vier hoeken
Van het stadion de parochie-delegaties
heerdaalden, eerste enkele van de klein-
ste. daarna zij, die wonen onder de scha
duw ener basiliek of kathedraal, waarna
ff grote parochies in Nederland Van het
kleine en nog zo jonge Kraggenburg,
v®n Hulst en Laren en Breda, uit Meers-
®en, Roosendaal, Dordrecht en Lisse tra-
en hier vertegenwoordigers voor hun
®estvierend episcopaat, droegen hun kerk
en vaandels van godsdienstige vereni-
hgen, stapten achter de breed uitwaaien-
e dundoeken hunner sociale verenigingen
hluisterden of ook zij wel genoemd
werden. Het was onmogelijk: er waren er
te veel.
Een enorme ovatie kreeg Klundert, waar
de parochie van de H. Johannes de Doper
indertijd bij de wedstrijd in edelmoedig
heid voor het huldeblijk de wimpel ge
haald had. Deze zelfde parochie, zwaar ge
troffen tijdens de watersnood, genoot
thans, op deze stralende middag, de hoge
eer om samen met Achthuizen, Veghel.
Venlo en Maarssen het huldeblijk van
Katholiek Nederland te mogen overhan
digen aan de voorzitter van het presidium
van de Stichting, dr F. J. M A. Houben,
die het op zijn beurt overdroeg aan h'et
Hoogwaardig Episcopaat.
het bisschoppelijk gezag, aan het vermin
deren van de volgzaamheid ten opzichte
van de bisschoppelijke leiding, aan 't prijs
geven van de eenheid, die in Kerk en al
taar begonnen, bedoeld is om rondom de
Bisschoppen zich te voltrekken in alle
sectoren van het menselijk leven.ver
maande de Aartsbisschop Coadjutor.
De bestemming van dit huldeblijk was
niet rechtstreeks kerkelijk religieus. Met
deze som te bestemmen voor de medische
faculteit der Katholieke universiteit, wordt
andermaal de betekenis van de leek in de
Kerk geaccentueerd, wordt bovendien op
nieuw de eenheid benadrukt.
Tenslotte hernieuwde mgr Alfrink plech
tig namens Katholiek Nederland de trouw
aan de Paus, en smeekte Gods zegen af
over de nieuwe eeuw, „opdat wij allen te
zamen God verheerlijken door ons Chris
telijke leven en aldus aan degenen, die
buiten staan, de weg mogen wijzen naar
de éne schaapstal, die Christus heeft ge
wild.
Kwart over vijf was het toen een stoet
van honderden bruidjes het middenpad
herschiep in een brede dubbele loper
van rode bloesem. De Schola hief het „Ubi
Caritas et Amor" aan, en over deze rode
loper schreed de Hoogeerwaarde heer J.
van den Burg, Peblaan van de Utrechtse
kathedrale kerk, die onder een door vier
Maltezer ridders gedragen baldakijn het
Allerheiligste naar het altaar droeg. Daar
achter, nederig, andermaal de lange stoet
van Kerkvorsten, het rode kardinaalsge
waad van de Pauselijke legaat thans be
dekt door de gouden koorkap, waarin hij
het plechtig pontificaal sluitingslof zou ce
lebreren.
Het werd doodstil in het stadion en In
die stilte hoorde men nog slechts het klap
peren van de honderden vlaggen in de
stijve bries.
Aarzelend eerst, maar daarna bij het
driemaal herhaald „Sanctus" zong het hele
stadion het jubelende Te Deum mee.
En andermaal een diepe stilte, waarin
de hooggeheven monstrans drie gouden
kruisen tekende over alle aanwezigen.
Daarna las de Kardinaal Legaat persoon
lijk de boodschap van Zijne Heiligheid de
Paus voor, gaf aan allen de zegen.
Toen leek het plotseling of dit stadion
een stuk werd van het immense Sint
Pietersplein na een plechtige Pauselijke
Zegen. En ovatie rolde als een vloedgolf
op de kardinaal-legaat toe, werd overge
nomen door de overzijde en omstuwd door
het bruisend enthousiasme van duizenden,
die niet moe werden hun aanhankelijkheid
te betuigen, verliet kardinaal Van Roey
zegenend en glimlachend het stadion,
meenemend een schone herinnering aan
onvergetelijke dagen in de bisschopsstad
van St Willibrord, Achterlatend een ver
moeid maar diep dankbaar Katholiek Ne
derland dat het benijdenswaardige geluk te
beurt viel dit alles van zo nabij, in Utrecht
zelf, aan radio of televisie te hebben mo
gen meemaken.
„Bewaar het u toevertrouwde pand.
Tijdens de pontificale H. Mis door de Kardinaal-Legaat.
De tweede feestdag begon met een schoon Dankoffer aan God in alle
pracht en praal, die de katholieke Liturgie toelaat, een Pontificale H. Mis,
opgedragen door de Kardinaal-Legaat Z. Em. Jozef Ernest Kardinaal Van
Roey in de schoonste kathedraal, die men zich denken kan, met de wolken
als gewelven, aan de voeten van het grote ten hemel geheven kruis van
Marius van Beek op de grasmat van het stadion, met als ommuring zeven
tienduizend mensen. Fier en blij wapperden bovii de stadionmuren de
geel-witte vlaggen en in het veld prijkten grote bloemstukken van witte
hortensia's om het al te grote vlak te breken.
ET is de dankbaarheid eigen zich
concreet te willen geven", zei dr
Houben. De oproep aan het Katholieke
volk, weliswaar overstemd door een ont
stellende calamiteit, is toch in de harten
doorgedrongen. De zwaar getroffen pa
rochie van de H. Johannes de Doper uit
Klundert heeft zojuist de oorkonde over
gereikt, waarin vermeld wordt, dat ruim
één millioen gulden de feestgave vormt,
welke de Katholieken bijeenbrachten
In dit huldeblijk wil zich de dank voor
het verleden uiten met de belofte voor de
t0La°aMeder van ons dan naast de feest
gave welke wij uit naam van alle katho-
fieke'n van Nederland aanbieden nog z«n
meer persoonlijk Sesch.enk .p, n
bezinning op de betekenis van het leven-
In deze geest gesterkt door de
natuurlijke genade, zullen we J
ren kunnen opheffen uit de diep
dringende noden, ook hen, die buiteni
landsgrenzen gebukt gaan onder de -
droeve ellende en met wie we toen in
gemeenschap der heiligen verbonden
zijn..."
In zijn dankwoord bracht Z.H. Exc. mgr
dr B. J. Alfrink, namens het hoogwaardig
episcopaat allereerst de erkentelijkheid
over voor dit „grootse huldeblijk" en hul
digde het zegenrijke werk van allen, die
dit episcopaat voorgingen in het bisschops
ambt, een huldiging, waarin hij met veel
warmte ook de mannen en de vrouwen,
bekend en onbekend betrok die mèt deze
bisschoppen hadden samengewerkt aan de
bloei van de Kerk.
De eensgezindheid, waarmede deze grote
som door geheel het Katholieke volk bij
eengebracht was, vormde „voor het Epis
copaat een nog grotere vreugde dan het
feestgeschenk zelf", want het is juist deze
eensgezindheid, welke „voor de toekomst
de waarborg kan zijn van een blijvende
bloei".
„En wanneer wij op het ogenblik ook te
klagen hebben over een teruggang van het
godsdienstig leven, dan ligt dat voor een
deel, misschien wel voor een groot deel,
aan de inschrompeling van de eerbied voor
De Pauselijke Internuntius, mgr P.
Giobbe, betreedt het stadion. Achter
Z. Exc. de kardinalen Frings en
Griffin.
Vijf minuten voor half elf was het,
toen de Ridders van het H. Graf ver
schenen, die de stoet van de hoge offi
ciant en zijn assistenten de bisschoppen
en andere kerkelijke hoogwaardigheids
bekleders voorafgingen In een kleurige
processie begaf menzich naar het
keurige altaar, gebouwd op een estrade,
met een groot platform aan de overzijde
van het veld. Achter dit wit het felle
rood van de tunieken der Maltezer-rid-
ders. de Spaanse grandezza van de Ge
heim Kamerheren p j spoorenberg en
W. Croon, nu in een zwarte mantilla en
zwierige baret op het hoofd, dan de
abten, de huisprelaten en bisschoppen in
het paars met aan het eind de Aarts-
bisschop-coadjutor Z.H Exc. mgr dr B.
J. Alfrink. naast wie de Pauselijke Inter,
nuntius. Z.H. Exc. mgr P. Giobbe. Dan
verscheen de sympathieke en de reeds
zo vertrouwd geworden figuur van Kar
dinaal Van Roey, die zich met Vlaamse
gemoedelijkheid, al ging Z. Em. op naar
het altaar, in alle richtingen tot het pu
bliek wendde, dat hem enthousiast toe
juichte.
Imponerend klinkt het „Ecce sacerdos
magnum" in de open lucht, de bisschop
pen nemen plaats aan de Evangelie-zijde
van het altaar en Kardinaal van Roey
bestijgt met zjjn assistenten, mgr G. C.
Hartmann, president van het Groot
seminarie „Rijsenburg". de troondiakens
mgr J. H. Niekel, deken van Rotterdam
en mgr F. N. J. Hendrikx vicaris-gene
raal van het bisdom'Den Bosch, de tre
den en dan heft de uitgebreide „Schola
cantorum" gevormd uit de gezamenlijke
studenten van de groot-seminaria, onder
Zaterdagmiddag had een korte, zin
rijke plechtigheid plaats. Om vier uur
verzamelde zich een aantal autoriteiten
dicht bij het Janskerkhof en trok in
<?t 'wiinf00*, n^ar het standbeeld van
rwJ °rd. aar werd door mr Jan
eJ 1 voorzitter van het Directorium
hl? rui?PnrSm?eergelegd aan de voet van
fockverkoTdigerment V£m de grote ge"
derf'waarbfi S h'ifk hierna enkele woor
den waarbij hy er op wees dat deze
bewlfzefLan It^ °m ^deTe
bewijzen aan St. Wilhbrord, die het
geloof, het christendom in ons land ge
bracht heeft Niet alleen de kathoUe-
ken vieren feest, het is een feest voor
heel Nederland, zei hij. est voor
Hetgeen natuurlijk juist is. En daar
om zou het niet geheel misplaatst zijn
geweest als van de oude Domtoren al
thans de Nederlandse driekleur had
gewapperd.
Een nieuw hoogtepunt vormde de voorlezing door de Kardinaal-Legaat
van de persoonlijke boodschap van Z.H. de Paus aan Katholiek Nederland.
BEMINDE ZONEN EN DOCHTERS VAN NEDERLAND,
Het is voor Ons een grote vreugde, deel te kunnen nemen aan de fees
telijke herdenking van het herstel der Kerkelijke Hiërarchie in Nederland.
Met vurige dankbaarheid zien Wij met U terug op de belangrijke en
troostvolle ontwikkelingdie de Katholieke Kerk tijdens de laatste honderd
jaar in Uw land heeft doorgemaakt. Gij zijt gegroeid tot een geestelijke
kracht, die in Uw nobel vaderland en ver daarbuiten de rechtmatige be
wondering afdwingt van allen die de rijkdom van Uw katholiek leven
mochten leren kennen. Dankbaarheid vervult Ons daarom op de eerste
plaats jegens de algoede God, die de ijver van Nederlands katholieken
zo overvloedig heeft gezegend; dankbaarheid ook jegens de Bisschoppen,
Priesters en gelovigen, die met zoveel zelfopoffering hebben gewerkt, ge
streden en geleden voor de steeds bredere en diepere vestiging van Christus'
Rijk in hun vaderland.
Dierbare katholieken van Nederland, laat deze terugblik in het verleden
een krachtige prikkel voor U zijn, niet alleen om de erfenis van Uw
vaderen ongeschonden aan Uw kinderen door te geven, maar vooral om op
het voorbeeld van Uw vaderen alle krachten in te spannen om die erfenis
grootser, rijker en meer innerlijk te maken. Daarvoor is nodig dat gij,
in dankbare bescheidenheid, maar ook met grote standvastigheid, volhardt
in de strijd, want de Kerk op aarde is en blijft steeds een strijdende Kerk.
Bewaart de eenheid als een onderpand van Gods kracht in U. Werkt altijd
verder, onbaatzuchtig \n onderlinge liefde, vol eerbcid voor elkander,
onder leiding van Uw Bisschoppen en Priesters, opdat de liefde van Christus
steeds meer moge heersen in Uw harten, in Uw gezinnen, in heel Uw
vaderland en overal ter xvereld waar zovele kinderen van Uw volk als
missionarissen arbeiden.
Opdat gij met (ygenade dit moogt verwezenlijkenschenken Wy U
allen van ganser harte Onze vaderlijke en apostolische Zegen.
Vanuit het Vatikaan, n Mei 1958.
PIUS PP. XII.
Kardinaal-Legaat betreedt het Utrechtse stadion voor het celebreren
van de pontificale H. Mis.
Eén der hoogtepunten van de Zaterdag
avondmanifestatie in het stadion was
ongetwijfeld de redevoering van prof. dr
L. J. Rogier. Zij opende met een over
zicht van de christelijke geschiedenis van
ons vaderland: van St Servaas naar St
Willibrord; het middeleeuwse Nederland
met zijn nijvere steden en kloeke kerken
en kloosters, totdat de grote Westerse
scheuring de godsdienstige eenheid ver
brak en het Nederlandse volk deed uit
eengaan in katholieken en protestanten,
waarna de als missie voortlevende Katho
lieke Kerk althans oogluikend het leven
werd gegund.
Het geloof der vade-en keerde zich naar
binnen, om in schuilkerken te bloeien in
liefde, te branden als kleine vlam bij een
tabernakel. Maar waar was ooit inniger
vroomheid dan in de kerken onder het
kruis? Achter de roerige Kalverstraat ligt
het Amsterdamse Bagijnhof. Hier hebben
gecommuniceerd cn gebeden Joost van
den Vondel. Anna Roemers en Maria
Tesselschade. Door en door Nederlands
was de vroomheid der vaderlandse schuil
kerken.
„Onze gescheiden broeders van de Oud-
Bisschoppelijke Clerezy bezitten er nog
enkele en wij kunnen er hen gelukkig om
prijzen. Men kan ze niet betreden zonder
de pijn gevoelen om de duurzaamheid van
Ben vaderlands schisma boos gevolg
an schuld aan weerszijden dat hen,
lie ons het meest nabij, ja van de onzen
ehoorden te zijn door de barrière van
en jammerlijk gerekte wrevel van ons
gescheiden houdt
„Wij smeken God", aldus de spreker,
,dat God in ons de ootmoed versterken
mag, die de brug moet zijn tot een her
eniging, opdat deze wond in het lichaam
der vaderlandse Kerk zich, eindelijk gene
zen, mag sluiten".
Na een korte schets te hebben gegeven
van de gevolgen der Franse omwenteling
en van de vergeefse pogingen 0m tot een
herstel van de hiërarchie te komen, voerde
de spreker zijn toehoorders naar de
grondwetsherziening van 1848, die de
kerkgenootschappen autonoom maakte
ten aanzien van hun eigen organisaties.
De breve, waarbij de nieuwe kerkprovin
cie werd ingesteld, verscheen op 4 Maart
1853.
Het herstel van deze hiërarchie heeft
allereerst nationale zin.
„Het herstel van 1853 gedenkend", aldus
spr., „zijn wij ons bewust te staan aan
het eind van een eeuw, boordevol met
successen. Weinig evoluties spreken zo
duidelijke taal tot ons volk als het proces
van onze herleving
Toch zou het vermetel zijn onder Gods
ogen de verstreken honderd jaar een
eeuw van vooruitgang te durven noemen:
er valt vandaag zo véél te betreuren, dat
reddeloos verzuimd schijnt, tenzij Hij zelf
ingrijpt. Hij zal dit doen, als Zijn uur
daar is. Maar ik geloof voor het minst,
dat één evolutie van dit honderdjarig tijd
vak in het Boek des Levens staat: de
groei van ons volk naar de geest van de
oecumene, d.i. een groeien in deemoed,
offerbereidheid en de christelijke liefde,
die geen kwaad denkt en zich niet laat
verbitteren. Wat in 1853 gewoonlijk bitse
polemiek moest zijn, is nu meestal een
broederlijk godsdienstig gesprek. Het kan
niet met de wil van de Meester stroken,
dat wij niet één zijn, maar twee. Met dit
besef in ons hart brengen wij op dit uur
aan alle protestanten, ook aan alle non
conformisten aan de peripheric van de
christelijke gemeenschap, de vredegroet
tot het weerzien in ons aller ontmoetings
punt: Christus.
De plaats van de katholieken is onder
hen, bij wie de gewetensvrijheid veilig is.
In vijf donkere jaren vol wrede moedwil
hebben duizenden het bewezen, sommigen
met een trouw tot in de dood
In de nood van de wreedste van alle
oorlogen heeft de Nederlandse natie een
trouwe vriend leren kennen in hetzelfde
episcopaat, dat in 1853 met wantrouwen
was ontvangen. Bevrijd uit de verdruk
king heeft zij zich naar dit inzicht ge
dragen. Dezelfde Utrechtse universiteit,
waarvan overbezorgden eens de nabije
ondergang hadden voorspeld als het
Shylock-offer der herstelde hiërarchie,
verleende de aartsbisschop van Utrecht
het ere-doctoraat om zijn staan voor god
delijke en menselijke rechten, zijn
irenisch samenwerken met de leiders der
niet-katholieke Kerken, zijn onwrikbare
trouw aan het vaderland.
Toen weinig tijds daarna Paus Pius XII
de bouw van zijn voorganger de kroon
opzette door mgr Johannes de Jong tot
het kardinalaat te verheffen eveneens
op grond van zijn standhouden voor het
geschonden recht heeft heel ons volk
zich met ons verheugd en met ons ver
enigd in dankbare hulde aan de prelaat,
in wie het de degelijkste trekken van het
eigen karakter in de hoogste graad be
lichaamd zag: vroomheid, eenvoud en
hoge soberheid in woord en gebaar, waar
heidsliefde zonder aanzien van de per
soon, wilskracht en trouw aan eed en aan
ambt.
Met zijn verheven voorbeeld voor ogen,
betuigen wij, katholieke Nederlanders,
trouw aan het vaderland en zijn beste
tradities, bovenal die van de gewetens
vrijheid en een eerbied vol warme gene
genheid voor de draagster der Kroon, de
waardige erfgename van de edelste
Oranjetradities: Juliana, Koningin der
Nederlanden", aldus besloot prof. Rogier
zijn rede.
leiding van drs L. Salomons de „Introi-
tus" aan. Zeer zinrijk klinken deze mor
gen in Gods vrije natuur de woorden:
„Statuit ei Dominus testamentum pacis
et principem fecit eum", „De Heer sloot
met hem een vredesverbond en stelde
hem aan het hoofd".
Bjj de H. Mis assisteerden plebaan W.
A. J. van der Maden van Breda als dia
ken en deken M. P. J. Strijkers van Venlo
als subdiaken en zo concelebreerden ver
tegenwoordigers van alle vijf bisdommen.
Na het Evangelie verhief Zijne Emi
nentie Kardinaal Van Roey zich van zijn
zetel om de duizenden in het stadion en
de honderdduizenden aan de radio in een
korte predikatie op te wekken tot eer
bied en liefde jegens onze Bisschoppen.
Na de betekenis van het Bisschops
ambt te hebben uiteengezet vervolgde de
Kardinaal:
„De Bisschop is de wettig aangestelde
leraar van de Kerk, de bewaker en ver-1
dediger van de Waarheid.
Hij heeft het recht zijn oordeel uit te
spreken over zaken van geloof en zeden, j
In hem kan en moet u zich één voelen I
met Christus. Het betaamt dus, dat ge
met de gedachten van uw bisschop over-
eenstemt, dat ge de ongeschonden eenheid
bewaart.
Ziet daar, in zijn heerlijke trekken af-
gebeeld, de bisschop in de Kerk van j
Christus.
Gij hebt tegenover uw bisschop de
plicht van eerbied en verering; vergeet
dat nooit! Niet alleen bij een plechtigheid
als deze, maar ook in het leven van elke
dag. Maar ook hebt gij de plichten van
gehoorzaamheid en volgzaamheid.
Schenkt aan uw bisschoppen geheel uw
vertrouwen; zij beogen alleen uw geeste
lijk welzijn. Ze zijn daartoe bijzonder ver
licht door de genade van de H. Geest.
Volgt gedwee de goede herders, die voor
u uitgaan.
Zij hebben ook recht op uw liefde; zij
vervullen jegens u een waarachtig gees
telijk vaderschap.
Bidt voor hen en offert voor hen, zo
besloot Zijne Eminentie. Indien ge deze
plichten begrijpt, katholieken van Neder
land, dan volgt ge een zekere, veilige
weg; dan zult ge de eenheid bewaren, de
onmisbare voorwaarde voor de overwin
ning.
Moge de H. Willibrord, moge de patro
nen van uw diocesen, die in de hemel
vandaag meejuichen, u beschermen.
Als een machtige geloofsbelijdenis zin
gen de duizenden gezamenlijk het „Credo",
waarbij alien als één man oprijzen, nadat
zij ook gemeenschappelijk in het „Gloria"
hun vreugde en hulde aan de Schepper
hadden uitgejubeld.
Een diepe stilte viel in de kom van het
Stadion na het bazuingeschal, dat het mo
ment van de Consecratie aankondigde
en ieder voelde zich nu op eigen wijze
met de Christus Eucharisticus verbonden.
Toen was het alsof de aangrijpende ge
beurtenis van de Wonderbare Broodverme
nigvuldiging zich herhaalde, maar nog
schoner en van een veel dieper mysterie.
Christus reikte niet het Brood uit, maar
verdeelde Zich Zelf onder de duizenden.
Priesters met de ciborie verspreidden zich
over het veld. Begeleid door ceremoniarii,
leden van de R. K. Studentenvereniging
„Veritas", beklommen de priesters met de
H.H. Hosties ook de trappen van de tribu
nes en er scheen schier geen einde te ko
men aan de rij mannen en vrouwen, die
vroom neerknielden om Christus te ont
vangen.
Een emotioneel ogenblik was het ook,
toen kardinaal Van Roey, in vol ornaat,
staf m de hand en mijter op het hoofd,
een patriarchale gestalte, staande voor het
altaar, aan de menigte zijn zegen gaf.
Zo eindigde deze schone plechtigheid,
waarna andermaal de kardinalen, bis
schoppen en prelaten met de Pauselijke
ridders in een stoet van Bourgondische
pracht over de 100 m. lange rode loper
schreden.
Kardinaal-Legaat Van Roey tijdens
Zijn toespraak tot Katholiek Neder
land, Zaterdagavond in het Utrechtse
stadion.
Mgr J. P. Huibers, bisschop van
Haarlem, tijdens de rede, welke hij
Zaterdagavond in het Utrechtse sta
dion uitsprak ter beantwoording van
de toespraak van de Kardinaal-
Legaat.
In artistieke vorm is het Kromstaffeest
te Utrecht gisteravond besloten met een
galaconcert in Tivold, dat door talrijke
prominente gasten is bijgewoond. Tot de
aanwezigen behoorden minister mr J.
Cals, minister A. C. de Bruijn, dr F. Hou
ben, voorzitter van het presidium van de
Stichting 18531953 met enige leden o.w.
mgr prof. dr R. R. Post uit Nijmegen, ver
der Dom. dr Gabriël van de Moosdijk, abt
van de Trappisten van Ae'hel, Dom Ma-
lachias Muller, abt van de Trappisten van
Diepenveen, deken A. Wiegerink, mgr A.
G. Smit uit Soestdijk, mr H. W. de Vink,
lid van Ged. Staten, prof dr A. Smijers
en pater dr Caecilianus Huygens O.F.M.
Het podium was met witte en zacht rose
hortensia's op voorname wijze versierd,
terwijl het dirigeergestoelte schuil ging
achter witte lelies. Een verrassing was de
mededeling van mr Jan Derks, dat het
„Dcmine saivum fac", een nieuwe compo
sitie van Marius Monnikëndam, uitgevoerd
zou worden, hetgeen niet op het program
ma stond.
Omdat Zaterdagavond in het Utrechtse
Stadion de uitvoering van dit werk moest
vervallen, werd het gisteravond op het
program van het gala-concert geplaatst.
Er waren daar twee mannenkoren uit het
Zuiden: St Pancratius uit Heerlen en het
Bosch' Mannenkoor, die onder leiding I
van Jef Heidendaal het werk van Monni- I hen.
kendam uitvoerden. De betekenis van Toen het concert ten einde was, werden
Marius Monnikendam als componist voor de dames-solisten Folly ColletteDe Vries
mannenkoren wordt steeds groter. Men i en Aafje Heynes anjers aangeboden.
ziet zijn deskundigheid in de behandeling
der stemmen en de voorzichtigheid in in
strumentatie van de begeleidende partijen.
Het werk bevat fraaie climaxen, en het
jongenskoor is met uitstekende contrast
werking in het geheel verweven. De com
ponist moest na afloop op het podium ver
schijnen.
De tweede Nederlandse compositie, die
op het programma stond, was een decla-
matorium van Herman Strategier, gezon
gen door de bas Leo Ketelaars. Hier lag
het hoogtepunt in de instrumentatie, die
met de solo-stem vaak een schitterende
eenheid vormde. Vooral in de laatste ge
deelten was deze eenheid treffend. Even
als in het werk van Monnikendam, hoorde
men hier een goed gedisponeerd Utrechts
Stedelijk Orkest, dat de vocale prestaties
begeleidde. De componist die zelf diri
geerde moest een ovationeel applaus ia
ontvangst nemen.
Op het programma stonden voorts het
Sanctus uit de Hohe Messe van Bach en
na de pauze, het Te Deum van Kodaly,
beide werken goed en muzikaal uitgevoerd
door het koor Katholiek Utrecht onder
leiding van Hans Ponten. In Bach hadden
wij 'echter het orkest iets slagvaardiger
gewenst, hetgeen de accuratesse van het
koor dan nog groter gemaakt zou heb-
De triomf van het feest der
Hiërarchie
