II
li
Het teken aan de Hemel
DE WERELD HEEFT EEN
MOEDER NODIG
hondenpraat
Enorme belangstelling voor
Zondag in Roermond,
Pax Christi-
9 Mei
Pim en de goed belegde boterhammen
w
A'G DE TONNEN ER ZIJN
DE KOUS
/Struts
mam
Belangstelling niet alleen voor financiële zijde
#it
is nog
niet
af
T
Een
bedevaart
waarbij
weer
gelopen
wordt
Pelgrims uit drie landen gaan luisteren naar Pater Leppich
ZATERDAG 1 MEI 1954
PAGINA 7
X y
s«i'j
mms
y$éjps.v -;-t -
De vrije
wil
Geen imperialisme
Crisis der zekerheden
Gevaarlijk
EEN VERZOEK
naar aanleiding van de
verkiezingsuitslag
i£?Urt0°d.
stemming behoef1 gehelm van de
a» °rt juist tot 't wezen
INGEZONDEN
Protestante deelneming
uit Suriname
MÜ
,-:';:->.:v
DE VORM VAN DE GREBBEKERK EEN
Slechts zelden gebeurt het in de ge
schiedenis der Kerk, dat zij plechtig
een werkelijkheid van het geloof als
baarsheid; zo als we hem hebben mee
gemaakt in de concentratiekampen en
in de verschrikking van de strijd. In
dogma definieert. Maar wel weten we; dit Mariajaar is het goed, dit te blijven
dit: dat, als de Kerk dit doet, een der
gelijk dogma altijd beantwoordt aan
een bepaald gevaar, dat de mensheid
en de godsdienst bedreigt. Zo zien we,
op welk een belangrijk tijdstip het
dogma van de Onbevlekte Ontvange
nis van Maria plechtig werd gepromul-
geerd. Het was immers juist vlak vóór
het tijdstip, waarin, volgens de woor
den van de grote christelijke denker
Berdjajef, „het beeld van de mens
werd verwoest". Het dogma .van de
Onbevlekte Ontvangenis nu laat ons
de mens weer zien, vóór de zonde haar
verwoestende invloed deed gelden,
stelt ons dé mens in Maria weer voor,
in zijn oorspronkelijke gaafheid, als ge
schapen naar Gods Beeld en gelijke
nis. Sindsdien zijn er jaren voorbijge
gaan en we begrijpen het nu beter, hoe
de H. Geest de Kerk bestuurt, hu we
de mens hebben gezien in al zijn bar-
Vr. Ik wil nog wel iets vragen over de
vrije wil, waar u de vorige keer over ge
sproken hebt. Ik geloof, dat dit wel een
van de moeilijkst begrijpbare dingen is.
Daar wordt tegenwoordig nogal veel over
gesproken, vooral door de moderne „exis
tentialisten" (heb ik het woord goed?). Ik
lees zo wel een3, dat de mens zijn vrij
heid is, dat, hij door niets gebonden is, dat
hij daardoor verantwoordelijk is voor zijn
bestaan enz. Wat wordt daarom eigenlijK
met die vrije wil bedoeld? Is de mens
werkelijk in alles vrij?
Anlw. Ja, nu vraagt u me Iets* Daar
zou ik ccn bock over kunnen schrijven.
(Schrik niet: ik zal het niet doen). Ik zal
proberen het heel eenvoudig te zeggen.
c vrije wil is het vermogen, dat de mens
in staat stelt tussen verschillende goede
ren er ccn uit te kiezen zonder door dit
goed noodzakelijk gebonden te zijn. Dat
vermogen is niet iets toevalligs in de
mens, maar is diep geworteld in de men
selijke natuur zelf. Daarom zouden we
kunnen zeggen: de mens is zijn vrijheid.
Maar dat wil niet zeggen, dat hij door
niets gebonden is. De mens kan slechts
vrij zijn, ccn vrije keus doen, omdat hii
gebonden is aan het goede. Denk u maar
eens in: u wilt altijd het goede of het
geluk, of hoc u het ook noemen wilt, zelfs
als u een zonde doet. U kunt het geluk
eenvoudigweg niet nict-willcn. En omdat
t» inziet, dat dit of dat goed b.v. ccn si
gaar, een koekje, niet geheel uw geluk
uitmaakt, kan dat nooit u binden. De
•hens gaat immers ver uit hoven dit eon-
crctc. Maar daar zal ik ccn andere keer
«og eens over spreken. Nu ga ik verder
met nog enkele onderscheidingen te ma
ken. Ofschoon de mens ten opzichte van
bepaalde goederen vrij kan kiezen, wil
dat nog niet zeggen, dat hij vrij alles mag
biezen, wat hij kan kiezen. Ik druk dat
°°k zo uit, dat er behalve de bovenge
noemde vrijheid ook nog een morele ge
bondenheid en vrijheid is. Hij kan door
een bepaalde wet gebonden zijn b.v. de
wet van God, ofschoon hij die kan over
lieden. Hij kan ook hier in zich vrijheid
ebben, zodat we moeten zeggen, dat de
Sr 's om ecn kockje of een
sigaar tc nemen. Maar omdat de mens
volgens zijn natuur vrij is, heeft hij nor
men, die zün handden bepalen en richten
moeten. Hp mag dus niet alles doen wat
hij kan of wil.
gedenken, dit te meer omdat er nu als
reactie op de ontmenselijking een
nieuw humanisme op staat, dat de
waardigheid van de mens wil redden
uit het diepe verval.
Maar we zien van de andere kant
juist hier het grote gevaar van deze
tijd, het gevaar van het humanisme.
De humanisten immers ontkennen als
algemene regel het bestaan van God.
Voor hen valt de mens samen met zijn
lichamelijkheid. Een geestelijk ontster-
fclijk beginsel erkennen zij niet. Het
humanisme gaat daarom op en onder
in het louter biologische, waar de kiem
van de ondergang en het verval reeds
inzit.
En weer verschijnt er een teken aan
de hemel. Nog slechts kort geleden
heeft Z.H. Paus XII het dogma afge
kondigd van de ten hemel opneming
van Maria. Hierdoor stelt hij ons in
Maria de mens voor in zijn volledige
en rijkste ontplooiing, naar ziel en
naar lichaam. Tegen de overdreven na
druk van het lichamelijke, die wij he
den op elk gebied zien, zegt de Kerk,
door Gods Geest geleid, ons niet, dat
het lichaam verkeerd is, dat wij het
moeten onderdrukken, maar laat zij
ons de lichamelijkheid zien in haar
volle glorie. In Maria zien we het: dit
is de mens, geschapen naar Gods Beeld
en gelijkenis, onder Gods genade tot
volle uitbloei gekomen. Dit is werke
lijk een humanisme, dat niet aan de
mens tekort doet en hem niet verlaagt
tot een dier.
Maria, het voorbeeld en het ideaal
van elke waarachtige humanist! In het
geloof aan haar tenhemelopneming, er
kennen wij de betekenis van het li
chaam. Het lichaam zeker op zich heeft
geen waarde, maar altijd, tezamen en
in eenheid met de ziei. De mens is een
bezielde lichamelijkheid. Dit maakt
zijn grootheid uit. Maar tegelijk ook
zijn kleinheid. Als bezielde lichamelijk
heid leeft hij immers op de grens van
twee werelden, de wereld van de geest
en van het lichaam en dit in één per
soon. Vandaar de strijd, het conflict,
dat nooit in hem afwezig zal zijn. Maar
in Maria zien we tevens, hoe dit con
flict opgelost kan worden: nl. door een
intieme levensband en levensgemeen
schap met Christus de Heer, zoals zij
dat op onvergelijkelijke wijze beleefd
heeft. „Wie zal mij redden, zegt ons St.
Paulus, van dit lichaam des doods". En
hij antwoordt zichzelf: „de genade van
onze Heer Jezus Christus". De Chris-
tus-verbondheid van Maria was voor
haar waarborg, dat zij zou delen in zijn
Verrijzenis. Voor haar op de eerste
plaats geldt het woord van Christus:
„Ik leef, maar ook gij zult leven".
In dit jaar gaan wij naar Maria en
we zien in haar ons ideaal verwerke
lijkt van waarachtige menselijkheid,
van respect voor het lichaam; we zien
in haar de voorwaarde, om dit ook in
ons leven te verwerkelijken, om waar
achtig mens te zijn, om te leven als
Beeld en Gelijkenis van God: de een
heid van Christus. En dat niet alleen:
wij gaan naar haar toe, en vragen aan
haar, dat zij ons tot Christus brengt en
tot die innige ik-Gij gemeenschap met
Hem, welke zij zo beleefde. Maria is
in deze maand en dit jaar het grote
teken aan de hemel voor elke jongere.
H. B.
NATIONALE ZAAK
Nu de steenljes-actie voor de Grebbekerk geëindigd is met een apotheose,
waarbij Aalmoezenier Verhoeven niet minder dan vijfhonderdduizend
gulden in ontvangst kon nemen en daarvoor de E.H.B.O.'ers kon danken en
over hun hoofden heen alle ijveraars voor de geldinzameling en alle deel
nemers aan de loterij, ziet het er naar uit dat het nationaal monument van
Katholiek Nederland aan de Grebbe voorlopig wel minder opgeld zal
doen in de publieke belangstelling. Mijnheer Spaapens uit Loon op Zand
is met de andere winnaars druk bezig eieren voor zijn prijs te kiezen en
zal van de in interviewers langzamerhand wel af zijn. En Katholiek
Nederland ziet allicht uit naar nieuwe draadnagels, steentjes of verpleegsters
omdat telkens opnieuw offervaardigheid met een loterijtje in gezelschaps
spelgedaante moet worden losgeslagen voor telkens nieuwe noden cn
nobele desiderata.
zü het
docld is.
wellicht onbewust
ook be-
Naar bekend is geworden, is althans de
aandacht van de bouwpastoor gevallen op
een modern betonkerk te Blundenz in Vor-
arlberg, een koepelkerk waarvan vooral
de koelte en de toneelmatige opstelling
van het altaar zeker voor een Nederlandse
gedachteniskerk niet bevredigend zouden
zijn. Wij geloven, dat een Centraal-bouw
trouwens teveel voor de hand ligt om op
den duur werkelijk indrukwekkend te zijn
in de zin, waarin de Grebbe-kerk dit zal
moeten zijn; indrukwekkend niet aller
eerst van grootte of gespannen kracht,
maar vooral van sobere ernst en intieme
bezinning op wat velen van ons in de Mei
dagen van 1940 overkwam.
Vooral moet er voor gewaakt worden,
dat tegenover het oorlogszuchtig imperia
lisme, dat de gevallenen lot slachtoffer
maakte, niet een soortgelijke manifestatie
van kracht wordt gesteld, in bouwmate
rialen, samengebracht rond de Christelijke
Liefde-maaltijd. Redenen genoeg om met
het plan voor de Grebbe-kerk voorzichtig
te zijn en vooral ook redenen om aan de
ook na de bezetting nog altijd vrij
pure gevoelens van de Nederlandse katho
lieken op een of andere -vijze invloed toe
te kennen op de gestalte, die het monu
ment zal gaan aannemen.
Onzes inziens is het minste, wat de ka
tholieken uit de elf Nederlandse provin
cies mogen verwachten, 'n open prijsvraag
voor de Grebbekerk, met een uitgebreide
jury, die representatief mag worden gr
acht voor het katholieke leven in ons va
derland. Zonder een dergelijke oplossing
kunnen wjj Rhenen's Pastoor slechts ge
lukwensen met zijn parochiekerk.
Laatst las ik, dat deze tijd, waarin wij
leven, gekenmerkt wordt, als „de crisis
der zekerheden". Dit is juist. Ervaren
vooral de jongeren dit niet elke dag als
het ware aan den lijve? Natuurlijk den
ken we dan op de eerste plaats aan de
toekomst van zoveel jonge mensen, die
in de mist ligt van de moedeloosheid.
Heeft dit geslacht nog een toekomst? En
hoe zal die zijn? De vrede, die we gete
kend hebben, is maar een schijnvrede. Het
:s een rustperiode, waarin de tegenstan
ders zich versterken, om een definitieve
slag le kunnen slaan. Wat blijft er dan
van ons werelddeel en ons land nog over?
De verschrikkelijke gevolgen van een
waterstofbom kennen we nu allen uit de
beschrijvingen, die de kranten gaven.
Moeten we voor een dergelijke verschrik-
vven?Gn 0ndergang ecn toekomst opbou-
Er is niet alleen de angst voor een
louter lichamelijke ondergang. Het is op
de eerste plaats een geestelijke crisis, een
geestelijke onzekerheid, die dit geslacht
van zijn kracht dreigt te beroven. Een
dergelijke crisis heeft dit werelddeel al
eerder gekend. Het was in het vex-leden,
toen het geloof zijn macht op Europa ging
verliezen en geen gestalte meer gaf aan
het leven. Men viel teen terug op de men
selijke rede. En men dacht toen in over
moed, dat het menselijke leven op de ze
kerheid van ons verstand zou kunnen op
gebouwd worden. Wie denkt niet aan het
optimisme van een vorig geslacht, dat
groot ging op de technische vooruitgang
en een ideale wereld voorspelde? Maar
HB-1 ook deze zekerheid is tenonder gegaan.
We hebben gezien, hoe alle wijsheid, we
tenschap, economie en techniek de oorlog
met heeft kunnen tegenhouden en we
zijn er zeker van dat ze dat ook in de
toekomst niet zullen kunnen doen. Dit is
de laatste zekerheid, welke wij nog had
den. Nu rest er niets meer. De bodem
wijkt onder onze voeten en we voelen ons
overgeleverd aan de chaos en de krach
ten van de ondergang.
De wereld heeft iemand nodig, die vei
ligheid kan geven, troost en geborgen
heid, zodat wc ons weer thuis voelen op
deze barbaarse planeet. En is nu de moe
der voor de mens niet het symbool van
de veiligheid, van de troost, van de gebor
genheid? De wereld heeft ecn moeder
nodig. Juist nu, meer dan ooit.
Wfj katholieken weten, dat de wereld
ook een moeder hceft^ de grote Moeder
Maria, de Moeder van God en van de
mensen. Dat zjjn we ons altfjd bewust
geweest in het verleden. Men kan van
bet christenvolk veel zeggen. In vele
dingen zfjn we tekort geschoten, maar
onze verhouding tot Maria is altjjd voor
beeldig geweest. Dit was iets vanzelfspre
kend voor het christenhart: Zij was de
grote Moeder. Zjj betekende veiligheid
en steun en kracht in het onveilige leven,
m het afgrondgeroel van de christen. Wc
denken aan zovele titels, die wjj in de
loop der eeuwen aan Maria gegeven heb
ben, om ons vertrouwen tot uitdrukking
te brengen: Moeder van de zieken, Moe
der van Goede Raad, Moeder van altijd
durende Bijstand. Voor iedere nood een
andere naam voor Maria.
be wereld heeft een moeder nodig, nu
meer dan ooit in deze crisis der zeker
heden. En het is niet zonder diepe zin.
dat onze Paus juist in deze kritieke uit
zichtloze tijd een Mariajaar laat vieren.
Nu hebben wij haar meer dan ooit nodig.
Nu hebben vooral de jongeren haar nodig,
nu de toekomst zo duister en onzeker is.
Voor iedere nood een andere naam: daar
om willen we juist nu tot haar gaan en
in deze vooral voor de jongeren onheil-
situatie haar zeggen: O.L.V. van de jon
geren, bid voor ons, sta ons bij. wees
onze veiligheid, ons thuis, onze toevlucht,
onze hoop.
Het geld is gegeven, deze kous is af, zal
menigeen bij zichzelf denken, maar wij
willen ons graag op deze pagina tot tolk
maken van verschillende lezers die me
nen, dat nog maar enkele steken gebreid
zijn. die averechts moeten werken als zij
voor een hele kous worden aangezien.
De katholieke Nederlanders hebben ge
zorgd voor een fonds, maar moeten zorgen
voor een kerk, en tussen die beide in ligt
het bouwplan, waarvoor minstens even
veel belangstelling behoort te bestem als
voor de steentjes, al dan niet voorzien van
een geletterd of genummerd plaatje. Het
heeft misschien iets met arbeidsverdeling
te maken, dat wij bij het horen van de
aanmaning „voor een goed doel" bijna
automatisch naar de portemonnaie grijpen
en met enkele muntstukken het recht den
ken te kopen weer tot de orde van de dag
over te gaan. Maar zo eenvoudig is de
zaak meestal niet. Aan cariteit, zonder
persoonlijke aandacht, dat is terecht het
u'tgangspunt van het moderne sociaal-
caritatieve werk, ontbreek de ziel; wat
dan te denken van piëteit enkel in kwar
tjes. „Al geef ik mijn lichaam om ver
brand te worden", zegt Paulus, „wan-
DE BETONKERK VAN
BLUDENZ. Typerend is
vooral de toneelmatige
altaar-opstelling, vrucht van
een in ons land reeds lang
overwonnen opvatting.
neer ik de liefde niet heb, ben ik
als klinkend metaal". Wij kunnen dus
wel vermoeden hoe erg het is, wan
neer wij de liefde niet hebben en alleen
klinkend metaal geven. Het gaat dus niet
aan, dat katholiek Nederland het gevoel
wordt gegeven genoeg gedaan te hebben
met een geldelijk offer, dat bovendien nog
gedeeltelijk met de menselijke lust tot
gokkerijtjes annex was.
Hoewel de K.V.P. bij de laatste
verkiezingen weer onbetwist de
grootste partij geworden is, bleek
toch dat de groei van de P.v.d.A. in
vele steden, vooral van het Zui
den, wéér gegroeid is. In Tilburg
kreeg de P.v.d.A. meer stemmen
dan ooit. n.l. 23.8%; denk verder
aan Venlo, Maastricht, Heerlen
enz. We zouden nu graag onze
jongere lezers, laten wij zeggen
tussen 1825 jaar, willen vragen
om ons te schrijven wat naar hun
mening daar de oorzaken van zijn.
Dit hoeft niet te gebeuren via lange
artikelen en beschouwingen: liefst
kort en raak en goed doordacht.
De antwoorden moeten toegezon
den worden aan De Maasbode-pers,
Kortenaerstraat 1, R'dam. met ver
melding links boven in de hoek
van de enveloppe: „Mensen van
morgen".
Bovendien zou het in concreto nogal ge
vaarlijk zijn, wanneer de belangstelling
voor de Grebbekerk niet ruimer bleek,
dan de buidels der betrokken katholieken
en wel om de simpele reden, dat de te
bouwen Gedachteniskerk tevens parochie
kerk zal z(jn. Als we ermee volstaan, een
pastoor in Rhenen met de nodige fondsen
voor zijn nieuwe kerk gelukkig te maken,
verleggen we op pijnlijke wijze het ac
cent, van het nationale naar het paro
chiële, vergeten we gezamenlijk garanties
te zoeken voor een kerkvorm, die voor
het religieuze gevoelsleven van katholiek
Nederland als geheel en tevens voor zijn
piëteit representatief is, en dus een mo
nument oplevert zoals door alle medewer
kers en deelnemers aan de steentjes-actie
Het filmfestival
is bijna ten einde.
Tot dusver heeft
het nog weinig op
geleverd, behalve
deviezen en film
sterren. De jury,
staande uit de he
ren Romme, Burger
en Oud, staat voor een
moeilijke taak. De Frie
se speelfilm, die gister
middag werd vertoond,
duurde vier en half uur,
maar was geen speel
film, doch enkel Fries.
Het publiek had moeite
het Nederlands te ver
staan, terwijl het Fries
van de onderschriften
goed was te volgen. Een
kleine documentaire van
de hand van pater Kors
trok veel belangstelling
van de televisie-experts.
Oud onderhoudt zich
ongedwongen met Au
drey Hepburn (Roman
Holiday), Pier Angeli
(Gisteren was te vroeg)
en Mej. Tendeloo (P. v.
d.A.). De toiletten van
Burger en Romme trok-
ken veel bewondering.
Ook Godfried Bomans
mocht er zijn. Hij trad
op als hoofdrol-vertol
ker in de prent „Het
schrijverke", een film
fantasie, waarin vooral
het stoere spel van Piet
Bakker opviel. De bur
gemeester van Zout
kamp haR wel gelijk,
toen hij in zijn wel
komstrede opmerkte, dat
Zoutkamp „tien dagen
lang in het teken van de
film" zou staan. De man
kan nu op de acht
ste dag, geen film meer
zien. Hij heeft zich
teruggetrokken op een
der in de nabijheid ge
legen Waddeneilanden.
Nog even iets over de
Perzische en West-
zaanse inzendingen
op dit festival. De
film over het leven
van Mossadeq viel
tegen. Men had een
lang-gerekte op
rechte huilfilm ver
wacht, maar het was
in werkelijkheid een
amusant tekenfilmpje
zonder enige pretentie.
De jolige speelfilm „De
jongens van West-Zaan"
heeft het talrijke pu
bliek weer eens doen
daveren van het lachen.
Een echte Hollandse
prent, lollig en slechts
hier en daar een tikje
opvoedend. In Zout
kamp praat men al van
de neo-realistische Hol
landse school.
Een volgende maal iets
over „Doden-parade"
een boeiend filmverhaal
in het meer pessimisti
sche genre, dat in Zout
kamp overweegt.
KARAKTEROLOOG.
Ik vergat nog te vertellen, dat
Hond Woensdag voor een week met
r11! mee is geweest naar het stem-
u^eau. Naar ik meen, was het voor
et eprct u:; i„t <=r,n levende
V °ntm,
eerst, dat hij tot een
demioetinS kwam met menselijke
le,l"°c''atie. Aan de tafel der contro-
°ver jntst°nd een lichte onenigheid
Serecl?.® vraag, of honden de stem-
st^hnifde m°ger> volgen tot in het
„zo-n *jc. De voorzitter besliste, dat
doen aa0rn beest" geen afbreuk kan
de stemb ket geheime karakter van
„Wat ??lnS- Hond mocht mee.
was het e n we hier in dit hokie?"
lende sta:fI?t;e wat hij mij met krul-
„Er mag u.toe^u'sferde-
ken!" sist® r niet worden gespro-
n rode nadrukkelijk vanachter
m
UQor
weten."
„Ook niét rt
wilde Hond »-?.0r stomme beesten?"
Het is ^tl®n.
O lS» n KpU.;
woordde ik- e'me stemming"
stemming b'ehoÖnj
van de democrat!».
atlc, wij kiezen zelf en
ant-
niemand kan ons hier dwingend
beïnvloeden! en niemand dan de kie
zer maakt uit wie wordt gekozen."
„En moet je daarvoor in 'n hokje?"
Hond kwispelde uitermate sarcastisch.
„Als ik het dus goed begrijp", teem
de hij, „bestaat 't hoogtepunt van
de democratie voor jullie uit een han
deling, waarbij je als een hond in
een hok kruipt!"
„Ja", zei ik kwaad; „met dit ver
schil dan, dat wij in dat hok niet aan
de ketting liggen!'
„Op dergelijke subtiele verschillen
moet je niet letten", meende Hond.
„Zie je dan niet, dat 't rode potlood
wel degelijk aan de ketting ligt. Als
jij dat potlood ter hand neemt, om
te kunnen stemmen, lig je dus prac-
tisch zélf ook aan de ketting, via het
potlood namelijk. De kiezer als zo
danig en op het moment zelf van z n
keuze is dus iemand, die In een hok
aan de ketting ligt. En dat heet dan
bij mensen democratie. Bij ons. heet
't heel gewoon hondenleven".
ANNEER wij een boek in handen
krijgen, waarvan we uren kunnen
genieten, zal er zelden iemand zijn, die
er aan denkt, dat dit werk het product
jan veel zuchten, passen en meten.
Het zijn de drukkers en zetters, die als
het ware de schakels vormen tussen le
zer en schrijver. En dan de boekbinder
met te vergeten. Hij maakt van een aantal
losse pagina's een keurig gebonden ge
heel. Deze mannen stellen de mens fn
staat zijn kennis te verrijken door eens
geschreven woorden op papier vast te
leggen. Dit alles- vereist echter, als ieder
beroep, een degelijke vakkennis.
Voordat een drukker als volledig ge
schoolde kon worden beschouwd heeft hij
al heel wat jaren van opleiding achter de
iug Een leerling-drukker komt meestal
op vijftienjarig® leeftijd in de praktijk.
Op de Grafische school krijgt hij dan nog
minstens vier jaar theorie.
Een van onze jongste leerlingen is Pim.
Pim is ecn vrolijke knaap van veertien
jaar, die drukken ecn prachtvak vindt.
Bij de eerste ontmoeting vertelde hij me
al honderd uit over zijn werk. wij zijn de
beste maatjes geworden en ik ga dikwijls
als het niet te druk is, een kijkje bij hem
nemen. Vol trots kan hij dan een werkje
laten zien, dat hij alleen, zonder hulp van
zijn leermeester heeft gemaakt.
Deze week was het een geboortekaartje.
Als drukwerk was het mooi uitgevoerd,
maar ik was een beetje geraakt door de
tekening, die er voor op stond en een
oneerbiedig grapje over het ontstaan van
het leven inhield.
Het was een geestig gezicht en Pim
vond het prachtig. Ik wist er niet veel op
te zeggen en Pim mompelde: „Jij hebt ook
beslist geen gevoel voor humor hoor"
Misschien had hij gelijk, deze humor kon
ik in ieder geval niet waarderen. Ik
vroeg me af, waarom met het mooiste
wonder van de natuur gespot moet wor
den. Had die klant met zijn originele uit
vinding dan de juiste instelling daarte
genover? „Ik vind het een moordmop", zei
Pim en hij liet zijn pers weer lustig ver
der draaien. „Die man bekijkt het leven
tenminste van de vrolijke kant."
Pim is pas veertien en hij weet waar
schijnlijk nog bitter weinig van het leven
af. Hoe zal deze knaap er later over
denken als hij met het kostbare leven in
aanraking komt. Tussen al die „stoere"
kerels met hun materialistische levens
beschouwingen wordt hij ook niet op de
beste manier levenswijs. Toch moet dit
ventje hier opgroeien tot» een man met
een persoonlijke mening en levensop
vatting.
Zijn ouders heb ik eenmaal gesproken
en ik geloof niet, dat zij er zich over be
kommeren of hun zoon geestelijk wel
vcoruit gaat. Zij zijn trots op hem, omdat
hij zo zijn best doet en het er zo goed
afbrengt.
„Hij kan later een best stuk brood ver-
d'enen, als het zo doorgaat," vertelde me
de trotse vader. Natuurlijk zij hebben het
recht trots op hun flinke zoon te zijn,
maar is het geestelijk geluk niet belang
rijker voor hem, dan een goed belegde
boterham?
S. van D.
Geïnspireerd door de schrijvers
en schrijfsters van de Joost-Acade-
mie stuurden ook andere lezers ons
hun bijdragen voor deze pagina toe.
Die zijn heel welkom. Je loopt de
meeste kans op succes wanneer je
toont dat je werkelijk iets hebt te
zeggen. Maar daarvoor is het uiter
aard niet nodig dat „ieder verhaal
tje een moraaltje" heeft.
Alle voortekenen wijzen er op, dat
Zondag 9 Mei voor de Pax Christi
Beweging een gedenkwaardige dag
zal worden. Wanneer die dag de
Duitse geweldenaar Pater Leppich
zijn grote rede zal houden over de
plaats, die Maria in het wordend
Europa moet gaan innemen, zullen
pelgrims uit drie landen naar hem
luisteren. Naar verwacht wordt
zullen vijftienduizend mensen de
nieuwe boodschap meedragen naar
hun haardsteden, een boodschap, die
in dit Mariajaar van geweldige be
tekenis gaat worden: Maria moet in
het middelpunt komen te staan van
ieders eigen leven, van het familie
leven, van het leven in de staat, van
het leven dergenen, die een lei/lende
positie hebben; Zij moet ook haar
plaats gaan innemen in de Europese
samenleving.
"De Roermondse Pax Christi groep legt
er bijzondere nadruk op, dat alleen
„echte" pelgrims naar Maria's genade
oord moeten komen. Deze groep meent,
dat het tijdperk van de z.g. „Cook-pei-
grimages" voorbij is. Daarom wordt aan
'eder gevraagd minstens vijf kilometer te
lopen als hij die dag naar Roermond komt.
Vervolgens wil de Roermondse Pax
Christi het idee van de Roermondse put
ten bijzonder naar voren brengen. Ner
gens in Europa bestaan deze buurtge
meenschappen meer behalve in Roer
mond. Daarom zijn ze ook ingeschakeld
rond deze 9de Mei en is aan ieder ge
vraagd om één dag in de Meimaand te
kiezen waarop de hele putgemeenschap
samen de Mis bijwoont en des avonds aan
de putkapel van de eigen buurt de rozen
krans komt bidden. Tweederde van de
putten is reeds bezocht en allen hebben
toegezegd dit met hun buurt te doen. Het
zal voor de Roermondse Pax Christi een
voldoening zijn wanneer zij binnen enkele
dagen de volledige lijst der putten met
de door hen gekozen dag zal kunnen pu
bliceren.
Uit Nederland komen behalve de af
vaardigingen uit alle parochies van het
Dekenaat die daar deze week een uit
nodiging voor ontvangen in elk geval
de bedevaarten uit Eindhoven en Geldrop
Voorts zal een groep uit Venlo komen en
de Venlose Pax Christi overweegt de mo
gelijkheid een extra-trein te laten lopen.
Maar ook uit de andere Limburgse steden
en dorpen zijn pelgrims hartelijk welkom.
Degenen, die per trein komen zullen, ln
plaats van de vijf kilometer lopen, iets
bijzonder kunnen doen door tussen 5. en
half negen op de Markt de rozenkrans
mee te komen bidden bij het Genadebeeld.
Aanwezig zal voorts zjjn Zfjne Exc. Mr
W. Ilcwitt, oud-minister van Landbouw
van Suriname. Namens de Surinaamse
bevolking zal Mr Hewitt een broeder-
groet uitspreken en htf zal dat tevens
doen als Protestant om daarmee de broe
derlijke liefde, die er tussen de Christe
nen bestaan moet, te benadrukken. Oud
minister Hewitt is voor Roermond geen
onbekende. Hij verbleef er dit jaar en
kele maanden om studies te maken over
de Landbouw in Limburg en nam ook
deel aan de Carnaval in Roermond. Men
zal hem en zijn sympathieke echtgenote
gaarne begroeten op de grote Pax Christi-
dag.
Uit Duitsland zal Mgr Hühermann, Bis
schop-Coadjutor van Aken, aanwezig zijn
aan het hoofd van een grote delegatie uit
de Dekenaten Rheydt, M. Gladbach, Dal-
haim, Heinsberg, Alsdorf, Aken. In 155
kerken van al deze Dekenaten hangt op
net ogenblik reeds een groot affiche met
het sprekend portret van Pater Leppich
en de uitnodiging om naar Roermond te
komen. Er komt een groep mijnwerkers
uit Alsdorf, een schutterij uit Geilenkir-
chen, een groep padvinders, 'n bus met
onderwijzers uit Gladbach, 'n groep Kol-
pmg-gezellen enz. Alle Duitse bedevaar
ten komen op 9 Mei om half negen aan de
grens bij Elmpt waar Pater Leppich hen
via de geluidswagens zal toespreken.
Daarna trekken deze processies over
Maasniel naar de Kapel in 't Zand waar
zij de H. Mis bijwonen.
Uit België komen bedevaarten uit de
Dekenaten Maaseyck, Mechelen a.d. Maas
en Bree. In alle kerken van deze Dekena
ten hangen eveneens uitnodigingen. De
Hoogeerw. Heer Deken van Maaseyck is
leider van deze Belgisch-Limburgse
groep. Al deze processies treffen elkaar
om half een op de burg bij Roosteren en
rijden naar Melick vanwaar zij te voet
verder gaan. Een groep mijnwerkers uit
Genk komt mee. Zij zullen met de Duitse
en een nog te vormen Nederlandse groep
een stoet mijnwerkers uitmaken, allen in
hun werkcostuum, daarmee symbolise
rend de eenheid als Pax Christi-mensen
ook bij dit werk.
De Duitse, Belgische en Eindhovense
pelgrims zullen met de pelgrims uit de
Roerstreek en van de Kapel zelf om half
drie het Genadebeeld naar de Markt
brengen. Alle andere pelgrims gaan
rechtstreeks naar de Markt. Voor de pro
cessie van de Kapel worden 5000 plaatsen
vrijgehouden. Voor de anderen zijn er dan
nog ongeveer 10.000 beschikbaar.
9 Mei wordt een grootse dag in het Ma-
r.ajaar. Komt allen naar Maria en luistert
naar Pater Leppich.
