DANSLERAAR MOET OOK
PAEDAGOOG ZIJN
HOMETELS GAAN IN ONS
LAND VERRIJZEN
.Hotels
koken
waar men eigen
DINSDAG 1 JUNI 1954
PAGINA 5
Lodewijk XIV ook
in het geding
Angstdroom
JONGEN ONDER
VRACHTAUTO
breken, alvorens hij er zijn handteke
ning voor had gezet, maar dat hij met
het zetten van deze handtekening on
mogelijk veel langer wachten kon".
„En geloofde u dat?", vroeg de president.
„Ik geloofde het, Edelachtbare", ant
woordde de getuige, „ik was toen nog niet
wakker. En bovendien stond de Maas
trichtse notaris Quaedvlieg voor mijn neef
in; en tenslotte moest ik wel de indruk
krijgen, dat de verhalen van mijn neef
op waarheid berustten!"
De President: „Waarom?"
Getuige: „Verdachte had het heel royaal
Hij reed in een pracht automobiel en aan
die automobiel zat alles wat er aan moest
zitten. Hij vertelde, dat hij van het Con-
seil 90.000 alleen al voor representatie
doeleinden ontvangen had. En daar leefde_
hij naar. Het geld moest toch èrgens van
daan komen. Daarom geloofde ik in het
bestaan van een machtige internationale
organisatie".
En dan hoort men, in een volop grin-
nekende Maastrichtse rechtszaal voor de
zoveelste maal het verbasterende verhaal
Het bljjkt, zo ervaart men uit de ver
klaringen van de getuige, dat het Conseil
veel ouder was, dan men op het eerste
oog vermoeden zou. Verdachte heeft des
tijds zijn bloedverwanten onthuld, dat
niemand minder dan Lodewijk XIV het
Conseil reeds heeft opgericht; en nadat
getuige destijds informeerde hoe Robert
Lombert, de eenvoudige kleermakerszoon
tussen de Machtigen der Aarde verzeild
was geraakt, verklaarde de Chief-Presi
dent, dat hij gedurende de oorlog in Den
Haag een oud en argeloos uitziend heertje,
dat ergens ondergedoken zat voor de
ondergang en de hongerdood had behoed.
Na afloop van de krijgsbedrijven ont
popte deze oude man zich als een zekere
baron De Boer, die voorzitter van het
Conseil bleek te zijn en die uit dankbaar
heid Robert Lombert niet alleen voor het
leven lid er van maakte, doch hem boven
dien ook tot zijn opvolger benoemde. Se
dertdien blijkt verdachte langs de familie
weldoende te zijn rondgegaan met het
verspreiden van griezelgeschiedenissen
aangaande de Russen en de volgende we
reldoorlog. „Hij vertelde mij, dat ik met
heel mijn familie op de zwarte lijst van
de Russen stond", zegt nu zijn oom voor
de Maastrichtse rechtbank. „Het feit dat
wij familie van hem waren zou voor de
Russen al meer dan genoeg zijn om ons
te verdelgen en ik kan mij nog goed her
inneren, welk een afschuwelijk lot hij
vooral mijn dochtertje onder Russische
overheersing voorspelde".
Het kwam zover, dat R. zijn neef haast
sméékte om mee te mogen (eerst zouden
wij naar een kamp in Ierland gaan, doch
later werd het Zuid-Afrika) en dat hij
zich bereid verklaarde met zijn zoons te
vreden te zijn met een positie als matroos
aan boord van het droomjacht. Doch de
Chief-President maakte een groots ge
baar: de meer dan f 50.000 welke R. stort
te zouden terecht komen op de Wereld
bank (en niet minder dan 10% rente op
leveren) terwijl de leraar zelf als
attaché een salaris van f 15.000 's jaars
toegewezen kreeg. „Later werd dit ver
hoogt tot f 18.000", zegt de getuige.
De president: „En werd U dat betaald?"
Getuige: „Neen, het diende voor onze
reis- en verblijfkosten.
En aangaande deze kosten kon getuige
dan nog wel enige mededelingen doen.
Hij vermeldde o.m. dat er in de haven
van Le Havre naast levensmiddelen o.a.
1068 flessen cognac en likeur, 200.000 si
garetten en 3500 sigaren aan boord zijn
gebracht. Hij vertelde voorts terwijl
verdachte ongeïnteresseerd het plafond
van de rechtszaal zat af te turen dat
er „zoals gewoonlijk aan boord ontzet
tend veel gedronken werd, dat de oude
notaris dit zozeer verafschuwde, dat hij
weigerde het financieel beheer over de
onderneming verder nog te voeren en
dat er o.m. in de Spaanse havenplaats
Gijon in samenwerking met de plaatse
lijke, uit niets dan millionnairs samen
gestelde jachtclub een waar fiesta ge
houden werd, waarop president Robert
in vol ornaat met zwaard en scepter te
bewonderen viel en waarbij de president
bovendien aan een zijner pas verworven
Spaanse kennissen de orde van San Sal
vador overhandigde.
dat men de tocht met de „President Ro
berts" op de eerste plaats uit commerciële
oogmerken had ondernomen. Doch het
bleek later, dat Lomberts slachtoffers stel
lig niet met commerciële doeleinden aan
boord waren gegaan doch dat zij alleen
en uitsluitend voor hun leven en de Rus
sen vreesden.
De voormalige Heerlense leraar, A. R.,
die met zijn vrouw, twee zoons en een
dochter aan boord van het jacht is ge
weest en die met dit avontuur niet alleen
zijn vermogen, doch ook zijn allerlaatste
stoel verspeelde, vertelde met een droeve,
monotone stem, waarin men het drama,
dat deze eerbare burger overkwam, niet
temin zonder moeite beluisteren kon. Een
kleine, wat dromerige, nu 65 jaar oude
man, die alles achter zich verbrandde ten
einde Europa, dat volgens de verklaringen
van zijn zo machtige neef ieder ogenblik
in lichte laaie zou kunnen staan, te ont
vluchten
Getuige R. heeft een groot deel van de
geschiedenis van de „President Robert"
vastgelegd m een boek voor privé-gebruik
en de president kan uit dit geschrift te
kust en te keur citeren.
„Hij maakte mij doodsbenauwd voor
de Russen zei nu de getuige. „Hij ver
telde mij van zijn hoge positie in het
Geallieerde Conseil. Hij vertelde mij,
dat de derde wereldoorlog niet zou ult-
Omstreeks 7 uur Maandagavond is hel
zesjarige zoontje van de familie K..
wonende Nieuwe Markt te Nijmegen, door
een vrachtauto overreden en op slag ge
dood. De knaap, die juist Zondag zijn eer
ste H. Communie had gedaan, bevond zich
met twee jongens achter de vrachtauto,
toen deze achteruit reed. De chauffeur,
afkomstig uit Winsen, had nog uitgekeken,
maar de jongens niet opgemerkt.
