Honderd gram
of
paddestoelen
een flinke biefstuk
Professor in mode-ontwerpen
m
Nederlands oudste inwoonster
voor de televisie
MADGE GARLAND:
WAT KIEST V?
Gebruik van champignons in Frankrijk teruggelopen
f VONDST in T ZOEKLICHT^
Suet-pudding geen vrouwen kost
Over het algemeen is sparen voor
wat men nodig heeft
gezonder
Gloeilampjes
n
De mode beleeft
over heel de we
reld een periode
van bloei
„Chrissemeujewerd vandaag 105 jaar
Pastoor draagt H. Mis op in woonkamer
van de jarige
ZATERDAG 2 OCTOBER 1954
PAGINA S
i sHi
BRAND IN ALUMINIUM-
FABRIEK
Cincinnati (V-S.)
Londen
Nuland (N.B.)
VERVAL
Het gebruik van champignons in
de meest gangbare vorm is terugge
lopen. Daartegen worden er
veel meer slaatjes van champignons
met harde eieren gegeten, terwijl
rauwe champignons met wat olie en
een weinig citroen als voorgerecht
een welverdiend succes hebben. Zo'n
schoteltje is gauw klaargemaakt,
voedzaam en lekker en bovendien
zijn champignons in die vorm minder
zwaar.
Misschien zou die modernere wijze
van champignons eten het gebruik
er van op dezelfde hoogte houden als
de myxomatose niet uitgebroken was
onder de konijnen.
„U hebt er geen idee van hoeveel
nadeel die ziekte ons gebracht
heeft", zei me een champignonniste,
zoals de champignonkwekers hier
heten.
U weet dat bijna in ieder Frans
gezin elke week een konijn op tafel
komt. De eerste dag braadt de huis
vrouw de boutjes, maar de rest van
het konijn wordt in de wijn gestoofd
en daarbij hoort een pond champig
nons".
Nu de konijnen op bet ogenblik zo
goed als verdwenen zijn, is het ge
bruik van champignons ontzettend
verminderd, te meer daar het konijn
haast de enige schotel was, waarbij
nog 'n dikke saus met champignons te
pas kwam. Veel Franse vrouwen zijn
te conservatief om paddestoelen in
andere vorm te eten. En toch als
hors d'oeuvre, in purée, of gegrati
neerd zijn ze overheerlijk.
Om ons daarvan te overtuigen had
den de champignonnisten uit de Pa-
rijse omstreken ons uitgenodigd op
een dejeuner, waar in iedere schotel
champignons voorkwamen en dat in
derdaad uitstekend smaakte.
Voordien hadden ze ons een oude
steengroeve getoond, die geheel voor
de cultuur van champignons werd
gebruikt. Alleen om Parijs heen be
vinden zich 300 krijtgroeven, die te
zamen 500 hectaren beslaan en waar
de z.g. „champignon de Paris" de
witte ongevaarlijke paddestoel ge
kweekt wordt. In de provincie zijn
nog andere krijtgroeven, die het
dubbel aantal hectaren beslaan van
die uit de Parijse omtrek.
In zijn geheel worden 22 millioen
kilo champignons op de Franse
markt gebracht. En nog klagen de
eigenaars van die groeven, dat hun
landgenoten niet genoeg cham
pignons eten! Bijna 6 millioen kilo
wordt uitgevoerd, zowel naar Zwe
den als naar Brazilië, Duitsland en
Mexico, want de „champignons de
Paris" wordt overal gegeten, waar
men van een goede keuken houdt.
Men zegt hier van een plant, die
plotseling uit de grond opkomt en
zich snel ontwikkelt: zij groeit als
een champignon. Van dat gezegde
hebben we de onjuistheid ingezien,
toen we een champignonnière be
zochten. De champign°ns eisen vele
en bekwame zorgen, al lange tijd
voor ze als witte puntjes uit het bed
komen.
De Fransen hebben altijd cham
pignons gegeten en tal van mensen
zoeken ze zelf, met het gevolg, dat er
geen zomer voorbijgaat of er hebben
verscheidene sterfgevallen plaats
tengevolge van het eten van gif
tige champignons. Maar het zoeken
naar paddestoelen is voor velen een
soort sport, waar ze node van afstap
pen. Ook al weten ze heel goed, dat
het honderd keer verstandiger zou
zijn de gecultiveerde „champignons
de Paris" te kopen, die absoluut on
gevaarlijk zijn.
Het is nog geen honderd vijftig
TIJDExNS dc oorlog heette het, dat honderd gram
paddestoelen gelijk staat met een flinke biefstuk.
De Fransman, die een grote vleeseter is, geeft de
voorkeur aan de biefstuk, als het kan met champig
nons, want daar heeft hij een zwak voor.
Men kan gerust zeggen, dat alle Fransen van padde
stoelen houden. Heel hun keuken is ingericht op
sausen, die in de regel afgemaakt worden mei.
champignons. Maar nu de vrouwen er niet voor
voelen, om uren in de keuken door te brengen en
bovendien alle vermageringskuren sausen uit den
boze achten, wordt het vlees in veel gezinnen niet
meer gebraden maar geroosterd, zodat er dus geen
sprake meer van saus is.
Heel zelden komen zeer smakelijke, maar tijdrovende
en dikmakende sausen dan ook nog op tafel.
jaar geleden, sinds de steen- en
krijtgroeven voor de .cultuur van
champignons worden gebruikt. De
overlevering wil, dat een officier van
het Eerste Keizerrijk in ongenade
viel en om aan Napoleon's woede te
ontkomen, zich verborg in een ver
laten steengroeve in de omgeving
van Parijs. Terwijl hij een keer door
de groeve dwaalde, ontdekte hij op
een mestvaalt zulke prachtige cham
pignons als hij nog nooit gezien had.
Hij hoorde later van de boer, die
hem als het donker was, zijn eten
bracht, dat die mestvaalt ontstaan
was van de paardenmest, die door
de schoorsteen van de groeve was
geworpen. Die schoorsteen had oor
spronkelijk gediend bij de exploitatie
van de groeve en soldaten, die in de
buurt kampeerden, hadden er de
paardenmest ingeworpen om er zich
van te ontdoen.
Na de val van Napoleon kocht de
officier de verlaten steengroeve en
werd de eerste champignonkweker,
die dit in een krijtgroeve deed.
Hij werd niet alleen in Frankrijk
nagevolgd, maar in alle landen, waar
champignons gekweekt worden ge
schiedt dit tot op de huidige toe in
steengroeven. In België wordt het
echter grotendeels in kelders ge
daan, maar het resultaat is niet het
zelfde.
Men eet hier champignons als
voorgerecht, bij vis en vlees, als
groente en zelfs op pannekoekjes.
Het is een prettige, maar helaas geen
goedkope, afwisseling in de overbe
kende wintergerechten. Dit is dan
ook de reden, dat ze meestal alleen
in sausen worden gebruikt. Maar do
champignonnisten komen om de ver
koop te stimuleren met een boekje,
waar wel vijftig recepten van cham
pignonbereidingen in voorkomen,
die ons alle doen watertanden en
in staat zijn het gebruik van cham
pignons sterk te doen toenemen. De
Franse vrouw is er nu eenmaal van
overtuigd, dat de weg naar het hart
van haar man door zijn maag gaat!
DINY K.-W.
- -d'Wi
ZE ZAT op het terras van Café de la
Paix. Een echte Frangaise. Vermoede
lijk óók een echte Parisienne En ze
as hetzelfde ochtendblad ais wij. Ze sa-
/oureerde dezelfde pagina. Die van alles
vat. We konden zien, wat ze las en we
verden eveneens door enkele attractieve
koppen aangetrokken: Het koken door de
kok; De Wrens van de Engelse vloot pro-
esteren; Ze willen slank blijven
Nu, op een rustige morgen op een terras
van het Café de la Paix gaat men ook a.s
tr-an, zoiets lezen. Trouwens, wie interes
seert zich, vertoevend in het land der on-
Madge Garland, hoogleraar in de
mode aan het Royal College of
Art te Londen.
Zoals Nederland zijn hoogleraar in
de hnishoudwetenschap heeft, zo
kent Engeland zijn professor in de
mode. Een goed verzorgde vrouw van
middelbare leeftijd, onberispelijk ge
kleed en gekapt, voor wie het Royal
College of Art zes jaar geleden een
speciale leerstoel in mode ontwerpen
in het leven riep. Mrs Madge Garland
is de eerste mode-hoogleraar ter we
reld en goed beschouwd zouden wij
ons moeten verwonderen over deze
late roeping. Mode is immers meer
KOPEN OP CREDIEI Of SPAREN
Een gezinscrediet is soms noodzakelijk, doch in de meeste gevallen alleen
maar kostbaar en verleidelijk. Voor het bedrijfsleven is dat anders. Daar kan
een crediet de ruimere middelen geven, die noodéakelijk zijn om een voorraad
op peil te houden, een zaak te moderniseren of een omzet te vergroten. Of, zoals
dit de laatste tijd steeds meer gebeurt, om in nieuwe, ver van het winkelcentrum
gelegen tcoonwijken, de vestiging van nieuwe bedrijven te vergemakkelijken. Met
het gezinscrediet, dat een ander woord is voor begrippen als volkscrediet, con-
sum'ptiecrediet of gebruikscrediet, liggen de zaken echter enigszins anders.
Dat betreft uitsluitend de aankopen voor eigen gebruik, noodzakelijke aankopen
soms, maar dikxcijls ook overbodige. In veel van zijn uitingen scku; er bij het
gezinscrediet dan ook gevaren.
Wanneer ik hier zou stellen dat onze
goed-vaderlandse degelijkheid zich van
nature tegen het kopen op crediet verzet,
dan zouden er onmiddellijk stemmen op
gaan om duidelijk te maken dat er al in
Vondel's dagen zoiets als Banken van
Lening waren, die aan plotselinge en
dreigende credietbehoeften van de be
volking tegemoet kwamen.
En wanneer ik zou klagen over het
hand over hand toenemen van verschil
lende stelsels van credietverschaffing,
zouden er weer anderen zijn om er op te
wijzen,, dat in landen als België en niet
te vergeten de Verenigde Staten het ver
lenen en aanvaarden van gezinscredie-
ten veel meer tot de bon ton behoort dan
bij ons, waar naar schatting slechts l'/a
procent van de totale consumptie met be
hulp van credi,eten wordt gekocht; in de
sector van de duurzame gebruiksgoederen
zoals stofzuigers, rijwielen, wasmachines
e.d. ligt dit cijfer natuurlijk aanzienlijk
hoger; men spreekt daar zelfs van 5 a
6 procent.
Nu zit er aan die credietverlening nog
een ander merkwaardig ding vast: des
kundigen hebben vastgesteld, dat bij het
stijgen van de algemene welvaart de be
hoefte aan credieten stijgt. Dat mag dan
op het eerste gezicht vreemd schijnen,
maar het valt te verklaren als wij beden
ken, dat er bij de meeste mensen een
neiging bestaat om bij gestegen welvaart
volg van het tijdstip, waarop men koopt
Is er dit verschü", -.
sparen stelt niet alleen ln de ge
legenheid het gunstigste moment voor
een aankoop af te wachten, maar geeft
ook rente;
kopen op crediet verzwakt niet al
leen de wil tot sparen, het leidt ook
vaak onwillekeurig tot luxe-uitgaven,
die men zich eigenlijk niet kan permitte
ren.
De rente- en administratiekosten zijn
bovendien hoog, zo hoog zelfs, dat ik bij
een zojuist ontwikkeld credietsysteem
voor de aankoop van tapijten hiervoor
een bedrag van 25 procent hoorde noe
men.
Zo'n percentage is niet alleen hoog, het
is te veel, zeker van de verbruikers
kant gezien. Natuurlijk zullen de fabri
kanten en grossiers, die de aanschaffing
van tapijten langs de weg van afbetaling
gaan bevorderen, daarbij de tegenwer
ping maken dat het geld dat men nu aan
hun artikel besteedt, anders toch maar
aan allerlei onnuttige zaken zou worden
uitgegeven, maar ik geloof niet, dat een
dergelijke redenering voldoende is om
(afgezien van alle andere motieven) het
hoge kostenpercentage te rechtvaardigen
Ik zie dit hoge kostencijfer trouwens
allereerst als een van de uitvloeisels van
het systeem waarop ik hierboven al
doelde; credietverlening met een busi-
ness-karakter Want wanneer er werke
lijk dringende behoeften gelenigd moe
ten worden Is er immers altijd nog het
zogenaamde „volkscrediet", dat de
laatste jaren een bijzondere belangstel
ling geniet van de zijde van de overheid
ook meteen de voordelen daarvan te wil
len plukken. Het bewijst een vertrouwen
in de toekomst, dat we niet helemaal
ongezond kunnen noemen zo lang het de
werkelijke mogelijkheden van die toe
komst volledig overziet.
Op dit punt schuilt een ernstig ge
vaar. Niet iedereen is zelfs in staat zijn
momentele verplichtingen te zien voor
wat ze waard zijn, laat staan die voor
de toekomst.
Daar komt dan bij, dat ook de crediet
verlening, ongeacht of deze langs de weg
van afbetaling gaat of langs de weg van
voorschotten, voor het grootste deel een
business-karakter draagt, waarbij de cre-
iietgever er alleen maar voordeel bij
ïeeft, de credietnemer tot het opnemen
van telkens nieuwe bedragen te anime-
en. Ongeacht of deze daardoor tegen-
iver verplichtingen zal worden gesteld
.tie zijn economische positie uitermate
cwetsbaar maken.
Wij zouden over de voor- en nadelen
'an de verschillende stelsels van cre-
iietverlening heel lang en heel breed
tunnen praten, maar uiteindelijk geloof
k toch, dat wij daarbij gezamenlijk tot
Ie conclusie zouden komen, dat leven-
ip-crediet een versluiering van het wer
kelijk gezinsinkomen betekent. Het is dit
;ezinsinkomen, waarvan de lopende uit
gaven bestreden moeten worden en niet
le nog ongrijpbare inkomsten uit een
1 even ongrijpbare toekomst.
In een enkel dringend geval zaJ
et inderdaad kunnen voorkomen,
lat aanschaffing van een ge
bruiksvoorwerp van duurzame
vaarde dusdanige voordelen
reeft, dat de aanschaffing daar-
'an ten volle verantwoord is (by- SI. VINCENHUSVERENIDING
'oorbeeld: de moeder van een BESTUDEERT GODSDIENSTIG
root gezin, die dringend behoef-
e heeft aan een electrische was-
dan een vorm van kunst. In tal van
landen vormt zij de achtergrond voor
een industrie, die zo belangrijk is, dat
zij bijvoorbeeld in een stad als Am
sterdam op een na de voornaamste
industriële bedrijfstak vormt. Onder
de duizenden die daal hun werk
vinden bevindt zich ook een kleine
groep van ontwerpers en ontwerp
sters, die hun talent in dienst stellen
vande „middengroepers" die wel
smaakvol, maar toch ook weer niet
te duur gekleed willen gaan.
Zij leren hun vak tijdens een leer
gang op een technische school, of al
leen maar in de praktijk. In Engeland
kan een uitgelezen groep zün studie
onder leiding van professor Garland
voltooien. Blijft echter de vraag: hoe
bereidt een vrouw zich voor op een
leerstoel in de mode?
Om mode-professor te worden, is
het niet nodig om met mode te zijn
groot gebracht. „Ik kom tenminste
uit een familie van zakenmensen,
waar niemand enig gevoel of belang
stelling had voor mode" zei profes
sor Garland, toen wij haar die vraag
voorlegden. „Toen ik als meisje van
14 jaar naar Parijs werd gestuurd om
daar verder te studeren was er geen
haar op mijn hoofd, die zich met
mode bezig hield. Het was kunst en
literatuur, dat de klok sloeg en het
is alleen maar door een toeval, dat ik
in dit vak verzeild ben. Ik kreeg als
jong meisje een baan bij een bekend
modeblad en dat gaf mij behalve de
„flair", die ik voor dit werk nodig
had, ook een critisch oordeel over
kleding".
Die eigenschappen waren het, waar
door Madge Garland al spoedig tot
de internationaal bekende mode
redactrices ging behoren, tot er door
het uitbreken van de tweede wereld
oorlog een plotseling einde gemaakt
werd aan deze loopbaan. Mode was
nu taboe, maar de nieuwe functie, die
haar werd aangeboden, zou weer een
stap betekenen op de weg naar een
professoraat. Zij ging in de handel...
Tot dan toe had Madge Garland de
mode uitsluitend gezien als een we
reld van de haute couture, maar zelfs
als redactrice vari een luxe modeblad
had zij er geen idee van hoe honderd
duizenden vrouwen door de confectie-
ateliers van kleding worden voor
zien, die op de scheppingen van de
haute couture geïnspireerd is. Dat
duurde tot zij een betrekking kreeg
aangeboden bij een van de grote
Londense winkelmagazijne.n. waar zij
als verkoopleidster begon met de
confectiefabriek van naar firma te
reorganiseren, om vervolgens een
eigen ontwerp-afdeling in het leven
te roepen, waar onder haar toezicht
tal van nieuwe modellen werden ge
creëerd.
Juist door deze combinatie van
nractische ervaring en critische kijk
,i- toen
zowel als van particulieren
In een door het Werkcomité Doelma- "Tf'Je aangewezen figuur,
tige Inkomstenbesteding samengestelde Royal-College of Art besloot, zich
Dubhcatie over dit onderwern wordt het J^Koyal^ houden.
publicatie over dit onderwerp wordt het
bestaansrecht van dit volkscrediet zon
der winstbejag wel heel bondig gefor
muleerd:
„Men kwam tot het inzicht, dat de
woeker en de gevaren aan het commer
ciële volkscrediet verbonden het meest
effectief konden worden tegengegaan
door sociaal gerichte banken, welke de
consumptieve credietbehoefte in de juiste
banen kunnen leiden en op verantwoor
delijke wijze bevredigen".
In de beperking, welke deze banken
zich opleggen, ligt een garantie welke
het op winst en expansie bedoelde com
mercieel crediet niet geeft en ook niet
geven kan. Tegenover dit commercieel
crediet met een omvang van 150 a 200
millioen gulden zijn deze volkscrediet-
banken met hun ca 30 millioen weliswaar
sterk in de minderheid. Maar ook voor
wie het hele credietstelse] als een der
kwade dingen van deze tijd wil zien zal
het duidelijk zijn, dat dit in zijn omvang
kleinste „kwaad" ook in wezen het
.minste is
Het College had toen juist een onder
zoek ingesteld naar de mogelijkheden
om de kunsten en toegepaste kunsten
dienstbaar te maken aan de industrie
en het lag voor de hand, dat een vak
>als mode-ontwerpen, waarmee uit
eindelijk de smaak van het publiek
sterk kon worden beïnvloed, niet
over het hoofd mocht worden gezien.
In de zes jaren van haar hoogleraar
schap heeft professor Garland haar
afdeling van de grond af aan moeten
opbouwen. Elk jaar melder zich daar
voor tientallen studenten, maar de
vergelijkende toelatingsexamens zijn
zo zwaar, dat er maar enkelen slagen,
De driejarige cursus is slechts op een
totaal van 30 studenten berekend,
wat als het maximum beschouwd
wordt, waarvoor er in de industrie
een goede kans is op een plaats.
Want dit is wel een van de merk
waardige kanten van deze mode
hogeschool, dat zij geen ontwerpers
aflevert voor de haute conture. Het
hele leerplan is op de industrie ge
richt en daarvoor moeten de studen
ten zich bekwamen in het maken
van ontwerpen, die zijn aangepast
aan een bepaalde prijsklasse en waar
bij rekening wordt gehouden met de
hoeveelheid te verwerken stof en het
aantal arbeidsuren, dat aan elk kle
dingstuk mag worden besteed. Ook
de samenstelling van net leraren
corps is daarop berekend, want de
colleges worden alle gegeven door
vooraanstaande figuren uit de kle
ding-, hoeden- en schoenindustrie.
Eenmaal per jaar organiseren de
studenten hun eigen modeshow Pro
fessor Garland vertelde ons, dat zij na
afloop van de cursus, waarbij ieder
een zoveel mogelijk in de richting
wordt gestuurd, die het best met zijn
aanleg strookt, gedurende negen
maanden practisch in een bedrijf
moeten werken. Daarna komen zij
terug om de graad van Designer
Royal College of Art te behalen.
Ofschoon mrs Garland de leiding
heeft van een school, waar vooral de
practische kanten van het mode-
bedrijf beoefend worden, heeft zij
toch het contact met de werkelijke
mode niet verloren. Zij maakt her
haaldelijk reizen naar de Verenigde
Staten, Italië en Frankrijk, om daar
de nieuwste mode-creaties te be
studeren en in de toexomst zal zij
zich ook in Spanje en Zuid-Amerika
op de hoogte gaan stellen.
„Ik kan mij niet beperken tot
Parijs", zegt zij. „De mode beleeft
over heel de wereld een periode van
bloei
WILL. K.
vergelijkelijke cuisine en de stad der
wereldvermaarde restaurants, niet voor de
edele kookkunst
En als men dan leest, dat de Wrens niets
moeten hebben van hetgeen de kok van
H.M.S. Daedalus voor haar opdist, gaat
men geïnteresseerd verder.
De Wrens zijn zoiets als onze Marvas:
burgeressen in uniform. Evenals de Mar
va's er kwam een officier van de Mar-
va's tegelijk met onze trein 'n Parijs aan
en er stond een Nederlandse matroos op
het perron, om haar bagage in ontvangst
te nemen, wat een merkwaardig gezicht
was vormen ze het vrouwelijke element
in de marine.
De Britse marine zou niet meer zonder
haar kunnen, lazen we. Maar de Wrens
zouden liever tonder de pot van de navy
floreren.
Ze hebben nadrukkelijk bij de admiraal
geprotesteerd. Ten eerste, omdat het voed
sel hetwelk haar wordt opgediend op
haar basis, het reeds genoemde, opgeleg
de H.M.S. Daedalus, veel te vet is haar
niet „ligt" en voor een vrouw absoluut
ongeschikt is. Ze worden er aik van. Geen
vermageringskuur helpt er tegen.
Ten tweede, aangezien de commandant
van H.M.S. Daedalus, onder wiens com
mando ze mede staan, geweigerd heeft,
hun nog langer elke dag een uurtje vrij
te geven, om aan de wal iets te eten,
waarvan ze niet dik worden. Hij vindt dat
de pot, die de kok van zijn Daedalus voor
de mannen schaft, ook goed genoeg is voor
de Wrens.
Maar de Wrens hebben de admiraal dui
delijk gemaakt, dat speciaal de suet pud
ding, de met niervet klaar gemaakte scho
tel, geen vrouwenkost is. S'nds eeuwen
wordt deze versnapering bij dé navy ge
serveerd. En op H.M.'s schepen noemen de
mannen haar „duff" ofwel zakdoek Het is
zo stevig, dat je er je mond mee kunt af
vegen, na de maaltijd.
Volgens de Wrens ruineert de suet pud
ding hun figuur.
Een lepel er van maakt je al ziek,
zei er can.
En ze dienen er notabene aardappelen
bij op, klaagde een ander.
Hoe zit dat? informeerde de admiraal.
Kijk eens, antwoordde de comman
dant, een aantal meisjes kreeg geregeld
een uurtje verlof, om te gaan winxelen.
Zodra ik echter ontdekte, dat ze gingen
eten en het voedsel van de navy als min
derwaardig afwezen, heb ik verder elke
toestemming geweigerd.
De Wrens dreigden met een hongersta
king En de Engelse pers nam het voor
haar op. De admiraal vond een tussenweg.
Hij gaf bevel, dat het uurtje vrij „om te
winkelen" weer gegeven moest worden.
Onze Frangaise stond op, toen ze het
art'keltje gelezen had. Ze monsterde zich
zelf in een der vele spiegels welke elk
behoorlijk Frans café rijk is.
En ze wandelde hoogst voldaan de bou
levard op.
Haar figuurtje deed vermoeden, dat ze
die suet pudding nooit gezien, er zelfs
nooit van gehoord had.
(Van onze Utrechtse redacteur).
Gistermiddag om ongeveer twee uur
brak brand uit in de aluminiumfabriek
aan het Amsterdam-Rijnkanaal te
Utrecht Het vuur was ontstaan in de
afdeling zoutbaden. Door spoedig ingrij
pen van de Utrechtse brandweer,
die
water uit de Oude Rijn pompte, welke
rivier eveneens langs de fabriek loopt,
werd uitbreiding voorkomen. De schade
heeft zich beperkt tot een lichtkap op
het dak.
Hier werd een tweeling geboren, het
geen toch eigenlijk niet iets Is, dat hele
maal uit de Verenigde Staten over
gebriefd moet worden. Maar er is toch
iets bijzonders aan die tweeling, die
later beslist geen ruzie behoeft te krij
gen wie nu eigenlijk de oudste is. Hel
eerste kind, een jongetje, werd namelijk
op 14 September geboren en het andere,
een meisje, zag op 29 September hel
levenslicht.
Hamburg
Mevrouw Emma Meithauer is met pen.
sioen gegaan en de zeelieden zullen haar
missen, want ze werd. ondanks haar
73 jaren, de „beschermengel van de
Elbemonding" genoemd. Ze was West
Duitsland's enige vrouwelijke vuurtoren,
wachter en oefende haar waakzaam be
roep sedert 1906 uit.
De Hertog van Edinburgh- de gemaal
van Engeland's koningin, is een verwoed
vlieger geworden, sinds hij er eenmaal
de smaak van de pakken kreeg Maar
het gaat hem met de „normale" toe
stellen vermoedelijk nog niet snel genoeg
want er wordt bericht, dat hij deze week
zijn eerste lessen in'het besturen van
straalvliegtuigen heeft genomen.
Vandaag viert het echtpaar Th. Ver
stappen-Kerkhof alhier zijn zilveren
bruiloft Met vermelding van bruiloften
wachten we in de regel tot het een
platina-affaire wordt, maar hier heeft
men vandaag toch wel iets aparts Want
er wordt een serenade gebracht door een
orkest van veertien man, en allen zijn ze
familieleden van de jubilarissen. De be
zetting is als volgt: vijf clarinetten, twee
pistons, een bas een trombone een tu
ba, drie kleine trommen en de grote
trom. De relaties zijn, drie broers- en
zes neven van de bruid; verder een neef
en een zwager van de bruidegom en
bovendien nog drie .zoons van het zil
veren echtpaar. En op een na zijn ze
allen lid van de Nulandse of Rosmalense
harmonie.
Op 9 en 10 October zal in kasteel
Bouvigne te Breda de jaarlijkse bijeen
komst worden gehouden van leden van
de Hoofdraad en presidenten van cen
trale en bijzondere raden der St. Vincen-
voor wat Uien nodig heeft gezon- tiusvereniging. Zij zullen het zedelijk en
godsdienstig verval in ons land bestude-
der is. ren en nagaan, op welke wijze de vereni
ging aan het herstel kan medewerken.
De uitgaven voor wat men koopt blij- Pater dr B. v. Leeuwen O.F.M. van het
nachine), maar over het alge
neen geloof ik toch, dat sparen
j I) UC Uitgaven VUOl wot tucn rxu\D y i uuj - «"v-z *-"•
thampignonbedden in een oude steengroeve m de omtrek van I anjs. ven uiteindelijk dezelfde, maar als ge- KASKI voert hier het woord.
Nauwelijks honderd meter van de
grenspost Zwilbroek nabij Eibergen in
de Gelderse Achterhoek woont Neder
lands oudste ingezetene, de weduwe
Christina Kamebeek-Baeks, beter be
kend onder de naam „Chrissemeuje".
Vandaag is zij 105 jaar geworden. Dit
bijzondere feit wordt natuurlijk in de
gehele omgeving gevierd. Bovendien
zal „Chrissemeuje" voor bet eerst in
haar leven voor de televisiecamera ver
schijnen, want de KRO heeft het voor
nemen opnamen le maken van haar
verjaardagsfeest voor de uitzending van
Dinsdagavond a.s. „Chrissemeuje" zelf
weet hier nog niets van en het interes
seert het krasse oudje ook niet bar
wordt vermoed, want ze is wars van
iedere publiciteit.
De ervaring heeft haar echter geleerd,
dat zij zich als oudste inwoonster van
Nederland veel moet laten welgevallen,
wat ze echter liever niet had. Verjaar
dagsfeesten, waarbij zo'n 500 belangstel
lenden bij haar over de vloer komen,
zijn namelijk geen zeldzaamheid voor
haar. Maar dat ze al die belangstelling
prettig vindt: nee beslist niet. Het liefst
zou zij in haar eigen vertrouwde kring
het feest vieren, want eenvoud en so
berheid zijn de kenmerken van haai
lange leven. Ze zijn misschien ook wel
het geheim van haar hoge ouderdom.
Ze is nooit veeleisend geweest; op
tijd de nodige rust is altijd een vaste
stelregel voor haar geweest. Ook thans
nog, want zij wenst precies op de vast
gestelde uren te eten en 's avonds klok
slag 9 uur gaat ze naar bed, zo vertelde
mevr. Nijrolder met wier gezin „Chris
semeuje" al tientallen jaren samen
woont. Zij is geboren en getogen in
Eibergen en behoudens in haar jeugd.
toen ze als dienstbode dienst deed in de
omgeving en in het Duitse stadje Keve-
laer, heeft ze steeds gewoond op de
plaats, waar ze thans woont. De oude
boerenhoeve, die in 1950 door brand
werd verwoest, heeft thans alleen
plaats gemaakt voor een vrij modem
woonhuis, waarvan .Chrissemeuje" de
eerste steen heeft gelegd. Ze is twee
maal getrouwd geweest, maar er zijn
geen kinderen geboren, zodat ze slechts
een kleine familie heeft Haar tweede
man overleed reeds in 1921.
De ouderdom heeft intussen diepe
plooien in haar gezicht gelegd, evenals
in haar handen, die op een werkzaam
leven wijzen. Toch is „Chrissemeuje"
nog buitengewoon kras en opgewekt
van geest, hetgeen wel duidelijk wordt
geïllustreerd door het feit, dat zij zich
zelf nog niet zo oud vindt Dagelijks
leest ze nog de krant en als ze bij het
schillen van de aardappelen en het
stoppen van kousen kan helpen, laat ze
het niet na. Hulpbehoevend is ze name
lijk ondanks haar hoge leeftijd nog
geenszins. Alleen het gehoor laat haar
een beetje in de steek. Slechts twee
maal in haar leven is ze ziek geweest,
maar toen was ze de 90 al gepasseerd.
Vanmorgen om half negen heeft pas
toor Kaeten van Eibergen met bisschop
pelijke toestemming een H. Mis opge
dragen in de woonkamer van de jarige;
vanmiddag komt het gemeentebestuur
van Eibergen „Chrissemeuje" felicite
ren, waarna de plaatselijke harmonie
de feestmars zal blazen.
