Markante figuur uit de K.A.B.
Italië's nieuwe president heeft
grote steun aan z'n vrouw
Het Bondsdorp in
Bonn, de hoofdstad, die geen
hoofdstad is
volle actie
■■■■■Ir
mBÈÈÈÊÊmÊÈm
NDftG-lJfflvalfop:
■gwi
^Zaterdagse
mijmeringen
Wijnstokken zonder doornen
mm
I
Wegwijzers naar de ministeries - Van een
ondeugend grapje - Schoonmaak in de wetten
ZATERDAG 21 MEI 1955
PAGINA 3
Italië's nieuwe president is voortgekomen
uit de rijen van de Katholieke Arbeiders
beweging in Italië. Hij vocht voor het recht
der Katholieke arbeiders, zich in eigen
organisatie te verenigen, toen hij nog in de
korte broek was. In de korte broek, zestien
jaar oud, toog hij naar een Katholiek
arbeiderscongres, als afgevaardigde van de
atdeling, die hij met een tweetal vrienden
opgericht. Hij ging niet, omdat er hele
maal niemand anders was, maar don
.lini, de geestelijke adviseur en trouwe
vriend, droeg hem als afgevaardigde voor.
Want Giovanni Gronchi was om zo te zeg
gen nog voor de duivel niet bang en wist z'n
woordje te doen. Dat bewees hij spoedi^ on
communistische debatingsavonden, waar hij
z'n mannetje stond. Zijn voornaamste voor
bereiding was. een lange broek. De rest
kwam vanzelf. Giovanni Gronchi werd in
zijn geboortestadje Pontedera de grote voor
man in de strijd tegen de communistische
agitatie en hij is steeds de principiële en
onverzoenlijke tegenstander van het com
munisme gebleven.
Daarom moesten zijn aanhangers de com
munistische burgemeester van Pontedera
dwingen, de vlag van het stadhuis uit te
steken. De man deed het met tegenzin, want
in deze dagen, nu de communisten in Italië
overal, wat de vakbeweging betreft, aan de
verliezende hand zijn en vrezen, ook in de
politiek harde klappen te zullen krijgen,
voelde hij er weinig voor, propaganda te
maken voor een Christelijk Democratisch
trekpaard als Giovanni Gronchi.
och, ze hebben hem ook wel eens op hun schouders gedragen.
at Was lm een grote, vurige rede, die hij tegen het opkomende
fascisme hield. Giovanni Gronchi is van liet begin af aan een
verklaarde tegenstander van het fascisme geweest. Echter, hij moest
on moet even weinig van het communisme hebben, al is hij dan
tot op de huidige dag een z.g. links georiënteerd Christen Demo-
aat gebleven. Het begin van zijn politieke loopbaan heeft zich in
'j) arnto Populare afgespeeld, de Katholieke partij van de bekende
de 'Urzo- ijl fiorellino biancohet witte bloemetje, zo noemden
°ekl TUinislen hem, aangezien Giovanni Gronchi altijd keuiig
ee was, zich nooit aan krachttermen te buiten ging en steeds
de bel tJi nooit aan Kracnttermei
al d zelve bleef. De fascisten kregen later evenveel reden
s de communisten, om hem een dergelijke bijnaam te geven. Ze
laakten hem echter spoedig alle politieke actie onmogelijk.
Toen
Italië
aati de Eerste We
reldoorlog a
Giovanni p deelnemen, nam
Hij kw ronchi vrijwillig dienst.
o°rl0„ fmer> getooid met twee
vOor h ~rU*sen en twee medailles
etoonde moed uit terug. En
bdHetinfmh6t IaatSte °orlogs-
etin opstelde, waarin de over
winning van Vittorio Vaneto op de
Oostenrijkers werd aangekondigd.
Giovanni Gronchi was aan het
hoofdkwartier van generaal Diaz
verbonden en kreeg als letterkun-
hge deze vererende opdracht.
Het fascisme maakte een einde
aan Giovanni Gronchi's veelbelo
vende loopbaan. Hij keerde naar
het onderwijs terug, maar daar
voor was hij toch niet in de wieg
gelegd en hij ging in de handel.
Eerst probeerde hij het met een
dassenwinkel. Vervolgens werd hij
handelsreiziger. Het waren harde
tijden voor hem. Hij kon nauwe
lijks het brood voor zijn jonge
vrouw verdienen. Bovendien, deze
ontviel hem, na slechts enkele
jaren van een gelukkig huwelijks
leven.
-
WP1
De algemene overtuiging in den
lande is, dat Giovanni Gronchi een
uitstekende president zal zijn. Hij
is er in ieder geval de man niet
naar om zich te vergenoegen met
de eer van het presidentschap. Ook
als president zal de zeven en zes
tigjarige, maar nog altijd heel wat
jonger lijkende oud-voorvechter
van de arbeidersbelangen bergen
werk weten te verzetten en een
grote invloed uitoefenen. Dit is in
een land als Italië, waar zulke be
langrijke sociale hervormingen op
het programma staan, van grote j
waarde.
De oud-voorzitter van de Ita
liaanse Kamer is een representa-1
tieve persoonlijkheid en in zijn j
voorgaande functie heeft hij grote j
gaven van tact en diplomatiek ge
demonstreerd. En zijn thans 42-
jarige vrouw 2al hem als „first
lady" ongetwijfeld uitstekend ter
zijde staan. Ze heeft nooit het ver-1
langen gekoesterd in de society te
schitteren. Ook toen haar man
voorzitter van de Kamer was, ver
toonde ze zich slechts als het drin-
gend nodig was in het openbaar,
aan zijn zijde. Voor haar zijn hun
kinderen nummer één en ze wijdt
hun al haar zorgen. Ze heeft er
twee. Mario, de oudste, is dertien,
Maria Cecilia de jongste, wordt
elf. Het meisje heeft de naam Ceci
lia naar Giovanni Gronchi's eerste
vrouw
Observator
onmkf0rt' hetWClk zich doo'r Bonsde ew
Het ivoekert voort
i» -* «y - ""MMj
h; A
Bidders in Azië
K.V.P. een bolwerk
Liberale Gestapo
Weer Pauselijk woord
En daarom zei Pius
En morgen?
Harry Prikker.
Gronchi voor duivel niet bang
^on§e jaren werd Giovanni
one i eens met de tafel, waarop hij
0n onó®rsteboven gegooid, op 'n anti
communistische bijeenkomst. Later werd
'J toen hij 's avonds met een vriend door
®®n donkere straat liep, beschoten. De
vriend werd gewond. Deze zou later door
fascisten vemoord worden. Het was
*1® reeds genoemde Don Carlini, die zorg-
dat de jeugdige Giovanni Gronchi
naar het gymnasium kon. Zijn ouders,
^eel eenvoudige mensen, bezaten nauwe-
lijks geld daarvoor en vonden het
"Syrn" bovendien alleen iets voor de kin-
der,
de
geld
ea van rijke mensen. Don Carlini zorg-
v°or een flink gedeelte van het school-
Gst 611 Giovanni deed van zijn kant z'n
examen 5ee<i op loffelijke wijze eind-
bij innde gin2 bij naar Pisa, waar
geschiedenislp616" doctoreerde. Hij werd
zich voor de A*s z°danig bleef hij
®l°tte gaf hij ai° -ielc interesseren en ten
Popuiavo krachten aan de Par-
are.
In 1919 werd hij tot afgevaardigde voor
Pisa en Livorno van de Partito Popuia-
re gekozen. Een auteur uit die tijd
schreef: indien Alcide de Gasperi thans
de man is. dan is Giovanni Gronchi de
man van de toekomst. Hij bleef zich voor
de arbeidersbeweging interesseren en
zag zich in 1920 tot algemeen secretaris graag goed, wist briljant te converseren
van de -z.g. witte vakorganisaties geko- en bezat een grote algemene ontwikke
zen, waarin de Katholieke arbeiders ge
organiseerd waren. Na de Mars naar
Rome benoemde Mussolini hem tot on
derstaatssecretaris voor de industrie,
doch reeds een jaar later diende Giovan
ni Gronchi zijn ontslag in. omdat hij in
zag, dat er met de fascisten geen sa
menwerking mogelijk was. In 1924 werd
hij weder tot afgevaardigde van de Par
tito Populare gekozen. Deze verkiezing
ging met een smartelijk gebeuren ge
paard. Zijn vader lag op sterven. Toen
Giovanni Gronchi. pas gekozen, aan het
sterfbed stond, vulden de ogen van de
oude Gronchi zich met tranen van vreug
de. „Ik zou acht en veertig uren eerder
gestorven zijn", fluisterde hij, „indien
ik niet de uitslag van de verkiezingen
had willen afwachten"..
Giovanni Gronchi liet zich niet ontmoe
digen. Hij begon te Milaan een winkel
in verfwaren, die hij allengs tot een
grossierderij uitbreidde. Hij had succes
en plaatste de zaak naar Napels over,
waar ze floreerde.
Nu nam zijn leven een belangrijke wen
ding. Niet in politiek opzicht. Dat zou
later nog komen. Hij hertouwde. En wel
met een vrouw, vijf en twintig jaar jon
ger dan hij. Zelf was hij (in 1941) vijf
tig jaar. Carla was vijftien, toen ze Gio
vanni Gronchi leerde kennen, als vrien-
ding van een dochtertje van zijn zuster.
Ze bewonderde de een stuk oudere man
ten zeerste. Gronchi zag er evenals nu
jonger uit. dan hij was, hij kleedde zich
iii
.vV;
ling. De vijftienjarige Carla werd., ver
liefd op hem. Haar ouders lachten wat
om die kalverliefde. Maar in de jaren,
die verliepen, bleef ze Giovanni Gronchi
bewonderen en ze zei het ten slotte: ze
wilde hem en niemand anders tot echt
genoot.
Negen jaar wachtte ze, tot haar ouders
toegaven en Giovanni Gronchi zijn
begrijpelijke aarzeling overwon. Intussen
had ze alles gedaan, om hem in ont
wikkeling nabij te komen en rechten ge
studeerd. Ze was voor de politicus, die
na de val van het fascisme weer in de
voorste rangen kwam te staan, een grote
steun. Dit was ze trouwens ook, toen hij
ondergronds werkte, tijdens de oorlog.
Giovanni Gronchi nam bij de oprichting
van de Christen Democratische partij di
rect een vooraanstaande positie in en
werd herhaaldelijk minister. Zoals ge
zegd, hij was „links" georiënteerd en
omdat hij steeds voorvechter van de ar
beidersbelangen was geweest, hielden ve
len hem voor een verkapte communist.
Zijn uitlatingen droegen hiertoe soms wel
bij. Zo verklaarde hij eens: ik geloof niet,
dat het communistische program ooit te
verwezenlijken is. Indien dit zo zou zijn,
zou ik me direct als lid van de com
munistische partij aanmelden."
Dergelijke uitlatingen tekenen hem als
een spontaan mens. Hij is inmiddels be
ginselvast genoeg, om zich van elke ac
tieve samenwerking met de communisten
te onthouden. Anderzijds is hij in zijn iet
wat radicale opvattingen tevens 'n politi
cus, die niet naar uitersten neigt. Hij is ook
geen man, om een grote schare volge
lingen te kweken. De bekende Fanfani
slaagde er in, de' „links" georienteerde
elementen in 'de Christen Democratische
partij rondom zich te verenigen. Giovan
ni Gronchi bleef een eenling, met slechts
enkele getrouwen. Hij was het voor het
overige, die steeds ijverde voor een nauw
samengaan met de socialisten.
Giovanni Gronchi is nu politicus af.
Door zijn verkiezing tot president van de
republiek werd hij boven de partijen ge
steld. Deze verkiezing is interessant. Im
mers, ze zette op de presidentszetel een
gelovig Katholiek. Gronchi's voorganger,
Finaudi, was liberaal.
Giovanni Gronchi, Italics nieuwe president, niet zijn echtgenote, signora
Carla Gronchi.
Giovanni Gronchi met zijn twee kinderen, Mario en Maria Cecilia.
Thuis rust Giovanni Gronchi uit. Ma
rio leest hem de kranten voor. De jongen
zou niets liever doen, dan als zijn se-
cretarus op te treden. Maar zijn moeder
wil, dat hij goed piano leert spelen. Ze
tennist met hem en rijdt met Mario en
Maria Cecilia paard. Dat is de enige luxe,
die ze zich veroorlooft. Giovanni Gron
chi heeft zich geen rijkdommen verwor
ven.
Voorlopig wenst ze nog in het eenvou
dige huis in een buitenwijk van Rome
te blijven wonen. Naar het Palazzo Qui-
rinale, het paleis, waarin eens de Pausen
en later de Italiaanse koningen resideer
den, wil ze liever niet. „Ik zou niet graag
willen, dat mijn kinderen in de schaduw
van kurassiers opgroeien", heeft ze
iemand toevertrouwd.
Op de eerste receptie, welke Giovanni
Gronchi, de nieuwe president van de
Italiaanse republiek gaf, schitterde Carla
Gronchi door haar bescheidenheid en op
rechte vriendelijkheid voor eenieder.
Haar wacht intussen een moeilijke taak.
Maar ze heeft het zich nooit gemakkelijk
gemaakt. In dit opzicht is ze volkomen
de gelijke van haar man..
Bonn heeft zijn eerste protest de wereld inges]iflëer^* En wei naar het
ioo van de natie, welke Bonn gezien liet verleden en mede met het oog
op e toe "omst heel na aan het hart moest liggen: de Oostenrijkse. Alsof
nooit een „Anschluszheeft bestaan, zowel vóór als tijdens Hitier,
eri e onn tegen het pas weer op eigen henen gezette Oostenrijk,
onn, de hoofdstad van de eveneens pas onafhankelijk geworden West-
bondsrepubliek, blafte tegen Wenen.
hoofd.stedliivanaUnn3-ftCotdn1^etMdeert'
Duitsland te zijn keel mi™ i- ve*;enigd
ontnomen zag, voorlopige zetel te worden
van de Westdmtse regering, schudde mee
wang het hoofd. Hoe heeft men erTok
ooit over kunnen denken, om het dorp
Bonn tot hoofdstad en
regeringszete] te
't-uvanni Gronchi thuis, in z
ijn eenvoudige woning in een buitenwijk van
Home.
verheffen, zei men daar voor de zoveelste
maal en men meende, er ditmaal meer
dan ooit het recht toe te hebben
BonnHet is wel de merkwaardigste
hoofdstad van Europa en misschien we)
van de wereld. De legeringsorganen zijn
er de mopperende slachtoffers van een
niet op te lossen woningnood. De minis
teries zitten op, door en tussen elkander.
In de straten van Bonn moesten weg!
wijzers worden opgericht om aan te ge.
ven, waar die of deze afdeling van het
een of andere ministerie is ondergebracht.
Het Bondsdorp. zeggen niet alleen in
Frankfort de mensen, ietwat smalend.
Bonn mist letterlijk slles, wat men van
een hoofdstad verwacht: monumentaliteit,
glans, schittering yoorai ruimte. Er is
veel gebouwd, zoals overal in West-Duits-
land. maar nog steeds niet genoeg. Alleen
het ministerie van buitenlandse zaken
kan bogen op een modern, aan de eisen
des tijds beantwoordend gebouw. Maar
het lijkt zelfs niet in de verste verte up
de eens zo vermaarde „Wilhelmstrasze"
van Berlijn.
Letterlijk alles is in Bonn een nood
oplossing. Ook de plaats, waar de Bonds
dag bijeenkomt en over het wel en wee
van 50 millioen West-Duitser? beslist
wordt. Iemand zei onlangs, dat Bonn niet
groeit' maar in steeds grotere omvang
voortwoekert
Niemand is eigenlijk over Bonn teyre-
1 den. behalve dan de Bonners zélf, want
ze glimmen nog steeds van genoegen om
de uitverkiezing van hun eens zo rustige
provincie- en universiteitsstad. De vele
ambtenaren en andere functionarissen, die
in en om Bonn opeengepropt wonen, er
geren zich over de zelfgenoegzaamheid
der echte Bonners en verwijten hun b.v.
dat het hun nooit gelukt is. een schouw
burg en een toneelgezelschap op te richten
en te vormen welke ook maar enigszin!
j kunnen wedijveren met die van andere
Duitse steden van gelijke grootte en cuK
turele standing.
|i Bonners en nietrBonners hokken in een
soort co-exis'entie bijeen, om een thans
veelgebruikt woord te bezigen De Bon
ners blijven zoveel mogelijk in de oude
binnenstad en de niet-Bonners verlaten
Bonn na volbrachte dagtaak zo vlug mo-
,sw'
De grote zaalwaarin het parlement
van de Westduitse Bondsrepubliek
in het Bondshuis bijeenkomt
gelijk, om ergens in de kuuroorden in de
omgeving wat op kun verhaal te komen
En wat is nu die oude binnenstad? Wel,
als men er zo doorwandelt, zou men zich
in Utrecht of Groningen kunnen wanen
Bonn is veel minder typisch Duits dan b.v
het door ons geannexeerde Elten. De
meeste winkels doen knus-Hollands aan
en de enkele moderne gebouwen, als b.v.
het Kaufhof. hebben dezelfde contouren
als elk nieuw gebouw in West-Europa.
Ondanks de bombardementen is er m
Bonn veel gespaard gebleven. De suppoost
van het huis. waarin Ludwig von Beet
hoven het levenslicht aanschouwde ver
telt aan iedereen, die het horen wil, uit
het kamertje, waarin de grote componist
geboren werd, met eigen hand de brand
bommen door het raam weggeslingerd te
hebben, aldus voor Bonn en de wereld
een kostbaar pelgrimsoord reddend
De Bonners zijn en blijven er vermoede,
lijk van overtuigd, dat Bonn wel de hoofd
stad van West-Duitsland moest worden
Het behoort immers zo betogen ze uit
den txeure tot de oudste steden van he-
land, het ligt in een mooie omgeving aan
de Riin Het voert zijn geschiedenis zelfs
tot ver 'vóór de tijd terug, toen de Romei
nen een vesting aanlegden, die ze Castra
Bonnensia" noemden. Volgens de deskun-
di«en is het stratenplan van die Romeinse
vesting nog steeds in het oude stadsplan
terug te vinden. De Romeinen bouwden
inmiddels op de plaats, waar eeuwen te
voren de Kelten een overzetveer en vis
sersdorp gesticht hadden.
Voor de toerist biedt Bonn wel het een
en ander. De oude Munsterkerk is een
bezoek alleszins waard, de twee barok
paleizen der keurvorsten doen nog velen
de schouders ophalen over de zakelijke
architectuur van het gebouw van de
Bondsdag. Voor het overige is er wn de
eigenlijke uit de Middeleeuwen dateren
de stadskern zowat niets overgebleven.
Wat er nog was, ging in de oorlog ver
loren, wat bleef staan, is van veel oudere
datum, het Beethovenhaus inbegrepen.
Daarin is een klein museum onderge
bracht. Men kan er de grote vleugel be
wonderen, die de meester te Wenen in
verband met zijn toenemende doofheid
liet bouwen, alsmede de speeltafel van
het orgel in de Bonnse Minoritenkerk,
voorts originele partituren, brieven er;
portretten. Het Beelhovenarchief in het
aangrenzende pand bevat een bibliotheek
van 20.000 boeken.
Tot de ministeries, die het zwaarst;
zuchten, vanwege gebrek aan ruimte er.
overbelasting met werk, behoort het
ministerie van justitie. Dit heeft een
zware taak gekregen. Niet minder dan
veertigduizend wetsartikelen zijn in de
loop der decennia verouderd en moeten
'geschrapt of gemoderniseerd worden
Nog slechts 13.000 zijn er officieel buiten
werking gesteld. De rest wacht nog op
afdoening.
Zal Berlijn eens Bonn weer van zijn
plaats verdringen? De Bonners vertrou-
•wen er op, dat er dan toch nog heel
wat, zeker gedurende de eerste jaren,
aan regeringsinstanties in hun stad zal
blijven hangen. En ze zijn tevens reeds
in hoge mate tevreden met hetgeen hun
tot dusver in de schoot gevallen is. Vóór
de oorlog was Bonn aardig bezig, tot een
onaanzienlijke provincies'lid annex be
scheiden toeristenoord te vervallen. Nu
groeit het tot een grote stad uit. Als
resultaat hiervan kreeg Bonn inplaats
van de verwoeste Rijnbrug een geheel
nieuwe, heel moderne.
Op die moderne biug, een staalcon
structie- werd een merkwaardig stenen
mannetje bevestigd. Dit werd indertijd
op de oude aangebracht, omdat de be
woners van het tegenover Bonn liggende
Beuel niet in de kosten van de brug
wilden bijdragen. Men haalde het uit de
brokstukken van de in de Rijn gevallen
stenen brug op. De nieuwe werd op
rijkskosten gebouwd. Het mannetje zat.
op de oude brug zo bevestigd, dat een
niet nader te noemen lichaamsdeel naa-
Beuel gekeerd was. Ni wijst dit in de
richting van Frankfurt. De Bonner--
beweren, dat dit zuiver toeval is
K. H.
x -
MM
Het Bondshuis te Bonn, de zetel
van het Westduitse parlement
DRIE MILLIOEN katholieken in India
Pakistan, Ceylon, Birma, Malaya en Tai-
land hebben schriftelijk beloofd dagelijks
de rozenkrans te bidden. Dit is het resul
taat van de rozenkrans-kruistocht, welke
pater Patrick Peyton C.S.C. in het begin
van het jaar in genoemde landen heeft
ondernomen.Pater Peyton heeft op zes
en zestig meetings meer dan een mil
lioen Aziaten toegesproken.
Dat geeft de Roomse burger moed.
Immers niet alleen politieke invloed is
doorslaggevend voor het welzijn van een
volk. Gebed is ook een belangrijke „zuil".
DE KATHOLIEKEN van Nederland
hebben een duidelijk antwoord gegeven
op de wekroep hun staatkundig bolwerk
af te breken als ware het een bouwsel,
dat niet meer van deze tijd zou zijn. De
pogingen onze partij te ondermijnen zul
len daarmede niet uit de wereld zijn,
maar zij zullen stuk lopen op een linie,
die in breedte en diepte aanmerkelijk
werd versterkt. Aldus schreef onze KVP-
voorzitter in het jongste nummer van
„De Opmars''. Het kan goed zijn deze
uitlating voor de komende dagen terdege
te onthouden.
DE MINISTER van financiën Lie-
baert heeft op een hoofdbestuursverga-
dering van de liberale party in Brussel
verklaard, dat hij in het bezit is van be
wijzen, dat zowel de Christelijke Volks
partij als het Comité voor Vrijheid en
Democratie daden stellen, die schadelijk
zijn voor de credietwaardigheid van de
Belgische staat.
Welingelichte kringen te Brussel be
vestigen, dat het ministerie van justitie
inderdaad een uitgebreid onderzoek heeft
gelast. De documenten, die minister Lie-
baert bedoelde en waarnaar thans een
onderzoek gaande is zijn (schrik niet)
preken, die in de kerken gehouden zijn,
artikelen in parochiebladen, circulaires
van de CVP en van het comité voor Vrij
heid en Democratie.
Als we dat hier deden, zaten de com
munisten zó in de gevangenis.
UW ACTIVITEIT moet zich niet be
perken tot het economische, maar zich
ook sterk bezighouden met alle proble
men, die het boerengezin als zodanig
aangaan. Deze wens heeft men trachten
te vervullen en zo ziet men tegenwoordig
hoe overal speciale opleidingen tot stand
zijn gekomen om de jonge boeren op een
hoger niveau te brengen, opdat zij opge
wassen zijn tegen hun hogere sociale
roeping.
Vakkennis en grond zijn uitermate be
langrijk, doch daarmee is het leven nog
geen leven. Vorming naar gelang het
milieu tot eerste klas mensen -blijven
de voorrang hebben. De rest komt dan
gemakkelijk in orde.
Ook het leven van de boeren staat in
deze dagen bloot aan vele gevaren, waar
door het zich niet mag laten overwinnen.
Het gezin blijft ook in de economie de
bestendige factor, die het wel en wee
der toekomstige generaties bepaalt. Het
volledig bezit van goederen alleen, de
verlichting en verbetering van de arbeid
alleen vormen een twijfelachtig resul
taat. Zij nemen de zorgen voor de toe
komst niet weg. Integendeel, zij verme
nigvuldigen deze even snel als de onge
ordende verwachtingen welke de mensen
niet tevreden kunnen maken.
Ongeordende verwachtingen in de ma
terie zijn de bronnen van veel teleurstel
lingen en ontmoediging. Persoonlijke
welvaart wordt als begerenswaardig
buitengewoon geluk beschouwd en nage
streefd. Maar in de werkelijkheid is men
er daar mee niet. Materie is raak een
zeepbel, kleurrijk en aanlokkelijk doch
breekbaar. Voor geluk is vandaag nog
wat anders nodig.
MORGEN IS het iceer Zondag. Der
halve offerdag voor de nieuwe kerken.
Sta, overeenkomstig de epistelwoorden,
uw Bisschop ten dienste naar gelang de
gaven, die ge zelf ontvangen hebt. Let
wel, dat is geen kwestie van enkele cen
ten! Het evangelie wijst op de noodzake
lijkheid van fier getuigen ondanks alle
mogelijke moeilijkheden. Voor de rest een
zonnige Mei-Zondag met het innemende
gelaat van iemand die liefde als eerste
punt op zijn levensprogram heeft staan.
Niet minder dan vier heilige Pausen staan de volgende week in de ere-galerij
der kerkelijke officies.
Allereerst Gregorius VII, voormalig abt van Cluny, bekend uit de Investi
tuurstrijd, zijn leven lang onvermoeibaar verdediger van de rechten der Kerk
en tenslotte in ballingschap gestorven. Vervolgens Urbanus I, bewerker van
vele bekeringen, uiteindelijk de marteldood gestorven. Ten derde de H. Eleu-
therius. Groot bevorderaar van de uitbreiding van Christus' rijk, werd ook
hij martelaar. Tot slot Paus Johannes, de bestrijder van Ariaanse ketterij door
koning Theodoricus in de gevangenis geworpen en daarin als martelaar over
leden.
Behalve van deze roemrijke Pausen wordt ons verder nog het leven voor
gehouden van de bekende Philippus Neri, de grote vriend van armen, zieken
en verwaarloosde jeugd. Hij werd de „Apostel van Rome". Een andere heilige
is nog de vooral in wetenschappelijke kringen zo gevierde H. Beda. Zijn ge
schriften zijn zo verheven van inhoud, dat deze kerkleraar reeds bij zijn leven
de „eerbiedwaardige" werd genoemd. Nog een bisschop en belijder St Augus-
tinus sluit de rij. Deze Benedictijn werd door Paus Gregorius de Grote als
geloofsverkondiger naar Engeland gezonden. Hij werd ook de „apostel van
Engeland" en overleed als aartsbisschop van Canterbury.
Stuk voor stuk zijn genoemde heiligen ongewoon sterke geloofsgetuigen
geweest, in offervaardigheid zo bereid, dat zij hun ganse leven schonken en
de meesten van hen zelfs de martelaarskroon verwierven.
Als katholiek van deze tijd hebben we eveneens te getuigen. Dat is vaak niet
eenvoudig in vele bedrijven. Maar het kan en het moet. Vraag hulp. Grote
figuren in de eerstvolgende week in overvloed.
Er is nog meer in dat opzicht. Want vandaag begint de Pinksternovene. Wat
moeten we zonder de kracht van de H. Geest beginnen. Er wordt veel, veel
te weinig over nagedacht. We accepteren maar dubbele feestdagen zonder ons
op de diepe betekenis van de geloofsgebeurtenissen te bezinnen.
Breken moeten we onze boze wil, de gerechtigheid der geboden in alles ver
vullen. Alle volken moeten door het ontvangen van de H. Geest herboren
worden. De genade der Goddelijke barmhartigheid moet in alle mensen haar
uitwerking vinden. Als wijnstokken dienen we te zijn zonder door de doornen
van de zonden overwoekerd te worden; door de heiliging van de Geest eeuwige
vruchten voortbrengend.
2,'fk ons een nieuw hart A'orden geschonken. Reeds nu klinke de smeek
bede: Zend de Geest uit, of da* het aanschijn der aarde kan vernieuw worden.
Het leven is soms zo benauwend, de wereld zo onbewoonbaar....
