De Polder
ingesmeten
Spreekuur in een slaapkamertje
Over mijn rooktafeltje naar bed
SATELLIET
Pastoor" van 540 „parochianen"
Kwartiertje bij de „burgemeester
Klacht van een huisvrouw: er is hier zo weinig sfeer
Het pad wordt geëffend
Volkstuinen
Waar doet-ie het van?
Daar komen de moedertjes om advies
t>r>Er komt al
„Maar het winkelen is prettig
tekening in!"
In de Abadanstraat nummer 55b
wóónt er ook nog
2
DONDERDAG 3 JUNI 1954
PAGINA 3
nu?
Petje af'
Helemaal niets
Noodkerk
Verenigingsgebouw
Bevolking
Ook trouwzaal!
KLEINE LIJNBAAN
bierWEINIG SELECTIE
G. A. SOETEMAN
Het echtpaar Mestrom i?eu|dioon°en,^dn bb?ke?fvor/h?nw.m
Huren en afbetaling
„Daarbij komt nog, dat het
kopen op afbetaling hand over
hand toeneemt. Dat is een kwaad
ding, want je werkt je er hoe
langer hoe dieper mee de put
in. Zo zijn er al velen in schul
den geraakt.
Onderwijs
Alleen sjouwen
„Waarom laten ze mijn man zo
alléén voor alles sjouwen? Er is
hier zoveel te doen. Alles is in op
bouw, van alles moet worden geor
ganiseerd. Er liggen hier allerlei
mogelijkheden. Maar wie helpt
hem? Ik wilde, dat er hier een paar
ondernemende kerels waren die
samen met hem de boel eens stevig
op poten konden zetten.
DE HEER EN MEVROL T "rSTROM
Daar gonst het van bed. ijv;gheid
'HOOGVLIET! Rotterdams satelliet
HOOGVLIET is de satellietstad van
Rotterdam. Alle Hoogvlieters zijn
Rotterdammers omdat zij op het
gemeentelijk grondgebied van de
Maasstad wonen, maar wanneer zij
hun eigen stadhuis willen opbellen
moeten ze een intercommunaal ge
sprek voeren. Dat is slechts een van
de vele wonderlijke dingen die men
in Hoogvliet ervaart.
Zo zijn er meer. De katholieken die
er willen kerken moeten naar de
kleuterschool. En die kleuterschool is
ondergebracht in dat éne „Deense"
schoolgebouw, waarin reeds drie ver
schillende andere scholen zijn on
dergebracht.
Maar het wonderlijkst van al is de
bevolkings-samenstelling van deze
stadswijk die eenvoudig de polder
„ingesmeten" is, als door een wonder
lijke middelpuntvliedende kracht los
geraakt van Rotterdams nieuwbouw-
rand. Men vindt er naast al die „im
port" de oude Hoogvlieters zelf, waar
van de huizen liggen tegen de schil
derachtige dijk.
HET was hier eens een rustig, lan
delijk dorp, evenals het nabije gro
tere Pernis. Het gemeenschapje
leefde zo zijn eigen rustig leventje
waar iedereen alles van iedereen wist.
Tot plots Pernis het werkterrein werd
van oliemaatschappijen en de Rotter
damse industrieën zich uitbreidden.
Ineens was het gedaan met de lande
lijke rust; als een bolwerk uit een ang-
stig-fantastische droom verrees uit
de grond een keten van zilverblinken-
de tanks die de einder afsloot. Zij die
hier en elders werkten zochten wo
ningen en zo staan daar nu, laag onder
de "dijk maar hoog opgetrokken, de
flatblokken van de moderne straten
die thuis horen in de grote stad van
deze eeuw.
NU telt dit Hoogvliet nog ruim 5000
mensen; officieel is het nooit vast
gelegd, maar toch houdt men in
de plannen rekening met een uitgroei
tot 60.000 inwoners, een stad ter groot
te van het tegenwoordige Amersfoort.
Eens zal deze stad een eigen leven
moeten leiden, daar de Hoogvlieters
voor al hun behoeften aan arbeid, ont
spanning, ontwikkeling en levensmid
delen niet geregeld naar het zeker
tien kilometers verder gelegen Rot
terdamse centrum kunnen blijven
gaan.
Wat doen zij thans, hoe leven zij
In hoeverre valt er reeds een ont
wikkeling waar te nemen van het
toekomstige stadsleven?
Om een antwoord te vinden op deze
vragen hebben enige redacteuren
van ons blad Hoogvliet eens van ver
schillende zijden bekeken. Hun er
varingen zijn op deze pagina in woor
en beeld vastgelegd.
TT OLGENS Koenen betekent het woord Satelliet: wachter, tra-
V want, bijplaneet, maan, hemellichaam dat een ander, waarom
het zich beweegt, op zijn baan vergezelt; een persoon die zich in
zijn denkbeelden en handelingen geheel richt naar een ander, in
wiens omgeving hij zich gewoonlijk ophoudt.
In de bouwkunde heeft dit begrip een geheel bijzondere betekenis
gekregen. De Kath. Encyclopaedie zegt er dit van: „Satelliet-stad.
Toen de bezwaren der wereldsteden gaandeweg erkend werdén,
meende men daartegen een remedie te hebben gevonden in de
stichting van zgn. satelliet-steden: nederzettingen van een bepaalde
grootte, in de omgeving van de centrale stad, en daarop nog min
of meer georiënteerd, doch met een eigen bedrijfsleven".
In het midden der jaren dertig voegde ir S. van Embden, die dit
schreef, er nog het volgende aan toe: .Slechts een enkele maal
heeft deze idee verwezenlijking gevonden
Sedertdien groeiden de steden meer en meer en kwam de ge
dachte aan satellietsteden met een eigen stedelijke kern -dus
geen „aangegroeide wijk met lange verbindingen naar de oude
stadskern hoe langer hoe meer in 't brandpunt der belangstelling.
Hoogvliet staat niet alleen. fVij herinneren slechts aan de bezoeken
van Ztveedse stadsarchitecten, die zelf bij Stockholm de satelliet
stad Vdllingby bouwen en van een Londense deputatie, die de
plannen uitwerkt voor de satellietstad Stevenage. Merkwaar diger-
wijze zijn deze satellietsteden op een even grote bevolking berekend
als die van Hoogvliet.
Er staat wel veel tussen aanha
lingstekens, want pater Servatius
Lahaye is geen pastoor, zelfs geen
bouwpastoor (al bouwt hij dan toch
maar een kerk) en Hoogvliet is geen
zelfstandige parochie.
Pater Servatius woont in de
pastorie van Heyplaat, maar paro-
chiëel valt Hoogvliet onder Rhoon.
Een vreemde situatie, maar het is
nu eenmaal zo en daarom trapt patei
Servatius elke dag dertig kilometers
onder zijn 12 jaar oude damesfietsje
weg naar Hoogvliet vice versa, weer
of geen weer en minstens de helft
met wind-tegen.
Hij gaat daar de H. Mis opdragen of
biechthoren of huisbezoeken afleggen en
al datgene doen wat een pastoor
(„maar noemt u me kapelaan") pleegt te
doen. De Hoogvlieters mogen deze
vriendelijke Limburger graag en de
voorzitter van de wijkraad verklaarde
spontaan: „dat is er een, waar ik mijn
petje voor afneem!".
Hoogvliet was tot voor kort voorna
melijk Nederlands Hervormd. De eerste
kerk die hier voor de plaatselijke ge
meente werd gebouwd, dateert van
1660 en pas in 1876 kwam er een kerk
de zes-jarige leeftijd nog niet bereikt.
Van de overige 380 komen er zo tussen
de 200 en de 220 Zondags naar de
„kerk" (de ontruimde kleuterklas) om
er een van de twee H.H. Missen
waarvan één gezongen bij te wonen.
Aan een Lof zijn we nog niet toe, zegt
pater Servatius, omdat tenslotte de
sacramentele diensten vóórgaan. Wel
hebben we Zondagsmiddags half 6 een
oefening met predicatie.
De geschiedenis van het kerkgebouw
begon bij het absolute niets, want toen
de pater zijn opdracht van het bisdom
kreeg, wist hij waarlijk niet, wat te be
ginnen. Er was zelfs geen kamer voor
een „schuilkerk"-Mis. Maar tenslotte
kwam men in de catacombe terecht,
een schuilkelder in de Gaarde! En de
vindingrijke pater wist tenslotte alles
bijeen te brengen, waardoor het opdra
gen van een H. Mis mogelijk werd.
„Door een slimmigheidje", noemde hij
dat.
Enkele maanden bleef men onder
gronds en daarna werd een werk
plaats m oud-Hoogvliet gevonden, tot
de kleuterklas in de „Deense school"
aan de Mosoelstraat uitkomst bood.
Inmiddels staan nu de ijzeren span-
rLVan,het P'euwe kerkje aan het
Achterpad op de hoek van de Aveling
reeds opgesteld. Er is al een laag muur
tje rondom opgetrokken, maar daar blijft
het bij wat steen betreft. Het wordt
hier een houten noodkerk, waarvoor
ir. Harry Nefkens het ontwerp maakte.
Die kerk krijgt 290 zitplaatsen binnen
een ruimte van 24 bij 10 meter. Reeds
nu ziet men dat een gedeelte, rechts
van de ingang (waar ook een klokken
stoel komt met een klok van 100 kilo)
afgescheiden zal worden. Daar komt de
kleuterklas, maar ook zaj men die
ruimte voorlopig wej VOor andere
doeleinden moeten mede-gebruiken. Die
noodkerk zal wel 10 a 15 jaren dienst
moeten doen, zegt pater Servatius, want
heel duidelijk is het nog niet met de
uitgroei van Hoogvliet. Maar half Juli
hopen we, dat we er in kunnen, als
het aannemersbedrijf Nelissen uit Haar
lem hagr oplevert.
het-van?" wordt eenvoudig beantwoord
De vaak-gestelde vraag „waar-doet-ie-
met de mededeling, dat het bisdom
Haarlem de kosten betaalt. „Maar voor
lopig. U moet het maar zien als een
soort afbetalingssysteem, want Hoogvliet
moet zelf de kosten opbrengen. Iedere
Hoogvlieter een paar dubbeltjes per
week pn wii komen er uit!".
EERSTE „KERK"
Catacombentijd
P. SERVATIUS LAHAYE
„Mijn damesfietsje is 12 jaar oud"
voor de gereformeerden. Aan een ka
tholieke kerk had men geen behoefte
omdat er nu eenmaal geen katholieken
woonden. Met het nieuwe Hoogvliet
werd dat anders. Nu zijn er al 540
katholieken, maar 160 daarvan hebben
Misschien zal men ten stadhuize op de
Coolsmgel zwaar de wenkbrauwen fron
sen, wanneer wij spreken van de „bur
gemeester van Hoogvliet Men zij gerust,
want wij plaatsen dez'e betiteling tussen
aanhalingstekens en wij weten, als ieder
ander in het gemeentebestuuriijke kas
teel aan de Coolsingel, dat de Rotter
damse wijkraden generlei functionele be-
voegheden hebben
Maar toch zien we iets burgemeester
lijks in de figuur van de wijkvoorzitter
van Hoogvliet en van Pernis, de heer G.
A. Soeteman, die resideert in het voor
malige raadhuis van Pernis, dat nu hulp
secretarie is
Wanneer wij niet wisten dat de heer
Soeteman steeds een-opgewekte natuur
heeft, zouden we zeggen, dat we hem
nu in een bijzonder opgeruimde bui
treffen; juist was het besluit, om de bus
lijnen 35 en 36 naar Hoogvliet door te
trekken, bekend geworden. „Daar zijn
wé dankbaar voor", zegt hij. „Even dach
ten de mensen, dat'dit'vastgekoppeld was
aan het hele wijzigingsplan voor tarie
ven en zo. Des te groter is de verrassing.
„Ik ben blij", zegt hij, „dat er wat te
kening begint te komen in Hoogvliet,
want deze winter was het er nog maar
mistroostig. Dat winkelcentrum en de
stratenaanleg betekenen al een hele ver
betering. Er ts een gloeiend verenigings
leven en vooral de Speeltuinvereniging
doet goed werk. Die organiseert nogal
wat. Binnenkort komt in de gemeente
raad het besluit aan de orde, om een ver
enigingsgebouw voor allen hier te stich
ten. Een arbeiders-zangvereniging heb
ben we hier al, maar nog geen toneel
club.
De wijkraad betekent in Hoogvliet een
belangrijk instituut. We spreken al niet
meer van Oud- en Nieuw Hoogvliet en
zowel de oude Hoogvlieters als de nieu
we werken er prettig in samen. Men is er
echt op uit, om gezamenlijk verbeterin
gen na te streven en op velerlei gebied
samenwerking te bereiken. Een volko
men eenheid zal onbereikbaar zijn, om
dat nu eenmaal elke richting haar eigen
instituten zal moeten hebben, maar toch
zijn er vele mogelijkheden, die bereikt
kunnen worden voor aller nut.
Onder allen, die hard voor Hoog
vliet werken is er een, voor wie ik
bijzonder mijn petje afneem. Dat is
pater Lahaye. Hij werkt ontzettend
hard en weet uitstekend met de men
sen om te gaan.
Door de toevloed van mensen van
buiten is het merkwaardig gelopen met
de bevolkingssamenstelling van Hoog
vliet. Eerst was het een dorpje waarvan
de bewoners in hoofdzaak Nederlands
Hervormd waren. Katholieken waren er
bijna niet. Hun aantal is nu toegenomen.
De verkiezingen hebben uitgewezen, dat
de Partij van de Arbeid hier sterk staat.
Dit jaar komen er weer een kleine 200
woningen bij, 120 van de gemeente en
68 van particulieren. Bij de bewoning van
die laatste zal meer geselecteerd worden.
Er komt ook een groenstrook rond de
bebouwing en daarin komen sportvel
den, zodat Hoogvliet kan voetballen. Dan
zal er een nieuwe hulpsecretarie komen
met een trouwzaal, die tevens gebruikt
zal worden als vergaderzaal voor de
wijkraad.
Wanneer wij de heer Soeteman verla
ten. komt hij nog even terug op de ver
bindingen. Daarover is in het verleden
wat gemopperd. Die vormden een der
grote grieven van de nieuwe Hoogvlie
ters.
„Het voorstel van de nieuwe tramta
rieven is hier bijzonder goed ontvangen
zegt de heer Soeteman. De frequentie
met de halfuursdienst is uitstekend en nu
Heyplaat is uitgeschakeld gaat het vlug
ger Ofschoon, ja, voor Pernis is het niet
leuk dat het beginpunt is verplaatst, want
als de bus in Pernis aankomt, zijn er
heel wat plaatsen bezet. Maar nogmaals,
Hoogvliet is er bijzonder mee ingeno
men!"
Tussen een lampetkan
en een paar jurken-in-
rijgdraad, in een zonbe
schenen slaapkamertje,
vinden we zuster A. M.
Tolenaar, leidster-docen
te van het kraamcentrum
Linker-Maasoever van het
Wit-Gele Kruis.
„Praat me niet van
Overmaas of zelfs van
Zuid", zegt zij. „Dit is
Linker-Maasoever en aan
de andere kant is het
Kechter-Maasoever. Al
lebei even belangrijk en
allebei bijna even groot.
We krijgen hier een
eigen G.G.D. en een eigen
specialisten-centrum. En
een eigen schouwburg.
Lijkt de Rechter-Maas-
oever zo ver weg? Ja,
misschien door die brug
gen en de Rosestraat.
Maar je moet het via
de tunnel bekijken en
dan ben je zó op deze
oever".
Dat was een algemene
ontboezeming over de
Linker-Maasoever. Maar
nu Hoogvliet.
„Hoe ik hier kom? Op
mijn bromfiets. En ik ben
hier maar stomweg gaan
zitten. Er is geen wijk-
gebouw of zo iets en eens
in de maand houd ik zit
ting in dit kamertje van
de familie Mestrom, die
een depot heeft van het
Wit-Gele Kruis.
Het nieuwe Hoogvliet
komt, maar de kraamver-
heeft een eigenaardige
bevolking. Ik mag wel
zeggen allemaal import.
Toch staan de mensen
hier méér open voor het
Wit-Gele Kruiswerk dan
op de Rechter Maasoever.
Ze zijn om zo te zeggen
gemakkelijker. Hier zit
ten b.v. veel Brabanders,
die in hun streek aan het
Wit-Gele Kruis gewend
waren.
„Het is voor 't eerst..:'
Het loopt hier idioot-
hard. Meestal vrouwtjes
die haar eerste kindje
verwachten. Hier wonen
bijna allemaal jonge ge
zinnetjes, pas gehuwden
of mensen met één kind
je.
Zr. TOLENAAR
„Praat me niet van Overmaas"
Met die driekamerwo
ningen gaat dat wel; de
baby krijgt dan zelfs nog
een eigen kamertje. Maar
later moet dat toch spaak
lopen en niet alleen
hier
Wanneer de baby er
eenmaal is krijgt de
kraamvrouw dagelijks
van 's morgens 8 tot
's avonds 7 uur kraam
hulp, zodatze lichame
lijk en geestelijk rust
geniet. We dirigeren nog
al wat kraamverzorgsters
hierheen. Ik hoop, dat er
over een paar maanden
een vaste verpleegster
zorging blijft dan toch
in handen van het kraam
centrum.
Mijn werk? De oplei
ding van kraamverzorg
sters, het houden van
spreekuren zoals nu,
hier het toezicht hou
den ook op de gediplo
meerden en het bemid
delen zodat de Juiste
kraamverzorgster in het
juiste gezin terecht komt.
Daarvoor is huisbezoek
nodig en daar ga ik na
dit spreekuur aan be
ginnen.
Het gaat te vlug
Wat hier puik is, dat
is de medewerking van
de parochie-geestelijk
heid. In 1951 begonnen
we hier met niets, nu zijn
er op de Linker-Maas
oever al elf punten voor
spreekuren. Hier is het
in een Kaj ottershuis, daar
weer in iets anders, maar
gevonden wordt het.
Toch merk je, dat er
een groot tekort is. Dit
had al allemaal eerder
opgevangen moeten wor
den met moedercursus
sen. Het is héél moeilijk
bijhouden, <ïie bliksem
snelle uitgroei, met so
ciaal-hygiënisch werk.
Maar nu ga ik weer op
huisbezoek!.
De paperassen werden
bijeengepakt, de mantel
omgeslagen, enweg
was zuster Tolenaar.
Het spreekkamertje was
weer slaapkamertje.
Dwalend door de splinternieuwe straten van
Hoogvliet zijn we zo maar eens binnen gestapt bij
een willekeurige huisvrouw, om haar mening eens
te horen over het wel en wee van de groeiende
„wereldstad" We treffen mevrouw J. Laugs—Bronk-
liorst thuis achter een handwerkje, een van haar
hobbies. Zes jaar lang heeft ze ingewoond, nu is
zij de gelukkige bezitster van een „eigen" huis. Ja.
ze kan best wennen in Hoogvliet; alleen, vindt ze,
er is hier zo ontzettend weinig sfeer....
MEVROUW LAUGS
„Bittere tegenvallerin het begin".
Onze gastvrouw is getrouwd met een Limburger, haar
man, die uit Venlo komt, werkt bij de nieuwe Matex
tankinstallaties. In de gezellig ingerichte huiskamer hangt
een blinkend koperen mijnlamp, ten teken dat de heer des
huizes hier in Hoogvliet zijn geboortegrond nog niet ver
geten is.
„Om U de waarheid te zeggen", vertelt mevrouw Laugs,
is 'het ons hier in het begin bitter tegengevallen. Lang
zaamaan went het natuurlijk, maar er zijn nog verschil
lende dingen waar ik mij vaak aan erger. Zo het vandalis
me van de jeugd ten opzichte van de perken. De plantsoen
voor de huizen die toch zo aardig zouden kun-
worden vernield en noch de politie, noch de
Volkstuintjes zijn, vooral voor hen
die wonen op bovenhuizen en zodoende
de beschikking over een eigen lapje
grond missen, een groot bezit. Het is
daarom zo bijzonder verheugend dat de
gevolking van Hoogvliet binnenkort de
beschikking zal krijgen over een aantal
tuintjes, waarop mannen, vrouwen en
kinderen hun agrarische lusten zullen
kunnen botvieren. Speciaal, omdat een
goed deel van de nieuw-gevestigden
komt uit plattelandskringen en van huis
uit een grote liefde voor bloemen, sper-
ciboontjes, kool en aardbeien heeft mee
gebracht. Met belangstelling wachten de
Hoogvlieters dan ook op de toewijzing
van hun nieuwe „landgoederen" De spa
den liggen al klaar!
Toen we een plaatje wilden maken van de in aanbouw zijnde nieuwe kerk van Hoog
vliet verrasten we de heer C. van Bregt bij zijn werk. Links komt de kleuterschool,
zei hij, op het Ijzeren geraamte wijzend, en rechts de kerk. Ik effen het pad
voegde hij daar diepzinnig aan toe en we zijn er nog steeds niet achter of hij daarmee
alleen maar de grond rondom het bouwwerk, dan wel-het godsdienstige pad van
Hoogvliets bevolking bedoelde
Van de 22 a 23 he
stemden er 1200 P.
kie
chtigden
tjes
ouders "doen er iets tegen!
rwv He huizen is onze gastvrouw daarentegen zeer te-
°v" S® Zi" practisch, comfortabel en leuk. En ook het
y.HnliL is hie? in Hoogvliet, na de opening van het
winkelen is li dat we de kleme Lijnbaan" noe-
mInWergWaardig Je kunt er van alles kopen. Binnenkort
zal ér ook nog een spaarbank komen en een cafe vooral
dat laatste zal mijn man wel piettig vmaen want als
echte Limburger houdt hij op z n tijd wei van een potje
Tijdens dit onderhoud wordt ons wel duidelijk gemaakt,
dat het wat betreft de selectie der gezinnen '"Hoog
vliet een beetje is misgelopen. Ingenieurs en arbeiders en
alles wat daar tussenin ligt wonen in hetzelfde pand en
het komt wel eens" voor dat de een of andere buui vrouw
door luidruchtigheid en woordkeus voor de anderen een
steen des aanstoots vormt.
Uitgaansleven is er in Hoogvliet nog weinig; wie eens
een verzetje wil hebben moet naar de stad trekken. Ge
lukkig zijn de verbindingen met Rotterdam de laatste tijd
sterk verbeterd. Wat de vrije-tijdsbesteding betreft is
men natuurlijk op Hoogvliet aangewezen, en gezien dehui-
dige stand van zaken brengt dit nog wel eens moeilijk
heden met zich mee. Onze gastvrouw heeft echter niet
over verveling te klagen; zij handwerkt veel en neemt ook
ruimschoots de tijd voor het verrichten van sociaal werk,
En wat de sfeer aangaat, och, mettertijd, dat vindt me
vrouw Laugs ook, zal die heus wel komen Dit jaar reeds
beleefde men een zeer geslaagd Koninginnefeest en het
ligt in de verwachting dat er binnenkort een vereniging
van Limburgers zal worden opgericht, die dan het volgend
jaar een groot carnaval zal opzetten.
En wie weet, zal het niet lang meer duren, voordat de
snel-groeiende Hoogvliet-gemeenschap ook aan die twee
andere hartewensen van onze gastvrouw tegemoet zal ko
men: een bridge-club en een toneelvereniging
Blij met de bus
Interessant is, dat Hoogvliet met zijn
geboortecijfer Pernis klopt, maar dat
komt door het groot aantal jonge gezin
nen in de nieuwe wijk. Hoogvliet telt nu
ruim 5000 inwoners en het schijnt in de
bedoeling te liggen, dat dit aantal tot het
elfvoudige moet groeien. Daarmee in
verband staat de bouwbedrijvigheid hier.
dan een huur van II tot 12 gulden af.
Kunt u hegrijpen, wat daarvan over
blijft!
1 gulden of 45 netto per week. Daar moet
Wanneer de heer Jan Mestrom,
geboren Limburger maar actief
Hoogvlieter, door zijn stadje wandelt
kan het hem overkomen dat een jong
moedertje hem aanhoudt met de
dringende vraag wat 2e doen moet
nu haar baby al negen dagen lang
niets in het luiertje deponeerde.
„Zo gauw mogelijk naar de dokter
gaan", zegt dan de heer Mestrom.
Deze en dergelijke vragen tekenen het
type van deze Hoogvlieter. Hij is laborant
(en continu-werker) bij de B.P.M., maar
is bovendien de vraagbaak en toeverlaat
voor velen. Evenals zijn echtgenote, me
vrouw Henriëtte Mestrom, een geboren
Leidse.
In hun woning, Abadanstraat 55b, gonst
het van bedrijvigheid. Er staat een hele
batterij naaimachines waarmee enkele
dames druk flikken en stikken aan al
lerlei kledingstukken. Uit onder- en
bovenkleren die uit de mode raakten, en
van particulieren en bedrijven werden
verkregen, wordt weer nieuwe kleding
volgens moderne coupe gefabriceerd.
„Voor behoeftige gezinnen", licht de
bedrijvige mevrouw Mestrom toe. „Nu
kunt u gaan!" en dit laatste zegt ze
tot een der dames die terstond door een
zijdeur verdwijnt.
„In het slaapkamertje hiernaast houdt
zuster Tolenaar van het Kraamcentrum
haar spreekuur. Zij die voor het spreek
uur komen, moeten hier maar even
wachten, want we hebben maar drie
kamers."
„Als ik naar bed ga, moet ik soms over
mijn rooktafeltje klimmen", lacht de heer
des huizes.
Daareven hoorden we iets over be
hoeftige gezinnen. Hoe zit het daarmee in
Hoogvliet? De heer Mestrom weet daar
wel iets van te vertellen.
„Het zijn hier meestal jonge gezinne
tjes", zegt hij. „Ais de man nog onder
„De huren zijn voor verschillende men
sen beslist te hoog. Maar ja, als je nu
eenmaal een woning hier krijgt toegewe
zen. Er is geen keus!"
„De mensen werken voor een groot ge
deelte bij bedrijven hier in de buurt' bii
de Matex, de Caltex, de B.P.M. en ook
bij de Marine. Maar 's morgens kun je
ook een hele colonne per fiets naar de
stad zien trekken."
Het organisatieleven staat hier nog
™®ar,1I?.de kinderschoenen. De bond van
^le}eJbedrijven St- Willibrordus telt
hier 17 leden. Er zijn hier metaalbe-
Te™ers genoeg om een vakafdeling van
u j dichten. Pater Baeten, de
bedrijfsaalmoezenier, heeft hier ook een
niet" Z1*ten' Jeugdbeweging is er nog
Voor het onderwijs moeter
we weer bij mevrouw Mes
trom zijn, want zij is dt
handwerk-onderwijzeres aan
de school.
„In dat schoolcomplex, d.
Deense houten school aan d
Moesoelstraat hebben we éér
kleuterklas voor veertij
kleuters onder twee fröbel
onderwijzeressen. Dat kleu
terlokaal is Zondags kerk".
„Verder hebben we nog
één klaslokaal waarin onz:
hele katholieke lagere schoo
van zes klassen is samenge
bracht. Al met al 25 kinde
ren. jongens en meisjes. W
hebben daarveor één onder
wijzer en een juffrouw, eer
vrijgestelde van de Onder-
wijsvereniging. En dan ;k
nog".
„Maar na de zomer komt
er een hele groep over van
de kleuterschool naar de eer
ste klas. Dan moet de kleu
terschool verhuizen naar de
kerk-nieuwbouw".
Langzamerhand ontvolkt de kamer. De
naaimachines zijn uitgesnord, de wach
tenden voor zuster Tolenaar zijn stuk
voor stuk verdwenen. Wanneer de heer
des huizes even weg is om onze fotograaf
de weg te wijzen, lucht mevr. Mestrom
even haar hart.
Het echtpaar Mestrom heeft geen kin
deren. „We gebruiken al onze vrije tijd
voor goed sociaal werk", zegt mevrouw
Mestrom. „Natuurlijk verlang ik wel eens
naar mijn ouderlijk huis in Leiden.
Maar voor het reizen heb je heen en
weer van hier uit alleen al vijf uur
nodig!"
Dat duurt even lang als een reis per
trein van Rotterdam naar de Franse
grens
