w"
WtÊÊ
PERSOONLIJKHEID IN DEZE TIJD
DE STAD DIE MARIA KOOS
Ontwikkeling van een begrip
Geen oplossing?
The high and the mighty
WAAROM WEENDE DE
MADONNA?
fiijiptfjl ij»
Groots leven
onder een
g rootse
hemelstolp
EEN KATHOLIEK
WEET, DAT Hij
ERGENS VOOR
DEUGT
Antieke sporen
Groots décor
Propaganda
Weerklank
Bezinning
Speculaties
Weerbaar ineengedoken onder de hoge
Zuidelijke luchtlijkt Syracuse van
buiten gezien op een burcht
ZATERDAG 16 OCTOBER 1954
PAGINA T
«flIF
Schuchtere Heiligenbeelden iji
de vroegere Minerva-lem pet.
Wanneer er een vliegramp heeft
plaats gehad, dringt zich altijd de
tragische vraag op: hoe zullen de
slachtoffers zich hebben gedragen
en wat zullen zij te doorstaan ge
had hebben die laatste momenten
voor de ramp zich aan hen voltrok
Deze vraag vormde waarschijnlijk
de belangrijkste aanleiding tot het
boek van Ernest Gann: „The high
and the mighty". Dit boek is nu
vertaald en onder de titel: „De
dood vloog mee" bij Het Thijm-
fonds, Den Haag verschenen. Bin
nenkort zal in de Nederlandse bio
scopen ook de film, die gemaakt
werd naar dit boek, gaan draaien.
Zowel boek als film lijken ons be
langrijk genoeg om er, na de radio
uitzending die wij eraan besteed
hebben, nog eens op terug te ko
men.
SYRACUSE, September
Syracusa, een welluidende
naam waarachter een even wel
levende stad schuil gaat. Armoe
de is er minder dan in Palermo,
waar strovaalten, uitgehongerde
hanen en een alles beheersende
lucht van goedkope zandzeep de
symptomen zijn van het levens
niveau. Maar een stad die wat
meer wèl-vaart kan ook welleven
der zijn in de enge betekenis. Sy
racuse is dan ook in zijn stads
hart allervriendelijkst en leven
dig van aard. Het heeft iets van
een Palazzo uit de vroeg-Renais-
sance. Van buiten weerbaar
onder de hoge Zuidelijke lucht
bergt het in zijn binnenste een
sprankelend volksleven. En dat
is bepaald niet door één bescha
ving gemodelleerd, want hier op
het oude schiereiland hebben de
Grieken al een nederzetting ge
sticht, waartegen Athene in 413
voor Christus het martiale loodje
moest leggen.
•T
Wanneer men in een bepaalde tijd veel
over iets spreekt, wil dat zeggen, dat. er
ergens een probleem is De zaken schij
nen dan niet meer zo duidelijk te zijn
als tevoren. Zo wordt er tegenwoordig
veel gesproken over „persoonlijkheid".
Men wil, dat onze jonge mensen op
groeien tot persoonlijkheden. Dat wil dus
zeggen, dat er ook hier een probleem
ligt Zijn onze jongeren dan minder per
soonlijkheden dan het vorige geslacht?
Dat hoeft nog niet zo te zijn. Wanneer
we zo vaak over persoonlijkheid horen
spreken, kan dat ook betekenen, dat het
voor dit geslacht belangrijker is dan
vroeger, dat zij tot persoonlijkheid zou
uitgroeien.
Persoonlijk geloof ik voor mij, dat de
moderne jeugd op dat punt niet minder
is dan vroeger. Ik bedoel hiermee, dat
men aan de jeugd van vroeger evengoed
als aan de tegenwoordige jeugd, het ver
wijt zou kunnen maken, dat zij te weinig
zich toelegt op de vorming van de per
soonlijkheid. Wel ben ik vast overtuigd,
dat het nu meer dan vroeger noodzakelijk
is, dat onze jongeren persoonlijkheden
worden.
Er is nl. de laatste jaren iets ver-
anderd in ds woreld. En dit eist ook
een andere instelling.
Terwijl vroeger een onvoldoend uitge
groeide persoonlijkheid door de gesloten
structuur van de samenleving en de daar
in heersende zedelijke x-egels vo
gevaren behoed werd, is dat niet
het geval. Dit kan misschien ingewikkeld
lijken, maar is het in werkelij il?el.
Vroeger leefden b.v. vele Katholi'ek'Ej}
een Katholieke omgeving. Alles ging
vanzelf goed en zo zijn eigen gangcije-
Het eiste een zekere moed, om daal
gen in te gaan, om uiterlijk niet als een
goede Katholiek te leven. Maar de tijden
zijn veranderd. In heel veel gevallen is
het omgekeerde nu het geval. Het kost
aan verschillende jonge mensen een ze
kere moed, om als Katholiek te leven.
Een jonge mens, die dezelfde wilskracht
heeft als een vroeger geslacht, zal net
nu beduidend moeilijker hebben. om over
eenkomstig zijn Katholieke beginselen te
leven. Van hem wordt dus nu meer dan
vroeger geeist, dat hij een persoonlijk
heid is.
Daar komt nog meer bij. We zijn het
allen er over eens, dat de o ingeving,
waarin we leven, belangrijk is voor de
vorming van de mens. Daarom zegt men
wel eens: de mens denkt als zijn om
geving. Dit is waar en te allen tijde
waar geweest. Maar dat gaat nog meer
op voor tegenwoordig. De omgeving legt
zich veel sterker op. Dit komt door ver
schillende oorzaken. Denk maar eens aan
de toename van de bevolking, de trek
naar de grote steden, het samenleven
van grote massa's mensen. Enkele voor
beelden om dit duidelijk te maken.
Christian Dior en Jacques Fath wie
kent ze niet geven in Parijs de mode
aan, maar ze komen ook naar Neder
land en laten hun modellen hier zien.
Zo krijgen we over de wereld al een
zekere gelijkheid in de mode. Neem de
invloed van de film. Amerika lijkt ver
weg, maar door de bioscoop is het dicht
bij en oefent het een werkelijke invloed
uit. Vandaar dat we er niet aan kunnen
ontkomen aan een zekere Amerikanise
ring van onze beschaving. Denk maar
eens aan de radio: dezelfde melodieën,
welke in Duitsland, Frankrijk, Amerika
gehoord worden, horen we ook hier. Wc
zingen melodieën uit het buitenland. Dat
alles en nog veel meer brengt tot nivelle
ring van de persoonlijkheid. De mens
moet veel meer moeite doen om zichzelf
te zijn dan vroeger.
Tegelijkertijd we hebben er reeds
meermalen op gewezen staan we op
het ogenblik in een critieke situatie.
Want die omgeving waarin we leven, is
niet christelijk meer en op de duur kan
zelfs het kleinste dorpje niet aan haar
invloed ontkomen. We staan nu voor de
keus of ons zelf te zijn, en te leven
volgens de diepste beginselen, dat is een
persoonlijkheid te worden of te zijn, of
meegesleurd te worden met de algemene
gelijkvormigheid, dat is met een zeker
heidendom.
Persoonlijkheidsvorming in deze tijd is
geen luxe, maar een absolute eis, willen
we als christen door het leven gaan,
willen we een christelijke toekomst^voor
Syracuse als achtergrond van het tranenwonder
ons volks bewaren.
H. B.
Zo vaak hoor je spreken over per
soonlijkheid: de mens moet een
persoonlijkheid zijn of minstens
worden. Wat betekent dit eigenlijk?
Is dan niet iedere mens een per
soonlijkheid door het eenvoudige feit,
dat hij mens is? Waarom moet hij
het dan nog worden? Er ligt i"det"
daad een verwarring in het gebruiK
van het woord „persoonlijkheid
En dit is heel begrijpelijk. Wanneer
je de verschillende boeken erover
'naleest, schijnt iedereen aan dit
woord een andere betekenis te hech
ten. Het is niet gemakkelijk hieruit
te komen. Laten we proberen hier
een of ander te verduidelijken. Het
woord „persoonlijkheid" komt van
het Latijnse woord „persona", per
soon. Oorspronkelijk betekende dit
„toneelmasker". Zoals u weet, droe
gen de Romeinse toneelspelers een
masker tijdens het spelen, een mas
ker, dat een bepaalde karakteristiek
uitdrukte. Later werden door dit
zelfde woord de figuren zelf, welke
door de acteur werden voorgesteld,
„personae" personen genoemd,
en kreeg het woord de betekenis van
„rol". Dit werd later weer uit
gebreid tot de rol, die iedere mens
in het algemeen in het leven speelt.
M.a.w. het gaat betekenen de taak,
welke de mens vervult. Later krijgt
het woord weer een andere nuance
ring. Het wordt dan: een mens, in
zover hij bepaalde eigenschappen
heeft, of ziin bepaalde waarneem
bare gedragingen. Tenslotte ver
dwijnt uit de betekenis van het woord
iedere verwijzing naar de toneelwe
reld en het woord gaat dan beteke
nen: iedere individuele mens, de
mens in zijn apartheid, ja zelfs de
mens zonder meer. In het burger
lijk recht wordt b.v. onderscheid ge
maakt tussen mens en ding: per
soon en ding.
Eeuwen lang wordt er dan in het
Westen een strijd gevoerd om het
woordje „persoon". Men wil de be
tekenis nu eens duidelijk afbakenen.
Deze strijd kwam hierdoor op, omdat
men in de Godgeleerdheid zeide, dat
er in de Allerheiligste Drievuldigheid
drie „personen" waren, en ook, dat
er in Christus één „persoon" en twee
naturen waren. U herinnert zich dat
nog uit de catechismus. Zo komt men
langzamerhand tot de volgende be
tekenis: de individualiteit van het re
delijke wezen, d.i. van de mens. De
mens is meer dan het dier en in
onderscheid met het dier „zich
"zelf". Iedere mens heeft een eigen
waardigheid, ieder mens leeft zijn
eigen leven. Juist de mens heeft in
tegenstelling met het dier de macht
om met zijn vrije wil zijn eigen le
ven te leven, zijn leven in eigen
handen te nemen, beslissingen te
nemen, welke geheel zijn leven zul
len beïnvloeden. Daarom zegt men
b.v. tegenwoordig, dat het dier is
wat het is, maar dat de mens is wat
hij wil. Daarom noemt men de mens
„persoon".
U zult natuurlijk zeggen: als dit
waar is, waarom zegt men dan dat
iedere mens een persoonlijkheid moet
zijn of worden. Zoals het tot nu toe
uiteengezet werd is iedere mens,
zelfs de baby in de wieg, dit reeds.
Inderdaad. Maar we hebben tot nu
toe niet gesproken over „persoon
lijkheid", maar over „persoon"- Het
woordje persoonlijkheid heeft nog in
het spraakgebruik een enigszins an
dere betekenis. Denk maar eens aan
de woorden: Napoleon was een per
soonlijkheid. Dit wordt dus van be
paalde personen gezegd in tegen
stelling met anderen, die geen per
soonlijkheden zijn. In deze betekenis
wil persoonlijkheid zeggen, dat een
bepaalde persoon in zijn uitwendige
gedragingen meer dan anderen, de
eigenschappen van een persoon naar
voren doet komen, dat dus een be
paalde persoon meer dan anderen
zich zelf is, doordat hij meer dan
anderen opvalt door wilskracht, dat
hij meer dan anderen zijn leven in
eigen handen neemt. Een persoon
lijkheid is een overheersende figuur.
In deze betekenis kan het woord
weer verschillend gebruikt worden.
Vooreerst in een meer neutrale zin,
in zover we elke mens, die opvalt
door wils- en karaktersterkte een
persoonlijkheid noemen. We houden
ons er dan buiten, of een bepaalde
mens ziin wil goed of verkeerd ge
bruikt. Maar men kan ook persoon
lijkheid noemen de mens, die al zijn
menselijke mogelijkheden verwerke
lijkt, die zichzelf opbouwt tot een
gave mens, die zijn eigen weg gaat
in het leven, ondanks de halfheid
van zijn omgeving. Persoonlijkheid
wil hier zeggen de werkelijk deugd
zame mens. Zo zijn b.v. heiligen
„persoonlijkheden" geweest. Zo wordt
van de christen verwacht, dat hij
een persoonlijkheid is, of wordt.
H. B.
IN DE JUNI-AFL. VAN G3 somt A. J.
de bekende oorzaken op van de fut
loosheid niet alleen in leger maar in
haast alle grote bedrijven. Tot in den
treure kan men die oorzaken lezen en
horen, maar verrassend is het, in een
kathoiiek blad en nogal met dikke letters
deze eindtirade te lezen: Wie brengt hier
uitkomst Moeten wij veranderen of de
technische cultuur van het bedrijfsappa-
raat Of misschien beide En als wij
moeten veranderen, hoe dan Hoe moeten
wij leren massa-mensen te zijn? Hoe red
den wij als massa-mens ons persoonzijn of
tenminste de idee, dat wij ergens voor
deugen? Er is voorlopig geen oplossing.
Maar het leek ons goed dat grote vraag
teken dat wij allemaal ervaren, eens na
der te omschrijven.
Laten wij hopen, dat dit alles pose is
van A. J. om, „problemen los te slaan"
en dat de Redactie het zonder kantteke
ning laat passeren om bij de lezers pro
test uit te lokken. Maar wij vrezen, dat
de doorsnee-lezer deze sombere en on
ware tirade zonder meer accepteert; als
of het Christendom hier met even lege
handen tegenover staat als het Humanis
me en andere God-loze richtingen; alsof
Christus bij de verkondiging van zijn
Evangelie, d.i. Blijde Boodschap, deze
ontwikkeling van het bedrijfsleven en van
de gewapende machten niet voorzien
heeft; alsof er hoognodig een nieuw
Evangelie moet komen; daar zullen we
dan maar op wachten, maar „voorlopig
is er geen oplossing"
De een of andere lezer die wat hoger
mikt zal althans een gedeeltelijke oplos
sing vinden in het hoofdartikel van de
zelfde aflevering over het aanvaarden
en verwerken van het lijden tot zelf
bevrijding en zelfvoltooiing; een ander
zal troost vinden in het rake en mooie
gedichtje aan het slot van de afl. :Er is
altijd wel iemand die op je wacht...
Maar de meeste lezers zullen A. J.
napraten: Er is geen oplossing, ook niet
voor katholieken in ons geloof!
Die oplossing is er natuurlijk wel; als
wij dat geloof maar niet beperken tot
Paascommunie, Zondagsmis en relatief
vasten!
Na een inleidinfe waarin j.e uUvoeng
kennis maken met de bemajjj
vliegtuig en de zestien pass g^
komt
stige motorstoornis ontstaat. E
motoren raakt in brand en t l«kt on
overkomenlijk dat er een noodlanding op
zee zal moeten uitgevoerd worden, d
angst valt over passagiers en bemanning.
Het „no-return-point" is al gepasseerd en
er schijnt geen ontkomen meer aan. Hoe
reageren nu deze mensen?
De ex-gezagvoerder van de K.L.M. W.
ue ex gezag eens: „vliegeniers
van Veenendaal zei mcnsen!- Iets
vormen een apart suui waar-
daarvan mochten we dezer g
nemen toen we in een klaslokaal van de
kazerne in Breda 'n „les
een groepje piloten. Zonder uit:zomdering
ontkenden deze jonge kerels ooit angst
gehad te hebben tijdens 't vliegen, „voor-
dat je begint onderga je een soort P*aJ"
kenkoorts, maar zo gauw je in de luent
bent voel je je zeker, want je beheerst
dit vliegtuig!" zei er een. 'n Ander merk
te op: „Wanneer er een vliegtuig neer
gestort is, is je eerste reactie: dat zal
mij niet overkomen. Je denkt nooit: dat
zou mij ook kunnen gebeuren!",,'n
Broer van me rijdt op 'n motor", vertel
de een derde, „wel ik zal me daar nooit
op wagen, die dingen zijn werkelijk ge
vaarlijk!" „Bent u ooit bang als u in
een auto zit?" werd me gevraagd -
dan'" Ergens zijn vliegeniers be
zeten door hun vak. t Is voor hen geen
vak, geen baan, geen beroep, maar een
stuk leyens^"?dst0D weg en hoe! Hoog
Ze zijn alt^ jL zeeën en steden en
boven de lan leven anders, ont.-
woestijnen uit lijkt het i
daan van de dingen die uitzicmen p
spectief zo gemakkelijk bel
Ernest Gann beschrijft ons in ziin oei
een sterke en bekwame bemanning.
onvermijdelijke Amerikaanse humor -
neemt hun geen ogenblik de ernst
de verantwoordelijkheid.
De reactie van de passagiers is anders.
Toevallig bijeen, op weg van Honoloeloe
naar San Francisco: ieder om andere
redenen, vormen zij a.h.w. een close-up
van 't menselijk leven. En als de mede
deling van de gezagvoerder hen op de
hoogte gebracht heeft van de situatie,
waarin zij zich bevinden dan heeft er
een plotselinge metamorphose plaats. De
moderne mens heeft altijd haast; hij
heeft altijd zijn hoofd vol problemen; hij
is zó met heel z'n wezen gebonden aan
de materie aan 't leven, aan z'n levens
mogelijkheden hier en nu, dat een eeuwig
heidsgedachte hem bijzonder ongelegen
komt. Waar hij maar kan zal hij die ge
dachte en elke confrontatie ermee ont
vluchten.
Ernest K. Gann beschrijft nauwkeurig
hoe deze kleine gemeenschap zich ge
droeg vóór de angst en wanneer de angst
hen te pakken heeft. Tegenover de dood
worden vele dingen anders. Bezit en een
grote naam, beroemdheid, make-up en
savoir-vivre": dat alles blijkt waarde
loos Nu telt alleen nog de mens, zoals
hij in werkelijkheid is. En dan zijn er
onder de zestien passagiers mensen, die
totaal veranderen, in hun voordeel of in
hun nadeel.
In het boek, maar heel bijzonder in de
film op breed cinemascope-doek, speelt
het vliegtuig een hoofdrol. Zo merkwaar
dig is de schrijver erin geslaagd zijn hele
verhaal te binden aan dit vliegtuig, met
zijn mogelijkheden en kuren, met zijn
veiligheid en onberekenbare dreiging.
Kijkend naar de film wordt de toeschou
wer medepassagier en beleeft hij intens
mee deze van minuut tot minuut in
spanning toenemende reportage.
Dit boek en deze film bezitten vele uit
stekende kwaliteiten. Ze zijn rijk aan in
houd en geven veel te denken. Deze ro
man is eigentijds. Zij is een geslaagde
combinatie van echte menselijkheid en
techniek. En wat misschien 't belang
rijkste is: deze film en deze roman ge
ven 'n paar uur van gezonde ontspanning.
P. W.
Dat geloof leert ons als fundamentele
waarheid: wij zijn geschapen om deel
achtig te zijn aan Gods Leven en daar
door ook aan Gods werkzaamheid om
te leven met God in ons en zo met
ALLES wat wij doen mee te werken
aan Gods glorie, aan ons eigen geluk
en het geluk van anderen.
Ja, voor wie de staat van genade ver
schrompeld is tot iets dat je nodig hebt
om ter communie te gaan, voor wie de
Gemeenschap in het heilige leven van
God of de Gemeenschap der geheiligden
ineengekrompen is tot een soort verering
van de heiligen in de hemel om ons
verloren zaken terug te bezorgen of ons
aan een betrekking of huis te helpen
ja, voor zo iemand is er geen oplossing!
Zo iemand moet veranderen!
Waar die verandering dan in bestaat?
Wel in goed katholiek wor
den! Dat wil niet zeggen: geen kwaad
doen! Maar: goed doen, voor God, voor
jezelf en voor anderen! En is het fout
gelopen, dan die fout niet goedpraten
maar goed maken, zo gauw mogelijk,
niet zozeer als en omdat we de volgende
dag ter communie willen gaan, maar
omdat we elke dag die wij zonder de
binding met God doorbrengen, tekort
schieten tegenover God, tegenover onszelf
en tegenover anderen.
Er is niet alleen in onze omgeving,
„altijd wel iemand die op ons wacht
maar er zijn ontelbare noodlijdenden die
op ons wachten, heidenen, stervenden,
bedroefden, zieken, gevangenen enz. enz.
Zelfs bij het geestdodende werk aan
de lopende band, bij het eentonige wacht
kloppen, zelfs tijdens de laatste, „twee
er dan in een wachtlokaal uitziet!
heeft de consequente katholiek niet alleen
„het idee" maar de vaste overtuiging,
dat hij voor ontzaglijk veel deugt; dat
hij ook dan verantwoordelijk is voor
anderen over de hele wereld, dat zijn
taak door niemand anders kan worden
overgenomen, zijn plaats door niemand
anders kan worden bezet.
Gelijk ons persoonlijk deel
hebben aan Gods Leven wat
door iedereen weer anders beleefd
en ervaren wordt ons als massa-mens
helpt om ons zelf te blijven, zo is de
Gemeenschap der geheiligden de oplos
sing voor de consequent katholiek tegen
de futloosheid.
Dit is allerminst een opportunistische
toepassing in deze tijd van dat leerstuk
over de Gemeenschap der heiligen. Inte
gendeel!
„Oudtijds," aldus v.d.Meer in zijn magis
trale Katechismus, „dacht men vooral
aan de solidariteit op aarde.. Wat de
christenen verbond was geen mens
lievendheid (van humanisten en derge
lijk goedmenende mensen H. B.) maar
godsdienst, een band van liefde en vrede
in de Heer. Eph 4. 3. Die band was een
macht, want allen konden iets doen
voor anderen in de geestelijke orde, zij
waren zich bewust elkander wederzijds te
kunnen dienen zoals de cellen en organen
van een bloeiend lijf... Het is een
solidariteit in het goede die de kwaden
niet uitsluit, die hen tracht te betrekken
in het gezelschap der heiligen en daar
bij nooit de moed opgeeft en
daarom nooitmetr us t laa t"
Daarom zijn wij de „doorbraak-partij
bij uitstek! Elk ogenblik, op, elke plaats,
bij elke werkzaamheid en ontspanning
kunnen wij doorbreken naar eikaar maar
ook naar de aspirant-leden en de zich
zelf geschorst hebbende leden van de
alles en allen omvattende Gemeenschap.
Zo splitst zich voor een consequent
katholiek het „probleem" der futloosheid
in een mysterie en een moeilijkheid: het
mysterie van Gods Liefde die ons doet
delen in zijn Goddelijk Leven en daar
door ook in zijn Goddelijke Werkzaam
heid; de moeilijkheid (die tegelijk blij-
makende mogelijkheid is) om dat dag
voor dag in practijk om te zetten en
ons in te spannen voor heel de wereld
die op ons wacht.
Wij ontkennen de ernst van die moei
lijkheid allerminst, maar wij ontkennen
vierkant, dat het een probleem is waar
voor ons geloof geen oplossing heeft.
H. HELMER CssR
Maj. Aalm
(Van onze redacteur).
Alle 7000 Atheners, die als krijgs
gevangenen in de stads-steengroeven
werden ondergebracht zijn er bar
baars aan hun einde gekomen, tot het
laatst door de tyran Dionysius beluis
terd via een accoustische grot, het
oor van Dionysius in de Latomia del
Paradiso, nu een alleraantrekkelijkst
geheel van door aardbevingen inge
storte en exuberant begroeide spe
lonken met een garnering van over
eind gebleven holen..
Syracuse heeft echter steviger gron
den om de klassieke beschaving in
ere te houden dan de gevangenis
holen of de markante resten van de
Euryalosburcht tegen de heuvel
hellingen. De Minerva-tempel van
statige orchïsche allure, met kolossale
zuilen, is dan ook niet uitgeroeid
door de Christen-tempelbestormers,
maar wat al te triomfantelijk omge
bouwd tot een kathedraal met een
bewogen barok-fagade. Tussen de
door wanden verbonden pilaren staan
nu bijna timide in hun kleinheid de
witmarmeren heiligenbeelden, als
een symbool van een moeizaam ker-
steningsproces.
De sporen van de antieke cultuur
zijn dieper door Syracuse gegaan,
dan uit een bezoek aan de Griekse
vazenverzameling in het Museo Na-
zionale, aan het Griekse theater, het
Romeinse Amfitheater of de schamele
resten van de Artemis-tempel valt af
te leiden. Nog altijd worden niet ver
van Syracuse Maria-processies ge
houden, waarvan de poëtische bege
leiding eens door Callimachus werd
gedicht voor de priesteressen van
Demeter.
In de grootse natuur van Sicilië
trouwens, waar de dood een even
forse aanpak vertoont als het leven,
is het bestaan een zaak waarop het
toepassen van de Caritas-gedachte
al gauw een gevaarlijk experiment
lijkt. Onweer vertoont er dezelfde
hevigheid als de lange zomerhitte,
de blijvende vruchtbaarheid van de
gebieden rond de Etna is afhankelijk
van de nodige maar verwoestende
uitbarstingen van deze vulcaan. Ma
laria en tuberculose vormen de kan
sen, die de vrijwel in permanente
zonneschijn gevoede vitaliteit voort
durend bedreigen.
Het volk van Sicilië weet dan ook
beter zich groots te schikken in het
onvermijdelijke dan uit eigen bewe
ging te wijken voor iets anders dan
physieke overmacht.
In grove trekken is hiermee, dunkt
ons het geestelijk klimaat geschilderd,
dat de Madonna zich voor het tra
nenwonder uitkoos. Een sterk ont
wikkeld gevoel voor het noodlot, een
bereidheid tot onderwerping aan ho
gere machten, een christendom met
klassieke trekken vol élan, maar met
minder zin voor precisie en puntjes
op de i dan in noordelijker streken,
moet wel bijzonder getroffen worden
door het bovennatuurlijke in het
wonder en bijzonder vermaand door
Maria's appèl aan de liefde, dat in
tranen zijn vorm kreeg.
interpretatie begint om natuur
lijke redenen bij de streek, die voor
het wonder werd uitgekozen en bij
alle hebbelijkheden daarvan, welke
het achtergrond en zeggingskracht
kunnen bezorgen.
Het geschilderde décor van groots
heid, bijna Oosterse hardheid,
Spaans élan en een christelijke, reeds
door het heidendom voorbereide geest
van onderwerping, leverde het won
der het geschikte klimaat om was
dom voor de gehele wereld te berei
ken. De doortastende Siracusanen
lieten er, diep geraakt als ze waren,
geen gras over groeien, pakten de
bewijsvoering even krachtig aan, als
de propaganda voor een nieuwe basi
liek en hebben zelfs al een periodiek
gewijd aan de Madonnina delle La-
crime Het is een weinig fraai tijd
schrift maar heel wat kloeker van
opzet en boeiender van inhoud dan
de op devoties toegespitste bladen in
Nederland. De propaganda heeft het
zelfs tot een speciaal programma via
Radio Boston weten te brengen,
waarvan het geldelijk resultaat ten
faveure van de basiliek 4420 dollars
heeft bijgedragen.
Op 9 Mei van dit jaar is, hoewel
het ruime bouwterrein voor het
nieuwe heiligdom nog niet is gekocht
en een project eerst door middel van
een internationale prijsvraag zal
worden verkregen, de eerste steen
voorzien van een oorkonde, welke
door het gehele Siciliaanse Episco
paat getekend is, maar vast gelegd.
Inmiddels stromen dagelijks de
pelgrims, meestal onder leiding van
hun pastoor toe en met hen de giften
en de exvoto's voorzien van dikwijls
treffende bijschriften. Een gevange
nisaalmoezenier legde in de eerste
week van Juli aan de voeten van de
Madonnina een compleet boekwerk
neer, een bloemlezing van lofliederen
op de wenende Madonna, geschreven
door gedetineerden in de verschil
lende Siciliaanse gevangenissen. Ge
bedsverhoringen worden intussen bij
tientallen vermeld, van wonderlijke
genezingen af tot het terugvinden
van zoons, die al lang verloren ge
waand waren.
Is het vreemd dat al deze activiteit
en al deze troost in een gebied van
ongenadige extremiteiten weerklank
vindt over de gehele wereld? Het Co-
mitato verwerkt dagelijks soms 800
brieven uit alle delen der aarde,
waarvan er telkens heel wat uit de
Verenigde Staten afkomstig blijken.
Het wonder van Syracuse heeft vat
op de mensheid, de tranen van de
Madonnina roepen al om inkeer voor
men zich gezet heeft aan een verdere
bezinning op de betekenis ervan.
Wij weten, dat deze klimaatschil
dering ons van het terrein, waar de
bescheidenheid samen met de feiten
pleegt te huizen, afvoert naar de
onbekende oorden der speculatie.
Maar het wonder van Syracuse laat
ons geen keus. De Madonnina
vormde geen verschijning, die woor
den sprak tot enkelen of de massa,
het gebeuren in Via degli Orti be
stond slechts uit het geluidloos
schreien van een Maria-plaquette.
Het achterwege laten van pogin
gen om die tranen te verklaren zou
gelijk staan met het negeren van het
bovennatuurlijk ingrijpen zelf. En de
Wie tot die bezinning komt zal di
rect getroffen worden, door de te
genstelling tussen dit wonder en de
overige Maria-mirakels. Maria sprak
niet in Syracuse, maar weende.
Dr O. Musumeci, theoloog aan het
aartsbisschoppelijk seminarie te Sy
racuse, die aan het wonder een in
teressant boek heeft gewijd, begint
met op deze eigenaardigheid te
wijzen. Maria's tranen wijt hij aan
de hardnekkigheid waarmee de
woorden die Zij in Parijs, in Lourdes
en in Fatima heeft gesproken, door
een groot deel van de mensheid
worden genegeerd; aan de hardheid
van het menselijk gemoed in het al
gemeen en aan Haar medelijden met
allen, die vervolging lijden om hun
christelijk geloof en levenspraktijk.
Daarbij geeft hij intussen aan, deze
uitleg niet de enig mogelijke te ach
ten. Misschien is juist het mysterie,
dat achter Maria's tranen schuil gaat
wel de beste prikkel tot bezinning en
inkeer voor welke katholiek dan ook.
Foto ENTI
4 V.vY-'
V'
'f ■<-•••■
- 4%r
- -
