GEESTELIJKE NOOD
ROND PARIJS
Een bisschop vraagt 300 priesters
DE ANDEREN
Over de grenzen
m
Nog
ingewikkelder
HONDENPRAAT
Pastoor van vijf
parochies
Gebrek aan
PèreRiquetSJ .en Pater Smits van Waesberghe S.J.
over de christelijke wereldvrede
oepingen
Hl
r
Dcsghoek van een
Aalmoezenier
ZATERDAG 7 AUGUSTUS 1954
PAGINA 7
Het geheim in de ander
vraagt eeligieuze houding van respect
Een ziele-toestand
Nederlandse stem
Ja]
Verantwoordelijkheid
oan
Steeds meer gevallen
ran abortus
O
M. exico
PH. S.
Om zicli een denkbeeld te kun-
heh vormen van de bisdommen in
Irankrijk en heel bijzonder in die,
rondom Parijs, moet men met ver
schillende factoren rekening hou
den. In het algemeen hebben de
bisdommen, sinds Napoleon, de
zelfde omschrijving als de departe
menten, die allen bezaaid zijn met
een overvloed van kleine gemeen
ten. En de zelfstandigheid van
iedere gemeente is een historisch
gegroeid recht. Vóór de Revolutie
was het de kasteelheer, die de
scepter zwaaide over het dorp. Hij
was er heer en meester. Hij kou
doen en laten wat hij wilde met de
gebouwen, de scholen, de wegen
enz. enz. Zo gebeurde liet b.v., dat
een markies de prachtige 12e eeuw-
Se toren van de kerk liet afbreken,
°mdat deze, wanneer hij op het
jerras van zijn kasteel stond, hem
''et uitzicht belemmerde.
Een andere kasteelheer liet de helft
yan de pastorie afbreken, om er een
«azerne en een gevangenis tegenaan te
°ouwen. Maar mèt de revolutie werd
J^et één slag de heerschappij van deze
heren voorgoed weggevaagd. En nu
^aren opeens de dorpelingen zelf baas,
hozen hun schout en schepenen en leg
hen daarmede als vanzelf voor de Franse
Srondwet de onaantastbare autonomie
der gemeenten vast. Aldus heeft ieder
dorp. ook het allerkleinste, zijn eigen
gemeentehuis en gemeentedienst, zijn
eigen school en burgemeester, raads
leden, veldwachter en wat nog meer tot
het bestuur van een gemeente behoort.
Ook het allerkleinste dorp heeft zijn
parochiekerk, die niet zo maar een bij-
kapel of hulpkerk is; ook het allerklein
ste kerkje heeft zijn parochierechtcn,
waar dus gedoopt, getrouwd en begraven
wordt. Nu zijn er helaas veel te veel ge
meenten, die voor het merendeel vol
gens onze Nederlandse begrippen' lilli-
putterig klein zijn.
Nog veel ingewikkelder wordt die
toestand, als een bisdom, bij die over
vloed van kleine dorpen en gehuchten,
nog vele grote steden omvat met sterke
industrie-centra. Als een gordel ligt om
Parijs het departement Seine et Oise;
bisdom Versailles. Het is ruim 5600 km2
groot en heeft een totaal van 692 ge
meenten. Deze liggen ongeveer 2 a 3
kilometer van elkaar verwijderd. Dit
departement groeit zeer snel. Honderd
duizenden, die overdag in Parijs werken,
wonen in Seine et Oise. Men noemt het
daarom, de dortoir van Parijs. Het bis
dom Versailles telt meer dan l'/a mill,
zielen, waarvan pl.m. 90 pet katholiek
gedoopt is Het heeft grote steden met
méér dan 50 en 60.000 inwoners en 21
steden met een aantal inwoneis van 12
tot 20.000. Meer dan 100 parochies met
een zielenaantal van 3 tot 10.000. En dan
nog 567 heel kleine dorpen die ook ieder
hun eigen gemeente hebben en hun
eigen parochiekerk met volledige be
stuurslichamen.
Dit uitgebreide bisdom telt 850 pries
ters, waarvan er 155 boven de 65 jaar
zijn en minstens 50, die buiten de ziel
zorg zijn en belast met administratieve
werkzaamheden of professoraat.
Zo komt het voor, dat één pastoor
geheel alleen belast is met 5 parochie,
waarvan er 2 1000 parochianen tellen cn
de drie andere 130, 200 en 300. In iedere
parochie jnoet liü katechismusles geven,
dopen, trouwen en huisbezoek doen enz.
Denk alleen eens aan de tyd die hij ver
liest met het sjouwen van de ene paro
chie naar de andere, meestal op de fiets
of kleine motor, want een auto is voor
de meesten niet te betalen. Dit is geen
kleinigheid voor een pastoor rond de
50 jaar, vooral 's winters, door weer en
wind en niet te vergeten, meestal door
heuvelachtig land. In één dekenaat in
Seine et Oise liggen 29 parochies ver
spreid, die door 9 pastoors worden be
diend. Vier van hen zijn 60 jaar. De vijf
anderen boven de 70 en 80 jaar.
En al is het een feit, dat 85 a 90 pet
van deze parochianen in de eerlijke zin
van het woord niet meer practiseren,
ofschoon ze zich allen katholiek noemen'
toch doen ze allen beroep op die ene
pastoor wat betreft doop, katechismus
voor hun kinderen, plechtige Communie
in ieder parochietje, trouwen en be
graven. En hij mag vooral geen enkele
familie overslaan met het huisbezoek.
Zo wordt er langs alle kanten, over
Kilometers afstand, beslag gelegd op die
ene priester.
Pax-Christibedevaart naar Einsiedeln
„Schepen, die voorbij gaan in de nacht". Kunnen onze ontmoetingen in
en tijdens de vacantie meer zijn? Ik meen van wel. Ik bedoel hier niet
mee, u moet me goed begrijpen dat we in elke vacantie blijvende
contacten moeten aanknopen met al degenen, wie wij ontmoeten. Dit is
r,|et mogelijk en niet nodig. Slechts met weinigen immers kan men
vtlendschap onderhouden. Ik bedoel hier evenmin mee, dat we in de korte
ogenblikken of dagen, dat we elkaar leren kennen, moeten trachten in te
dringen in het geheime en intieme leven van de anderen. Dat zou niet
van respect getuigen.
Maar wel, dat we een diep respect voor
ieder mens moeten hebben, die wij ont
moeten, al lijkt hij ons op het eerst gezicht
hog zo onbelangrijk, vervelend, lastig en
zelfs egoïstisch toe. We hebben er een
vorige keer reeds over gesproken, hoe
ieder contact met de mensen onder de
vacantie een „ontmoeting" moet zijn, dat
^il zeggen, dat het contact met de andere
Sedragen moet worden van onze kant
tenminste door het respect voor de
Vrije en onvervangbare persoon, die de
Andere is. Ja, zelfs moet ieder contact een
^ligieuze ontmoeting zijn, om dat we in
'edere mens, wie dan ook, een geroepene
Roeten zien, waar Christus zich persoon
lik achterstelt. Dit is een algemene hou
sing. welke we als christenen ons moeten
aanleren, een houding, welke haar uit
drukking moet krijgen in de daad.
doen mèt h*1 Van ons' dat we niet mee"
slechts het P ellebogen-werk, waar het
waar de zw^kk VEm de sterkste geldt
moeten delven altijd het ondersPU
hoe b.v. moeders eanneer we vaak zien-
de trein gedrukt wom1^61'6" en
allesbehalve christelijkdan is dat een
ker, dat wil niet zeggen s<*°Pwspel. Ze-
een hoek moet laten druk! u altijd in
dat u, ook in de drukte nooit WCl'
v°or de medemens uit het 00g m0Q re/
Dat wil zeggen, dat u reapec!
hebben .„„an voor moet
lijk voelen voor de anderen. Dat wil zeg
gen, dat we alles moeten doen, niet alleen
om onze eigen vacantie zo goed mogelijk
te maken, maar ook die van de anderen.
Dit vraagt van ons, dat we de anderen
niet kwetsen, geen aanstoot geven door
onze uitingen, en gedragingen, hen b.v.
niet uit de slaap houden dqor ons nachte
lijk lawaai. Het zijn honderd en een
kleine dingen, waarin ons christelijk
respect voor de anderen in de vacantie
tot uiting kan komen. Zeker dit kost ons
enige moeite, maar vergeet dan nooit, dat
het in de grond van de zaak altijd gaat
om Christus, welke we in de naaste moe
ten zien en ontmoeten.
H. B.
En nu zal u zich afvragen: Bij zo'n
groot aantal zielen, komen daar dan niet
genoeg priesterroepingen uit voort?
Helaas, neen. De eerste oorzaak daarvan
is het gebrek aan geloof bij de 90 pet
van die gezinnen, die alleen gedoopt en
in de kerk getrouwd zijn en verder
nooit en nimmer meer in de kerk komen
dan alleen bij huwelijken in de familie
of vriendenkring, met Kerstmis, Palm
zondag en Allerheiligen en wanneer een
familielid of buur begraven wordt. Het
is duidelijk, dat uit dergelijke gezinnen
zelden een priesterroeping voortkomt
De roepingen die er zijn, komen dus vari
de overblijvende 10 pet katholieken, die
geregeld hun plichten doen en hun kin
deren een degelijke katholieke opvoe
ding geven. Maar hun aantal is niet toe
reikend.En velen van.deze ouders schrik
ken er nog voor terug, hun zoon priester
te laten worden, met de kans dat hii
pastoor wordt in de campagne, waar hij
heel zijn leven armoede zal lijden en ziin
toch al zware taak nog overbelast wordt i
door materiele zorgen. Gelukkig trach
ten de bisschoppen thans, aan deze toe
stand een einde te maken door aan al
hun geestelijken een minimum bestaan
te geven. u,|n
Er zijn in dit kader nog andere pro
blemen, zoals de lekenschool en hE
onderwijzer, de Katholieke Actie en
jeugdverenigingen in de campagne
Het is voor deze ontkerstende Franse
campagne, die zich wijdarmig uitstrekt
rond een wereldstad, dat de nieuwe bis
schop van Versailles, mgr Renaud, 300
priesters vraagt.
J. Th.
HEI luisterrijke barokklooster
van Einsiedeln zag Dinsdag
de rust in zijn heerlijke, koele
gangen verstoord toen honderden
Pelgrims zic.h verspreidden in da
vele, grootse zalen om te luisteren
naar sprekers met 'n Europese
naam, die verschillende facetten
van het grote probleem van de
vrede behandelen.
In de „Prinzen-saal'' luisteren haast
500 Fransen en anderen, die het Frans
machtig zijii, naar de beroemde Père
Riquet S.J., slachtoffer van de nazi-
terreur en na de oorlog een der ge-
vierdste kanselredenaars van de
Parijse Notre Dame. Hij spreekt over
de „psychologische hindernissen voor
de verzoening der Volkeren".
Père Riquet begon met uitspraken
aan te halen van Mendès France op
17 Juli 1954: „Tussen de mensen, die
samen de vrede zoeken, heerst een
diep en smartelijk wantrouwen, een
ziekelijke en verlammende achter
docht" en van Pms XII op 13 Nov.
1951 bij de ontvangst van de nieuwe
Spaanse ambassadeur: „Onzegbare
rampen staan voor de deur indien
men er met spoedig jn slaagt de af_
grond van wederzijds wantrouwen te
dempen
Wantrouwen, zo vervolgde Père
Riquet, is een zieletoestand, die eer
der door Psychologische motieven
dan door positieve, objectieve feiten
te voorschijn wordt geroepen Wat
men vreest en zich verbeeldt heeft
kan vastste len. Ieder volk heeft 'n
zeker aantal oordelen aangaande de
omringende volkeren, meningen, die
gebaseerd zijn op herinneringen aan
een ver verleden.
Om met elkaar te spreken moet
P1®1? ecl3 gerneenschappelijke taal
hebben. Niet linguistisch maar
chologisch: men moet bereid zijn de
ander tegemoet e treden als mens
en als christen. Wij hebben de ge
woonte de ander te beminnen in zo
verre hij ons nuttig is en wij doen
geen moeite ons te bevrijden van de
verschillende compiexenj die ons be
letten met de ander in direct contact
te treden, luiheid en gemakzucht doen
ons algemeen gangbare meningen
accepteren zonder ze persoonlijk te
toetsen aan de waarheid; wij zijn niet
overtuigd van de noodzaak deze in
spanningen te doen, zeker niet te
genover de vijand. Wij hebben last
van het „overwinnaarscomplex" dat
ons een landgenoot d0et verachten,
die teleurstelde in de Tour de France
en ten aanzien van andere volkeren
menen wij, dat aan gene zijde van de
grenzen rechtvaardigheid en naasten
liefde niet meer toegepast hoeven te
worden. Wij hebben voorts een „angst
om te missen". Ieder moet wat in
voorraad hebben en „aan zijn trek
ken komen". Dit alles berust op ego
ïsme en overdreven nationalisme, die
in eikaars verlengde liggen.
Universele vrede
Om deze obstakels te overwinnen
is het nodig, dat alle christenen er
zich rekenschap vgn geven, dat het
niet enkel gaat om een plaatselijke
vrede, maar om een universele, die
zich uitstrekt tot alle mensen. Men
begint bij een stad, provincie en land.
Maar wij mogen aan onze landsgren
zen niet stil houden. En deze vrede
mag niet negatief zijn: „geen oorlog",
maar moet positief betekenen: een
dracht, d.w.z. datgene waardoor de
wil van aller harten samenkomt in
een eenheid. Op dit positieve plan
moeten de Pax-Christi-aanhangers
zich plaatsen. Ons eigen belang en
dat van ons volk mogen wij zien,
maar niet apart, doch in het politieke,
culturele en militaire geheel.
Er zijn vele middelen om op deze
wijze de vrede te bereiken. Met voor
beelden uit zijn eigen gevangenistijd
Z. Em. Kardinaal Feltin
verlaat het barokke koor in
de Abdijkerk van Einsiedeln
voor de ontvangst plechtig
heid van duizend Pax
Christi-pelgrirns.
in Duitsland schetste Père Riquet de
noodzaak om in de vijand steeds onze
eigen menselijkheid te blijven her
kennen. Dat had t.o.v. hem die Duitse
officier gedaan die hem en andere
Franse katholieken des morgens de
celdeur ontsloot om gelegenheid te
geven de H. Mis te lezen. Het gaat
er vooral om de nauwe omheiningen
te doorbreken van een mentaliteit,
die gestold is in een ouderwets over
dreven nationalisme en onze geest te
openen voor de wijde perspectieven
van een gedachte en een liefde, die
gemeten worden met de maat van de
totale Christus.
Aan het einde van deze morgen
bijeenkomst werd een telegram ge
zonden aan de Paus waarin de pel
grims vroegen, dat de H. Vader hun
gebeden om de vrede moge insluiten
bij de Zijne.
Tezelfder tijd als de voordracht
van Père Riquet werden in andere
zaien besprekingen gehouden voor
de Duitse en Italiaanse pelgrims.
Daar Uw correspondent tot z'n eigen
ontevredenheid nog niet de bilocatie
heeft kunnen verwezenlijken in zijn
leven om van trilocatie niet te
spreken kan hij U enkel nog een
paar gedachten geven uit de rede,
die de Nederlandse Pax-Christi-se-
cretaris, pater Lr Dr M. Smits van
Waesberghe S.J. heeft gehouden in
de Duitse afdeling over: „De chris
ten en het vraagstuk van de eenheid
der volkeren".
De eenheid van de mensheid be
rust op de gemeenschappelijke af
komst, de gelijke weg, die we af te
leggen hebben en dezelfde bestem
ming. De diepste basis van onze
christelijke eenheid is het Doopsel en
katholiek zijn betekent: gegrepen
zijn door de mystiek van de eenheid.
Het is gelukkig dat de theologie
weer meer aandacht begint te schen
ken aan de leer van het Mystieke
Lichaam van Christus en dat er an
derzijds in de wereld een steeds ster
kere stroming tot verbroedering valt
waar te nemen. Het is de taak van
Pax-Christi deze beide stromingen
samen te brengen in eenzelfde bed
ding. Wij kunnen hiervoor echter
slechts werken in zoverre wij zelf
leven in de eenheid van de Kerk en
wellicht wordt dan eerst van ons ge-
eist een innerlijke verandering van
onze sympathieën en neigingen, die
vooraf moet gaan aan het uiterlijk
gedrag, geïnspireerd door de liefde.
In zoverre Pax-Christi een „Bewe
ging van de Kerk" is, is zij IN de
Kerk en wil zij vooreerst de gedoop-
ten in de Katholieke Kerk de vraag
stukken van de vrede leren. Maar
Pax-Christi wil ook samenwerken
met alle mensen van goede wil en in
de liefde ligt hier nu de basis van
elke verdraagzaamheid.
Pax-Christi wil de mensheid leren
elkaar te naderen als christenen en
elke consequentie te trekken uit hun
Doopsel, vooral op 't gebied van de
onderlinge betrekkingen met 't oog
op de vestiging van een christelijke
vrede in een broederlijk samenwo
nen van alle volkeren.
Drs JO HANSEN.
respect
ver
en tonen voor de dam
es gn j.
ouderen, hen vóór moet laten gaan
bet wat gemakkelijker moet maken ze
bebben even hard en nog meer vacantie
n°dig dan u. Werk er aan mee. Dat wi]
°ok zeggen, dat u gerust uw plaats kunt
afgeven aan een dame of oudere. Dit geeft
blijk van een religieus respect.
Doe ook mee aan het gesprek, als u
z'et, dat uw buurman of overbuurman
£raag een gesprek voert, of ook integen
deel, als hij er weinig voor schijnt te ge
voelen, dring u zelf niet op. Er zijn er
immers velen, die in de trein liever niet
sPreken, maar graag stilletjes zitten te
dromen. Toont respect in wat u zegt en
V'at u vraagt. Een uiting van het heilige
Aspect voor de ander is het ook, dat men
de ander in zijn wezen iaat, hem zijn
eiffen leven laat leven, dat men niet on-
Sevraagd doordringt in het geheim van
Z|jn leven en zijn persoon.
D't geldt ook bij een meer langdurig
amenzijn in een busreis, in hotel of va-
Cantiepiaats. Zeker we komen op 'n meer
ettrouwelijke voet met elkaar, maar
,'d 1Tlag niet zo worden, dat het al te ver-
ouwelijk wordt. Het is een samenzijn
'n de vacantie, om de vacantie des
tdger te maken. Op dit niveau lig-
b»!*an vol'houdingen tot de medevacan-
etst (jffrs bm christelijke ontmoeting
peet. \3e dat doen in de geest van res-
"st ook de christelijke ontmoeting
Vallii'G r,y?n ons' dat we ons bij deze toe- 1
ontmoetingen toch verantwoorde-
wen; niet omdat Vii, 11 Y"
genieten van het wonderlijk™?
pectief van een rustig rimpelende
zee, nlet omdat zij het eeuwige
spel der golven of het geluid van
de branding beminnen; ma„ om
dat ze graag bruin willen worden
Ik heb gistermiddag in Scheve-
ningen eens scherp opgelet. Prak
tisch alle strandbezoekers gingen
onmiddellijk na aankomst lang
uit op hun rug liggen en bleven
met gesloten ogen in deze houding
volharden. Met gesloten ogen!
Wat er te zien was, interesseerde
deze mensen niet. De zee kon hun
geen steek schelen- Het strand
kan hun als zodanig gestolen wor
den. Na een uur op de rug volgde
een uur op de buik. En daarna
weer een uur op de rug. Enzo
voorts. Dat was alles. En de ogen
maar dicht houden. Ik kreeg zelfs
de indruk, dat de meeste van die
t'raag wentelende zomergasten
lagen te slapen of te doezelen.
Waarom gaan die mensen niet
naar bed, dacht ik aanvankelijk.
Totdat ik merkte, hoe zo nu en
dan een enkeling langzaam half
overeind kwam, om voorzichtig
z'n huid te inspecteren of die van
enige cream te voorzien.
Waarna hij weer met verzaligd
gezicht in het horizontale bestaan
terugdook. Die lui willen iets met
hun huid, concludeerde ik. Ver
volgens nam ik enkele jaloerse
blikken waar, door blankhuidi-
Sen geworpen op kastanje-bruine
lotgenoten. Toen begreep ik het.
at wil zeggen, toen begreep ik
De Japanse Bisschoppen hebben een
gezamenlijke brief gepubliceerd waarin zij
aandringen op een „nieuwe sociale orde
gebaseerd op de zedelijke beginselen die
de H. Vader uiteengezet heeft in Zijn
Kerstboodschap".
Er moet een nieuwe sociale orde komen
„waarin geen plaats is voor het egoïsme
dat door de overmatige opeenstapeling
van materiële goederen en economische
hulpbronnen, die voor allen bestemd zijn,
hele groepen van de bevolking daarvan
uitsluit".
Eveneens veroordelen zij de op econo
mische gronden gepropageerde tegenna
tuurlijke geboortebeperking. Zij geven de
Katholieke leer duidelijk weer volgens
welke „de enige geoorloofde weg tot ge
boortebeperking is de onthouding met
wederzijds goedvinden".
Japan is de enige grote staat die offi
cieel maatregelen heef! getroffen voor de
geboortebeperking.
De cijfers die de Japanse pers zelf pu
bliceert geven aan, dat er in 1953 ander
half millioen „wettelijke" vruchtafdrijvin
gen hebben plaats gehad: het getal van de
„illegale" vruchtafdrijvingen is moeilijk
er niets meer van. Zouden die
stakkerds nu werkelijk menen, al
dus peinsde ik, dat de zomer is
ontworpen omwille van een ander
kleurtje? Ik heb me kleurenblind
geprakkezeerd, maar ben er niet in
geslaagd dit zoveelste menselijke
mysterie te doorgronden
j te schatten maar moet zeer hoog zijn.
Sinds 1951 heeft het gouvernement van
Japan getracht voorbehoedmiddelen in te
voeren om de abortus tegen te gaan. Dit
27 Juli 1954. vacantie. „Na regen komt De Bilt",
wie meende, dat Milva's zich niet Rustig doorgaan met ademhalen,
voor de Tour de France interesseren, I Te M. 's middags.
yergist. Hij is blijkbaar niet i Er zijn kleine zaken, die een mens
kunnen teleurstellen. In dienst zijn dat
'heeft echter op het getal weinig invloed j d; V *?lyKDaa,r met
gehad. De beslissende factor is hier de'- de reacties van dames
economische toestand. Dr Koya die belast 7. ""gesproken mannengemeen-
is met een onderzoek op dit gebied con- s0"aP- Zij willen de heren overtroeven,
cludeerde, dat de tegennatuurlijke ge- zelfs op het robuuste terrein van de
boortebeperking, vooral door abortus, de wielrennerij. Overigens geschiedt een
I gezondheidstoestand van het .Japanse volk en ander zeer vreedzaam en genoeglijk
gevaar brengt. Het komt te De dagelijkse arbeid heeft er niet on-
dikwijls voor en heeft voor de vrouwen i der te lijden. Ook het menselijk snie
i vo"gen 6 psychische en lichamelijke ge- j renstelsel niet.
i Een competent beoordelaar zei, dat Ja-1 Alleen wordt er in de koffie- en -
pan door de tegennatuurlijke geboortebe- theepauzes gegokt wie vandaag de c\eur^!n> dat je overal in militaire in-
perking „de weg van de zelfmoord" is étappe zal winnen. De beste gokker "chtingen moet aanhoren; vuile spo-
opgegaan. (ster) wordt beloond met de gele das ren van voetstappen in gangen en ka-
De enige oplossing is te vinden in een die hij of zij een dag mae draeen On mers: een sigarettenpeukje in een ver-
U'betenng van de economische toestand deze wiize kan ik dp Tour weer nnn^o stnntp urinnir
van het land, emigratie en buitenlandse f u T°Ur Weer aPPre'
- eieren. En dan hebben sommigen nog
iets tegen vrouwen in het. leger. Alle
maal buitenstaanders.
28 Juli te D., 's morgens tussen twee
lessen.
o.a. een les, waar te weinig knapen bij
aanwezig zijn (er klopte weer iets
niet); nog erger, een les waar je op
staat te wachten en die niet doorgaat;
een gesprek met een kerel, dat geen
resultaat heeft; een regenachtige dag
met eindeloos veel regen: het gestamp
van een nachtbrakende buurman, die
je uit je slaap houdt; het slaan met
hulp.
Argentinië
I Ook Argentinië heeft het Episcopaat
scherp stelling gekozen tegen de tegen
natuurlijke geboortebeperking. „Zij die de
natuur zo misbruiken, zeggen de Bisschop
pen, maken zich schuldig aan een zware
misdaad".
Abortus kan gaan om het leven van
een kind, dat het licht nog niet aan-
schouwd heeft. Wat kan ooit de recht
streeks bedoelde dood van een onschul
dige rechtvaardigen? Wij herinneren er
hieraan, dat de Kerk de moeders en al
degenen die meewerken aan een abortus,
excommuniceert.
Als het niet zo regende, zou ik eens
prakkizeren over vacantieverlof, want
dat moet ook gebeuren. Wel verve
lend, want je moet er een heuvel van
moeilijkheden voor overwinnen: de be
treffende superieuren, of zeg maar
iedereen, waarschuwen dat je weggaat;
zes tot tien keer telefoneren om een
of meer invallers; als deze gevonden
zijn, zorgen dat ze niet als een kat in
Wij erkennen dat dit probleem een tra- een vreemd pakhuis hoeven rond te
giseh karakter heeft in omstandigheden dazen; de nodige sigaren voor hen
waar armoede oi zielrie heersen of waar klaar zetten (of roken ze toevallig si-
ergeb-k aan behuizing is. - garetten?lessen verzetten, lessen af-
De oplossing moet echter daar gezocht
Met deze laatste uitingen van man
nelijke onbehouwenheid moest de
krijgstucht zich bemoeien. Wat in feite
nooit gebeurt, omdat de krijgstucht
door en voor mannen is gemaakt en
omdat mannen deze „kleinigheden"
niet opmerken. Dus weer een pleidooi
voor vrouwen in het leger?
's Avonds 23.45 uur te D.
Nog steeds dezelfde dag. Een dag met
wisselende stemmingen. En wisselend
decor. Van D. naar M., van M. naar
D., van D. naar S. en retour. Morgen
naar de Drunense duinen, Genie
oefening.
worden waar zij ligt, n.l. in het gebruik
van ai de geoorloofde middelen die het
probleem kunnen helpen oplossen.
Suspensie voor priesters
die te laks
zijn
zeggen, afspraken uitstellen, corres
pondentie op de lange baan schuiven,
een echtelijke twist op zijn beloop
laten, enz. enz.
Alles samen reden genoeg om er
niet langer dan een week tussenuit te
Het is een onverdeeld wezen, dat
„De Bisschoppen richten een ernstige knijpen. In een week loopt er nooit zo- he^maar^ientf',611 diti wez™ f10^
waarschuwing tot de priesters om nooit i veel in de puree. En je hoeft na afloop j snnpri; Y®ryrerken- Het zal
direct of indirect, ai was het maar door 1 niet meer dan zeven dagen in te halen. I r„ct ga, zlJn- Het lichaam vraagt
te zwijgen, tegennatuurlijke middelen tot En nog een voordeel, je kunt het later 1 4k kan morgen uitslapen van-
0phnr>rt»hf»rM3rlrir.ar ctnnA r»;-
Bisschoppelijke brief over „de waardig
heid van de arbeider".
In een gemeenschappelijke brief wijzen
de bisschoppen op de belangsteiling en
geboortebeperking goed te keuren. Zij zijn jn det jaar weer eens proberen.
AnèyhoLsVtorarfiW«°adelyk tegeno,rr d? Maar ja, je moet wat voor je ont-
leeft SchePPer van alles wati spanning over hebben. Ik troost me bij
'voorbaat met.de aanblik van de lande
rig lange gezichten die ik tijdens mijn
vacantie zal ontmoeten, van mensen,
die net als ik uit hun gewone doen zijn'
Niet dat ik niet duizend en een plan-
nen zou kunnen uitvoeren Tk ynu b
zorg die de Kerk altijd getoond heeft voor hrt cobelinwerk t„n„m zou b.v.
de armen en de arbeidende klassen. 1 kunneij afmaken,
Zij leggen er echter de nadruk op. „dat ,eJ'. dan een jaar in mijn
men van de Kerk geen politiek of econo- I VC1 'olen Ogenblikken mee bezig ben
miscb program moet verwachten, dit heeften dat nu zijn voltooiing nadert. Ik zou
zij niet, want dit is niet haar zending.... kunnen gaan dichten of schilderen of
haar zending is een getuigenis voor de 1
waarheid".
Allereerst moet, om de zware problemen
op te lossen, „aan iedereen werkgelegen
heid verschaft worden".
„Het is echter niet voldoende aan ieder
een werkgelegenheid te verschaffen, het
is daarbij nodig dat men de bijzondere
waarde en waardigheid zowel van de
arbeider als van zijn werk erkent.
Er moet een einde gemaakt worden aan
het „verkopen" van arbeid „alsof het ging
om ruilwaar".
Men mag de arbeider niet langer een
voudig beschouwen „als een bron van
energie".
boeken lezen, of desnoods boeken
schrijven. .Er worden zoveel boeken
geschreven (en niet gelezen). Of vissen
of tennissen? Wat let mij?
Alleen, en dit vormt een nieuw pro
bleem: waar doe ik het? Blijf ik in het
kamp, dan zegt iedereen: was u niet
op vacantie? Ga ik naar het klooster,
dan wordt daar gemompeld: die vent
heeft ook een moordbestaan!
Het meest effectieve zou nog wezen
een reis naar het buitenland. Maar wat
wordt er dan gemompeld
Wat er van zij, voorlopig maar geen
wege de Avondmis). De geest blijft
onveranderd dezelfde. De menselijke
geest is niet aan vermoeidheid onder
hevig. Tenslotte zelfs niet aan stem
mingen. Toch kan hij niet buiten het
lichaam. Hij functionneert bij de gratie
van het lichaam.
Wat wordt het bestaan mysterievol
als de stilte intreedt na een orkaan
van geluid, als een bundel wit licht
schijnt op een blank vel papier voor
de ogen van een onrustige, die nooit
tot rust komt.
Ik ga naar bed. Ik doe mijn jas aan,
loop door de gang van het verlaten
hoofdgebouw langs de wacht, die ik
vriendelijk groet, langs de hond Due,
de enige, die de klank van mijn stap
en de reuk van mijn voeten kent, naar
buiten. Daar pak ik mijn fiets en rijd
geluidloos alleen mijn dynamo snort
een beetje tussen de bomen door
naar barak C. Het duister is een ver
kwikking.
Als ik onder de dekens een kort ge
bed bid voor heel het kamp en voor
heel de wereld, voel ik me een minuut
werkelijk priester.
