Nog enige weken, dón is Kipalapala
weer prairie
I
LEXINGTON
Adenauer rekent op jaren praten
Bemulphus-gilde vergaderde
te Roermond
Brits
echtpaar leeft temidden
van terroristen
ZWITSERS ZOEKEN VIT T A S
VOOR DE GROTE VIER
SAFARI LANGS DE EVENAAR (6)
Waar Livingstone eens woondestuderen nu Afrikaanse
seminaristen en drukt men in Sivahïli n A frikaanse krant
Genève zal geen snelle oplossing voor
Duitsland brengen
Malakka blijft onveilig
Schotjes in Genève
Tiffin volgt Deakin op
Onrust in Singapore
duurt voort
MEER EENZAAM
DAN BANG
DONDERDAG 16 JUNI 1953
PAGINA 3
Natuurlijk geef ik
jouw merk...
Een ruïne en een
grafschrift
Het blad heette „Kiongozi"
(„De Leider"). Het verscheen
met een Swahili-tekst, doch in
een land dat nu al enige jaren
achtereen van zogenaamd neu
trale zijde wordt volgestopt met
pin-up-lectuur; in een land waar
iedere jonge Afrikaan de school
verlaat met een blijkbaar niet te
stillen leeshonger en hij bij de
keuze zijner lectuur niet altijd
het Oosten van het Westen weet
te onderscheiden; in een land
waar de zogenaamd populaire
weekbladen oplagen van meer
dan 50.000 exemplaren bereiken,
haalde „Kiongozi" nog altijd
niet meer dan 10.000 exempla
ren per maand, en 't was ieder
een in Tanganyika wel duide
lijk, dat er snel, zéér snel hulp
zou moeten komen in deze sec
tor van ons missiewerk, zo men
de katholieke pers in dit land de
plaats wil verzekeren waar zij
recht op heeft
VADERDAG
19 JUNI
Oud-buschauffeur leider van
grootste Britse vakbond
De „Printing Press
te t
OOSTENRIJKS LEGER
NAAR ZWEEDS OF
ZWITSERS VOORBEELD
V oorzorgsmaatregelen
Niet bang
Geen eten
Ontloop die pijn
van brandend maagzunr.
Neem Kennies!
Verstrikt in tegenstrijdige
belangen
SPAAK VOORZITTER
ACTIVERINGS-COMITE
Door MARTIN W. DUYZINGS
KIPALAPALA (Tang.), Mei.
[JET HUIS waar Livingstone eens woonde, lag in
puin. De voormalige woonstee van wijlen de
vermaarde ontdekkingsreiziger stond niet in de
kleurrijke folder waarmee de East African Tourist
Travel Association ons destijds te Dar-es-Salaam de
bezienswaardigheden van Tanganyika had aange
prezen. Het wemelde in opgemelde folder van
giraffen, olifanten, diamantmijnen, nijl-, lui- e.n
andere paarden, doch over het huis en de koene
daden van mister Livingstone sprak men met geen
woord, en wellicht zouden wij, diensvolgens, nimmer
te weten zijn gekomen of mister Livingstone destijds
wel een dak boven zijn hoofd, alsmede een riant
uitzicht op het hem omringende oerwoud heeft
gehad, zo er enige mijlen ten Zuiden van Tabora en
ter hoogte van een goor gehucht dat naar geitemest en
Arabieren s onk en voor het overige Itetemia heette,
Tolen lT, WCgW1JZer had ^staan, half
scholen m het hoge gras. Daar, bij die wegwijzer,
sloe men rechtsaf, een steeds smaller wordend pad
at n^s nat hutten leidde en dat vervolgens naar
„Livingstone Memorial" lag
siecnts enkele mijlen verderop- Men
vond het in de schaduw van enige
Mango-bomen: de wat zielige ruïne
van een lemen huis van het groezelige
type waaraan, een eeuw geleden, door
dans alleen de Arabieren hun hart
®t"Pandden; en een weinig imposante
=®denksteen met wat woorden, die
VTer als een grafschrift dan als een
«te hulde klonken: „On this site resi-
rfd David Livingstone after he had
Met H. M. S. Stanley at Uiji on Oct.
1871. He left this spot on August
1872 to undertake what was to be
Ms last journey in Africa". „Het was
erstandiger geweest, als men er een
°rd had gezet met de woorden: „zijn
r°em hield het langer uit dan zijn
Ms", zei Pater Donders, die dichtbij
in het seminarie der Witte Paters te
ipalapala woonde. Hij kwam uit
ditsland, van dichtbij de Nederlandse
srens, en hij was. van uit de verte,
verwant geweest aan Peerke Don-
rs, en bovendien had hij een men-
?hleeftijd in Afrika versleten zonder
~.Un gevoel voor humor er bij te ver
hezen. Hij doceerde (hij was in de
tachtig nu) nog altijd philosophie aan
het seminarie, op een wijze, die stellig
niet orthodox doch wèl bevattelijk voor
zijn Afrikaanse priester-studenten he
ten mocht; en aangaande de geschie
denis van de missiepost je Kipalapala
ev^/o 3 e?" vergeeld foliant, dat
de ens nog uit de vorige eeuw stam-
Missie moest vluchten
- Kipalapala beleefde toen rumoerige
§en. Toen de Witte Paters daar in
goed Afrikaans gebruik spoedig verloren liep tussen
liet gras en de struiken. Het land was groen nog
rond Tabora, als men over het smalle pad liep, róók
men het vocht dat de regens achter gelaten hadden in
de rode aarde. Doch de regens waren nu voorbij. De
zon trok, snel wegzakkend achter een nabije heuvel,
haar haan door liet glad gestreken azuur van een
snietteloze hemel. Over een maand of over zes weken,
zei men in Tabora, zou héél de omgeving opnieuw een
troosteloze, eindeloze prairie zijn, verdord en kaal
gebrand: het gebeurde daar in Tabora, dat de eerste
regenbuien van het nieuwe seizoen niet eerder vielen
dan halfweg November. Dan leefde men daar op bet
laatste restant der watervoorraden (een enorm reser
voir dat op de top van een andere heuvel aan de rand
van het stadje, de regens opving en bewaarde voor de
dorre maanden)dan ademde men van de hete morgen
tot de lauwe avond niets anders dan stof en vliegen,
dan -hongerden in de „pori" de bush-rondom, de
heesten; en het handjevol blanken, dat in en rond
Tabora leefde, begreep opperbest waarom mister
Livingstone het destijds in deze streken niet eens een
jaar lang had uitgehouden.
1880 een missiepost vestigden, bleek
de streek vergiftigd door de Arabieren
en geplaagd door een koning, die Siké
heette en bovendien van wanten wist.
„Dans le principe", zo meldde het ver
geelde foliant, „Siké se disait grand
ami des missionaries; il aimait surtout
leurs cadeaux".
Witte Paters in Tanganyika, en hoe
wel lang niet alle machines welke men
ten gerieve van deze drukpers tot hele
maal naar Kipalapala sleepte, up-to-
date mochten heten en zij elders in de
wereld al meer dan hun plicht hadden
gedaan alvorens zij hier midden in de
rimboe en in dienst van de Missie op-
Doch in 1889 bleek Z.K.H. Siké zelfs
met cadeaux niet meer te sussen
zjjn hut lag vol met kralensnoeren en
zakspiegeltjes en .joeg hjj de mis
sionarissen met al hun hebben, hun
houden en niet minder dan twee hon
derd tachtig onwillige dragers op de
vlucht, verder naar het Zuiden, naar
een gebied waar een mens zich nu nog
steeds, na al die jaren, niet al te pret
tig voelt, omringd als h(j daar is door
de leeuwen, de slangen, de tsetse-
vliegen, de schorpioenen en andere,
ons nog altjjd uitgesproken vijandige
exemplaren van de plaatselijke fauna.
Helaas Z.K.H. Siké leefde niet lang
genoeg om nog te kunnen zien, dat
niettemin de missie der Witte Paters
het gehucht Kipalapala later uitbouw
de tot een der grote steunpunten van
onze katholieke missie in Tanganyika.
Toen, in de opwindende dagen van
de jaren tachtig de Duitsers naar
Kipalapale oprukten teneinde koning
Siké, die ronduit met de Arabieren
heulde, gevangen te nemen, liet Zijne
Majesteit een zijner lijfeigenen de lont
aan een kruitvat steken, niet echter
alvorens Siké zelf, opgetuigd met alle
tekenen zijner waardigheid, op dat
kruitvat had plaats genomen. Toen
men de stoffelijke restanten van Siké
aan de aaroe bad toevertrouwd be
nieuw in actie werden gebracht, geniet 7
deze drukkerij in heel Brits Oost-
Afrika een uitstekende naam om het
vakmanschap waarmee men daar op- f
vallende typografische prestaties uit
een ietwat asthmatisch machinepark
te toveren weet. „Ons enige zorgen- f
"kind" zei Pater Liseent is het maand- t
blad dat wij hier drukken en uitgeven
het enige grote Katholieke orgaan dat j
hier in Oost-Afrika verschijnt. Wij
zouden het beter willen maken. Wij
zouden het beter moeten maken als
wij ons ideaal een goed en veel
gelezen Katholiek opinie-blad. ge
maakt door en voor de Afrikanen
willen bereiken".
m
AMERICA'S BEST TOBACCOS
Lrf6? voormalige autobuschauffeur uit
-^hden, de 59-jarige Ernest Tiffin, is
raafnsda® gekozen tot secretaris-gene-
t;Sp, Van de grootste niet-communis-
de R- vakbond der wereld. Deze bond,
ker* Ttse „Transport and General Wor-
ixiri Union" telt 1-300.000 leden, die
ue transportbedrijven werkzaam zijn
CTO„een beroeP uitoefenen, waarvoor
n^ffS-pecia3e vakbond bestaat,
nemend .re6ds sinds Mei or
ganisatie, na^Art^Do w" d® °r"
openbare bijeenkomstaan 0PuT
aanval was overleden. hart"
Slechts vijftig procent van het aantal
leden nam aan de stemming deel Tif
fin, die door de rechtervleugel candi-
daat was gesteld, kreeg 267.019 stem
men, 120.000 meer dan Charles Bran
don, de vertegenwoordiger van de
linkervleugel.
Het was Woensdag de derde dag van
„algemene staking" te Singapore.
9 is tot nu toe gepaard gegaan met
gevallen van moord, ontvoering en
brandstichting en toenemende onrust
°nder in Malakka gearresteerde com
munisten.
De staking is uitgeroepen door linkse
Vakbondsleiders. Zij is bedoeld als
steun aan stakende havenklerken. Er
hemen naar schatting 30.000 arbeiders
aan deel.
Woensdagochtend werd een Chinees,
die les gaf in autorijden, door zes an
dere Chinezen uit zijn auto gesleurd
en doodgeschoten. Dinsdagavond j 1.
werden twee auto's van blanken door
brandstichting beschadigd. De meeste
taxi's, die Dinsdag als gevolg van be
dreigingen door Chinese benden, uit
*mt stadsbeeld waren verdwenen, wa-
ten gisteren echter weer op straat.
taalden de Duitse troepen zich zelf f)P <?atpat?j dpd nrvr titts-t» t-, 7 7
voor de genomen moeite. Zij requireer- 7 "T, Pater Slenders uit Budel niet zijn motor
den het stuk grond dat de missie daar (wPWi-pifci in het Swahili der negersvoor het seminarie van Kinnlnnnln
haar eigendom noemde. En gebruikten Op de duo-zit: Rud. Mol (zoon van het Tweede-Kamerlid)een JL n 'o
het vele jaren lang als oefenterrein artsen die zich te zijner tijd als missie-artsen in Oost-Afrika zullPn „L
1 voor hun rimboe-recrutenvesugen.
Nu hadden, sedert jaren al, de Witte
Paters een indrukwekkend complex f
eigenhandig vervaardigde gebouwen
op de terreinen waar eens een Ober-
feldwebel zijn commando's brulde. Te
midden van uitvoerige tuinen, alwaar
Broeder Engelmondus Zandvliet- die
uit Aalsmeer stamde, en wiens magere
voorkomen in frappante tegenstelling
was tot zijn nimmer aflatende eetlust,
ieder jaar enige wonderen verrichtte
op een stuk grond dat driekwart van
de tijd naar water snakte, vond men
aan 't eind van een lange laan het semi
narie, dat nu onder leiding stond" van
Pater Slenders, een Budelse boeren
zoon, die de rust-zelve leek als men,
's avonds in de sfeervolle bibliotheek,
met elkander koutte in de pikant geu
rende walm van zijn pijp, doch die er
niettemin, alvorens hij naar Kipalapala
kwam, voor bekend stond, dat hij om
de drommel niet bang was van wat
f risico's- Liep men in de schaduw van
f de Mango-bomen, een mijl verder naar
het Zuiden, dan vond men daar een
ander gebouw, dat van betrekkelijk
recente datum is, doch dat niettemin,
om de prestaties die daar geleverd
worden, reeds een reputatie geniet, die
tot helemaal in Dar-es-Salaam, Enteb
be en Nairobi reikt. Daar, in dat ge
bouw, leidt Pater Carel Liscent, een
ronde Amsterdammer, de drukpers der
Tijdens de Woensdag te Roermond ge
houden jaarvergadering van het St Ber-
nulphus-Gilde is uitvoerig van gedachten
gewisseld over de redactie van het Gilde-
boek De deken van het Gilde pastoor
Waterkamp van Abcoude, kwam in een
pleidooi op voor het goed recht van het
gilde, dat vooral met betrekking tot het
Gildeboek in twijfel was getrokken.
De moeilijkheden rond het Gildeboek
begonnen na het heengaan van eindredac
teur ir Thunissen. De eindredactie weid
toen door het bestuur opgedragen aan
twee jonge krachten, de heren drs Van
Agt en drs Van Velzen. Sindsdien was het
teamwork zoek. Er werd geen overleg
meer gepleegd met bestuur en censor- Er
verschenen zelfs artikelen, die de toets
der critiek niet meer konden doorstaan
Bestaande contacten verliepen. Na het
ontslag van de secretaresse werden geen
schrijvers van artikelen meer aangezocht.
De oorzaak van een en ander kon niet in
financiële moeilijkheden gezocht worden
(het Rijk verleende 1000 subsidie). De
redactie adviseerde samensmelting met
een te Antwerpen verschijnend liturgisch
tijdschrift of met het Katholiek Bouwblad.
De jongeren waren voorts voorstander
van meer samenwerking met Arts
bisschoppelijk Museum voor religieuze
kunst. De vraag werd voorts gesteld, of
het Gildeboek slechts zuiver wetenschap
pelijke artikelen moet brengen of daar
naast populair-wetenschappelijke bij
dragen.
Besloten werd, een commissie te be
noemen, die deze zaak zaj bekijken. In
deze commissie werden benoemd mgr
Rientjes, rector Van de Veght en dr
Bouvy. Laatstgenoemde had tijdens de ge-
dachtenwisseling nog ge wezen op de be
hoefte aan contacten tussen geestelijkheid
leken en kunstenaars, voorts wees hij op
de verwaarlozing van sommige bisschop
pelijke musea. Dat van Den Bosch staat,
ingepakt in kisten, te bt Michielsgestel. In
hej Bisdom Breda is er ook een en ander
niet in orde met het museum, terwijl het
kerkelijk museum van het Bisdom Roer
mond naar de Bonnefanten te Maastricht
is geloodst, waar het beheerd wordt door
Limburgs Geschied- en Oudheidkundig
Genootschap.
(Telefonisch van onze correspondent)
BONN, Woensdagavond.
De nieuwe Westduitse minister van
defensie, Blank, heeft vandaag in de
Bondsdag zijn debuut gemaakt. Hij
kondigde aan, dat de bondsregering j militaire macht,
haar in eerste instantie door de Bonds
raad niet aanvaarde ontwerp voor een
vrijwilligcrswet zal handhaven. Het zal
ongewijzigd naar de Bondsdag gaan,
waar Blank de bezwaren door een re
geringsverklaring zal trachten weg te
nemen.
In de Bondsdag hebben vandaag
niet alleen de socialisten zich bij de af
wijzing door de Bondsraad aangeslo
ten, doch ook hebben sprekers der
liberale partij en van de Beierse vleu
gel der C.D.U. bezwaren ingediend.
Blank was speciaal uit Parijs geko
men om de critici van antwoord te die
nen. De voorlopige vrijwilligers wet
was volgens hem nodig om de verdra
gen loyaal uit te voeren binnen het
met de bondgenoten afgesproken tijd
vak. Overigens was volgens hem de
soldatenwet, het kernstuk der militaire
wetgeving, in vergevorderde staat van
voorbereiding, zodat de Bondsdag jiiet
lang op de gevraagde inlichtingen over
de militaire koers zou behoeven te
wachten.
Ook nu voerden de socialisten in de
Bondsdag het hoogste woord bij de cri
tiek op de plannen van de regering om
terstond vrijwilligers in uniform te ste
ken. Daardoor dreigden volgens hen
alle plannen voor een afdoende par
lementaire controle op de troepen over
boord te worden gegooid.
Critiek van Ollenauer
Tegelijkertijd critiseerde de socialis
tische partij-voorzitter Ollenhauer in
een interview het besluit van dr Aden
auer om niet voor de conferentie van
Genève naar Moskou te gaan. Duits
land diende, volgens Ollenhauer, juist
voor deze conferentie te vernemen
welke nieuwe mogelijkheden eventueel
door de Sovjet-Unie geopend zouden
worden.
In regeringskringen worden daaren
tegen de besprekingen, die bondskan
selier Adenauer te Washington met
president Eisenhower en minister Dul
les heeft gevoerd, beschouwd als een
goed begin voor de komende periode
van onderhandelingen met de Sovjet-
Unie. Andermaal, zo wordt opgemerkt,
is de hechte vriendschap onderstreept,
die tussen de V S. en de bondsrepu
bliek is ontstaan. Het behoud en de
verdere ontwikkeling dezer vriend
schap wordt in Bonn nog altijd be-
kanselier Raab van Oostenrijk heeft
P een kabinetsvergadering een wets-
"twerp ingediend, volgens hetwelk
et Oostenrijks leger onder direct toe-
lcht van de kanselier zal worden ge
kaatst. Er zou dan geen Oostenrijks
1Jnisterie van defensie komen.
voorts stelde Raab voor, dat een
Mnmissie naar Zweden en Zwitser
and zal worden gezonden om de orga
nisatie van de strijdkrachten in die
Mnden te bestuderen en inlichtingen in
winnen die nuttig kunnen zijn voor
jJ2 opbouw van een nieuw Oostenrijks
Het Oostenrijkse staatsverdrag, dat
de vorige maand is getekend, staat aan
Oostenrijk zonder beperkingen de op-
nchting van een leger toe, doch het
verbiedt bepaalde wapens voor agres-
Sje en massa-vernietiging.
bevinden zich de CT's: de communistische
terroristen, die al jarenlang trachten de
orde en de rust in Malakka te verstoren.
De overheid heeft hen. ondanks grote in
spanning, en zware offers, tot nu toe niet
(Von onze correspondent kunnen uitroeien, maar aan de andere
Alfred mn ^nrancO kant heeft men hen nu wel grotendeels
Aurea vani sprang).on[jer controle_ Niettemin verschijnen ze
hroh (Malakka), Juni 1955. nu en dan nog wej eens op het terrein
De smalle asfaltweg slingert zich met van de mijn om te trachten voedsel los
j.are.t" d.oor bet groene berg- j t.e krijgen van de arbeiders. Daarom
land van Malakka. Aan de ene kant gaapt
een diep ravijn. Aan de andere kant rijst
een steile berm bijna loodrecht omhoog.
„Ideaal voor hinderlagen.," wijst de
Britse politie-inspecteur aan het stuur
van de kleine Morris.
„Komen die wel eens voor.
„Ja. De weg is tenslotte officiéél nog
alti.id rood".
„Wat wil dat zeggen?"
„Dat er kans is op een overval door
terroristen. Eigenlijk moet je hier altijd
in convooi rijden, maar ja.."
In de zoveelste bocht biedt de weg uit
zicht op een dal met een groot aantal
loodsen en huizen.
„De tinmijn", legt de Brit uit. „bent
U er al eens geweest?"
„Nee".
„Het is de moeite waard. En de men
sen zullen het prettjg vinden want zo dik
wijls zien ze geen vreemd gezicht".
De assistent-administrateur van de Rah
man Hydraulic Tin Mines komt juist in
een grijze pantserwagen het terrein op.
„Is het zo gevaarlijk hier?" vraag ik.
„Voorzorgsmaatregelen" legt hij uit. De
mijn ligt nu eenmaal in een uitgesproken
onveilige streek. Aan alle kanten strekt
heerst er hier altijd nog 'n noodtoestand,
waarbij het verboden is levensmiddelen
zonder vergunning te vervoeren en zich
na zeven uur 's avonds buiten het dorp te
bevinden. En daarom is men voortdurend
op zijn qui-vive.
„Maar ze loeren niet op ons blanken"
beweert Jim Gamble, de assistent-admi
nistrateur.
..Het is dus niet zoals in Kenya met de
Mau-Mau?"
„Gelukkig niet!"
„Hebben ze U wel eens aangevallen?"
„Nee, maar de vorige administrateur
hebben ze doodgeschoten".
„Waar?"
„Op dezelfde weg. als U daar straks
gereden hebt. In een bocht tussen de
struiken zal een stel van die terroristen.
Toen de jeep voorbij kwam gaven ze
hem de volle laag".
„Geen gepantserde sjeep".
„Ja. maar de deur stond open vanwege
de hitte. Dat is zijn noodlot geworden.
De arbeiders haatten hem en dat was de
reden dat ze hem overvallen hebben"
Jim Gamble draagt echter voor alle ze
kerheid toch altijd maar een koppel nvt
een geladen revolver om zijn middel Als
hij het terrein intrekt, neemt hij boven-
V I uuvcii- aan toezicnt op net nuisnouden te h
oerwoud zich uit. En in dat oerwouddien nog een karabijn en een viertal ge- en een beetje in de tuin te werken.
wapende lijfwachten mee. En als ver
voermiddel gebruikt hu bij voorkeur een
zwaar-gepantserde auto met een radio-
zend- en ontvanginstallatie, zodat hij altijd
m contact staat met het kantoor en
alarm kan slaan als er iets gebeurt.
Het huis van Jim Gamble ligt iets
hoger in de bergen. Het is helemaal
omgeven door 'n dubbele haag van mans
hoog prikkeldraad. Op regelmatige afstan
den staan schijnwerpers, die de tuin om
het huis de hkele nacht verlichten. En een
wachthuisje voor de ondernemingswacht
waar niemand veel vertrouwen in heeft
„Bent U niet bang?" vraag ik aan me
vrouw Gamble.
„Nee, hoor", zegt ze.
„Heeft U een wapen?"
„Ja, een pistool".
„Kunt U daarmee schieten?"
„Schieten wel, maar ik kan het niet
laden en zo
„En heeft U het wel eens moeten ge
bruiken?"
„Nee, gelukkig niet".
Mevrouw Gamble heeft meer van de
eenzaamheid dan van de terroristen te
lijden. Tenslotte is ze de enige blanke
vrouw in de hele streek. Weliswaar heeft
zij een ruim, mooi-gelegen huis met alle
moderne comfort, als electrisch licht, stro
mend warm en koud water, ijskast en ra
dio, maar het grootste deel van de dag
is ze er helemaal alleen. Haar man heeft
zijn werk op het terrein. En haar beide
dochters zijn in Penang op school en ko
men alleen met het weekeind thuis. Er
valt dan ook niet vee! anders te doen
dan toezicht op het huishouden te houden
Mevrouw Gamble serveert een koele
dronk.
„Heeft u wel eens terroristen gezien"
wil ik weten.
„Nee, maar dat ze er zijn merken we
nu en dan goed".
„Hoe zo".
„Een paar maanden geleden hebben
ze bijvoorbeeld onze fouragewagen over
vallen. Elke Zaterdag komt er namelijk
een auto met vers vlees, verse groenten
en vruchten en dergelijke voor een hele
week uit Penang. De terroristen zitten al
tijd krap in hun voedsel en daarom had
den ze blijkbaar besloten om die auto buit
te maken. Dat is hun ook gelukt. Ze heb
ben alle levensmiddelen het bos inge
bracht en de auto in brand gestoken. En
in plaats van malse biefstuk met verse sla
hebben wij die Zondag corned beef en
oudbakken brood moeten eten".
„En een paar weken geleden is één
van de assistenten nog bijna in een hin
derlaag gelopen", vult Jim aan.
„Waar?"
„Ook weer op die weg naar Kroh. Hef
was na de bioscoopvoorstelling op Zater
dagavond. De terroristen hadden 'n boom
stam dwars over de weg gelegd. Die as
sistent zat in een jeep. Ze openden het
vuur echter iets te vroeg, waardoor hij
nog bijtijds kon remmen. Hij is toen uit
de jeep gesprongen en heeft zich in het
ravijn laten zakken. En zo is hij naar
de mijn teruggekomen. Sindsdien hou
den we de bioscoopavond afwisselend op
Zaterdag, Zondag en Maandag. En we ver
tellen de mensen eerst een paar uur tevo
ren wanneer de voorstelling gegeven
wordt".
„Het is nogal wildwest".
„Ach".
„Heeft u het niettemin naar uw zin?"
„Best", antwoorden ze beiden, „het is
een mooie streek hier en het werk is in
teressant".
Maar onbewust leven ze toch onder een
voortdurende spanning. Het minste onge
wone geluid doet hen opkijken. En in elke
kamer van het huis ligt altijd een vuur
wapen voor het grijpen. Tenslotte, men
kan nooit weten.
schouwd als de beste troef, die de Wes
telijke helft van Duitsland in handen
heeft bij haar pogingen om de rest van
het land langzaam maar zeker los te
wrikken uit de greep van de Russische
Langzaam, dat is telkens weer het
vermanende woord, dat de bondsrege
ring laat horen aan die Duitse politici,
die het hele lot der komende conferen
tie zouden willen verbinden aan de
mogelijkheid in dit stadium een defini
tieve oplossing voor het probleem
Duitsland te vinden.
Voor deze laatsten is het nieuws uit
Moskou en uit Washington de laatste
dagen teleurstellend geweest. Het feit,
dat de Sovjet-regering in haar aan
vaarding van 't Geneefse conferentie-
voorstel het Duitse probleem niet
noemde, heeft de sombere gevoelens
aangewakkerd.
Diplomatieke kunst vereist
Het nieuws uit Washington heeft
duidelijk gemaakt, dat het vraagstuk
der ontwapening het kernstuk der
Geneefse besprekingen zou worden
en dat een Duitse oplossing van Wes
telijke zijde slechts kan worden ge
zien als onderdeel van een ontwape
ningsprogram. De verbiitding tussen
de twee wordt kennelijk voorzien in
een collectief veiligheidssysteem,
waarvoor naar Duitse opvatting de
Westelijke Unie een pijler moet vor
men. Dat het heel wat diplomatieke
kunst zal vereisen om deze verbin
ding te leggen, blijkt wel uit het tijd
schema voor de conferentie-periode,
dat Adenauer vandaag in Cambridge
in de V.S. ontvouwde. De conferentie,
die op 18 Juli beginnen gaat, dient
volgens de Duitse kanselier zeer iang
te duren, desnoods een jaar of twee.
Zolang geconfereerd wordt, leeft
men in een sfeer van ontspanning. Zo
Advertentie)
Alsof de maag uit Uw lichaam brandt,
zon pijn veroorzaakt overtollig maag-
Hmnii remedie is eenvoudig en a'fdoende:
- e helPen dadelijk. Gewoon
™i,?Lwa.of wa' ook, op de tong laten
Mrioofrf't l ^an n,et mlssen- de brand Is
gedoofd! Eet o.ibivreesd waar U trek ln
neot, maarsteeds Rennles bij de hand!
luidt thans de theorie van de bonds
kanselier. Dat is een ander geluid, dan
in Bonn veelal te beluisteren viel vóór
de militaire aansluiting der bondsrepu
bliek bij het Westen zich had voltrok
ken. Toen hoorde men het oude argu
ment: twee jaar confereren is beter
dan vijf minuten schieten, slechts van
de kant der oppositie, terwijl de re
gering meende te moeten waarschu
wen voor conferenties, die zich a la
Korea in het oneindige konden voort
slepen. In deze omzwenking weerspie
gelt zich de overtuiging, dat met het
vastklinken der Westelijke banden ein
delijk de periode van werkelijke on
derhandelingen is aangebroken.
Daarnaast leest men uit deze opvat
ting van de in de V.S. als eerste burger
van Europa gevierde bondskanselier
het besef, dat het Duitse probleem in
een zodanige verstrikking van tegen
strijdige belangen is geraakt, dat aan
snelle oplossingen niet meer gedacht
kan worden. Alle officiële uitingen in
Bonn wijzen er in elk geval op, dat
men, voor wat men een overgangs
periode noemt, rekening houdt met het
naast elkaar voortbestaan van twee
Duitse regeringen, waarvan de Weste
lijke de Oostelijke het recht zal blijven
ontzeggen zich regering te noemen.
Zeer kernachtig vatte een militaire
medewerker van een der voornaamste
Duitse bladen de situatie samen in de
constatering, dat de conceptie van het
Pentagon geen ruimte zou laten voor
een verenigd Duitsland, zolang de stra
tegen op vliegvelden in de bondsrepu
bliek waren aangewezen. Hij meende
hierin een uiteengaan van de belangen
van de V.S. en Duitsland te moeten
zien. Voor het ogenblik wordt dit ech
ter door het grootste deel der politieke
opinie in de bondsrepubliek niet als
een actueel probleem gezien.
Het besef, dat het politieke ge
wicht der bondsrepubliek door de
macht harer bondgenoten wordt be
paald, overheerst nog altijd de drang
naar nationale hereniging. Zolang dr
Adenauer de teugels zelf in handen
houdt, zal dit wel zo blijven. Zijn ge
zag is groot genoeg om ook in de be
wogen periode, die nieuwe Russische
voorstellen kunnen inleiden, de con
sequente Westelijke lijn te blijven
volgen. De pijnlijke vraag echter
waarvoor men hier telkens weer ge
steld wordt, is of de bondsrepubliek
deze stabiliteit van politiek zal blij
ven volhouden, wanneer de bijna
tachtigjarige stuurman het schip
eens zal moeten verlaten.
Eurorïpsp fec 7 d,recfeur wat kleinere schaal omdat er nu niet
Europese zetel der Verenigde Naties,
onze landgenoot de heer A. Pelt, nog
geen officieel verzoek heeft om de
aanstaande conferentie der „Grote
Vier gastvrijheid te verlenen, wordt
hier reeds vrijwel algemeen aangeno
men dat deze conferentie in het „Pa
leis der Volkeren" zal worden gehou
den. In afwachting van een dergelijk
verzoek, dat gedaan zou moeten wor
den door de Zwitserse bondsregering
nadat deze op haar beurt zou zijn ge
raadpleegd door de vier betrokken
landen, zijn in het voormalige Volken
bondspaleis de voorbereidingen voor
de maatregelen, welke dienen te wor
den genomen om de conferentie te
huisvesten, toch reeds in volle gang.
De daarvoor nog beschikbare tijd
van ongeveer één maand is zeker niet
te lang, daar er heel wat georganiseerd
en geconstrueerd moet worden om een
samenkomst van vier regeringshoof
den, die ongetwijfeld honderden advi
seurs, deskundigen en andere mede
werkers zullen meebrengen, van alle
vereiste veiligheid, comfort en effi
ciency te verzekeren. Toen verleden
jaar de Aziatische conferentie in het
„Paleis der Volkeren" plaats vond, was
op zeer vernuftige wijze een deel van
een der enorme kantoorgebouwen af
geschut van de rest van dat gebouw,
waar het werk van honderdtallen amb
tenaren der V. N. gewoon voortging.
Door alle vijf verdiepingen van het ge
bouw heen waren schotten geplaatst,
die de confererende ministers en'hun
assistenten het agestoorde gebruik
van vergaderzalen, bijzaaltjes, kanto
ren, archieven, liften en trappenhuizen
waarborgden en die hen tegelijk be
veiligen tegen mogelijke nieuwsgierige
vragen en blikken van de vele jour
nalisten, die in hetzelfde gebouw hun
werkkamers hebben. Een soortgelijk
systeem zal ook deze keer weer moeten
worden gebruikt, zij het misschien op
zoveel verschillende delegaties zullen
zijn.
Het feit, dat de conferentie der Grote
Vier zal plaats hebben terwij] de jaar
lijkse zomerzitting van de Economi
sche en Sociale Raad der V. N. in het
zelfde Volkerenpaleis aan de gang is,
maakt het werk der organisatoren nog
extra moeilijk. Deze zitting (er zijn 60
leden-landen) nemen heel wat zaal- en
kantoorruimte van het gebouwencom
plex in beslag.
De huisvesting van deelnemers en
waarnemers van de Grote-Vier-con-
ferentie stelt de autoriteiten van Ge
nève eveneens voor een moeilijke
taak, daar de ongeveer 5000 hotelbed
den van de stad in de maand Juli
voor 95 procent bezet zijn, deels door
toeristen en deels door afgevaardig
den voor de conferentie der Economi
sche en Sociale Raad. Er zal dan ook,
fevenals verleden jaar, een beroep
op de bevolking worden gedaan om
zoveel mogelijk privé-logeerkamers
ter beschikking van de conferentie te
stellen. Verwacht wordt, dat de vier
regeringshoofden niet in dezelfde ho
tels als de ministers en andere mede
werkers zullen wonen, doch in afzon
derlijke villa's die men van particu
lieren hoopt te huren.
Na Messina
In een communiqué van het Belgi
sche ministerie van buitenlandse zaken
wordt bekendgemaakt, da* Paul Henri
Spaak zich bereid heeft verklaard het
voorzitterschap te aanvaarden van het
comité van regeringsgedeleg-eerden dat
op de conferentie van Messina is in
gesteld om de Europsse gedachte nieuw
leven in te blazen.
