Ons Succes-patroon
van deze week
I
M;
DE VOEDING VAN ONZE GROTE
KINDEREN
Lijdt niet langer
HOE BESTEL IK MIJN PATROON?
J
ROMAN VAN CHARLES GARVICE
ZATERDAG 30 JANUARI 1954
PAGINA 4
Pluimpje voor Jane Russell en Gina Lollobrigida. Dictatuur
van de filmproducenten getrotseerd. Moeilijkheden voor
Amerikaanse filmcensuur. Takejiro Ohtani, Japans film-
magnaat. Hollyivood-imitaties voor export. Maar in
Japan zelf draaien heel andere films. Niets dan ellende,
sentiment en de stank van de dood. Trots en spijt. Men
icordt niet beter van een (verloren) oorlog. Shirley Booth
gaat zingen. Alfred Hitchcock heeft tuiee films onder
handen. Citaten uit Hollywood.
OP BELANG DAARVAN DIENT
GEWEZEN
Een begroting
Zelf koken!
WEGENWACHTEN BIJ
DUISTER BETER
HERKENBAAR
Plak aan de adreszijde van een briefkaart, naast en buiten het frankeerzegel
het verschuldigde bedrag aan geldige postzegels en zend deze naar
Geautoriseerde vertaling door F. van V eisen
(Van onze filmredacteur)
JANË RUSSELL en Gino Lollobrigida,
twee schoonheden van het witte doek,
hebben van de „Osservatore Roma
no", het dagblad van het Vaticaan, een
pluimpje gekregen, omdat zü „de dictatuur
van de filmproducenten" hebben getrot-
seerd.
Onlangs heeft Jane Russel, zoals wij
hebben gemeld, de zijde gekozen van de
censuur, die bezwaar maakte tegen be
paalde scènes in haar nieuwste film „The
French Line" (Zo zijn de Fransen). Zij wei
gerde de wereldpremière van de film bij
te wonen, toen deze tegen het verbod van
het Breen Office in werd vertoond, ver
klarend: „Ik hoop en bid, dat de studio
de verlangde coupures zal aanbrengen",
Een wens. die hoogstwaarschijnlijk zal
worden vervuld, want Howard Hughes, de
filmproducent en multi-millionnair, is, zo
als men weet, inmiddels gezwicht voor het
Legion of Decency.
Gina Lollobrigida heeft er zich eveneens
openlijk over-beklaagd, dat de rollen, die
haar werden aangeboden, er alleen toe
dienden om haar vrouwelijke charmes r.e
exploiteren. Op grond daarvan heeft ze een
door haar aangegaan contract verbroken,
waardoor ze nu te Rome in een proces ver*
wikkeld is.
De „Osservatore Romano" betoogt, dat
de filmindustrie weliswaar een financiële
crisis doormaakt, maar dat het speculeren
op immorele verhalen en dialogen geen
oplossing brengt voor dit probleem. „Goed
gemaakte films met een goed gegeven,
zelfs over godsdienstige onderwerpen", al
dus besluit het 'Vaticaanse blad, „hebben
daarentegen belangrijke financiële succes
sen opgeleverd".
INTUSSEN zijn er in Amerika nieuwe
moeilijkheden gerezen met betrekking
tot de filmcensuur. Amerika's „Negen
Oude Mannen", de leden van het Ameri
kaanse hooggerechtshof, zijn (ex officio)
naar de bioscoop geweest om de Franse
film „La Ronde" en de film „M" (waar
schijnlijk gaat het hier om de Amerikaan
se versie van de film „M", die door Joseph
Losey is gemaakt met David Wayne en
Luther Aller in de hoofdrollen Red.) te
gaan zien. Eerstgenoemde film was door
de Newyorkse censuur verboden, de twee
de door de censuur van de staat Ohio. Na
afloop heeft het hof eenstemming als zijn
oordeel uitgesproken, dat de filmcensuur
van een staat geen film mag verbieden,
omdat zij immoreel is of de misdaad zou
kunnen bevorderen, waarbij het zich on
der verwijzing naar zijn uitspraak van
1952, baseerde op het in de Amerikaanse
grondwet vastgelegde recht van vrije me
ningsuiting, dat niet alleen op de pers,
maar ook op de film van toepassing is.
Niettemin hebben de filmcensors van de
Amerikaanse staten, die bepalingen om
trent de filmcensuur in hun wetten hebben
opgenomen, op een vergadering in New
York besloten door te gaan met het af
keuren van alle films, die zij strijdig
achten met, de moraal.
Grouclio Marx, de scherpe opmerker
„The Impostor" wordt vertoond, gunstig
ontvangen en wanneer ze maar half zo
goed blijkt als de Japanse film „Rasho-
mon", die hier te landén reeds is vertoond,
mogen we tevreden zijn.
N TOKIO woont een oude heer, die
Takejiro Ohtani heet. In Nederland
zegt deze naam niets. Maar in Japan
heeft hij een haast magische klank. De
heer Ohtani is namelijk oprichter in
1920 al en president van de Shochiku
Filmmaatschappij, die reusachtige studio's
heeft in Ofuna bij Tokio en in Kyoto. Zijn
eerstgenoemde studio's vooral bekend om
haar enorme oppervlakte, de Kyoto-
studio's bieden' prachtige achtergronden
voor historische films. Men heeft er niet
alleen schitterende tuinen aangelegd, maar
ook paleizen en tempels gebouwd. Geen
décors, maar permanente gebouwen, die
niet worden afgebroken, maar telkens an
ders worden ingericht.
De maatschappij van de heer Ohtani, die
reeds van 1896 af schouwburgen exploi
teerde en directeur was van verschillende
toneelgezelschappen, bezit thans neger,
schouwburgen, waarin tientallen „eigen"
gezelschappen optreden en waarvan de
grootste 2700 zitplaatsen heeft. Voor de
goede orde heeft meneer Ohtani géleidelijk
51 bioscopen laten bouwen, waarvan de
capaciteit varieert van 800 tot 2000 plaat
sen. De 50 tot 70 films, die zijn maatschap
pij jaarlijks produceert, worden vertoond
in 1721 Japanse bioscopen
Maar nog was de heer Ohtani niet tevre
den. Hij wilde ook exporteren en daartoe
ging hij films vervaardigen, die modern en
internationaal heetten te zijn, maar die m
werkelijkheid niets anders waren dan
imitaties van Amerikaanse rolprenten.
Hooggeëerde Amerikaanse en Europese
filmimporteurs werden allernederigst uit
genodigd, keken beleefd naar de kramp
achtig „dansende" Japanse schoonheden in
„Fuji-color" en naar zwaar gerevolverde
gangsters in sporteolberts, vonden alles
even „very nice" maar vroegen zich ver
baasd af, hoe de Stochiku-maatschappij
met zulke producten zó kon groeien en
bloeien. Ze wisten niet, dat deze groei was
te danken aan de films,, die ze niet te zien
kregen.
Zo zou de Japanse film waarschijnlijk
nimmer tot de Westerse landen zijn door-
Gina Lollobrigida, die de „dictatuur
van de filmproducentenheeft
getrotseerd.
AAR er is ook een Japanse filmpro
ductie die bepaald niet voor export
naar het Westen is bestemd en daar
van vertelt de Engelse journalist Russell
Spurr in de Daily Express.
„Ik heb", aldus schrijft hij, „in een Ja
panse bommenwerper een duikvlucht
gemaakt boven de niets vermoedende
Amerikaanse vloot in Pearl Harbour. Ik
heb het Japanse slagschip „Yamato", het
grootste dat ooit is gebouwd, in vlammen
zien ondergaan bij Okinawa. Ik heb Ja
panse schoolkinderen zien neermaaien
door Amerikaanse jachtvliegtuigen en
gillende Japanse vluchtelingen zien ver
pletteren door een Amerikaanse tank.
Waar ik dit alles heb gezïen? Op het wit
te doek in de Japanse bioscopen. Op een
reis van Korea naar Tokio kon ik de
oorlog en de oorlogsherinnering niet ont
vluchten. Japan wordt momenteel over
stroomd met afschuwelijke films over
de laatste wereldoorlog. Ze zijn alle
maal in Japan gemaakt. De fotografie
is prachtig. Het realisme is angstwek
kend. Maar zij missen iedere kunstzin
nigheid. Er is niets van de magie van bij
voorbeeld „Rashomon", die een onder
scheiding kreeg op het Filmfestival in
Venetië. Er is hier niets dan ellende,
sentiment en de stank van dë dood. Neem
de film.„Himeyuri-no-to", (Toren der Le
lies) waarin de tragische geschiedenis
wordt verteld van de meisjes-studenten
van 't Okinawa-college die werden opge
roepen als verpleegsters tijdens de Ame
rikaanse invasie van dat eiland. Sommi
ge meisjes worden met kogels doorzeefd,
als ze bezig zijn met het uitwassen van
verbandmateriaal. Sommigen sterven te
midden van de opgestapelde lijken der
militairen. Anderen worden blind of
gek. Eén der meisjes wordt in de rug
geschoten door haar lerares als ze zich
poogt over te geven. Overlevenden vallen
onder het vuur van machinegeweren of
doden zichzelf met handgranaten. Het
was afschuwelijk.
„Waarom hebben ze, in 's hemelsnaam:
Zo'n film gemaakt?" vroeg ik mijn Japan-
teerd. Spijt dat het tenslotte, maar o zo
dapper heeft verloren.
Hetzelfde recept is toegepast op de
film „Senken Yamato" over de onder
gang van het 80.000 ton metende slag
schip van die naam. Er heersten gevoe
lens van trots in de kleine wijk-bioscoop,
waar ik de film zag. Trots over het tech
nische kunnen van een natie die zo'n
groot schip kon bouwen. En spijt over de
wijze, waarop het schip verloren ging in
een wanhopige zelfmoordpoging.
Natuurlijk wordt dit allemaal vertoond
„in het belang van de vrede". De Japan
se filmers beweren, hiermee te bewijzen,
dat men van oorlog evenmin als van de
misdaad, beter wordt. Maar het komt
hierop neer, dat men niet beter wordt
van een verloren oorlog. Ergens achter
dit alles voel ik arglistige pogingen om
het Japanse volk rijp te maken voor toe
komstige minder vredelievende doelein
den".
SHIRLEY („Come back, little Sheba")
Booth zal in haar. nieuwste film
„About Mrs Leslie", waarin zij onder
regie van Daniel Mann met Robert Ryan
de hoofdrol speelt, twee liedjes zingen van
omstreeks 1940, de tijd. waarin de film
speelt, namelijk „Kiss the boys goodbye"
en „I'm in the mood for love". Miss Booth
heeft reeds meermalen gezongen, o.a. als
Miss Duffy in „Duffy's Tavern", een serie
radio-shows van Ed Gardner.
ALFRED HITCHCOCK, de grootmeester
van de „thriller", is op het ogenblik
bezig met het opnemen van de film
Rear Window", een spannende moord
mysterie, waarin Wendell Corey en James
Stewart de rol van detective spelen.__Zodra
hij met deze film gereed is, zal hij voor
Paramount de film „Catch a thief" maken,
naar een roman van David Dodge. Het is
het verhaal van een misdadiger, die na een
groot fortuin te hebben vergaard, gaat
rentenieren en op den duur goede maatjes
wordt met de politie, die hem nooit heeft
kunnen betrappen. Vijftien jaar later vindt
een nieuwe serie diefstallen plaats, welke
hetzelfde karakter dragen als die van de
boef in ruste. Wederom kan de politie de
dader niet vinden en om zijn eigen veilig
heid te verzekeren, ziet de dief zich ge
dwongen, de zijde van de wet te kiezen
en de politie te helpen. Cary Grant zal de
hoofdrol in deze film spelen.
TWEE citaten uit Hollywood:
„Als ik voor de televisie optreed, rent
het publiek thuis naar de bioscoop.
eVerschijn ik op het witte doek in de bio
scoop dan vluchten de toeschouwers naar
huis. Ik heb ontdekt, hpe de mensen voort
durend in beweging te houden *reo
A11Ik heb opgemerkt, dat, naarmate het
vliegen veiliger wordt, de stewardessen in
de vliegtuigen minder aantrekkelijk wor
denGroucho Marx.
Onze kinderen willen in het algemeen,
wanneer ze de leeftijd van zeventien,
achttien jaar hebben bereikt, zelfstandig
zijn, op eigen benen staan, zich losmaken
van de ouderlijke zorg. Sommigen zullen
dit in het gezin trachten te bereiken,
anderen daarbuiten. Zij zijn echter niet
allen volwassen in de zin van volgroeid.
Naast de geestelijke groei is de lichame
lijke ontwikkeling nog niet geëindigd.
De ouders zijn derhalve verplicht aan
hun kinderen een juist begrip van de
noodzakelijke lichaamsverzorging te
geven. Nonchalance op dit gebied kan
vooral op deze leeftijd funeste gevolgen
hebben.
De voeding is op deze leeftijd heel
belangrijk. Jonge mensen hebben goed
voedsel in behoorlijke hoeveelheden
nodig: veel melk, kaas, vlees, groenten
en vruchten; meer zelfs dan hun ouders,
die fmmers niet meer behoeven te
groeien. De ouders zullen er voor
moeten zorgen, dat melk niet als
een „kinderachtig" voedsel wordt be
schouwd. Wanneer zij zelf geen melk
drinken en de kinderen krijgen het wel,
is de kans groot, dat de groteren het ge
bruik van melk beneden hun waardig
heid achten. Zij zullen het willen op
geven om maar „groot" te lijken, tot
schade van hun gezondheid. Wij doen een
beroep op alle ouders om zelf bij het
brood ook melk te drinken. Ze geven dan
niet alleen een goed voorbeeld aan liun
kinderen, maar dienen ook hun eigen
welzijn!
Andere levensmiddelen kunnen de
jongelui gemakkelijk extra worden toe
gestopt: een dubbel plakje vlees tussen
het brood, wat fruit tussendoor, een
flinke portie groente gaan er ongemerkt
wel in.
Wanneer de jongens en meisjes uit
huis gaan, is het goed, hen zakelijk en
objectief op het belang van een goede
voeding te wijzen. Dit geldt zowel voor
hen, die voortaan voor hun eigen maal
tijden moeten zorgen, als voor degenen,
die hun voedsel gedeeltelijk voorgezet
krijgen. Zij moeten ook weten, waaruit
de voeding dient te bestaan en hoe zij
deze met het beschikbare geld zo goed
mogelijk kunnen samenstellen. Zodra zij
hun zakgeld, loon of salaris hebben ge
ïnd, moeten de jongelui, na de bedragen
voor de vaste lasten te hebben afgetrok
ken, een bepaald bedrag voor hun dage
lijkse maaltijden op zij leggen. Doen zij
dit niet, dan is het zeer waarschijnlijk,
dat het geld, dat toevallig over is, voor
eten wordt besteed, en dit zal heus niet
altijd veel of zelfs maar genoeg zijn.
Bij het opmaken van een begroting
voor de voeding van jonge mensen kan
als schema worden genomen:
per dag liter melk of karnemelk,
gemiddeld 250 g. groenten,
de voor de persoon in kwestie gebrui
kelijke portie aardappelen, brood, boter
of margarine, per week 100 g kaas, 1 ei
en tenminste 200 gr. vlees en/of vlees
waren en 100 gr. verse vis of een zoute,
zure of gerookte visconserve.
Van de hoeveelheid geld, die dan nog
van het voor de voeding uitgetrokken
bedrag overblijft, hangt af, hoe de maal
tijden er verder zullen uitzien. Is er veel
geld over, dan kan de hoeveelheid kaas
vlees, vis en/of ei worden vergroot; is er
nog maar weinig geld, dan dient er zeker
meer melk te worden genomen. Daarbij
komt dan wat fruit, terwijl ook voor
kruidenierswaren een klein bedrag wordt
bestemd,
Krijgt uw uitwonend kind de warme
maaltijden opgediend en zorgt het zelf
voor het brood, dan kan het aan dit lijstje
zien, welke levensmiddelen voor broodbe
leggingen in aanmerking komen. Meestal
zal een aanvulling niet fruit noodzakelijk
zijn.
Zorgt de jongeman of het meisje geheel
en al voor haar eigen potje, dan is het van
belang, dat hij of zij enige kookervaring
heeft, d.w.z. eenvoudige, veel voorkomen
de gerechten kan klaarmaken. Zij, die vol
komen onbekend zijn met de spijsberei
ding, zullen er namelijk niet zo gauw toe
komen voor hun maaltijden te zorgen, als
degenen, die hierin wat ervaring hebben.
Geef de kinderen daarom tijdig de ge
legenheid om te oefenen in het koken van
aardappelen, groenten, het bakken van
vlees en vis en het klaarmaken van eier-
gerechten. U kunt ze dan meteen laten
zien, dat koken niet veel tijd behoeft te
kosten en hoe de kookwerkzaamheden
practisch ingedeeld kunnen worden. Wil
len ze thuis niet koken, geef hun dan een
duidelijk kookboek mee.
De houding der ouders en de voorberei
ding, die ze hun kinderen op dit gebied
hebben gegeven, zijn beslissend voor de
wijze, waarop de jonge mensen zich zullen
voeden.
Laat hen daarom niet onwetend.
Nu de A.N W.B.-wegenwachten op ver
schillende routes ook in de vroege mor
gen- en de late avonduren dienst doen,
is het noodzakelijk gebleken hen in het
duister duidelijker herkenbaar te doen
zijn voor het verkeer, dat hulp nodig
heeft. Automobilisten, die bij duisternis
te kampen hebben met pech, zullen
voortaan de wegenwachten kunnen her
kennen aan het feit, dat zij een gele kop
lamp voeren en een klein wit lichtje op
het zijspan.
Advertentie.
door rheumatiek, spit, ischias, hoofd
en zenuwpijnen. Neemt regelmatig Togal,
dat verdrijft in al die gevallen snel en
afdoende de pijnen. Togal baat waar
andere middelen falen. Zuivert door de
nieren, is onschadelijk voor hart en maag.
Bij apoth. en drogist f 0.95, f 2.40 en f 8.88
Advertentie
gedrongen, als de heer R. Manning een s® assistent. Maar hij baadde in tranen.
ondernemende Engelse filmproducent van
Japanse afkomst er niet was geweest. Ook
hij tuurde dagenlang naar een projectie-
doek vol Japanse schoonheden, aie wan
hopig haar best deden op Amerikaanse
filmsterren te lijken, tot hij op e'ëtl goede
dag iets hoorde over een niet vóór ex
port bestemde film, die door de Japan
se regisseur Tatsuo Osone was gemaakt
naar een verhaal van Mitsuzo Lasaki. Hij
vroeg de film te zien en kwam tot de con
clusie, dat dit een film was, die de Japanse
filmindustrie eer aandeed. Mr.iManning
schijnt gelijk te krijgen, want in Engeland
is deze film, die daar thans onder de titel
„Prachtig" snikte hij. „Wat prachtig. Zo
was het in die tijd".
Het publiek huilde eveneens. De ver
moeide huisvrouwen in haar kleurloze
kimono's de armoedige kleine marinen
met hun actetassen en parapluies, de
schoolkinderen, die op noten en rijstkoek
jes knabbelen. „Himeyuri-no-to" is
het grootste kas-succes geweest van 1953.
Het recept is onsmakelijk maar een
voudig. De films speculeren op de twee
sterkste gevoelens, die het Japanse volk
momenteel koestert: trots en spijt. Trots,
dat het kleine Japan zoveel heeft gepres-
Voor een verandering eens een
paar leuke rokken.
Model C 757 is bijzonder geschikt
voor tweedstof, welke op het ogen
blik heel modern is en bij elke
kleur blousje te dragen is.
De rechterkant van de rok heeft
een zak, wat altijd zeer practisch is.
Aan de linkerkant is een plooi ver
werkt. Een rok welke zeer slank
maakt.
Model C 758 is een leuke ruitrok
met een zak erop, welke recht ver
werkt wordt en met een aardige
franje wordt afgezet.
Het model is vierbaans klokkend.
De rokken zijn van boven met een
ceintuur afgewerkt.
C 757 is verkrijgbaar in maat 40,
44, 46, 48, 50 a 0,50.
C 758 is verkrijgbaar in maat 38,
42, 44, 46, 48 a 0,50.
ATELIER CROON, BEATRIJSSTRAAT h, ROTTERDAM
Vermeld aan de andere zijde duidelijk uw naam, adres, woonplaats en maat
en nummer van het gewenste model.
Plak nooit meer dan 1,aan postzegels op een kaart, wat meer geplakt
wordt is waardeloos.
Girostortingen eveneens ten name van Atelier Croon op nummer 271291.
Bestellingen onder rembours worden niet uitgevoerd.
Patronen worden niet geruild.
KLEIN NEST
O, wat heerlijk, Stella!
In de pauze, die nu volgde, streelde hij
haar op z'n oude manier. Dan overheers
te de practicus de minnaar.
Ik ga met je mee naar huis, om het
je vader te vertellen, zei hij. Ik ben
zeer benieuwd, wat hij zal zeggen. Ik.
vrees, dat hij er niet bizonder mede in
genomen zal zijn; feitelijk verwacht ik.
dat hij boos zal zijn en niet zonder
reden. Niet waar, lieveling, jü geeft alles
en ik heb zo weinig om terug te schen
ken. Ja, ik heb niet veel om aan te bie
den; wij zullen arm zijn.Maar ik heb een
mooie promotie gemaakt. Wij hebben dit
grote werk tot 'n goed einde gebracht en de
firma zal mij wel weer een opdracht
geven. Kan 't je veel schelen, of ons
huisje in Engeland niet al te groot zal
zijn?
Trillend van liefde en trots op hem,
had zij geluisterd; doch toen hij voort
ging met spreken, liet zij geleidelijk zn
arm los en nestelde zich zwijgend tegen
hem aan. Na enige ogenblikken echter
hief ze haar hoofd op en zei op zachte
toon:
—Lieveling, terwijl je me zoeven over
dat lieve kleine huisje vertelde, was het
mee of in staat was direct met je mee te
gaan. Maar Daanlief haar gelaat was
weer bleek geworden en haar kersrode
lippen vastberaden samengeperst wij
kunnen daaraan nog niet denken.
Hij keek haar met opgetrokken wenk
brauwen aan en strekte z'n arm uit, alsof
hij bang was, dat zij hem zou ontvluch-
ten en hij haar zou verliezen.
Nog niet, lieveling, zei ze met enigs
zins bezorgde klank in haar stem, doch
buitengewoon lief en teder. Lieveling
wij moeten wachten.
Wachten! zei Daan. Waarom moeten
wij wachten? Bedoel je, dat ik niet naar
je vader moet gaan om het hem te ver
tellen? Moet ik daaruit begrijpen, dat je
er spijt van hebt?
Ik spijt! lachte zij. Weet je wel, lieve
Daan, dat ik van je hou? Kijk mij eens
aan en zeg 't dan nog eens, lieveling!
Ik kijk je aan, zei Daan.
Zij vatte zijn hand en bracht hem aan
haar lippen.
Ik hou van je met heel mijn hart.
Maar, Daan, de tijd om naar vader te
gaan is nog niet gekomen. Indien wij nu
gingen zou hij zeer boos zijn en z'n toe
stemming niet geven.... Wacht, lieve
ling, spreek nog niet; zie je niet, dat ik
tracht sterk te zijn? Indien je tot mij zou
spreken, of mij zou gaan kussen...;
Zij schudde haar kopje. Ik weet heteigenlijk dc meest interessante tijd van
niet zei ze. Maar eens komt de dag, j m'n leven geweest, maar ie vaderland
waarop wij elkaar elke dag zullen zien. blijft toch je vaderland. Je vrouw zal wel
Dan zal je niet meer weggaan, want je
kan niet gaan zonder je hart, dat ik heb
gestolen, je zal het altijd achterna lopen.
Maar ik geef het je nooit terug, Daan.
blij zijn, als ze je terugziet, Anderson!
Ja, zei Anderson. Dan liet hij er heel
zacht op volgen, doch juist hard genoeg
voor Daan om het te horen: Maar zij
neen, neen, lieveling....! ik moet
sterk zijn in ons beider belang. Peppino
zou weigeren.... O ja, ik zou je nooit
kunnen opgeven. Maar ik zou hem ook
niet künnen verzaken. Daan, wees lief
en redelijk tegenover mij. Denk eens,
wat ik hem te danken heb, denk eens
welk een leven hij heeft gehad, met
niemand anders dan mij om voor hem te
zorgen en hem op te beuren. Nu zou ik
hem niet mogen verlaten. Dat zie je ze
ker ook welin, hè Daan? Je wilt wel
wachten hè, toto, ik weet niet tot
wanneer! Maar ik heb een gevoel of er
grote verandering in z'n leven zal bren
gen. Dan, ja dan zullen wij naar hem
komen en ja, als ik dan moet kiezen
tussen Peppino en jou kan je dan ra
den, wie ik zal kiezen, lieveling?
Daan boog zich naar haar toe en sloot
haar in z'n armen.
Je woord is mij een wet. Stella.
Waarover zou ik klagen. Ik zou niet het
minste recht gehad hebben mij te be
klagen, al had je mij na mijn liefdesver
klaring weg gezonden. Of ik wil wach
ten? Natuurlijk wil ik wachten. Ik wil
voor jou naar 't eind van de wereld
gaan; alles wil ik voor je doen. Ik zou
je natuurlijk liever nu hebben, liever je
zo onmiddellijk meenemen naar de
dichtst bijzijnde kerk om je tot mijn
vrouw, mijn allerliefste vrouwtje te ma
ken.
En ik geloof niet, dat ik zou tegen
stribbelen, zei ze met een van haar oude,
onweerstaanbare glimlachjes. Maar wij
zullen geduld hebben, Daan, tot wij mis
schien al heel spoedig samen in Enge
land zijn. En dan trouwen wij het
klonk als muziek, toen zij het stamelde.
En dan gaan wij naar het lieve huis
je, waarvan je me zoveel hebt verteld,
Daan!
Weer zwegen beiden en toen na enige
ogenblikken de klok van het oude kerk
je begon te slaan, schrok Stella op en
schoof met een zucht langzaam bij hem
vandaan.
Ik moet gaan, lieveling. Peppino zal
niet begrijpen waar ik blijf! Wat gaat de
tijd toch vlug voorbij! Veel te gauw als
men zich zo gelukkig voelt. Dat gebeurt
maar zo zelden.
Maar wij zullen in 't vervolg heel
ons leven samen gelukkig zijn, Stella
verzekerde hij haar. 't Is nu slechts een
kwestie van wachtenvan geduld
oefenen.... voor hoelang? Enige weken,
maanden misschien?
maar IK geel liet Jt- nuuiii LC1U6' Worlrpnnon j i
Zij drukte haar hand tegen haar boezem. ^1 mij met mee:r herinnen - en dat
Je hart is mij zo dierbaar, o zo dierbaar! j he£ ik_aan jou te dan n, te'kerel
Eindelijk kwam toch het ogenblik van j het feest getroffen te hebben, namen An-
scheiden en Daan keek haar na als ge- cjerson en (jrey afscheid van Daan.
woonlijk, doch nu met een ontroering,, An geiaten met zijn liefdesgeluk,
die geheel nieuw voor hem was. En toen overpeins|e Daan, dat hij na afloop van
w het werk, naar Engeland terug moest;
dat was de enige gedachte die zijn geluk
verduisterde. Maar er zou toch nog wei,
enige tijd verlopen voor de boot vertrok
en misschien gebeurde in die tussen
tijd wel, hetgeen Stella verwachtte en
dat hij hoopte. Wellicht stelde die ge
beurtenis hem in staat naar haar vader
te gaan, om de hand van z'n dochter te
vragen..
De volgende dag werd er hard gewerkt,
want de arbeiders waren nu enthousiast
over het vooruitzicht van het feest. Na
afloop ging Daan oudergewoonte naar de
plaats van samenkomst om Stella te ont
moeten. Doch zij zat er niet als gewoon
lijk op hem te wachten en verscheen
niet.
Teleurgesteld wandelde Daan enige
tijd heen en weer, doch eindelijk sloeg
hij, wachtensmoede, de zijweg in die naar
haar woning leidde. Weldra stond hij
voor het huis. Alles donker; uit geen
enkel raam straalde zell's het geringste
licht naar buiten. Zou hij durven bellen?
Maar welke reden kon hij opgeven voor
dit late bezoek? Lang dwaalde hij nog om
en langs het huis, in de hoop Stella of
iemand anders te zien. Eindelijk gaf hij
het op en keerde met een bezwaard hart
terug. Hij herinnerde zich maar al te
goed, hoe plotseling mijnheer Landon uit
Londen was vertrokken!
Slapeloos bracht hij de nacht door. Al
lerlei fantastische veronderstellingen
kwamen hem voor de geest. Bij het aan
breken van de dageraad was hij reeds
op weg naar Stella's huis en keerde even
ongetroost als de vorige avond terug. Ge
durende de dag was zij geen seconde uit
z'n gedachten en elk vrij ogenblik be
nutte hij om haar te ontmoeten. Geen
wonder, dat hij er vermoeid en bezorgd
uitzag; toen de Woensdag, de feestdag,
aanbrak. Grey en Anderson die deze ver
andering in hem bemerkten, spraken er
met elkaar over.
spoedig iets zal gebeuren; iets dat een
Zou hij slechte tijding van z'n moe
der ontvangen hebben? opperde Ander
son bezorgd, doch Grey schudde ontken
nend z'n hoofd.
Neen, dat is het niet, dan had hij het
mij wel verteld.
Hij is de laatste tijd opvallend dik
wijls naar het dorp geweest, zei Ander
son en ontweek verlegen Grey's blik.
De jongeman bloosde en knikte. Ja,
zij reeds uit het gezicht was, moest hij
zich nog geweld aandoen, om haar niet
achterna te lopen en haar nog eens aan
z'n hart te drukken.
XXI.
Tóen Daan, langzaam en nog genietend
van het grote liefdesgeluk, dat hem te
beurt was gevallen, naar zijn hut terug
keerde. vond hij Anderson en Grey
die nu dikke maatjes waren geworden
op hem wachten.
Zo, ben je daar, Norton? zei Ander
son. Zeg Grey en ik hebben over het
fuifje van Woensdag gesproken; wij wil
len er een vrolijke boel van maken,
helemaal onder ons: de officiële opening
met de grote heren er bij komt later.
Zeg, kameraad, heb je uit de loterij ge
trokken? onderbrak hij zichzelf, terwijl
hij glimlachend naar Daan staarde. Je
ziet er zo opgewekt uit of je de honder-
duïzend hebt getrokken.
Neen, zei Daan enigszins onthutst
door zijn vraag: ik bedoel., ja. Zijn
gelaat werd ernstig. Dus denk je, dat
het werk Woensdag afloopt?
Beslist, zei Anderson. Ongeveer
tien uur wordt de laatste steen gelegd,
volgens Grey; in ieder geval kan de fuif
om twaalf uur beginnen. Jammer, dat
Mountjoy er niet bij is. Zeg Grey, vertel
jij Norton nu eens, wat we van plan zijn
te doen.
Och we hebben jouw idee van een
feestmaal uitgewerkt. Ik heb al het be
nodigde in de bazaar besteld; een hele
massa, hoor. Ook heb ik nog een Engelse
vlag weten te bemachtigen; die zullen
we boven op de middelste boeg planten!
Woensdag is er vrije toegang en open
tafel voor 't hele dorp. Eten en drinken
volop. Enige van de werklui hebben in
strumenten bij elkaar gescharreld en ver
zekeren, dat zij een uitmuntende kapel
zullen vormen. Elke werkman krijgt een
nieuwe pijp en tabak en sigaretten.
Prachtig! zei Daan vergenoegd, j-
Jullie hebben het samen reusachtig ge
organiseerd! Ik heb juist een brief van
mijnheer Green gehad, waarin hij schrijft
dat wij alle mensen, die op het werk zijn,
een extra weekloon kunnen betalen.
'n Beste kerel, die Green, verklaar
de Grev. Ze moesten een erepoort in
Stepney voor ons oprichten en ons met
een fanfarecorps afhalen, wanneer wij
terugkomen. Ik zal blij zijn, als ik mijn
goeie ouwe Londen weer terugzie! Niet
dat'ik "t* hiër~slecht h"ëb~geha"d~°hóor. liet J antwoordde hij even verlegen, ik heb
liet hij er onmiddellijk op volgen. 't Isjhem met een jong metsje gezien..
Anderson stoof onmiddellijk op.
Wat zeg je? Vergis je je niet. Daan is
niet van dat allooi; op 't gebied van vrou
wen is hij de soliedste man, die ik ooit heb
ontmoet.
Wie zegt dan, dat hij 't niet is? kaat
ste Grey even verontwaardigd terug. Een
man kan toch wel met een meisje praten,
zonder dat er slechte bedoelingen in 't
spel zijn.
Hulpeloos schudde Anderson z'n hoofd.
Zou je hem niet eens kunnen vragen,
ik bedoel zo heel gewoon langs je nous
weg wat er aan de hand is? wierp hij op.
Ik zou je danken, betoogde Grey met
klem Norton is de meest geschikte kerel,
die ik ken. Maar niettegenstaande dat, zou
ik nog liever m'n hoofd in de muil van een
leeuw steken, dan mij in te dringen be
treffende iets. waarvoor hij niet schijnt te
willen spreken. Vraag jij het 'h liever
eens Anderson.
Maar Anderson schudde nogmaals afwe
rend z'n hoofd. Zij waren samen bezig, om
de laatste toebereidselen voor het feest te
treffen, dat, te horen naar de jubelkreten
en 't feestgedruis feitelijk reeds een aan
vang had genomen. Anderson en Grey be
gaven zich naar het dal en toen zij de heu
vel afdaalden, kwamen zij Daan tegen. Hij
wandelde langzaam en zag er neerslachtig
en bezorgd uit. Pas toen zij vlak bij hem
waren, zag hij hen, waarop hij met zicht
bare inspanning zijn pas versnelde en een
opgewekte houding aannam-
Gaan jullie mee? zei hij. De jongens
zijh al met fuiven begonnen en zien al
verlangend naar je uit, Anderson.
Ja we moeten de stemming er in zien
te houden, zei Anderson veelbetekenend
Dat is zo, stemde Daan toe en deed
alsof hij buitengewoon vrolijk was. Wij
moeten ze vandaag maar eens laten piere
waaien.
Het is dan ook een buitengewone dag,
zei Grey, die op geluk af z'n stem ook
veelbetekenend wilde doen klinken.
Toen zij dicht bij het kamp kwamen,
overzagen zij het feesttoneel. De mannen,
in hun Zondagse plunje, stonden in groep
jes bij de grote brug, waar het wel een
kermis leek. De muziekkapel speelde dat
het een lust was en de inwoners, die in
nationaal costuum waren verschenen,
droegen met hun veelkleurige kleding niet
weinig bij om het feestelijk aanzien van
het geheel te verhogen. De werklieden
zongen nationale liederen, die werden at-
gewisseld door de nieuwste deuntjes v
de cabarets en gramofoons.
Bij het zien van de drie chefs ging er ■een
luid hoera op voor Anderson, gevolg
minstens even hartelijk leven.lang
voor Daan en Grey. De diepligg g
van Anderson schitterden onder hun zwa
re wenkbrauwen en hij wende zijn verhel
derd blozend gelaat met een dankbare blik
naar Daan. Want hu besefte zeer goed en
met eerliike erkentelijkheid en waardering
dat indien het werk enige tijd geleden zou
voltooid geweest zijn, de vreugde niet zo
onverdeeld hartelijk zou geweest zijn als
nu. Op een gegeven ogenblik, toen zij zich
onder de arbeiders mengden, werd er een
kanon afgevuurd. Dit was het signaal, dat
de brug zou geopend worden. Daan klopte
Anderson hartelijk op z'n schouder en zei:
Jij voorop, Anderson!
Neen, met z'n drieën tegelijk, zei An
derson en ofschoon Daan en Grey op de
achtergrond wilden blijven, stond hij er
op én wilde de brug niet betreden, indien
zij niet tegelijk met hem gingen.
Een oordovend gejuich steeg op uit de
menigte, toen zij zich op de middelste boog
vertoonden. Anderson ging op de borst
wering staan, nam z'n hoed af welk
voorbeeld Daan en Grey volgden en zei
met stemverheffing, dat veel van brullen
had:
Jongens, ons werk is voltooid- Alvo
rens ik de spoorlijn voor geopend verklaar,
wil ik jullie allen bedanken voor de wijze,
waarop jullie hebt gewerkt. Je hebt een
ijver en volharding aan de dag gelegd, die
boven alle lof is verheven. Maar wij zou
den niet geslaagd zijn, indien wij de hulp
hadden moeten missen van mijnheer Nor
ton en mijnheer Grey
Driemaal Hiep hiep hoera! voor- de
chef, drie voor mijnheer Norton en mijn
heer Grey! riep een stem uit de samen
gepakte menigte en toen daverde de lucht
van welgemeende bijvalskreten in allerlei
talen.
Hartelijk dank, jongens. Nu een God
save the King!
Toen klonken de tonen van het goede
oude lied, dat nooit zo heerlijk in Engelse
oren klinkt, dan wanneer zij het in een
vreemd land horen. Iedereen zong het met
ontbloot hoofd mede en toen Anderson,
nog steeds op de borstwering staande,
Daan de hand schudde en vervolgens Grey,
toen scheen er aan het uitbundige gejubel
geen einde te komen.
Ziezo, dat is goed afgelopen, zei An
derson, terwijl hij het zweet van z'n v00!'"
hoofd veegde. „Hè, ihè! dat is de *®JS"
speech, die ik heb afgestoken. Ik
liever twintig bruggen."
Zij begaven zich onder de, ^j^^gia!
menigte, die nu aan de lan®® 'zitten
den met eet- en drinkwaren ging zitten.
Anderson bezette de erepleats aan tafel
en naast hem Daan en Grey. Gedurende
enige tijd hoorde men s echts het gerinkel
van borden en het getinkel van messen en
vorken. Natuurlijk werd er hartelijk ge
toast op de drie chefs, die de heildronken
op eenvoudige wijze beantwoordden. Daan
had zich al die tijd, ondanks zijn be
zwaard hart, tegenover iedereen vriende
lijk getoond, ofschoon het hem bijna bo
venmenselijke inspanning kostte.
Na afloop van het maal gingen de man
den roken en velen voelden zich gedron
gen een zangnummertje ten beste te ge
ven, waarvan het refrein dan door de
overigen met geestdrift werd meegezon
gen. Vervolgens begon de kapel dansmu
ziek te spelen en dit was het sein voor
de jongelui om paartjes te vormen en hun
dansprestaties te tonen. Daan zou zich
over de aanblik van dat vrolijke, veelkleu
rige toneel zeker hebben verheugd, indien
zijn angst en bezorgdheid om Stella niet
zo groot geweest waren. Zodra het. dansen
aller aandacht in beslag nam, zag Daan
kans zich ongemerkt te verwijderen. HU
ging op enige afstand zitten mijmeren over
de vraag, waarom zijn geliefde Stella met
op de afgesproken plaats was verschenen
en toen beving hem de ontstellende ge
dachte, dat hij haar nu misschien nooit
meer zou zien.
Hij werd uit zijn gepeins gewekt door
naderende voetstappen- Het was Anderson,
die met een inwoner naar hem toe kwam-
De man zag er verhit en vermoeid uit,
doch nam een kaarsrechte houding aan,
toen hij Daan groette.
Deze man heeft een brief voor je, zei
Anderson: hij moest 'm je persoonlijk
overhandigen.
De bode haalde een brief uit de plooien
van z'n rood gewaad te voorschijn en
overhandigde hem met een buiging aan
Daan. Een diepe blos kleurde plotseling
het gelaat van Daan en z'n ogen schoten
vuur want van wie kon de brief zijn,
dan van Stella? Hij scheurde de enveloppe
open en las het korte briefje, terwijl de
kleur op zijn wangen onmiddellijk ver
dween. Vervolgens nam hij Anderson ter
zijde en las hem het briefje voor:
Kan je vanavond in de Gouden Kroon
komen? Zo ja, brengt dan twee of drie
vertrouwde mannen mede. De grap zal
vanavond beginnen. Avondtoilet naar ver
kiezing; maar babies in de armen niet ai-
leen geoorloofd, doch welkom. N,N,
Het komt van een van mijn vrienden,
van wie ik je verteld heb, dat ze laatst
even bij mij op bezoek geweest zijn; het
betreft 't opstootje, dat zij in Maritaria
verwachten, zei Daan scherp. Zij hebben
ons zeker nodig. Ik ga er heen. Wil je me
helpen en meegaan, Anderson?
Natuurlijk, ouwe jongen, zei Ander
son eenvoudig. Grey nauurlijk ook. Wij
kunnen nu best weg en zullen niet gemist
worden. Ik kan nog wel enige flinke ver
trouwde mannen bij elkaar krijgen— hij
noemde enige namen maar wat bedoelt
hij met babies in de armen?
O, daarmede bedoelt hij wapenen, zei
Daan. Wij zullen die man wat te eten ge
ven; dan kan hij ons straks als gids die
nen.
Ef klonk iets als een tinteling van opge
wondenheid en hoop in z'n stem, want was
het niet mogelijk, dat mijnheer Landon in
deze zaak was betrokken en zij Daan
en z'n kameraden hem hulp zouden
kunnen bieden? Misschien zou hij Stella
zelf zien!
Daan nam de boodschapper mede naar
z'n hut en gaf hem een overvloedig maal,
terwijl Anderson naar Grey en de andere
mannen ging, die hij had uitgekozen om
mee te gaan. Binnen een half uur kwam
hij met hen terug. Zij waren allen gewa
pend en zeer belust op dit uitstapje, niet
tegenstaande Anderson hun geen bijzon
derheden had medegedeeld, doch er slechts
op had gezinspeeld, dat er mogelijk ge
vochten zou moeten worden. Ten einde on
gemerkt te kunnen vertrekken had Ander
son bevolen, een locomotief en een paar
trolley's van het werk voorbij een bocht
in de spoorlijn te laten brengen, zodat .ij
buiten bet gezicht van de menigte ston
den. Daan nam het commando op zich en
bracht z'n manschappen onmiddellijk naar
de bedoelde plaats- Hij vroeg de bood
schapper om enige inlichtingen, doch de
man had natuurlijk het consigne ontvan
gen z'n mond te houden. Dit bemerkende,
deed Daan verder geen pogingen in die
richting.
Rustig zette de kleine locomotief zich
in beweging en trok de lorrey's, waarop
de manschappen waren gezeten in de
richting van Maritaria. In de verte leek
het stadje veel op kinderspeelgoed; bijna
geen mensen op straat en niets duidde
op naderend onheil.
(Wordt vervolgd).
