Alarmkreet van de zoölogen
MENINGSVERSCHILLEN
over WATERSTOF-ENERGIE
Rode DICTATUUR op DE WIP
Gaston
Wie wil de
Dominici onschuldig?
oude vader sparen?
Verclwijnen van kleiner wild oorzaak
Van hongersnood van grote dieren
San Marino morgen ter stembus
Onbestendig weer
„Amerikaanse" landgenoten
snellen te hulp
3 NACHTJES SLAPEN
Katholiek Thuisfront in
08.14
ZATERDAG 13 AUGUSTUS 1935
PAGINA 3
Leken-gepraa'.
Einsteinium
Nog aanzienlijke aantallen
We hebben zoeven de opmerking ge
maakt, dat het verdwijnen van het klei
nere wild vaak de hongerdood van de
grotere betekent. Als de antilopen er
gens worden uitgeroeid, raakt de leeuw
zijn wat we zouden kunnen noemen
bestaanszekerheid kwijt. Olifanten zor
gen o.a. dat tal van vogels aan de kost
komen. Bepaalde soorten volgen de kud
den en leven van insecten en vooral
sprinkhanen, die uit het gras vliegen,
dat door de zware poten van de logge
beesten wordt omgewoeld en vertrapt.
Het Kruger Nationale Park is het be
kendste natuurreservaat van Zuid-Afrika.
Heel de Midden Afrikaanse fauna is er
vertegenwoordigd. Het dankt zijn ontstaan
aan vooruitziende mannen in de Unie
van Zuid-Afrika, die de laatste olifanten
uit Zoeloeland zagen verdwijnen. Een an
der, bekend en rijk aan dierenleven re
servaat is het Albert Nationale Park in
de Belgische Congo.
Observator
Intense propaganda
Rode toekomstmuziek
Morgen na iedere Mis
EERSTE SPAANSE
STRAALVLIEGTUIG
•-
WILDE DIEREN worden met
uitroeiing bedreigd
Enkele exemplaren van een .grote
kudde olifanten, grazen langs de
oevers van het Edward-meer in
Oeganda. Hier zijn twintigduizend
wilde olifanten geteld.
Er werd een alarmkreet geslaakt. Ten behoeve van
de wilde dieren. Een groep zoölogen beeft er op
gewezen, dat in Afrika, het laatste to-evluchtsoord
niet het Amazonehekken van de grote wilde dieren,
Eet gebied waarin die zich handhaven kunnen, steeds
meer wordt ingekrompen. Zelfs de leeuw, de koning
der wildernis, ziet zich tot in bet hartje van Afrika
zij n domein door de mens betwist en ook hij is de
uitroeiing nabij. Misschien reeds over een eeuw zal
de leeuw tot de uitgeroeide dieren behoren, waarvan
men zich nog slechts de naam herinnert. Reeds stierf
ln Afrika een leeuwensoort uit, de Kaapse leeuw. Zijn
ireven in Centraal Afrika zullen eerlang zijn lot delen,
ondanks de talrijke dierenreservaten, die in verschil
lende gedeelten van Afrika en ook in Zuid Afrika
(het Paul Krugerreservaat) voor de wilde dieren zijn
ingericht. Er mag daar geen jatjht op hen worden
gemaakt. Maar evenals de mensen niet in afgebakende
gebieden kunnen tieren, wanneer ze eeuwenlang vrij
hebben kunnen rondzwerven (zoals de Noord Ameri
kaanse Indianen) zo zullen op den duur de olifant,
de giraffe, de rhinoceros, de koedoe en zoveel andere
dieren, als nijlpaarden, krokodillen etc. hun opgeslo
tenheid met degeneratie en ten slotte uitsterven
moeten bekopen.
I en Anglo-Egyptische Soedan aan elkaar
grenzen.
De Ngorongoro, een uitgedoofde vul
kaan in de Tanganyika, herbergt in zijn
enorme krater wel honderdduizend wil
de dieren, van leeuwen tot gazellen. De
krater heeft vrij steile wanden, enkele
honderden meters hoog. Zijn bodem is een
rijke grasvlakte, met een omtrek van on
geveer honderd kilometer. Het is hier een
i waar dierenparadijs, alhoewel elk dier
duchtig op zijn tellen moet passen voor
elk ander dier. Echter de veel gevaarlij
ker vijand, de mens, moet hier zijn ge
weer laten rusten en mag er geen vallen
uitzetten. Rond het dierenparadijs verhef,
fen zich hoge bergen, wier hellingen even
eens vele wilde dieren herbergen, olifan
ten etc. en in naburige meren leven ook
nijlpaarden. Maar om die in hun goede
doen te zien, moet men naar Oeganda en
de Belgische Congo, speciaal naar het Ed
ward-meer. Alleen al in het gedeelte, dat
aan Oeganda toebehoort huizen naar
schatting zes of zeven duizend nijlpaar
den. De rivieren van de Belgische Congo
en de Nijl kunnen eveneens op een dichte
bevolking van deze „waterolifanten" bo
gen.
Om de lezer enig idee te geven van
sommige z.g. nationale parken ofwel re
servaten; het Albert Nationale Park in
de Congo, waar o.a. gorilla's beschermd
wonen en dat pas in 1925 werd gesticht
heeft een oppervlakte van bijna tiendui
zend vierkante kilometers. Het omvat gro
te meren, grenst ook aan het prachti
ge Kivu-meer, telt hoge bergen, waarop
zich gletschers bevinden en er vallen uit
gestrekte oerwouden onder. De enige men-
V('. groep zoölogen voorziet zelfs, dat in de toekomst in de dierentuinen
leeuwen noch tijgers of olifanten te zien zullen zijn, omdat de daar geboren
exemplaren degenereren, wanneer er geen fris bloed aan kan worden
toegevoegd. Ook hierom hebben de zoölogen hun alarmkreet geslaakt.
el zijn ze er vnn overtuigd, dat de mens ook in Afrika ten langen leste
de grote ivilde dieren niet alleen zal verdrijven, maar ook uitroeien, zoals
hij dit in Europa reeds lang geleden heeft gedaan, maar ze hopen door
hun alarmkreet het proces enigszins te kunnen vertragen en een eind te
ttiaken aan nodeloze slachtingen, die thans ook in naam van de wetenschap
Horden bedreven, zulks in streken, waar grote dieren nog in het wild
voorkomen.
Teneinde in het Tanganyika-gebied
Plantages te kunnen aanleggen, hebben
de Engelsen van 1945 tot 1950 8554 stuks
Neushoorns, giraffen en antilopen gedood.
Jb Centraal Afrika werd de strijd tegen
de beruchte tse-tsevlieg, die slaapziekte
°P de mensen overdraagt en een andere
7-iekte op het vee, ingezet o.a. met een
hieedogenloze jacht op de antilopen. Men
öad geconstateerd, dat de tse-tsevlieg
yooral bij deze dieren voorkwam. In drie
laar, van 1948 tot 1951, werden in de Zam-
besi-vallei in Rhodesia 102.000 in het wild
levende antilopen neergeknald, waardoor
tevens leeuwen, luipaarden en dergelijk
gedierte van een groot deel van hun da
gelijks voedsel werden beroofd zodat er
heel wat de hongerdood stierven. Deson
danks bleef de tsé-tsévlieg haar besmet-
tingswerk voortzetten.
Volgens bescheiden schattingen is in
Centraal Afrika, dat unieke reservoir voor
„groot en edel wild", het aantal olifan
ten. leeuwen, gorilla's (die niet gejaagd
mogen worden, tenzij met speciaal verlof)
'n deze eeuw met gemiddeld vijftig tot
zestig procent verminderd. Er vindt 011-
Beveer hetzelfde mee plaats als met de
Walvissen in de oceanen, waaronder in
deze eeuw eveneens een ware slachting is
aangericht, zodat men al sinds geruime
*Ud de vangst moet beperken.
Nog steeds trekken expedities er op
dit, om zoveel mogelijk wilde dieren voor
de dierentuinen en circussen te vangen
en hierbij vallen vele slachtoffers. Met
scheepsladingen en met vliegtuigen wor
den zowaar ook kleine olifanten uit t
Zwarte Werelddeel naar de andere con
tinenten gevoerd. Én er vindt geen aan
vulling der soorten plaats, integendeel.
Waar moet dat heen, zeggen de zoölo-
ficn. De mensen zijn in staat, schier alle
gedierte van de aarde te doen verdwijnen
en de grotere soorten hebben bijna geen
kans meer om zich te handhaven. Ge
lukkig, zal'menig lezer wellicht zeggen:
Wat doen we met mensenetende leeuwen
en tijgers..
£le alarmkreet der zoölogen vestigt in
middels vanzelf de aandacht op hetgeen
tot dusver gedaan werd, om de grote die
ren der steeds krimpende wildernis een
asyl te waarborgen, vooral in Afrika, dat
P°g niet eens zo lang geleden hun wijk
plaats bij uitstek leek.
Er zijn in totaal ongeveer honderd na
tuurreservaten in Afrika, speciaal inge
richt ter bescherming van de wilde die
ren. De negers mopperen er nogal over.
2e kunnen niet begrijpen, waarom ze niet
haar hartelust het voor hen gevaarlijke
eh schadelijke wild mogen doden. Ze noe
men het „het regeringsvee'' en de negers,
^ie langs de reservaten wonen, zien met
'ede ogen, hoe de duizenden der wilde
öieren "menigmaal hun oogsten vernielen
°f een gevaar voor heel de omgeving
v°rmen, zodat een jager op groot wild
moet worden opgecommandeerd, om ze
onschadelijk te maken. Een leeuw, een
wilde buffel en een olifant worden vogel
vrij, wanneer ze zich buiten het reser
vaat vertonen.
Het „regeringsvee" is inmiddels niet
altjjd veilig voor de regering zelf. Want
in de Belgische Congo zjjn gedurende
de laatste tijd per jaar niet minder dan
zestigduizend olifanten geveld. Hun
vlees moest dienen, om de in de mijnen
werkende negers te voeden. Deze slach
ting doet denken aan de jachtpartijen
op de Amerikaanse, thans vrijwel uit
gestorven bisons, die door een Buffalo
Bill c.s. werden gehouden. Zij joegen
op deze dieren, om het vlees te kunnen
verkopen aan de arbeiders van de gro
te spoorweg, die toentertijd dwars
door de Verenigde Staten werd aange
legd.
Die zestigduizend olifanten betekenen
voor 't overige nog niet, dat de Afrikaan
se olifant binnenkort met uitroeiing wordt
bedreigd. Er zwerven nog honderdduizen
den door geheel Centraal Afrika en in tal
van reservaten kunnen ze een rustig en
door geen. jager bedreigd leven leiden en
sterven ze een natuurlijke dood. Toch,
in streken, waar het eens van olifanten
wemelde, kan men er vaak niet meer dan
enkele honderden tellen en dan in een
uitgestrekt gebied. Het Noordelijk gedeel
te van Zuid Afrika herbergde vroeger ve
le olifanten, die ook daar in grote kudden
rondzwierven. Ze komen er niet meer
voor.
Hoe het er voorheen was, kan men nu nog
ten Noorden van Rhodesia zien, waar ze
bij duizenden voorkomen. In Oeganda
heeft men onlangs een ruwe schatting
gemaakt en kwam tot de conclusie, dat
daar minstens 20.000 grote exemplaren
rondzwierven. Speciale controleurs voor
het grote wild moesten er elk jaar van
1000 tot 1500 neerschieten, anders worden
ze te talrijk:En behalve die duizenden
olifanten is Oeganda nog bevolkt met dui
zenden nijlpaarden en krokedillen, talrijke
neushoorns, grote kuddën wilde buffels,
leeuwen en tal van kleinere wilde dieren.
Op de grasrijke hoogvlakten van de Tan
ganyika zwerven nog talrijke kudden ze
bra's. Een kudde telt soms meer dan drie
honderd exemplaren Wanneer ze op
zoek gaan naar nieuwe weideplaatsen ver
enigen ze zich in massa's van duizenden
en duizenden. Toch zijn bepaalde soorten
zebra's, b.v. de z.g. „quagga" reeds uit
gestorven en van de z.g. bergzebra's zijn
er niet veel meer over. De zebra's vor
men het lievelingsvoedsel van de leeuwen.
Die zetten een soort hinderlagen voor
hen op en jagen ze in de richting van
dicht geboomte, waartussen ze zich met
snel kunnen gewegen. De leeuwen neu
traliseren aldus de enige wapenen van de
zebra^ zijn uiterst fijne reukorgaan en zijn
öe vraag, of het in de nabije toekomst
hogelijk zal zijn, waterstofenergie voor
Vrecdzame doeleinden te gebruiken, staat j
ni®t op de agenda van de internationale I
J°nferentie over atoomenergie te Genève. I
"Gar buiten de formele zittingen wordt I
°v"er dit vraagstuk waarschijnlijk meer
Esproken dan over enig ander toekomst-
®r°hieem.
=l 2>e waterstofkracht, die niet^ door
toomsplijting, maar door atoomfusie ont
gaat, is tot dusver buiten de wetenschap-
p.elijke wereld alleen bekend geworden
de bron van de schrikbarend grote ex
plosieve capaciteit van de waterstofbom.
2owel de leider van de Britse delega-
•e. Sir John Cockcroft, als die van de
- bterikaanse delegatie, admiraal Lewis
Strauss, hebben onder een kruisvuur
Van
an vragen van journalisten na lange
arzeling toegegeven, dat er in hun lan-
A'11 in dit opzicht wetenschappelijke on-
jej"zoekingen worden gedaan. Maar Sir
"on zei, dat het zeker nog wel een ge-
"ratie zou duren eer de oplossing zou
"n gevonden
prof
y-juj.. Bhaba daarentegen herhaalde
l''Jdag zijn pertinente verklaring, dat
J de oplossing van het vraagstuk be
trekkelijk dichtbij achtte. Hij sprak
Maandag van 20 jaar. Gisteren noemde
hij zijn schatting zelfs „aan de conser
vatieve kant, gezien het tempo, ^waarin
de dingen tegenwoordig gebeuren".
In kringen van de Nederlandse delega
tie, staat men tot dusver nogal gereser
veerd tegenover het vele gepraat over
waterstof-energie rondom de conferentie.
„De leken maken er zich op het ogenblik
drukker over dan de geleerden", zei een
lid van de delegatie, „omdat zij ni. niet
beseffen, hoe ontzaglijk groot de moei
lijkheden zijn. waarvoor de wetenschap
zich op dit gebied geplaatst ziet.
In Genève zijn gisteren drie nieuwe
elementen officieel ten doop gehouden-
Voor het eerst werd de officiële naam
van het element 99 gebruikt. Het zal
„Einsteinium" heten, naar prof. Albert
Einstein. Einsteinium, afgekort „E", werd
door prof. Glenn Seaborg uit uranium ge-
isoleerd, toen hij bezig was met het be
studeren van afval van de ontploffing
van een atoombom boven Eniwetok in
1952.
enorme snelheid. Om zich te verdedigen,
kan de zebra alleen maar een beetje
schoppen en bijten. Hij wordt dus, een
maal in een nauwe hoek gedreven, een
gemakkelijke prooi, want op korte af
stand kan ook de leeuw uiterst «nel zijn
en vliegensvlug toespringen. Heden ten
dage zijn in de Tanganyika de leeuwen
het talrijkste, terwijl ze zich in de Kenya
tot op enkele tientallen meters van de
hoofdstad Nairobi vertonen. Menigmaal
treedt een leeuw als drijver op, die een
zebra, gazelle of antilope naar de leeuwin*
toedrijft, welke tot springen gereed ligt
en met één klap de nek van een dergelijk
dier kan verbrijzelen.
In Zoeloeland bevindt zich een reser
vaat waarin men springbokken, zg. wilde-
beesten, koedoes, gnoe's en vele andere
antilopensoorten bewonderen kan, die
vroeger heel de Unie van Zuid Afrika be
volkten.
Ten aanzien van het neusdier ofwel de
rhinoceros kan gezegd worden, dat het
nog in aanzienlijke aantallen in Centraal
en Oostelijk Afrika voorkomt. Maar dat
is dan de z.g. gewone, zwarte. Zijn neef,
de witte feitelijk grijze, en grotere komt
nog zelden voor. De neushoorn is nog
bewoner van de vlakten rond het Albert
Meer, waar Oeganda, de Belgische Congo
De wilde zebra's zwerven in kudden
van driehonderd stuks rond.
sen, die er wonen, zijn pygmeeën, aan wie
het jagen op groot wild verboden is. Er
komt o.a. de zeldzame okapi in voor, een
neef van de giraffe, die voornamelijk
's nachts op voedsel uitgaat. In 1900 wer
den de eerste exemplaren van deze merk
waardige diersoort door blanken aan
schouwd. Natuurlijk wonen in dit „park'
ook giraffen.
Men ziet, er wordt wel iets gedaan om
te voorkomen, dat de wilde dieren van
Afrika zullen uitsterven. En Afrika is het
werelddeel met verreweg het rqkste en
verscheidenste dierenleven. Toch hebben
de zoölogen hun alarmkreet geslaakt.
Want juist in deze eeuw is het aantal
vooral der grotere dieren onrustbarend
geslonken. Maar voorlopig brullen de
leeuwen nog in het hartje van Afrika,
trommelen de gorilla's op hun brede bor-
ten als er egvaar in aantocht is en trom
petteren er de olifanten.
(Van onze Romeinse correspondent)
ROME, 12 Augustus 1955.
Morgen is het de grote dag in San Marino. Dit is niet alleen de kleinste
republiek ter wereld (met 14.000 inwoners), doch bovendien de oudste
staat van Europa met een traditie van vrijheid en onafhankelijkheid,
die op ruim zestien eeuwen kan terugzien. Overigens is San Marino óók
(en wel sedert 1945) de enige „progressieve volks-republiek" aan deze
kant van het IJzeren Gordijn: in dat veel-bewogen jaar behaalden de
communisten er namelijk een „overweldigende" verkiezings-overwinning.
Van de zestig leden, die het Staats-bestuur vormen, mochten zij er maar
liefst veertig benoemen
Het is sedertdien echter snel berg-af
gegaan. In 1949 behaalden de communis
ten en hun socialistische mee-lopers 2.753
stemmen tegen 2.016 van de anti-commu
nistische partijen. En bij de volgende ver
kiezingen in 1951 verwierven zij er 2.290
en hun tegenstanders 2.165... De meerder
heid was dus teruggelopen tot slechts 125
stemmen! En de zetel-verdeling sedert die
laatste verkiezingen was: 31 communisten
en 29 anti-communisten.
Het heeft dus sindsdien vastgestaan,
dat de eerst-volgende verkiezingen in de
kleine berg-republiek het einde van de
communistische overheersing zouden
brengen. Daarom hebben de rode heren
alles in het werk gesteld om deze neder
laag te voorkomen.
Om te beginnen is daar de brandende
kwestie van het vrouwenkiesrecht. De
Bestuurs-raad heeft telkens opnieuw ge
weigerd dit recht aan de Sanmarinese
vrouwen toe te kennen wél wetende,
dat een deelneming van de vrouwen aan
de verkiezingen beslist zeker het einde
van de rode meerderheid zou betekenen.
En vervolgens was daar de „staats-greep'
van Juni jongstleden, toen de communis
ten geheel onverwacht besloten om ver
vroegde verkiezingen te houden. De da
tum werd vastgesteld op 14 Augustus.
Zij meenden op deze wijze hun bijna-on-
vermijdelijke nederlaag te kunnen afwen
den. Maar het ziet er naar uit, dat zij
zich hebben vergist.
Want de vrouwen van San Marino die
intussen al een Comité hadden opgericht
„Voor de Emancipatie van de Vrouw",
legden hun huishoudgeld bij elkaar en
zonden hun voorzitster, mejuffrouw Miri
am Michelotti, naar de Verenigde Staten
van Amerika.
Daar wonen enige honderden San-
marinezen en mejuffrouw Miriam heeft
daar gedurende 3 weken met vuur ge
sproken en gewerkt om er zo veel mo-
(Aüvertentie)
De Afrikaanse olifant is heel wat agressiever dan zijn Aziatische neef.
Als hij zijn grote oren uitzet, speurt hij gevaar en stormt als een enorme
tank op de jager af.
EN NU NOG MAAR
Neem nu de laatste verrassingscouvertjes.
Vandaag en morgen nog te krijgen bij Uw
winkelier.
Ggk. Min. v. Just. 22-ll-'54 LO 520/052
Adv. aangeboden door de AaBe
Wollendekenfabrieken, Tilburg
De oude, ter dood veroordeelde Gaston Dominici gaat vermoedelijk weer
een nieuw proces met alle daaraan verbonden emoties tegemoet. Zal hij
er dezelfde hardnekkigheid, dezelfde ijzeren wil, dezelfde onverschillig
heid tegenover de dood betonen als de vorige maal? Heeft ook hij, evenals
zijn advocaten, vertrouwen in het resultaat, welke de aan de justitie ter
hand gestelde, nieuwe gegevens te zijnen gunste zullen opleveren?
Met toestemming van het Hof te Parijs,
dat de zaak thans in handen heeft, brach
ten de advocaten, onder wie zich de be
roemde Parijse verdediger Eloriot en dé
deken der Parijse advocaten, Héraud be
vonden, in de gevangenis Les Baumettes
te Marseille, waar de ter dood veroordeel
de zit opgesloten, hem een langdurig be
zoek. Ze hadden tevens een onderhoud met
de commissarissen van politie Chenevier
en Gillard, aan wie een nieuw onderzoek
is opgedragen, als opvolgers van commis
saris Sebeille. die het onderzoek leidde,
dat Gaston Dominici als dader van de
moord op de Drummonds aanwees en te
vens als bedrijver van verschillende an
dere wandaden, welke gedurende de afge
lopen jaren in de streek rond Digne ge
pleegd zijn. Na hun gesprek met de nog
steeds erg zwijgzame grijsaard verklaar
den de advocaten, dat Dominici in geen
geval verantwoordelijk gesteld mag wor
den voor alle delicten, welke hem ten las
te worden gelegd, als gevolg waarvan
uiteindelijk zijn doodvonnis werd uitge
sproken.
De advocaten zijn vervolgens naar Do-
minici's boerderij „Grand Terre'' getogen
waar het Engelse echtpaar met zijn doch
tertje, toen het er kampeerde, zulk een
jammerlijke dood is gestorven door de
kogels en de kolfslagen van 'n onverlaat,
die volgens velen nog vrij rondloopt.
Dc geruchtmakende affaire trekt weer
de algemene belangstelling, nadat ze met
de veroordeling van de oude Gaston Do
minici, naar het scheen, naar de archieven
der geruchtmakende misdaden was ver
wezen. Ze werd als een groot succes voor
een bijzonder bekwaam politieman geken
schetst: van commissaris Sebeille te Mar
seille. Maar het kan nauwelijks anders, of
deze heeft zich min of meer op een dwaal
spoor laten leiden, alhoewel niet kan ge
zegd worden, dat hij overhaast te werk
is gegaan. Het duurde anderhalf jaar van
naarstig en ingenieus speurwerk en lang
durige verhoren, voordat Sebeille genoeg
materiaal had weten te verzamelen. Ieder
een zweeg, ook de zoon Gustave en de
schoondochter Yvette.
Commissaris Chenevier, de man, die
thans het onderzoek leidt, is een der knap
ste speurders van de Sureté Nationale, die
zich van deze geruchtmakende zaak heeft
meester gemaakt, toen de publieke opinie
op een nieuw onderzoek aandrong. Hij is
sous-chef van de afdeling criminele za
ken te Parijs en staat bekend om zijn vast
houdendheid: een dikke man met een be
zadigd uiterlijk. Hij wordt vaak vergeleken
met inspecteur Maigret, de bekende schep
ping van de populaire schrijver van detec
tiveverhalen Simenon. Hij heeft al me
nige, hopeloos lijkende zaak opgelost en
is een groot kenner van de psychologie
van de misdadiger.
Chenevier, thans 54, werd geboren in
de nougatstad Montelimar. Hij begon te
Parijs als journalist, maar spoedig voel
de hij zich tot het politiewerk aangetrok
ken en deed het examen voor toelating
tot de Sureté, dat lang niet gemakke
lijk is. Hij slaagde glansrijk en werd eerst
gedetacheerd bij het commissariaat van
het station St. Lazare. Zijn eerste zaak
was de diefstad van een koffer ten nadele
van een rijke Engelsman, die hem kwijt
raakte, toen hij nog geen minuut tevoren
de voet op het perron had gezet. Het ge
beurde om acht uur. Om negen uur kon
Chenevier de gestolen koffer bij de ver
heugde eigenaar laten bezorgen.
In 1929 kreeg hij het beheer1 over de ar
chieven van de Sureté. Bureauwerk be
viel hem echter niet. Tot zijn geluk zat
de toenmalige chef, de beroemde commis
saris Ga'orielle, op een dag, onthand
met het feit, dat hij niemand tot zijn be
schikking nad om 'n onderzoek in te stel
len naar de moord op een oude vrouw
in een buitenwijk van Parijs.
Hij dacht ten slotte aan Chenevier en
gaf deze opdracht, de zaak uit te zoeken.
Chenevier kwam de volgende dag bij zijn
chef, een geboeide en bloedende man voor
zich uitduwend, die hij de handboeien
had aangedaan. Het was de moordenaar.
Hij had hem in een bos weten te over
meesteren, na een langdurig gevecht. Zelf
bloedde hij eveneens, maar hij liet zich
pas verbinden, toen hij Gabrielle in snel
le woorden de toedracht van de zaak ver
teld had.. Hij werd direct weer in actieve
dienst aangesteld en liet daarna herhaal
delijk van zich spreken. Tijdens de oor
log onderscheidde hij zich bij de Résis-
tance, de Franse verzetsbeweging en was
toen de schrik van spionnen en colla
borateurs. In 1943 werd hij door de Gesta
po gearresteerd en tot het einde van de
oorlog verbleef hij in een concentratie
kamp. Tot op de helft van z'n normale li
chaamsgewicht vermagerd, nam Chene
vier zijn plaats achter zijn bureau aan de
Quai des Orfèvres weer in.
Het eerste belangrijke resultaat van zijn
onderzoek is geweest, dat een medicus
uit Nice, een zekre dr Morin, indertijd
aan Sebeille medegedeeld heeft., Gustave
Dominici in de nacht, dat de driedubbele
moord gepleegd is, met een geweer ge
wapend langs zijn tent te hebben zien ko
men,, toen hij niet ver van Dominici's
boerderij zijn tent had opgeslagen. Boven
dien was zijn vrouw door dezelfde Gustave
bedreigd.
Naar te hebben bekend, is ook Gustave
van de misdaad van Lurs, zoals de zaak-
Dominici eveneens wordt genoemd, ver
dacht geweest. Hij heeft tegen zijn vader
getuigd. Waarom Sebeille de mededelin
gen van dr Morin verwaarloosd heeft,
is nog duister. Trouwens, zowel de politie
als de verdedigers bewaren een hardnek
kig stilzwijgen. Intussen heeft Gaston Do
minici voor de zoveelste maal verklaard,
onschuldig te zijn aan de misdaad. Hij'
heeft dit van het begin af aan gedaan.
Zal de ware schuldige nu eindelijk ge
vonden worden? En is Gaston medeplich
tige geweest? En wat is de eigenlijke
oorzaak geweest van de lugubere moord
op de drie Engelse toeristen, die niets
kwaads vermoedend hun tent hadden op
geslagen naast hun trailer, op een weide
langs de rivier Durance, op het terrein
van Dominici's boerderij „Grand Terre?"
Gaston Dominici, de grijze eigenaar is
er van overtuigd, spoedig naar zijn „Gran
de Terre'1 te zullen terugkeren..
gelijk te bewegen om „even" thuis te
gaan stemmen. Immers op een totaal
van vier en een half duizend stemmen
is élke stem er één. En zij heeft in zo
verre succes gehad, dat er thans niet
minder dan 40 Amerikaanse Sanmari-
nezen (allen uit Detroit) naar Italië zijn
gekomen om hun vaderland te „red
den"...
Het is er de laatste weken warm toe
gegaan! De verkiezingscampagne heeft
alles overtroffen, wat de eeuwen-oude ge
schiedenis van de Republiek ooit te zien
heeft gegeven. Vooral de christen-demo
craten hebben een intense propaganda
gevoerd. Zij hebben onder andere zorg
vuldig alle Pravda's van de laatste vier
jaar bestudeerd en uit de berichten en
Partij-decreten een bloemlezing samenge
steld, die een schrikwekkend beeld geeft
van de omstandigheden van de boeren
in de Soviet-Unie. En alsof dit nog niet
genoeg was, hebben ze de som van een
millioen lire bij de notaris gedeponeerd,
bestemd voor diegene, die in staat zal
zijn aan te tonen, dat hun gegevens op
onwaarheid berusten
De communisten van hun kant hebben
zich op een vage verfledigings-linie terug
getrokken, die hierin bestond, dat zij niet
zozeer op hun prestaties in het verleden
hebben gewezen, (welke prestaties dan
ook volmaakt ontbreken), als wel op wat
zij allemaal in de toekomst zullen gaan
doen. Zo hebben zij ook beloofd om de
vrouwen het kiesrecht te verlenen. Na de
verkiezingen, wel te verstaan!
We zullen moeten afwachten, wat de
stembus morgen zal opleveren. Maar
zoals gezegd het ziet er naar uit,
dat de communisten thans eindelijk de
finitief de nederlaag zullen lijden. En
als de nieuwe Bestuurs-raad dan ook
nog de vrouwen zal „emanciperen" het
geen stellig zal gebeuren, dan gaat San
Marino een rustige toekomst tegemoet.
Het énige, dat de ..buitenlandse" waar
nemers verontrust, is de omstandigheid,
dat (zoals letterlijk alles) ook het vast
stellen van de verkiezings-uitslagen en
het optellen der uitgebrachte stemmen
in handen van de communisten berust. En
communisten houden er nu eenmaal een
geheel-eigen wijze van rekenen op na...
Het K.N.M.I. deelt mede:
Het weer in ons land is gisteren ge
leidelijk onder invloed gekomen van een
boven Noord-Frankrijk gelegen storing.
Deze breidde zich langzaam maar zeker
in Noordelijke richting uit, evenals de met
de storing gepaard gaande onweersbuien.
Deze bereikten gistermiddag Zuid-Lim
burg. Daarna ging het ook elders in het
land onweren, maar in Groningen, Fries
land. Drente en een deel van Overijssel
bleef hef tot vanochtend nagenoeg droog.
De zwaarste regenval 38 mm werd
gemeld uit Volkel. Op het vliegveld Zuid-
Limburg viel 21 mm.
Het ziet er naar uit, dat de storing,
die nog langzaam naderbij komt, ook mor
gen het weer bij ons zaj beheersen. De
kans op buien blijft daarom bestaan,
vooral in de middag en avond. Van het
Zuiden uit is een geleidelijke verbetering
mogelijk.
De gewone jaarlijkse collecte van Ka
tholieke Thuisfront neemt zulk een enor
me vlucht, dat de 11 tehuizen, die voor
de verpakking van het collectemateriaal
zijn ingeschakeld niet in staat zijn, on
danks de meest intense arbeid, aan alle
aanvragen te voldoen.
De telefonische aanvragen op het Secre
tariaat van Nationaal Katholiek Thuis
front moeten steeds beantwoord worden
met: we hebben niets meer.
Deze aan de collectedag voorafgaande
immense belangstelling doet de verwach
ting wettigen, dat de collecte van morgen
Katholiek Thuisfront in staat zal stellen
een gedeelte van het plan van ƒ460.000,
voor de bouw, de inventaris en de schuld
delging van militaire Tehuizen, te realise
ren.
Indien iedere kerkganger morgen voor
al aandacht schenkt aan de omvang van
zijn gift, dan zullen tienduizenden militai
ren in Nederland weer een stapje dich
ter bij een goedfunctionnerende en zo
noodzakelijke geestelijke verzorging zijn.
08.14, de op soldatenwijze geschreven
datum van morgen, zal voor de militairen
in Nederland een belangrijke datum kun
nen zijn.
Het eerste Spaanse straalvliegtuig is
door de „Hispano Aviacion" te Sevilla
vervaardigd. Het toestel, dat de naam
„Saeta" draagt, is gebouwd volgons plan
nen van de Duitse ingenieur en construc
teur Willy Me=s°rs'.'hraitt.
