Joego-Slavië eist uitlevering
de terrorist
JNDAMHirvallop:
Akte van beschuldiging omvat
61 getikte vellen
:l
HAMEA
Wisselvalligheden van de wereld
Een idylle, die in een cocktail bar begon
Pracht
handen
v
ZATERDAG 18 MEI 1957
PAGINA 3
T'
ito heeft aan de regering van Argentinië
e uitlevering gevraagd van Ante Pavelitsj
eze wordt door hem beschouwd als een
Oorlogsmisdadiger. Ante Pavelitsj was tij-
eUs de Duitse bezetting van Joego-Slavië
''^auleiter", maar zijn eigenlijke bekend-
eid heeft hij verworven als leider der
eruchte „Oestasji's". Zijn grootste activiteit
v°ud tijdens de Tweede Wereldoorlog plaats
ou in de zjc]1 toen steeds weer opeenstape-
eude, wereldschokkende gebeurtenissen
ze een episode, waarvan wij in de door
butler bezette landen, weinig gemerkt heb-
en. Velen zullen zich daarom verbaasd
ebben over de aandacht, welke door de
was in het begin van de vorige maand, dat Ante Pavelitsjdie
Ui Argentinië de stoottroepen van de dictator Peron georganiseerd
ad, door onbekenden in een park in de buurt van Buenos Aires
een revolver in de rug geschoten werd. Hij woonde er in een
v°°rstadje, Lomas del Palomar en oefende er het beroep van aan-
denier uit, sinds hij door de val van Peron zijn baantje verloren
ad. Hij had zojuist de viering meegemaakt van het jaarfeest, het
Zestiende van de „Kroatische staat", die een roemloos einde vond,
l°en Hitiers troepen zich op de Heimat moesten terugtrekken. Er
^'°nen in Argentinië vele Kroaten, die steeds voor de onafhanke-
'Jklieid van hun land geijverd en tegen het regiem van Belgrado
8Gageerd hebben. Tevens tal van Italiaanse fascisten en Duitse
ionaal-socialisten, aan wie indertijd door Peron asiel werd ver
end. Ze hebben hem vooral geholpen bij de opbouw van zijn
decamisiados(ontheemden), tvaarop zijn macht steunde.
internationale pers en de nieuwsbureaus ge
schonken werd aan de aanslag op Ante
Pavelitsj in Buenos Aires. Het was niet al
leen om de sensationele gebeurtenissen rond
deze aanslag, dat deze Kroaat opeens in het
nieuws stond. In wat we de afwikkeling van
de Tweede Wereldoorlog zouden kunnen
noemen en de afrekening met tal van kop
stukken, zal de zaak-Ante Pavelitsj een be
langrijke rol kunnen spelen. Men gaat er
naar het schijnt allengs toe over, meer licht
te verschaffen in voorvallen, die tijdelijk op
de achtergrond raakten, zoals met het geval-
Röhm, dat te Bonn nader belicht wordt, als
mede de kwestie van de schatten van Dongo.
Een aloude kroon
Observator
Ei
Afstammelinge van
koningin Victoria
dêe:
„de*
y
V
mm*mm
$w1ÉÉs
ANTE PAVELITSJ
vA-nte Pavelitsj kwam per autobus
n het feest terug. Toen hij uit-
drfPi^e' wel'h hij beschoten, vanuit een
ge er hosje vlakbij. Vier kogels vlo-
hen langs hem heen, twee raakten
.zijn genezing in de gevangenis opslui
ten, teneinde zich te verantwoorden
wegens zijn activiteit ten gunste van
Peron vóór en na diens val. De drieen-
zestigjarige avonturier zal nu wellicht
door een Argentijnse rechtbank ge
vonnist worden, hetgeen inmiddels
vermoedelijk zijn uitlevering aan Joe
go-Slavië zal uitsluiten.
Hij leefde na Perons val onder valse
naam en men had zijn spoor vrijwel
verloren. Maar door de aanslag werd
de aandacht weer - op hem gevestigd.
Ofschoon de Argentijnse regering
meer dan genoeg te doen heeft met
j,-— en deden hem ter aarde storten.
e tistig gewond werd hij opgenomen
naar zijn luxueuze bungalow ver-
erd, die onder bewaking staat van
aantal voormalige „oestasjia's".
jjphele dagen later was hij in zoverre
j ,rs'eld, dat hij aan journalisten een
terview kon toestaan. Hij ontkende
nn, ooit voor Peron te hebben ge-
j erkt, maar ontkende niet, nog steeds
a contact te staan met aan het com
munisme vijandige organisaties in
j roatië en de beide Amerika's. Het
liivntal der laatste wordt hoofdzake-
Jk gevormd door Kroatische emigran-
jj/1» zoals hij. Volgens zijn medede-
was hij na de ineenstorting van
jj Duitse front in de Balkan eerst
aar Italië en vervolgens naar Spanje
^Wucht, vanwaar hij Argentinië had
te bereiken.
jn^nte Pavelitsj is de terrorist, die
dertijd het bevel gaf tot het ver
dorden van koning Alexander te
drseilk, Reeds in 1914 behoorde hij
jt de „Partij van het Recht", een pan-
tj °atische organisatie, fel nationalis-
-h en geïnspireerd op de befaamde
Ba°??^adji's" van Macedonië en Bul-
riJe- Hij stichtte later de terroris-
op *?ond „Oestasjia". Direct na de
Michting van de Joegoslavische
dna de Eerste Wereldoorlog keer-
Sp rï.e. >.Oestasjia" haar actie tegen de
fviërs, die naar zijn mening Kro-
p e overheersten en tiranniseerden.
,ge organisatie bedreef tal van aansla
an 8n wei"kte samen met andere ter-
urorganisaties op de Balkan, onder
fel die Bulgaarse „Orim", welke
j anti-Joegoslavisch was.
Sq,.0.1929 slaagde hij er in, van Mus-
sDpV"' een ro' 'n Halkan wilde
ste oa' belangrijke financiële
actUri. te verkrijgen. Zijn terroristische
gerViteit beperkte zich toen niet lan-
het redderen van de door Peron ver
oorzaakte, economische chaos, zal
ze inmiddels toch wel aandacht moe
ten besteden aan de vertogen van de
Joegoslavische gezant, zodat het niet
onmogelijk is, dat Ante Pavelitsj eer
lang voor een rechtbank te Belgrado
terecht zal moeten staan, als oorlogs
misdadiger nummer zoveel. Maar.,
er bestaat geen uitleveringsverdrag
tussen Argentinië en Joego-Slavië....
De Joegoslavische gezant heeft aan
het Argentijnse ministerie van buiten
landse zaken de akte van beschuldi
ging overhandigd, welke niet minder
dan eenenzestig getikte vellen om
vat. Ante Pavelitsj wordt o.a. ten las
te gelegd, dat door zijn schuld in de
periode 1941-1945 3055 kinderen be
neden de veertien jaar, 6315 vrouwen
en 479 mannen in Kroatië zouden zijn
omgekomen. Hij wordt voorts beschul
digd van een aantal misdaden tegen
de veiligheid van de Joegoslavische
staat.
Intussen, Ante Pavelitsj heeft van
het begin af aan in Argentinië onder
valse naam gewoond en de regering-
Peron ontkende steeds, dat hij zich in
het land bevond. Op grond hiervan
werd reeds in 1951 de eerste eis tot
uitlevering afgewezen. Ofschoon de
huidige leidende personen wellicht vol
komen bereid zouden zijn, de ongeno
de gast uit te leveren, zitten ze met
de traditionele opvattingen, welke in
de landen van Zuid-Amerika ten aan
zien van asielrecht heersen. Men
strekt het er zeer ver uit en houdt er
gewetensvol aan vast. Dit werd wel
duidelijk aangetoond door het geval
Haya de la Torre, de Peruviaanse re
volutionair, die een toevlucht zocht in
de Colombiaanse ambassade te Li
ma en daar vijf jaren verbleef, tot
Ante Pavelitsj werd als hun opdracht
gever gesignaleerd, maar was onvind
baar.
Het waren gebeurtenissen, die in die
dagen de openbare mening in op
schudding brachten en politiek een
grote weerklank vonden. Pavelitsj
had het voornemen, tegelijkertijd in
Kroatië een revolutie tegen het re
gime van Belgrado te ontketenen,
maar zijn poging hiertoe mislukte en
hij moest naar Italië vluchten. Toen
Hitlers legers in 1941 Joego-Slavië
binnenvielen, keerde hij naar Kroatië
terug, waar hij als hoofd van een
schijnregenng, als de „Poglavnik"
(leider), een ware terreur tegen Ser
viërs en anti-fascistische Kroaten uit
oefende. Men beschuldigt hem ervan,
de dood van duizenden, ook die van
vele joden, op zijn geweten te heb
ben. Hij werd door een geallieerd tri
bunaal bij verstek ter dood veroor
deeld. Joego-Slavië eiste zijn uitleve
ring, maar Peron weigerde, dit te
doen. De eis is later nog eens herhaald, Ante Pavelitsj met Mussolini op het
eveneens tevergeefs. Thans heeft zo- n T,
als gezegd Belgrado opnieuw zijn uit- balkon van heF"1"*™ Venezia te
levering gevraagd. De nieuwe Argen-j Rome.
tijnse regering liet Ante Pavelitsj na
een compromis bereikt werd. dat hem
een veilige aftocht waarborgde. Dit
compromis werd nog slechts korte
tijd geleden bereikt, na langdurige on
derhandelingen en onder grote inter
nationale belangstelling, die ook in
ons land weerklank vond.
Toch zullen er door de Argentijnse
regering mogelijk redenen gevonden
kunnen worden, om Ante Pavelitsj
eventueel nadat hij zijn straf heeft uit
gezeten, uit het land te wijzen. Hij
noemt zich n.l. nog steeds hoofd van
de onafhankelijke staat Kroatië en
wordt ook door vele Kroaten in den
vreemde als zodanig beschouwd, al
was het slechts, omdat hij zich tegen
over de Joegoslavische heerschappij
verzet. Kroatië maakt, zoals bekend,
deel uit van de communistische repu
bliek Joego-Slavië, maar is in tegen
stelling met 't oude Servië, dat Grieks
Katholiek is, Rooms Katholiek. Hier
door en mede door het verschil in
volksaard bestaan er spanningen, die
door agitatoren in het buitenland wor
den aangedikt. In Argentinië zijn de
er gevestigde Kroaten in twee kampen
verdeeld. Voor het ene is Ante Pave
litsj nog steeds de „Poglavnik", voor
het andere een usurpator, de man, die
dank zij Hitler en Mussolini de macht
verwierf in een land, dat geheel aan
de oorlogvoering der bondgenoten
van de as ondergeschikt werd ge
maakt. Voor de in Argentinië en el
ders wonende, communistische ge
oriënteerde Joegoslaven is hij een ver
rader, die heult met een andere ver
rader, de Serviër Milan Stojadinovitsj,
een doodsvijand van Tito. Stojadino
vitsj is minister-president geweest on
der koning Alexander. Hij sloot la
ter het bondgenootschap van Joego-
Slavië met Italië, moest tenslotte het
land verlaten, kwam als banneling op
het eiland Mauritius terecht, vanwaar
het hem gelukte, e veneens naar Argen
tinië te ontsnappen. Daar stonden de
twee aanvankelijk fel tegenover elkan
der, de een Kroaat, de ander Serviër,
onverzoenlijke tegenstanders. Hun ge
meenschappelijke afkeer van Tito
bracht hen tenslotte samen en ze slo
ten een „verdrag", waarbij ze over
eenkwamen, dat wanneer het regime
van Tito zou ineenstorten, Kroatië het
recht zou hebben, over zijn eigen lot
te beschikken en in Joegoslavisch
verband minstens autonomie zou ver
werven. Het verdrag houdt o.a. ook
in, dat het z.g. Joegoslavische deel
van Triëst aan Kroatië zou komen of
het recht zou hebben, te beslissen, aan
wie het zich zal toevertrouwen: aan
Kroatië of Servië. Over de rechten van
Italië op Triëst rept het verdrag niet..
Dit kan moeilijk anders, want mo
menteel voelen Ante Pavelitsj en Mi
lan Stojadinovitsj zich verklaarde te
genstanders van dit land. Zoals we
reeds zeiden, werd Ante Pavelitsj
door Mussolini gesteund en sloot
Stojadinovitsj een vriendschapverdrag
met Italië. Het kan echter verkeren.
Doch Pavelitsj zal nimmer kunnen
loochenen, dat hij zich samen met de
Duce op het befaamse balkon van het
Palazzo Venezia te Rome heeft ver
toond. om de toejuichingen der zwart-
hemden in ontvangst te nemen, nadat
Mussolini het koninkrijk Kroatië on
der een Italiaanse koning had ge
creëerd en Slovenië, dat door sterke
banden des bloeds met Kroatië .ver
bonden is, eenvoudig opgeslokt had,
de prachtigs hoofdstad Lubjiana in
cluis
Mussohni had een telg van het Ita
liaanse koningshuis, Aimone di Savoye
bereid gevonden, de aloude kroon Van
koning Zvonimir te aanvaarden. Ge-
Aimone van Savoye en zijn vrouw Irene die tijdens de Tweede Wereld
oorlog de kroon van Kroatië aanvaardden, maar niet lang koning en
koningin waren
durende enkele jaren heeft hij met zijn
gemalin Irene op de troon van het
marionettenstaatje gezeteld. Na de gro
te ineenstorting vluchtte ook hij naar
Argentinië, waar hij in ballingschap
gestorven is. Die kroon van koning
Zvonimir herinnert er aan, dat Kroa
tië een der oudste staten van Europa
was. Het was in de vroege middel
eeuwen eerst schatplichtig aan
de Franken, vervolgens aan het By
zantijnse keizerrijk tot het omstreeks
het jaar 900 na een harde strijd zijn
onafhankelijkheid verwierf en wel on
der de schier legendarische hertog
Tomislav. Het was toen nog geen ko
ninkrijk, maar een graafschap. Graaf
Tomislav drukte zich echter in 925
op het slagveid van Doevno de ko
ningskroon op het hoofd....
De bekendste onder de opvolgers
van Tomislav was Zvonimir. Ook de
ze werd niet in de schaduw van een
troon geboren. Hij was aanvankelijk
slechts een z.g. bano, het hoofd van
een militair district, maar had zich
door bijzondere eigenschappen onder
scheiden. Na de dood van koning Ca-
simir, die geen erfgenamen bezat,
ontstond er een felle strijd om de troon
tussen tal van concurrenten. Het volk,
dat geen burgerstrijd wenste, wendde
zich tot de Paus en vroeg diens bemid
deling De Paus Gregorius VII, sprak
z ch voor Zvonimir uit en bood deze
de scepter van Kroatië aan, met volle
ir stemming van het volk. Door deze
Pauselijke keuze werd Zvonimir auto
matisch de gelijke van andere ge
kroonde hoofden in Europa en genoot
hij al dadelijk een groot gezag. Hij con
solideerde de staat, deed veel voor
het volk en had naar alle waarschijn
lijkheid heel wat voor Kroatië kunnen
doen, indien hij niet het slachtoffer
van een samenzwering was geworden.
Zijn opvolger was de laatste koning
van Kroatië. Nadien kwam de kroon
aan Ladislaus van Hongarije en heer
ste een lange serie vreemde koningen
over het land dat tot 191S deel uit
maakte van de bonte Donau-monar-
chie.
Tijden» de Tweede Wereldoorlog be
stond het, zoals gezegd, enkele jaren
als schijnbaar onafhankelijke staat.
De herinnering aan de oude glorie van
Kroatië is nog steeds niet verbleekt.
Nog kort geleden, tijdens de Hongaar
se opstand, werd in de hoofdstad
Zagreb onder de studenten 'n samen
zwering ontdekt, waarvan de deel
nemer» een anti-communistische rege-
rmg van Kfbatië wilden vormen. Ze
zijn 'in het geheim tot zware gevan
genisstraffen veroordeeld.
rjjt- Joego-Slavië, maar nam een
hee r?ationaal aspect aan en culmi-
I934 °e aansla2 °P 9 oktober
te Marseille, waarvan niet alleen
Alexander het slachtoffer
L0 maar ook de Franse president
ko»1? Harthou, die eveneens onder de
der Kroatische terroristen viel
In de bedrijven en op de kantoren
is en wordt weer druk met vakantie
formulieren gezwaaid. Er zit immers
wederom een jaar arbeid op. En dus
moet er om fit te blijven een pauze
van enkele weken worden ingelast.
Vakantie is een sociaal goed. Het ge
ven daarvan is een teken van begrip
voor de menselijke waardigheid. Een
lichaam is nu eenmaal geen machine.
Een opfrisser is noodzakelijk.
Maarniet alleen het lichaam
dient in stand gehouden te worden.
Van nóg meer belang is het fris hou
den van de ziel.
aveliisj, de man, die door Tito gezocht wordt. Hitler en Mussolini
maakten hem „leider" van een koninkrijk
Ook de ziel heeft opfrissers nodig.
Niet alleen 's zondags met een „misje"
doch elke dag. Wat een verwaarlozing
van de ziel moeten we toch constate
ren bij de vele zorgen voor het licha
melijk welzijn.
De Kerk ként de zwakke mens. Het
officie van morgen is er weer een uit
stekend bewijs van!
Ze zet die mensen direct voor een
feit met: Zingt de Heer een nieuw ge
zang, alleluja.
Velen zullen, wanneer ze niet hele
maal zijn ingeslapen, opschrikken met
een: wat moet dat?
Die vraag is voor de Kerk voldoende,
want in de collecte komt het antwoord,
wanneer Zij bidt:
„dat het volk dat moet beminnen,
wat Gij gebiedt, dat verlangen, wat
Gij belooft, opdat bij de wisselvallig
heden van de wereld de harten
standvastig blijven, waar de vreugde
echt en waar is".
Zie zo, kort en goed dat is het.
Door het „woord der waarheid" door
de verkondiging van het evangelie, al
dus St.-Jacobus in het Epistel, zijn
we de eerstelingen van Zijn schepselen
geworden. Het spreekt vanzelf, dat
zo'n positie verplichtingen meebrengt.
En daarvan geeft de apostel een enkel
voorbeeld. We moeten vlug zijn om te
horen dus bijzonder goed letten op de
inhoud van Christus' evangelie, traag
in he>t spreken (nog al duidelijk niet?)
en langzaam in de toorn. Weg met de
boosheid en aanvaard in zachtmoedig
heid de woorden, die tot zaligheid
strekken.
En daarna staan we weer voor de
karwei. Misschien vreemd, wellicht
met angst, mogelijk onwillig. Om de
moeilijkheden en het gemis aan kracht.
Ook dat is voorzien. Immers in het
Evangelie wordt de komst van de Hel
per, d.i. de H. Geest aangekondigd. Die
zal de weg wijzen tot alle waarheid.
Er is dus wel degelijk reden tot
juichen, want grote dingen worden
aan onze ziel gedaan (Offertorium).
Dus ook kunnen we smeken (in de Se-
creta) dat we gelijk we de waarheid
kennen, deze ook door een waardige
levenswandel mogen bereiken.
Dan ook zullen we worden bijge
staan om uit alle gevaren bevrijd te
worden. AJs dan de Trooster komt,
zullen we voor vonnis en oordeel over
schuld niet bevreesd behoeven te zijn.
De prinses en de pianist
(Advertentie)
Het lx de Hamamellt dia. '4 'jnJfiSt
Een nieuwe liefdeshistorie tussen een vorstelijke persoonlijkheid
en iemand van niet-vorstelijken bloede heeft weder in 't centrum der
publieke belangstelling gestaan. Prinses Margarethe van Zweden
verwekte nogal opzien, toen bekend werd, dat ze verliefd was op
een Engelse pianist, Robin Douglas-Home, die ze in Londen had
leren kennen. Ze is weliswaar geen Grace Kelly, geen filmster met
een wereldreputatie, maar een prinses van den bloede, al wordt de
dynastie, waartoe ze behoort, enigszins als niet helemaal behorend
tot de aloude Europese koningshuizen beschouwd. Het koningschap
der Zweedse Bernadottes is slechts anderhalve eeuw oud en had
als grondlegger een maarschalk van Napoleon. Een kamerdienaar
ontdekte? dat hij op zijn armen fikse tatoeëringen droeg. Maar
in onze democratische tijd acht men de betrekkelijke jeugd van het
Zweedse koningshuis niet zo'n groot bezwaar. Wat prinses
Margarethe zelf betreft, die vindt blijkbaar, dat haar vorstelijke
geboorte en het feit? dat ze een prinses van den bloede is, geen
bezwaar behoeven te zijn, 0111 met een pianist te trouwen.
Men heeft wellicht gelezen of ge
hoord, door de radio, dat de koning
van Zweden, haar grootvader, haar
de raad heeft gegeven, nog eens goed
na te denken, alvorens een besluit te
nemen, waartegen hij zich naar het
schijnt, eventueel toch niet zal verzet
ten. Trouwens, hij heeft precedenten
genoeg, zowel in zijn eigen huis als in
die van zijn buurlanden, Noor.wegen en
Denemarken, Robins vader, majoor
Douglas-Home, gaf intussen als zijn
mening te kennen, dat de prinses met
zijn zoon, de pianist zal trouwen, in
dien ze karakter bezit. Margarethe van
Zweden voelt er, naar het zich laat
aanzien, niets voor, om het voorbeeld
te volgen van prinses Margaret van
Engeland, die om dynastieke redenen
haar bewonderaar Peter Townsend
opgaf. De openbare mening in Zwe
den geeft haar gelijk.
Koning Gustav gaf haar de raad,
twee jaar te wachten, alvorens een
definitief besluit te nemen. Dan zal
Robin Douglas-Home bewezen hebben,
in staat te zijn, al of niet met zijn
kunst een prinses overeenkomstig haar
stand te onderhouden. Wanneer Mar-
garetha in mei 1959 vijfentwintig jaar
wordt, zal ze overigens zelf volkomen
vrij haar beslissing kunnen nemen, zo
besloot de koning zijn advies.
Prins en journaliste
Prinses Sybille, haar moeder, moet
haar het huwelijk ten sterkste hebben
afgeraden. Ze meent, dat haar dochter
door een huwelijk met een persoonlijk
heid van haar stand op de duur ge
lukkiger zal zijn dan wanneer ze zich
in een heel andere omgeving gaat be
wegen. Maar de koning gaf duidelijk te
verstaan, dat het democratische ko
ningshuis van het democratische Zwe
den geen enkele reden heeft, om zich
tegen Margaretha's huwelijk met een
burger te verzetten, tenzij deze niet
in staat zou zijn, haar behoorlijk te
De 23-jarige prinses Margarethe van
Zweden, is niet rijk
onderhouden. Voor het overige, een
maal vijfentwintig jaar, zal Margare
the volgens de wet geheel vrij zijn in
de keuze van haar man. Dan zal ze
eventueel precies doen, wat in 1934
prins Sigvard van Zweden deed, die
met de dochter van een Berlijns za
kenman trouwde en afstand deed van
zijn rechten op de troon. In 1935 volg
de prins Lennart zijn voorbeeld en trad
in het huwelijk met een dochter van
een zakenman te Stockholm. En.,
in 1937 trouwde prins Carl met gravin
Elsa von Rossen, een gescheiden vrouw
met drie kinderen. Tenslotte, in 1945,
vond het huwelijk plaats tussen prins
Carl Johann en een te Stockholm wo
nende journaliste.
Prinses Margarethe is de dochter
van prins Gustav Adolf, zoon van ko
ning Gustav, en prinses Sybille, die
een achter-achterkleindochter van ko
ningin Victoria is. Een harer namen
herinnert hieraan. Haar vader kwam
in 1947 bij een vliegtuigramp om, bij
het bekende ongeluk van Kastrup. Ze
heeft drie zusters: Birgitta (20), Dé-
sirée (18) en Christina (13) en een
broer, Carl Gustav (11), die t.z.t.
koning Gustav zal opvolgen.
Prinses Margarethe kwam in 1952
voor het eerst in Engeland, om er een
cursus in het Engels aan een exclusie-
Ive kostschool te volgen. Teruggekeerd
in Zweden, legde ze zich op de haute
couture toe, waarna ze lange reizen
maakte. Geruime tijd woonde ze incog
nito te Parijs, waar niemand van de
genen, met wie ze omging, haar ware
identiteit ontdekte. In september van
het vorige jaar besloot ze, teneinde
haar Engels te perfectioneren, weer
naar Londen te gaan en aanvaardde
er een betrekking in een psychiatrische
inrichting. Tegen de zin van haar moe
der woonde ze er niet in de Zweedse
ambassade, zoals oorspronkelijk in de
bedoeling had gelegen, doch bij een
vriendin, Catherina Boyle, wier ouders
rijk zijn en zich veel in de Londense
society bewegen. Hierdoor ontving ze
vele invitaties voor bals en recepties
en bij een bezoek aan een cabaret
maakte ze kennis met de 25-jarige pia
nist Robin Douglas-Home, neef van de
graaf van Home, leider van de fractie
der conservatieven in het Hogerhuis.
Robins' vader is hoofd van de pers
afdeling van het leger in Schotland en
allerminst een rijk man. Robin is pia
nist in zijn vrije tijd. Hij werkt bij een
advertentiebureau, waar hij 50 pond
sterling per maand verdient, 's Avonds
speelt hij en toen hij prinses Margare
the leerde kennen, was hij geëngageerd
in de cocktailbar van het luxueuze
Berkeley Hotel, waar hij tot twaalf
uur jazz- en andere amusementsmuziek
ten beste geeft. Hij weet nog niet, welk
beroep hij tenslotte zal kiezen, dat van
advertentieman of dat van pianist.
Toen de hertog van Kent ter gele
genheid van zijn eenentwintigste ver
jaardag een bal gaf, verscheen Marga
rethe er met Robin. Aldus kwam de
idylle ter kennis van prinses Sybille.
Deze liet Margarethe weten, dat ze
onmiddellijk naar huis moest komen,
hetgeen ze na een aanvankelijke aar
zeling deed. Ze had zich er rekenschap
Robin Douglas-Home, de 25-jarige
pianist, niet da eerste de beste,
maar arm.
van gegeven, haar haft aan Robin ver
pand te hebben. Nauwelijks was ze
in Stockholm aangekomen, of prinses
Sybille ontving een brief van Robin,
waarin die officieel om Margarethes
hand vroeg.
Enkele dagen later gaf de Zweedse
ambassade een communiqué uit, waar
in gesproken werd van „een onschul
dig incidentje" en voorts de medede
ling stond, dat Robin een weigerend
antwoord had ontvangen. Maar kort
daarna gaf de ambassadeur te kennen,
nadat bekend was geworden, dat Ro
bin voor de tweede maal geschreven
had: het is niet onmogelijk, dat het
antwoord nu enigszins anders zal lui
den.
Zowel de Zweedse als de Engelse
pers heeft zich uitvoerig met de
idylle tussen de prinses en de pia
nist beziggehouden. Over het alge
meen is men het er zowel in Zwe
den als in Engeland over eens, dat
een man, die een vrouw ten huwelijk
vraagt, in staat moet zijn, haar be
hoorlijk te onderhouden. De ambas
sadeur van Zweden te Londen, druk
te de mening van velen uit, toen hij
verklaarde: Mr Robin Douglas-Ho
me zal toch niet verwachten, dat de
prinses hem onderhouden zal. Hij
dient er rekening mede te houden
dat, in tegenstelling met wat vaak
gedacht wordt, onze prinsessen niet
rijk zijn.
K. H.
ui te
cof'
!>0f'
,a r"1
iff,"'
n
ac*1
Af>
va1*
40°'
nfi*
1)9'
