met melk
ARBEID BUITENSHUIS VAN
DE GEHUWDE VROUW
MUITERIJ
BI3E&IES****
SCHEEPJESWOL
Wat brave jongetjes en bijdehante
juffertjes dragen
in oorlogstijd
Beslissing primair bij echtgenoten
ZATERDAG 1 OCTOBER 1955
Strijd met subsidiariteits
beginsel
V oor zich tigheid
Meerderheid en minderheid
GEEN RIJKSSUBSIDIE
MEER VOOR STÏCUSA
Door Peter B. Kyne
NEEM PER MAN
DRIEKWART KAN
Publicoti* Nederlands Zulvelbureau, Grovenhage
(Van onze Haagse
redactie)
De aanvaarding van t-
inotic-Tendeloo, waar
in de Tweede Kamer
als haar mening uit
spreekt, dat liet niet op
de weg van de overheid
ligt om de arbeid van
de gehuwde vrouw te
,-crbieden, ziet de katho
lieke verdedigster van
motie, mej. dr J. de
Vink, vooral als van
principiële betekenis.
Niet omdat óók zij ej
wel van overtuigd is, dat
de regering geen gevolg
sal geven aan de u>t
nodiging om de algeme
ne regel op te heffen
dat de ambtenares ont
dag krijgt zodra zij in
iet huwelijk treedt,
naar omdat de volks
vertegenwoordiging
thans erkend heeft, d;n
Je beslissing over dc
vraag of de arbeid van
le gehuwde vrouw bui
enshuis verenigbaar is m. ut ^ezinsoelangen, prnnair bij de echtgenoten
terust. Dit acht zij een belangrijke stap op de weg naar de volledige emaii-
ipatie van de vrouw, welke in de eerste plaats van principiële betekenis
omdat het niet aangaat alle voorstanders(sters) van de motie te dood-
erven als fervente propagandisten van de arbeid door de gehuwde vrouw,
ntegendeel, van de katholieke afgevaardigden, die de motie hebben onder-
teund, is zo'n propaganda zeker niet te verwachten.
Ook zij zijn en blijven de opvatting
getrouw, dat de plaats van de gehuwde
vrouw primair in het gezin is. Maar zij
ervaren tevens, dat er in ons land geen
concrete aanwijzingen zijn, dat de arbeid
van de gehuwde vrouw de gezinnen
ontwricht nóch dat er een algemeen
streven bestaat om een leven van luxe
te prefereren boven een goede verzor
ging van het gezin. Onder die om
standigheden achten zij te kort gedaan
aan het verantwoordelijkheidsbesef van
de echtgenoten en in het bijzonder van
de vrouw, indien de overheid zich het
recht voorbehoudt om de ambtenares te
ontslaan enkel en alleen omdat zij in
het huwelijksbootje stapt. En dat, terwijl
diezelfde overheid haar bezorgdheid
voor het gezinsleven rustig terzijde zet,
zodra het haar door schaarste op de
arbeidsmarkt beter uitkomt, indien de
gehuwde ambtenares in dienst blijft, om
nog maar niet te spreken van de ge
huwde werksters, die zij met een gerust
geweten in haar kantoren laat schoon
maken gedurende die uren, dat het ge
zinsleven normaliter de kans krijgt zijn
hoogtepunt te bereiken.
Wie dit overweegt kan inderdaad
moeilijk dc idee van zich afzetten, dat
Vadertje Staat in dit opzicht niets
anders is dan een beetje naar hypo-
crietje.
De K.V.P.-minderheid in de Kamer,
die de omstreden motie vorige week
heeft gesteund, acht het gehuwde-
ambtenaresverbod" eigenlijk in strijd
met het subsidiariteitsbeginsel. Pas wan
neer er sprake zou zijn van misstanden
is er voor de overheid reden en plicht
om de arbeid van de gehuwde vrouw te
verbieden. In dat geval dient zij zich
echter niet te beperken tot haar eigen
functie van werkgeefster, maar moet zij
als Overheid een standpunt kiezen ten
opzichte van de arbeid van de gehuwde
vrouw in het algemeen. Veel meer reden
zou er zijn voor een verbod om gehuwde
vrouwen arbeid buitenshuis te laten
verrichten, waarvan het duidelijk is dat
zij er psychisch en physiek niet tegen
zijn opgewassen of waardoor zij con
stant afwezig zijn in hun gezin geduren
de die tijden, dat de overige huis
genoten zijn verenigd.
Overigens ontbreekt het de katholieke
voorstanders(sters) van de motie-Ten-
deloo niet aan voorzichtigheid. Het was
door het toedoen van mej. dr De Vink,
dat expliciet in de motie tot uitdrukking
werd gebracht, dat de overheid wel een
taak heeft ten aanzien vap de arbeid der
gehuwde vrouw wanneer er misstanden
blijken. De K.V.P.-afgevaardigde inter
preteert dit begrip „misstanden" zeer
ruim.
„Indien", zo verzekerde zjj ons, „het
percentage van ontzettingen uit de
ouderlijke macht maar een fractie zou
stijgen tengevolge van de arbeid buitens
huis door de moeders, dan acht ik reeds
een misstand aanwezig, waaraan de
overheid paai en perk zou moeten stel
len. Ditzelfde geldt voor het geval, dat
gezinshoofden werkloos zouden moeten
blijven omdat gehuwde vrouwen hun
plaats bezet zouden houden", zo voegde
zij hieraan toe.
Of de arbeid van de gehuwde vrouw
verenigbaar is met de gezinsbelangen,
moet, dus volgens de voorstanders(sters)
van de motie in de eerste plaats van
geval tot geval beoordeeld worden door
de echtgenoten zelf. Veel hangt af van
je kunt nu
weer goed mer
ken, dat 't herfst
wordt! Vroeg
donker,ongesta
dig weer en tel
kens die tempe-
ratuur-overgangen, die zoveel
gevaren van griep, rheuma en
jicht verbergen. U begrijpt het
al: Daar is wol bij nodig, war
me gebreide kledingDenkt U
in deze weken eens speciaal
aan Uw man en brei voorhem
een vest van SCHEEPJES
WOL. Nu de prijzen zoveel
lager zijn geworden, hoeft U
het ook om het geld niet meer te
laten! Zoekt U eens een mooi
patroon voor hem uit en dan
aan d«slag. De weg naar het
hart van een man gaat in de
wintermaanden via
SCHEEPJESWOL»
U vaart er wel bijl
de aard van het werk en van de physieke
en psychische gesteldheid van de vrouw.
De één zal het kunnen, de ander niet.
In het ene geval zal de arbeid, van de
gehuwde vrouw ongunstig, in het andere
geval gunstig uitwerken voor de ont
plooiing van het. gezin. Ook voor deze
positieve mogelijkheid mag men het oog
niet sluiten. Het contact met de maat
schappij kan de vrouw een beter begrip
bijbrengen voor de problemen van de
echtgenoot en voor die van de kinderen.
Wanneer de overheid in haar beleid als
werkgeefster de arbeid van de gehuwde
vrouw generaliserend afkeurt, snijdt zij
deze mogelijkheid tot contact met de
maatschappij af, hetgeen niet past in
een tijd, dat door vereenvoudiging en
mechanisatie gestreefd wordt naar ver
lichting van de taak van de gehuwde
vrouw als huisvrouw, opdat haar meer
tijd overblijft voor de ontwikkeling van
haar niet-huishoudelijke gaven, welke
haar gezin evengoed ten voordeel kun
nen strekken.
Al deze argumenten ten spijt heeft de
meerderheid van de KV.P.-fractie tegen
de motie gestemd. En wel omdat zij
vreesde voor de "evolgen waartoe een
opheffing van hef verbod van de ge
huwde ambtenares in Nederland zou
leiden. Zij duchtte ondermijning van de
gelukkige bestaande situatie, dat de
gehuwde vrouw als regel in haar gezin
blijft, wanneer het Rijk niet langer het
goede voorbeeld geeft.
De minderheid deelde deze vrees niet.
Zij ziet in het verbod geen rem op de
verdere uitbreiding van de gehuwde-
vrouwenarbeid, omdat het bedrijfsleven
de gehuwde vrouwen nog mogelijkheden
genoeg biedt. En in die sector is haars
inziens' voldoende zelfverantwoordelijk
heid opgebracht. Het zal ons benieuwen
hoe hierover gedacht wordt in de kring
van de „gewone" K.V.P.-kiczers. Wel
licht, dat de bespreking van het ont-
werp-werkprogram 1956 in de kringen en
afdelingen hierover meer inzicht ver
schaft.
Een jasje met onzichtbare sluiting-
net als vader heeft. Model
Enfanlillage)
Dc interdepartementale commissie in
zake culturele activiteiten buitenland, die
bij besluit van de minister van O., K. en
W. van 20 December 1954 werd ingesteld,
heeft rapport uitgebracht aan de raad
van ministers. Dit rapport is onlangs be
sproken in de rijksministerraad.
De regering is van oordeel, dat in het
culturele werk. dat door tal van Neder
landse overheidsinstanties en andere in
stellingen in het buitenland wordt ver
richt, een grotere coördinatie moet wor
den gebracht. Zij heeft de voorzitter van
genoemde commissie, mr H. J. Reinink.
belast met de uitwerking van de daartoe
beraamde plannen.
Voorts werd besloten tot de oprichting
van een afzonderlijke stichting voor cul- i
turele samenwerking met de overzeese
rijksdelen. Deze nieuwe stichting, waar
van de heer Reinink als voorzitter zal op
treden, zal zo spoedig mogelijk de taak
overnemen, die tot nu toe door de Sti-
cusa ten aanzien van deze rijksdelen werd
verricht. De door de Sticusa met Indone-
sië onderhouden contacten zullen, in het
kader van de culturele betrekkingen met
het buitenland, eveneens door andere in-
stanties worden overgenomen.
In verband met het bovenstaande zal de
thans voor deze doeleinden toegekende
rijkssubsidie daarna niet meer aan de
Sticusa worden verleend.
IJit jurkje is gegarneerd met opgevulde naden. Er lioort een bijpassend
manteltje bij. \Model Enfentillagej.
Een jongetje van een
jaar of vier, vijf die als
mannequin „loopt" lijkt
houten armen en benen
te hebben on hij kijkt zo
benepen dat er stellig niet
veel gebeuren moet of hij
barst in tranen uit. De
grootste bengel is op een
show een braaf jongetje
die niet bepaald intelli
gent uit zijn ogen kijkt.
Neen, neem dan de
meisjes eens! Als 't ver-
legenste moisje haar der
de model ioont is haar
houding los geworden, ze
kijkt niet meer angstig
naar haar voeten en glim
lacht ongedwongen.
De couturiers voor kin
deren zijn het er dan ook
over eens dat aan jongens
geen eer is te behalen.
Dat draagt er stellig toe
bij dat ze zo weinig jon
genskleren tonen.
Haute couturehuiz.cn.
voor kinderen zijn in Pa
rijs trouwens niet talrijk.
Als het voor sommige
couturiers al heel wat
hoofdbrekens kost om
zich staande te houden,
dan is dit nog veel lasti
ger voor hen die zich uit
sluitend op het ontwer
pen van kinderkleding
toeleggen, want hun clien
tèle is zeer beperkt. De
ouders die het noodzake
lijk vinden hun spruiten
van hun derde jaar af in
de haute couture te kle
den zijn niet bepaald erg
talrijk. Vandaar dat er
niet veel haute-couture-
huizen voor kinderen be
staan cn "nin getal eerder
af- dan toeneemt.
Toch zijn het niet al
leen de prijzen die de
ouders afschrikken, maar
ook dikwijls de modellen,
die soms erg ouwelijk
kunnen zijn. Dit komt
omdat lang niet alle mo
delisten de kindermode
aanvoelen. Het ontwerpen
daarvoor lijkt wel mak
kelijk. maar is in werke
lijkheid moeilijk, mis
schien moeilijker dan van
damestoiletten.
Kinderkleren verdragen
bijna geen fantasie of te
rijke stoffen, want kinde
ten zien er al heej gauw
overdressed uit. Het over
dressed en het ouwelijke
maken dan ook net zo
goed als de prijzen dat er
niet genoeg kleine klan
ten zijn om het bestaan
van veel speciale zaken
voor kinderkleding mo
gelijk te maken. Boven
dien wil geen enkele
moeder nog een minia
tuurdametje van haar
dochtertje maken, dat is
gelukkig al jaren lang de
mode uit.
Toch zijn er enkele hui
zen die de kinderkleding
absoluut aanvoelen. Dit is
vooral het geval bij „En-
fantillage", Daar worden
de kinderen heus niet ge
kleed met damestoiletten
in klein formaat! De col
lectie is beslist kinderlijk
van het eerste tot het
laatste model. Bovendien
heeft men het klaar ge
speeld jurken te maken
die, hoe eenvoudig of ze
ook zijn, nooit banaal
worden. Dit resultaat
wordt dikwijls bereikt
met atelierwerk. In dit
geval met opgevulde na
den, die tekening aan de
jurken geven zonder te
veel de aandacht te trek
ken.
Deze garnering die ei
genlijk alleen bestaat uit
naden welke reliëf aan
het goed geven, is op zeer
verschillende wijzen aan
gebracht. Soms vinden we
haar op de rok, maar bij
na altijd simuleren de
naden een schouderstuk
of, als de jurk voor een
kleuter bestemd is, door
een of twee van die naden
onder de schouder.
Alle kinderkleding sluit
hoog aan de hals en de
jurkjes hebben hier, zon
der een enkele uitzonde
ring, korte pofmouwtjes,
terwijl ze zo lang vallen
dat de knieën altijd be
dekt zijn. Zoals reeds ge
zegd zijn de jurken uiterst
eenvoudig, maar en daar
komt de haute couture op
de proppen, ze zitten niet
alleen perfect, maar de
rokken zijn alle op tulle
of op Je een of andere
voering gezet.
De drie en zestig mo
dellen die Enfantillage
voor haar kleine klanten
ontwerp verschillen alle
van elkaar, iets wat in de
Haute Couture voor da
mes lang niet altijd het
geval is.
Een collectie die noch
het publiek, noch de man
nequins lang viel en gro
ter compliment bestaat er
niet!
DINY K.-W.
naar het schaars verlichte dek kijkend, opmerkte. Wat
hi.i echter niet zag, wat, dat de eerste machinist op
het moment, dat hij buiten de gezichtskring van Schuktz
was, de dingen, die hij zo zichtbaar droeg, over boord
wierp. Waarschijnlijk zou de eerste stuurman zich niet zo
op zijn gemak bevoeld hebben als hjj Reardon in zijn
hut had bezig gezien. Van onder zijn katoenen blouse
trok de Ier een lange dunne, maar stevige hijslijn, enige
dunne staien kettingen en een tamelijk groot stuk zeil
doek. Uit zijn zakken kwamen nog twee hangsloten met
bijpassende sleutels. Deze gehele verzameling verborg
Reardon in de ruimte onder zijn ruststoel en bracht
daarna, onder veel vriendelijke dankbetuigingen, de sleu
tel aan Schultz terug.
De rest van de avond tot half tien bracht Terence
door in de hut, waar Von Staden aan zijn radio zat.
Daarna ging hij naar zijn eigen vertrekken om de voor
bereidingen te maken voor de grote aanval. Hij sneed
de loodlijnen in stukken en verdeelde het stuk zeildoek
in repen van enige centimeters breedte. Hij rolde daarna
alles zo klein mogelijk op en verborg het hier en daar
onder zijn kleren. Toen ging hij naar de machinekamer,
zocht in het. rek met gereedschap een schroefsleutel uit
en keerde weer naar ziin hut terug, terwijl hij een me
lancholiek Iers wijsje floot.
Sjonge, sjonge! mopperde hij tegen zichzelf, het
is tpch eigenlijk vreselijk om een man, die niets ver
wacht. met zo'n sleutel een kik te gevep. En die duivel
Von Staden! En toch, ondanks al zijn fouten, is hij geen
kwade kerel, nee, in het geheel niet. Ik zou er vijf -
nee, zeven en een halve dollar voor over hebben als
hij mei zijn hoofd ergens tegen aan viel, zodat er een
flinke deuk in kwam, dan behoefde ik die er tenminste
niet in te slaan.
Reardtn zat op de rand van zijn tafel en bungelde
wat met zijn benen ais een kleine jongen, die in de
grootste twijfel verkeert over een voor hem zeer belang
rijke kwestie en de oplossing daarvan. Gedachten aan
zijn vrouw, kinderen, huis en allerlei dingen, die in zijn
levert een grote of klaine rol hadden gespeeld, kwamen
in zijn hoofd op. Daarna zag hij in zijn verbeelding de
bemanning van de Narcissus een voor een aan hem
voorbij strompc'en allen met een bloedend hoofd; dat
was het werk van de sleutel, die door zijn hand werd
gedreven! Met de mouw van ziin uniformjas veegde hi.i
het zweet, dat met pareltjes op zijn voorhoofd stond,
weg.
Verdraaid nog an toe, en toch gaat het me aan het
hart om met die sleutel op een mensenhoofd te slaan.
Ik zou ae kop van dit ding met wat lappen kunnen om
wikkelen, dat loop ik de minste kans om iemand dood
te slaan cf hem te verminken. Ik zou ze op die manier
alleen maat buiten westen slaan, wat per saldo toch
genoeg is
Met veel zorg bracht hij dit voornemen ten uitvoer.
Daarna woog hij de zwaarte van de sleutel op de palm
van zijn hand; zijn gezicht stond wat bedenkelijk.
Boem' Reardon slieg uit alle kracht met de sleutel
op zijn bed, dat geheel weerloos voor hem stond.
Tp hnrd! mompelde hij. Absoluut - zo'n slag op
het hoofd van een tegenstander zou in de tenen van hef
slachtoffer uitkomen. Minder paardenkracht, Terence!
Boerp! Hij probeerde het nog eens. deze keer met b'f
ter? resultaten. Vijf minuten lang oefende hij zich no»
op het weerloze bed. Met elke slag vooJde hij zich <>PKe-
ruimder Hij verborg de zware sleutel jn zjjn rechter
mouw en begaf zich naar het dek. Op een hoek van het
dekhuis Weef hij staan, slak ziin pijp 0p en keel heel
onschuldig wat rond. De uitkijk op het voorschip was
niet. Zichtl aar door de duisternis, maar Reardon maakte
zich da«m ver geen zorg.
Want waarom, zo overtuigde hij zichzelf, zou ik
daar gaan kijken of hij er is?
Als ik even wacht komt hij hierheen.
(Wufdt vervolgd)
der ons gezegd ik twijfel er sterk aan of jij, schoon
aan de haak, wel negentig pond neemt; maar, alia,
dat doet niet ter zake, hier wordt je een pracht ge
legenheid geboden om je vaderland te dienen en als
het verhaal van je dapperheid de koning ik wil
nou geen kwaad van hem zeggen mocht bereiken,
dan zal hij je zeker verheffen tot Sir Thomas Riggins
en je Consul-Generaal maken op de Cannibal-Eilanden.
Kom, wees dapper, Riggins, je koning en je land
roepen je en ook Kapitein Michael J. Murphy en Te
rence P. Reardon. Riggins, wat zou je er al niet
voor over hebben om de zee voor Engeland te be
houden?
Mijn hartebloed! antwoordde Riggins kalm.
Ik neem dit offer van je aan in naam van Zijne
Majesteit Koning George! Zorg dat ie om tien uur
precies aan dek bent, aan stuurboord onder de trap
naar de brug. Als ik dan naar buiten kom, ook aan
stuurboord, dan fluit ik de „Q'Donnell Abu", en dan..
Maar eh meester, dat liedje heb ik nog
nooit van te voren gehoord! onderbrak Riggins hem.
Hemel, vergeef me, mompelde Reardon zo zacht
mogelijk. Ik zal er aan moeten geloven. Enfin dan,
Riggins, ais ik naar buiten kom en fluit „God Save the
King" ik hoop dat je dat wijsje wel eens meer hebt
gehoord loop je als de bliksem naar de stuurca-
bine en pakt het wiel. Ik zal niet fluiten vóór we aan
dek het rijk alleen hebben, zodat we niet bevreesd hoe
ven te zijn voor storing en je moet erg vlug zijn. want
anders lopen we de kans, dat de schuit gekke bokke-
sprongen gaat maken. En dat zou natuurlijk direct
in de gaftn lopen bij de tweede stuurman en ook bij
Von Staden. die dan waarschijnlijk aan dek zullen ko
men om te kijken wat er aan de hand is. En voor ik
klaar ben om met hen af te rekenen, wens ik liever niet,
dat ze naar mij komen om eens even met mij de reke
ning op le maken! Denk er dus aan, Riggins als ,1e in
de cabine bent gooi je direct de kop van de schuit in de
goede richting en de rest, laat je aan mij over En
nou moet ik maken, dat ik weg kom, anders begint
schurk van een Schultz wantrouwig te worden
Toep oe heer Schultz tien minuten later langs_ kwam
vond nij Reardon druk bezig met de kieren van de deur
en het iaam van zijn hut dicht te stoppen met allerlei
lappen. Hier en daar kwam er al een geel rookwolkje te
voorschijn Schultz werd daar zo volkomen door misleid
dat hit zo hard hij kon naar zijn eigen hut liep om dam
de matrassen, de dekens en al wat los zat overhoop te
halen op zoek naar wandluizen.
HOOFDSTUK XIV.
Om acht uur precies loste Schultz de tweede stuur
man pp cle brug af en vijf minuten later betrad Teren
ce Reardor, voor de eerste maal dat verboden terrein.
Sapperdepaplap, mijnheer Schultz, klaagde hij. Ik
ben vandaag door het nodlot uitgekozen om achtervolgd
te worden Nou kwam ik weer tot de ontdekking, dat
een der leidingen beneden lekt, en die kan ik alleen maar
maken met wat rode menie. Zoudt u mij daaraan kunnen
helpen'' Misschien hebt u nog wel wat in de voorraadka
mer, mijnheer Schultz!
Schultz verbaasde er zich over, hoe een man in zo n
kórt tijdsbestek kon denken aan rode menie, lekke lei
dingen, zwavel en wandluizen en dat alles nog wel op
een scnip als de Narcissus en vooral in omstandigheden
als deze. Hij had al heel wat onnozele mensen ontmoet,
maar deze Ierse machinist was toch wel de onschuld jn
eigen persoon.
Natuurlijk! antwoordde hij grinnekend. En omdat
ik nu de brug niet kan verlaten, is hier de sleutel van
de vorraadkamer Help jezelf, mijn Freund, und geef
mij dan de sleutei terug.
Jij driedubbel uil! mompelde Reardon, toen hij de
sleutel had en wegging. Stakkerd, een dode meeuw heeft
meer iiersens in zijn kop, dan jij! Je komt niet eens op
het idee, dat ik wachtte tot je op post was, voor tk je
wat vroeg, wetend dat je me dan de sleutel zou moeten
lenen en ik alleen zou zijn 'n ,1e voorraadkamer.
Reardor wa< niet meer dan twee minuten in de
voorraadl-vmer bezig. Toen hij weer te voorschijn kwam
droeg hij wat rode menie en een oude lepel, zoals Schultz,
9).
Na aldus zijn. misschien wel laatste, toilet gemaakt
hebben, ging Reardon voor zijn lessenaar zitten, maak-
tussen de resten tabak, as, wat pijpen en een paar
ide nummers van de Cork Eagle, een behoorlijke ruimte
ij en schreef een afscheidsbrief aan zijn vrouw. Hij deed
t in de hoop, dat zo zijn vijanden hem mochten var
aan, zij toch nog voldoende respect voor een dode zou-
:n hebben om de brief aan mevrouw Reardon te ver-
nden. Om te voorkomen, dat zij door zijn geschrijf boos
uden worden verzweeg hii de werkelijke stand van za-
n aan boord. Hij schreef haar alleen, dat de mogelijk-
ld bestond, dat zij hem nooit meer zou terugzien, in
elk geval zij naar de directie van de Blue Star Navi-
tion Company moest gaan en de heren vragen om haar
helpen met de bescheiden, die nodig waren om do gel»
n der levensverzekering te krijgen. Zij zou dat mis-
hien zelf ook wel in orde kunnen maken, doch de heren
iren beter op de hoogte van dergelijke zaken en zij zou-
n haar zeker willen helpen. Daarna weidde hij uit over
t verdriet, dat hij voelde bij de gedachte aan de k'n-
ren, die nu gedwongen zouden worden om hun hogere
idies op te geven en die nu niet de betere opvoeding
uden kunnen krijgen, die hun ouders voor hen hadden
droomd; hij stelde zijn vrouw voor, om aan Cappy Ricks
vragen of hij Johnny niet een plaats op zijn kantoor
n geven. Ook nog dit: mocht de directie haar iets aan-
»den als vergoeding voor het verlies van haar echtge-
ot, dan moest zij dit aannemen, want, God zou zijn ge-
ge zijn, zij zou er recht op hebben! Deze laatste zin
derstreepte hij. Hij eindigde met zijn vrouw te troosten
haar aan te raden vertrouwen te hebben in God en hij
dertekende: „Je liefhebbende en toegewijde echtgenoot
rence P. Reardon, Eerste machinist s.s. Narcissus".
-Ja zijn zaken, voor zover nodig, in orde gemaakt te
bben, herdacht hij allen aan wie hij wel eens enig kwaad
d toegewenst dit in trouwe navolging van hen, die
m reeds waren voorgegaan op de grote reis ging
ar de eetzaal en tastte flink toe aan het hem voorge
le maal. Al etende overdacht hg dat de strijd die wel-
U zou volgen, geduchter wapens zou eisen dan zijn
>te vuist, daarom wenste hij uit de grond van zijn hart
t hij zoals de koningin uit zijn sprookje maar over
.1 hand behoefde te blazen om die te veranderen in
jr. In zijn verbeelding zag hij reeds het bloedbad, dat
dan aan boord van de Narcissus zou kunnen aanrich-
Daar hij ook geen vuurwapens had, besloot hij ten
]tte om zich dan maar te bedienen van zijn zware ma
mesleutel; trouwens als iemand hem een revolver, dos-
ods met bijlevering van een volledige gebruiksaanwij-
g, had aangeboden dan nog zou Reardon die met een
'list gebaar hebben afgewezen. Vuurwapens vond hij
bgst gevaarlijk; zij doodden te veel mensen!
dij verliet de tafel lang voor de anderen klaar wa-
Er was niemand aan dek, daarom liep hij langzaam
fluiten naar de hut van de kapitein. Hij floot de „Cruis-
•n Lawn" om Mike Murphy te laten weten, wie er
kwam. Michael Murphy had dit teken waarschijmilk
jd begrepen, want tn het venster lag een envelonpe
'ar. toen Terence Reardon er onverschillig langs dep.
Si griste hij het papier weg en liep regelrecht door naar
hut.
De brief bevatte het volledige plan de campagne van
Michael J, Murphy, tot het kleinste détail nauwkeurig
uitgewerkt .Dit had Mike des te gemakkelijker kunnen
doen omdat hij van de gewoonten, die aan boord heers
te, volledig op de hoogte was.
Reardon las het merkwaardige document en zat even
paf van bewondering; er kwam een vrolijke, bijna snaak
se uitdrukking in zijn ogen en heel, heel even vertrok
zijn mond zich tot een glimlach.
Aha, dat is een prachtig plan. mompelde hq in zich.
zelf. Wie 'anders dan die kerel zou aan al die dingen heb
ben gedacht? En ik heb de laatste twee uren doorge
bracht met volmaakt niets te doen!
Hij las en herlas het plan van aanval om zich de bij
zonderheden goed in het geheugen te prenten, daarna
hield hij een brandende lucifer onder het document en
vernietigde het. Een ogenblik staarde hij naar de brief op
zijn lessenaar, nam toen ook deze en verscheurde het
laatste vaarwel aan mevrouw Reardon in duizend stukjes
want de eerste machinist van het s.s. Narcissus, van San
Francsico, had besloten, niet te sterven tenminste niet
vannach!
Schultz, de eerste stuurman en Von Staden zaten rus
tig hun kopje koffie te slurpen, toen Terence Reardon zijn
hoofd door een venster van de eetzaal stak. Hij was
enigszins opgewonden.
Alle donders en bliksems! riep hij. Ik werd juist
gebeten door een wandluis en ik dacht, dat die krengen
niet aan boord waren!
Schultz keek, met enige afschuw in zijn ogen, naar
Reardon. Dat is beroerd nieuws, meester. Wandlui
zen! Ach!
U mcogt zeker wel zeggen „Ach" mijnheer Schultz,
want dat kan ik u wel zeggen: mocht blijken, dat er
een leger van dergelijke beesten op onze schuit zit, dan
zal Terence Reardon als de bliksem zorgen, dat hij
er af komt. Er is maar één ding aan te doen, mijn
heer Schultz, en dat is de duivels direct aan te pak
ken. en flink, voor wij er allen door worden weg ge
plaagd. Hebt u niet wat zwavel in de voorraadkamer?
U weet wel, van die balletjes, die gebruikt worden om
in de hutten te verbranden? Het is nog de enige ma
nier om ze weg te krijgen.
Toen Terence Reardon deze onschuldige vraag aan
de eerste stuurman stelde, wist hij heel goed, dat Schultz
in ontkennende zin zou antwoorden wat hij dan
ook deed om de zeer eenvoudige reden, dat Mi
chael J. Murphy zelf Reardon had ingelicht dat de ste
ward Riggings zorg droeg voor de wandluizen-ammunitie
Riggings, die bij dit gesprek tegenwoordig was en met
zijn rug tegen de muur geleund stond, keek zuur naar
Schultz en zei toen, dat hij nog wel wat zwavel had.
Maar dat is prachtig Riggins! riep Reardon op
hartelijke toon. Zou je dan, als een flinke kerel,
mij twee of drie van die balletjes willen geven? Ik zal
ze vannacht in mijn hut laten verbranden. De deur
en het raam goed gesloten en morgenochtend zal
er bij mij geen luis meer te vinden zijn!
Zeker, mijnheer, antwoordde Riggins. Maar mag
ik vragen, mijnheer Reardon, waar u van plan bent
de nacht door te brengen?
Ik zal een oude armstoel op het dekhuis brengen
naast de schoorsteen, daar zal ik goed kunnen slapen
en het zal er zeker warm genoeg zijn, antwoordde Rear
don. Hij wenste een verontschuldiging voor zijn ver
blijf aar. dek die nacht, zonder het wantrouwen van
Von Staden en Schultz op te wekken.
De steward, die klaar was met het bedienen van hem,
die nog in de eetzaal waren, kwam naar buiten en ging
naar zijn eigen hut. Reardon bleef nog even aan het
venster staan, sprak over de ellende van wandluizen
aan boord van een schip en volgde toen met een diepe
zucht de steward. Schultz twijfelde nog even of hij
hem al of niet vergezellen zou in zijn functie van cen
sor, ten slotte besloot hij toch maar te blijven en op
zijn gemak verder te genieten van zijn kopje koffie.
Als Riggins van plan mocjat zijn, om de eerste machi
nist in te lichten over de werkelijke reden van de af-
wezighe'd en ziekte van de kapitein, dan had hij daar
toe al ontelbare malen de gelegenheid gehad de laat
ste tien dagen. Hij geloofde dan ook n)et- dat, hij nu
enig risico zou lopen. Riggins kwam hem trouwens
voor als een man die wist wat in zijn belang wa^ en
wie zijn lol in handen hield.
In de hut van de steward nam Reardon de hele doos
met zwavelballen in beslag, keek eens heel voorzichtig
rond of niemand hen kon beluisteren en zei toen op
korte, zakelijke toon tegen "Riggins:
Ben jü een zoon van Johnny Bull. Ja.
Zonder he'c minste blijk van verrassing te geven,
knikte Riggins even met zijn hoofd en gaf daardoor te
kennen, aal hij dit inderdaad was.
En daar je dat bent, vervolgde Reardon, zou je
dan niet iets willen doen, dat voor Engeland van
groot vrordeel zou zijn?
Riggins antwoordde, dat hij twee broers verloren had
bij de slag aan de Marne en dat dit feit voldoende
bewijs was dat geen Riggins weifelde als hem werd
gevraagd om zijn vaderland te helpen.
Goed! mompelde Reardon. Zelfs al was dat
patriottisme van je broers misplaatst, toch waren het
dappere kerels en daarom heb ik respect voor hen.
Nou, K.ggms, luister goed. In een ogenblik van onbe
dachtzaamheid liepen kapitein Murphy en ik in een
val, die voor ons was neergezet door een man, die ik
beslist in twee stukken zal breken, zodra we met de
Narcissus weer in San Francisco terug zijn. Waarom,
zo zei hjj, zouden jullie je niet veel kosten besparen?
Neem dé bemanning van die opgelegde Duitse Liner!
Riggins, om een lang verhaal wat te verkorten, want
we 'nebben maar heel weinig tijd, beste kerel, wij
kunnen er zeker van zijn, dat de bemanning, zoals de
ze momenteel is samengesteld, in staat is de Blue
Star Navigation Company een behoorlijke strop te be
zorgen! Tenminste als jij en ik, Riggins, onze plicht
zouden vergeten. Zij hebben de kapitein half vermoord,
het sch'P on lading hebben ze van hem gestolen en
daarenboven liepen de heren nog enige duizenden mij
len uit de koers om de kolen aan de Duitsè vloot te
kunnen afleveren! -i
O, goeie genade! flusterde Riggins verschrikt
v/al ik van je wil weten, Riggins, is dit: wil je
helpen, het schip vannacht terug te stelen? Wij lopen
nog steeds naar het zuiden en die nietsnutter Von Sta
den staat dagelijks met de Duitse vloot in draadloze
verbinding. Daar ben ik zeker van, kerel, want dal
voel ik door mijn hele body. Als we het schip terug
hebben, varen we als de bliksem naar het westen, op
de kust van Zuid-Amerika af en blijven daar in de
drie-mijl-strook en dan zullen die duivels eens zien
dat ze met kerels te maken hebben. Riggins, knaap,
wa1 zegt je natiora'iteitsgevoel hiervan? Men wilde je
waarschijnlijk niet in het Britse leger hebben, want on-
