commentaar
Het Circus
Maximus
Het
Tiber-eiland
„betere"
parkaanieg
TUSSEN DE WIELEN
De handen ineen
Tactiek der communisten
Om de vrije zee
in
ZATERDAG 4 JANUARI 1958
ROME, december 1957
r\P zaterdag 21 december
dus vlak voor Kerst
mis is in Rome het „Circo
Massimo" officieel geopend
Een bericht, dat velen de ogen
zal doen uitwrijven. Het oude,
wereldberoemde Circus Maxi
mus? Is dat gerestaureerd, in
oude glorie herrezen?
Beruchte spelen
Volvo-amazon in Nederland
Londense taxi's hebben lang
leven
Nieuwe verkeersregels
worden eenvoudiger
Brommers, denkt aan
groene kaart
w
Twee berichten hebben deze week de aandacht
getrokken van hen die meeleven met de geweldige
taak van de missionerende Kerk. Daar was voor
eerst de mededeling, dat zich een uitge
breide „Vriendenkring" bezig is te vormen rond
het „Kardinaal Van Rossum-Instituut", dat zich.
zoals bekend, sociale, culturele en daarmee verband
houdende technische hulp aan de missiegebieden
ten doel stelt.
Vervolgens heeft zich onder de naam „Missapos
een „werkgemeenschap" voorgesteld, waarin zicli
een aantal provinciaals van belangrijke missie-con
gregaties verenigd heeft tezamen met enkele leken
teneinde tot een coördinatie op het gebied der mis.
sie-actie te komen. Interessant daarbij is, dat onder
deze leken zich dr. Melchior bevindt, die niet-ka-
tholiek is, maar op zijn vele reizen gegrepen is, niet
alleen door de grootsheid, maar ook door het onver,
vangbare nut van het missiewerk.
Wij hebben bij herhaling in dit blad de dwingende
noodzaak van een grotere coördinatie bepleit. F.n
deze eerste tekenen van een forsere aanpak juichen
wij dan ook ten zeerste toe. Toch valt uit het feit,
dat zowel het KARÖSI als de „verenigde provin
ciaals" vrijwel terzelfdertijd besluiten de krachten
te mobiliseren, reeds af te leiden, dat aan de samen
werking nog altijd iets ontbreekt.
Met twee factoren heeft de missiepropaganda re.
kening te houden. Ten eerste, dat op de Nederlandse
katholieken behalve voor de missie ook voor andere
specifieke katholieke doeleinden steeds een zwaar
beroep wordt gedaan. Ten tweede, dat de huidige
missieproblematiek zelf reeds ons voor een taak
stelt die met enige kans op een aangepast resultaat
slechts ondernomen kan worden, indien er een in
tensieve samenwerking bestaat zowel in de planning
van de steeds meer gecompliceerde hulpverlening
als in de poging om bij de Nederlandse katholieken
begrip en enthousiasme voor het moderne missie
apostolaat te kweken. Beide factoren dwingen tot
een concentratie van krachten welke verder reikt
dan wat tot dusver tot stand is gebracht.
Gelukkig blijkt dit inzicht ook te leven onder de
initiatiefnemers van de werkgemeenschap „Missa-
pos". Van het KAROSI is het streven naar een
hechtere samenwerking van krachten eveneens be
kend. „Missapos" stelt zijn eigen voorlopige karak
ter op de voorgrond Het wilde vóór alles een daad
stellen van uit een kring, waar men te vaak nog
de wereldkerk het beste ieder voor zich meende te
kunnen dienen, maar het verlangt uitdrukkelijk een
verdere uitbouw van de samenwerking, met name
ook met het KAROSI en andere lekenmissieorgani.
s cities.
Dit zijn inderdaad verheugende verschijnselen, die
al ontveinzen we de hinderpalen niet wijzen
op een daadwerkelijke ontwikkeling naar een vorm
van samenwerking, welke aan de brandende vraag,
stukken van de jonge kerken in Afrika en Azië
beter recht doet en tegelijkertijd in Nederland een
verjongd en dynamisch missie-élan kan losslaan
en een dieper missionair besef.
De gedachte van een „Vriendenkring" in dit ver
band is aantrekkelijk. Vrienden tonen altijd vriend
schap, en niet slechts gedurende één actieweek of
één loterij. De missie moge in ons land bijzonder
veel daadwerkelijke en eensgezinde vrienden tellen!
Na de bekendmaking van de Amerikaanse voor
lichtingsdienst, dat men over bewijzen beschikt,
dat er een communistisch plan bestaat om Indonesië
te veroveren, is in de pers voorts melding gemaakt
van een waarschuwing van de socialist Sjahrir in
zake een communistische greep naar de macht. Er
is reeds vaak gewezen op het gevaar van een com-
munistische overheersing in Indonesië of in ieder
geval op Java. Dit gevaar schijnt op 't ogenblik groter
dan ooit. Er zijn duidelijke aanwijzingen, dat de
communisten volgens hun bekende methode met
succes te werk gaan. De hele ontwikkeling in het
aan chaos overgeleverde Indonesië wijst er op. De
communistische methode om de macht in handen
te krijgen mijdt het gebruik van wapengeweld voor
zover dat niet beslist noodzakelijk is. Men zorg!,
voor een sterke partij-organisatie, een hechte vak
organisatie, men infiltreert onder het mom van
„nationalisme" in andere niet-communistische or
ganisaties en instellingen en men verzekert zich van
sleutelposities. Is het eenmaal zover en acht men
de tijd rijp, dan kan men op „democratische" wijze
naar de macht grijpen. De kreet van Sockarno bij
het begin van dit jaar „terugkeer is niet mogelijk"
is o.i. een teken, dat hij volledig verstrikt
is geraakt in de netten van de communisten. De
hele agitatie tegen Nederland waarbij de SOBS1
(het communistische vakverbond) een zeer grote
rol speelt en waardoor de verwarring en ellende
almaar toenemen is koren op de molen van de
communisten.
Hatta, die over grote invloed beschikt, heeft een
ernstige waarschuwing laten horen. Maar de in
vloed van Hatta is niet opgewassen tegen die van
het communisme. De partijen die Hatta steunen
zijn niet zo hecht georganiseerd als de communis
tische. De aanhangers van Hatta beschikken niet
over sterke vakbonden. De nationalisten in Indo.
nesië hebben zich aanvankelijk laten misleiden door
de „nationalistische" propaganda van de communis
ten. Zou het nu te laat zijn? Wij geloven, dat er nog
een kans bestaat om de ontwikkeling in Indonesië
ten goede te keren. Nu is het nog mogelijk voor
Hatta om vrijelijk zijn mening te verkondigen in de
Indonesische pers. Ook de legerleiding is nog anti
communistisch, maar alleen met het uiten van nood
kreten komt men er niet. Er moet zo spoedig moge
lijk aangepakt worden. Er moet een tegenwicht
gevormd worden voor de communistische organisa
ties en infiltraties. De greep, die de communisten
reeds hebben op de Indonesische samenleving moet
worden afgeschud. Daarin ligt de oniossing van de
Indonesische crisis en wellicht geraakt men dan ook
eerder aan de oplossing van het vraagstuk Nieuw.
Guinea.
Dat Indonesië de zeegebieden tussen de diverse
eilanden uit de gordel van smaragd wil gaan be
schouwen als een soort binnenwateren, waarover
het de scepter en de kanonnen zou zwaaien, is een
begrijpelijk feit, nu de West-Irian-actie op een
economische veroveringstocht van de benepenste
allure is uitgelopen. Met een slimme poging tot
ondoorgrondelijkheid is getracht een naasting van
Nederlandse ondernemingen te bereiken. Achter
een even ondoorgrondelijke facade is de principiële
mogelijkheid tot dwang.arbeid ingevoerd voor onze
landgenoten, die voor het Indonesisch bestel blijk-
baer onmisbaar zijn. Het sluitstuk van al deze acties
in zorgvuldig gekweekte nevelgordijnon is ongetwij
feld de aantasting van het beginsel der vrije zee.
waardoor de Indonesische leiders hopen de resten
van de Nederlandse bezittingen ter zee onder hun
macht te krijgen en te houden, onder dekking van
een juridische formule.
Zonder ons te willen bezondigen aan een forma
listisch beroep op de intcrnationaal-rechtelijk er
kende drie.mijlszone willen wij er slechts de aan
dacht op vestigen, dat de Indonesische stap weinig
geschikt lijkt oim onder de huidige omstandigheden
waardering te vinden op bet wcrcldforum.
Australische torpedobootjagers schijnen al op een
principieel verzet te zijn uitgezonden en noch van
Engeland of Amerika valt begrip te verwachten
voor de eigenmachtigheid, waarmeede republiek
tracht de scheepvaart in een vitaal deel van het
Aziatische gebied aan haar eenzijdige controle en
soevereiniteit te onderwerpen.
Zo Nederland ooit een kans heeft gehad zich
medestanders te verwerven tegen de eigenrich
tingsmethoden van Djakarta, dan is dat thans, nu
een beginsel in het geding wordt gebracht, dat ten
nauwste met de geschiedenis van ons vaderland is
verbonden.
Het eeuwige Rome is niet onveranderlijk
ROME. december 1957
PRECIES tussen het oude Ghet
to, (dat overigens nog steeds
de Romeinse Jodenbuurt is),
op de ene oever en de beroemde
volksbuurt van Trastevere op de
andere oever, ligt het Tibereiland
La Isola Tiberina een der in
teressantste plekjes van de Eeuwi
ge Stad.
Bovendien een van de oudste be
woonde gedeelten! Er zijn verschei,
dene historici, die aannemen, dat
Rome op dit eiland werd gesticht
en niet op de Kapitoolheuvel.
In het jaar 327 voor Christus
werd Rome getroffen door een vre
selijke pestepidemie. De vroeds
vaderen besloten derhalve een de
legatie naar Epidauros te zenden,
in het verre Griekenland, om er
een levende slang te vangen en
deze naar Rome te brengen. Aldus
geschiedde. En na een moeilijke
reis, toen het schip de Tiber op
voer en in de nabijheid van het
eiland was gekomen, ontsnapte de
heilige slang en verdween in het
groen. Dit werd door de Romeinen
als een gunstig voorteken be
schouwd. En toen de epidemie in
derdaad tot een einde kwam, bouw
den zij een tempel voor Aesculaap
de god der geneeskunde, die tij
dens zijn leven zo knap was ge
weest, dat hij niet alleen zieken
genas, doch zelfs de doden ver
hinderde te sterven. En juist de
slang was hem toegewijd sym
bool van de eeuwige verjonging,
(daar de slang ieder jaar van huid
verwisselt).
Men kan hier op dit stille, oude
eiland zitten denken over het won
derlijke feit, dat er naast die tem
pel verpleeginrichtingen ontston
den drie eeuwen voor het be
gin van onze jaartelling en dat
nu nog steeds het eiland praktisch
geheel wordt ingenomen door het
oeroude ziekenhuis van de paters
van St.-Jan de Deo die hier zo
roerend de „Fatebene-Fratelli"
worden genoemd: de „Doet-goed.
Broeders".... Eenentwintig eeu
wen ziekenverzorging en verple
ging; ongetwijfeld het oudste zie
kenhuis ter wereld....
Overigens bezit dit eiland ook
(welhaast vanzelfsprekend) de oud
ste brug ter wereld. Het is een eer
biedwaardige boogbrug prachtig
van lijn die het eiland met de-
linker Tiberoever verbindt, waar
dus thans de Jodenbuurt en de
machtige synagoge liggen. Zij werd
gebouwd in het jaar 192 voor Chris
tus door Fabricius, aan wien zij
nog steeds haar naam ontleent.
De Romeinen evenwel spreken in
de 1-pgel van de „Quattro Capi"
de Vier Hoofden. Want Fabricius
plaatste op de brugleuningen twee
kleine kolommen, waarop vier
hoofden zonder aangezicht in de
richting van de vier winden de
wacht houden.
In de keizertijd evenals helaas
nu nog! kwam het Tibereiland
geregeld onder water te staan. Om
hieraan tegemoet te komen, bouw
de men een versterking in de vorm
van een machtige scheepsboeg, die
de kolkende stroom doorploegde.
En zoals van het ganse keizerlijke
Rome zorgvuldige reconstructies
bestaan, vervaardigd door grote
geleerden aan de hand van ontel
bare gegeven en beschrijvingen, zo
tekende de beroemde archeoloog
prof. Gatteschi een reconstructie
van dit machtige Tiber-schip
met de Aesculaaptempel op de
„voorplecht".
De moderne Romeinen zijn meer
geneigd „Gods water over Gods
akker te laten lopen" in dit ge
val de woeste Tiberstroom (die
soms tot angstige hoogte stijgt) over
het oude eiland. Geregeld komt het
water tot in de benedenzalen van
het grote ziekenhuis.Dan wordt
ar een week of wat heftig gepolemi
seerd, waarna de „zaak" in het
vergeetboek raakt tot de volgende
regentijd.
Het Tibereiland is alleszins een
bezoek waard; vooral tegen de
avond, als de „Quattro Capi" tegen
de schcmerlucht staan afgetekend
zonder ogen starend in de vier
windrichtingen.
Het Tiber-eiland met het grote ziekenhuis links de koepel van de
Synagoge.
Het Tiber-eiland in de Keizertijd reconstructie door prof. Gatteschi
üo oudste brug ter wereld, die het eiland met de linker tumor verbindt:
192 voor Christus
Reconstructie van het keizerlijke Circus Maximus. Links de tribunes, die
ie flank vormen van de Aventijn-hcuvel. In het midden de spina, met
duidelijk zichtbaar de twee obelisken.
Niets daarvan. Men heeft er na
jarenlange discussies en polemie
ken eindelijk „iets" van gemaakt
En dat iets bestaat uit een beter
soort park-aanleg, een aantal tra-
vertijnen trappen en het blootleg
gen van wat oude (antieke) resten.
Dat is alles.
Tja, het Circus Maximus het
prachtigste circus ter wereld. Eerst
was het niet veel, een wed-ren, om
ringd met houten gebouwen. Het
volk stroomde er samen voor wed
strijden van allerlei aard met
name op de marktdagen, als de
boeren en buitenlui naar de stad
kwamen.
Een lange vallei, gelegen tussen
de Aventijn en de Palatijn over
schaduwd door de pracht der kei
zerpaleizen. Maar aanvankelijk was
het nie-t veel: op deze plek liet
Nero zijn beruchte brand ontste
ken; hier klonk voor het eerst de
wilde paniekkreet: „Brand
brand!" die de oude eerbied
waardige stad, wijk na wijk, in d--
as zou leggen gedurende een week
vol apocalyptische verschrikking.
Na die brand dateert de marme
ren pracht van Rome. Nadien ook
de, voor ons nauwelijks meer voor
te stellen grootsheid van dit groot
ste circus. Geen .keizer of hij be
steedde op zijn beurt enorme be
dragen voor de verfraaiing en de
modernisering ervan. En toen Tra
janus uiteindelijk dit Circus Maxi.
mus geheel voltooid plechtig in
wijdde, was de ganse vallei her
schapen: 620 meter lang (het Co
losseum is slechts 188 m lang); 220
meter breed en 42 meter hoog! Dp
verblindend-marmeren amfithea
ters konden maar liefst 350.0QO toe
schouwers bergen. In het midden
van deze gigantische, langgerekt':
„arena" was als een soort eiland
de „spina" gebouwd, 333 m lans,
waarop 33 monumenten en tropeeën
stonden (waaronder twee van Ru-
mes meest beroemde obelisken; die.
welke thans voor de Sint-Jan van
Lateranen staat de hoogste ter
wereld: 88 Romeinse voet; en die
thans in het midden van de Piazza
del Popoio prijkt: 22 voet hoog).
Rond deze enorme spina hadden
de fameuze wagenrennen plaats
met de twee-, drie- en vierspannen.
Zij waren verdeeld over de histo
rische „vier partijen"; de Witten,
de Groenen, de Azuren en de Ro
den. Voorgeschreven aantal ronden
bedroeg maar liefst zeven!
Maar de grootste „nieuwigheid"
van het moderne Circus Maximus
was wel, wat eufemistisch heette:
de „pulvinar Augusti". Eigenlijk
betekent dit een soort luxe-rustbed,
in feite betrof het een ontzaglijke
loge, overdekt en wel; een paleis
op zichzelf met eetzaal, keukens,
baden en ontvangstruimten. Hier
verbleef de keizer tijdens de dagen
lange spelen, omringd door zijn hof
en door gunstelingen en intrigan
ten; hier werd „hoge politiek" be
dreven, terwijl de menigte van de
„Circenses" genoot, die op den duur
een ware passie werden en niet
weinig tot de decadentie van Ro
me hebben bijgedragen».
Overigens bood dit immense
Circus Maximus ongehoorde mo
gelijkheden: door zijn lage ligging
en door de nabijheid van de Tiber
kon men het in een ommezien on
der water zetten. En de ontstellen
de .zeeslagen", die hier werden
opgevoerd, met honderden en hon
derden slachtoffers, vooral onder
de roeiers en galeislaven, zijn be
rucht gebleven. En verder de gla
diatoren! En de wilde beesten-spe
len, waartoe de spina in een kunst
matige woestijn werd herschapen,
met bossen en rotsen en zelfs wa
tervallen. Voor zulke gelegenheden
die letterlijk staatsvermogens gin
gen kosten, werden scheepsladin
gen wild uit Afrika of Oost-Europa
aangevoerd. Hier zag het volk van
Rome met stomme verbazing de
eerste giraffen, koningstijgers en de
uiterst gevaarlijke neushoorns!
Men zal vragen: wat is er nu ei
genlijk „officieel geopend"? Wei,
een soort „park" volgens de lijnen
van het oude Circus Maximus
met een beplanting van ligusters
en oleanders bij wijze van „spina"
en met een paar onooglijk klei
ne trapjes, waar eens de ongetelds
marmertreden waren.
En aan de ene kant de groene
talud van de Aventijn aan de
overkant de troosteloze, zwijgende
ruïne-massa van de oude keizerpa
leizen.
Kortom: een ideale plek voor
minnende paartjes. Maar óók voor
het houden van massa-meetings,
bijvoorbeeldin verkiezingstijd!
OOOOOOOOOOOOOOOOO0OOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO00GOOOOOOOOO0OOOOOOO
(Van onze automobielredacteur)
Gisteren is in Den Haag de nieuwe Volvo-
amazon geïntroduceerd, de gemoderniseerde en
geperfectioneerde „grote broer" van het beken
de vier-vier-viertje (de Volvo 444). De wagen
ligt in een hogere prijsklasse (circa 11.500 gul
den), maar daarvoor krijgt men dan ook een
85 p.k. motor, die goed is voor honderd zestig
echte kilometers en een moderne carrosserie van
Zweeds staal. Twee maanden lang is deze nieu
we Zweedse wagen op de Zweedse wegen ge
test, onder de allerellendigste omstandigheden:
eerst daarna werd tot export besloten. Zoals dat
trouwens ook bij de „oude" Volvo het geval was,
is de geheel gelaste stalen constructie tegen
roestvorming behandeld; ook het chroom wordt
tegen roest gegarandeerd. Het aantal smeerpun-
ten is tot een minimum beperkt; doorsmcren
wordt aanbevolen om de 2500 kilometer. De
acceleratie van de vier-cilinder kopklepmotor
is opmerkelijk; van O tot 100 kilometer in 14.5
seconde. De wagen maakt een bijzonder dege
lijke indruk: carrosserie en motor zijn op' alle
punten serieus afgewerkt. Deze nieuwe, moderne
Amazon komt niet in de plaats van het vier-vier-
viertje, maar naast de eenvoudiger uitgevoerde
Volvo 444, die ook in de toekomst normaal zal
worden geleverd.
De Londense taxi is een automobiel die, wan
neer men haar midden in het Zuidpoolgebied zou
tegenkomen, nog steeds en onmiskenbaar een Lon
dense taxi zou blijven, met de nadruk op beide
woorden „Londense" en „taxi".
Bestuurd door het soort man, die zelf bijna tot
een legende is geworden in verband met zijn ge
voel voor humor en voor het verkeer (en een vaak
overvloedig spraakgebruik), is de Londense taxi
even veelvuldig als de duif op Trafalgar Square
en even traditioneel als de klokken van Saint Mary-
le-Bow.
§De traditionele vorm van de Londense taxi is ech
ter helemaal niet toevallig. Deze is in hoofdzaak
O ontstaan als gevolg van de eisen, door Scotland
2 Yard vastgesteld, eisen, waaraan elke taxi in het
q gebied van groot Londen moet voldoen.
O Scotland Yard bezit twee certificaten van elk van
O de 6000 taxi's, die op vrachtjes uit zijn in het Lon.
dense gebied. Deze certificaten zijn door de fabri-
g kanten van de taxi's uitgeschreven en zij houden
O in, dat ten eerste het chassis en ten tweede de
O 4-persoons carrosserie van het voertuig voldoet
>00000000000000000000000000000000000
O
Het „park" in aanleg. Rechts dc groene talud van dc Aventijn,
ueuuie spinavan groene planten...
In het midden de
aan dezelfde eisen van het voetuig, dat oorspron
kelijk door Scotland Yard werd goedgekeurd.
Men moet zich b.v. aan bepaalde maten hou
den. De totale breedte van het voertuig mag niet
meer zijn dan 175.26 cm. De inwendige hoogte
van de bovenkant af der zitkussens tot aan bet
laagste gedeelte van het dak mag niet minder zijn
dan 96.52 cm en het verhaal gaat dan ook. dat
hierdoor een man in avondkledij gemakkelijk kan
zitten, zonder dat hij zijn hoge hoed behoeft af
te nemen De achterzitbank moet 40.64 cm
diep zijn van de voorzijde tot de rugleuning en
wat de samenklapbare hulpzetels, die tegenover
de achterbank geplaatst zijn. betreft, deze moe
ten 35.56 cm diep zijn. Een verplichte draaicirkel
van ten hoogste 7.62 meter wordt vopr elke Lon
dense taxi vereist, teneinde een maximale manoeu
vreerbaarheid in het verkeer te waarborgen en de
taxichauffeur in staat te stellen om zijn taxi prak
tisch in één beweging volledig te laten keren.
Handgrepen aan de deursteunen, een platte vloer
zonder tunnel en met een anti-slip materiaal be
dekt. een brandvrije .carrosserie en een speciaal
beschermde brandstoftank zijn andere eisen van
Scotland Yard.
Met een afstamming, die terugvoert tot het huur
rijtuig en naar de hansom cab. die Sherlock Hol
mes aanriep in de 90er jaren, heeft de Londense
taxi van vandaag nog een meer directe verbinding
met zijn door paarden getrokken voorgangers dan
welk ander huidig voertilig op de weg ook. Het
huurrijtuig had. evenals andere 4-wielige do^r
paarden getrokken voertuigen, de bijnaam „brom
pot", als gevolg van zijn neiging om te kraken
en van zijn bestuurder om te mopperen. De moderne
bouwwijzen hebben natuurlijk het kraken van de
taxis geëlimineerd, maar het mopperen van de
bestuurder is een van zijn meest geliefde voor
rechten gebleven!
De taxibestuurder van vandaag heeft een gro
tere kennis van Londen en kan beter rijden dan
wie ook op de weg. Hij zal echter over één ding
nimmer mopperen: over zijn taxi zelf; Want de
Londense taxi heeft zo ongeveer het eeuwige le
ven en zelfs na het afleggen van Vt miljoen mij
len (800.600 km) bij het rondbrengen van zijn pas
sagiers door Londen, wordt hij nog maar zelden
naar het autokerkhof verwezen. Door particulie
ren gekocht b.v. zijn zij omgebouwd en naar Aus
tralië heen cn terug gereden en dwars door de
Sahara naar Nigeria. En, zoals een bestuurder ge
zegd heeft. „Hij is eigenlijk pas ingelopen wan
neer de 160.000 km op de teller staan!"
(Van onze automobielredacteur)
Men is het er de laatste jaren wel over eens ge
worden, dat er aan onze verkeersregels duchtig
dient te worden geschaafd. Verscheidene bepalin
gen zijn, door de grote toeneming van het ver
keer. „ouderwets" en niet meer doeltreffend ge
worden. andere bepalingen zijn veel te ingewik
keld omschreven.
Legio zijn de voorbeelden, waaruit blijkt, dat
hier een modernisering beslist op zijn plaats zal
zijn, In zijn memorie van antwoord over de be
groting 1958 heeft de minister van Verkeer en Wa
terstaat thans aangekondigd, dat hij zich ernstig
beraadt over een algehele herziening van de ver-
keerswetgeving. Hij -ziet twee wegen, om zijn doel
te bereiken.
Ten eerste: een herziening van technische aard,
waarbij zal worden gestreefd naar een eenvoudi
ger redactie van de voorschriften en aanpassing
van de nieuwe voorschriften aan de nieuwe om
standigheden. Ten tweede: opstelling van een prak
tisch geheel nieuwe verkeerswet, bevattende een
aantal grondregels, van algemene strekking. De
tailvoorschriften zullen daarbij zoveel mogelijk ach
terwege worden gelaten. De minister heeft nog
niet besloten, welke mogelijkheid zal worden aan
gepakt. Vast staat echter, dat de nieuwe verkeers
regels in ieder geval eenvoudiger zullen worden.
Het (o.i. zeer verstandige) voorstel de herzienings
opdracht voor de Wegenverkeerswet- en reglement
aan een persoon te geven, komt de minister „niet
aantrekkelijk" voor. Rest ons nieuwsgierig te zijn,
waarmee de commissies of de sub-commissies uit
de bus zullen komen.
De jaarwisseling heeft voor het grensverkeer op
twee punten verandering gebracht. Voor de automo
bilisten is het gemakkelijker geworden. Voor motor
voertuigen. waarmee toeristen naar of door West-
Dqi'tsland en Zwitserland willen reizen, zijn voortaan
geen triptieken of carnets meer vereist. De brom
fietsers. die naar België willen, dienen thans ech
ter in het. bezit te zijn van een z.g. groene kaart,
het bewijs, dat zij zich hebben verzekerd tegen wet
telijke aansprakelijkheid. Met. ingang van 1 januar,
immers is de W.A.-verzekering in België ook ver
plicht gesteld voor bromfietsers cn net als bij
de andere motorvoertuigen maakt men op deze
regel geen uitzondering voor de buitenlanders. Voor
hen, die zonder het vereiste document aan de grens
verschijnen, bestaat de mogelijkheid een W.A.-ver-
zekering te sluiten voor de duur van tien dagen.
België heeft hiermee alle groepen van gemoto
riseerde weggebruikers verplicht zich tegen de
gevolgen van aanrijdingen etc. zeker te stellen;
Zoals bekend, heeft Nederland dit (goede) voor
beeld nog steeds niet gevolgd. Wij vermoeden ech
ter, dat, de nieuwe wegenverkeerswet ook in deze
wel enige verandering zal brengen.
O
O
O
