ALS DE GOEDHEILIGMAN
een dagje ouder wordt
Zijn er nog stoute
mopperaars?
brengt zwarte tanden
Wat snoepen de kinderen!
De banketbakkerswinkel aan de overkant had zijn sinterklaasetalage
klaar. Aanlokkelijk en verleidelijk lagen daar de marsepeinen vruch
ten, de chocoladeletters, de borstplaatharten en banketstaven uit
gestald. Elke middag als de school uitging, verdrongen de kinderen
zich voor de brede winkelruit. Juichende uitroepen schalden door de
straat.
Dat vraag ik aan Sinterklaas, joh!"
Nee, ik wil dat hebben!
Ik zet vanavond mijn schoen! Krijg ik vast die dikke specu
laaspop!
Er waren ook stille kindern bij. Kinderen, die niets zeiden en
niets vroegen, omdat ze uit droevige ervaring wisten, dat Sinterklaas
hun deur voorbij zou gaan net als andere jaren. Kinderen met vroeg
wijze, zorgelijke gezichtjes, die wèl hun neusjes tegen het glas druk
ten, om tenminste iets van al die heerlijkheden op te vangen, maar
de begeerte van hun hart achter de trieste gelatenheid van hun ogen
besloten hielden.
WANNEER HET zo tegen vieren'
buiten schemerig begon te worden en
de etalage van de banketbakkerswinkel
aan de overkant in een zee van licht
lag te baden, zat Francine voor het
raam, om naar de kinderen te kijken.
Een diepe vertedering sloop in haar,
die een brok in haar keel bracht.
„Als ik zo'n winkel had, zou ik ze alle
maal binnen roepen", peinsde ze. „En
ik zou ze laten uitzoeken, wat ze het
liefste hadden...."
Wat kan oma doen?
ERICA'S
GROTE WENS
Maar ze had niet zo'n winkel. Ze
had alleen maar een stille, kleine drie
kamer flat, waar nooit kindervoetjes
gehoord werden. Waar nooit een kin
derstemmetje opschalde. Waar niet ge
lachen, niet gehuild en niet gezongen
werd. Waar ze alleen was met haar
oude, koude hart en haar groot ver
langen.... Het was die grote verlichte
etalage van de banketbakkerswinkel,
die de droom van vroeger wakker
riep. Het waren de zich ervoor ver
dringende kinderen, die het onmetelij
ke verlangen wekten....
Haar blik droomde weg naar een ver
en wazig verleden, waaruit de beel
den zich langzaam en verbluffend dui
delijk losmaakten. Waar dingen gestal
te kregen, die ze reeds lang vergeten
meende te zijn Waar de echo tot haar
doordrong van een kleine, hoge kin
derstem, die de oude Sinterklaaslied
jes zong bij de schoorsteen, terwijl zij
hem zachtjes op de piano begeleidde.
Het smalle, ontroerend ernstig opge
heven kindergezicht dook voor haar
op; de bijna plechtige kinderogen, ter
wijl hij zongErics gezichtje
Erics ogenZij was hem altijd van
school gaan halen, haar kleine jongen.
Zijn mondje had niet stil gestaan. Al
les moest hij haar toevertrouwen over
de liedjes, die juf hun geleerd had en
over wat juf verteld had van St.-Nico-
laas.
IN HAAR HERINNERING leek het,
dat het altijd gemist had op zulke mi
dagen, wanneer zij Eric om vier uur
uit school haalde in de Sinterklaastijd
en zij met hun beidjes door de sche
merige straten naar huis wandelden.
Mist hóórde bij de sfeer van de da
gen rond St.-Nicolaas. Het leek of je
door een kleine, begrensde wereld liep;
een wereld vol geheimzinnigheid, ver
wachting, hoop en stille, bevende op
winding. Ze voelde het met haar kind
mee. Ze werd weer kind mèt hem.
Het omweefde hen beiden en daarom
was het juist zo heerlijk....
De straatlantarens toverden oranje
spinnewebben in de nevel en de ver
lichte winkelruiten leken op glinste
rende meren in die geheimzinnige, ne
velige wereld.
Ze bekeken alle etalages en soms
gingen ze een winkel binnen en mocht
Eric zijn hart ophalen aan de St.-Nico-
laastafel, die daar binnen uitgestald
te pronken stond. O, hoe goed herinner
de Francine zich het ontzag op zijn ge
zichtje bij zoveel pracht en heerlijk
heid.
De Sinterklaastafels waren een bele
venis op zichzelf. Smetteloos wit gedekt
torsten zij hun vracht van sprookjes
achtige voorwerpen: kunstig gevloch-
™andies van marsepein, gevuld
PnnnBnarSePeünen noten of aardbeien
Poppen en beesten van chocola. En
tot EriCS juichende hilariteit miniatuur
potjes van suiker met.... iets erin
„O mammie, kijk eensDan
gniffelden ze samen. Ze voelde het ver
langen door zijn handjes beven, om a]
die dingen even te mogen aanraken.
Maar de juffrouw stond met argus
ogen achter de toonbank en hij wist
zich te bedwingen.
Als ze thuiskwamen, wachtte hen daar
de gezelligheid van de huiskamer met
de brandende haard en alle spelletjes.
Samen met Eric eten aan de kleine
tafel in de stralende lichtcirkel van de
lamp.
Voor het slapengaan kroop Erik in
zijn piamaatje op haar schoot en nes
telde zich knus tegen haar aan. Dan
Was het voorlezen geblazen. Je hóórde
hem niet Doodstil lag hij te luisteren
tot ze aan de zwaarte van zijn bolle
tje tegen haar borst voelde, dat hij
ingeslapen was.
O, DE RIJKDOM van dit geluk!
Een kind in je armen, dat helemaal
van jou was; dat je vertrouwde en
wiens vertrouwen je nooit zou teleur
stellen.... Zó groot, zó alomvattend
was dit geluk, dat ze het gemis van
een man nauwelijks voelde. Een jaar
was ze maar getrouwd geweest, toen
Jan bij een bedrijfsongeval om het le
ven kwam. Eric had zijn vader nooit
gekend. En voor haar, Francine, was
het kind langzamerhand geheel de
plaats van de man gaan vervullen.
Hij eiste al haar aandacht, haar lief
de en tedere toewijding op. Er bleef
geen plaats over, om naar iets te ver
langen. Ze hadden genoeg aan elkaèr,
Pas veel later was ze ertoe geko
men, om te denken, dat het niet goed
is, je zó volkomen aan één enkel we
zen te hechten. Want als die je dan
verlaat, blijf je zo absoluut berooid ach
ter
Als Jan was blijven leven, zou ze meer
kinderen gehad hebben. Dan zou ze
nooit zó oneindig verlaten hebben kun
nen zijn. Had ze in het begin van hun
huwelijk niet lachend gezegd, dat ze
wel een dozijn kinderen wilde hebben
Veel te gauw was Eric groot gewor
den en haar koesterende armen ont
groeid. De band tussen hen beiden
bleef ongeschonden. De grote jongen
hield nog evenveel van haar, zij het op
een minder demonstratief aanhankelij
ke manier, als het kleine kind gedaan
had. Maar zij miste dat kleine. Ze had
iets nodig om te vertroetelen. Iets wat
tegen je aankroop en je zorg nodig
had.... „Wacht tot je een kleinkind
hebt. Dan kun je opnieuw beginnen",
zei hij wel eens plagend.
Op dat kleinkind ging ze toen haar
dromen spinnen. Hoe mooi, dat het le
ven op een dag weer helemaal opnieuw
zou kunnen beginnen. Zo dwaas was
Francine. Altijd moest ze iets hebben,
waarover ze dromen en waaruit ze zich
illusies scheppen kon.
ADRI, Erics meisje, bleek heel an
ders. Nuchter, stevig en heel vastbe
raden stond ze met haar twee kleine
voeten op de grond. Ze wist precies
wat ze wilde. Niét eerder trouwen vóór
ze een behoorlijk huis hadden en Eric
een' salaris verdiende, waarvan ze
ruim konden leven. Eén, hoogstens
twee kinderen, die je dan een behoor
lijke opvoeding kon geven en aan alles
kon laten meedoen
Francine hoorde die modern-gezin
de theorieën met wat verbazing aan.
Waar bleef de poëzie, de romantiek,
waar bleef de betoverende, rose glans
van het leven, als je alles zo verstan
delijk berekende en beredeneerde Van
hen tweeën leek Adri vaak de oudste
Haar schoonmoeder vond ze een over
dreven sentimentele vrouw uit een
vroegere generatie; maar tenminste
ongevaarlijk. Want Francine sprak
nooit tegen. Ze slikte alles en kreeg
daarom steeds méér te slikken. Tegen
over Adri voelde ze zich hulpeloos.
Ze kon zelfs niet protesteren, toen
Adri zich al meer en meer meester
ging maken van Eric. Eric had ook
een tikje mee van die moeder, vond ze.
Dat moest bijtijds de kop ingedrukt
worden. Met sentimentaliteit kwam je
er niet in het leven. Dromen waren
voor dwazen. Een mens, die vooruit
wilde komen, moest zich bij de werke
lijkheid houden.
Welke jongen van zijn leeftijd hing
nog zo aan zijn moeder en zijn thuis
als Eric deed Ziekelijk gewoon. En
zo begon Adri haar systematische cam
pagne, waardoor Eric stukje bij beetje
aan zijn moeder ontfutseld en van haar
vervreemd zou worden.
Francine voelde en merkte het wel.
Maar wat kon ze eraan doen Eric
was op een leeftijd gekomen, waarop
hij zelf kiezen moest. Een grote jon
gen kón ook niet altijd bij moeders
pappot blijven. Dat was niet natuurlijk
En op een dag zou zij er immers niet
meer zijnZe probeerde Adri zo
veel mogelijk te verontschuldigen. Als
zij Eric maar gelukkig maakte, dan
was alles goed. En Eric leek heel ge
lukkig te zijn met haar.
ZOALS Francines armen zich vroe
ger geopend hadden, om haar jongen
te omvatten, te beschermen en te koes
teren, zo openden zij zich nu, om hem
los te laten; hem de vrijheid te ge
ven. Het deed wel pijn, maar altijd
vond ze iets, om zichzelf te troosten
Adri niet en niemand anders kon Eric
van haar afnemen, omdat ze hem vrij
willig afstond.
En steeds was daar als een heldere
lichtstraal de gedachte aan het klein
kind, dat eenmaal komen zou en dat
zij in haar armen zou mogen houden.
Erics kind!
Voor Adri was de overwinning te
gemakkelijk. Een tegenstander, die uit
zichzelf opzij gaat en weigert de wapens
op te nemen, is geen tegenstander, die
je voldoening schenkt. Misschien was
dit de grootste wrok, die Adrie Erics
moeder toedroeg. Zij lokte ruzies uit.
Zij viel over 'alles en nog wat. Zij;
maakte de sfeer tussen hen drieën hoe
langer hoe ondraaglijker. Toen kwam
het eerste werkelijk grote verdriet in
Francines leven, want dit onrust zoe
ken begreep zij niet en had ze nooit
gekend.
Maar alles kon zij Adri vergeven,
want zij was Erics vrouw en in haar
liefde voor de jongen lag ook het we
zen, dat onafscheidelijk bij hem hoorde
besloten. Nog sterker werd dit gevoel,
toen Adri in verwachting raakte. Alles
had Francine wel voor haar willen
doen, omdat zij Eric een kind en haar
zelf een kleinkind ging schenken.
De kleine Erica kwam als een rose
mollige baby ter wereld en Francines
weelde kende geen grenzen. Ze had bij
Adri willen komen, om haar en de
baby te verzorgen, maar het werd za
kelijk afgewezen. Er kwam een gedi
plomeerde kraamverpleegster. Moeder
hadden ze niet nodig.
Francine borg de pijn diep in haar
hart, waar ze al zoveel ander zeer
had weggesloten. Niet aan denken
Er kwamen nog zoveel dagen, dat ze
van Ericatje zou kunnen genieten.
Ze zou leren, dat die dagen te tellen
waren. Want eindelijk had Adri het wa
pen gevonden, waarmee ze moeder in
het hart kon treffen.'Francine leerde,
dat het tegen alle regels van de hygiëne
is, om kleine baby's uit de wieg te
nemen. Kinderen kussen was uit de
boze. Ze mocht haar kleinkind nauwe
lijks benaderen. En toch, als door een
verborgen instinct geleid, ging het kind
bij het opgroeien steeds meer de groot
moeder zoeken. Omie werd haar ver
trouwelinge, haar troost en toeverlaat.
En Francine deed zo weinig om dit
aari te moedigen. Uit angst Adri te
prikkelen, trok ze zich ook van het
kleinkind terug. Het leven sloot zich
voor haar af. Telkens een beetje meer.
Maar naar Adri's zin nog niet genoeg
Haar man en haar kind behoorden
bèar toe. Moeders rol moest eindelijk
eens geheel uitgespeeld zijn.
OP EEN DAG maakte ze om een
onbetekenende kleinigheid een grote
scène. Ze verweet Francine, dat ze
ze Eric achterna liep en tweedracht
en onrust in hun huis zaaide. Nu moest
het uit zijn. Ze moest hen met rust
laten en zich niet meer bij hen ver
tonen!
Als verdoofd liep Francine naar huis
Ze had niets terug weten te zeggen.
Ze begreep dit niet. Wat had ze mis
daan Maar als hef beter was voor
hun aller geluk, dan zou ze ook dit
moeten loslaten. Eric kon haar wel
missen, hij had zijn gezin. Alleen....
dat ze de kleine Erica niet meer zou
mogen zienDat ze afstand moest
doen van dit laatste, warme stukje zon
neschijn.... Het was zo zwaar, té
zwaar bijna voor een arm, zwak en
eenzaam mensenhart. Maar altijd vond
je toch wel weer iets anders, om je
aan te warmen, als je het maar wou
zien. Ze warmde zich nu elke middag
aan de vreemde kinderen daar aan de
overkant, voor de banketbakkerswin
kel.
Als de kinderen één voor één naar
huis gegaan zijn en de straat stil en
verlaten onder haar ligt, blijft Francine
met de handen werkeloos in de schoot
voor zich uit zitten staren. Vanavond
is het St.-Nicolaasavond. Hoe zouden
Eric en Adri het met hun kleine meisje
vieren Zou zij ook liedjes bij de pia
no zingen Ach nee, ze hebben geen
piano. Alleen een radio.
Hoe graag zou ze vanavond bij hen
willen zijn. Alleen deze éne avond
maar, om de verwachting in de blijde
oogjes van haar kleinkind te zien glan
zen.
Maar ze durfde niet op te bellen,
om te vragen of ze komen mocht. Adri
had gezegd: „Laat ons met rust
Hoe ze het tegen Eric verklaard heeft,
dat moeder niet meer komt, daarin
heeft Francine zich niet verdiept. Adri
zal het wel zó uitgelegd hebben, dat
Eric het nu ook beter vindt of er zie#!
althans bij neergelegd heeft. Maar
Ericazou die nóóit meer naar Omie
vragen?
ST.-NICOLAASAVOND! Avond van
hoop en verwachting. Voor hèèr be
staat geen enkele verwachting meer.
En voor het eerst staat levensgroot
het enorme schrikbeeld voor haar op,
wat dèt betekent voor een mens: een
leven zonder één enkele verwachting
meer.
Dit is de duistere afgrond van de tota
le, troosteloze verlatenheid....
„Je mag een verlanglijst maken"
heeft Adri tegen haar dochtertje ge
zegd. Het kind heeft lusteloos geknikt
maar er is niets van gekomen. „Doe
het nu, anders weten v?e niet, wat je
graag hebben wilt en kunnen we niets
Het sprookje van St.-Nicolaas hoort
niet bij Adri's moderne opvoedingsme
thode. Nuchter en zakelijk heeft zij het
kind ingelicht, dat het de ouders zijn,
die voor de cadeautjes zorgen. Een ver
langlijst is er van Erica dit jaar niet
op tafel gekomen.
„Vraag jij dan eens, wat ze nu heb
ben wilheeft Adri tenslotte een
paar dagen voor St.-Nicolaas ongedul
dig tegen haar man gezegd.
„Kom kleintje, vertel het pappie
maar", drong hij vriendelijk aan, ter
wijl zijn hand zich zacht op het kinder
kopje legde. Dan heeft het kind haar
gezichtje tegen zijn borst verborgen.
Haar armpjes klemden zich om zijn
hals en heel het lijfje schokte van in
gehouden snikken.
„Kun je het niet aan pappie vertel
len Wat wil Erica dan g~aag van
ons hebben
„Alleen maar Omie...." snikte
Erica gesmoord.
ZE HEEFT de schemerlamp niet
aangestoken. Het uitbundige licht van
de etalage aan de overkant werpt een
zwakke afstraling in haar kamer bin
nen. Dat is genoeg voor haar. Ze zal
vroeg naar bed gaan, om de eenzaam
heid van deze avond niet zo te voelen.
Doe maar net, of het eep heel gewone
avond is, dan vergeet je misschien, dat
het St. Nicolaas is en dat er mensen
bestaan voor wie er geen enkele hoop
en verwachting meer is
Er stopt een auto voor het gebouw,
maar ze let er niet op. Er wonen zo
veel mensen in de flat. Voor haèr is
het niet. Want zij is één van degenen,
die niets meer te verwachten heeft.
Pas als ze de elektrische bel hoort
overgaan, schrikt ze op. In het donker
tast ze haar weg naar de deur. Ze
vergeet het lichtknopje in de hal om
te draaien. Een donkere figuur doemt
voor haar op. Een mannenfiguur....
Ze kan niets vragen, niets zeggen.
Alles gaat te snel. Twee armen om
haar heen. Een wang tegen de hare.
Een geur, die ze nooit heeft kunnen
vergeten.. Erics stem: „Moeder, ik
kom je halen. Erica wil voor Sinter
klaas niets anders hebben dan haar
Omie.
En dan dat heerlijke, veilige, onbe
schrijflijke gevoel van gemeend te heb
ben, dat jp in het duister verdwaald
bent
MARCELLE.
(Nadruk verboden)
het kind verwende en verweekte; dat voor je kopen", drong Adri telkens aan
Dus Sint komt weer, ook bij onze bejaarden. Ja, juist ook bij en voor
hen, want als één geschenk met veel genoegen wordt uitgedeeld dan is
hei wel iets, dat gekocht of gemaakt is door de oudjes.
De ouden van dagen moeten echter kopen of maken en betalen uit
kleine beurs, zodat wij in dit artikel hen met een paar raadgevingen van
dienst hopen te kunnen zijn.
OMA zal zich natuurlijk kunnen be
zighouden met het vervaardigen van
gehaakte of geborduurde kleedjes. Zij
weet, dat iets dergelijks steeds van
pas komt.
Zij is een meesteres in het breien
van warme kousjes of handschoentjes,
want al wordt onze moderne jeugd
niet meer zo verwend als voorheen,
ook thans vormt een paar warme
handschoenen nog steeds een welkom
geschenk en al wil men het dan niet
bekennen, een paar van fijne wol
gebreide sokjes wordt toch nog maar
gaarne gedragen. Zelfs over nylons.
Oma kan zich verder toeleggen op het
vervaardigen van een zijden kapje
voor een schemerlampje, een geduld
werkje, doch het is altijd nog aardiger
iets te maken dan te kopen.
Een breinaaldenkoker, een gewild ar
tikel, kan heel eenvoudig gemaakt wor
den van een kartonnen rol. Ze zijn voor
een paar centen te kust en e keur te
koop. Bekleed met een vrolijk lapje is
het een zeer aardig geschenk voor
(schoondochter of opgroenede klein
dochter.
Voor de surprises.
EEN KLOMPJE is om te toveren
met behulp van wat mos en wat fleu
rig crêpepapier of lapjes stof in een
aardig bloemen„mFndje", waarvan
gebruik kan worden gemaakt om er
een klein cadeautje, als b.v. een snoer
tje kralen in te verbergen.
Van een paar klosjes kan een aardig
popje gemaakt worden, natuurlijk met
behulp van wat dun ijzerdraad, waar
van armpjes en beentjes gemaakt wor
den, die bekleed worden met leukoplast.
Het hoofdje wordt gemaakt van een
bolletje garen of oude lapjes, het hoed
je van uitgerafelde stukjes lap, oogjes
van kraaltjes.
Er is voor al deze geschenken vrij
wel geen geld nodig en nu willen wij
ook weer niet zeggen, dat het ge
schenk helemaal geen cent mag kos
ten, daarom zou oma's keuze voor
(schoon) zoon kunnen vallen op een
stropdas met dassenvorm en voor
(schoondochter op een doosje zak
doekjes, die zijn altijd welkom.
En voor opa?
OOK OPA zullen wij niet vergeten.
Ook al knutselt hij niet alle dagen wij
zouden opa toch eens willen wijzen op
de mogelijkheid om voor kleindochter
tje een aardig bonbonschaaltje te ma
ken.
Een gewoon glazen bakje (glad glas)
kan hiervoor dienst doen, als dat be
plakt wordt met sigarenbandjes. Al
lerlei bandjes, allerlei kleuren door el
kaar, natuurlijk aangebracht met enig
overleg, kunnen hier dienst doen. Als
plakmiddel neme men het wit van een
ei. Dit is nl. onzichtbaar, want het
spreekt vanzelf, dat de bandjes aan
de onderkant van het bakje moeten
worden geplakt en daardoor dus de
voorzijde van de bandjes moet wor
den ingesmeerd met eiwit. Men krijgt
er tevens een mooie glans door.
De gehele onderkant wordt daarna
beplakt met wit papier in de juiste
vorm. Als oma nu nog even te hulp
komt met het maken van een gehaakt
kleedje, dat aan de onderkant om het
bakje gebonden wordt en door middel
van een door de gaatjes aangebracht
koordje bij elkaar wordt gehouden,
dan is dit een geschenk, dat maar zeer
weinig kost, maar dat véél gebruikt
zal worden.
Het Postzegeldoosje.
VERDER is er voor opa het zo dik
wijls gebruikte postzegeldoosje, ge
schikt voor een viertal soorten post
zegels, de meest gebruikelijke (10, 7,
5 en 2 cent). Hiervoor neme men een
triplex plankje als bodem, afmetin
gen 12 x 4Vs cm. Het doosje moet 2
cm hoog worden.
Voor het aan elkaar bevestigen der
plankjes neemt men lijm en-of kleine
spijkertjes.
In het doosje brengt men een naar
achteren schuin aflopend plankje aan,
waarop 3 staande dunnen plankjes
als afscheiding worden geplaatst.
Het dekseltje, eveneens van triplex
gemaakt, wordt er opgelijmd, ander;
zijn de spijkertjes zichtbaar, de ran
den worden rondgeschuurd. Het ge
heel wordt daarna goed glad geschuurd
met fijn schuurlinnen en daarna be
streken met lak, zo licht mogelijk. Met
wat oostindisehe inkt wordt er tenslot
te „postzegels" op geschilderd en klaar
is het cadeautje.
„Rommelen rond de klok".
VOOR KLEINZOON, die nog niet
goed op de klok kan kijken, maakt
opa een verstelbare klok. Hiervoor
neemt hij een stuk rond geknipt kar
ton. In het midden aan de achterzijde
wordt een stukje triplex aangebracht.
Precies in het midden wordt er daar
na een gaatje geboord voor de wijzers.
Hiervoor neme men een afgedank
te wekker, die is beslist hier of daar
wel te krijgen. Behalve de wijzers ne
me men ook het staafje, waaraan zij
bevestigd zijn. Dit brengt men over op
onze papieren klok. De uren worden
aangegeven met gekleurd papier. Ook
dit geschenk kost maar zeer weinig.
Als opa tenslotte nu nog met iets
„waardevols" voor de dag komt, dan
kan dat zijn een sigarenaansteker voor
(schoon)zoon; komt ook steeds van
pas en die behoeft heus niet zoveel
geld te kosten.
Tenslotte willen wij alle „ouden van
dagen", gaarne als geschenk aanbieden,
het in vooruitzicht gestelde of lie
ver „geadviseeerde" cadeautje in de
vorm van een maand extra-uitkering
van de noodwet ouderdomsvoorziening
of, als dit niet goedgekeurd mag wor
den, de 4 maal 10 pet (van september
t.e.m. december) uitkering, dan zijn
wij er zeker van, dat deze Sint-Nico-
laasgave beschouwd zal worden als
eeii waardig besluit van de reeds vele
oalen verlengde noodwet ouderdoms-
•oorziening, die per 1 januari a.s. ver
vangen wordt door de algemene ouder-
domsverzekering, welke voor vele be
jaarden een aanmerkelijke verbete
ring van inkomsten betekent, vooral
voor hen, die nog in staat zijn om wat
werkzaamheden te kunnen verrichten.
(Nadruk verboden),
Er zijn, in elke rang en stand
Zeer vele mopperaren;
Verbéél je, dat er in ons land
Geen mopperaren waren
Dit is niet goed, dat is verkeerd,
't Moet altijd beter wezen;
De mopperitis is een kwaal,
Die niet is te genezen.
Zelfs nu, nu wij rond om ons heen
De sinterklaas-sfeer speuren,
Dat groot festijn, zo algemeen,
Dat feestelijk gebeuren
Wij gaan er maar doodleuk van uit,
Dat het ons goede milt is,
Wij zien de rest der wereld niet,
Als 't bij ons maar niet slecht is.
In vier en véértig kwam de Sint
Oók in ons landje binnen;
Wij moesten vrijwel suikerloos
Surprisetjes verzinnen.
Een bon voor dit een bon voor dat,
Niets werd bon-loos verkregen,
Terwijl Sint geen benzine had.--^
Er was geen werken tegen,
De etalages: dood en leeg,
Daar er geen waren waren
En als je twee sigaren kreeg,
Dan waren 't geen sigaren.
Daar was geen vuur, geen vet geen
licht
Wèl bloemen op de glazen;
De maan scheen door de bomen op
Gelaarsde sinterklazen
In zes en vijftig komt de Sint
Weer glorierijk uit Spanje,
In Amsterdam verwelkomd door
't Geliefde Huis Oranje.
Door een luid jubelende stad
Strooit hij zijn pepernootjes
De winkel-etalages vol
Met kostbare cadeautjes.
't Is alles licht en vrolijkheid
Bij kleinen en bij groten,
Daar is gezang, geluk, jolijt
Daar wordt volop genoten.
N-u er nèast ouderdomspensioen
Banket en speculaas is.
Bedenke élke mopperaar
Hoe héérlijk Sinterklaas is t
CLINGE DOORENBOS.
(Nadruk verboden)
Zwarte Piet
WE WETEN HET, op de verjaardag
van St.-Nicolaas dient er gestrooid te
wo-rden en krijgt het kind snoepgoed,
verpakt in cellofaan, maar het is toch
niet wenselijk, dat het kind de gehele
avond en de volgende dagen blijft snoe
pen, het ene suikerwerk na het andere.
Het gevolg is, dat aan de tandarts een
druk bezoek gebracht moet worden,
want het is alom bekend, dat juist al
die zoetigheden de oorzaak zijn van
tand- of kiespijn, zowel bij groten als
bij kleinen. Dat die grote mensen
zich ook schuldig maken aan deze fout.
weten we allemaal, ze geven daardoor
tevens een slecht voorbeeld aan de klei
neren, die al heel gauw denken, dat het
zo hoort. De bekende „toffees" bv. zijn
al heel slecht, juist omdat ze aan de
tanden blijven kleven.
Wat denkt u van gezonde hartige
hapjes tijdens het uitpakken van de ge
schenken, b.v. kaastruffels? Of noten,
vijgen en dadels? Een rolletje drop is
heus niet verkeerd en de meeste kin
deren zijn er dol op, maar.ook hier
weer matigheid en geen zakken vol,
omdat het zo goedkoop is.
Een enkele goede kwaliteit vruchten
bonbon behoeft men het kind eveneens
niet te onthouden, terwijl moeder er
zelf ook dol op is. Presenteer op die
avond eens een pepermuntje, het kan
geen kwaad.
Zelf maken.
MAAK PEPERNOTEN en suikerwer
ken zelf, dan weet u waarvan een en
ander gemaakt is. Kent u het recept
niet van genoemde heerlijkheden? Hier
volgt dan van kaastruffels. 200 g rog
gebrood, 175 g geraspte kaas (liefst ou
de pittige) 100 g boter of margarine.
Het roggebrood in stukjes brekenfeven-
tueel raspen) en met een vork fijn ma
ken. Het brood met ongeveer 100 g
kaas, de boter of de margarine en
eventueel iets water er bij, vermengen
tot een samenhangende massa. Hiervan
balletjes vormen en door de rest van
de kaas rollen.
Voor kaaskoekjes neme men: 150 g
bloem, 100 g boter of margarine, 100 g
geraspte kaas, neper, zout, een eidooi
er. De bloem met de in stukken gesne
den boter en het grootste deel der kaas
dooreen kneden. Het deeg met peper
en zout afmaken en met een deegrol
of fles uitrollen tot een dunne lap ter
dikte van ongeveer cm. Van het deeg
reepjes snijden of er met behulp van
een glaasje of dekseltje koekjes van
steken. De koekjes eventueel bestrijken
met eidooier en bestrooien met de ach
tergehouden kaas. De kaaskoekjes in
een matig warme oven in 10 minuten
gaar bakken.
In plaats van het brood
DE BROODMAALTIJD voorafgaan
de aan de pakjesavond wordt door heel
wat kinderen niet de eer aangedaan,
die men er aan dient te geven, daarom
raden wij u aan, enkele broodjes voor
af gereed te maken, belegd met kaas
ragout, die tijdens het uitpakken genut
tigd kunnen worden, ze gaan er in als
„koek". Ziehier het recept (4 stuks) 4
puntbroodjes, boter of margarine, 2 dl
kaasregout, wat P terselie. Men neme
liefst broodjes, die een dag oud zijn,
het kapje er af snijden en de broodjes
uithollen. Broodjes en kapjes van bui
ten dun besmeren met boter of marga
rine en de broodjes vullen met ragout.
Het kapje op de ragout drukken. De
broodjes vervolgens in de warme oven
bruin bakken en opdoen op een schotel-
bedekt met een vingerdoekje of papie
ren servetje. Desgewenst met wat pe
terselie versieren.
Kaasragout maakt men als volgt: Vi
liter melk of water met bouillonblok
jes of bouillon 50 g bloem 50 g boter of
margarine, 75 a 100 g kaas, wat zout,
aroma en eventu-eel wat peper.
De boter of de margarine smelten, de
bloem toevoegen en de massa glad roe
ren. Het vocht geleidelijk, onder goed
roeren, toevoegen. De bouillonblokjes
in de saus oplossen. De saus even la
ten doorkoken. De kaas in blokjes snij
den en deze door de saus roeren. De
ragout niet meer laten koken, en op
smaak met wat zout, aroma en-of pe
per afmaken.
Pepemoten.
HET RECEPT voor het zelf maken
van pepernoten luidt: 250 g bloem, 75
g basterd suiker, 75 g stroop, een paar
lepels melk, 1 theelepel kaneel, 2 thee
lepels gemalen kruidnagelen, een mes
punt dubbelkoolzure soda en wat zout.
Vermeng alle droge ingrediënten goed
door elkaar, de stroop er al roerende
aan toevoegen en zoveel melk, dat een
deeg verkregen is, dat vrij stijf is. Van
dit deeg kleine knikkertjes maken, leg
ze op een beboterd bakblik, druk ze
iets plat en bak ze gedurende 10 minu
ten in een matig verwarmde oven gaar
en bruin.
„Zwarte Piet-pudding".
Voor de pudding: liter melk, 70g
griesmeel (6 eetlepels), 50 g suiker
(3'/» eetlepel), zout, een stukje citroen
schil, een grote kom of kleine kom
metjes met ronde bodem. Voor de vla
3 dl melk, 18 g cacao (2 eetlepels), 18
g maizena, 30 g suiker (2 eetlepels) en
wat zout Voor de garnering: Een stuk
je wit en een stukje rood of groen pa
pier.
De melk aan de kook brengen met
de citroenschil. Het griesmeel vermen
gen met de suiker en het zout en on
der roeren in de kokende melk strooi
en. De massa 5 minuten zachtjes laten
doorkoken. Deze moet zo dik zijn, dat
een straal, die van de lepel afloopt, in
de pan nog net gelijk vloeit De ci
troenschil verwijderen en de brij over
doen in de met koud water omgespoel
de kom of kommetjes. De pudding ge
heel koud laten worden en op een
schaal of op vier bordjes omkeren.
Dan de vla maken, door de maize
na te vermengen met de suiker, de
cacao en wat zout, en deze met een
scheutje melk aan de kook brengen en
het papje er, onder roeren, in schenken.
De vla even laten doorkoken. De mas
sa moet zo dik zijn, dat zij op eon om
gekeerde lepel blijft liggen. ï+t vla
over de pudding gieten en een weinig
laten afkoelen. Met een lepeltje ogen,,
neus en mond er in tekenen, zo, dat
het wit van de pudding te zien komt.
De overgebleven vla verdunnen met 'n
scheutje koude gekookte melk, op
smaak afmaken met suiker en als bij
de pudding geven.
De versiering bestaat uit kraag en
veer. De kraag maken we door van het
witte papier een strook af te knippen
en deze te plooien. De reep om de on
derste helft van het gezicht leggen.
Een veer knippen we van het gekleur
de papier door er met een schaar knip
jes in te geven. De reepjes omhoog ha
len en een beetje omkrullen met behulp
van de schaar. Leg een roe naast het
puddingbord en het succes bij jong en
oud is verzekerd,
