Rood-China voert dienstplicht in
Seoul heeft ook in
weinig te bit
Huur en verhuur van visrecht
Korea: Land van koude
en armoede
Brits plan voor atoom
centrales
Nederlands onderwijs
in Indonesië
Bescherming W ater-
staatswerken in
Noord-Holland
Kotelawala: „Tsjoe zal
Formosa niet aanvallen"
„Vreedzame" ontheem
ding in Johannesburg
impjes
VOENSDAG 16 FEBRUARI 1955
PAGINA S
Uitrusting is onvoldoende
voorhanden
Bijna 15.000 leerlingen
Zwarte markt
Dansen verboden
Misdaad
KATHOLIEK H.O. IN
INDONESIË
LEUTERTEUTPER
TELEFOON!
750 politiemannen voor
1000 evacués
TERUGGAAF VAN LOON
BELASTING
Belangrijk voor werkstudenten
en seizoenarbeiders
helpen direct!
nen voor nieuwe
In het kader van de uitgebreide reorga
nisatie van de strijdkrachten, heeft de re
gering van communistisch China gisteren
haar goedkeuring gehecht aan de nieuwe
wet op de dienstplicht, op grond waarvan
tachtig miliioen mannen in de leeftijd van
achttien tot veertig jaar onder de wape
nen kunnen worden geroepen. In totaal
heeft rood-China ongeveer 600 miliioen in
woners.
De duur van de diensttijd is bijzonder
lang: drie jaar voor de soldaten en onder
officieren .van het leger, vier iaar voor de
leden van de luchtmacht en vijf jaar voor
hen die bij de marine dienen.
De afkondiging van de dienstplicht volgt
op een onlangs aanvaarde wet, waarbij
opnieuw officiersrangen werden ingesteld
en bijbehorende distinctieven vastgesteld.
In het tot dusver volgens de Chinese
regering uit vrijwilligers bestaande le
ger, kon van rangen niet gesproken wor
den. Het weer instellen hiervan betekende
dan ook een belangrijke stap in de richting
van een modern geregeld leger.
Hoewel in theorie tachtig miliioen man
kan worden opgeroepen, zal dit in de
practijk heel wat minder zijn. aangezien
niet voldoende uitrusting voorhanden is.
Bovendien gelden voor mannen, die eni
ge zoon en/of kostwinner zijn, niet de
dienstplichtbepalingen. Dit is. zij het om
andere redenen, .ook het geval met „con-
tra-revolutionnaire elementen", wie de
burgerrechten ontnomen zijn.
Voor vrouwen geldt geen dienstplicht.
Wel zullen zij op grond van haar „techni
sche capaciteiten" worden geregistreerd
met het oog op eventuele „ernstige inter
nationale gebeurtenissen".
zeker van is, dat er met schoenpoetsen niets te verdienen
is probeert hij het met iets anders.
„Mooi meisje, sarg?"
Ik schud ongeduldig van nee.
„Mijn zuster, sarg very nice
Teneinde uit te drukken dat het een bijzonder aan
trekkelijk meisje is, steekt hij zijn duim in militaire stijl
omhoog.
„Number one, sarg".
Twee straten verder laat hij me eindelijk met rust.
Bibberend van de kou verdwijnt hij, met het schoen
poetskistje onder zijn arm geklemd, in een steegje.
Hoofdschuddend kijk ik hem na. En ik bedenk, dat ik
drie jaar geleden op practisch dezelfde plaats een soort
gelijke ontmoeting gehad heb. Er is in die drie jaar
weinig veranderd. En dat blijkt ook op ander gebied te
gelden.
De Britse regering heeft gisteren een
voorlopig program voor de bouw van
twaalf atoomcentrales voor het opwekken
van electrische energie bekend gemaakt.
Het plan bestrijkt een tijdvak van tien
jaar en de kosten van de centrales worden
geraamd op drie milliard gulden. De cen
trales zullen een capaciteit van 1.500 tot
2.000 megawatt hebben. Voorheen was
voor het opwekken van deze hoeveelheid
electrische energie ongeveer vijf tot ze3
miliioen ton steenkool nodig.
De eerste centrale zal niet binnen vijf
jaar functionneren.
Naar men vermoedt, kan men evenveel
hitte uit één ton kernbrandstof krijgen als
uit tienduizend ton steenkool.
De eerste reactors zullen op uranium
werken en niet alleen hitte voortbrengen,
maar ook een waardevol bijproduct, plu
tonium.
De kosten van de electriciteit, opgewekt
door een atoomcentrale, zal waarschijnlijk
per eenheid evenveel bedragen als die op
gewekt door nieuwe centrales, die kolen
verbruiken.
Onder de zorg van de Stiehting voor
Nederlands Onderwijs in Indonesië volgen
op 110 scholen in totaal 14.870 leerlingen
Nederlands onderwijs. Naar de voorzitter
van de stiehting. mr J. S. Sinninghe Dam-
ste. die op het ogenblik in ons land is,
heeft meegedeeld, is de behoefte aan Ne
derlands onderwijs in Indonesië zeer
groot. Naast de medische verzorging is
het onderwijs het eerste onderwerp bij
gesprekken met in Indonesië werkende
Nederlanders.
Mr Sinninghe Damste legde er de na-
drup op, dat de taak van de stichting
zuiver zakelijk is: het voorzien in een
behoefte en geen cultureel imperialisme
of kolonialisme. Bij het toelaten van leer
lingen wordt geen discriminatie toege
past. Er is uiteraard wel sprake van een
zekere prioriteit. De Indonesische re
gering. die geen subsidie aan de stichtng
verleent en welke trouwens daarom nooit
is verzocht, draagt 't werk van de stich
ting een goed hart toe en de samenwer
king met de Indonesische autoriteiten is
goed te noemen.
De Nederlandse regering draagt een
groot deel van de kosten van dit onder
wijs. Het schoolgeld is ondanks deze sub
sidie en de belangrijke bijdragen van het
Nederlandse bedrijfsleven in Indonesië
vrij hoog. De subsidie van de Nederlandse
regering voor 1955 bedraagt ruim tien
miliioen gulden. Van dit bedrag wordt
een gedeelte bestemd voor het bouwen
van schoolgebouwen en woningen voor
leerkrachten in Indonesië.
ALFRED VAN SPRANG spreekt
uit eigen ervaring, als hij in deze
reportage vertelt, hoe er in Soul
op grote schaal „gerold" en ge
stolen wordt. In een brief bij dit
artikel schrijft hij namelijk: „Toen
ik gistermiddag van het verzame
len van gegevens over de toestand
in Seoul in het perskamp terug
kwam, bleek er ongewenst bezoek
in mijn kamer geweest te zijn. De
(papieren) deur was geforceerd en
een costuum, een overhemd, een
paar sokken en twintig rollen film
waren spoorloos verdwenen. Het
vervelendste van de hele geschie
denis is het feit, dat het mijn enige
burgercostuum was (corresponden
ten dragen hier nog steeds uni
form) en er in Seoul niet aan een
behoorlijk nieuw pak te komen is."
komen echter dikwijls op de koffie. De
ene keer verdwijnt de koper met het
artikel onder het geschreeuw „politie
politie", vóór hij betaald heeft. En een
andere keer drukt hij iemand haastig
een stapeltje bankpapier in de handen,
dat bij nadere inspectie in het midden
lCiit krantenpapier blijkt te bestaan.
En dan de zwarte markt zelf. Het is
niet moeilijk om die te vinden. Heel Se
oul is min of meer een zwarte markt.
De kleumende vrouwen en kinderen, die
op de hoeken van de straten met een
schamele negotie van sigaretten en snoep
goed zitten, vérkopen voor een groot deel
zwarte waar. De vele kraampjes in ver
schillende delen van de stad eveneens.
En zelfs de winkels. Nieuwsgierig wandel
ik zo'n straat met aan weerszijden kraam-
pjes in. Er ligt werkelijk van alles: siga
retten, blikjes leger-rantsoenen, zeep,
chocolade, schoenen, kleren, zaklantaarns,
auto-onderdelen, slaapzakken, accu's, fo
totoestellen, kortom alles, wat het Ame
rikaanse leger in Korea invoert.
Een deel wordt door Amerikaanse' mi
litairen (die het ver beneden de normale
prijs 'in militaire winkels kunnen kopen)
met een flinke winst geleverd. Een an
der deel wordt uit de vele Amerikaanse
opslagplaatsen gestolen. Het is allemaal
georganiseerd. En als men iets niet in
voorraad heeft, kan men het meestal in
twee, drie dagen leveren.
Teneinde een indruk te krijgen van de
prijzen neem ik een wit overhemd op en
toon het de oude man, die met zijn han
den boven een houtskoolvuurtje naast het
kraampje zit.
„Hoeveel?
„Vier dollar, zegt yy ;n het Engels.
„Twee, ding ik a£.
Tenslotte worden wé het eens voor drie
dollar. In de Px (de militaire winkel)
kosten diezelfde overhemden drie dollar
Alfred van Sprang bestudeert de
zwarte markt te Seoul.
loos. Alles is vuil en verwaarloosd, tot
de lucht toe. Maar in het hart van al
die armoede verrijst een modern gebouw
van tien verdiepingen. De ene helft
huisvest de kantoren van een aantal
(meest buitenlandse) maatschappijen-
De andere helft is een super-de-luxe ho
tel. Bando Hotel staat er in kolossale
koperen letters boven de majestueuze,
glazen deur. Achter die deur begint een
andere wereld. Een ruime warme hall
met artistiek meubilair. Een restaurant
in frisse kleuren (en een bordje -Alleen
Amerikaanse Dollars). Geruisloze liften.
Comfortabele kamers met alle moderne
gemakken.
„Hoeveel kost een kamer? informeer
ik bij de receptie.
„Heeft u Amerikaanse dollars? vraagt
het meisje achter de balie.
„Ja, waarom?"
„Wij accepteten alleen Amerikaanse
dollars.
„En hoeveel doen de kamers?
„Van tien en een halve dollar per dag
af.
„Met maaltijden?"
„Nee, alleen de kamer".
Dat is meer dan veertig gulden per
dag. En dat in een land, waar de le
vensstandaard zo laag is, dat het ge
middelde inkomen in de buurt van de
vierhonderd gulden per jaar schommelt.
Het Bando Hotel is echter niet voor
Koreanen. Het is het eigendom van de
Koreaanse regering (die er tot nu toe
bijna vijf miliioen gulden aan besteed
heeft om het in te richten) en het is be
doeld om de Koreaanse regering aan dol
lars te helpen. Als zodanig heeft het ook
zeker reden van bestaan. De honderd
kamers zijn meestal bezet en men is
druk bezig om de tweede honderd klaar
te maken. Maar deze oase-van-luxe (waar
in het getal vier niet gebruikt wordt,
omdat het het Koreaanse ongeluksgetal
is) steekt wel heel schril af tegen de
omgeving.
Het is vrij druk. Seoul is tenslotte een
stad met een bevolking van één en een
kwart miliioen inwoners. Evenals andere
grote steden bestaat het centrum groten
deels uit winkels. Er is echter weinig bij
zonders te koop. En speciaal voor bui
tenlanders. In het kader van de verso
bering is de import tot een minimum be
perkt. En enkele weken geleden zijn er
nieuwe bezuinigingsbepalingen uitgevaar
digd, waarbij in de toekomst ook de in
voer van dranken, vruchten, chocolade,
cosmetische artikelen, hoeden, damestas
sen, sieraden en verschillende soorten
stoffen verboden worden.
Ook op het gebied van uitgaan is er
weinig te beleven. Er zijn een stuk of
twaalf bioscopen, maar buitenlanders wa
gen zich er meestal ftiet in vanwege het
ongedierte. Dan zijn er wat ongezellige
en onfrisse theehuizen en een paar bars.
(die men met een groot woord nachtclubs
noemt, maar die vanwege de avondklok
al om half tien sluiten). Het is echter
de bedoeling om die nachtclubs thans
ook te sluiten.
Dansen is tenslotte altijd bij de wet
verboden geweest, maar men heeft het
oogluikend toegestaan. Dezelfde versobe
ringswoede, die het dragen van strop
dassen, ringen en andere gouden siera
den en het roken van buitenlandse siga
retten gaat verbieden, zal nu ook een
einde maken aan de danshuizen. En zo
wordt Seoul steeds triester in plaats van
levendiger.
Doelloos slenter ik rond. Telkens schiet
een of ander schoffie me aan om me iets
te verkopen. Soms drommen ze met een
vijf en zeventig. Ze zijn echter al enkele
weken uitverkocht.
„MPC?" vraag ik aan de man.
„Okay", knikt hij.
MPC is de afkorting van Military Pay
ment Certificate. Het speciale geld, dat
slechts Amerikaanse militairen en dege
nen, die aan het Amerikaanse leger ver
bonden zijn in hun bezit mogen hebben.
En dat uitsluitend in instellingen van het
Amerikaanse leger waarde heeft. In Se
oul is het echter min of meer een offi
ciële valuta geworden. Men kan er over
al mee terecht: in vele winkels, in thee
huizen, bij de straatventers en de
schoenpoetsers. En het is een bewijs, hoe
corrupt dit land is.
Huiverig loop ik naar het perskamp
terug. De duisternis begint te vallen. Dat
geeft de stad een nog troostelozer aan
blik. De straten zijn vol met mensen,
die zich naar huis haasten. De trams en
bussen worden bestormd. De Capitol-
boulevard is donker en verlaten. Een en
kele straatventer zit nog te wachten op
een mogelijke late klant. Uit de beschut
ting van een donkere nis roept een stem
shoeshine, sarg. Een felle windstoot doet
iedereen de ogen sluiten voor het stof.
Het leven in Seoul is verre van aange
naam. Maar ik besef eerst werkelijk hoe
hard het is, als ik in mijn warme kamer
de kranten doorblader. Op de binnenpa-
gina van een Koreaanse krant staat een
klein, onopvallend berichtje van vier re
gels. Maar de vier regels onthullen een
wereld van onbeschrijfelijke armoede en
ellende. Ze luiden: Van semi-officiële zij
de wordt meegedeeld, dat tussen 1 en 10
Januari zeventien kinderen in de straten
van Seoul doodgevroren zijn.
Naar aanleiding van de wet bescher
ming waterstaatswerken in oorlogstijd
heeft de oud hoofdingenieur-directeur
van de provinciale waterstaat in de pro
vincie Noord-Holland, ir C. Thomese op
verzoek van het college van Gedep. Staten
van Noord-Holland plannen ontworpen
ter voorkoming en beperking van de ge
volgen van beschadiging van waterstaats
werken door oorlogsomstandigheden.
In de eerste plaats zijn plannen gemaakt
die verband houden met eventuele ver
nieling van waterkeringen. Het is de be
doeling over te gaan tot een verdeling
van boezems in vakken, waardoor bij ver
nieling van een polderwaterkering de
binnenstromende hoeveelheid water kan
worden beperkt. In overleg met de minis
ter van Verkeer en Waterstaat zal be
gonnen worden met de in het Zuider-
buitenspaarne en de Leidsevaart ontwor
pen keersluizen, het treffen van voorzie
ningen in de ringvaart van de Haarlem
mermeerpolder bij Aalsmeer en in de
ringvaart van de Stommeerpolder en het
vergroten van de veiligheid in de om
geving van Schiphol. Voorts zal het spoor
wegemplacement nabij Watergraafsmeer
waterkerend worden gemaakt. G. S. heb
ben deze werken* op 2.500.000 geschat
en alle werken die in de toekomst voor
dit boel moeten worden uitgevoerd wor
den globaal geschat op 10.000.000. De
provincie zal een kwart voor haar reke
ning moeten nemen of op derden ver
halen. Voor dit laatste voelt het college
evenwel niet. Gedep. Staten hebben aan
de provinciale Staten een voorstel inge
diend om op de kapitaaldienst van de
eerste suppletoire begroting 1955 een be
drag van 500.000 gulden uit te trekken
voor de werkzaamheden in dit jaar.
heel stel om me heen, de een al harder
schreeuwend dan de ander.
„Let op je portemonnaie"! waarschuwt
een Amerikaanse soldaat.
„Ja, dank je"-
„En je vulpen".
De oorlog en zijn naweeën hebben vele
dieven en zakkenrollers geschapen. De
kleine schoenpoetsertjes met shoeshine,
sarg, zijn berucht om hun vingervlug
heid. Met een scheermesje snijden ze in
een ommezien een achterzak open. En
ze hebben er een grote handigheid in
om met een ansichtkaart een vulpen of
een vulpotlood uit iemands borstzak te
wippen en in de menigte te verdwijnen
voor men beseft wat er gebeurd is. Er
wordt verder veel ingebroken. Men is
verplicht alles voortdurend op slot te hou
den en desondanks verdwijnt er nog van
alles (zie kadertje). Er wordt ook druk
in dollars gehandeld. De Bank van Ko
rea heeft verschillende wisselkoersen van
180 hwan voor zakenmensen tot over de
500 voor zendelingen en missionarissen
(in volkskringen spreekt men van de re
ligieuze dollar).
Maar op de zwarte markt geeft men
van 600 tot 750 hwan voor een dollar,
zij het met de kans valse dollars te ont
vangen. Men wordt op straat ook soms
aangesproken door Koreanen, die een fo
totoestel of een horloge willen kopen.
Meestal bieden ze een verleidelijk-hoge
prijs. Degenen, die op het aanbod ingaan,
De paters Jezuïeten hebben in Djokja
karta een Paedagogische faculteit gesticht
bij gebrek aan het bestaan van een derge
lijke faculteit bij de Rijksuniversiteit van
Djokjakarta. De paters Franciscanen heb
ben in Bandoeng een faculteit voor Socio
logie en Economie in het leven geroepen
als grondslagen van een aldaar te vestigen
katholieke universiteit, aldus bericht KNP.
De premier van Ceylon, Sir John Kote
lawala heeft gisteren te Bonn verklaard
dat hij er van overtuigd is, dat commu
nistisch China nooit een aanval op For
mosa zal uitvoeren, omdat China „100 jaar
nodig zou hebben om de noodzakelijke
voorbereidingen te treffen".
„Een enkele bom", zo zei Sir John, „zou
alle jonken tot zinken brengen, die Tsjoe
en Lai in het geweer zou kunnen brengen"
Over de door de Sovjet-Unie voorgestel
de tien-mogendhedenconferentie over de
kwestie-Formosa zei de Ceylonse premier,
dat een dergelijke conferentie tot niets
zou leiden, zolang niet communistisch zo
wel als nationalistisch China er aan deel
zouden nemen.
Uit Taipeh wordt inmiddels vernomen,
dat het nationalistische opperbevel ver
sterkingen zou hebben gezonden naar de
door de nationalisten bezette eilanden
onder de Chinese kust. De garnizoens
van deze eilanden zouden het consigne
gekregen hebben „dubbel waakzaam" te
zijn in verband met een mogelijke aan
val der communisten aan de vooravond
van de SEATO-conferentie, die op 22
Februari te Bangkok begint.
(Van onze correspondent).
Naast de primeur van een Raad
van Elfjes krijgt Arnhem dit jaar
nóg een carnavalsprimeur. Van he
den af tot en met Zaterdagmiddag
kan men namelijk, wanneer men
het nummer Arnhem 30012 belt, de
originele carnavalsschlager „Leu
terteut" door de veelgeroemde
tweetaligheid in Gelre's hoofdstad
ook als „Lötertöt" geschreven
kunnen beluisteren, gezongen door
de Raad van Elf, plus de Raad van
Elfjes, plus nog de Raad van Half
Elf, die tezamen de organisatoren
vijf lange en een kleine dikke
zijn van het driedaags festijn van
zotternij en spotternij in Arnhem.
De Zuid Afrikaanse minister van jus
titie, de heer Charles Swart, maakte gis
teravond bekend, dat de migratie van
kleurlingen uit Johannesburg „zo vreed
zaam" verliep, dat hjj besloten heeft het
vergaderverbod op te heffen.
Gisteren werden opnieuw 146 Afri
kaanse gezinnen ongeveer 1000 perso
nen uit Sophiatown weggevoerd. 750
politiemannen, waaronder 250 blanken,
bewaakten de transporten.
Volgens een beslissing van de staats
secretaris van Financiën kunnen werk
nemers, op wier loon in de loop van een
jaar loonbelasting is ingehouden, na af
loop van dat jaar die loonbelasting terug
vragen, indien hun gehele jaarinkomen
zo gering was dat zij volgens de tabel van
de inkomstenbelasting niets aan belasting
verschuldigd zouden zijn geweest.
Nu het jaar 1954 is verstreken, zullen
met name zij, die slechts een gedeelte van
het jaar in dienstbetrekking zijn geweest
(b.v. werkstudenten en seizoenarbeiders)
er verstandig aan doen om na te gaan of
hun inkomen in het laar 1954 soms bene
den de z.g. belastbare grens is gebleven.
Als dat het geval is, wordt de loonbelas
ting teruggegeven, mits ze meer dan 15
bedraagt.
Om de teruggaaf te verkrijgen moeten
belanghebbenden aan de inspecteur der
belastingen om toezending van een aan
giftebiljet voor de inkomstenbelasting vra
gen. Deze aangiftebiljetten zullen ver
moedelijk omstreeks Maart a.s. worden
toegezonden. Nadat de inspecteur een en
ander aan de hand van het ingevulde aan
giftebiljet heeft nagegaan volgt teruggaaf
van de ingehouden loonbelasting.
