mm
1
Voor mensen die in St Nicolaas en in de liefde geloven
Een suikerzoet
mysterie
met een
rijk slot
Z?
Oscar besloot, dat het hem dit jaar niet meer
zou overkomen. Languit liggend in de enige
gemakkelijke stoel, die zijn bureau rijk was,
had hij dit voor zichzelf uitgemaakt. Deze
keer zou hij de man of vrouw, die hem ieder
jaar op Sinterklaasavond vergastte op een
suikerhart van een onbestemd rose kleur
identificeren. Niet alleen wilde hij vaststellen,
wie er jaarlijks een aanval op zijn vrijgezellen
bestaan pleegde, maar bovendien kwam het
zijn beroepseer te na, dat een hem onbekend
iemand een voorwerp in zijn huis kon smokke
len.
Oscar noemde zich namelijk particulier
detective. Zijn kantoor was gevestigd in de
enige hoofdstraat, die het stadje rijk was. Een
bloeiend bedrijf had hij niet. Zwartdalem was
nu eenmaal geen Chicago. Afpersing, roof en
kidnapping waren niet aan de orde van de
dag. Het was zelfs voor een dergelijk bedrijf
een ongezonde omgeving. De mensen waren
er ongewoon ordentelijk en de aanwezige
dienaren der wet konden gemakkelijk de
enkele malen, dat de in onze wetboeken ge
noemde gedragsregels overtreden werden, het
recht herstellen. Terwijl deze lieden de tijd
doorkwamen met het beoefenen van het
klaverjasspel (het oorspronkelijke detache
ment bestond uit drie man, maar het rijk had
het delicate verzoek om een vierde man be
grepen en ingewilligd), besteedde hij zijn tijd
met het doorworstelen van de bestaande vak
literatuur.
Het rose hart
niet meer zo'n grote plaats in jul
lie verhouding in, verweerde Oscar
zich.
Romantiek, zei Ineke, hebben
we juist met de laatste schoonmaak
aan de voddenman meegegeven. Een
lampetkan, en een etagèrepoppetje
met een arm.
Nee, bedacht Oscar, hij had het
kunnen weten. Ineke stuurde geen
rose harten aan ongehuwde jonge
mannen.
Een 'uiterst boeiende bezigheid,
die een goed gedeelte van zijn tijd
vulde. Op de boekenplanken, die 'n
paar wanden van zijn appartement
in beslag namen, stonden de ver
zamelde werken van de scherpzin
nigste auteurs door de eeuwen heen
Overigens was dit niet het enige
wat zijn belangstelling had. Oscar
was namelijk tevens reclame-des-
kundige en voorts hield hij er een
advertentie-bureau op na. Oscar
Flemings was, wat men noemt, een
veelzijdig iemand.
Zoals gezegd, Oscar nam het niet
dit jaar. Het scheen hem buitenge
woon te bevallen, dat hij tot dit be
sluit gekomen was, want met welge
vallen keek hij over de annonces,
die voor zijn raam hingen, naar
buiten. Terwijl hij zo enkele verge
noegde blikken op straat wierp,
hield er juist een dame voor zijn
raam stil, blijkbaar met de bedoe
ling de advertenties te verorberen.
Voorzichtig gluurde hij over het be
plakte gedeelte van zijn venster en
daar de dame tegelijkertijd op het
zelfde idee kwam, stonden zij voor
een ogenblik oog in oog. De dame
schrok en trok zich haastig terug.
Oscar vond dit blijkbaar niet no
dig en probeerde daarentegen die
per over de papiertjes heen te kij
ken en dit niet zonder reden, want
het was een allerliefst meisje. Os
car concludeerde, dat zij nog niet
lang in Zwartdalem moest wonen.
Anders zou hij haar zeker gekend
of tenminste eerder gezien hebben.
Na ampel overleg besloot hij, dat
hij haar gekend moest hebben. Hij
kende de meeste aardige meisjes,
concludeerde hij opgewekt.
Na deze grondige redenatie zak
te hij weer terug naar de enige ge
makkelijke stoel, die het vertrek be
zat (er stond nog een stoel, die niet
gemakkelijk was. Hij had geleerd,
dat iemand, die op een ongemakke
lijke stoel zit, zich spoediger laat
Intimideren) en begon te overpein
zen, op welke manier hij het pro
bleem zou oplossen. Hij nam zich
voor de ondervragingsmethode te
volgen. Hij diende zijn uitgebreide
kennissenkring te besnuffelen. Hij
zou vooral het vrouwelijk gedeel
te vragen stellen, pijnlijke en
soms intieme en dan nauwlettend
toezien, hoe er op gereageerd werd.
De handboeken gaven aan, dat hij
omzichtig te werk moest gaan en
dat voor het gebruik van deze me
thode een grote mate van mensen
kennis vereist is.
Hij had dit nog niet zo heel lang
voor zichzelf uitgemaakt en hij was
nauwelijks bekomen van de voldoe
ning over de te verwachten resul
taten, toen de begrafenisonderne
mer binnenkwam.
Zeals je weet, Oscar, is de we
duwe Brul overleden en daar ze
tweede klas begraven wil worden
heb ik een paar dragers te kort.
Als jij zo goed wilt zijn je uitgestre
ken gezicht beschikbaar te stellen.
Oscar zegde hem zijn volledige me
dewerking toe.
Gij zult misschien zeggen, dat Os
car gek is, weliswaar ongevaarlijk
zo zult ge zeggen, maar gek is hij.
Om het tegendeel te bewijzen zul
len wij het psychologisch rapport,
dat ter gelegenheid van zijn in
diensttreding bij de huzaren van
hem werd samengesteld door er
varen mensenkenners, raadplegen.
Het luidde, dat Oscar een jongen
was met ren buitengewoon scherp
ontwikkeld gevoel voor de werke
lijk belangrijke dingen des levens.
Zijn leiderscapaciteiten waren niet
van fabuleuze afmetingen, maar
hij werd t°ch wel in staat geacht
om een atelier meisjes te kunnen
leiden. En dat zegt toch wel iets.
Hij had een onmiskenbare neiging
naar het avontuur, maar dit werd
enigszins geremd door een andere
in het oog springende eigenschap,
te weten zijn indolentie.
Hierdoor werd hij afgekeurd voor
de dienst bij de huzaren, maar men
achtte hem wel geschikt voor het
corps bewakingstroepen en men
meende zelfs, dat hij daar tot een
bepaalde rang zou kunnen opklim
men (Hij is inderdaad soldaat eer
ste klasse geworden).
Dit is toch wel voldoende om te
bewijzen, dat Oscar niet op zijn ach
terhoofd gevallen was en het bewijst
tevens, dat de handelingen, die hij
in de loop van deze gedenkwaardi
ge morgen verrichtte, voortsproten
uit zijn zo juist omschreven karak
ter.
Om half twee sloot Oscar de zaak
en ging hij de weg, die hij blinde
lings zou kunnen gaan: Naar het
etablissement „Le bon Appetit
waar tante Jacqueline met onbe
twistbaar meesterschap de pollepel
hanteerde. Na een van weerszijden
luidruchtige begroeting bestudeerde
hij de gewoonte getrouw de menu
kaart en slechts na lang aarzelen
koos hij hetgeen ook geheel vol
gens traditie was de dagschotel.
Terwijl de kotelet steeds dichter
het punt naderde, waarop zij gecon
sumeerd kon worden, liet hij de can
didates die voor een ondervraging
in aanmerking kwamen, de revue
passeren.
Het waren er tamelijk veel en
het feit, dat er veel jonge althans
huwbare meisjes op voorkwamen,
maakte duidelijk, dat hij zichzelf
als een tamelijk begerenswaardige
partij beschouwde.
Voor het gemak noteerde hij de
mogelijke schuldigen maar op zijn
servet. De volgorde was nemen
wij aan willekeurig en zuiver
toevallig.
dat de meisje in de stad liever
droog brood aten dan bij haar te
werken.
Voorts vertoonde de lijst als mo
gelijke daders Anneke van de nota
ris, de buurvrouw, die iedere dag
zijn kantoor schoonhield, de direc
teur van het postkantoor, die niet
afliet de huwelijksstaat als ideaal
te schilderen en verder liet hij de
mogelijkheid open, dat een of an
dere dwaas hem deze verrassing
bereidde.
Ondertussen was de dagschotel
consumptie gereed en Jacqueline,
met een allerliefst jurkje aan, kwam
met de dampende gerechten bin
nen.
Jacqueline, als het waar is, dat
een vrolijke omgeving de eetlust
stimuleert, dan raken jouw klanten
nooit uitgegeten, verstoutte Oscar
zich op te merken. Jacqeline lach
te gevleid en beminnelijk en Oscar
voegde haastig in zijn gedachten
een naam aan het lijstje toe: Jacque
line alle gegevens bekend.
De volgende morgen stond de zon
nog ongewassen en wat sufferig
Zwartdalem te beschijnen, toen Os
car het bed verliet.
Na een eenvoudige maaltijd maak
te hij zijn plan de campagne zorg
vuldig op. Hij besloot 's morgens
Ineke op de geestelijke pijnbank te
leggen, 's middags zou hij Jacque
line een verhoor afnemen en te
vens zou hij juffrouw Bos uit de lin-
Jacqueline had deze middag bij
zonder veel aandacht aan de berei
ding van de maaltijd besteed, wat
wel meer gebeurde als ze zelf mee
aanzat.
Jacqueline, begon Oscar zon
der inleiding, nadat de dagelijkse
gebeurtenissen uitvoerig waren be
sproken, hoe denk jij eigenlijk over
de liefde?
Is dit een aanzoek? pareerde
Jacqueline achterdochtig.
Neen, haastte Oscar zich te ont
kennen, terwijl hij zich verslikte,
neen, ik wil alleen jouw visie eens
op dit phenomeen beluisteren. Jij
weet dat ik veel waarde aan jouw
oordeel hecht.
Nou, zei Jacqueline, ik denk
er geloof ik wel goed over, maar
een onwrikbare mening heb ik er
nog niet over gevormd.
Oh, zei Oscar, maar als je
een bepaalde vent nu graag mocht
zou jij hem dan bijvoorbeeld met
Sinterklaas een kleine attentie stu
ren bijvoorbeeld een suikeren hart.
Scherp lette hij op haar reactie.
Maar Jacqueline barstte in lachen
uit. Ben jij nu helemaal gek, we
leven niet meer in de tijd van hoe
pelrokken en handkussen.
Goed, zei Oscar, maar volgens
welke methode zou jij dan aan een
nette vent met vast inkomen en
recht op pensioen laten merken, dat
jij hem wel mocht.
Hij was er nu echt goed in en trok
van die akelig onverschillige ge
zichten, die de bioscoopbezoekers
in thrillers kunnen bewonderen-
Onder z'n oogharen lette hij scherp
op haar bewegingen.
Wel, zei Jacqueline, terwijl ze
hem onvervaard uit haar blauwe
kijkers aankeek, ik zou, als hij geen
enkel initiatief toonde, hem eens een
Terwijl Oscar zich nog steeds zat af te vragen, wat hij hier eigenlijk te maken had, hoorde hij, dat
juffrouw Beukelaar universeel erfgename werd en
Het lijstje zag er als volgt uit:
Fietje, dienstmeisje van de burge
meester, vanaf het ogenblik dat hij
arriveerde had zij tegen hem bij
voorkomende gelegenheden gela
chen, geschatte leeftijd 26 jaar, hij
ontmoette haar <S.>e maal per week
tijdens de bijeenkomsten van het
„Zwartdalems Belang" waar zij voor
de koffie zorgde.
Mieke, dochter van de burgemees
ter, donkerblond, lang en slank, on
geveer 23 jaar, hij zag haar wel eens
op het tennisveld, maar daar zij
beter speelde dan hij, hadden zij
weinig contact, niettemin toonde zij
al haar parelwitte tanden, als zij
hem groette.
Ineke, dochter van de melkboer,
die hem iedere dag met twinkelen
de pretoogjes het halve litertje melk
overhandigde. Zijn steeds terugke
rende toespeling op haar wat slome
verkering scheen hem deugd te
doen; haar leeftijd was 19 jaar.
Juffrouw Bos uit de lingeriewin
kel. Pinnig en niet in staat wat dan
ook te bekoren. Had sinds het be
staan van zijn advertentie-afdeling
dagelijks geïnformeerd of er al ie
mand op haar annonce, waarin een
meisje voor halve dagen gevraagd
werd, gekomen was, terwijl zij wist,
geriewinkel een bezoek brengen.
Om tien uur kwam ze binnen.
Hallo, hier is je halve liter ge
zondheid.
Dag Ineke, zei Oscar niet over
dreven enthousiast, gaat alles naar
wens? Ga er eens even gezellig bij
zitten, dan zullen we nog eens na
gaan hoe ik aan jouw hand de stap
naar de gezonde helft heb gezet.
Hoe is het met je verkering? Heeft
hij zijn schoen al bij je gezet of doet
hij daar niet meer aan. Als ik 20 n
meisje had, zou ik tegen deze tijd
iedere dag mijn schoen zetten en
ik zou er een zachtzoete rose hart
in willen vinden. Iedere dag zou ik
herinnerd willen worden aan de te
derheid, die onafgebroken in jouw
ribbenkast rondgonst.
Dromerig wierp hij zijn ogen door
het bovenlicht naar de wolkjes, die
rond de zon speelden.
Hè, hè, zei Ineke, wat ben jij
lekker op dreef vanmorgen. Hij
houdt helemaal niet van zoetigheid.
Met Sinterklaas geven wij elkaar
een nuttig voorwerp, dat we kunnen
gebruiken voor ons toekomstig huis
houden. Hij krijgt van mij een lec
tuurbak en ik krijg van hem een
theemuts.
De romantiek neemt meen ik,
z>
Tegen het bezoek aan de juf
frouw in de lingeriewinkel zag hij
eerlijk gezegd wel een beetje op. In
feite had hij al een beetje spijt van
zijn voornemen om het mysterie van
het suikeren hart tot een oplossing
te dwingen, want het was op Sin
terklaasavond toch wel prettig ge
weest zich te verliezen in allerlei
veronderstellingen over de identi
teit van de ongetwijfeld lieve en
charmante schenkster.
Om twee uur stond hij tegenover
de pinnige, maar tegen klanten toch
wel voorkomende eigenaresse van
de lingeriezaak.
Dag juffrouw, hoe is het met u
Is er nog niemand geweest op de
door u opgegeven annonce, neen
daar kom ik ook niet voor.
Ik wil een paar nieuwe gordijnen
hebben voor mijn tussendeur.
Natuurlijk kan ik u daar aan
helpen, zei juffrouw Baalmeyer en
opgetogen huppelde zij naar de rek
ken waar de vitrages lagen.
Oscar had zijn oorspronkelijke plan
om omzichtig te werk te gaan al
laten varen en besloot tot de over-
donderingsmethode over te gaan.
Ik sta op vitrage met een mo
tiefje van zachtrose hartjes, siste
hij plotseling vanuit zijn mondhoe
ken.
Hij had succes. Zij schrok maar
het was duidelijk dat dit niet ge
beurde om de door hem verlangde
reden.
Er lag verbazing en vertwijfeling
in haar stem over zoveel wansmaak
Daar zal ik u met de beste wil van
de wereld niet aan kunnen helpen
zeide zij, nog steeds niet over haar
verbazing heen. Vervolgens hield
zij een langdurig monoloog over de
moderne binnenhuisarchitectuur en
de hedendaagse opvattingen over
gordijnstoffen.
Het spijt me, zei Oscar, dan
zal ik het ergens anders moeten
proberen.
Hangt u het meisje voor hal
ve dagen op een in het oog lopend
plaatsje, riep zij hem na toen hij
haastig de winkel verliet.
keer aanhouden en op mijn bestaan
attent maken. Ik zou zeggen: mijn
naam is Jacqueline, ik kan erg goed
koken, bezit een verdraaid aardig
,eethuisje en ben doorgaans in een
opgewekte stemming. Wat zou jij
er van denken als ik voortaan, als
wij voortaanwat ik dan precies
zou zeggen weet ik nog niet, dat
komt wel op het ogenblik zelf, maar
wat zit jij me nu raar aan te kij
ken.
Eigenlijk een reuze practische
meid, die Jacqueline, bedacht Os
car, toen hij thuis met een zekere
spijt haar naam op zijn lijstje door
haalde.
Wat sou jij er van denken als ik voortaan, als wij voortaanwat
ik dan precies zou zeggen weet ik nog niet, dat komt wel op het
ogetiblik zelf, maar wat zit jij me raar aan te kijken.
Tegen achten ging hij op weg naar
't verenigingsgebouw waar „Zwart
dalems Belang" zijn bijeenkomsten
belegde. Het was stil op straat en
in de huizen stonden de schemer
lampen op roodgloeiend. Hij bedacht
dat het nu toch wel behaaglijk moest
zijn in die huizen. Lekker met een
boek en een kop koffie bij de kachel
huiverde hij. Terwijl hij zo in ge
dachten de bocht nam, botste hij
tegen enkele menselijke wezens, die
elkaar op duidelijke wijze van hun
wederzijdse liefde stonden te over
tuigen.
Hij mompelde duizend excuses en
trok zich haastig weer in het duister
terug.
Natuurlijk die vervelende, ei
genwijze vent.mijnheer de detec
tive, eenMet zekerheid kon hij
zeggen aan wie die stem toebehoor
de. Merkwaardig, dat hij nooit ver
band had gelegd tussen de aanwe
zigheid van die dooie vent met zijn
slechtzittend costuum en de doch
ter van de burgemeester. Bij de
eerstvolgende lantaarn streepte hij
wederom een naam door op zijn
lijstje.
Het gezelschap verkeerde in een
geanimeerde stemming. De voor
zitter kon nu reeds mededelen, dat
de door de middenstand gevoerde
actie „Koop in uw eigen stad" on
verwacht een volledig succes was
geworden. De omzetten van de mees
te zaken, waren met tientallen pro
centen toegenomen. Dit was te dan
ken, zo sprak de voorzitter, aan de
volledige medewerking van de ge
hele middenstand, maar één naam
meende hij toch in het bijzonder te
moeten noemen en dat was de naam
van de heer Flemings, wiens effi
ciënt gevoerde campagne verant
woordelijk was voor dit succes. Os
car ging staan en boog beleefd, hoe
wel dat „onverwacht" hem toch wel
een beetje in zijn toch al toegeta
kelde trots krenkte.
Het dienstmeisje van de burge
meester lachte weer tegen hem toen
zij hem de koffie bracht. Zij lacht
niet onaardig, vond Oscar en dat
vonden er meer in Zwartdalem. Hij
lette scherp op haar gedurende de
rest van de avond. Het bleek, dat
zij tegen iedereen lachte. Tegen de
jichtige drogist was zij even gul
met haar lachjes als tegen de over
jarige wethouder en hij werd ge
dwongen de conclusie te trekken,
dat zij een „giechelmeisje" was en
zeker niet haar liefste lachjes voor
hem bewaarde.
Toen hij bovendien opmerkte, dat
zij de zoon van de slager twee
speculaaspoppen inplaats van een
bij de koffie gaf, was dit voor hem
aanleiding zijn lijstje in elkaar te
frommelen en in de kachel te
gooien.
Wat doet u aan die kachel?
vroeg de concierge wantrouwend. Ik
deed haar even open en dicht, ant
woordde Oscar.
Oh, ik dacht dat u er wat ingooi
de en dat mag niet, want het is een
heel secuur apparaat.
Die concierge had sinds zijn komst
al een hekel aan hem gehad.
Tegea het middernachtelijk uur
keerde Oscar op zijn bureel te
rug. De kachel was uitgegaan. Op
de tast vond hij de knop van het
licht. Achter de deur vond hij een
briefje dat blijkbaar onder de deur
geschoven was. „Denk je morgen
aan die begrafenis", stond er op te
lezen.
Oscar was nu niet bepaald in een
jubelstemming toen hij zijn slaap
koets, een opklapbed, waarop hij
zich heel voorzichtig moest laten
zakken, in de juiste stand bracht.
Een paar lelijke woordjes liet hij
zich zelfs ontglippen, toen de rust
bank zich niet meegaand toonde
en halsstarrig weigerde de verticale
stand te verlaten. En hij zei anders
nooit lelijke woordjes.
Eenmaal tussen de koele lakens,
bezon hij zich op de avonturen die
hem die dag de voet dwars hadden
gezet.
Een buidel vol illusies was hem
ontgaan. Het bleek, dat Ineke toch
meer op haar toekomstige gemaal
gesteld was, dan hij had veronder
steld en dat de andere dames die hij
in een handomdraai meende te kun
nen veroveren hem echt niet in hun
dromen betrokken, dat hij haar zelfs
vrij onverschillig liet.
Het was een bittere teleurstelling
voor hem dit te moeten constateren
en hij veroordeelde de dwaze ge
dachte die hem had verleid de af
zender van dat rose hart te achter
halen.
Daarom had hij de volgende mor
gen misschien zo'n buitengewoon
geslaagd gezicht bij de begrafenis
van de 94-jarige weduwe Brul en
de begrafenisondernemer was dan
ook een en al lof over zijn assisten
tie. Oscar was ondanks de sombe
re plechtigheid ook in een wat be
tere stemming dan de avond tevo
ren.
In ieder geval wist hij nu wie eer
gisteren met zoveel belangstelling
zijn annonces had staan te bezichti
gen. Het meisje bleek een nicht te
zijn van de overleden weduwe en
had zoals hij reeds verondersteld
had Zwartdalem nog niet eerder be
zocht.
Hij besloot deze dag niet verder
te werken aen de ontsluiering van
het raadsel en de verdere dag door
te brengen met lezen van de werken
geschreven over de belevenissen
van de grote speurders dezer aarde.
Het zal tegen twee uur geweest
zijn de misdadiger had juist zijn
slag geslagen, de inderhaast ge
waarschuwde speurder verkondigde
reeds met luider stemme, dat hij
wist wie deze laffe misdaad op zijn
geweten had en bev-ond Oscar voor
zichtig glurend op de laatste blad
zijde, dat zijn prognose radicaal
mis was het was dus tegen twee
uur toen de klerk van de plaatse
lijke notaris hem kwam vertellen,
dat deze notabel hem verwachtte.
Op zijn verwonderde vragen kon
de klerk hem geen antwoord geven
en zo spoedde Oscar zich nadat hij
zijn schoenen opgepoetst had naar
deze plaatselijke grootheid. Onder
weg bedacht hij dat de dochter van
de notaris ook een van de gegadig
den was en misschien had haar
vader enige affecties van zijn doch
ter jegens hem waargenomen.
In de werkkamer zat diep weg
gedoken in de gothiek de notaris,
met een ernstig gezicht in de pa
pieren te rommelen. Toen Oscar
binnenkwam rees hij uit zijn zetel
omhoog en op notariële wijze heet
te hij hem welkom. Vervolgens stel
de hij hem voor aan juffrouw Beu
kelaar, de nicht van de overleden
weduwe Brul. De overige aanwezi
gen waren hem allen min of meer
bekend.
Nadat hij alle plichtplegingen
had ondergaan, zette ae notaris zich
aan het voorlezen van het testa
ment en terwijl Oscar zich nog
steeds aan het afvragen was, wat
hij hier eigenlijk te maken had,
hoorde hij dat juffrouw Beukelaar
universeel erfgename werd, dat de
plaatselijke zang-, toneel- en har
monieverenigingen met een legaat
waren bedacht, dat „Vögellust"
haar volière met inhoud cadeau
kreeg en dat haar gezelschapsdame
van een rustige oude dag kon gaan
genieten.
Tenslotte zo zei de notaris was het
haar wens, dat de heer Oscar Jo
hannes Wilhelmus Fleming zolang
hij in Zwartdalem Verbleef jaar
lijks op de feestdag van Sint Nico
laas met een borstplaat moest wor
den bedacht. Hiertoe was een klein
bedrag, dat onder de berusting
kwam van de notaris. Bij een voor
tijdige verhuizing van de heer Fle
ming zou het bedrag aan „Vogel-
lust" ten goede komen.
En toen liet Oscar in deze sere
ne stilte het woordje „Verrek" val
len en vroeg de afgevaardigde
van „Vögellust" zich af wanneer
die vent zou verdwijnen want de
penningmeester had toch al met
een tekort te kampen.
Na afloop van de seance stond
hij opeens op de stoep naast de
nicht. „Wat kunnen die oude men
sen toch vreemde dingen doen", zei
hij om iets te zeggen.
„Vindt U", vroeg- ze beleefd.
„Vindt U dat dan niet", zei hij
even beleefd.
„Neen", zei zij toen weer.
„Och", zei Oscar, „ik dacht dat u
dit gebaar toch ook wel een beetje
vreemd zou vinden".
„Helemaal niet, ze zal U aardig
gevonden hebben".
„Dat is toch geen reden om mij
ieder jaar een suikeren hart te stu
ren".
„Zij stuurde toch geen hart, maar
gewoon een borstplaat zonder be
paalde vorm".
„Ik heb ieder jaar een hart ont
vangen, een rose hart".
„Dan zal de plaatselijke banket
bakker zijn zoetigheid in geen
andere vorm aan de man brengen".
De banketbakker.en toen zei
Oscar, vanwege zijn gezelschap
niet hardop, een hele serie lelijke
woordjes.
Hebt U al gegeten verstoutte hij
zich te vragen toen hij zijn toorn
overmeesterd had.
Zij had niet gegeten en zodoende
moest Jacqueline die middag voor
nog een persoon een maaltijd be
reiden.
Nu had Oscar natuurlijk op hel
speurderspad voort kunnen gaan.
Hij zou een poging kunnen gaan
wagen om het motief te achter
halen dat de weduwe bewoog hem
elk jaar zo'n zoete surprise te
bereiden. Hij zag er van af. Het
laatste avontuur had het vertrou
wen in eigen kwaliteiten danig
geschokt en bovendien had hij
wel wat anders aan zijn hoofd. Al
zijn energie en al zijn capaciteiten
was hij van plan in dienst te
stellen van de reclame. En de mid
denstand van Zwartdalem kou
best een paar originele ideeën ge
bruiken.
Hoe Oscar plotseling tot deze
meer lucratieve activiteiten
kwam? Misschien ligt voor dc
goede verstaander de oplossing in
het feit, dat bij Oscar op Sint
Nicolaas-avond twee harten wer
den thuis bezorgd. Beide waren
rose, het ene een kleur dieper dan
het andere, en zonder dat hij een
van zijn handboeken hoefde te
raadplegen, zonder deduceren of
combineren, wist hij van wie dat
tweede exemplaar afkomstig wa3.
Zn. Ns.
- ■tk-"
"'k. Ah
