Pasen in Venetië
In de krochten der eenzaamheid
mensen
van
morgen
wereld
in
wording
DE HEKSENHOED
m4 m»
Vrije mensen
HONDENPRAAT
rr
rr
Waar een ontmoeting een gebeurtenis wordt
Langs een enorm decor
1
EEN PASEN ZOALS
HIJ NOG NOOIT
GEVIERD HAD
De klokken luiden
ZATERDAG 9 APRIL 1955
PAGINA
r*. ts S
BB
Boven: De Venetiaanse gon-
gondelier, die zijn slank
vaartuig bijna geruisloos
door liet water stuurt
Onder: De San Marco, ge
wijde caroussel op n zonnig
plein.
Een andere wereld
Nieuw levensverhaal
GEBEDENBOEK VOOR
MILITAIREN
'N HEITJE VOOR
'N KARWEITJE
O
rÊ&d
■■Wit mm
Een edel patina sluiert het geheel
PAASFEEST, LENTEFEEST! Het
feest van de bevrijde aarde uit
de kluisters van de winter, maar
vooral het feest van de bevrijde mens.
We spreken tegenwoordig zo graag
over vrijheid. De mens is vrij, ja, zo
als sommigen wat boud beweren, de
mens is zijn vrijheid. De vrijheid is
het typerende en onvervangbare van
de menselijke persoon. Daardoor kan
ik mijn leven zelf richten, neem ik
mijn bestaan in handen. Slavernij -
we hebben nog niet zo heel lang ge
leden er een staaltje van meege
maakt - is iets wat ons mensen van
deze tijd tegen de borst stuit. Hoe
kan een mens volkomen macht heb
ben over de anderen. Dat begrijpen
wij mensen van deze tijd niet meer.
Een dergelijke hoge opvatting hebben
we van de menselijke persoon, dat
we ons niet meer kunnen indenken, dat
er eens tijden zijn geweest, dat sla
vernij zelfs bij hoogbeschaafde volke
ren, de meest gewone zaak van de
wereld was. Een dergelijke houding
moet wel voortkomen uit een verkeer
de opvatting over de mens, een op
vatting, welke de unieke waardigheid
van elke mens ontkent.
Hoe is dat zo kunnen veranderen
in de loop der tijden? Het Christelijk
geloof heeft hier een wezenlijk aandeel
in gehad. Ook ten tijde van Christus
was de slavernij algemeen. De men
sen wisten, wat het betekende. Daar
om sprak het woord van Paulus hen
aan: gij zijt geen slaven meer, maar
kinderen van God. Deze verandering
is begonnen met het sterven en ver
rijzen van Christus de Heer. Toen
werd de doem, welke ecuwen en eeu
wen lag op het menselijke geslacht
weggenomen en de mens ontrukt aan
de diepste tyrannie en de oorzaak
van elke andere tyrannie, nl. de dic
tatuur van de duivel en de zonde. Het
Paasfeest is tegelijk het verlossings-
cn bevrijdingsfeest van de Kerk, waar
in we elk jaar deze wezenlijke cn die
pe bevrijding herdenken. Zeker door
dit feit alleen en door de verkondi
ging ervan werd de slavernij als in
stelling cn als feit niet onmiddellijk
afgeschaft, maar principieel was de
stoot gegeven, welke zou uillopen op
de afschaffing van de slavernij, als
enterend voor de menselijke waardig
heid. We kunnen dit bevrijdingsgevoel
dat het Verrijzen van Christus de Heer
veroorzaakt niet zo sterk meer erva
ren, omdat we. er zo gewoon aan zijn
geworden. Maar nog zyn er enkele
overblijfselen in de liturgie en de ge-
boden van de Kerk uit overgebleven
waarvan we helaas de zin v 2
hebben. Het teken van de vrije mens
was. dat hij rechtop staat, daar0™
stonden de christenen vroeger bij de
viering van de liturgie en knielden
zij niet. Vandaar dat nog een gewoon
te is, dat we gaan staan, als we op
Zondag het wekelijkse herdenkings
feest van Pasen en onze Bevrijding-,
het Engel des Heren bidden. En ge
durende de Paastijd gaan we elke
dag staan, als we het „Koningin des
Hemels" bidden. De christen was
geen slaaf meer, maar vrijgekocht
door het Bloed van Christus. Vandaar
dat hij dat vooral op Zondag vierde.
Vandaar het verbod om op Zondag
„slafelijke" arbeid te verrichten. Zo
drukte hij zijn vernieuwd gevoel van
vrijheid uit.
Weer herdenken we op Pasen het
Verrijzen van de Heer en tegelijk on-
7e wezenlijke Bevrijding. We moeten
in dagen als deze heel sterk hier
van bewust worden en ons afvragen,
J wii als christenen die bevrijding
i Laard zijn, of wij de vrijheid
nol wel beleven. Stellen velen zich te
genwoordig niet vrijwil*weer on
der de tyrannic de tijd-
stens onder de tyrannic
geest van de rdifr
Dat is bevrijde mensen
Wat wij ons voorstellen op te
schrijven in deze feestelijke dagen
van liet grootste feest der Christen
heid is in feite geen nieuws voor
degene die van trekken en reizen
weet cn die bovenal houdt van
schone dingen.
Met Pasen in Venelië!
Speurend in herinneringen en
aantekeningen, in de berg papier
tjes en foto's die men altijd van een
reis meeneemt, leefde de feestroes
van die heerlijke Paasdagen weer
voluit en we kunnen zelfs geen
argument meer vinden om niet
zomaar ineens terug te gaan.
Geen nieuws; wij hebben slechts
heel achterin de rij een plaatsje, de
rij van mensen die met Pasen in
Venetië waren. Men leze de, in
één ruk neergeschreven reisher
inneringen van Huib Luns: zijn
wandelingen in Venetië en zijn
bezoek aan de San Marco onder
de Paasmis. Hij kan cr zijn mond
ook niet over dicht houden,en
hij heeft de nachtelijke Paasviering
nog niet eens mee kunnen maken.
IÉ Als men over de grote lange lagu-
nenbrug de wonderlijke stad is bin-
nengereden en de auto heeft opge-
H borgen in de enorme garages - op zich
H al een vreemde gewaarwording een
stad te betreden waar geen auto in
te bespeuren valt - vraagt men zich
H af waarom cr geen entree geheven
g wordt.
j Een waarachtig sprookje wordt dan
nu werkelijkheid.
H Zolang ge er blijven zult, wandelt
gj ge over bruggetjes, die hoog gebold
g staan over de watertjes tussen de
talloze eilandjes, wat ge niet berei-
m ken kunt, bereikt ge met de gondel <FaaSWake ill S. Mai'CO
en zijn de afstanden wat te groot,
dan zijn er de geregelde diensten op
het Canal Grande, zoals in Parijs de
jE metro. Ge vergaapt U aan de kunst-
g schatten her en der in de stad, ge
il bouwd of verzavneld uit alle wind-
streken in een groot verleden.ge
voert de duiven op de piazza vo°r de
religieuse Carrousel: de San Marco.
Ge doet no,g duizend dingen meer en
het heerlijkste wat ge doet is het niets
doen als ge al dat- moois een weinig
hebt tegengegeten.
Want het is met mooie dingen zien
hetzelfde als met voortreffelijk eten.
Op zeker moment is de geest ver
zadigd en vraagt doodmoe nog slechts
om een blauwe lucht om in te kijken.
De dagen voor Pasen vvaren heen
gegaan met 't soppen van de vinger in
de zoete weelde van 'n bij uitstek ro
mantische stad. Bedenk dat ge voort
durend wandelt of vaart langs een
enorm decor en vooral des avonds als
ge gondelen gaat. Ge speelt alvorens
in te slapen zelf toneel met de Vene
tian die met radde tong en drama
tisch handgebaar tweemaal zoveel li
res uit uw zak wil kloppen dan rede
lijk is. Als ge 't spel goed speelt, door
verachtend heen te gaan bij elk van
zijn geweldige bedragen - hij wenkt
u toch weer terug - toont hij u de
vanwege de gezamenlijke gondeliers
uitgegeven, gedrukte minimumtarie
ven en laat u zonder blikken of blo-
u0n ,"ls';aPPer>. Het scheelt u zeker
honderd lires. Leer u te verzoenen
met deze handelsgeest, wij Hollan
ders zijn immers op een andere ma
niet precies eender en., ge hebt im
mers geen entree betaald.
Als ge toch wat meer geld kwijt
wil A|raafi hem dan de hymne van
St. Marcus te zingen terwijl hij het
wonderlijk slanke vaartuig met zijn
even uit t lood gebouwde kop geruis
loos door het water stuwt rakelings
scherend langs de duizenden meer
palen waar Venetië tegenaan schijnt
gebouwd. Elke hoek die ge omgaat,
het water nauwelijks bewogen door
de „bomende" - wat klinkt dat Giet
hoorns - gondelier, is gelijk het halen
van een voordoek. De Palazzi met-de-
voordeur-aan-de-waterkant, waaron
der er zijn van een meesterlijke ar
chitectuur, schemeren in 't licht van
een lantaarn. Stille waters, stille wa
tersteegjes, boogbruggetjes, toneel-
licht en de hymne van St. Marcus.
Het is voor een paar dagen heer
lijk te verdrinken in Romantiek.
Maar spoeden we ons naar de San
Marco. Aanstonds zal de nachtelijke
Paasviering beginnen. Onder de
Rialto zijt ge weer hopeloos verward
in uw fantasie. Hier moeten Bassa-
nio en Antonio geleefd hebben: Is er
nog nieuws op de Rialto?" Dit is
waarachtig niet zomaar een brug!
t
t
Het was een nieuwe wereld
waar hij kennis mee maakte.
Tegen wil en dank natuurlijk. Een
ziekenhuis heeft immers weinig
aantrekkelijks te bieden. De
„grote" wereld dringt er binnen,
als cr mensen op bezoek komen,
niet gewone jassen en schoenen
aan, of door een koptelefoon,
helemaal uit Hilversum. Naar de
radio luisterde hij vaak met ge
sloten ogen. Er valt in een zieken
huis weinig te kijken, bovendien
is alles crème of wit cn cr hangt
een speciale lucht.
H„D®J,r0te afleidingen en tegelijk
«rtnr c?.nccntraties op het be-
kinepn riiJ waren de onderzoe-
w ri' TT ?P en "ret hem verricht
werden. Het duurde nog al lane Tn
de hoofden van de artsen rezen an
dere denkbeelden dan in zijn hoofd
Hij rekende met een paa"
den, hoog uit, en eenbeetje ellendc.d
Zij concludeerden tot een afgeschre
ven menseleven: Schouders "opha
len, afwachten, doodgaan. Zo cru
hebben ze het hem niet verteld.
Toch had hij weinig moeite om het
te begrijpen. Na slechts de eerste
hoofdstukken van zijn leven te heb
ben geschreven, vas er zo maar
ineens een punt achtergezet. Hij
bleef er geboeid naar staren, naar
die simpele punt, die hij niet gezet
had. Er was dus geen regel meer
'die bij de vorige aansloot. Er was
alleen een groot zwart gat. Hij
sputterde nog even, vocht nog een
poosje om op de begane grond te
blijven, werd bewerkt met valeriaan
om bet hevige verzet te breken en
viel toen de zwarte put in, een ein
deloze afgrond.
Diep onder het wereldoppervlak
zijn krochten en grotten, waar men
wandelen kan. Het is er echter een
zaam, zeer eenzaam. Dat was de
ontdekking die hij deed na die ge
weldige val. Boven maken de men
sen plannen en voeren ze uit, schrij
ven hoofdstukken in een levensver
haal, die min of meer aansluiten.
De berekeningen die ze daar ma
ken kloppen óók min of meer. On
der in de gewelven der eenzamen
wordt geen normaal levensverhaal
meer geschreven. Daar te vertoe
ven is de eerste tijd allergruwe
lijkst. Bijna alle waarden die boven
geldig zijn en waar een mens met
heel zijn mens-zijn aan hangt en
naar haakt verliezen haar betekenis.
Alles schijnt er op te wijzen dat
men alléén op de wereld leven kan
en niet er onder. Daar zou je moe
ten stikken van ellende.
Het was voor hem een wonder
lijke ervaring dat dat niet gebeur
de. Jc kon er wandelen gaan en.
een andere wereld ontdekken.
Het is cr eenzaam en elke ont
moeting met een ander geteisterd
mens is een gebeurtenis. De groot
ste van zijn ontmoetingen, de
meest verhevene was die met dc
kruisdragende Christus, de geteis
terde Godmens die hier ook is, in
de gewelven van de wereld.
Hij heeft hier met Hem Goede
Vrijdag gevierd. De Christus-ont
moeting is hier beneden mogelijk
op een wijze waar ze boven geen
begrip van hebben. Hij zag met
een dankbaarheid in een graad,
waartoe hij zich nog nooit had op
gewerkt dat, waar ongeveer niets
hem meer vergezelde de krochten
in, Christus met hetzelfde Gezicht
de Zelfde bleef en te ontmoeten was.
Hij wandelde hier immers ook.
Passie en Opstanding
Hij bemerkte dat Christus veel
beter te ervaren was. omdat de af
leiding zo gering was geworden
en bovendien, ze hadden tijd voor
elkaar, hij voor Hem en omgekeerd.
Het was er immers eenzaam en erg
stil.
Hij ontdekte tot zijn beschamen
de vreugde, wijl hij er zelf geen
deel aan had, integendeel hij had
zich verzet, dat hij met zijn kruis
en verlatenheid veel op Hem ge
leek.. maar dat is toch het hoogste
doel van ieder mensenbestaan!
Goede Vrijdag is goed te vieren
door geslagen mensen.
Maar er is nog een „schone vol
einding".
Hij wist niet goed te beredene
ren hoe Pasen en Goede Vrijdag
in elkaar grijpen, in het geval Chris
tus niet en in zijn eigen geval niet.
Hij ervoer het.
De Passie en de Opstanding zijn
immers ter zelf dertij d aanwezig.
Dit was zijn Pasen, een Pasen
zoals hij nog nooit gevierd had
boven.
Dc vreugde om dc wonderlijke
ontdekkingen. Een vreugde van een
totaal andere structuur dan gebrui
kelijk. Er was waarachtig te le
ven daar waar hij rekende op uit
zichtloos beslaan tot dc dood kwam.
Er was een nieuwe wereld te ont
dekken, waarvan hij het bestaan
nooit vermoed had. Er was een
nieuw levensverhaal te schrijven,
genialer, wijzer en schoner dan dat
waaraan hij boven begonnen was.
Van het huis dat hij zich bezig was
te bouwen om in te leven was geen
steen op de andere gelaten. Aan an
dere mogelijkheden had hij niet ge
dacht. Maar zie, ze bestonden. Toen
het betrekkelijke in één slag weg
viel dacht hij in het puin niets
meer te vinden.'Hij vond een splin
ter van het Absolute. Hij was op
de weg gezet een andere Christus
Op de Piazetta zetten we voet aan
wal. Tussen de zuilen van St. Mar
cus door; rechts het Dogenpaleis, twee
galerijen en daarboven het georna
menteerde gesloten bovendeel; links
de geweldige Campanile en dan
rechts de San Marco in.
Het voor ons Noorderlingen bi
zarre exterieur, de kakelbonte voor
gevel met vijf portieken nagelt U
nu niet aan de grond, Het is er te
donker voor. Binnen zal het aanstonds
Pasen zijn. Het is er vol, voor zover
re de grote ruimte vol kan zijn. Dan
treedt de Patriarch van Venetië in. De
Eminentie in. het vurig rood er rond
purper, zwart en superpliewit, de
bonte kleuren van een plechtige stoet
die tesamen met het volk de Ponti
ficale Mis zullen creëren. Gelukkig
geen banken in die Kerk, daar. De
kerkruimte is voor allen. Ge bezit
er geen timmerhouten onderdeel van,
waaraan ge gebonden zijt wegens de
betaalde huur. Ge kunt er opschuiven
een plek uitzoeken en reikhalzen.
Wat zullen we U schrijven van die
gedenkwaardige uren. Dit ene mo
ment: het Gloria.
Huib Luns schrijft ergen: „We
zullen dat interieur niet beschrijven
dat is als een fantastische druipsteen
grot, of als een onderaards gewelf
waar een Ali Baba schatten van al
lerlei aard heeft opgestapeld. Maar
het prachtige marmerfineer van de
wanden, de steen en het glas van de
mozaïeken, het brons en het verguld
sel. Alles is overdekt als met een fijn
pulver van de tijd - niets glimt - al
les glanst een edel patina sluiert het
geheel en als stofgoud dwarrelt het
licht in bundels van boven".
Dat laatste gebeurde de Paasnacht
niet.
Overdag treedt het licht binnen,
door de vensters in de koepels boven
de pendentiefs, zodat die koepels
schijnen te zweven boven de wonder
lijke schrijn; als de grote lamp uit is,
schemert er het licht van bededen af
omhoog. Maar onder dat Gloria! Alles
wat kaarsen houden kon, hield kaar
sen, het volk en de talloze luchters
en wat voor kaarsen. Er is die nacht
een materieel in duizend vlamme
tjes opgegaan dat Lourdes met zijn
licht processies slechts overtreffen
kan.
In die trillende gloed straalden de
mozaïeken der gewelven. En elk
steentje grond, elk gulden vlakje ving
onder een andere hoek dat trillende
licht en glansde zo mee In die ster
rennevel boven ons.
Wat nog meekaatste tegen die won
dere wanden was 't geluid van schel
len, orgel en koor, dat daar plotseling
met het licht opbloeide in de fantas
tische druipsteengrot.
Och, het had allemaal niets van
het serene opus Dei in een klooster
kerk en het zal ook wel verhevener
zijn en meer in de sfeer van een ho
ger geestelijk deelnemen liggen, de
Verrijzenis van Christus in een Be-
nedictijnerabdij mee te maken en
met Hem daar als Nieuwe Mens te
verrijzen, maar éénmaal het feest
van Opstanding te ondergaan in de
San Marco is Hem Eer brengen met
een scala van de edelste menselijke
middelen, samengesteld in een niet
te evenaren scenario.
De andere morgen, Paasmorgen te
rug naar de Piazza. Om tien uur zou
den de Paasklokken gaan luiden. In
uw bagage vindt ge nog een schoon
overhemd, dat behoort ge aan te trek
ken op Paasmorgen als ge flaneren
gaat over het marmer van dit beeld
schone plein., en zeker op Paasmor
gen-
Er zijn al vele Zondagskinderen op
de been. Ze hangen in ijzeren stoeltjes,
onderhandelen met schilderachtige ke
rels die flarden spreken van alle ta-
len der wereld en met bloedkoraal en
foto's leuren. Onmogelijke prijzen.,
maar daar zijt ge zelf toch bij! An
deren onderhouden de zwermen dui
ven, die zonder twijfel de meest vet
te worden en had de unieke kans
(het is eenzaam beneden gekre
gen die weg redelijk goed af te leg
gen.
Hij was opgestaan als een nieuwe
mens. Pasen!
Pasen is goed te vieren door ge
slagen mensen.
Wij geloven, dat Christus niet al
leen aan zó weinigen zulke kansen
geeft. Het zou ook erg zijn als
ieder van ons het verschrikkelijke
gelag moest betalen, dat deze man
betalen moest voor zijn kansen.
Voor ieder van ons moet er een
kans bestaan Goede Vrijdag en
Pasen te vieren als we er maar
op uit zijn het betrekkelijke op zijn
betrekkelijke waarde te schatten.
Wat maalde de goede moordenaar
nog om de dood? Toch had hij een
barre dag <op Golgotha. Hij schatte
de hemel op zijn juiste waarde en
verrees.
gemeste vogels zijn van 't Schierei
land en zeker 't meest gefotografeerd.
De Italianen kent men uit de bloem
lezing van alle stammen en talen di
rect. vooral de mannen. Ze hebben
smaak en weten nog wat anders te
combineren dan beige, crème en grijs
zoals bij ons in Holland, Ze geven iets
om een sierlijke zelfs wat vrouwelijke
schoen en om een rose hoed op hun
zwarte koppen.
Dan valt de eerste geweldige dreu
nende beier. Een wervelwind van dui
ven stuift op en ieder ziet op, of
naar de dieren die plots van schou
der op arm opvlogen of naar waar
de klokken begonnen te luiden.
Hoog in de hoge campanile die pal
op de hoek van Piazza en Piazetta
oprijst. Pasen! De klokken luiden.
Christus is verrezen. Dat hoort toch
bij Pasen, de klokken! En hoe gewel
dig luiden ze. Het is moeilijk nog op
normale toon te converseren met uw
reisgenoten, ge komt er niet boven
uit. Maar spreek dan ook niet. Fla
neer in een zee van machtig feestge-
lui. Herinner U alle gedichten, die
capabele lieden voor U neerschreven
over klokken en hun geluid. Het is
Pasen.
F. B.
-ü&.v
..vr
iXi-VjsillKi &vWMtoW*
Hij lag op een tafel in de recreatie
zaal en torende fier, als een zwar
te pyrarqide uit boven de andere to
neelattributen.
De engelenjurken, narrepakken, di
verse hoofddeksels, voetbekleding en
wat verder in een internaats-toneel-
kast placht te zijn, zouden onderwor
pen worden aan een inspectie naar
eventuele beschadigingen van mot en
vocht.
't Was mal, maar de heksenhoed
scheen een typische aantrekkings
kracht op me uit te oefenen. Ik vond
hem zielig zo zwart in zijn eentje.
Zijn lot was bij het maken beslist.
(Geen ander hoofd mocht hij sieren
dan 'n heksenhoofd). Hij was „hoed"
maar niet in het juiste begrip van
het woord. Hij flatteerde je niet,
maar maakte je hekserig, belache
lijk. In de recreatiezaal begon 't
beschaafde gegons te ontaarden,
voor niet gewende oren althans, in
geschetter, gekwetter en rumoer.
't Was bijna tijd om naar het lof
te gaan en ieder zocht lang naar
haar hoed.
't Waren de gebruikelijke vijf mi
nuten voor het Lof, die steeds zo
lang mogelijk gerekt werden door het
zoeken naar een hoed of muts.
Ik keek naar de Heksenhoed en
mijn zakenbloed begon te kloppen.
Mijn snoeptrommel was leeg. De
beurs dito. Als een nieuwtje vloog
ik langs de meisjes en herhaalde
o—eral dezelfde vraag: Wat krijg ik
als ik met die hoed op naar het
Lof ga? Lezers, consideratie in uw
oordeel alstublieft. Ik was de vlegel
jaren nog niet ontgroeid. Er moeten
velen in mijn leefMjdsperiode heb
ben gezeten, want de buit was groot.
Dropjes, koekjes, toffee's, caramels,
pinda's en flikjes werden me in
groot aantal beloofd. Hoed achter me,
hoed op zij, hoed voor me, op dé
gang. HOED OP! Nog nooit was de
zaal zo vlug leeggeduwd. Als een
rattenvanger van Hameien krioelde
de schare achter me aan. Wat zal de
zuster geglunderd hebben toen ze
dacht, dat haar dagelijkse „op tijd"
aansporingen eindelijk succes gehad
schenen te hebben. Ze glunderde vast
nog toen ze in de deur stond, maar
daar plots zal dit wel veranderd zijn
in fronsen en verbeten lachen. De
Heksenhoed!
Middelpunt der belangstelling. Met
daarachter gichelende en bewonde
rende meisjes belust op afleiding.
Er werd geroepen „Kom onmid
dellijk terug". De Zieltjes vanger
hoorde niets. „Kom terug, zeg ik je"
Ik was de hoek om. Er werd me van
alle kanten raad toegefluisterd „Doe
hem af. De plaats waarnaar je gaat
is heilig".
En als Mozes gehoorzaamde ik en
duwde de hoed onder een bank in de
gang. De kwade neiging was bijtijds
de kop ingedrukt. Weg snoepjes, weg
dropjes, weg pinda's, alle lekkers
weg. Na het Lof een hele boze zus
ter en een rouwmoedig heksje.
Rouwmoedig vooral om de vervlo
gen strelingen der tong. Rouwmoe
dig ook bij het horen van het von
nis. „Vijftien keer de Godsdienstoor
logen uitschrijven". Iedere regel was
nieuw voor me. Van Godsdienstoor
logen wist ik niets. Na de vijftien
keer wist ik van godsdienstoorlogen
alles. En lezers, wat ben ik de hoed,
de zuster en mezelf dankbaar. Op
het examen kreeg ik de Godsdienst
oorlogen. De „vijftien keer" herin
nerde ik me en ik wist „bijna" alles.
En ik kreeg een goed cijfer en slaag
de. Sindsdien draag ik als talisman
een heksenhoed
Dit is nu een in alle opzichten prac-
tiseh en aangepast boekje. We begin
nen al wat het formaat betreft: het is
slechts klein, zodat het gemakkelijk op
zak meegenomen kan worden. Prac-
tisch ook wat de inhoud betreft: het
geeft de H. Mis, morgen- en avondge
beden, voorbereiding en dankzegging
op de H. Communie, verschillende'vas
te misgezangen enz. Daarbij hog Vele
gebeden, welke de jongens wel zullen
aanstaan, geheel aangepast aan hun
leeftijd en diensttijd. Aanbevolen. Het
boekje werd uitgegeven door de N.V.
Gooi en Sticht in opdracht van de
hoofdlegeraalmoezenier.
H. B.
De jaarlijkse actie „'n Heitje voor 'n
Karweitje" wordt dit jaar ingezet door
padvindersleiders en oud-padvinders, die
werkzaam zijn bij radio en televisie. Ver
schillende bekende radiofiguren van de
vier omroepverenigingen zullen op Zater
dag 9 April as. in Hilversum tal van
karweitjes opknappen.
„Rond de Paasdagen verheug ik
me altijd weer over dat mooie
eieren-zoeken", aldus Hond met dro
merige blik de Radio-gids raadple
gend. „Het is een goede gedachte,
deze liturgische plechtigheid van
jaar tot jaar uit te zenden. Elke keer
is het weer hartverheffend, te ver
nemen hoe op allerlei plaatsen in
het land met ijver en toewijding
wordt gezocht naar de gekleurde
kippen-producten, die de aandacht
van het volk beogen te richten op
het levenwekkende mysterie der
Opstanding. Overal zijn vriendelijke
mensen in touw om te ontdekken,
waar de heren van de omroep de
eitjes hebben verstopt. En dan komt
er ineens zo'n klein bovennatuurlijk
tafreeltje door de loudspeaker.
„Waar hebt u uw ei gevonden, me
neer Oortinga? Luisteraars, ik sta
hier in Appingedam, waar de heer
Oortinga zojuist het ei heeft opge
raapt, precies op de plek waar wij
het hadden gelegd.... A juist, me
neer Oortinga, u bent dus uit huis
gegaan en direct naar de toren ge
lopen. De heer Oortinga, zich in
stilte afvragend wat bij straks met
dat ei zal gaan doen, interrumpeert
dan: „Nee meneer, we loopn hier
altijd langs de huizn van 't Schootn-
knaal en dan kom je vanzelf achter
de toorn; ik zee tegen m'n vloofde,
ik zee. Merie zee ik, as jij nou bij
't poortje gaat kijkn, dan neem ik
dat plekkie bij 't achterhek...Een
minuut later zitten we in Medem-
blik, vanwaar een even zinvol ge
sprek wordt uitgezonden tussen de
reporter en mejuffrouw Plaatjens
aldaar, die in haar voortvarendheid
zelfs twee eieren heeft gevonden.
Overal zijn de zoekende mensen
bezig zich in te leven in de diepere
zin van het Hoogfeest der christen
heid. Dat de radio hen daarin voor
gaat en bijstaat, is een van de voor
naamste zegeningen van het huidige
radio-bestel".
