pater
Wesseling
C.S.S.R.
HUT GEHEIM
merps
wereld
Een pakhuis
we dit op?
Is „ascese" prestatie-christendom?
atlPUfMl
VOL OFFERTJES
HOE VANGEN
met
A.Lm"buitenstaander en een al wat oudere zbn er bi->
't Hoe en waarom
;wa,!"
mm
Zaken doen met O. L. Heer
2iïERDA(
fiSÏ'W'v:
ïii
*iii
23 NOVEMBER 1957
tt6,ïed W-:
tv
tot'Sdt
Ank en Jan Klaver, Jos Franssen
'm.
9 A
wFwt&&% t*
,^0-- I
Wm
Ergens in één van de vele Ne
derlandse r.-k. vestigingen kregen
we eens een kopje koffie bij de
boterham. We waren er nogal
vertrouwd en bovendien we
zeggen dit nadrukkelijk bij
uitzondering was de koffie af
schuwelijk.
Dat was de sfeer waarin we te
gen het hartelijke zustertje zei
den dat dit spul niet te drinken
was. Ze antwoordde er pats over
heen: „Dan maakt u er maar een
offertje van. O.L. Heer heeft zo
veel geleden."
Eenzijdig
Grutterij
GESPREK
Amsterdam Vredeskerk
'3 verschillende vragen opgekomen, naar aanlei-
Êosch ng Van uw acityiteit vooral in Amsterdam en Den
ten. \y^aar graag van u antwoord op zou willen heb
ben un^ar Saat het om en wat is die beweging, waar
P&tpi1 I,,
aa" de es»l<ng: „Siods enige tijd ben ik verbonden
bracht aclie -.Voor God" en is het mijn speciale op
eisen ?m de mentaliteit te beïnvloeden van jonge
n van en de 17 jaar> vanuit de wezenlijke elemen-
de christelijke levensovertuiging."
u''.i hehkmen ertoe gekomen om u hiervoor te vragen?
el&as tot voor kort, na die huizenactie en na het
de dwenen blad „Karakter", u stem alleen nog
ög achterv* kunnen beluisteren.Zat daar tegenwer-
Pat«
lec't y1" „Nee dat laatste geloof ik niet. Maar ver
belde "'?t: niemand kan rijper wezen dan hij is. Ik
??e"d w,i'id Wel aan. dat er mogelijkheden moesten ge-
'e laten den om de activiteit, die ik wilde ondernemen,
aa tr.Pa^en in het geheel van het Christelijk leven.
s'« hi'eri gen" was geen sprake. Ik h?b van mijn over-
°e een positieve opdracht gekregen."
V® de'1 u nu zeggen, wat uw beweging inhoudt en
hiel gat>isatie ervan is, want u zult als u de zaak
ea^isat;r?ut maken, toch wel in de richting van een or-
le denken?"
j pater
u,6. ,v0on ',lk zon liever direet afstand nemen van
v^pdC], organisatie Sn stabilisatie in verband met
n 1 lei w»t ik tracht te doen is een poging tege-
Wd' hie. men aan een min of meer scherpe en acute
flat1®11 üe U.D grond van een gemeenschappelijk doel, dat
*h he" -kogd ligt, maar op grond van een motief,
n leeft.
(b r
n.h' «iet aan een bepaalde vorm, die het misschien
te 'k thf- meer doet. En het spreekt eigenlijk vanzelf,
lc die 4 werk heel en al laat afhangen van de pries-
«h ft er Plaatse bekend zijn en weten welke weg
si Vr>'Jrn v!sridelcl moet worden. Zij hebben de directe
.'echts 'aamste zorg over de jonge mensen en mijn,
eh inri.anvuHende werk, kan zich daar natuurlijk al-
naar richten."
bf- fel2„0u ik nog even doorgaan, op dat, innerlijke mo-
"toch r. nu. werkelijk zo'n behoefte aan? Dit motief
"3d wel ergens aanwezig geweest?"
j. Ur
V* b9koml;:. "Het leven van veel katholieken verzandt
jh* voerc gb°den. Dit uit te werken zou ons veel te
Ui!6 biet H moet mij goed verstaan ik wil hier-
W b>otjef ggen> dat de oudere generatie zonder inner-
Wp, ""bstie 8e,eefd en geloofd heeft. Ik geloof, dat we
1 - 0 kunnen stellen, dat de katholieken altijd
ön rechts over spreekt?"
si„ jk ftintil'i bhdere manier bewogen zijn door een m-
ft,!Ur kuftii! Al z°u dit bij sommigen ook de idee van
be? juist W- Wekken. Ik zou zelfs willen zeggen, dat
rih Maar J de oudere vaak een zeer diep geloof aan-
Vo? e«koft,pna de oorlog is er m.i. een grote verande-
(ai. /'Ssen De jeugd, lichamelijk misschien sneller
(i;L, 'JU te „p H voor haar geestelijke volwassenheid
2,U' He cum grano salis!) een langere tijd no-
'opp lr- Mn, ogen menen, dat dit wel duurt tot het
biet en ,de Seestelijke volwassenheid van het ge-
au S(-v>. als >k me zo even mag uitdrukken wordt
„z®
hu er ai zii?Px genomen. Men veronderstelt maar, dat
•:Uui8ebied ai En zo zien we, dat jonge mensen op me
len ,rschoenl Volwassen zijn, maar geestelijk nog in de
h,t' Het ja n staan. En die schoenen gaan dan knel-
Cei, die kftj'i', zekere zin een teken van gezondheid, dat
k«Vp Reesteliii schoenen vil uitgooien. Men moet ze
bva °B ma Sch°eisel van autentiek Christendom
sen 6> door"? gesneden. Anders gaan ze geestelijk bar
bs. te Iaa» leven. Mij lijkt, dat men de jonge men-
Upjfl 'e hebh nslaat* Telkens weer blijkt, dat zij zo'n
«ise? dat n,p n. aat> christelijke geest en edelmoedig-
dbrft ij1 beledigt, wanneer men ergens geen
„tj le stellen."
Welke^l ervaring. Mag ik nu eens van u ver-
Zihs
küftp'.dat
cu V w"ikr> /i Avj-ctft
riéf, ,ehati(je,.onderwerpen zijn, die u in al die ste-
bip0gpt,"j Ik acht nl. het gevaar niet afwezig, dat
h891, de naar de smaak der jongeren, hen enigs-
de mond praat."
„am j,e "Heze onderwerpen zijn inderdaad zo ge-
s°h Tv. dit oiiri'en pr°heren aan te spreken. Als u wiit
4V»p ar ik V het griefde hoofdstuk „sensatie" plaat-
d« Ueri. b. u verzekeren, dat de sensatie ophoudt
u"Ma» v Zl3n binnengekomen."
lty>„ aar n(j
le onderwerpen; zit daar een zichtbare lijn
ft.ebft p6'e6nvr!i'S i,c u even noem welke 10 onderwerpen
'er i en, {|a SC!|s ïn een bepaalde stad aan het behan-
"et «rit u z2a'de lijn u, hoop ik, direct duidelijk zijn.
is wezenlijk samen-mens-zijn;
'.'-ft fle eigen Persoonlijkheid; Heb ik een
bo„ "e eerste werkelijke ontmoeting; Kun-
stB ^ögst; frioven?; Het mysterie van de Kerk; De
Sïid'^b va. am als appèl en symbool; De diep
en 1 het communisme; Maria moeder van de
kelUk liJkt m»
ft Wa3rhPj' nie^ alleen interessant, maar het zijn
,f-n. H1 o li Tropb-nn/li rf f
etl> die u verkondigt."
aa'hp^i<!t Mleen waarheden. Ik hoop, dat het
den zijn."
We hebben na onderling overleg het plan gemaakt
iemand te vragen om pater Wesseling een interview af
te nemen. Als wij zelf dit zouden doent zo redeneerden
we, dan is het alles te doorzichtig. Wij zijn het m deze
dingen immers allang eens.
We nodigden een priester uiteen pater Redemptorist,
die er onmiddellijk toe bereid was. op voorwaarde, dal
we zijn naam niet zouden noemen.
Waarom wij hem dit vroegen? Wij meenden, dat het
dienstig zou zijn voor velen in dit land te weten hoe
er naast verschillende andere vormen, oók op deze wijze
gewerkt kan worden. Met grote verbazing hebben we
gezien, hoe de kerken uitpuilend vol zijn, telkens als er
weer een conferentie gehouden werd. De foto's op wille
keurige avonden genomen spreken voot zich. Het werk
op zich vraagt niet per se om publiciteit, dat is wel
bewezen. Maar ive vinden het oneerlijk wanneer er alleen
maar aandacht wordt gegeven aan negatieve of minder
positieve uitingen van de jongerengeneratie. Het is daar
om, dal we de redactie van de Maasbode oprecht den
baar zijn èn voor de plaatsruimte onS gegeven en voor
de wijze waarop zij op ons verzoek inging.
'"■A"-."- - -
„Kunnen ivij nog geloven(Den Bosch, St.-Pieter
^,>gfrn. dat het aanhoren van dit alles ook
w, dleerQaden zal brengen; m.a.w. dat de wil ermee
wrisr iets '\Tle Vl"aaS ligt voor de hand. Ik hoor er
'bker,. vjan de bekende ascetische richting in
:ft in,-'!k en .atuurüjk is het „tot daden komen" zeer
V s ih6'lt zaï'ft^ht zegt nog niet, dat men ook volgens
t 'Us u een j "andelen. Wel ben ik van mening, dat dit
k tp6t 8p-vai Cr samenhang moet gebeuren, dan dik-
hnbie„ Sevéft ,a geweest. Het gaat niet aan om „recep-
rit) tut Het is mij doelbewust te doen om te
T.vpr k'"r het Cvvuste, persoonlijke houding van bereid-
\/T eif,p evangelie en om Gods wil te aanvaarden
Aqj leven."
geSr06i^ bog vragen hoe deze wijze van werken
'■aie„ is?
'fbasté V\'..
lct iur" ilp)'.'ï,et initiatief is in Tilburg genomen door
Mp7er?; toen juist benoemd tot pastoor van
1 zUn medewerking werd een groepje ge-
Een pastoor zei mij de vorige week
„Wat julli toch in die pater Wesse
ling ziet is mij een raadsel. Een re
denaar is hij niet en veel nieuws
hoor je toch ook niet van hem. En
toch telkens weer opnieuw uitpui
lend volle kerken, zoals wij hier nog
nooit gezien hebben. En geboeide
aandacht van het begin tot het eind
Ik begrijp daar niets van. Wat zou
daar. het geheim van zijn?"
Geen redenaar? In de oude zin ge
nomen, neen, goddank niet. Wij hou
den niet van redenaars, die gebeeld
houwde zinnen zeggeri, die naar hun
eigen stem staan te luisteren en wie
elke spontaniteit ontbreekt. En niets
nieuws? Voor „nieuws" zouden we
de pastoor in alle eerbied willen ver
wijzen naar de theologische weken
en internationale congressen. Maar
wij vragen geen nieuwe theorieën,
geen gewaagde ide.ën, geen briljante
vondsten. Voorlopig zijn we daar
heus nog niet aan toe. Wat wij vra
gen, maar dan ook met alle aandrang
AY'-!
p YAv/ 9* f- i
M 'v*-*
7»
isz tm
A A. ..rr/.rJ
is, dat iemand ons verstaat; ons niet
hoger aanslaat dan wij zijn; bij ons
niet veronderstelt wat er niet is,
maar oprecht en eerlijk vanuit zijn
eigen overtuiging ons helpt om klaar
te komen in ons leven. Wij vragen
niet verwikkeld te worden in allerlei
kwesties, waardoor onze verwarring
alleen maar groeit. Wij vragen niet.
dat iemand ons als vanaf e enandere
planeet toespreekt in riouter gebie
dende wijs: wij willen een priester
zien, die zelf als mens worstelt met
het mysterie, waarvan hij zegt., dat
hij er. ondanks eigen ontoereikend
heid, over moet getuigen. Wij willen
geen priester die „vlot" is en op po
pulariteit speelt; geloof ons. mijn
heer pastoor, dat hebben wij bijzon
der snel door. Wij vragen om de
waarheid, om het geloof om Christus
U beschouwt ons toch niet als een
troep debielen, die alleen maar op
een klinkende naam afkomen, een half
uur tevoren al door weer en ontij
naar de kerk fietsen, om daar een
uur lang te gaan luisteren naar iets
dat ons niet interesseert? U vindt
het heel gewoon van ons. dat wij mas
saal met hondord-en-zoveel-duizend
naar de sportvelden stappen; dat wij
dansen zoveel wij maar kunnen; dat
wij bijna voor geen enkele organisa
tie meer te porren zijn. Mag ik u
vragen; gelooft u ons wanneer wij in
ons hart méér verlangen? Het valt
niet mee om in deze „fraaie" we
reld iets van je leven te maken. El
ke zondag horen wii ons toegespro
ken samen met anderen. En, weet
u, wij voelen ons d»n zo vaak „ge
nomen". Wij denken nu eenmaal op
onze eigen (o ja, onvolwassen) wijze
over leven, liefde, lijden, oorlog,
dienstplicht, zaken doen, eenzaam
heid, angst en dood eri als er nu ie
mand komt, die ons begrijpt, die met
ons mee worstelt, die „het niet alle-
maal allang weet", die ons au se-
rieux neemt, dan £aan we naar hem
toe. Desnoods 10 weken achtereen.
En van harte. Dan zijn we alleen
maar dankbaar. En we vragen: kom
terug pater Wesseling. Kom dikwijls
terug en bréng ons naar Christus.
Dat is het hele geheim.
Amsterdam,
Jan Klaver.
.wewiefrrms
De vraag, die telkens met onver
minderde 'hardnekkigheid opduikt
is: Hoe vangen tve dit op? Dat
vragen vele mensen zich af, die op
een of andere manier zich voor
jonge mensen verantwoordelijk
weten. „Hij slaat wel veel los", zo
heet het dan, „maar wie vangt dit
op?" We hebben hieromtrent pater
Wesseling om zijn mening gevraagd
en geven hieronder in het kort z'n
reactie weer.
vormd van jonge mensen, dat via enkele avonden en
een weekend in Seppe werd gewezen op de noodzaak van
apostolaat gericht op leeftijdgenoten. Het gevolg was,
dat vorig Jaar oktober gestart werd met enkele con
ferenties voor alle jonge mensen boven de 17 van de
stad. Genoemde groep verzorgde de gehele propagan
da. Praktisch alle bedrijven werden bewerkt, die con
ferenties werden wat de opkomst betreft een zeer groot
succes. Met een korte pauze gedurende de zomer is dit
kwantitatief succes nog steeds even groot, terwijl we
daar van maandelijkse tot wekelijkse conferenties zijn
overgegaan. Intussen was pastoor Bekkers Bisschop co
adjutor geworden. En vanuit Den Bosch stimuleerde hij
dit soort werk ook in andere steden van het Bisdom Den
Bosch. Momenteel wordt op ongeveer dezelfde manier
ook gewerkt in Nijmegen en Den Bosch. Het werk is
overgenomen door groepen jonge mensen van andere
steden, zodat er ook regelmatig conferenties worden ge
houden in Amsterdam en in Breda. Er volgen nog ande
re steden, maar helaas heeft een week maar weinig
dagen. Dit overzicht is bijzonder vluchtig. En ik doe
zo onrecht aan het veie werk, dat in verschillende steden
verricht wordt door groepen, in prettige samenwerking
met de verschillende ter plaatse bestaande en werkende
organisaties. Maar een gesprek als dit zou gaan ontaar
den in een reportage en dat is vast uw bedoeling niet."
„Ten slotte dan nog een vreemde vraag, maar die de
lezers van de Maasbode ongetwijfeld zal interesseren:
Is die Bisschoppelijke belangstelling van Den Bosch nog
zo groot; m.a.w. staat mgr. Bekkers nog heel en al
achter zijn initiatief, zoals zich dat nu ontwikkeld heeft?"
Pater W.: „U zoudt om hieromtrent zekerheid te ver
krijgen een audiëntie bij mgr. Bekkers moeten aanvra
gen, maar fk meen wel enigszins daarop vooruit te
mogen lopen als ik u enkele feiten meedeel. Zijne Excel
lentie was verschillende malen, o.a. bij de laatste medi
tatie voor Pasen van het vorig jaar in Tilburg aanwezig.
Hij heeft in Den Bosch voor de aanvang van de eerste
conferentie de menigte in de Sint-Pieter toegesproken
en zal daar ook bij de laatste van de avonden op 2ft
november tegenwoordig zijn. In Nijmegen heeft hij ook
voor de 17e december zijn komst toegezegd. In Breda
zal mgr. Baeters op 10 december persoonlijk aanwezig
zijn. En waar mgr. Huibers al eerder via een persoon
lijke brief, voorgelezen in Amsterdam, op een avond
vlak voor Pasen van zijn instemming blijk heeft gege
ven, hebben we goede hoop, dat hij de 28e november
naar Amsterdam zal komen."
„Dit lijkt fne een goed besluit van ons gesprek. Eigen
lijk verbaast me wel, dat dit alles al zo'n tijd bezig is
zonder dat we er in publikaties iets van hebben verno
men."
Pater W.: „Het lijkt me wel, dat met dit gesprek veel
goedgemaakt is. Overigens geloof ik, dat dit soort werk
niet met veel publiciteit gebaat is. Hoewel ik moet zeg
gen, dat de prettige samenwerking met de plaatselijke
bladen in Tilburg, Den Bosch en Nijmegen de zaak al
leen maar ten goede is gekomen."
Op de eerste plaats beschouw ik
die conferenties als een doel op zich.
Daarmee bedoel ik, dat we niet via
die conferenties willen komen tot een
of ander organisatorisch verband.
Man komt een aantal keren luisteren
en gaat heen. De bedoeling van de
conferenties is, de mentaliteit te be
ïnvloeden. We weten allemaal, dat
godsdienstig leven niet een kwestie
van mentaliteit is, maar wanneer
men een beter inzicht heeft en, om
een voorbeeld te noemen, een beter
idee heeft van de noodzakelijke har
monie, die er moet bestaan tussen
geloof en leven, dan kan dit wel de
geloofsbeleving mede bevorderen.
De conferenties in een kerk gege
ven, aangevangen en besloten met
een gebed, willen we zien als een
verkondiging van het Woord Gods.
Er worden nergens wilde ideëen ge
lanceerd evenmin wordt ingegaan
op de meningen van de nieuwe theo
logie: zoals gezegd beperken we ons
tot de meest wezenlijke elementen
van het geloof. Het woord Gods
hoe ontoereikend ook verkondigd
werkt min of meer als een sacra
ment. Zouden we nu niet mogen, stel
len, dat bij de vele duizenden, die
regelmatig komen luisteren, wetend
wat hun geboden wordt en evenzeer
bekend met de wijze waarop, het
Woord Gods zijn uitwerking niet zal
missen? Moet dit noodzakelijk „op
gevangen" worden? Moeten er nood
zakelijk discussies op volgen? Eer
lijk gezegd lijkt het mij zelfs niet
wenselijk. De rage om alles in dis
cussie te brengen vind Ik niet hele
maal gezond. En ik heb wel eens de
indruk, dat het vooral de ouderen
zijn, die op discussies aansturen:
„dan komen ze los" En:' „dan we
ten we wat er in hen leeft". Zon
der dat de jonge mensen daar zelf
zozeer behoefte aan hébben. Zij wil
len liever persoonlijk verwerken. Dit
geldt natuurlijk niet ,voor alle stof
fen. Maar soms zal een discussie,
niet mht de nodige voorzichtigheid
gevoerd, meer verwarrend dan ver
helderend werken. Elke zondag horen
de parochianen een zondagspreek.
Dan vraagt zich niemand af, hoe dit
Opgevangen wordt Dj?, preek is een
element en een wezenlijk ele
ment in de geloofsontwikkeling.
Soms denk; ik In die eeuwig her
haalde vraag: Hoe vangen we dat
op? een soort wantrouwer» te beluis
teren. Alsof ik harten en geesten op
hol tracht te jagen en een discrepan
tie op zou roepen tussen wat ze van
mij en vati anderen, in de eigen pa
rochiekerk, te horen krijgen.
Zolang een dergelijke achterdocht
alleen komt van hen, die een confe
rentie voor jonge mensen nooit heb
ben meegemaakt, moeten we er ons,
geloof ik, niet al te zeer aan storen.
Een heel andere kwestie is het, of
via deze conferentie bestaande groe
peringen niet op een of andere ma
nier versterkt zouden kunnen wor
den. Dit moet ter plaatse bekeken
worden en hieromtrent wordt dan
ook ter plaatse door de bevoegde in
stanties overleg gepleegd.
Geen feit om een verrassend boek
over te schrijven, maar wel een feit
als een symptoom van een instelling
die maar betrekkelijk bij het chris
tendom past.
We stelden meer prijs op een nor
maal goed kop koffie, dan een plage
rij van eigen smaakorgaan onder het
opschrift: offertje.
Als je doorwaternat regent: offertje.
Als je de tram niet in kan vanwege
de drukte: offertje.
Je lijkt geestelijk een vrek te wor
den die zich langzaam een pakhuis
vol goede daden aan het verwerven
is.
Vlak tegen die mentaliteit aan hangt
die andere.
Zakendoen met de Heer.
U verleent me de een of andere
gunst, ik zet een novene in en keer
mijn portemonnaie om.
Macht tot gebedsverhoring
En telkens en telkens vragen we
God zich te mengen in de natuurlijke
gang van zaken die toch ook door
Hem geordend is.
Tegen de examentijd laaien de ge
beden en gebedjes van de kandidaten
hemelwaarts. Maar de leraar ziet de
rapporten na of ondervraagt de kan
didaat en beslist: zwaar genoeg of te
licht bevonden.
Het is ons we] eens vreemd te moe
de geweest in zo'n situatie met de
beslissing van slagen of niet slagen
van een kandidaat in handen.
We dachten- eigenlijk hebben wij de
macht om al die gebeden te verhoren
in handen.
En ondertussen heeft Christus dê
wereld verlost. Wij zijn al verlost. De
teerling is al lang geworpen.
De hemel verdienen? Wie van ons
ziet daar kans voor met goede daden
en al. Zijn we niet allen zondaren die
het hebben moeten van Christus?
Wat laden we dan nog pakhuizen
vol met verdiensten, wat doen we dan
nog voor zaken met de Heer?
Toch is het ook gevaarlijk om zo
te redeneren. Halve waarheden zeg
gen is wel zo gevaarlijk als liegen.
Die zuster van de koffie had een
facet van het christelijk leven, maar
overbelicht. En wij deden daarop
prompt hetzelfde, alleen naar de an
dere kant.
Zou zo hei oordeel zijn1
H. B., die op deze pagina een reeks-
je bijdragen begint, kan er de weg in
wijzen. Hij zal geen vlot verteerbare
kost voorschotelen. Even er bij naden
ken is wel geboden. Dat te doen i«
misschien wel een zinvolle aanpak
van jezelf, die enige moeite kost
meer dan het uitdrinken van een vies
kop kofie als versterving.
We geloven dat christelijk leven op
de eerste plaats is: bezinning en be
zieling.
Meer dan eens schreven we de teksi
„alles is beminnenswaardig".
Stappen wij het leven door en be
zielen alles wat ons overkomt en wat
wij aanvatten. Bezinnen we ons er°P-
Dan wordt een ziekbed een heili
ging, een tegenslag een loutering Dan
krijgt alles zin, gewoon al in de na
tuurlijke gang van ons bestaan.
De zwakste onder ons en de minst
begaafde, de eeuwige pechvogel, kan
dan gelukkig zijn en dat op een ander
vlak eeuwig worden.
Als er maar een visie achter zit en
geen gruttersmentaliteit.
Bidt de Heer, maar.ligt niet te zeu
ren bij Hem. Hij is bij ons altijd, we
behoeven Hem en Zijn heiligen met
erbij te halen, zoals toen, toen we
kleine kinderen waren en „grote
broer" gingen roepen om een moe,-
lijkheidje op te knappen.
Een jongen ging een grote novene
houden tot Maria en bracht veel of
fertjes. Hij vroeg dit: „Maria, als u
werkelijk ook mijn moeder bent, zorg
dan dat dat lieve meisje Mieke van
mij wordt
We hebben nooit gezegd, dat hij dat
gebed moest staken, maar hem wel
aangeraden, het pad op te gaan van
liefdes listen en lagen op vrijersvoe
ten, al zijn bekwaamheden te trekken
en op dat lieve meisje af te gaan. Dat
leek ons de eerste weg naar een mo
gelijk succes. F. B.
Het woordje „ascese" brengt
menige jonge mens koude rillin
gen en rimpels op zijn rug. Mis
schien, dat het daarom goed is,
daar eens wat meer over te zeg
gen in een serie artikelen over
de „christelijke levenshou
ding". Misverstanden kunnen zo
uit de weg geruimd worden en
gevaren worden aangewezen.
DAAR WORDT IETS groots ver
richt! Het Delta-plan is in volle
voorbereiding. Wij willen ons land
in de toekomst rampen, zoals wij die
in het verleden meegemaakt hebben,
besparen. Plannen worden gemaakt,
uitgewerkt-en in praktijk gébracht.
Honderden en duizenden mensen
worden ingeschakeld en met inspan
ning van alle krachten zal het groot
se werk tot stand komen. Dat alles is
het symbool van een natie, van een
volk, dat door en in de oorlog een
nieuwe levenskracht ontving en zich
er toe zet op dynamische wijze een
nieuwe samenleving op te bouwen.
Fabrieken schieten uit de grond op,
nieuwe steden worden gebouwd en
overal is het een jacht naar voldoen
de arbeidskrachten, om de noodza
kelijke prestaties te verrichten. Weer
duikt het spreekwoord op: „God
schiep de wefeld, maar Nederland
werd door de Nederlanders gescha
pen Daarom moet iedereen inge
schakeld worden in het produktie-
proces. Daarom beginnen we reeds
vroeg met de scholing van de jonge
mensen. Daarom wordt elk bedrijf
efficiënt geregeld, om een rendement
te waarborgen. Zelfs de ontspanning
wordt opgenomen in het geheel van
het economisch proces, door psycho
logen onderzocht op feitelijke kracht
dadigheid.
Geen wonder, dat neuroses bloeien
en psychiaters aan werk helpen, dat
iedereen al wel eens gehoord heeft
van „manager-ziekte". Heel de
maatschappij staat in het teken van
nut en efficiency-
Men begrijpt dan ook wel, dat de
ze nuttigheidsinatelling niet beperkt
blijft tot het bedrijf, het kantoor, de
school, maar een stempel drukt op
het gehele menselijke leven: op het
gezinsleven, op de ontspanning....
op de godsdienst.
JA, OOK OP het godsdienstig le
ven, dat hetzelfde stempel draagt
van zakelijkheid, van wil tot op
bouw bij tallozen. Geen wonder, dat
ook bij velen een reactie Intreedt.
Velen gaan zich hierop bezinnen en
vragen zich af, of een soortgelijke
dynamiek hier wel thuis hoort, ver
ondersteld, dat ze ergens anders wel
zou thuis horen (wat werkelijk nog
te bezien valt). Daarom heeft b.v,
het woordje „ascese" bij velen zo'n
beroerde klank. Het roept visioenen
op van biddende en boetende monni
ken, van kloosterlingen, die almaar
de regel onderhouden, die er een
geestelijke boekhouding op nahou-
Tot zelfs op de trappen van het altaar..
den van hun goede dader, van hun
gebeden en verstervingen, van hun
slechte daden in gedachten, woorden,
werken en verzuim. Het woord
,asce3e" zegt het ai immers! Dit be
tekent: toeleg, oefening, training.
En het wordt vertaald in de alge
meen geldende gevoelswaarde van
geweldige prestaties leveren op het
gebied van de godsdienst, van ®r
eens voor te zorgen een flink en hei
lig mens te worden. Zo krijgen we
het afschuwelijke prestatie.christen-
dom, waarvan we in het Evangelie
geen spoor vinden. We willen door
eigen prestaties ons leven als chris
ten opbouwen. We willen ook hier
immers self-supporting zijn. Maar
zo is het juist hier niet. Al onze ge
noegzaamheid, zoals de Schrift zeg.,
is uit God. Wanneer Christus de Blij
de Boodschap van het Rijk Gods
brengt, wanneer de Kerk deze bood
schap van het Koninkrijk voortdu
rend herhaalt, dan moeten wij goed
blijven bedenken, dat het hier niet.
op de eerste plaats gaat om goede
werken, om het onderhouden van
allerlei geboden, maar dat dit Rijk
van God is en dat God alleen het
naderbij brengt. Dit ligt alles totaal
boven ons vermogen. Hier kunnen
we precies nu eens niet laten zien,
wat wij mensen toch wel kunnen.
Vraagt het christelijk geloof dan
louter passiviteit? Dat is weer het
tegenovergestelde uiterste. Integen
deel: het christelijk geloof roept het
grootste élan wakker. Hier echter
mogen we niet van beneden af be
ginnen met offertjes en ons best
doen, maar van bovenaf. God spreeki
iedere mens aan, roept ieder bij zijn
naam. We hebben hier ons slechts
over te geven aan het goddelijke Gij,
Dit is een elementaire eis. Maar de
ze primitieve overgave moet lang
zamerhand bezit nemen van geheel
Ons leven, geen enkele sector uit
gezonderd. Steeds moeten we voor
ogen blijven houden, dat dit alles ge
schiedt vanuit deze persoonlijke lief
de en overgave, dat ons feitelijke le
ven de gestalte en uitbouw hiervan
moet zijn. Wanneer we in het chris
telijke ieven de wagen voor hei
paard spannen, dat wil zeggen: eerst
oefenen, verstervingen doen, enz.,
dan krijgen we verwringing en af
keer van het christelijke leven zelf,
dan lijkt alles even bedompt, dan
klampen we ons vast aan bepaalde
wetten, dan weten we niet te nuan
ceren, dan lijkt ons leven op eèn be
vroren vijver. En dit is niét menselijk
en niet christelijk meer. H. B.
