Men houdt
toch
niet tegen
Twee eeuwen te laat...
NDAGMvaifop
Een kind woont in
de gevangenis...
i
it J
Lagerhuisleden worden niet ontslagen
maar tot baljuw of drost benoemd
De moeder maakte gebruik van hef recht dat de wet haar gaf
msk nIM
de prijs der zaligheid
Boerentrek in
China naar stad
vb
engelse lords
appelleerden
tegen hervorming
Hogerhuis
Het Lagerhuis
De Lords
Van 250 op 700
Een leeuw wiens
nagels
De speaker
Observator
ZATERDAG 28 DECEMBER 1957
TAGINA
Het feit, dat vrouwen zitting zullen kunnen
nemen in het House of Lords, het Engelse
Hogerhuis, heeft al heel wat beroering ge
wekt en tegelijkertijd weer eens de aan
dacht gevestigd op het Engelse parlement,
„de moeder van alle parlementen". Toen
Lord Home, de minister voor Gemenebest-
betrekkingen, het desbetreffende voorstel
deed, tijdens een debat over de mogelijke
hervorming van het Hogerhuis, hetwelk tot
dusver een soort heilig huisje is geweest, zijn
er vooral omtrent de dames door de eerbied
waardige
van wie sommigen
de
konden er voor in aanmerking komen. Nu
zullen er „peers" alleen voor hun leven be
noemd kunnen worden, waartoe niet alleen
industriebaronnen en handelsmagnaten in
aanmerking komen, maar ook belangrijke
persoonlijkheden uit culturele en artistieke
kringen, al of niet bij de wet met een adel
lijke titel begiftigd. Over het algemeen ver
klaarden de edele heren, niets tegen de
vrouwen te hebben. Maar hun leeftijd bracht
mede, dat ze streng vasthielden aan de oude
Engelse traditie, die in het openbare leven
de mannen van de vrouwen scheidt. Het is
nog slechts kort geleden, dat de „clubs" pri
vaatdomeinen van de mannen waren, waar
geen vrouw mocht binnentreden. Intussen,
voornamelijk om financiële redenen zijn ze
nu enkele dagen in de week voor'het zwakke
geslacht toegankelijk, dat er overigens dan
nog slechts te gast is.
Tijdens de debatten onderscheidde zich in het bijzonder de Earl of
Air ie, een edelman, die in zijn wapen een geketende dame voert, met
een droevig gezicht en blijkbaar smekend, om van haar boeien
bevrijd te worden. Aan het eind van zijn betoog, hetivelk aanvanke
lijk zijn collega s de haren voor zover aanwezig te berge deed
rijzen, bleek hij zijn blazoen te handhaven en de vrouw liever,
zoals de feministen liet noemen, in haar huis opgesloten te willen
houden. Aanvankelijk prees hij de vrouwen uitbundig. Vaak zijn
ze, zo verklaarde hij, heel wat meer mans dan de mannen en soms
zijn ze zelfs beter. „Ik bezweer u edele lords zo vervolgde hij, „dat
niemand meer dan ik de zwakke sekse bewonder, maar. Toen
haalden de edele lords verruimd adem. Maar. het leven gaat
snel, tegenwoordig. Het Lagerhuis moet dikwijls overhaast beslis
singen nemen. De taak van 't Hogerhuis is hierop toezicht uit te oefe
nen en eventueel correcties aan te brengen. Hiervoor is geduld, door
zicht en grote wijsheid nodig. Maar hieraan juist ontbreekt het
de vrouwen. Haar werkzaamheid in het Lagerhuis heeft dit reeds
bewezen. Geen enkele vrouw heeft zich daarin ooit bijzonder onder
scheiden. De vrouwen hebben een manie voor organiseren, iemand
anders op te zwepen en de lakens uit te delen. Haar aanwezigheid
in het Hogerhuis zou catastrofale gevolgen hebben.
siiiiiw
De parlementsgebouwen bij de West
minster Bridge te Londen en de
beroemde Big Ben.
I■—BB
v
Het Hogerhuis, ofivel de Kamer der Lords, eerlang der Lords and Ladies...,
En de gevangenen
zorgden, dat het een
Kerstfeest kreeg als
elk ander kind
Armoede in het dorp
De minister kwam
Tegen Kerstmis
Meer werkloosheid en
moeilijke bevoorrading
CONCENTRATIE FILM-
PRODUKTIE
Belangengemeenschap Star- en
Cefima-film
"VA,
De kleine Simonetta met de gevangenisaalmoezenier en 'n gevangeniszuster
rdt
\e
efl
a*1
efl
DE VROUW
„peers van wie ouumug,
tachtig reeds achter de rug hebben, harde
noten gekraakt. De hervormingen hebben
niet alleen ten doel, ook de vrouw tot het
Hogerhuis toe te laten, ze scheppen tevens
de mogelijkheid, het te democratiseren. Het
lidmaatschap was tot dusver erfelijk en al
leen leden van hoge aristocratische families
Ie begroting van het kabinet-Asquith. die
door het Lagerhuis aanvaard was. Het ge
volg was, dat het hele parlement ontbon
den werd.
Bij de verkiezingen van 1910 stelde het
kiezersvolk de regering Asquith in het ge
lijk en deze kreeg van koning George V
toestemming, even vierhonderd nieuwe
Lords tecreëren. De bedoeling was. hier
mede het hele Hogerhuis ten gunste van
de regering te doen omzwaaien. Het stond
gelijk-met een doodvonnis voor de zittende
leden. Die werden dusdanig geintiimideerd
dat ze een nieuwe wet aanvaardden, de
Parlamentary Act, waarbij de bevoegd
heden van het Hogerhuis sterk werden in
geperkt. Sindsdien heelt het Hogerhuis
gewooniijk geduldig geslikt, wat in 't La
gerhuis op het vuur werd gezet. Het gaf
alleen nog maar suggesties, welke het La
gerhuis op zijn beurt weer loyaal aan
vaardde. We noteren nog even, dat een lid
van 't Hogerhuis geen premier kan wor
den.
Wat het Lagerhuis betreft dit is in feite
de beslissende instantie in de wetgeven
de materie. Vroeger vertegnwoordigde
het de middenstand, in zoverre als deze
kiesgerechtigd was. Thans vertegenwoor
digt het het hele volk. maar de „peers'"
kunnen er geen lid van zijn. Intussen is er
omdat Engeland n" eenmaal zo traditio-
neel is. toch wel iets van de voormalige
stand en vertegenwoordiging blijven be
staan. Zo hebben de universiteiten twaalf
zetels in het Lagerhuis, Anglicaanse pres
byteriaanse en katholieke geestelijken
kunnen geen lid van het Lagerhuis zijn.
staatsfuncWonarissen evenmin, behalve
dan de ministers.
Overigens, ook ten aanzien van
het Lagerhuis zijn nog oude gebrui
ken blijven voortbestaan. Zo kan een lid
van het Lagerhuis geen ontslag nemen.
Deze opvatting dateert nog uit de tijd.
waarin het vertegenwoordigen van een
bepaalde ttreek of een stad in het Lager- I
huig eerder als een opgelegde taak dan
als een voorrecht werd beschouwd. Maar
men heeft er een keurig middel op gevon
den Het Lagerhuislid, hetwelk zijn ont
slag wil nemen, laat zich benoemen tot
baljuw van de Chiltern Hundreds of tot
drost van de Manoir van Northstead. De
ze ambten waren eeuwen geleden lang
geen sinecure, want degenen, die ertoe
benoemd werden moesten respectievelijk
het roverswezen beteugelen en het stro-
persdom. Elk parlementslid, dat een be
noeming bij de Kroon aanvraagt, krijgt
die ook. Aangezien de ambten onverenig- I
baar zijn met het lidmaatschap van het
Lagerhuis, vervalt dit dan automatisch.
De betrokkenen vragen kort daarna ont
slag uit hun functie en het wachten is dan
op een volgende gegadigde..
Ook het Lagerhuis respecteert de tra
ditie en stelt er prijs op. dat de debatten
op een waardige manier gevoerd worden.
Toen er nog Ierse afgevaardigden zetel
den, ging het er af en te warm toe. Wat
men van de nieuwe vrouwelijke leden
vreesde, die nu reeds lang in het Lager
huis zetelen, is niet gebeurd. Ze hebben de
toon niet veranderd en feitelijk is haar
invloed nooit erg groot geweest. Dit doet
het beste verwachten ten aanzien van de
ladies in het House of Lords.
Zi.in woorden werden ondersteund en aan
duid door graaf Ferrers, een der con-
5«tvatiefste leden van het H°^hu"\ v!£
We een journalist eens schreef, dat de
^an beter twee eeuwen geleden had kun-
leven. Ferrers zei letterlijk van de
dames in het Lagerhuis: het zijn niet be-
jjaald de aantrekkelijkste exemplaren
"un sekse..
Uit de reacties van de betrokkenen c'
'«ren we slechts: hij weet niet, wat n J
2«gt, ze moeten hem naar een speeltuin
®iuren, hij praat ais een kind..
Oe edele lords hebben niet openlijk van
"un instemming blijk willen geven, ten
?i°tte zijn velen hunner getrouwd en ov«r
"et algemeen heerste onder hen toch de
"vertuiging, dat men de tijd en zeker de
vrouw toch niet kan tegenhoüden. Ze de
batteerden ten slotte heftig over de vraag,
"f het House of Lords nu voortaan het
House of Lords and Ladies zou moeten
"■eten
Op gevaar af, dat onze lezers wellicht
"leer zouden voelen voor een verdere uit
leiding omtrent hetgeen zoal gezegd is
rond de vrouw in het Hogerhuis geven
}Ve hier toch een korte uiteenzetting van
"®t Engelse parlement, waarin het Ho
gerhuis nog altijd een belangrijke functie
"eeft.
Het Engelse parlement bestaat, zoals
bekend, uit het Hogerhuis en het Lager
huis. De eigenlijke wetgevende macht ligt
bij het Lagerhuis. Vooral de Labours heb
ben er steeds naar gestreefd, het Hoger
huis zoveel mogelijk in een hoek te drin
gen. Toch is de kracht van de traditie in
Engeland zo sterk, dat er lang niet zoveel
aan veranderd is als aan het Lagerhuis.
Feitelijk heeft het Hogerhuis sinds de da
gen. waarin het gesticht, werd. weinig ver
anderingen in zijn structuur ondergaan,
zulks in tegenstelling met het Lagerhuis,
waaraan telkens weet gedokterd is. De
historische grondslag van het Hogerhuis
is vrijwel onveranderd gebleven. Het om
vat de z.g. leken-Lords en de geestelijke
Lords. De lekenlords, die volgens het
erfrecht zitting hebben in wat wij de Eer
ste Kamer of Senaat zouden noemen,
vormen de overgrote meerderheid, het
aantal van de geestelijke Lords gaat, de
20 even te boven. Het zijn de bisschop
pen van de Anglicaanse kerk. Het mag
als bekend worden verondersteld, dat de
Anglicaanse bisschop van Chichester heeft
voorgesteld, in het vervolg ook de Katho
lieke bisschoppen en de bisschoppen van
de kerk van Schotland in het Hogerhuis te
doen zetelen, mitsgaders vertegenwoordi
gers van de joodse gemeenten en andere
religieuze groeperingen.
Er is aan de Kroon nimmer een beper
king opgelegd, wat het benoemen van
de erfelijke „peers" betreft. Aldus groei
de dit gedurende de afgelopen anderhal
ve eeuw van 250 tot 700. De 16 peers, die
Schotland vertegenwoordigen, worden in
tussen gekozen door hun standgenoten en
alleen voor een bepaalde periode. De
„peers" van Ierland worden voor het le
ven benoemd, maar sinds 1920 worden er
geen nieuwe tot het Hogerhuis toegelaten.
Ierland werd immers onafhankelijk. Er
zijn er nog een dertiental.
Noord-Ierland heeft een eigen parle
ment met een beperkte macht.
Sinds 1876 telt het Hogerhuis een be
paald aantal momenteel 7 „peers" die
slechts voor hun leven benoemd wórden
en wier functies hoofdzakelijk op juridisch
terrein liggen. Het is verder op voorstel
van de minister-president, dat een nieuw
„peerage" wordt gesticht Het beste mid
del, om tot „peer" benoemd te worden is
het financieel steunen en op onbekrompen
wijze van de partij, die aan de macht is
Het aantal geestelijke Lords is bij een wet
van 1878 tot 26 gelimiteerd. Juist omdat
er zo weinig in de structuur van het Ho
gerhuis veranderd is en de leden uiter
aard sterk conservatief gezind zijn, heeft
het menigmaal aan harte kritiek blootge
staan. Omdat de „peers" voor heel hun
leven lid zijn of benoemd worden, blijven
ze nog tot op hoge leeftijd zitten. De ne
gentig-jarige Lord Samuel verklaarde
eens, wel graag op de interrupties van
zijn medeleden te willen antwoorden,
maar ze helaas wegens zijn doofheid niet
te kunnen horen..
Geen wonder, dat er zelfs voorstellen
zijn gedaan, om het hele Hogerhuis maar
op te heffen of het zodanig te veranderen
dat er eigenlijk niets van overbleef. Er
zijn daarbij telkens weer bezwaren geop
perd tegen het erfelijke peerschap. Labour
heeft het tot dusver, ofschoon opheffing
van het Hogerhuis op zijn programma
staat, rustig laten betijen, omdat het veel
weg heeft van 'n leeuw, wiens nagels uit
getrokken zijn. Reeds bij de kiesrechther
vorming van 1832 werd de macht van het
Hogerhuis deerlijk beknot. Sindsdien kon
den de Lords geen beslissende invloed
meer op de verkiezingen uitofenen, zoals
tevoren het geval was geweest. Het Ho
gerhuis was nadien over het algemeen
zo verstandig, geen conflicten met het
Lagerhuis uit te lokken.
Dit nam niet weg, dat het zich steeds
als de kampioen bij uitstek va-n de natio
nale belangen en de traditionele instellin
gen van het koninkrijk beschouwde Al
dus verwierp het in 1893 een wetsvoorstel
waarbij aan Ierland in belangrijke mate
autonomie verleend werd. In 1906 en 1908
verwierp het enkele sociale hervormin
gen, hetgeen voor de liberalen aanleiding
werd. zich fel tegenover het Hogerhuis te
stellen. In 1909 verwierp het zelfs de he-
Het Lagerhuis, ofwel de Kamer der
Af gevaar digdena
--I
We herinneren er ten slotte nog aan. dat
het Lagerhuis voorgezeten wordt door de
Speaker, een personage, dat met -grote be
voegdheden is uitgerust en o.a. de taak
heeft uit te maken, of een bepaald wets
voorstel nog door het Hogerhuis bekeken
moet (lees mag) worden. Hij verdient
tienduizend pond per jaar ®n woonY in
Westminster, de zetel zowel van het Ho
ger- als het Lagerhuis.
Voorzitter van het Hogerhuis is de Lord
Chancellor, de Lord-kanselier. Hij is altijd
lid van het kabinet, maar heeft in het Ho
gerhuis weinig te vertellen.
Hamerslagen klonken op Kerstdag
bij ons in de buurt. Waarom ook niet?
De man had twee dagen vrij en dus
een prach-tgelegenheid om een zijner
dieren'hokken een goede beurt te geven.
Kerststemming?
Kerststemming in Oost-Duiitsland.
Juist in deze tijd wordt op de scholen
geleerd-, dat God niet bestaat. De spoet
niks zouden dat hebben bewezen. Laten
de Amerikanen maar eens een spoetnik-
radiocontact met de Schepper tot stand
brengen, dan zullen we er gaarne ver
slag van geven. Aldus een rode uit
spraak. En hier?
Langs tienduizenden in ons land is
nog het geboortefeest zonder weten of
begrip voorbijgegaan. De christelijke
traditie liet nog wel sporen achter, maar
om het grote heiïsfeit is bij velen wei
nig bekommering meer.
Hoe stond het overigens bij u? In wit
of paars gewaad het Kerstfeest meege
vierd? Het Dicht gezien en vrede be
komen? We hopen het van harte.
Aangezien we echter goede voorne
mens steeds moeten vernieuwen om
standvastig te blijven, komt de altijd
waakzame Kerk ons ook morgen op
nieuw aan het geboortefeest herinneren.
St-Paulus maakt er ons op attent, dat
we geen slaven meer zijn, maar kinde
ren, omdat God die geest van Zijn Zoon
in onze harten zond. Doch tegelijk laat
de Kerk ons vragen om onze handelin
gen naar Zijn welgevallen te laten be
s-turen, teneinde de vrucht der eeuwige
zaligheid te bekomen. Tenslotte gaat bet
daar om.
Doch voor die prijs der eeuwige za
ligheid zijn zware offers gebracht.
Daaraan worden we herinnerd in het
Officie van Nieuwjaarsdag. Wanneer de
Kerk vraagt om Maria's voorspraak. Zij
immers schonk ons in vruchtbare maag
delijkheid de Prijs dezer zaligheid. Door
de Zoon moeten wij verdienen rijk te
worden aan go-ede werken.
Van Kerstmis tot Nieuwjaar is wel
weer een week om na te denken en ons
op onze geestelijke taak te bezinnen.
In diie week valt ook oudejaar, de
oliebolle"
'kREMLOH «MUMtllW
Alleen het merl» KREMLON is uw waar
borg voor de ECHTE Brillantine Rusve
Dit is een kerstverhaal, maar geen vertelling vol poëzie, vervuld van
het beieren van klokken en van koorgezang. Maar misschien toch wel vol
poëzie, al zit daaraan dan iets navrants. Het is feitelijk niets anders dan
een stukje gemengd nieuws, echter een heel merkwaardig stukje. Bijna
ongelofelijk lijkt het. Desondanks is het aan de werkelijkheid ontleend,
aan de harde werkelijkheid, die soms minder hard kan zijn dan ze wel
lijkt... Als achtergrond heeft het de grote gevangenis van Verona, welke
dient, om oplichters, dieven en moordenaars van een hele provincie op te
sluiten, dikwijls voor vele jaren. Misschien, dat iemand er ooit nog eens een
heel lang kerstverhaal van maakt. Het biedt er stof genoeg voor. Sen
sationele stof. Sensationeel vanwege bet ongewone gebeuren, sensationeel
door dfe hoofdpersonen.
Stel u voor, de voornaamste hoofdper
soon is een kind van achttien maanden,
Simonetta geheten. Het woont in die som
bere gevangenis van Verona, in een cel,
waarin haar moeder een straf uitboet,
welke haar tot 1966 achter de tralies zal
houden. De moeder is een zwerfster, een
oplichtster, echter ook min of meer een
slachtoffer van de verwording tijdens en
na de oorlog, welke in Italië schier on
gelooflijke toestanden schiep. Dan is
er een gevangenisaalmoezenier, die eens
voetballer was in de beroemde Milanese
club „Inter Nazionale" en tenslotte zijn
daar de honderden gevangenen, mannen
en vrouwen van de „Campone", zoals
de gevangenis van Verona heet.
Laten we beginnen met te vertellen,
waarom de kleine Simonetta in de ge
vangenis woont. Haar moeder heeft ge
bruik gemaakt van het, recht, hetwelk de
Italiaanse wet -haar toekent, om haar
baby bij zich te houden, tot het kind
twee jaar is. Dan moet Simonetta naar
een kinderasiel, waar al een zusje van
vier jaar is. Haar moeder heeft nóg twee
kinderen, een meisje van dertien en een
jongen van tien jaar. Geen dezer kin
deren heeft officieel een vader. Toen de
oorlog uitbrak, werd de man van Gina
Armellini opgeroepen en naar Sovjet-Rus
land gezonden. Ze hoorde nooit meer iets
van hem. Hij werd ais vermist opgege
ven. maar niemand wist, hoe en waar hij
wellicht gevallen was of gevangen ge
nomen. Het echtpaar Armellini woonde
in «en dorpje bij het Gardameer. Gina
zou daar, indien haar man bij haar ge
bleven was, naar alle waarschijnlijkheid
een goede huismoeder geworden rijn.
Als meisje had ze altijd goed opgepast.
Ze verliet het dorpje, waar grote ar
moede heerste en zocht werk in hotels
en herbergen. Ze was knap en handig,
misschien wel tè handig. Het duurde niet
lang, of ze bemerkte, dat ze al stelend
in een groot hotel, waarvan ze echter
misbruik maakte, om uit de kamers van
heel wat gemakkelijker aan de kost kon
komen. Van de stadjes langs het Garda
meer trok ze steeds verder naar het zui
den, tot naar Rome en vond daar werk
de gasten van alles en nog wat te stelen.
Voorts maakte ze zich allengs mee r aan
oplichterijen schuldig. Tijdens de oorlog
kon ze zich meestal bijtijds uit de voeten
maken. Daarna toen de toestanden weer
wat geregelder werden en de politie actie
ver begon op te treden, liep ze herhaal
delijk tegen de lamp. Aanvankelijk lukte
het haar nog, door ergens onder een an
dere naam in dienst te gaan, het uitzit
ten van de haa.- opgelegde straf te ont
lopen. Tenslotte echter viel ze weer in
niet meer gaan, maakte een lijstje op
van de jaren, die ze nog te goed had,
bracht haar naar Garda over en van
daar werd ze naar Verona vervoerd en
er achter slot en grendel gezet.
Aldus kwam de kleine Simonetta in de
gevangenis terecht. Juist omstreeks die
tijd kreeg de „Campone'' bezoek van de
minister van justitie. De minister hoorde
van het geval Armellini en gaf instructie,
dat Gina een aparte cel moest hebben.
Gewoonlijk worden de gedetineerden we
gens plaatsgebrek met twee of drie in
een cel opgesloten. Gina kreeg er een al
leen, die op bevel van de minister keu
rig werd opgeknapt en van een keurig
bedje voorzien werd. Het kind mocht er
niet onder lijden.
In de gevangenis zelf. wekte de komst
van het kind grote beroering. De gevan
genen hoorden het menigmaal langs de
cellen trippelen, wanneer het door de aal
moezenier of door de religieuze, die
voor de vrouwelijke gevangenen is toege
voegd, naar buiten werd gebracht, voor
een wandelingetje
Toen het tegen Kerstmis liep, ontstond
er onder de gevangenen, mannen zowel
als vrouwen, een spontane beweging, om
iets voor het kind te doen. Dit moest een
mooie Kerstmis hebben. Omstreeks Kerst
mis valt het feest van d« H. Lucia, waar
op in Verona en omgeving de kindèren
speelgoed krijgen en snoepgoed, zoals ten
onzent met Sinterklaas. Op „Santa Lucia"
zou de kleine Simonetta niet vergeten
worden. De gevangenen riepen de me
dewerking van de aalmoezenier, pater Ce
sana in, de oud-voetballer, die na een
bezoek aan een ziekenhuis, waarin een
tegenstander van hem verpleegd werd,
de roeping tot het priesterschap in zich
•ontwaard had en een veelbelovende (be
taalde) voetballersloopbaan er aan gege
ven had, om in een strenge orde te tre
den. Voor ingewijden in de voetbalwe
reld stippen we hier even aan, dat Ce-
handen van de politie. Deze liet haar
sana ongeveer twintig jaar geleden in
„Internazionale" de reserve was voor de
beroemde Meazza.
Tal van gevangenen, stelden de aal
moezenier het beetje geld ter hand, dat
ze uitspaarden, door een keer geen post
zegel voor een brief te kopen of iets
dat ze overhielden van het zuur verdien
de gevangenisloon, of een sigaret te ver
kopen. Enkele stonden zelfs hun portie
melk af, opdat de kleine Simonetta daar
van genoeg zou krijgen. Dit betekende
heel wat gezien het gezonde. maar kari
ge gevangenisvoedsel.
Tegen Sint-Lucia had padre Cesana
niet minder dan tienduizend lire bijeen.
Maar van dit geld werd geen speelgoed
of anderszins gekocht. Voor speelgoed en
snoep zou de vrouwenafdeling zorgen,
waar ook een mooie pop en degelijke
kleertjes waren gemaakt. De tienduizend
lire werden door padre Cesana op een
spaarbankboekje gezet. Ze zullen hard no
dig zijn. wanneer over zes maanden Si
monetta naar het kinderasiel moet. Maar
dan zal ze bij elke Sint-Lucia, dus tegen
elke Kerstmis, toch iets moois krijgen, een
geschenk van het geld van de gevange
nen van de .Campone". K. H.
burgerlijke afsluiting van weer een pe
riode van twaalf maanden.
Hoe was 1957 in geestelijk opzicht?
Goed, best of nogal zwarte dagen?
Herinnert ge u nog het epistel uit de
■nachtmis van Kerstmis? Verzaken aan
te wereldse verlangens, rechtvaardig en
matig leven in verwachting van de
komst der heerlijkheid van de Christus,
Die ons vrij kocht en reinigde tot een
Hem aangenaam vol'k, vol ijver in goe
de werken.
Zie derhalve naar het Licht en pro
beer het in die richting in 1958 goed of
nog beter te doen.
Genaden van bijstand staan altijd ge
reed voor de mens van goede wil.
In onafhankelijke Chinese kringen te
Hongkong beschikt men over documenten,
waaruit bljjkt, dat de Chinese boeren In
steeds toenemend aantal naar de steden
trekken. Zo is het aantal inwoners van
Sjanghai, Hankou en Canton in de afge
lopen maan dmet respectievelijk 38.000,
26.000 en 20.000 boeren uitgebreid.
Het aantal inwoners van Canton is sinds
1949 het jaar»waanin de communisten
in China aan de macht kwamen, de helft
groter geworden; het bedraagt thans
1.800.000.
Deze trek der boeren naar de steden
heeft aldaar tot vergrote werkloosheid en
bevoorradingsmoeilijkheden geleid.
De „boerentrek" wordt in de hand ge
werkt door 't ontstaan van nieuwe indus
trieën in de steden. De boeren hopen daar
in werk te kunnen vinden en zodoende
hun levensstandaard, vergeleken met die
op het platteland, te kunnen verhogen.
Waarnemers te Hongkong merkten op,
dat de toevloed van de boeren naar de
6teden geschiedt op een tijdstip, waarop
de communistisch-Chinese regering de
landbouwers heeft gevraagd de oogst te
vergroten, om de bevoorrading van de
steden te kunnen verbeteren.
„Reuter" meldt uit Macao, dat zes Chi
nese boeren in de haven van dit voor de
Zuidcbinese kust gelegen Portugese eiland
zijn aangekomen, na een tocht van hon
derd uur in een klein bootje. De boeren
waren uit Taomoen, ongeveer 65 kilome
ter ten zuidwesten van Macao gevlucht,
omdat zij de levensomstandigheden aldaar
te moeilijk vonden. Zij verklaarden, dat de
meeste boeren in communistisch China
gebrek aan voedsel en kleding hebben.
De N.V. Joop Geesinks filmproduktie
„Starfilm" en de N.V. Cefima-film, zijn
zo deelt deze mede een belangen
gemeenschap aangegaan, waarbij de Ce-
fima-filmproduktie toevertrouwd zal
worden aan „Starfilm". Beide maatschap
pijen blijven overigens, zij het in nauw
overleg, zelfstandig werken.
Concentratie van de reclamefilmpro-
duktie, aldus luidt de toelichting, bleek
steeds meer wenselijk in verband met
de, in een klein land als Nederland,
kwantitatief uiteraard geenszins onbe
perkte technische zowel als artistieke
mogelijkheden. Deze kunnen thans veel
beter worden benut, hetgeen de kwaliteit
van de te leveren film« ten goede zal
komen.
Het besluit een belangengemeenschap
aan te gaan, is door de beide onderne
mingen niet in de laatste plaats genomen
met het oog op de commerciële televisie,
met de komst, waarvan zij reeds geruime
tijd ernstig rekening hebben gehouden".
