mêmm i
Nederlands Elftal bracht toch ook
weer een teleurstelling
Moderne Oranje-ploeg niet opgewassen tegen
de last van de jubel-bij-voorbaat
nu
Abe Lenstra scoorde de gelijkmaker
*5j& Gelijk spel tegen Denen een morele nederlaag
THEORIE BLEEK TE MOOI
\an Schijndel en Timmermans bielden bet middenveld
Wilkes faalde ontstellend en
legde heel onze voorhoede lam
Aanval vol reputatie speelde slecht
Maar hun activiteit werd niet beloond door
falen van de schutters
Knud Lundberg de ster
van liet veld
'X 4 V
MAANDAG 14 MAART 1955
PAGINA
Onopgelost raadsel
Theorie bleek fout
Lenstra leed eronder
Denen speelden beter
r
Maar niet wanhopen
Denen scoorden!
Van Schijndel: vaart
Lenstra's gelijkmaker
Wilkes onbegrijpelijk
Driftige Hoolboom
Dreigende corner
V-
Wiersma voorkomt hier glijdend een
tweede Deense goal, want keeper
De Munck (links) is
verslagen.
volledig
(Van onze speciale verslaggever)
OLYMPISCH STADION, Zondagmiddag
In de verpletterende, loodzware stilte, welspreken
der dan het wildste kabaal had kunnen zijn, snerpte
schril en schrijnend hier en daar van de nors zwijgen
de tribunes het ijle en vlijmscherpe gefluit van het
misprijzen. Nors en zwijgend keek het legioen van
de 60.000 van de hoge Stadion-tribunes op zijn elftal
neer. En met gebogen hoofden en afgezakte schouders
beschaamd en op zichzelf verbolgen, drentelden elf
Oranje-mannen naar de catacomben; géén hunner
die het legioen in de ogen durfde zien of die het
gefluit durfde tarten.
Ons elftal leed in die eerloze aftocht zijn morele
nederlaag. -
En dat was dan het einde van de wedstrijd, die
eindelijk, na vele jaren, weer eens een nieuw „hosan-
nah" voor het Nederlands Elftal had moeten worden.
Daar hadden wij toch allen op gerekend. Maar het
„hosannah" werd nooit gehoord op deze koude
Maartse middag, wél het in al zijn ijlheid zo strie
mende gefluit.
Nooit was in de jaren, waarin men wist dat ons
elftal zwak en kansloos was, de ontgoocheling zó
groot, nooit de teleurstelling zó moeilijk te dragen,
nooit de schande zó diep.
Dit schamele 11 gelijke spel van „liet sterkste
Oranje-elftal van alle tijden", tegen het zéér laag op
de internationale voetbalmarkt genoteerde Denemar
ken, was triester dan alle 5-2 en 2-0, 6-1 en 4-0 neder
lagen, die wij in de zwartste jaren tussen 1949 en nu
tegen Frankrijk en België, Zweden en Noorwegen
hebben geleden.
Dit was in feite óók een nederlaag. Een morele.
Maar dan ook een zeer zware, morele nederlaag.
Des te zwaarder, omdat dit Nederlandse Elftal, met
al zijn in he' buitenland tot het maximum van hun
voetbal-talenten opgevoede cracks, deze wedstrijd met
glans en met duidelijke cijfers had moeten win
nen. In theorie had dit elftal alles: zijn klasse en
zijn routine, zijn techniek en zijn spelinzicht, óók
zijn trots en vooral zijn kostbare reputatie, om met
één slag heel dat naargeestige verleden uit te wissen
en met een triomfantelijk wapenfeit een nieuwe
roemrijke periode van het Nederlandse voethal in
te luiden.
Helaas, dit elftal werd het slachtoffer van zijn
eigen reputatie, slachtoffer van de tè sprookjesachtige
theorie. Het bleek niet bestand tegen de zware last
van het gedoodverfd favoriet-zijn, van de jubel en
het buitensporige vertrouwen waarmee het bij voor
baat al zo overdadig was omringd.
Het ontbrak er alleen nog maar aan, dat dit elftal
verloor.
De moréle nederlaag |s echter minstens even
zwaar
„Ook zónder Faas Wilkes zouden wij
deze wedstrijd wel winnen", had KNVB-
voorzitter ir Hopster verleden week nog
verklaard; dat was. toen hij en iedereen
nog rotsvast in de overwinning geloofden.
Vandaag kunnen wij zeggen: „Wij zouden
deze wedstrijd zónder Faas Wilkes wel ge
wonnen hebbenWant als het juist is
om één man verantwoordelijk te stellen
voor dit teleurstellende 11 gelijke spel,
èls men één speler persoonlijk zo hard
mag vallen, dan is het toch wel waar,
dat Faas Wilkes de man is geweest die
zélf het Nederlandse aanvalsspel heelt
Verlamd t°t het onaanzienlijk gestuntel
Waarin onze voorhoede zich steeds meer
Verloor. Het spel-type van Wilkes paste
liet in deze voorhoede Hij remde en
blokkeerde de vaart, vermoordde de geest
drift. ontnam er de verrassing aan en
stelde de schutter-foij-uitstek op een zij
spoortje.
Een volledige mislukking.
Anders kunnen wij het optreden van
Wilkes niet noemen. En dat moet hém,
wiens overkomst uit Valencia de grote
„stunt" in de samenstelling van dit elftal
was, toch wel zeer teleur-
J gesteld hebben. De grote
I JmHEi crack, met gejuich en ge-
ir^^i A jubel ingehaald, was de
slechtste man van het veld!
'mtf Als men in Spanje de tele-
visie-uitzending van deze
I lïpMfP»!!! wedstrijd had kunnen vol-
lA ®en- bad er onmiddellijk na
'As ^*v' afloop voor senor Wilkes 'tl
k v Y?'J telegram in de kleedkamer
mmsmim gelegen, dat hij meteen wel
deSSi weg kon blijven. Ja. zö
van liet veld slecht was het.
Kon de ex-Xerxaan niet óp tegen de
morele druk, waaraan hy zichzelf met
Een schot van Wilkes (tweede van
linksspringt van de paal terug in
de handen van de Deense keeper.
Het klinkt hard, maar de feiten mo
gen niet verdoezeld worden: daar, bij
liet falen van Wilkes, lag de grond
oorzaak van deze morele nederlaag. En
stelling zullen André Roosenburg en Cor
van der Gijp zich op het reserves,
bankje hebben zitten verbijten. Het is
niet te boud om te beweren, dat met
een Roosenburg ot een Van der Gijp i"
de plaats van Wilkes de kansen op een
Nederlandse overwinning, de kans zelfs
op dat triomfantelijke wapenfeit, dat
met één slag het Nederlandse voetbal
opnieuw een internationale standing had
gegeven, aanzienlijk groter zouden zijn
geweest. In theorie en op papier was
Wilkes de betere man. Maar wederom is
de theorie fout gebleken. Het spel-type
van Wilkes is niét meer geschikt voor
Nederlands voetbal; en bet zou ronduit
dwaas zijn, als men voor een volgende
interland nog eens een beroep op hem
zou doen. Dat zal dan vermoedelijk ook
wel niet meer gebeuren.
Onder hel falen van de Valencia-import
leed de héle Nederlandse voorhoede. Len
stra het meest. De Friese tovenaar zag
zijn combinaties met Wilkes herhaaldelijk
mislukken, kreeg nu ook
van hém de bal onzuiver
toegespeeld, vond zijn
passes nu ook door hém
onbegrepen en hij werd
daar moedeloos onder. Het
was typisch Lenstra: tegen
een middelmatige speler
zou hij gezwegen hebben
maar aan het adres van de
klasse-voetballer Wilkes
richtte hij halverwege de LENSTRA,
eerste helft, toen Wilkes gelijkmaker
wéér een Lenstra-pass om zeep had ge
bracht, volop bittere verwijten. Zelfs de
onvermoeibare Theo Timmermans leed
eronder, dat zijn tot het bittere einde vol
gehouden pogingen tot opbouw van aan
vallen steeds weer strandden op het rem
mende effect van Wilkes' aandeel daarin.
onbegrijpelijk. Maar het is, achteraf, wel
verklaarbaar.
En dan was er nóg iets Doorbuigend
onder de last van hun trots en hun repu
tatie, onder de jubel waarmee men hen
als „de redders van het vaderlandse
voetbal" had begroet, wilden onze voor
hoede-spelers, vooral Wilkes en De Har
der, maar ook Lenstra en in mindere
mate en bij vlagen zelfs Timmermans, het.
„te mooi doen". Niet dat plompverloren
maar zo verrassend rake schot, waarmee
Oranje-ploegen in het verleden zo menige
overwinning uit het vuur hebben weten
te slepen. Niet die rechtlijnige combinatie
vol eenvoud, maar ook vol doelmatigheid,
waarom in het vérre verleden Nederland
ooit wel eens tot de meest gevreesde
voetbal-naties van Europa werd gerekend
Niets van dat al. Het moest nu blijkbaar
allemaal in Franse, Italiaanse ol Spaanse
stijl; en dat is dan de kééizijde van de
terugkeer der ex^profs en de versterking
met een nög-prof. Want het artistieke en
subtiele voetbal van de Zuid-Europesc
landen is mooi maar ook kwetsbaar En
de kwetsbaarheid van het „mooier-dan-
mooi-voetbal, dat de Oranje-voorhoede
zich vandaag permitteerde, is door de
Deense verdediging wel aangetoond. Men
mag Abe Lenstra dankbaar zijn, dat hij
betrekkelijk kort voor de rust nog de
slagvaardigheid Cn koelbloedigheid op
bracht om de Nederlandse gelijkmaker te
scoren, want daarvóór had hij reeds mo-
Christensen (clubgenoot van Lundberg), links
binnen-scherpschutter Birkeland en rechtsbui
ten Joergen Hansen weerden zich aanstonds als
ervaren internationaals. Samen met de beide
veteranen Lundberg (35 jaar en reeds eerder 28
maal internationaal) en Jens-Peter Hansen (zijn
25e interland) vormden deze debutanten een
pittige voorhoede, die door de ervaren Olesen
(16 ,,caps") en Jensen uitstekend werd gesteund
en waartegen Oranje's stopper Cor van der
Hart in de eerste helft herhaaldelijk mistastte!
Technisch was het Deense spel minstens zo
goed als dat van onze ploeg, het samenspel van
de roodhemden was zelfs aanzienlijk beter, door
zuiverder plaatsen en geraffineerder vrij lopen.
Het was aanvoerder Knud Lundberg, die steeds
de samenhang in zijn ploeg bracht. Dokter,
journalist, socialistisch gemeenteraadslid, schil-
toientcn van moedeloosheid en ergernis Hun drie debutanten in de aanval: middenvoor
gehad en daarna zyn de kansen voor onze
voorhoede op de vingers van één hand
te tellen geweest. Zd afdoende greep de
Deense verdediging op het Nederlandse
aanvalsspclletje ln.
Rust en zelfvertrouwen, dat waren de
karakter-trekken van het Deense elftal,
die zich al spoedig demonstreerden en
zich in het verloop van de strijd nooit
verloochenden. En wij hebben grote be
wondering voor wat de roodhemden in
deze match hebben gepresteerd. Hadden
zij iets meer grimmigheid en hardheid in
hun aanval kunnen brengen, had hun
voorhoede zich tot een paar krachts
explosies kunnen opwerken, zij zouden dit
duel gewonnen hebben en verdiend ook
Maar grimmigheid en hardheid zijn het
Deense voetbal vreemd en ook nu be
perkten de gasten zich tot hun rustige en
elegante maar te weinig productieve
spelletje. Aan hun combinaties, vaak zeer
zuiver uitgevoerd, ontbrak de hamer; en
daar mocht De Munck dan wel blij om
zijn. Aan het enige Deense doelpunt, vrij
kort na het begin gescoord, had onze
keeper grotelijks schuld, omdat hij op het
droge schot van linksbinnen Birkeland
totaal niet reageerde
Denemarken verkeert op het ogenblik in een
soortgelijke crisis als wij in Nederland ver
leden jaar hebben doorgeworsteld. Verzwakt
door bet vertrek van een tiental van zijn beste
cracks (zoals Carl-Aage Praest, Carlsson, Karl
Hansen. John Hansen, Christiansen en anderen)
naar Italië en Frankrijk bevindt bet Deense
nationale elftal zich jaren in dalende lijn.
En sedert verleden jaar is bet door nederlagen
tegen Zweden (met zijn schijn-amateurisme van
50GO gulden „vergoeding" per week) maar ook
tegen Noorwegen en Finland nu ook het zwak
ste van de Scandinavische voetbal-landen en
zélfs zwakker dan de voormalige „provincie"
IJsland gebleken. Het gevolg is, dat ook in
Denemarken de vraag naar semi-professiona-
lisme is gesteld. Maar aoen de K.N.V.B., waar
mee de Deense bond zich nauw verwant voelt,
verleden jaar m de moderne koers omzwaaide,
zwoer men dat „Kopenhagen het laatste bolwerk
van het voetDal-amateurisme zou blijven". Als
zuivere amateurs z-,g men dan ook zeer hoog
en zelfs enigszins verongelijkt
::'Y'S' tegen deze ontmoeting met het
nikelijk van ex-profs plus een
J^ég-prof voorziene Oranje-team
ip en er was bovendien de han-
iPPipi1 - ^icap van de winter-pauze en
Cfl nog niet heropend seizoen.
'l Maar in de rulle sneeuw van
lisflfillialiilÉ buil vaderland hadden de can-
ndaten voor de Deense ploeg
i ,ard en conscentieus getraind,
lsv„ bun physieke conditie was
jsfe ïoed. hun technische bagage
-og altijd behoorlijk gevuld. En
r was vooral het zelfvertrou-
Mankeerde het de Nederlan-
TIMMER- ders daaraan? Opmerkelijk was,
MANS, onver- dat onze sterren nog altijd aan
moeibaar een moeizame en aarzelende
start bezig waren, toen de Denen onder aan
voering van dokter Knud Lundberg reeds een
serie zuivere combinaties hadden geproduceerd.
der-tekenaar, principieel niet-das-drager, schrij
ver en bohemlen. was deze Luniberg stellig de
meest markante man in het veld In een voort
durend sukkeldrafje kruiste hij voortdurend van
verdediging naar voorhoede, hier een aanval
afslaand, daar een tegenaanval opbouwend; het
ging wat traag (dat kostte hem verleden jaar
ook zijn plaats in de ploeg), maar altijd in een
technisch fraaie stijl en met scherp en tactisch
inzicht. En keer op keer waren onder zijn
leiding de Deense aanvallen veel gevaarlijker
dan de onze.
Dat desondanks de slag op het midden
veld door Nederland werd gewonnen, is
aan de onvermoeibaarheid van Theo Tim
mermans en het uitstekende spel van de
energieke aanvoerder Jan van Schijndel
te danken. Vele malen won Van Schijn
del een persoonlijk duel met Lundberg,
aanvankelijk plaatste hij dan slecht, maar
later kregen zijn passes ook de goede maat
En in de tweede helft verdroot hem het
stuntelige spel in onze voorhoede zózeer,
dat hij zélf naar voren
trok, in een energieke
rush drie tegenstanders
voorbij stoof en een schot
afvuurde dat nog bijna
raak was ook! Die drang
naar voren voelde in de
tweede helft ook stopper
Van der Hart, die wat
nonchalant was begonnen I
'n paar ernstige dekkings-
fouten had gemaakt, daar
door het Deense doelpunt
cadeau had gegeven, maar
zich na de rust uitstekend
herstelde en toen een
waterdichte partij speelde Voornamelijk
defensief was het spel van Schaap, ge
dwongen omdat met Lundberg als één
mans-schakel de Denen permanent vier
man in het voorste gelid hadden. Schaap
speelde zijn partij goed, degelijk maar
niet brillant. Onze beide onervaren backs
Wiersma en Kuys, als de zwakste linie
van de ploeg aangezien, hebben eveneens
een behoorlijke, aanvankelijk wat weife
lende maar in het verloop steeds sterkere
partij gespeeld; groots waren zij niet, wat
tegen een slagvaardiger voorhoede wel
licht nog wel zal blijken. En doelman De
Munck, om de beschouwing over de Ne
derlandse spelers te besluiten, heeft
slechts weinig moeilijk werk gehad; hij
knapte dat goed op. kreeg niet de -ge
legenheid om te schitteren en had bij het
Deense doelpunt 'beter naar de bal kun
nen duiken dan voor twijfelachtig buiten
spel te appeleren.
Al met al heeft het niet aan de verdediging
en half linie gelegen, maar aan de voorhoede,
die het zwaartepunt van onze ploeg was maar
die in haar volledig falen ook verantwoorde
lijk is voor dit slechte resultaat. Wilkes kreeg
tegen de geroutineerde oude rot Broegger, een
stopper met 16 interlands achter zijn naam, geen
been aan de grond, onze vleugelspelers hadden
aan de backs Amdisen (debutant) en Larsen
(links) tè sterke bewakers en de schotvaardig
heid van de Oranje-mannen was te gering om
de uitstekende keeper Prem Henriksen te kun
nen verontrusten.
VAN
SCHIJNDEL.
onze beste man
Voor de Denen een prachtig en welverdiend
resultaat. Voor het herboren Oranje-elftal is dit
1—1 gelijke spel een morele nederlaag. Even
triest als alle nederlagen in de afgelopen vijf
jaar. Maar terwijl de Deense voetbalbond nu een
troef méér in handen heeft om de aanvallen op
zijn amateurisme af te slaan, behoeft voetbal
lend Nederland bij dit resultaat desondanks niet
te wanhopen.
Al is deze wedstrijd nog zo teleurstel,
lend verlopen, een feit blijft dat in de
nieuwe semi-professionaiistische koers
van de K.N.V.B. en in de nieuwe moge
lijkheden rond het Nederlands Elftal de
basis voor verbetering is verankerd.
Incidentele fouten bij de samenstelling
van een elftal (als de ops.telling van Wil
kes een fout is, dan is hét toch een zeer
vergeeflijke, die negen van de tien men
sen gemaakt zouden hebben), het falen
van een speler individueel, een onfortuin
lijk verloop van het spel en diverse andere
factoren kunnen altijd tot teleurstellingen
leiden.
Maar dat neemt niet wég, dat de basis
goed blijft en de mogelijkheden voor
handen zjjn. En daarom zullen wij, na
deze schamele start, na deze diepe ont
goocheling, de drie andere lente-inter
lands tóch weer met optimisme tege
moet zien.
Voetbal-Nederland zal herrijzen.
GERARD PATTIJN
Het doelpunt van de Denen: De
Munck stak geen hand uit en staat
nog te appellerenVan der Hart
en Wiersma zijn verslagen.
Jjet aanvaarden van de uitnodiging voor
deze wedstrijd had bloot gesteld? Of haa
jhj wellicht het milieu, waarin deze inter,
and zich afspeelde, de kraciht van zijn
agenstanders en de capaciteiten van zijn
a)°eggenoten te zeer onderschat en zijn
('gen persoonlijke rol in deze wedstrijd
v schromelijk overschat? Uit deze twee
„togen moet men het antwoord kiezen,
f men een verklaring vinden voor het
ajen van Wilkes, die in de legende nog
k"ijd leeft als „Nederlands béste voet-
aller van alle tijden", doch wiens roem
andaag zeer vergankelijk bleek en aan
„Jlens spel-capaciteiten alle faam van
°nder-magie werd ontnomen,
j Di* was niet de Wilkes uit zijn Oranje.
iaren tussen 1946 en 1949, niet de Wilkes
rje van Xerxes een sterke één-mans-ploeg
Raakte, niet de Wilkes zoals hij een jaar
feleden nog met Valencia en met Madrid
i?.,°hs land speelde. Dit was een andere
ri llkes, een mislukte copie. Zijn legen
darische dribbels, in een felle sprint zig-
S langs drie-vier tegenstanders, zij luk-
n vanmiddag nooit. Zijn schot was.ner-
k„nS'. zyn centers bleken vaak onnauw-
-Urig. aandeel in de combinaties
Au^de haast altijd de zwakke schake,
h lJd remde hij, wanneer hij de bal had,
t tempo in de aanval: nooit was er de
fto„r,r°mPeiende resoluutheid van vroeger
Kit' ,de flitsende trefzekerheid. En in
dan ft de Oranje-ploeg vanmiddag
°°k zónder middenvoor gespeeld!
En "toch was Timmermans nog de beste
man m de voorhoede, door de onuitputte
lijkheid van zijn schakelen en de niet af
latende telheid van zijn Charges. In zeer
sterke mate leed Dillen onder de malaise
in het aanvalscentrum; de Eindhovenaar,
die zich overigens zeer moeilijk op het
boter-en-j am-veld bleek te bewegen, werd
te sporadisch in het spel betrokken om
tot ontplooiing te kunnen komen. En
slechts driemaal kreeg de scherpschutter
in onze ploeg de passes, waarop hij zijn
gevreesde kanonskogels in volle ren kon
afvuren; als hij gefaald heeft, dan is dat
zonder eigen schuld geweest. Meer per
soonlijke verantwoordelijkheid droeg op
de linkervleugel De Harder, ofschoon ook
hij, door de veelvuldige duo-combinaties
Lenstra—Wilkes, minder in het spel werd
betrokken dan in de oefenwedstrijden. De
veteraan in onze ploeg demonstreerde wel
weer twéé handen vol goocheitrucjes,
maar er kwam zelden iets productiefs uit
en hij speelde zich tè weinig van zijn
bewaker vrij om een belangrijk aandeel in
opzet en afwerking van de aanvallen te
kunnen nemen. En alles bijeen was het
dus zeer pover, wat onze zo ruimschoots
gereputeerde voorhoede, op papier een
linie van Europese klasse op het
moddertapijt bracht, zó pover zelfs, dat
er uit de doolhof van slordige jiassés en
mislukte combinaties tenslotte-niets dan
armzalig gestuntel overbleef. Het is bijna
(Van onze speciaje verslaggever)
OLYMPISCH STADION Zondagmiddag.
Klonk het Wilhelmus vyf maanden o-olo,io„
krijgszang, gespannen van nervositót m lfn nnó P A,^n .UJ1War,„e'
zongen het vanmiddag kalm en stoer 'zelf verzeker i n
eierieheid naar wat zou komen rw zel,% erzekerd en in vertrouwvolle meuws-
kfinik;n worden s mid èe/ien dê t1het. ffee" b,|zo"(ler Sopde partij voetbal zou
tijd en nmef^^oo h^t personee! van hei terrei« we' vast Ondanks alle
ken van Amsterdam eraan besteed if ou en van t,e dienst Gemeentewer-
en kl^Tèr^T moddèrbrij^an jam^rn boter "e ^al« zandlaag een soppige
omgeploegd. Maar al zou liet'niet l>rilja„t Worden'T1'öimrie^L0'1^. "as
twee jongste oefenwedstrijden getoond e .a!,JR~I'toeg had toch in de
de voeten te kunnen? J g ook °P moeilyke velden behoorlijk uit
Dat viel om te beginnen al tegen. Na
dat met een züre waterkou-wind schuin
in de rug Wilkes had afgetrapt, gleed
Dillen al direct over de allerlaatste gras
spriet uit en kwam de Oranje-voorhoede
niet verder dan een paar glijdende er
aarzelende aanvalspoginkjes, waarbij Van
Schijndel zwak plaatste, een combinatie
Wilkes-Timmermans strandde en een
verre pass van Wiersma op Dillen juist
iets tè hard bleek. Lundberg leidde de
tegenaanval. En prompt haalde Christen
sen, door Van der Hart niet gedekt, uit
voor een schot, dat de attentie van De
Munck vereiste. Wilkes begon op rechts
aan zijn eerste solo, maar hij werkte zich
zo vast, dat De Harder hem moest
komen bevrijden; uit zijn voorzet kopte
Lenstra de. Dal voor de voeten van Dillen,
maar het schot mislukte, leidde slechts tot
een corner, de eerste van de vijf die
Nederland voor de rust zou nemen (tegen
de Denen twee). Een door Kuys inge
leide combinatie tussen Lenstra en De
Harder leidde tot een te scherpe voorzet,
door Hendriksen voor het hoofd van Dil
len weggeplukt.
En toen scoorde Denemarken!
Middenvoor Christensen stond, geheel
ongedekt, wat met de bal te draaien,
plaatste toen met een snelle center naar
linksbinnen Birkeland, die ook al hele
maal vrij stond cn prompt vuurde. Het
was een hard en droog schot, waarmee
de Deense scherpschutter de bal vlak
langs de paal in het net joeg. De Munck
stak er geen hand naar uit, appelcerde
wel voor buitenspel, maar de uitstekend
leidende Belgische scheidsrechter Lucier
van Nuffel wees gedecideerd naar hei
midden: na 10 minuten 01.
Er ging een lichte schok door het Sta
dion; maar nü zou het pas goed komen
een geprikkelde Oranje-ploeg zou nü
eens laten zien wat voetballen is en zou
de Denen nu binnen de kortste keren
onder de voet lopen! i
Er kwam niets van in.
Samen met de «rechtervleugel Timmer
mans-Dillen bouwde Wilkes een combi
natie op. die hij echter afsloot met eer
zo slordige pass, dat Lenstra er niet naai
keek en zic(i tegenover de Valencia-mar
ging lopen beklagen. Er zat geen sfeer in
de Nederlandse voorhoede. Men voelde
elkaar niet aan, begreep eikaars spel niet,
nad geen lust om op moeilijke ballen te
jagen, drentelde maar een beetje verve
lend rond, met wat korte en steeds on
derbroken tikjes, nooit in een resolute
hanne M6n stond' rondweg gezegd, te
En de Denen bleven hun spelletje spe
en, keurig samenspel, correct, zuiver,
elegant. Wiersma moest riskant terugspe
len om de wéér vrij van Van der Hart
staande Christensen een schietkans te
ontnemen, De Munck kwam in touw bij
felle kogels van linksbuiten J. P. Hansen
en van Christensen, die steeds maar vrij
nep. Er moest vaart komen in de Neder-
landse tegen-aanvallen en het was Van
Schijndel die dat er na een kwartier in
bracht. Maar achter elkaar plaatste Tim
mermans zijn centers onnauwkeurig een
combinatie van Van Schijndel en Dillen 1 s.tra spurtte er in vooruitgeschoven posi-
met Wilkes strandde op buitenspel vantie op door en schuiverde de bal ondanks
Lenstra, een rush van Wilkes werd on- de achtervolgende Jensen beheerst en
derbroken door de goed tacklende Broeg
ger, maar Lenstra nam de bal met een
listig kopcentertje over, naar Timmer
mans en die bood Dillen een schietkans.
Het werd een harde vleugel-schuiver,
door Hendriksen met moeite gestopt.
Eindelijk kwam er nu wat sfeer, hoor
de men het „Hup Holland", maar voor
een voetbreuk toen hij samen met Dillen
op een te hard geplaatste bal trapte, maar
hij won. Het accent kwam op de Deense
verdediging te liggen, waar Broegger
Dillen geen kansen meer. Wilkes-alleen echter aan Wilkes nu geen meter vrijheid
zag zijn solo weer gestuit en in de val nleer gaf. Steeds strandden de dribbels
was zijn schot te slap. Veel gevaarlijkervan de ex-Xerxaan, de bal oudergewoon-
was de tegenaanval van Lundberg en
Birkeland, waarüit de naar binnen ge
zwenkte J. Hansen een vrije kans kreeg;
hij maaide over de bal heenTimmer
mans bood Lenstra de kans op een schot,
waar geen kracht achter zat, Wilkes on
dernam weer een solo maar zag zijn schot
gesmoord en De Harder joeg een rare
vuurpijl hoog de lucht in. Achter elkaar
liepen combinaties Schaap-Timmermans-
Lenstra-Wilkes dood. omdat de voortzet
ting door de man van Valencia in laatste
instantie mislukte. Lenstra zou het dan
alleen doen, maar Amdisen en Jensen
werkten hem samen van de bal.
De Deense aanvallen bleven beter van
constructie en gevaarlijker. Kuys moest
zich voor het schietbeen van de iets te
trage Christensen werpen om onheil te
voorkomen en even later moest Van der
Hart opnieuw aan de Deense midvoor de
vrijheid laten. Birkeland liep ook al on
gedekt rond, schoot de bal tegen de uit
lopende en glij duikende De Munck aan,
Christensen had een open doel voor zich,
maar achter hem wist Wiersma zich nog
juist te herstellen en glijdend de bal
corner te werken.
Een driedubbele combinatie Lenstra-
Wilkcs bracht eindelijk Broegger c.s. op
de knieën en De Harder vrjj voor doel,
maar de Hagenaar schoot slap tegen Hen
riksen op. En toen kwam, in de 37e mi
nuut, ineens die feilloze pass uit het mid
denveld van Timmermans naar Lenstra;
een verre pass maar zuiver op maat. Len-
secuur langs de uitgelopen doelman: 11
Een juichende Lenstra en een juichende
Hoolboom, een juichend legioen van
60.000 man. Maar het was het laatste ge
juich van de dag!
De Denen antwoordden scherp met
een kogel van Christensen maar moes
ten toen toch terug. Henriksen riskeerde
te te ver van zich af, op de goed ingrij
pende spil. Een rush van Lenstra had
meer succes, Wilkes tikte het leer door
naar Dillen en het was bijna raak. Het
harde schot werd, achter Henriksen, door
de op wonderlijke wijze teruggesprongen
Amdisen óp de doellijn nog juist wegge
trapt, waarna ook Wilkes de bal tegen
Amdisen aanknalde. Dat waren de enige
schoten. Voor het overige schenen onze
landgenoten daar afkerig van te zijn,
waarbij vooral Wilkes een paar kansen
voorbij liet gaan.
Onbegrijpelijk was, dat Wilkes direct
na de hervatting niet scoorde! Van Schijn
del had de bal opgebracht en goed naar
Lenstra geplaatst en op diens center
kwam Wilkes volkomen vrij. Hij trok de
bal echter toch weer voor Lenstra terug en
daar had de Fries nu niet op gerekend.
Hij kwaan er te laat hij, schoot nog wel,
maar niet meer gecontroleerd, juist naast
de pa'al. In de 9e minuut dan eindelijk een
poging tot een ouderwets Wilkes-schot op
een voorzet van De Harder, rakelings
naast. Dank zij de onvermoeibare activi
teiten van Timmermans en Van Sohijndel
kwam het middenveld nu stevig in Neder,
landse handen en de Denen moesten met
zeven man in de verdediging. Kansen te
over voor de Nederlandse voorhoede, die
het echter „te mooi" wilde doen. Daar
door liep het getiktak van Lenstra en
Wilkes op niets uit.
Een geëergerde Van Schijndel rukte zelf
naar voren, langs drie tegenstanders, een
hard schot, moeizaam gestopt. Van der
De gelijkmaker van Lenstra, dat het
Nederlandse gelijke spel redde,
russen Jensen, Admisen en Henrik
sen door schoof hij de bal beheerst
in de touwen.
Hart drong op, zag zjjn schot in de Deense
zeven-man-muur gesmoord, Timmermans
kogelde naast. Héél dicht was Wilkes by
een doelpunt in de 20e minuut, toen De
Harder een pas-s van Van Schijndel met
wat gekheidjes verknoeid had en de bal
opnieuw via Van Schyndel bij Wilkes te
recht kwam. Achter keeper Hendriksen
ketste de bal tegen de paal en daarna m
Henriksen's handen!
Zodra de Deense kanthalves Olesen en
Jensen een gaatje voor een tegenaanval
zagen, rukten zij samen met Lundberg
sterk op en dan ontstonden gevaarlijke
attaques. Een lo>bje van Lundberg bracht;
dreiging voor ons doel, maar Van dar
Hart greep nu resoluut in. Wiersma echter
bracht zichzelf tegen de overal opduikende
Lundberg in moeilijkheden, werkte er zi:n
goed -uit, plaatste de bal met een verre
trap nog goed ook, maar De Harder ver
knoeide de pass die Wilkes hem bood.
Toen kreeg Dillen van Timmermans zijn
derde schietkans, weer een harde schui
ver. door Henriksen precies in de hoek
gestopt. In moeilijkere positie kogelde Dil
len tegen een Deense body aan, Wilkes*
schot ging in het zelfde zeven-mans-muur
tje corner. Lenstra lepelde de bal hoog
over.
Hoolboom, de voorzitter van de Keuze
Commissie die dit ,»herboren" maar voor
lopig nog in de couveuse blyvende
Oranje-elftal op papier had gezet, werd
een kwartier voor het einde de zaak beu.
Achtereenvolgens nerveus, opgewonden,
kwaad en woedend, ging hij met driftige
stappen rond het veld benen, links en
rechts de spelers aanschreeuwend. Het
baatte niets. Onze voorhoede had haar
vaart al lang verloren en was tot niets
meer in staat. Wel kwamen i)c Denen
nog een paar maal tot felle uitvallen,
maar Van der Hart grendelde nu alles
secuur af. Wiersma evenwel veroorzaakte
een vrije trap. die gevaarlijk werd, Lund
berg schoot buiten bereik van De Munck
over de kruising van paal en lat.
Nog 9 minuten en Nederland nam zijn
vijfde corner na de rust (het zouden er
zeven woi den, maar alle zonder gevaar).
Uit die vijfde corner waagde Wilkes een
voorzichtig boogschot, de bal werd in de
Deense muur weggewerkt en Wilkes appel
leerde voor hands, maar scheidsrechter
Van Nuffel liet doorspelen. Bijna op de
achterlijn probeerde Dillen toch nog een
sqhot. en het werd gevaarlijk ook maar
i\et was wéér Amdisen die vlak voor de
doellijn redding bracht.
Nog 3 minuten en Denemarken kreeg
/mi?e,na-rust"corner te nemen Zou
Jat de beslissende goal worden? De drei
ging hing dik en beklemmend voor het Ne-
derlandse doel, waar de roodhemden op
merkelijk veel tijd namen: reeds tevreden
met de draw, toch nog beducht voor een
nederlaag, of niet meer gelovend in de
cans van een winnende goal? Die winnen-
ie goal kwam voor hen in ieder geval
net uit die corner, die door De Munck
"oed werd geplukt.
De kans op een winnende goal voor de
nzen zat er in de laatste 90 seconden nog
1 toen Van der Hart nog een keer op-
rong en de bal naar Wilkes plaatste,
\aar diens pass op Dillen leek naar niets.
En 10 seconden voor Van Nuffe) het
nde floot, laveerde Wilkes zich, in plaats
in te schieten, toch nog wéér vast in de
eens-c verdediging, miste hu aldus op de
ilrcep zjjn laatste kans om zijn falen
ig enigszins goed te maken.
Van alle mismoedige Oranje-mannen die
irect daarna schuw en dralend het veld
'erlieten, was Wilkes er vermoedelijk wel
het naarst aan (oe.
